Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Φίλοι ξεκινώ πρώτη να γράφω μιά ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν το αποτέλεσμα από ένα ερέθισμα που δέχθηκα από τον Ντελάλη και που αφιερώνω στον Gskastro. Τον πιό πιστό μου φίλο στα bloggs.
Σας προσκαλώ να θυμηθήτε για το χατήρι της παρέας μας, μια παιδική ιστορία σας.
******
Δεν μπορώ να πω πως τα γυαλιά της γιαγιάς μου, καθώς τα΄βλεπες με πρώτη ματιά ήταν τόσο διαφορετικά από τα γυαλιά των άλλων. Μα στην πραγματικότητα αυτά τα γυαλιά ήταν πολύ πιό διαφορετικά από όλα τα γυαλιά του κόσμου. Ήταν μαγικά. ..Ναι πράγματι τα γυαλιά της γιαγιάς μου ήταν μαγικά. Αυτό όμως η γιαγιά δεν το'ξερε. Γιατί σε κείνην συμπεριφέρονταν σαν κανονικά γυαλιά. Όταν δεν τα φορούσε , τα έβαζε στο σακκουλάκι τους και τα ακουμπούσε πάνω στο σεντούκι που ήταν πλάϊ στο κρεββάτι της. Τότε εκείνα έβγαζαν το αυτάκι τους μέσα από το σακκουλάκι και μου΄γνεφαν πονηρά.
Και εγώ δεν έχανα ευκαιρία. Έτρεχα κοντά τους,, τα΄χωνα κρυφά στον κόρφο ή την τσέπη μου και τρέχαμε στα χωράφια. Έτσι άρχιζε πάντα η περιπέτειά μας.Τα΄βαζα στα μάτια μου και αρχίζαμε τα παινίδια. Τα διαβολόγυαλα άνοιγαν κάτι τεράστιους λάκους μπροστά μου, που όλο νόμιζα πως θα΄πεφτα μέσα. Με έκαναν να περπατώ σαν μεθυσμέν- και όλο σκόνταφτα και έπεφτα. Δεν ήταν να βλέπεις τα δέντρα με εκείνα τα γυαλιά.Οι κορμοί τους μεγάλωναν ξαφνικά και εκεί που ήταν μιά τόση δα αμυγδαλίτσα , ξαφνικά ο κορμός της γίνονταν χοντρός σαν της ελιάς και λύγιζε εύπλαστος σαν μαστίχα. Άν πάλι έβλεπες τον τοίχο, ο τοίχος βάθαινε σαν σπηλιά και αν προσπαθούσες να μπείς στη σπηλιά έσπαζες το κεφάλι σου. Αν έβλεπες τη γάτα μας , γίνονταν σα θεριό και αν προσπαθούσες να μετρήσεις τα δάχτυλά σου , ενώ μπορούσες να τα πιάσεις δεν μπορούσες να τα ξεχωρίσεις. Τώρα αν αυτά τα γυαλιά τα΄βαζες πάνω στο μπράτσο σου, κόντρα στον ήλιο,έβλεπες δυό μικρά αστεράκια να καρφώνονται πάνω του και ένοιωθες τέτοιο τσούξιμο απ΄το κάρφωμα, σαν να΄χες φάει την πιό δυνατή τσιμπιά. Όμως η Γιαγιά όλα αυτά δεν τα ήξερε. Νόμιζε πως έπερνα τα γυαλιά της μόνο για να τα σπάσω ή για να χαλάσω τα μάτια μου όπως έλεγε θυμωμένα. Πως να καταλάβει η γιαγιά πως τα γυαλιά της ήταν μαγικά και πως μπορούσα να προδώσω το μυστικό μας. Την κοίταζα σαν τα φορούσε. Ήταν πότε για να διαβάσει το γράμμα της θείας μου, της κόρης της που έλειπε χρόνια στην Αμερική, πότε για να διαβάσει το Ευαγγέλιο, πότε για να δει τις φωτογραφίες των ξαδέλφων μου και να μην μπορεί να αποφασίσει σε ποιόν μοιάζουν. Ή πάλι για να βγάλει κανένα αγγάθι η αχινιό από τις πατούσες μου .Σε τέτοιες περιπτώσεις τα γυαλιά της γιαγιάς έπερναν ένα ύφος σοβαρό και αδιάφορο και έκαναν σαν να με έβλεπαν πρώτη φορά. Και τότε εγώ έκανα πως δεν καταλάβαινα...Καμιά φορά όταν ξεμάκραινα από το σπίτι και περνούσα το βαθύ αυλάκι που τότε έλεγα ποταμό, εκείνα ήξεραν πως να καλέσουν τις νεράϊδες από τις ψυλές χαρουπιές και αυτές να μου πονούν το κεφάλι και να νιώθω αδιαθεσία που έφτανε μέχρι τον εμμετό. Τότε άρχιζε η γιαγιά να με ξεματιάζει..μα τα χωμένα μέσα στον κόρφο μου γυαλιά την κορόϊδευαν και με τσιμπούσαν συνομωτικά... Εκείνα τα αστεία και μαγικά γυαλιά που δεν είχαν το ταίρι τους πάνω στη Γη, τυλίχτηκαν στη σιωπή και το πένθος σαν πέθανε η γιαγιά. Τα πήρε η μάνα τα τύλιξε μέσα στο σακκουλάκι τους και τα έβαλε μέσα στο σεντούκι. Δεν τα ξανάδα πιά. Ύστερα από πολλά χρόνια, σαν ήρθε η θεία από την Αμερική και άνοιξε η μάννα το σεντούκι της γιαγιάς,τα ξανάδα. Ήταν όμως βουβά, πεθαμένα, άψυχα. Δεν μπορούσαν πιά να μου γνέφουν η να μου κλείνουν το μάτι.. Τα γυαλιά της γιαγιά είχαν πεθάνει μαζί της.
Μα κάθε Μεγάλη Παρασκευή την ώρα που ψέλνουμε τα εγγωμια γύρω από τον Επιτάφιο νιώθω τις ψυχές όλων των πεθαμμένων μας να σκύβουν μαζί μας για να προσκυνήσουν το ενταφιασμένο Ιησού. Και καθώς ψάχνω να διακρίνω ανάμεσα τους την ψυχή της γιαγιάς, μέσα στους πολυελαίους το θυμίαμα και τα δάκρυα, βλέπω δυό μικρά αστεράκια να συνοδεύουν την ψυχή της καλής μου γιαγιάς. Σίγουρα θα είναι τα γυαλιά της.

