Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

Ένα Προσκήνυμα.

Δεν πάει πολύ ώρα που γύρισα σπίτι, μετά από ένα προσκήνυμα στη Μαύρη Ράχη των Ψαρών. Δεν θα ήθελα να γίνω κουραστικ- και να επαναλάβω ιστορίες γνωστές σε όλους μας. Όμως ήθελα να σας πω, πως κάθε φορά που πατάω το πόδι μου σε αυτόν τον ιερό τόπο της θυσίας, με διαπερνά η ίδια συγκίνηση. Ένας ξερόβραχος, μιά απέραντη θάλασσα και ένα εκτυφλωτικό φως.. Τίποτα άλλο. Με αυτά τα υλικά, φίλοι, χτίζεται το όραμα της ελευθερίας.
Της ελευθερίας που διεκδικεί ένα χαραγμένο στεγνό, ροζιασμένο χέρι, που κρατά ένα δαυλό . Μιά ανεξάντλητη στους αιώνες πηγή φωτός, αυτός ο δαυλός. Τίποτα δεν μπορώ να σας μεταφέρω. Μόνο ότι μεταφέρεται με μιά βαρειά σιωπή. Μιά μικρή αυλη γεμάτη θαύματα. Ένας τόπος που δίνει σάρκα και οστά στα όσια και ιερά αγαθά, στη θυσιαστική αφοσίωση στο όραμα της ελευθερίας . Πιό πάνω από ότι μπορώ να σκεφτώ. Να ανασαίνω ελεύθερα κοιτάζοντας το πέλαγος. Να χτίζω με σύννεφα και με φως τη Νίκη της Σαμοθράκης.
Και ο γέρο Κωσταντής; Aπό τι υλικό άραγε ήτα φιαγμένος;
Θα σας πω μόνο ένα πραγματικό περιστατικό που διηγήθηκε Γάλλος πρέσβυς και έχει καταγραφεί. Ο Κωσταντίνος Κανάρης που υποκλίνονταν όλοι στην αγνή του αγάπη στην πατρίδα, είναι γνωστό πως ανέλαβε πολλές και δύσκολες αποστολές στο νεαρό Ελληνικό κράτος, σαν υπουργός ναυτικών, πρωθυπουργός κατ' επανάληψη και σε κρίσημες για την εθνική ενότητα στιγμές κλπ. Ζούσε σε ένα σπίτι στην Κυψέλη ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας. Είχε κοτέτσι και μπαξέ που τον περιπιόταν η γυναίκα του. Όταν μιά από τις φορές που ήταν πρωθυπουργός τον επισκεύθηκε ο νέος Γάλλος πρέσβυς στην Ελλάδα για να δώση τα διαπιστευτήριά του , ο κυρ Κωσταντής του ζήτησε να μείνει το μεσημέρι για να φάνε μαζί. Ο πρέσβυς δέχθηκε με δέος την πρόσκληση (και περιγράφει τα συναισθήματά του, στα απομνημονεύματά του.) Ήξερε πως είχε μπροστά του τόν φοβερό άντρα που πυρπόλησε την πανίσχυρη Τουρκική Ναυαρχίδα. Τον φόβο και τον τρόμο των Τούρκων. Ο κυρ Κωσταντής τότε φώναξε την γυναίκα του.
-Κυρά Δέσποινα πιάσε και σφάξε ένα κόκκορα, ο κύριος πρέσβυς θα φάει μαζί μας...(Η κυρά Δέσποινα ήταν πρακτική μαία).
Ο Πρέσβυς ξαφνιάστηκε
-Πως είναι δυνατόν εξοχώτατε να ζητάτε από τη σύζηγό σας να σφάξει τον κόκκορα!.
-Ναι κύριε πρέσβυ, απάντησε ο Κανάρης, ντροπιασμένος. Εκείνη είναι πιό γεναία από μένα. Εγώ αποφεύγω τα αίμματα!!!!
Φίλοι, αυτός ήταν ο Κωσταντίνος Κανάρης. Πέθανε φτωχός. Είναι θαμμένος στο πρώτο νεκροταφείο πλάϊ στην αγαπημένη του γυναίκα την κυρά Δέσποινα Μανιάτη Κανάρη. Πιό δίπλα είναι και ο τάφος του Κοραή. Όσοι νιώθετε την ανάγκη αλλά δεν μπορείται να πάτε να προσκυνήσετε στον ξερόβραχο των Ψαρών το χώμα, το φως, και τη θάλασσα που τον γέννησαν, περάσετε και ρίξετε ένα λουλούδι στον τάφο του αυτές τις ημέρες μνήμης. Ας είναι κατακόκκινο. Τα κόκκινα λουλούδια δεν τα φοβόταν και ας έχουν το χρώμα του αίματος. Αυτό θα το κάνετε αντί σχολίου σε αυτή την ανάρτηση. Γρήγορα θα αναρτήσω και φωτογραφίες από το προσκύνημά μου εκεί. Και η θάλασσα δοκίμασε το πόσο θέλαμε να πάμε. Προσπάθησε να μας εμποδίσει με ανέμους οκτώ μποφώρ. ... παρά λίγο να κάναμε παρέα στο "Θεόφιλος" Περάσαμε πλάϊ του. Έχετε τα χαιρετίσματά του...

