Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Το Δώρο μου για σένα

..



'Ημουν μικρό παιδί όταν άστραψε ξαφνικά στη ζωή μου, για μιά μόνο στιγμή..

Ύστερα..χτύπησε δυνατά τα φτερά του και χάθηκε στον υγρό ορίζοντα..

Είχε προφτάσει όμως να μου ψιθυρίσει..:

Δεν θα ξανά ρθω ποτέ!..

Ποτέ πια δεν θα ξανά ρθω!..

Μην με περιμένεις, μην με ψάξεις..




Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια.

Κάθε μέρα που το ακολουθούσε, μου αποκλάλυπτε πως μου είχε πει την μισή αλήθεια.

Γιατί?

Ποτέ δεν γύρισε....

Γιατί:

Ποτέ δεν είχε φύγει.


Είχε γεννηθεί ένα απόγευμα, μέσα σε μιά τρομακτική καταιγίδα,

στο φωτεινό παχνί των μολυβένιων σταύλων του ουρανού.,

Πάνω από μια φουρτουνιασμένη θάλασσα!



Και από τότε είχε γίνει δικό μου.

Κατάδικό μου.

Γιατί είμουν μάρτυρας της γέννησής του.

Το ήξερε και με βασάνιζε.

Το ξέρει και με βασανίζει.



Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε!....

Όμως ποτέ δεν έμαθα να αναγνωρίζω τις περίεργες μεταμορφώσεις του…


Γίνεται κουβάρι κλωστής στο καλάθι της γερόντισσας που πλέκει καλτσάκια

για το εγγόνι της!

Γίνεται καρπός-χρυσάφι στην τράπεζα της φύσης.



Γίνεται διαμάντι πάνω στα βλογιοκομμένα τζάμια, την ώρα της βροχής.

Γίνεται αέρινες κορδέλες στο μπαλκόνι του ουρανού, μετά την βροχή..



Το καταχείμωνο ανθίζει με λευκά πέταλλα πάνω στις αμυγδαλιές

Την Άνοιξη προσεύχεται με μαύρο κομποσκοίνι, στην καρδιά της παπαρούνας..

Το Καλοκαίρι σκορπίζεται παντού.



Κάνει τα πάντα διάφανα, ακόμα και τις σκιές , ενώ το βραδάκι

κενώνει τα ορυχεία των διαμαντιών μέσα στη θάλασσα. .



Το Φθινόπωρο, τρυπά το νοτισμένο χώμα, για να γαργαλίσει

στις πατούσες τους μικρούς σπόρους..



Και κάποτε, γίνεται φλογερός εραστής στα χωράφι που απλώνουν την μυρωμένη μπουγάδα τους, τα χαμομήλια..


Έψαξα τα πανάρχαια λεξικά

Όμως και εκεί κρύβεται με χίλιες μεταμορφώσεις.



Θα σου πω κάτι λίγα που ξέρω για αυτό!

.

Παππούδες του ήταν η Γαία και ο Ουρανός.

Μάνα του ήταν η Θεία (φως) και πατέρας του ο Υπερίων (αυτός που οδεύει πάνω από τα κεφάλια μας)



Χρόνια πιό ύστερα, κατέβηκε από τον ουρανό με την μορφή του Περσέα,

και με το σπαθί του έκοψε τις αλυσίδες που έδεναν την Ανδρομέδα στο βράχο του μαρτυρίου της.

Ύστερα, της έπιασε τρυφερά τα χέρια, και ξανάδωσε ζωή στα παγωμένα μέλη της!!!.


Ο Όμηρος μου είχε εμπιστευθεί, πως είχε ακούσει ένα παραμύθι για αυτό, που έλεγε, πως τα πιο παλιά από εκείνον χρόνια, είχε εμφανιστεί σαν Ήλιος-βοσκός που έβοσκε τις 350 αγελάδες του (ημέρες) στη χώρα της Θρηνακίας (Θράκης).

Αλλά πως σε εκείνον είχε εμφανιστεί σαν Απόλλωνας με θεϊκή ομορφιά και μαντικές ικανότητες..

Άκου τι λέει γι΄ αυτόν ο Girandoux:

Είμαι ψηλότερος από τους θνητούς

Το κεφάλι μου μικρό και πλεγμένο με μπούκλες χρυσές.