32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλό μου fractal, τι σου έκανα ο άμοιρος και πρωί πρωί με έκανες να συγκινούμαι. Το είπες και το έκανες, πόσο γρήγορο είσαι!
Πόσο ωραία η ιστορία σου! Με έκανες να θυμηθώ την Γιαγιά μου, τη Γιαγιά της Μάνας μου. Όταν πέθανε δεν χρειάστηκε να μου το πουν, είδα τη Μάνα μου ένα χιλιόμετρο μακριά να έρχεται από το σπίτι της Γιαγιά. Η Μάνα μου ήταν ωραία ψηλή γυναίκα και αυτό που έβλεπα από μακριά ήταν μια γερόντισσα που περπατούσε τρικλίζοντας. Όταν ήρθε κοντά μου δεν χρειάστηκε να μου πει τίποτα, με αγκάλιασε και με έβαλε στο σπίτι. Η Γιαγιά είχε φύγει.
Σύντομα θα ακολουθήσω και εγώ με τη δική μου ιστορία.
Να είσαι πάντα καλά καλό μου fractal, καλή σου ημέρα, ο πιστός φίλος gskastro

fractal είπε...

Καλημέρα αγαπημένε φίλε. Ευχαριστώ που άφησες τα κοτσύφια σου για να με ακούσεις. Μην το ξανακλανεις όμως,

Κωνσταντινιά είπε...

Μια τρυφερή ιστορία, γεμάτη ψυχή!! Θα μπορούσε φαντάζομαι να είναι και ένα παραμύθι.
οι τρυφερές ψυχές των παιδιών τις χρειάζονται.

kostaslogh είπε...

Να΄ξερες τι μου θύμισες !!!!
Τα είδα όλα ζωντανά,έτσι όπως τα λές
...μέχρι το τέλος...η πρώτη απώλεια
η πρώτη επαφή με την άλλη πλευρά
της ζωής,...
Μ άρεσε, Πουλί τού Αγαίου!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Aγαπημένο μου fractal, όταν λέω υπάρχουν πολλοί που σ'έχουμε ανάγκη, αυτό ακριβώς εννοούσα. Έχεις ένα μαγικό τρόπο να γεμίζεις την ψυχή μας με τα ομορφότερα συναισθήματα,που θα μπορούσε να δώσει μια ιστορία.
Συνέχισε καλή μου και όλα θα πάνε κατ' ευχήν.
Σε φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Επιμένω:
ΚΑΣΤΡΟ - ΙΣΤΟΡΙΑ - και ΦΑΝΤΑΣΙΑ .

ΝΤΕΛΑΛΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΣΤΟ Χ Α Ρ Τ Ι ...

ΝΤΕΛΑΛΗΣ

fractal είπε...

Ντελάλη με τελείωσες. Πριν λίγο έκανα μία κατά μέτωπο επίθεση σε κάποιον που νόμιζα ότι ήταν ο Ντελάλης. Άνθρακες ο Θησαυρός. Όμως είμαι σίγουρ- ότι γνωριζόμαστε. Μερικές κουβέντες σου είναι σημαδιακές..
Γατα με ποντίκι λοιπόν έ.. Εντάξει..Παίζεις μπιρίμπα καλό μου ποντικάκι?

fractal είπε...

Κώστα ευχαριστώ για την επίσκεψη..
Να λοιπόν που όλων των παιδιών του κόσμου οι ψυχές δονούνται με τις ίδιες συγκινήσεις.. Αυτό εξ΄άλλου έχει διαπιστωθεί και επιστημονικά. Μία καθηγήτρια λαογραφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης(Αν δεν κάνω λάθος η αείμνηστη Κυριακίδη-Νέστωρος) είχε ασχοληθεί με το παραμύθι σε επίπεδο έρευνας. Η έρευνα είχε αποφανθεί πως τα ίδια παραμύθια με μικρές παραλαγές υπάρχουν στουε λαούς σε διαφορα μέρη της Γης που δεν έχουν καμιά επαφή μεταξύ τους. Π.Χ Υπήρχε σε κοινότητες Ινδιάνων το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας και της χρυσομαλλούσας. Η συμβολή των παραμυθιών στην ψυχική καλλιέργεια των παιδιών είναι τεράστιας σημασίας. Καθώς τα παραμύθια λέγονταν συνήθως από τη γιαγιά σε μιά φορτησμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα πλάϊ στην οικογενειακή εστία που οργάνωνε το χώρο και τα έκανε να νοιώθουν ασφαλεία, τα παιδιά έμπαιναν κατά ένα τρόπο στη διαδικασία πρόσληψης των αξιών του πολιτισμού μας και συμμετείχαν ψυχικά στη διαλεκτική σχέση ατόμου και κοινωνίας. Αυτή την έκπτωση του ρόλου της γιαγιάς στην οικογένεια , νομίζω η κοινωνία μας θα τον πληρώσει. Άν δεν έχει ήδη αρχίσεινα τον πληρώνει.
Μετά από όσα είπα ελπίζω φίλε gskastro να μην με θεωρήσεις αδιάφορη ως προς το ρόλο της μάννας επειδή δν έγραψα στην σχετική ανάρτηση της φίλης Κωσταντινιάς. Η μάννα θα γίνει κάποτε γιαγιά..Ας πούμε λοιπόν ότι το προχώρησα καπως χρονικά το θέμα.

fractal είπε...

Επίκουρε σε άφησα τελευταίο. Δεν έχω τι να πω παρά ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...Και τις προβλέψεις σου για το μέλλον. Για να σε ευχαριστήσω θα σου πω ότι τις συμμερίζομαι. Βέβαια προσπαθώ.
Δεν βλέπω κανένα λόγο που να με χρειάζονται οι φίλοι μου ΕΠΊΚΟΥΡΕ. Όχι είμαι σίγουρ- ότι με χρειάζονται πολύ λιγότερο από όσο χρειάζομαι εγώ εκείνους.

Ανώνυμος είπε...

Όχι καλό μου fractal, δεν σε θεωρώ αδιάφορο (βλέπεις εξακολουθώ να μην αλλάζω την κατάληξη εκτός αν εσύ το θελήσεις) αντίθετα σε θεωρώ ένα πολύ ευαίσθητο άτομο. Γι’ αυτό και εκτελώ τις εντολές σου. Έγραψα μια ιστορία που μου τη μετάφερε ένας φίλος.
Έχεις δίκαιο για το ρόλο της γιαγιάς. Εγώ είχα αυτή τη τύχη από τη μία γιαγιά τουλάχιστον, η άλλη έμενε μακριά και τη θυμούμαι αμυδρά. Η παράδοση στην οικογένεια συνεχίζεται, μόνο που τον ρόλο του παραμυθά τον παίζει ο παππούς.
Κάθομαι ατελείωτες ώρες με τα εγγόνια γύρω μου και τους λέω ιστορίες που κατεβάζει η γκλάβα μου. Και έτσι και αρχίσω δεν με αφήνουν να τελειώσω.
Δεν ξέρω αλλά μου φάνηκε προς στιγμή ότι πήρες το αυστηρό σου ύφος αγαπημένο μου fractal. Αναφέρομαι στην τελευταία σου παράγραφο. «Μετά από όσα είπα ελπίζω φίλε gskastro…»
Με φιλώ με πολύ αγάπη ο φίλος σου gskastro

fractal είπε...

ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΣΚΕΥΘΕΙΤΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. ήθελα να σας παρακαλέσω να διαβάσεται το σχόλιο που άφησα στο σπίτι του Νίκιπλου (αν και δεν πήρα την άδειά του να σας καλέσω στο σπίτι του) σχετικά με τα λόγια του Μαγιακόφσκυ "Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"
Θεωρείστε το σαν αρχική ανάρτησηη .Το βάζω θέμα για συζήτηση. Ευχαριστώ και εσάς και τον Νίκιπλο για την ανοχή του.

fractal είπε...

Eπ.. gskastro.. Όλο θα παίζουμε? Ας σοβαρευτούμε και λιγάκι, Αυτό δεν έχει να κάνει όμως με τον πραγματικό μου εαυτό που τα θέλει όλα να είναι παιχνίδι. Τον ζωρίζω λιγάκι με ζορίζει λιγάκι αλλά κάπου-κάπου τα καταφέρνω να φαίνιμαι σοβαρ-
Διαβάζοντας τα προηγούμενα σχόλιια πάλι είδα το γνωστό λάθος. Με τους συνομωτικούς κανόνες δεν τα καταφέρνω.. Πάω τώρα να ετοιμάσω τα κόλυβα. Σε δύο ώρες περίπου θα χτυπήσει η καμπάνα. Απόψε τη νύχτα θα μας επισκεφθούν οι ψυχές των πεθαμένων μας. Πρέπει να έχουμε κάτι να τις τρατάρουμε. ΄Σιτάρι. Θυσία στις χθόνιες θεότητες. Στη μάννα Γη...που μας τρέφει τρέφεται από μας και μας σκοτώνει. Αχ Επίκουρε τ'ι όμορφα που ήταν τότε που τα΄λέγαμε. Τώρα που χάθηκες..... Ωχ πως τα κατάφερα και σοβάρεψα χωρίς προσπάθεια. ...

Ανώνυμος είπε...

Ρίξε μιά ματιά στο blogg.

ΝΤΕΛΑΛΗΣ

fractal είπε...

gskastro Ασφαλώς κατάλαβες το λάθος του πρώτου μου σχολίου σε σένα. Ήθελα να πω την φράση "μην το ξανακάνεις όμως". Διστυχώς ο τόνος στο πληκτρολόγιό μου είναι πλάι στο λ καί έτσι έγινε το λάθος, Συγνώνην.

Ανώνυμος είπε...

Καλό μου fractal έχω κάνει και εγώ πολλές φορές τέτοια λάθη, μη προβληματίζεσαι. Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι αρκετοί θα εξαφανιστούν το τριήμερο. Εσύ φαντάζομαι στη Βίγλα σου. Να είσαι καλά, καλή σου νύχτα. gskastro

Side21 είπε...

Είδες ένα μικρό ...
ασήμαντο αντικείμενο
πόσα μυνήματα και πόσες αναμνήσεις
μπορεί να κρύβει μέσα τους !!!
Κάθε αγαπημένο μας σύμβολο από
περασμένες στιγμές, από δικούς μας ανθρώπους, κουτί θησαυρού για επανάκληση στη μνήμη ...
Αρκεί να έχεις τη δύναμη και την ευαισθησία να επικοινωνήσεις μαζί του...
Καλό τριήμερο
Υ.Γ.
Αν και προγραμματισμένο για Χίο απ' το Φλεβάρη ...
θα το περάσω στην Ικαριά ...
ας όψονται οι συγκοινωνίες !!!

nikiplos είπε...