17 σχόλια:

Βαρυποινίτης είπε...

Η προσευχή του ταπεινού
Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.

Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
'Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

(Τα θεία δώρα)
Ζ. Παπαντωνίου

fractal είπε...

Φεγγάρι μου ξανάκανες μάγια...
Αυτή τη φορά στη συνταγή για τα μάγια μπήκε και ο Παπαντωνίου που με μάγευε από μωρό.
Το πρωτο ποίημα που έμαθα απέξω ήταν το "σε μιά ρόγα από σταφύλι" στα "Ψηλά Βουνά" Αχ φεγγάρι πόσο πιό ψηλά απ τα ψηλά βουνά μπορεί να ανέβει κανείς σαν ντυθεί αυτά τα λόγια..."Δεν έχω δόξα ..Ειν ήσυχα τα έργα που έχω πράξει..Άκουσα τη γλυκειά βροχή τη Δύση έχω κοιτάξει".. Νάσαι καλά και να ανιχννεύεις τη ζωή στο σύμπαν με το σήμα που εκπέμπεις. Που ξέρεις. Μπορεί να υπάρχουν και σε άλλους πλανήτες Κωσταντήδες.

Κωνσταντινιά είπε...

Κάποτε πέρασα από το πρώτο νεκροταφείο και λουλούδια δεν άφησα. Τώρα ξέρω. Με άλικα άνθη την άλλη φορά την επίσκεψη μου θα κάνω και θα σταθώ και λίγο παραπάνω.

Ανώνυμος είπε...

Καλό μου fractal δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να προσκυνήσω στα Ψαρά. Ξέρεις καμιά φορά η τύχη παίζει περίεργα παιχνίδια. Μπορεί να είσαι κοντά σε κάτι, να βλέπεις κάτι να απλώνεις το χέρι σου και να μη μπορείς να το πιάσεις.
Βρισκόμουν και εγώ όμως εκεί, όπως βρίσκομαι νοερά σε τόπους που έχυσαν το αίμα τους οι πατεράδες μας για να μπορούμε εμείς σήμερα να αμπελοφιλοσοφούμε.
Έχω τάξει πάντως στον εαυτόν μου, προτού αναχωρήσω, να γυρίσω αυτά τα μέρη. Ίσως και να αξιωθώ. Να είσαι πάντα καλά και να μας τα διηγείσαι μιας και δεν έχουμε εμείς τη δυνατότητα της παρουσίας με το σώμα μας. Καλή σου νύχτα καλό μου fractal. gskastro

Ανώνυμος είπε...

Σας προστατεψε η χάρη του F/B ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ, Μεγάλη η χάρη του...

ΝΤΕΛΑΛΗΣ

fractal είπε...