Από την γραμμή των ώμων μου οι γεωμέτρες σχημάτισαν το τετράγωνο.

Από τα φρύδια μου οι τοξότες έμαθαν την έννοια του τόξου.

Είμαι γυμνός κι η γύμνια αυτή γέννησε την ιδέα της Αρμονίας..


Πολύ αργότερα, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός έγινε Αστέρι,

και οδήγησε τους Μάγους.

Πολλές είναι και φορές που πέρνει το σχήμα του αστεριού

και οδηγεί την ψυχή μου ψηλά...



Μα άδικα σε κούρασα..

Για αυτό, δεν μπορώ να κάνω συσκευασία δώρου και να σου το προσφέρω ....

Δεν φυλακίζεται σε κουτί…(όπως είχε φυλακίσει ο Δίας την Δανάη..

για να γίνει χρυσή βροχή και να φυτέψει μέσα της τον Περσέα!!)

Το μόνο που μπορώ να κάνω για σένα είναι:

Να σου χαρίσω αυτή την ανάρτηση.

Πρωτοχρονιάτικο Δώρο!!!

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Οι νοσταλγοί των αξέχαστων πατρίδων


.
...Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ' του καιρού την άγρια πληρωμή...
Στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι,τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή...


Το εκπληκτικό αυτό τραγούδι του Μαρκόπουλου σε στίχους Ελευθερίου, διάλεξε ο φίλος blogger" dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα

(http://www.blogger.com/profile/10950155817060532604 ), για να αυτοπροσδιοριστεί..


Σε παλαιότερη παρουσίαση του profile του έλεγε: "μου λείπει η πατρίδα" Και ήξερε κανείς πως η "πατρίδα" είναι η Πόλη, όπως ξέρει κανείς, πως η Πόλη είναι η Κωνσταντινούπολη..
.
Αυτά έρχονταν στο μυαλό μου όταν, καλεσμένη από ένα φίλο, βρέθηκα σε μια συνεύρεση Κωσταντινοπολιτών από το την Πρώτη, (το πιό μικρό από τα Πρηγκηπόνησσα), στην Προποντίδα, καθώς ταξίδευα μαζί τους στις χαμένες πατρίδες τους...




Καθώς ανιχνεύοντας τα σημάδια (γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι) από την νοσταλγία τον πόνο και την ανοιχτή πληγή του Ήλιου τους , τους ακολουθούσα στο ταξείδι-προσκύνημα.,.

Θυμήθηκα πως κάπου είχα διαβάσει:
Στην Πόλη δεν μπαίνεις ρομαντικός ταξιδευτής γυρεύοντας το άλλοτε.
Πρέπει να μπαίνεις προσκυνητής για το τότε και για το τωρινό...

Ένα μικρό κομμάτι αυτού του "τωρινού" έζησα μαζί τους.
Αυτού του τωρινού που ποτέ για εκείνους δεν θα γίνει αόριστο παρελθόν. Εκφράζεται πάντα στο τώρα..."Σε χρόνο Ενεστώτα"....


Με τον χορό.



Με το τραγούδι



με την εκπληκτική ανατολίτικη κουζίνα



Με μια υπέροχη ορχήστρα που κάθε επιλεγμένο τραγούδι της, είναι εμβατήριο που συνοδεύει την ψυχή στ΄αστέρια.
.


Και κλείνει σαν την τεράστια αλυσίδα που έκλεινε τότε την είσοοδο του Κεράτιου κόλπου, τις όσιες και ιερές μνήμες τους..

Τ.Γ
Ο τόπος συνάντησης (που προαναφέρεται) των Κωσταντινοπολιτών είναι
το εστιατόριο "Ελλήσποντος" (στ Παπάγου 8 στο ύψος της Λεωφ. Βουλιαγμένης 262)

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Koινότητα ΑΝΑΥΡΑΣ νομού Μαγνησίας.

Μια σύγχρονη πράξη αντίστασης..

Γεμάτοι περιέργεια ξεκινήσαμε λίγοι φίλοι την Κυριακή πρωί, για ένα προορισμό που δεν είναι γνωστός στους τουριστικούς χάρτες της χώρας. Είναι γνωστός μόνο στους χάρτες των κομματικών μηχανισμών, αλλά και εκεί μόνο σαν αριθμός ψήφων..