Καλημέρα… έχω πάει κι έχω έρθει αρκετές φορές σε αυτήν την ιστορία γιατί έχει κάτι το νοσταλγικό, κυρίως στην κοιτίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια… που ανακαλύπταμε τον κόσμο με δέος φόβο και περιέργεια… Πόσο μεγάλο θα σου φαινόταν το αυλάκι τότε για να το θωρείς ποτάμι… και πόσο όμορφο είναι αλήθεια που υπάρχουν αρκετά από αυτά τα μέρη σήμερα και τα βλέπεις… Και οι άνθρωποι, αυτοί που τους θωρούσαμε θεριά ανήμερα, τους μέρωσε και τους άσπρισε ο χρόνος και τώρα βαστιώνται από το δικό μας χέρι… Η δική μου γειτονιά που μεγάλωσα δεν υπάρχει πια… οι εργολάβοι και το ξερό μας κεφάλι την εξαφάνισαν μέσα σε δύο δεκαετίες και κατόρθωσαν να ασχημύνουν ένα τόσο ωραίο μέρος… Καμιά φορά όταν επισκέπτομαι τον τόπο μου βλέπω τους ανθρώπους σκυθρωπούς μα γαληνεμένους… όπως γαληνεμένος είναι εκείνος που μέστωσε στον τόπο του όχι χωρίς να καλλιεργηθεί, αλλά έτσι σφυρηλατώντας τον απλό και συχνά κακοτράχαλο κόσμο του… Κάποτε ρώτησαν το μαντείο των Δελφών ποιόν θεωρούσαν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη… Το μαντείο υπέδειξε τον Αγλαό, ο οποίος έζησε όλα του τα χρόνια και έφτιαξε άξια πράγματα στον τόπο που γεννήθηκε… Ξέρεις Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία, και πάντα μας λείπει… όχι σε γλυκανάλατα φληναφήματα που κατά καιρούς διαβάζω ή ακούω από γονείς που επαίρουν την παιδική τρυφερότητα και παιδική αθωότητα. Η παιδική ηλικία τα έχει όλα και κακούς και νεράιδες και δυσκολίες που αν σε εμάς σήμερα φαίνονται αστείες, όταν ήμασταν παιδιά μας φαίνονταν βουνό. Βλέπεις το αυλάκι, σου φαινόταν ποταμός ακόμη και μεταφορικά… Μα όπως και να το κάνουμε αυτό που κάποτε ζήσαμε νιώσαμε και γνωρίσαμε… Τουλάχιστον θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που πρόλαβα κι είδα τον τόπο μου πριν τον ασχημύνουν με κακόγουστες πολυκατοικίες οι άνθρωποί του… Τότε που είχε βασιλικούς, γαζίες, κληματαριές και κεραμίδια που όταν έβρεχε με νανούριζε γλυκά ο ήχος της βροχής πάνω στους τσίγκινους ντερέδες.
Να έχεις τα φιλιά μου…

fractal είπε...

Nikiplos.
Ακριβώς αυτό που είπες. Η κοιτίδα μας. Τα παιδικά μας χρόνια. Πριν ακόμα κοπεί ο ομφάλιος λώρος που μας δένει με τη μήτρα της οικογενειακής κοινωνικής και πολιτιστικής μας παράδοσης και ταυτότητας.. Πριν πετάξουμε μακρυά με τα δικά μας φτερά που θα είναι τόσο δυνατά (από ψυχική φόρτηση)
όσο καλύτερα έχουμε τραφεί μέσα στη μήτρα. Και καταλαβαίνεις δεν εννοώ " Το αυγουλάκι στην ώρα του". Είχα περιπτώσεις στο περιβάλλον μου που ολόκληρη η οικογένεια έκανε θεατρική παράσταση για να φάει το "παιδί" το αυγουλάκι του αλλά ποτέ δεν το είχε πάρει η γιαγιά στην αγκαλιά της να του πεί ένα παραμύθι. Όταν το είπα, απάντησαν πως "αυτά δεν είναι μοντέρνα πράγματα" Και φυσικά όταν μεγάλωσε το "παιδί" η γιαγιά εξοφλούσε το χρέος της με την παραχώρηση της σύνταξης σε ένα¨"μικρό" χαρητζιλίκι για το "παιδι"
Nikiplos ανησυχώ πολύ για τον κόσμο που χτίζουμε πάνω σε αυτή τη λογική. Τα ένζυμα της "μαγιάς" του Μακρυγιάννη έχουν εξασθενίσει πολύ. Δύσκολα θα φουσκώσουν το ψωμί . Στο χωριό μου λένε την έκφραση "Αγάντα" Κρατησε δηλαδή. Βάλε κουράγιο να κρατηθείς. Αγάντα λοιπόν Νίκιπλε. Χθες συνέβει κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ: Γιατί παλεύω? Η απάντηση από τις βαθύτερες συστάδες της σηνείδησής μου ήταν. "Γιατί οι άνθρωποι στο χώρο αυτό που σου έτυχε να γεννηθείς, αιώνες τώρα παλεύουν για μιά χαμένη υπόθεση, όταν πιστεύουν σε αυτό που αυτή αντιπροσωπεύει". Πρόχειρο παράδειγμα το γράμμα του Κωσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ τον πολιορκητή, τις παραμονές της τελευταίας επίθεσης, Αν δεν το έχεις υπ΄όψιν σου θα το βρεις σε ένα σχόλιο του gskastro σε μένα. Νομίζω στην ανάρτηση της βίγλας.
Εκεί που ζεις πιό εύκολα προστατεύσαι από τις απογοητεύσεις γιατί έχεις το όνειρο.. Ναι, λες, εδώ είναι έτσι, αλλά στην Πατρίδα...Κράτα μέσα σου αυτή την πατρίδα. Όπως θέλω να την κρατώ και εγώ, και ας ζω εδώ. Μόνοο που εγώ πρέπει να προσέχω περισσότερο, γιατί κυνδυνεύω να χαραχτηριστώ "γραφική" άν όχι να θεωρηθώ ότι λειτουργώ με ιδιοτικοοικονομική λογική... Αγάντα Nikiplos. Σε περιμένω σε μιά γωνιά της αμμουδιάς πλάϊ στα βράχια. Εκεί στην γειτονιά των φτωχικών άσπρων σπιτιών με τα κόκκινα γεράνια. Εκεί που έχουν ακόμα τη γλώσσα ελληνική.
Στις αμμουδιές του Ομήρου.

