Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Ο "Γιωργάκης" ΙΙ ή για την αγάπη του Δάσους

Κάθε μικρό παιδί ηλικίας 6 έως 1ο ετών είναι ένας μικρός Γιωργάκης.
Γιατί; Είναι όλα ολόϊδια.
Εκείνο που τα κάνει να μοιάζουν τόσο πολύ, είναι τα τεράστια εκστατικά μάτια με τα οποία κοιτάζουν τον κόσμο γύρω τους.
Κάθε ματιά τους σκάβει ανελέητα, πράγματα και ανθρώπους.
Στα ματιά τους μπορείς να διαβάσεις το μέλον της ανθρωπότητας..
Κάθε ματιά τους μπορεί να σου ιστορίσει το παρελθόν.
Να φέρει σην επιφάνεια κραδασμούς από υπόγειους σεισμούς, και αντίλαλους από βαθειά πηγάδια.



Κρατώντας το χέρι του Γιωργάκη , ένα Φθεινόπωρο, πριν αρκετά χρόνια, προχωρούσαμε σε ένα μονοπάτι ..

Προχωρούσαμε! Ο λόγος το λέει..
Για κάθε βήμα, χρειαζόμαστε τουλάχιστον ένα τέταρτο!
Όλα ήταν μαγεμένα..
Ήταν οι άσπροι νάρκισσοι με τις κίτρινες καρδιές που χαμογελούσαν εκεί στην άκρη του μονοπατιού σαν φωτεινά αστεράκια...........


Ήταν ένα αγκάθι που κάρφωθηκε στο χεράκι του, καθώς προσπάθησε να πιάσει μια πεταλούδα.....και που για να σταματήσει να πονά το πλύναμε μέσα στις λαξευμένες στο βράχο γούρνες, που πότιζαν τα μικρά πεύκα

Ήταν μια μυρμιγκοφωλιά με μικρά χωμάτινα βουναλάκια γύρω-γύρω....

Ήταν ένα αναποδογυρισμένο μαύρο σκαθάρι που προσπαθούσε να σταθεί πάλι όρθιο....

Ήταν ένα βαρύ, σφιχτό κουκουνάρι που κοίμιζε στα σπλάχνα του πολλές-πολλές μικρές κουκουναριές.....

Ήταν ένα βελανίδι που ξεράθηκε να μας περιμένει για να το κάνουμε σβούρα.....

Τα κυπαρισσόμηλα που μας προκάλεσαν να τα παίξουμε τόπι

Και οι λευκές μικρές καμπανούλες για να τις κρεμμάσουμε σκουλαρίκι στα αυτιά μας.

Ήταν μια άγρια αγγιναριά με κάμποσες μικρές αγγινάρες γύρω από τη ρίζα της..

Ήταν ένα ολάνθιστο θυμάρι που καλούσε με το χρώμα και το άρωμά του τις μέλισσες να κάνουν μέλι γλυκό την ομορφιά του....

'Ηταν τα ξερά φύλλα των θάμνων που σφιχταγγαλιάζονταν στις ρίζες τους , για να προστατεύσουν αόρατες ζωές που δούλευαν ακούραστα να λιπάνουν το χώμα....

Ήταν οι κατακόκκινες μπάλες από τα κούμαρα, χωμένες μέσα στις πυκνές φυλλωσιές για να κρυφτούν από τα πουλιά...

Ήταν ένα μικρό μανητάρι που έσπρωχνε το χώμα για να ξετρυπώσει στο φως του ήλιου.....

Ήταν οι κοκκινόμαυροι σπόροι της αγριοτσικουδιάς....

Να και ένα πεισματάρικο Fractal που σφυνωμένο μέσα στο βράχο, επιμένει να γεωμετρεί το χώρο...

Σε κάθε βήμα τα ματάκια του Γιωργάκη σκάλωναν σε κάποιο φαινομενικά ασήμαντο.....