Ποιος ήταν αυτός ο τόπος?

Ένα χωριό κτηνοτρόφων, χαμένο μέσα στα βουνά και τις κοπρισμένες λάσπες, ολογυρίς το χρόνο. Και μόνο τα χιόνια που έφταναν από τις πρώτες κιόλας μέρες του Χειμώνα, έκαναν την μαύρη λάσπη να ασπρίζει.

H νεολαία το εγκατέλειπε, και μόνο οι γέροι έμεναν να παλεύουν με τα χιόνια, τις λάσπες και τα ζώα, πλάι-πλάι με τις άθλιες συνθήκες ζωής.

Μιλήσαμε μέχρι τώρα σε χρόνο παρελθόντα…

Βεβαίως, γιατί όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.

Σήμερα, Κυριακή πρωί, αρχές του Δεκέμβρη, του 2009, πορευόμαστε σε αυτό τον τόπο, του παρελθόντος χρόνου!

Γεμάτοι περιέργεια , περιμένουμε να δούμε τι θα δούμε…

Οι φλύαρες συζητήσεις για τον Ενεστώτα χρόνο του τόπου αυτού, έπαιρναν και έδινα σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Έτσι που ούτε ένα τραγούδι δεν διέκοψε τις κραταιές αντιφάσεις περί του τι γίνεται, (από τους εναλλασσόμενους στους κομματικούς μηχανισμούς ψηφοσυλλέκτες) στη θέση εκείνου που πρέπει να γίνει.

Και τέλος φτάσαμε. Με την πρώτη ματιά, κάθε κουβέντα πήρε τέλος, αφού κανένας δεν μπορεί να μιλά με ανοιχτό το στόμα!!!….

Βρεθήκαμε σε ένα τόπο, που από λάθος, οι χάρτες είχαν τοποθετήσει στα όρια Μαγνησίας-Φθιώτιδας, και όχι στο κέντρο της Ευρώπης.

Εκεί όπου, από τα αεροπλάνο ψηλά , βλέπουμε να βόσκουν καλοθρεμένα ζώα ανάμεσα σε παραμυθένια χωριουδάκια, που ζώνονται από νοικοκυρεμένα χωράφια, βοσκότοπους και ψηλές κορυφές βουνών!
Σε τόπους που είναι για τα μίζερα δεδομένα μας, απλησίαστο όνειρο., .

Ένα πανέμορφο, χωριό, σκαρφαλωμένο στα 1000 μέτρα, στη δυτική Όθρυ, ανάμεσα σε δασωμένα βουνά, πηγές και ποτάμια..

Το περιβάλλον μας υποβάλει.

Μέρος του ευρύτερου αυτού γεωφυσικού χώρου, έχει διαμορφωθεί σοφά σε περιβαντολογικό και πολιτισμικό πάρκο. Αξιοποιήθηκαν ευφάνταστα φυσικές πηγές, παρουσιάζοντας στους επισκέπτες την ζωή και τον πολιτισμό του χωριού .

Κονάκια , νεροτριβές, νερόμυλοι, γεφύρια εκκλησίες κ.λ.π. παρουσιάζουν τα αξιοθαύμαστα στοιχεία ενός άγνωστου μα τόσο σημαντικού πολιτισμού που αιώνες συνιστούσε κεντρικό άξονα της βιωτής, σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πατρίδας μας. (Το πάρκο αποτελεί ένα αξιοζήλευτο υπαίθριο εκπαιδευτήριο, το οποίο επισκέπτονται σχολεία από όλη την Ελλάδα)
Έξω από το χωριό επίσης, λειτουργεί ορειβατικό πάρκο με μεγάλη επισκεψημότητα από τις γύρω περιοχές.
Το κτηνοτροφικό πάρκο, επίσης βρίσκεται έξω από το χωριό, ώστε να σταβλίζονται τα ζώα εκεί και το χωριό να διατηρείται καθαρό.




Μέσα στο χωριό οι ευρύχωρες πλακοστρωμένες πλατείες και δρόμοι αστράφτουν από καθαριότητα..