Ανώνυμος είπε...

Καλό μου fractal, είχες κάνει μια πρόσκληση για τα λόγια του Μαγιακόφσκι "Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ".
Δεν ξέρω για ποια ομορφιά μιλούσε ο Μαγιακόφσκι, δεν τον έχω διαβάσει ποτέ, ξέρω μόνο ότι ερωτευόταν παθιασμένα. Μήπως λοιπόν γι’ αυτήν την ομορφιά μιλούσε τελικά. Την ομορφιά της γυναίκας;
Γιατί όλες οι άλλες ομορφιές είναι υποκειμενικές, μόνο της γυναίκας είναι αιώνια, αδιαμφισβήτητη, και μόνο γι’ αυτή αξίζει να πεθάνει κανείς.
Ρώτα τους ιππότες της εποχής εκείνης να σου περιγράψουν την ομορφιά. Τι θα σου έλεγαν, μα τι άλλο από μια άγρια αιματηρή μονομαχία, όπου θα άξιζε να πεθάνουν τιμημένοι;
Ρώτα τον Αλέξανδρο , τον Ναπολέοντα τον Αττίλα, την ίδια απάντηση περίπου θα έπαιρνες: H προετοιμασία και διεξαγωγή της μάχης είχε μεγαλειώδη γ’ αυτούς ομορφιά.
Όλοι όμως αυτοί υπέκυψαν μπρος την υπέρτατη ομορφιά της γυναίκας.
Μήπως λοιπόν αυτή η ομορφιά θα σώσει τελικά τον κόσμο, μήπως γι’ αυτή την ομορφιά μιλούσε ο Μαγιακόφσκι; Δεν γνωρίζω. Όμως από εδώ και κάτω συνέχισε εσύ.
Σε νιώθω στεναχωρημένο, τι μου έχεις, τι σου λείπει; Να είσαι πάντα καλά, ο πιστός σου φίλος gskastro

fractal είπε...

