Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Οι φίλοι μου είναι δένδρα...

.
.
.Δεν έκανα ταξείδια μακρινά



Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δέντρα.."

Θά΄λεγα μεγάλα, τεράστια πλατάνια!



Κάθε φορά που η ελλιπής κατασκευή μου , αγκαλιάζεται από τα μεγάλα,
τα γεμάτα χυμούς αγάπης κλαδιά τους, νιώθω την ευλογία του θεού να με ευνοεί.



Δεν διαθέτω εκείνη τη χαρισμένη από τον κατασκευαστή ικανότητα, να αντλώ τη γονιμοποιό γύρη, από τα διάσπαρτα στο σύμπαν λουλούδια της γνώσης.
Φτωχό και ανεπαρκές fractal , ζαρώνω συνήθως σε μια γωνιά της μοναξιάς μου, (συχνά πίσω από την καμπύλη μιας λυγαριάς)
και αρωματίζω τη ζωή μου με τη χαρά της ξένης γνώσης..

Είμαι ευλαβικά πιστό, στον πανικό της ανημποριάς μου,
να εφοδιάζω κάθε στιγμή την κινητήρια εξέλιξη της σκέψης μου..




Προχθές ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της Μαρίας και του Στ.
για μια βόλτα.. ....
Μια βόλτα μέχρι τον Υμητό.
Να δούμε την πόλη από πολύ ψηλά .





Ένας ολόλαμπρος ουρανός απλώνονταν
πάνω από τη μεγάλη μας πρωτεύουσα.

Και κάτω μια πόλη ξεδιάντροπη , που δεν ήθελε τίποτα να κρύψει..
Ούτε τις ασχήμιες της , ούτε τις ομορφιές της.



Δεν είχα ανεβεί ποτέ στον Υμητό.
Και δεν ήξερα πως και τα βουνά της Αττικής ανθίζουν.




Γυρίσαμε πεινασμένοι.
Φάγαμε γρήγορα και πρόχειρα.

Και ύστερα βουτήξαμε λαίμαργα να χορτάσουμε τη βουλιμία μας ,
από εκείνη την δαιμονισμένη διάθεση της πληρότητας που ποτέ δεν ικανοποιείται.....

Ο Στ. να γεμίζει τη φαντασία μας,
με ξωτικά παραμύθια από τα αστέρια του.

Με τη σκοτεινή ύλη ανάμεσα στους γαλαξίες..
Με τους πλανήτες και τη μαύρη οπή..
Με την ενέργεια και το δαχτυλίδι του Κρόνου...
Με τους παπύρους του Αρχιμήδη..
Με τα ταξίδια του Θαλή.



Χαθήκαμε στο χάος..

Μαρία......ούρλιαξα.
Μόνο ένα μονοπάτι επιστροφής υπάρχει.
Και το ξέρεις πολύ καλά.
Η ποίηση...




και, η διερχόμενη πλάι μας μάγισσα, ένιωσε την απόγνωσή μας.
Μας πήρε από το χέρι, και μας οδήγησε στο δικό της κόσμο...

Αλλά από εκεί δεν υπήρχε μονοπάτι επιστροφής.

Ξημέρωσε...

Την ώρα του αποχαιρετισμού, μου έχωσαν ένα βιβλίο
της αγαπημένης μου ποιήτριας στην αγκαλά

-Εξαφανίσου, fractal, είπαν.
Kαι γράφε..γράφε.... γράφε......

Γύρισα στο σπίτι και προσευχήθηκα σε αυτή τη ρέουσα παντοδυναμία.
Να με ραντίσει με το κουράγιο του αγιασμού των Θεοφανίων...

Να διώξω την ομίχλη που κουβαλώ στα μάτια μου.

Να διασκορπισθώ στους ανέμους........



..... και να καταποντιστώ στα ύδατα....



Mόνο αυτό!

48 σχόλια:

φτερό στον άνεμο... είπε...

Γεια σου φρακταλάκι, ήρθα η μουλάρα, πρώτη πρώτη!

Δε μου λες περικαλώ, τι έχουν τα δένδρα δηλαδή;; Μια χαρά είναι, και τα πλατάνια, οουυυυυ, περίφημα!
Δεν σε γνωρίζω καλά αλλά περί ποίας ανημπορίας ομιλείς;; Αφού ανέβηκες στον Υμητό μια χαρά είσαι!! Άκουμε και μένα που σου λέω!
Όσο για τα υπόλοιπα, πολύ μπερδεμένα τα γράφεις ρε παιδάκι μου και σ' έχασα λίγο, γράψ' τα λίγο πιο απλά! Αμάν πια! Τεσπα, για φαγητό διάβασα, για ποίηση διάβασα, για ποτάμια διάβασα, για αέρηδες, καλά, καλά μου ακούγονται:))
Χαιρετούρες πολλές

Thalassenia είπε...

Όπου και να μας ταξιδέψεις το κάνεις μαγικά.
Να είσαι καλά.

ξωτικό είπε...