Ένα διώροφο πάρκινγκ, αφήνει ελεύθερους τους δρόμους και προστατεύει τα αυτοκίνητα των κατοίκων από το χιόνι, τους μήνες του μεγάλου Χειμώνα, αφού τα αυτοκίνητα εκεί δεν είναι λόγος ψυχαγωγίας αλλά απαραίτητο εργαλείο επιβίωσης ανθρώπων και ζώων..

Σε ένα μικρό αλλά καλοστημένο μουσείο, παρουσιάζονται οι σωσμένες μνήμες από το παρελθόν του τόπου, αλλά και από τη σύγχρονες ασχολίες των κατοίκων..


Το σχολικό κτήριο περιλαμβάνει και την κατοικία του δασκάλου που παρέχεται δωρεάν, καθώς και δανειστική βιβλιοθήκη.
Το κτήριο που στεγάζεται το κοινοτικό ιατρείο, επίσης συμπεριλαμβάνει την κατοικία του αγροτικού γιατρού στον οποίο η κοινότητα παρέχει δαπάνες που αφορούν στο ηλεκτρικό ρεύμα κλπ
Ένα αρκετά μεγάλο Αιολικό πάρκο μακρυά από το χωριό, εξασφαλίζει έσοδα στην κοινότητα, πολλών χιλιάδων ευρώ το χρόνο.



Στο χωριό λειτουργεί κέντρο εξυπηρέτησης πολιτών, και υπάρχουν δύο μεγάλες αίθουσες με σύγχρονο εξοπλισμό, για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που δεν είναι λίγες. (θέατρο μουσική κλπ)

Όλα τα δημόσια κτήρια (σχολεία, νηπιαγωγεία, κοινοτικό κατάστημα κλπ) καλαίσθητα και χωρίς ίχνος πολυτέλειας , είναι εναρμονισμένα απόλυτα με το περιβάλλον και τις ιδιαιτερότητές του.
Πέτρινες σκαλιστές βρύσες κάτω από πανύψηλα πλατάνια σε προκαλούν να πιείς το νερό τους, διψάς δεν διψάς....


Στις παιδικές χαρές τα παιδιά απολαμβάνουν την λιακάδα μέσα σε ένα αισθητικά άρτιο περιβάλλον. Παντού οι χαμογελαστές και ζεστές ανθρώπινες παρουσίες, χαλαρώνουν με τον καφέ τους στα καφενεία της πλατείας…

Η νεολαία δεν εγκαταλείπει πιά το χωριό μια και όλοι ασχολούνται με την οικολογική κτηνοτροφία, που τους εξασφαλίζει υψηλό εισόδημα, αλλά και την εργασία στα οικολογικά σφαγεία του χωριού που είναι τα μοναδικά στην Ελλάδα. (Η ανεργεία είναι μηδενική)

Η σύζυγος του προέδρου του χωριού, μας υποδέχθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων και μας παρουσιάζει την πορεία της χωριού τα τελευταία δέκα χρόνια που ο πρόεδρος πήρε σύνταξη από την υπηρεσία του, και ανέλαβε την ηγεσία της κοινότητας της Α ν α ύ ρ α ς , του Νομού Μαγνησίας.
Με την υποστήριξη σ ύ σ ω μ η ς της εκλογικής δύναμης του χωριού, πραγματοποίησαν το θαύμα..
«Σηκώσαμε τα μανίκια και πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά»., μας είπε.
Όργωσαν τα κοινοτικά πρόγραμμα και έσπειραν παντού τα όνειρά τους.
Η σπορά δεν άργησε να καρποφορήσει.
Τα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισαν να εισρέουν ανεμπόδιστα στην μικρή κοινότητα. Ειδικά όταν οι αρμόδιες υπηρεσίες αναγνώρισαν την αποτελεσματικότητα της χρήσης τους.
«Από τη Νομαρχία της Μαγνησίας, μας ζήτησαν να δεχθούμε να πάρουμε τα χρήματα που εκείνοι δεν μπόρεσαν να απορροφήσουν, ώστε να μην επιστραφούν στα ταμεία της Ευρ. κοινότητας» μας είπε ο πρόεδρος της κοινότητας κ. Τσουκαλάς.,.. " Χρήματα υπάρχουν πάρα πολλά. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχουν, αλλά κάποιος πρέπει να δουλέψει...", μας τόνισε κατηγορηματικά η κυρία Μάχη Τσουκαλά (σύζυγος του προέδρου) που για να στηρίξει το έργο του, διορίσθηκε άμισθη τεχνική σύμβουλος της κοινότητας, μια και οι γνώσεις της σαν Αρχιτέκτων, ήταν θεμελιώδεις για το τεράστιο έργο τους.
-Να μας έρθετε και τα Χριστούγεννα, εδώ οι δρόμοι δεν κλείνουν ποτέ! μας προσλάλεσε ο πρόεδρος με ένα ζεστό χαμόγελο γεμάτο αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου του.