Ναι gskastro έχεις απόλυτο δίκιο. Είμαι αβάσταχτα στεναχωρημεν-.
Αβάσταχτα μέχρι θανάτου. Ζω ίσως τις δισκολότερες στιγμές της ζωής μου. Από εκείνες που δεν λύνονται μα κόβονται με το μαχαίρι...Που να βρω όμως δύναμη να το κάνω. Τίποτα πιά δεν μου δίνει χαρά έτσι που μέσα από αυτή την ελάχιστη χαρά να βρω κουράγιο. Τρυγυρνώ εδώ και κει σαν δεν έχω δουλειά (που και αυτή δισκολεύομαι να κάνω) και ψάχνω σθνέχεια τον υπολογιστή για μηνύματα. Διστυχώς για μένα είσαι μακρυά. Όχι δεν νομίζω ότι ο Μαγυακόφσκυ εντόπιζε την ομορφιά σε κάτι συγγεκριμένο. Ήταν ένας ανθρωπος με ασίγαστο και αχαλήνωτο
πάθος για το κάθε τι που ζητούσε
από τη ζωή. Αυτοκτόνησε όταν είδε το όραμά του για την Οκτωβριανή επανάσταση της οποίας ήταν παθιασμένος οπαδός να καταστρέφεται.
Πολλά ποιήμματά του με έχουν σφραγήσει με καυτό σίδερο.
Στην τελευταία νομίζω ανάρτηση του Νικιπλος έχω αφήσει ένα σχόλιο που δίνω την δική μου ερμηνεία στη φράση αυτή. Γιατί η φράση αυτή κατά τη γνώμη μου έχει τόσο μεγάλο εύρος όσο και εκφάνσεις της ομορφιάς.
Αν σε ενδιαφέρει ψάξε στις αναρτ΄σεις του φίλου και θα την βρεις. Όσο για μένα..μακάρι να πέθαινα τώρα. Αυτή τη στιγμή. Μα υπαρχει κάτι δεν ξέρω και εγώ τι πουμε τραβά πίσω. μακάρι να μην είναι το έννστικτο. Γιατί κάστρο μου είσαι μακρυά. Ίσως να μπορούσα να ακουμπήσω λίγο επάνω σου.
Δεν μπορώ να σου μιλήσω άλλο γιατί δε βλέπω καλα΄.

Ανώνυμος είπε...

Καλό μου fractal κάποια στιγμή που νόμισες ότι είχα εγώ προβλήματα πήγες να μου δόσεις θάρρος, τώρα είναι η σειρά μου. Ποιο είναι το πρόβλημά σου, γιατί τόση απελπισία, τι μηνύματα ψάχνεις να βρεις; Δεν με νοιάζει η ομορφιά του Μαλγιακόφσκι, με νοιάζει η δική σου ψυχική γαλήνη.
Αν δεν θέλεις να το γράψεις ανοικτά στο Blog, μπορείς να πατήσεις εκεί που γράφει Email στο Προφίλ μου και θα ανοίξει το e-mail μου. Οπόταν γράφεις ότι νομίσεις πως θέλεις να μου πεις.
Καλό μου fractal αν μου γράψεις κάτι για το βιβλίο σου νομίζεις πως θα σε βοηθούσε; Πάντως εγώ θα ήθελα πολύ να διάβαζα κάτι γι’ αυτό.
Σε φιλώ ο πάντα πιστός φίλος gskastro

fractal είπε...

gskastro. Δοκίμασα δυό-τρεις φορές να στείλω e-mail Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Ενημέρωσέ με ότι κιαν γίνει.

Ανώνυμος είπε...

Το έλαβα και σου απάντησα, πολλά φιλιά και παραμένω άγρυπνος gskastro

Ανώνυμος είπε...

EEΕΕΕ!!!!
Κάνει ΣΕΙΣΜΟΥΣ ΕΔΏ κι'ΕΚΕΙ ,ΒΡΕΕΕ!!!
ΕΞΩ ΑΠ΄ ΤΑ ΚΑΒΟΥΚΙΑ....
Κι' εδώ που τα λέμε, ΚΑΜΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΣΩΣΕ ΟΛΟΥΣ...

ΝΤΕΛΑΛΗΣ

fractal είπε...

Ντελάλη τι έκρηξη ήταν αυτή? Με ξάφνιασες. Σ είχα συνηθήσει (?) σε πιό συντηρητικές καταστάσεις. Είναι υπέροχο όμως. Υπέροχο. Ναι Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.. ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ με την ένοια που έδειναν οι αρχαίοι σε αυτή την λέξη. Όμως όλο τον κόσμο. Ας μην αφήσουμε κανέναν απέξω. Ντελάλησέ το.
Όποιος γνωρίσει την πραγματική ομορφιά δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΝΤΕΛΑΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

fractal είπε...

Ντελάλη επανέρχομαι. Ευχαριστώ για τον πίνακα. Ζωγραφίζεις σαν Αρχιτέκτονας. Χτίζεις στοιχεία. Χτίζεις σχέσεις ανθρώπων με πράγματα. Χτίζεις φως με σκιές. Χτίζεις μελωδίες. Χτίζεις σχήματα. Χτίζεις κύβους τελικά? 'Ομως
"Είναι αδύνατον ένας κύβος να γραφεί ως άθροισμα δύο κύβων και γενικά μιά οποιαδήποτε δύναμη μεγαλύτερη του τετραγώνου είναι αδύνατο να γραφεί ως άθροισμα δύο ίσων δυνάμεων" Είναι αλήθεια Ντελάλη? Ισχύει το θεώρημα του Φερμά εκτός μαθηματικών?
Λένε πως οι νόμοι της μαθηματικής λογικής έχουν παγκόσμια καθολικότητα. Στον πυρήνα των κοσμικών όντων βρίσκονται οι μαθηματικές ένοιες. Είναι αλήθεια Ντελάλη. Ισχύει στη ζωή μας η θεωρία της πληρότητας των μαθηματικών ή μήπως υπάρχουν αλήθειες που δεν αποδεικνύονται με τη μαθηματική λογική?
Ξέρεις, σίγουρα ξέρεις..

fractal είπε...