Να μας μαρτυρήσεις αμέσως την αγαπημένη σου ποιήτρια !
Να ζητήσεις συγγνώμη απ'τα κατσάβραχα της Αττικής που νόμιζες ότι είναι μπίτ άχρηστα !
Να μου πείς αμέσως ως τι δένδρο με φαντάζεσαι !!!!

ξωτικό είπε...

A ! και να μην τρώς τα α !πεινάλα !

fractal είπε...

νν
Καλώς την....Πρώτη και ορμητική σαν σίφουνας.
Γιαυτό χτυπούσαν σαν τρελλά τα παραθυρόφυλλα..
Δεν μπορρούσαν να περιμένουν μια και ήταν φορτμένα με χρώμα και άρωμα της τριανταφυλλιάς του κήπου σου... Από χθες την χαζεύω. Μην βλέπεις που δεν έγραψα. Παρίστανα το αφιάφορο.....
Ναι καλή μου, τα δένδρα δεν έχουν τίποτα. Γιαυτό οι καλοί μου φίλοι είναι δένδρα..
Δεν μιλώ βρε χαζούλι για σωματική αναπηρία...Υπάρχουν και άλλες αναπηρίες σοβαρότερες...
Αλλά μικρή είσαι ακόμα .
Θα μάθεις.
Όσο για τα γραπτά μου, πιό απλά δεν γίνεται..
Τις χαιρετούρες τις ξεπληρώνω με φιλιά..:))

fractal είπε...

Thalassenia

Μακάρι να το μπορούσα, μακάρι..
Η καθημερινότητα είναι απαθής και ψυχρή σαν τα φύλλα του ημερολογίου. που αποκτούν ενδιαφέρον μόνο όταν τα παίρνει ο άνεμος...
Γιαυτό έχω δει σε πολλές φωτογραφίες ημερολογίων, να ζωφραφίζουν τα φύλλα τους, σαν να τα παίρνει ο άνεμος..

Να σου στείλω μερικά φιλιά, από το υστέρημά μου?
Θα τα δεχτείς?

fractal είπε...

Εξωτικούλι μου...
Ήρθες καλό μου απομεσήμερο.
Σε περίμενα ξημερώματα..
Να αποθέσεις στο στόμα μου ένα μικρό κομματάκι ουρανό... Όπως σε όλλους..
Καλά, δεν πειράζει. Αρκεί που ήρθες..
Η αγαπημένη μου ποιήτρια..θα σου το πω στο αυτί. Να μην το ακούσει κανείς.
{{{{Είναι η Δημουλά}}}}}
Όχι δεν θα ζητήσω συγνώμην από τα κατσάβραχα.
"Συγνώμην κατσάβραχα..."
Αφού το ζητά το ξωτικό, δεν μπορώ να του χαλάσω χατήρι....
Που ξέρεις τι γίνεται?
Με τα ξωτικά πρέπει να τάχει κανείς καλά...
Μήπως και εξασφαλήσει τη χορηγία πλούσιων σκοταδιών..
Για κείνα που θέλει να κρύψει από την ψυχή του...

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Τελειες φωτο!!

fractal είπε...

Και πούσαι Ξωτικούλι..Δεν σε φαντάζομαι δένδρο, χαμομηλάκι... και πολύ σου είναι..
Και όχι γιατί δεν σε θεωρώ φίλη μου..
Είναι, για να έχω και εγώ ένα φιλαράκι πιό αδύνατο από μένα και να το φροντίζω...(Να μην είναι όλοι δένδρα που με φροντίζουν...)

Αν είσουν όμως ...δένδρο...
Να είσουν, λέμε, μια οξιά..
Από εκείνες που με το παραμικρό φύσημα του αέρα , παίζουν φλάουτο...

fractal είπε...

Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Καλήσπέρα Ρίκη
Η πρώτη ύλη είναι υπέροχη.
Οι φωτογραφίες μια απλή αποτύπωση..
φιλιά..

φτερό στον άνεμο... είπε...

Γεια σου και πάλι φρακταλάκι,

αφού σου άρεσε το τριαντάφυλλο, όλο δικό σου με αγάπη.
Μόνο κάνε κλικ πάνω στη φωτογραφία για καλύτερη ανάλυση. Και δεν έχει καμία σημασία το αν γράφουμε ή όχι σχόλια, η σκέψη αρκεί.
Δεν είμαι μικρή ακόμα βρε φρακταλάκι, ξέρω δυστυχώς και από τις άλλες αναπηρίες, εκείνες που δεν φαίνονται και που γι' αυτό πιο πολύ βασανίζουν...
Ευχαριστώ πολύ για τα φιλιά, αγκαλιές δέχεσαι? :))

ANAZHTHΣH είπε...

"προσευχήθηκα σε αυτή τη ρέουσα παντοδυναμία.Να με ραντίσει με το κουράγιο του αγιασμού των Θεοφανίων...Να διώξω την ομίχλη που κουβαλώ στα μάτια μου."
Ας πέσει η ευεργετική βροχή, ας γίνει ο εξαγιασμός...
Καλημέρα.

fractal είπε...