Στο γυρισμό για την πρωτεύουσα, ένα αίσθημα ευφορίας μας γέμισε αισιοδοξία .

Αυτές οι μικρές διάσπαρτες αντάρτικες εστίες εντιμότητας και προσωπικής ευθύνης..θα καταφέρουν να αναχαιτίσουν την πορεία προς το γκρεμό, του τραίνου της πατρίδας μας..

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκεφθήκαμε πως έπρεπε να περάσουμε για ένα προσκύνημα στο Γοργοπόταμο..

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Οι φίλοι μου είναι δένδρα...

.
.
.Δεν έκανα ταξείδια μακρινά



Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δέντρα.."

Θά΄λεγα μεγάλα, τεράστια πλατάνια!



Κάθε φορά που η ελλιπής κατασκευή μου , αγκαλιάζεται από τα μεγάλα,
τα γεμάτα χυμούς αγάπης κλαδιά τους, νιώθω την ευλογία του θεού να με ευνοεί.



Δεν διαθέτω εκείνη τη χαρισμένη από τον κατασκευαστή ικανότητα, να αντλώ τη γονιμοποιό γύρη, από τα διάσπαρτα στο σύμπαν λουλούδια της γνώσης.
Φτωχό και ανεπαρκές fractal , ζαρώνω συνήθως σε μια γωνιά της μοναξιάς μου, (συχνά πίσω από την καμπύλη μιας λυγαριάς)
και αρωματίζω τη ζωή μου με τη χαρά της ξένης γνώσης..

Είμαι ευλαβικά πιστό, στον πανικό της ανημποριάς μου,
να εφοδιάζω κάθε στιγμή την κινητήρια εξέλιξη της σκέψης μου..




Προχθές ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της Μαρίας και του Στ.
για μια βόλτα.. ....
Μια βόλτα μέχρι τον Υμητό.
Να δούμε την πόλη από πολύ ψηλά .





Ένας ολόλαμπρος ουρανός απλώνονταν
πάνω από τη μεγάλη μας πρωτεύουσα.

Και κάτω μια πόλη ξεδιάντροπη , που δεν ήθελε τίποτα να κρύψει..
Ούτε τις ασχήμιες της , ούτε τις ομορφιές της.



Δεν είχα ανεβεί ποτέ στον Υμητό.
Και δεν ήξερα πως και τα βουνά της Αττικής ανθίζουν.




Γυρίσαμε πεινασμένοι.
Φάγαμε γρήγορα και πρόχειρα.

Και ύστερα βουτήξαμε λαίμαργα να χορτάσουμε τη βουλιμία μας ,
από εκείνη την δαιμονισμένη διάθεση της πληρότητας που ποτέ δεν ικανοποιείται.....

Ο Στ. να γεμίζει τη φαντασία μας,
με ξωτικά παραμύθια από τα αστέρια του.

Με τη σκοτεινή ύλη ανάμεσα στους γαλαξίες..
Με τους πλανήτες και τη μαύρη οπή..
Με την ενέργεια και το δαχτυλίδι του Κρόνου...
Με τους παπύρους του Αρχιμήδη..
Με τα ταξίδια του Θαλή.



Χαθήκαμε στο χάος..

Μαρία......ούρλιαξα.
Μόνο ένα μονοπάτι επιστροφής υπάρχει.
Και το ξέρεις πολύ καλά.
Η ποίηση...




και, η διερχόμενη πλάι μας μάγισσα, ένιωσε την απόγνωσή μας.
Μας πήρε από το χέρι, και μας οδήγησε στο δικό της κόσμο...

Αλλά από εκεί δεν υπήρχε μονοπάτι επιστροφής.