Σε ένα μικρό θαύμα

Ύστερα ξαπλώσαμε κάτω από ένα πεύκο για να ξεκουραστούμε.....
Βγάλαμε από το αρχαίο πυθάρι πολλές ιστορίες .....
Τις κρεμμάσαμε πάνω στα κλαδιά του πεύκου, και κουβεντιάζαμε με εκείνην που μας έκλεινε πονηρά το μάτι ........
Γυρίσαμε στην υπόλοιπη συντροφιά μετά από ώρες....
Εμείς δεν πεινούσαμε..
Άδικα είχαν κρατήσει για μας τα σάντουϊτς.
Είχαμε δοκιμάσει άνθη από μικρά αγκάθια, είχαμε φάει κουκουνάρια με μέλι, σπόρους από την αγριοτσικουδιά , τρυφερά βλαστάρια από σπαράγκια και μικρές άγριες αγγινάρες.........
Είχαμε φάει για επιδόρπιο τα πιό γλυκά κούμαρα του κόσμου...

Είδα τα μάτια του Γεωργάκη να αστράφτουν από ευτυχία..
Ένιωθε βαθειά μέσα του την ευτυχία να "ΕΙΝΑΙ" η ίδια η φύση, και όχι να θέλει να "ΕΧΕΙ" τη φύση.

Όταν ο Γιωργάκης μεγάλωσε και αποφάσισε να μην γίνει "γιατρός "ή " δικηγόρος" σύμφωνα με τις υποδείξεις, δεν παραξενεύτηκα...
Ο Γιωργάκης ήθελε να κάνει μια δουλειά που θα τον έκανε ευτυχισμένο.......Και φυσικά τήν διάλεξε..

Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιωργάκης δεν είναι πιά Γιωργάκης. Είναι ο κύριος Μ.....
Είναι ένας ευτυχισμένος νέος άνδρας , με επιτυχημένη οικογενιακή και επαγγελματική ζωή.
Είναι από τους νέους εκείνους ανθρώπους που αποπνέουν ελπίδα ζωής........
Που διδάσκουν με τη ζωή τους , τον ΤΡΟΠΟ ΥΠΑΡΞΗΣ του "ΕΙΝΑΙ" και όχι του "ΕΧΕΙΝ"
Εδώ και τρεις μέρες ο Μ...... αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, να υπερασπιστεί τη ζωή των δασών μας.. Να υπερασπιστεί τον τρόπο ύπαρξης της ζωής, σύμφωνα με τη λογική του "είναι" και όχι του "έχειν" να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή και το μέλλον των παιδιών του κόσμου......

31 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δέν εχω δει ωραιότερη απο αυτη την ανάρτηση!!

anepidoti είπε...

ξεκίνησα με τον γιωργάκη στο πυθάρι και βρέθηκα στο δάσος...σίγουρα είναι δάσος....κάπου υπάρχει φαίνεται ακόμη...μικρό και τρυφερό μου σωματίδιο, θάθελα μόνο όταν ήμουν "γιωργάκης" να σε συναντούσα...ίσως να φοβόμουν λιγότερο στο δάσος.
καλό σου βράδυ και είναι τύχη να ξεκουράζομαι με τον γιωργάκη σου.
φιλί κι ευχαριστώ!

Μετεωρίτης είπε...

πάρα πολύ όμορφο post...

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω... πως ένα κράτος σαν το δικό μας, με ευαίσθητους ανθρώπους που πληγώνονται και αγανακτούν... πως κατάντησε έτσι...

Καλημέρες

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Πολύ ωραία ιστορία. Έχεις κάποια συγγένεια με τον Γιωργάκη ή απλώς τον έχεις σαν ένα κλασσικό παιδί;

fractal είπε...

Θαλασσοκράτορα
Την ιστορία αυτή μου την έφερεστο μυαλό η δική σου ανάρτηση και συγκεκριμένα η φράση :
Γυιέμου να γίνεις καλύτερος από μένα..
Σε ευχαριστώ ακόμα μια φορά που έβαλες το τεράστιο κοινωνικό μας πρόβλημα στη σωστή σου βάση.

fractal είπε...

