Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Β Ο Η Θ Ε Ι Α ! ! !

Στις αρχές του Μάη Η Μορφοκλασματική απεικόνιση είχε τα πρώτα της γενέθλια.
Με την ευκαιρία ήθελα να σας χαρίσω μια όμορφη εμπειρία, η οποία όμως είναι σε αρχείο power point και δεν ξέρω πως να το αναρτίσω...
Έκανα άπειρες προσπάθειες πριν βγω στους δρόμους να ζητήσω τη βοήθειά σας.
Ποιός καλός φίλος θα με βοηθήσει να ξεπεράσω την αναπηρία μου?..

Με την ευκαιρία δείτε το ψαράκι της ανάρτισης " Κτημα-το-λόγιον" να τολμά επί τέλους να πάρει τους δρόμους...
Αρκετά περίμενε ένα ολόκληρο χειμώνα να κοιτάζει από το παράθυρο....
Α..μα .. πιά...


Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Η ΚΡHΤΗ

η απεραντοσύνηΗ απλότηταΤο φως και η σκιάΗ σφραγίδα του καταχτητή


















Ο Αγώνας

Η ξεροληθιά

Η βλάστηση




































Η αυστηρότητα


Η Πορεία

Ο Ρεμβασμός

Η αρμονία

Η Ισορροπία

Τ΄αγρίμια

Η ορμή

Τα χέρια

Τα χρώματαΗ ομορφιά
Η παράδοση
Η ΙστορίαΗ ΓαλήνηΗ ελπίδαΤο όνειρο

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Μία τελείως ασήμαντη ιστορία...


Ήρθε από την Αλβανία μόλις δεκαπέντε χρονών παιδί.
Κοιμόταν στους δρόμους, και πλένονταν χειμώνα καλοκαίρι σε όποια αφύλακτη οικοδομή έβρισκε νερό. Έτρωγε ότι τον φίλευαν τα αφεντικά που κατά καιρούς δούλευε..
Ρούχα και παπούτσια έβρισκε στα σκουπίδια. Τα έπλυνε στις οικοδομές πριν τα φορέσει. Δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από τη θέληση να ζήσει και να στείλει ψωμί για τα μικρότερα αδέλφια του στην Αλβανία..
Ήταν ένας κλασικός "Αλβανός"
Μετά από δεκαοχτώ χρόνια δουλειάς στην Ελλάδα, εκτός από την πολύτιμη πράσινη κάρτα, κερδισε και την εκτίμηση όλων όσων είχε εργαστεί για λογαριασμό τους. Η προσεκτική δουλειά, η υπευθυνότητα η εντιμότητα , και οι δημιουργικές και έξυπνες λύσεις που έδεινε , τον έκαναν περιζήτητο. Ήταν μετρημένος και σοβαρός. Δούλευε χωρίς να ξεχωρίζει μέρες, ώρες η αποστάσεις,, Και τα κατάφερε... Πριν λίγους μήνες το όνειρό του ενσαρκώθηκε σε μιά ακριβή και σύνθετη μηχανή που έκανε πολλές οικοδομικές εργασίες.. Πήρε και την πρώτη του δουλειά σαν ανεξάρτητος μάστορας.. Μια βίλα στο Ψυχικό που από ερείπιο την έκανε ανάκτορο. Το καμάρι και η περιφάνεια του ξεχίλιζαν στο τηλέφωνο:
- Πηγαίνετε να δείτε την βίλα οδός, αριθμός, στο Παλαιό Ψυχικό..την επιδιόρθωσα μόνος μου. Θα δείτε τη δουλειά μου, και θα με συστήνετε ανεπιφύλακτα,,. Και συνέχισε με καμάρι..
Μόλις τελείωσα και με σύστησαν σε ένα μεγάλο σπίτι στην Εκάλη.. Ξεκινώ την Δευτέρα!
Μας πήγε στο Ψυχικό, με μία φίλη που δούλευε εκείνη την ημέρα στο σπίτι της.
Είχε ραντεβού με το φορτηγό που θα μετέφερε τη μηχανή στην Εκάλη..
Μόλις μπήκε στην αυλή του σπιτιού στο Ψυχικό, ακούσαμε την απελπισμένη κραυγή του πληγωμένου Ζώου.. Η μηχανή δεν ήταν εκεί. Την είχαν κλέψει...
-Δεκαοχτώ χρόνια δούλευα για να πάρω αυτή τη μηχανή. Ελάχιστοι στην οικοδομή έχουν τέτοια μηχανή.. Πως θα δουλέψω τώρα... Τίποτα δεν έχω πιά... Μόνο εσας έχω. Βοήθείστε με... Πρέπει να ξαναρχίσω πάλι από την αρχή..
Ένοιωσα συντριπτική ντροπή μπροστά στην αδυναμία να κάνω κάτι...
Και ύστερα έπεισα τον εαυτό μου πως αυτή η ιστορία είναι μιά ασήμαντη καθημερινή ιστορία, ενός Αλβανού.. Συγνώμην Νίκο. Έχω να ασχοληθώ με τόσα άλλα πράγματα!...