Ξημέρωσε...

Την ώρα του αποχαιρετισμού, μου έχωσαν ένα βιβλίο
της αγαπημένης μου ποιήτριας στην αγκαλά

-Εξαφανίσου, fractal, είπαν.
Kαι γράφε..γράφε.... γράφε......

Γύρισα στο σπίτι και προσευχήθηκα σε αυτή τη ρέουσα παντοδυναμία.
Να με ραντίσει με το κουράγιο του αγιασμού των Θεοφανίων...

Να διώξω την ομίχλη που κουβαλώ στα μάτια μου.

Να διασκορπισθώ στους ανέμους........



..... και να καταποντιστώ στα ύδατα....



Mόνο αυτό!

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Γέλασα..ρε συ...Γέλασα πολύ...








...Και είχα πολύ καιρό να γελάσω..
Τώρα τελευταία γέλαγα μόνο με τις γκάφες μου.
Και με τα κόλπα που σκάρωνα για να κλέβω στην μπιρίμπα την Καλλιόπη και την Ελένη που είναι οι μόνες φίλες που απόμειναν , να θέλουν να παίζουν μπιρίμπα μαζί μου..
Όλοι οι άλλοι λάκησαν. Ούτε να το ακούσουν θέλουν.

Αλλά χθες γέλασα.

Η Υρώ Μανέ είναι παλιά φίλη. Έχει όμως ένα κουσούρι.
Ούτε που θέλει να ακούσει για μπιρίμπα...

Χθες , μου τηλεφώνησε.
-Είσαι Αθήνα?
-Ναι
-Την προηγούμενη φορά που σου τηλεφώνησα, είσουν στους πάγους.
-Αποψύχθηκα... Θα έρθεις?
-Όχι, θάρθεις εσύ.
-Είσαι μακρυά!
-
Στο κέντρο της Αθήνας. Αν δεν έρθεις δεν θα με ξαναδείς...
-
Ατύχημα? Είσαι πολύ σοβαρά? Στο κέντρο της Αθήνας δεν ξέρω κανένα νοσοκομείο.
-Ποιό νοσοκομείο ρε βλάκα, χτύπα ξύλο. Στο θέατρο σου λέω..
-Α...συγνώμην..Παίζεις?
-'Οχι βράσω βλήτα ...
-Αφού ξέρεις δεν τα τρώω
-Θα με πρήξεις και πρέπει να ετοιμαστώ για να φύγω..
Αν δεν έρθεις δεν πρόκειται να ξανάρθω σπίτι σου, ούτε στη Χίο.
-Καλά θα έρθω, αλλά με την Καλλιόπη.
-Εμ βέβαι, μην διαψεύσεις την ιστορική αλήθεια. Δυό-δυό.
-Στο θέατρο "Αθηνά", Πατησίων και Δεριγνύ, μην χαθείτε...Να κρατιέσθαι από το χεράκι...
-Εν τάξει, ερχόμαστε...
-Σας περιμένω..

Και πήγαμε...
Και γέλασα ρε παιδιά...γέλασα πολύ.
Τι να σας πω.
Αν και κανένας δεν μας εξήγησε την υπόθεση, για να την καταλάβουμε..
Την καταλάβαμε μόνες μας...εντελώς....και γελάσαμε πάρα πολύ.
Και είχα καιρό να γελάσω έτσι.

Στο τέλος της παράστασης περίμενα στην ουρά την Υρώ, να υπογράψει τα αυτόγραφα.
Μόλις έφτασα μπροστά της, με ρώτησε:
-Fractal , είσαι καλά? Θέλεις αυτόγραφο ?
-Οχι ρε Υρώ. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
-Ακούω.
-Αφού στο " ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ" δεν τα βρήκες με τη φίλη σου, μήπως ήθελες να κάνεις ζευγάρι μαζί μου, και να τους ξεσχίσουμε στη μπιρίμπα?
Και η Υρώ δεν μου απάντησε. Μόνο κοίταξε το ταβάνι και σταυροκοπήθηκε με εκείνον το χαραχτηριστικό τρόπο της..
Μάλλον δεν της πέρασε ακόμα ο θυμός . Δεν θέλει να ξαναπαίξει μπιρίμπα μαζί μου..
Που θα μου πάει όμως?..
Θα ξαναπαίξει..