ANEPIDOTΙ
Όλοι έχουμε φυλάξει μέσα μας, όσιο και ιερό, τον μικρό Γιωργάκη..
Δεν τον αφήνουμε όμως εύκολα να σκάσει μύτη..
Είναι φοβισμένος και τρέμει στη σκέψη να τον δουν οι άλλοι..
Οι άλλοι που ζουν μέσα στην πλαστική γκλαμουριά και τα δήθεν...που καταδυναστεύουν την ζωή μας...
Αν του κλείσεις πονηρά το μάτι να είσαι σίγουρη πως θα ξεπεταχτεί μπροστά σου και θα σου δώσει το χεράκι του, για μια βόλτα, στους κάμπους στη θάλασσα στο δάσος, στον Ουρανό...
Κάπου στο δρόμα σας θα με συναντήσετε΄. Μην προοσπερνάτε ποτέ τα τζιτζίκια το καταμεσήμερο και τα τριζόνια τη νύχτα.. Αυτά ξέρουν..

fractal είπε...

Καλώς ήρθες ΜΕΤΕΩΡΙΤΗ στη σπηλιά μου
Φαίνεται πως τώρα πιά οι άνθρωποι αυτοί είναι το περιθώριο και οι άλλοι οι "δικοί μας" στο προσκήνιο..
Το κατάλαβα καλά όταν ρώτησα κάποιο παιδί του γυμνασίου αν του άρεσε η αξιόλογη θεατρική πράσταση που είχε δει με το σχολείο του. Μου είπε : "Ναι"
Τον ρώτησα αν άρεσε και στους συμμαθητές του. Μου είπε: "Δεν ξέρω",
Γιατί ? τον ρώτησα, δεν το κουβεντιάσετε?
Η απάντηση με εξέπληξε:
"Κάνένα παιδί δεν έλεγε ότι του άρεσε η παράσταση, ούτε και εγώ το είπα, γιατί θα μας έπαιρναν στην κοροϊδία..

fractal είπε...

ΙΩΑΝΝΙΚ
Όλοι μας έχουμε βαθειά συγγένεια με τον Γεωργάκη, μόνο που το κρύβουμε από ντροπή.

αυτόπτης μάρτης είπε...

Τυχερός ο Γιωργάκης που συνάντησε ένα Fractal στο δρόμο του.
Μακάρι κάθε παιδί να είχε αυτή την τύχη.
Η ευχή απευθύνεται στον πλανήτη Γη.

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

μπόρεσες με λίγες λέξεις να μας δείξεις τη ρίζα του "κακού" που είναι ο τρόπος ύπαρξης...
από τα υλικά αγαθά ως τα "πνευματικά;" γνωρίζουμε από μικρή ηλικία πώς να συσσωρεύουμε...
πώς θα αναγνωρίσουμε ξανά την ουσία της ύπαρξης και θα μάθουμε τον τρόπο του να ΕΙΜΑΙ;(Ο Γιωργάκης ξέρει...)
αντί για ευχαριστώ δέξου ένα αληθινό Φιλί καλό μας FRACTAL!

fractal είπε...

Αυτόπτης μάρτυς.
Και δική μας ευθύνη να μην αφήνουμε το μικρό Γιωργάκη από το χέρι..
Ένας φίλος θα έλεγε:
μεγάλος δάσκαλος ο μικρός Γιωργάκης..

fractal είπε...

Ανώνυμε από Άπω Ανατολή
Ευχαριστώ για τις ευχές σου.

fractal είπε...