Ντελάλη επανέρχομαι. Ευχαριστώ για τον πίνακα. Ζωγραφίζεις σαν Αρχιτέκτονας. Χτίζεις στοιχεία. Χτίζεις σχέσεις ανθρώπων με πράγματα. Χτίζεις φως με σκιές. Χτίζεις μελωδίες. Χτίζεις σχήματα. Χτίζεις κύβους τελικά? 'Ομως
"Είναι αδύνατον ένας κύβος να γραφεί ως άθροισμα δύο κύβων και γενικά μιά οποιαδήποτε δύναμη μεγαλύτερη του τετραγώνου είναι αδύνατο να γραφεί ως άθροισμα δύο ίσων δυνάμεων" Είναι αλήθεια Ντελάλη? Ισχύει το θεώρημα του Φερμά εκτός μαθηματικών?
Λένε πως οι νόμοι της μαθηματικής λογικής έχουν παγκόσμια καθολικότητα. Στον πυρήνα των κοσμικών όντων βρίσκονται οι μαθηματικές ένοιες. Είναι αλήθεια Ντελάλη. Ισχύει στη ζωή μας η θεωρία της πληρότητας των μαθηματικών ή μήπως υπάρχουν αλήθειες που δεν αποδεικνύονται με τη μαθηματική λογική?
Ξέρεις, σίγουρα ξέρεις..

Ανώνυμος είπε...

Η σχετικότητα και το αέναο,μάλλον 'κολάνε' αρμονικώτερα με τις σκέψεις μου αυτών των ημερών...Κάνω μια προσπάθεια να τα δώ εικαστικά, αλλά έχω δυσκολίες.Βλέπεις, έχουν προηγηθεί άλλοι,πιό νωρίς, κι' η πρωτοτυπία του θέματος, κινείται χαμηλά.Θα ιδώ πως θα γίνει και που θα παει το πράγμα.Ο κυρ MOBIUS με την κορδέλα του, ελπίζω ν' ανοίξει και σ' εμένα τα μάτια.
Δεν είμαι αρχιτέκτονας, κι' η ΜΟΥΣΙΚΗ κι' η ΘΑΛΑΣΣΑ ξέρεις, σε ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ απο τη λογιστική. Οσο για τη ζωή,νομίζω (απ' το λίγο που αισθάνομαι)ότι περιγράφεται αρκετά ικανοποιητικά απο το χάος και τη σχετική μ΄αυτό θεωρία.
Καλό βράδυ
ΝΤΕΛΑΛΗΣ

fractal είπε...

Ντελάλη. Πάλι με μπέρδεψες.
Όπως καταλαβαίνεις όταν είμαι μπερδεμεν- δεν έχω ύπνο.Δεν μπορώ να σκεφτώ. Η μουσική και η θάλασσα ναι προστατεύουν. Το καταλαβαίνω. Και όχι μόνο από τη λογιστική. Δεν κινδύνευσα από τη λογιστική γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκα. Χάος είπες η ζωή. Μπορεί.
Αυτό το χάος μαθηματικά εκφράζεται με τους άρρητους αριθμούς. Μα εγώ θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν αλήθεις που δεν επαληθεύονται με τη συλλογιστική των αριθμών. Αντιστέκονται. Δεν υποκύπτουν. Α μπερδεύτηκα τώρα και από μόν- μου.Πάει αποβλακώθηκα. Πρέπει να πάω για ύπνο. Ίσως το πρωί να θυμηθώ που έχασα το μυαλό μου. Περιμένω όμως. Έχω μεγάλη περιέργεια να μου μιλήσεις για το που χάνεσε.

Ανώνυμος είπε...

πως και δεν γραφεις πια?

fractal είπε...

αεκς Δεν με αφήνεις να σε γνωρίσω. Σίγουρα θα γράψω όταν θα έχω κάτι να πώ. Ευχαριστώ. Άσε με όμως να σε γνωρίσω