Οι φωτογραφίες (χωρίς φλάς, φυσικά) αδικούν κατάφορα την παράσταση.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Στις πολιτείες του Βορρά

...
.Συνάντησα την πολιτεία του Βορρά , στο δρόμο μου για τα αρχαία μάρμαρα.

Ο ουρανός έτρεχε γρήγορα πάνω στα δένδρα .


Να φτάσω πιο γρήγορα εκεί που κανένας δεν θα με περίμενε.


Όταν έφτασα , η δύση καίγονταν απάνω στα τζάμια των παραθύρων .

Μπροστά στο μεγάλο κτίριο του Δημαρχείου,
μια σημαία χαστούκιζε τον αέρα..

Ήταν ημέρα γιορτής.




Ένα θαλασσινό απόγευμα σκορπούσε τη μοναξιά του, στους δρόμους.

Σαν να μου φάνηκε πως ηχούσαν τραγούδια παιδιών..




Ένα κάστρο ψηλά, δίπλωνε προσεχτικά το φως,
σαν κεντημένο τραπεζομάντιλο.

Και μια βυζαντινή εκκλησία πιο κάτω,
πελεκούσε ακούραστα τη σιωπή της.


Ετούτη την πόλη του Βορρά , την αγάπησα

Μα ακόμα δεν την είχα γνωρίσει.

Μόνο είχα μαζέψει στις χούφτες μου κόμπους από το φως
του νησιού μου, και περίμενα να με υποδεχτεί για να την ράνω..



To σκοτάδι ήρθε βιαστικα , σμίλεψε τις κορυφές των δένδρων
και



και πάγωσε τις εικόνες του μυαλού..




Το πρωί ο ήλιος βγήκε , σκοντάφτοντας πάνω στα σύννεφα..

(Αν και δεν είχε κανένα λόγο να ανατείλει.).




Νωρίς-νωρίς μάζεψα τα μικρά μπογαλάκια των τραγουδιών μου.

Θα πήγαινα να αποθέσω το τάμα μου, στα αρχαία μάρμαρα.

Να τους ζητήσω να μου πουν το όνομά μου.






Να ξέρω, που είμαι.

Να ξέρω, ότι είμαι.

Να σμίξω με τον εαυτό μου, ανάμεσά τους.

Να έχω μια θέση μέσα στον κόσμο .


Στη θέση που είχε ορισθεί για μένα,
είχαν ανθίσει μικρά κίτρινα λουλούδια...

Ακριβώς σε μιας καθισιάς τόπο.

Απόθεσα εκεί τα αμαρτήματά μου, την ηλικία μου και το παρελθόν μου.

Δεν είχα τίποτα άλλο μέσα στις χούφτες μου.

Εξόν από τη λίγη ομίχλη που είχα μαζέψει,
γιατί νόμισα πως ήταν φως....


Ύστερα, στάθηκα κάθετος άξονας,
στο κέντρο της σκηνής του αρχαίου θεάτρου.




Και ήρθε πλάι μου, διπλωμένος σε οξεία γωνία,
ο ίσκιος του Χειμώνα.

Να μην αναγνωρίσω το πρόσωπό του.

Ήθελε να μου πει, αυτό που ήδη είχα μαντέψει.

Πως κάποτε θα έρθει να με βρει,
με ένα μπουκέτο χρυσάνθεμα σε κάθε χέρι..

Άδικος κόπος.

Δεν θα ξέρει πως εγώ τότε θα έχω φύγει
από την πόλη που αγάπησα..

Πως θα έχω περάσει στην αντίπερα όχθη..


Τότε εγώ θα έχω μαζέψει τα τραγούδια και τις ζωγραφιές μου
και θα ταξιδεύω στην τροχιά της αστροφεγγιάς…

Ένας λευκός γλάρος,
που πάνω στα φτερά του έχω ακουμπήσει ότι πολύ αγάπησα,
θα με πάρει μαζί του.




Και αυτά τα λόγια θα μένουν πάντα εκεί.

Ανάμεσα στα αρχαία μάρμαρα και στην ομίχλη.

Σε μιάς καθισιάς τόπο.

Αναθηματική επιγραφή.

Περίληψη της ζωής μου.



Βαλσαμωμένο πουλί.....