Δημήτρη Σε χρόνο Ενεστώτα.
Με δρόσισε το φιλί σου.
Το ανταποδίδω. Θα σου το φέρει το βραδυνό αεράκι.
Ίσα-ίσα ρυτηδώνει τη θάλασσα αυτή τη στιγμή.
Ο τρόπος να υπάρχεις με τη λογική του "ΕΙΝΑΙ" διδάσκεται με μεγάλη συνέπεια από την κάθε μορφή ζωή.
Ακόμα και από τον άνθρωπο αν καταφέρει να διαβάσει τον μετρητή που αναγραφει τα δευτερόλεπτα ζωής που του απομένουν κάθε στιγμή.
Την πληροφορία για την ύπαρξη αυτού του μετρητή μου την έδωσε 0 φίλος 'kryos". Μπορείς να τον ρωτήσεις για περισσότερες λεπτομέρειες.

kryos είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση ....πραγματικά θα ήθελα να δω ένα Γιωργάκη στη φύση ... μονάχο του όμως ... χωρίς να φοβάται και χωρίς να τον διακατέχει η ανασφάλεια που θα τον οδηγήσει στην αναζήτηση των γονιών του .... να παρακολουθήσω τι θα του κεντρίσει την προσοχή .... να μην ξεχνάμε ότι οι Γιωργάκηδες δεν έχουν χάσει ακόμη τη βασιλεία των ουρανών .

Καλό βράδυ αγαπητό fractal ....πάντα φεύγω με μια υπέροχη αίσθηση από το τετράδιο σου

fotini είπε...

ποσο σημαντικος ο διαχωρισμος που κανεις!

ψαχνω λινκ να σε βαλω στα αγαπημενα μου κ δεν βρίσκω τίποτα!!! :(
παω να ψαξω παλι....


καλο ξημερωμα

fotini είπε...

οκ
σε βρηκα
σε εβαλα στα αγαπημενα
ειμαι η πρωτη λεει!
χαχαχααα
αγαπημενο παντως μπλοκ έγινες!
μια ομορφη κυριακη

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Όμορφη ιστορία.
Τίποτα δεν μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη αμηχανία από το καθαρό βλέμμα ενός παιδιού που θα σε κοιτάξει ίσα μέσα στα μάτια και την ψυχή.

Το είναι το έχειν και το φαίνεσθαι.
Αν ενωθούν και τα τρία σε ένα προκύπτει η ακεραιότητα.

Καλή Κυριακή:)

fractal είπε...

ΚRYE
Nα είσαι σίγουρος πως θα σταματούσε η ματιά του στα θαύματα της φύσης..
Και να είσαι σίγουρος ακόμα, πως αν δεν έπαιρνε ικανοποιητική απάντηση στα "γιατί?" του (που θα έπεφταν βροχή), δεν θα ξεκολούσε...
Σε αυτή την περίπτωση η απόλυτη ευτυχία είναι να καταφέρεις να μην αισθάνεται καν την ύπαρξή σου πλάϊ του, και να δίνει μόνος του απαντήσεις..
"Γιατί το πουλάκι ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει, δεν μπορεί να πετάξει με κλειστά?"
"Μπορεί να πετάξει με κλειστά μάτια, αλλά δεν θέλει γιατί θέλει να είναι όμορφοο"

Για να είναι όμορφο ένα πουλί, πρέπει να πετάει. Πρέπει να ανοίγει τα φτερά του για να πετάει.
Το π'εταγμα είναι που κάνει το πουλί όμορφο. ΄Δεν είναι όμορφο το πουλί αν δεν πετάει.
Αν δεν αξιοποιεί την ικανότητά του να πετάει..Τι υπέροχος συλογισμός..
Σε τι μονοπάτια δημιουργίας μπορεί να οδηγήσουν τέτοιοι συλλογισμοί τον Γιωργάκη..
Φίλησέ μου όποιον Γιωργάκη συναντάς στο δρόμο σου.

...Και αφού σου αρέσει το τετράδιό μου , γιατί δεν έρχεσαι πιό συχνά?
Γιατί δεν έρχεσαι πιό συχνά αφού σου αρέσει το τετράδιό μου...Και.

fractal είπε...