Κωσταντινιά. Το ξέρω πως θα περάσεις από εκεί. όπως ξέρω πως θα συναντηθούμε κάποτε. Είναι σίγουρο και το περιμένω. Αλιώς δεν θα δικαιονόταν η παρουσία μας εδώ, όσο και αν η ανεικονηκότητα είναι σύμμφυτη με το πνεύμα της Ανατολής.
Χαρά που θα κάνει ο ΝΤΕΛΑΛΗΣ...
Με την ευκαιρία : Δεν πειράζει,, Άστο..μιά άλλη φορά..

fractal είπε...

Gskastro. Κάστρο μου. Αυτά τα μέρη είναι η γεννεσιουργός ουσία του είναι μας...Άν θέλεις όταν αποφασίσεις να πας, σφύριξέ μου. Μπορεί και να μπορώ να σε συνοδεύσω. Πάντα χρειάζεται να σε κρατά και να κρατάς ένα χέρι, ανεβαίνοντας στη Μαύρη Ράχη, όπως και στον Ανάβατο της Χίου.Ίσως θα χρειαζόταν πολλά πάρα πολλά χερια. Σαν το γαϊτανάκι της Σαρρή...Μα που να τα βρείς..

fractal είπε...

Ξεχωριστέ μου φίλε.
Απίστευτε και τρομερέ. Μιά μακρυά νυχτα ξημέρωσε σχεδόν χαρούμενα.
ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΟΝ ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ!!!..Μα όχι στον Αγιο Ραφαήλ. Δν έτυχε ναγνωριστούμε..
Η ευχή μου είναι να γνωρίζω τον πηδαλιούχο.

fractal είπε...

Τα παραπάνω έχουν αποδέκτη τον ΝΤΕΛΑΛΗ αν δεν το κατάλαβε...

Ανώνυμος είπε...

F/B ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ, F/B...fractal!

NTEΛΑΛΗΣ

fractal είπε...

Και πάλι δεν κατάλαβα. Ζωγραφίζεις όταν μιλάς ή μιλάς όταν ζωγραφίζεις? Και προς μεγάλη κατάπληξη όλων των F/B του κόσμου, η τσιμινιέρα θα βουήξει δυό φορές. Μία από κάθε μάγουλο.

kostaslogh είπε...

Δέν έχω πάει ούτε στα Ψαρά ούτε
στο Α νεκροταφείο ,ελπίζω να γίνει
κάποτε.
Όμως αυτή είναι η μοίρα των Αετών:
να πεθαίνουν περήφανοι και φτωχοί
στην χώρα της δόξας των σκουλικιών!

fractal είπε...

Κωστή καλησπέρα. Ναι έχεις δίκιο. Η Μαύρη Ράχη είναι μόνο για αετούς. Και ξέρεις μια ιδιοτροπία της Γης των Ψαρών. Δεν μπορούν να ζήσουν φίδια και κανενός είδους ερπετά. Για σκουλίκια ούτε λόγος. Έχουν γίνει επιστημονικές έρευνες για τη σύσταση του εδάφους των Ψαρών. Αλλά και για την εντελώς ιδιότυπη Δημογεροντία των Ψαρών (μηχανισμός αυτοδιοίκησης επί τουρκοκρατίας) γίνονται επισυημονικές έρευνες γιατί έχει προκαλέσει την προσοχή και το ενδιαφέρον κοινονιολόγων και νομικών, κυρίως Σκανδιναβών. Τα σχόλια περισεύουν

Side21 είπε...