KRYE στο πιό πάνω κείμενο αντί της φράσης "κλειστά μάτια" βάλε "κλειστά φτερά"

fractal είπε...

Fotini. Mε τιις ευχές σου και τα καλά σου λόγια ξεκίνησε η Κυριακή μου...
Δεν είμαι σίγουρο αν ήταν όμορφη η όχι. Είμαι βέβαιο όμως πως ήταν διαφορετική.. Πολύ διαφορετική.
Ευχαριστώ και εύχομαι πολύ φως στις συννεφιασμένες Κυριακές...

fractal είπε...

Κωσταντίνε.
Σαν δύσκολη τη βλέπω την επίτευξη της ακαιρεότητας, όπως θα την ήθελες.
Μάλον στην περίπτωσή μας δεν ισχύει το "τρία σε ένα"

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
logia είπε...

Αν γεμίσει ο κόσμος Γιωργάκηδες, έχουμε ελπίδες να σωθούμε...
την καλημέρα μου

Καραβάκι είπε...

fractal είμαι πολύ θυμωμένη.... και ξέρεις γιατί;Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που κακολογούν άλλους ανθρώπους και προτρέπουν την φυγή από κοντά τους,κι αυτοί μένουν κολλλημένοι εκεί... Τι να σημαίνει άραγε αυτό;Kαλό μήνα να έχεις.Και εύχομαι κάποτε να φύγει ο φόβος... να λευτερωθείς.

ανέμη είπε...

Όλα τα πεισματάρικα μόνο σε ξερολιθιές φυτρώνουν... σαν την αστυφίδα στην τελευταία φωτό.

Καλησπέρα fractal και Καλό Φθινόπωρο!

fractal είπε...

LOGIA Είναι στο χέρι μας νομίζω η προσφορά της ευαισθισίας του Γιωργάκη.
Με τη λογική "δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώτε"

fractal είπε...

AZA To κολλημένοι με τρία "λ"
Μάλλον υπάρχουν και λάθη...
Για το φόβο εεε..
Που θα μου πάει, ή θα τον κατασπαράξω..ή...θα με κατασπαράξει.. Εγώ και αυτός δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε..

fractal είπε...

Άγονη
Πως και την αναγνώρισες, την αστυφίδα λέω....
Όπου νάναι θα αρχίσει να πρασινίζει.
Η αστυφίδα και το κουνουπίδι είναι τα πιό χαραχτηριστικά φυσικά fractal
φιλιά από ένα fractal (όχι αστυφίδα)

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

Πόσο όμορφο είναι να μεγαλώνεις παιδιά! Να τα παίρνεις από το χέρι και να τα ξεναγείς στον κόσμο, κι έτσι να γνωρίζεις τον κόσμο ξανά μέσα από τα παιδικά τους μάτια!

Μακάρι να υπάρχουν πολλά Φράκταλ και πολλοί Γιωργάκηδες γύρω μας.

Απονενοημένη Νοικοκυρά είπε...

[Όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση: σβήσε αυτό το σχόλιο με τα κινέζικα, περίπου 20 σχόλια πάνω από το δικό μου. Είναι spam και τα links που δίνει ίσως είναι επικίνδυνα. Κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι γραμμένο από άνθρωπο αλλά από spambot.]

fractal είπε...

ΑΠΟΝΕΝΟΗΜΕΝΗ
Ναι καλή μου. Ακριβώς όπως το λες.
Η περιπλάνηση με ένα παιδί, στη φύση , είναι ο μοναδικός (πιστεύω) τρόπος για να ξαναγεννηθούν οι εικόνες και οι εμπειρίες που χτίζουν το "είναι" σου.

Ευχαριστώ για τις υποδείξεις.Δεν έχω καταλάβει γιατί με βομβαρδίζουν συνεχώς . Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλα bloggs
Eχω σβύσει πολλά. Μερικά μου ξέφυγαν.