Έτσι είναι ...
Η δύναμη στην ψυχή είναι
κι όχι στα μπράτσα του ανθρώπου.
Απήγγειλα το "Ματρώζο" στο σχολείο
κι έτρεμαν τα χείλη κι η καρδιά μου
νοιώθοντας δίπλα μου την ανάσα του
Καπετάν Κωσταντή, του Ματρώζου κι άλλων
Έτσι τρέφεται η ψυχή του ανθρώπου
και τον οδηγεί στο ωραίο το ιδανικό.
Τελικά αυτό το ταξίδι μου στη Χιό
φέτος θα μου γίνει Οδύσσεια !!!
Που θα πάει όμως ...
Κάποια στιγμή θα γίνει ...
Καλό σου μήνα ...

fractal είπε...

side21. Καλώς το. Είσαι και συ σαν και μένα ακαθορίστου φύλου. Θα έρθεις στη Χίο το καλοκαίρι από ότι κατάλαβα. Αν είναι έτσι θα βρεθεί ένας τρόπος να επικοινωνήσουμε γιατί σίγουρα θα επισκεφθείς το χωτιό που μένω. Η Χίος έχει πολλά προσκυνήματα. Θα σου χαρίσω ένα τουριστικό οδηγό που έχω γράψει και θα σε ξεναγήσω πεοσωπικά. Με την ελπίδα πως πρόσθεσα ένα ακόμα κίνητρο για την επίσκεψή σου , σου εύχομαι καλή νυχτιά. Ακουσε αν θέλεις και τη σχετική μουσική πατώντας το κλιπ τπυ ήχου στο προφίλ μου.

nikiplos είπε...

Αγαπημένο Fractal, και που να ήξερες ότι το σπίτι του Καπετάν Κωνσταντή, το γκρεμίσανε και το κάνανε ωραία αναιδή πολυκατοικία... Τόσο μνήμη έχουμε εμείς τόσο μας κόβει...
‘Οταν έγινε η σφαγή της Χίου, κανείς δεν πήρε χαμπάρι τι πραγματικά είχε γίνει... Εως ώτου ο Ντελακρουά ζωγράφισε τη «σφαγή της Χίου», που έκανε πάταγο σε όλον τον τότε κόσμο, αντιπαραθέτοντας στη θέση των Ελλήνων – θυμάτων της οθωμανικής βαρβαρότητας. Όποτε περνάω απο τον πίνακα στο Λούβρο, που τώρα τον έχουν στον μεγάλο διάδρομο, πάντα κάθομαι και τον κοιτάζω... Ενίοτε κρυφά δακρύζω, αλλά μην το πεις αυτό σε κανέναν...
Ο Καπετάνιος, δεν το χώνεψε αυτό, και θέλησε να κάνει το θεαματικό χτύπημα στην καρδιά του αρχιτέκτονα της σφαγής Καρά Αλή... Ο θάνατός του αντήχησε σε όλη την Ευρώπη με ανακούφιση και γνώριμη εκδίκηση, τόσο που πολλοί Ευρωπαίοι ζωγράφοι έσπευσαν να αποτυπώσουν το εγχείρημα εκείνο... Είχε όμως ήδη ισχυροποιηθεί η Ιερή Συμμαχία και έτσι δεν ενθαρρύνονταν πλέον τέτοιες προσπάθειες... Παρόλα αυτά για χρόνια συζητώταν αυτός ο άθλος του στην Ευρώπη...
Ούτε έναν ανδριάντα της προκοπής δεν έχουμε του Καπετάνιου, που σαν πρωθυπουργός ήταν από τους λίγους (μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού) που δεν αποδείχτηκε ποτέ διεφθαρμένος... Αντίθετα, σε πολλούς βασιλείς που άδειασαν με αποδείξεις τα ταμεία, τους έχουμε ολόκληρα πάρκα με περίβλεπτους αδριάντες...

fractal είπε...

Nikiolos. Τον πίνακα του ντελακρουά τον έχχω δει στο Λόυβρο ακριβώς εκεί που είπες. Σε έννα μεγάλο διάδρομο αριστερά. Όσο για τον αδριάντα του Κυρ Κωσταντή έχουμε ένα εδώ στη Χίο στο Δημοτικό κήπο. Στα Ψαρά έβγαλα φωτογραφία την προτομή που έχουν με σκοπό να την αναρτήσω, μα η φωτογραφία έμπαινε μικρή και δεν ξεχώριζε τίποτα. Δεν πειράζει, Έτσι κι αλλιώς πιό πολύτιμη είναι η θέση που έχει στην καρδιά μας..