νν
Και βέβαια δέχομαι αγγαλιές.
Όσο πιό μεγάλες τόσο καλύτερα.
Ευχαριστώ για τα τριαντάφυλλα.
Την ανάλυση την έκανα από την πρώτη στιγμή!
Και δείπνησα μυστικά με το άρωμά τους.
Σσσσσσ...καραδοκούν πεινασμένοι..
που δήθεν χορταίνουν με ..αρώματα.

fractal είπε...

ANAZHTHΣH
Καλώς ήρθες από εδώ.

Κάποια οργισμένη βροχή σου έδειξε το δρόμο!
Με μια βαριά πέτρα δεμένη στο λαιμό της, η ελπίδα πνίγηκε στην ομίχλη.

Εγώ όμως επιβιώνω, ως ωφείλω.
Ενάντια στη βαρύτητα.
Άκου στη βαρύτητα!!!!
Ποιός ξέρει ποιά ασήκωτα όνειρα, την έκαναν να απαρνηθεί το βάρος της.
Χα....
Καιρός είναι να γελάσω!

σταγόνα είπε...

αααχ μη μου λες για πλατάνια εκεί που ήμουν ήταν το βασίλειό τους.. τί σύμπτωση οι εγγραφές μας:):)
και τα έχω χάσει πια μαζί σου.. έχεις οργώσει όλη την Ελλάδα.. εδώ φρακταλ εκει φράκταλ πού να βρίσκεται σήμερα το φράκταλ??? αυτό τραγουδω κάθε πρωί:P:P
σε φιλώ και σε έχω στο μυαλό μου πάντα με αγάπη:)

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

αχ! αγαπημένο Fractal! αναμνήσεις...
ευλογημένο βουνό ο Υμμητός! μεγάλωσα στους πρόποδές του ...και οι βόλτες προς την κορυφή του συχνές και υπέροχες!
να' σαι καλά και ελπίζω παρά τις αναποδιές που μου τυχαίνουν να προλάβουμε να τα πούμε...
ΥΓ. ΑΝ κατάλαβα καλά και ο Σταμάτης είναι ο γνωστός "αστροφυσικός", να του πεις ότι τον αγαπάμε και ότι είναι αυτός αιτία να γνωρίσουμε τα αστέρια από κοντά αφού μας ταξίδεψε πολλές
φορές εκεί...

Άστρια είπε...

Τυχερό fractal που έχεις φίλους δένδρα να σ’ αγκαλιάζουν με κλαδιά που φτάνουν στο «δαχτυλίδι του Κρόνου» κι ακόμα πιο μακριά στον ουρανό και να « σου λένε ξωτικά παραμύθια από τα’ αστέρια».

Προικισμένο μ'«..εκείνη την ευλογημένη διάθεση της πληρότητας που ποτέ δεν ικανοποιείται..»

Πόσο σε ζηλεύω για κείνα τα «ταξίδια του Θαλή» και την ικανότητά σου να σκορπίζεσαι στο αέρα και το νερό.

Fractal μου καλό, άκουσε την προτροπή των φίλων σου, και «γράφε.. γράφε…. γράφε…..»
(τόσο όμορφα)
Όμως όχι! Ποτέ μην εξαφανιστείς!!!!!
Για μάς!
Μόνο αυτό!

Fractal είπε...

ΣΤΑΓΟΝΟΥΛΑ...

Αφού βρε , όπου και αν είμαι σας κουβαλάω μαζί μου... Στο λαπτοπάκι μου μέσα σας έχω!! Τι σκάς και με ψάχνεις, που είμαι και που είμα?
Και που είμουν στο Νησί , δηλαδή, σέ έβλεπα? Δεν σε έβλεπα..
Σταγόνα εδώ, σταγόνα εκεί, πουθενά σταγόνα. Απόνερα μπόλικα..
Άντε μην τα΄κούσεις τώρα...
Όταν έρθω στο Νησί και δεν συναντηθούμε θα γίνει του 1882 το Μάρτιο.. χαλασμός..
Είστε όλοι καλά εκεί?
Δεν αποκλέιεται να φανώ για καμιά εβδομάδα..
Φιλιά μακκρυνά και εξ΄αποστάσεως ..λόγω γρίπης..

fractal είπε...

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα)

Χαίρομαι που η ανάρτησή μου, σου έφερε στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις..
Βέβαια πρέπει να είχαν προηγηθεί όμορφες πράξεις, αλλιώς πως θα υπήρχαν όμορφες αναμνήσεις.
Το καλό που έχουν οι αναμνήσεις μας, είναι πως δεν γίνονται ποτέ ντεμοντέ.
Όσο πολυφορεμένες και να είναι, ποτέ δεν χάνουν τη γραμμή και το χρώμα τους στην γκαρνταρόμπα της έσω ντουλάπας.

Καλά το κατάλαβες Δημήτρη μου...
Πάντα επίκαιρος και σε χρόνο..ενεστώτα..
Ο Σταμάτης είναι ο γνωστός "καπετάνιος του ουρανού" όπως τον αποκαλώ.
Έχει το χάρισμα της σοφίας και της γνώσης, να μεταμορφώνει τα ασύληπτης δυσκολίας θέματα, σε απλά παραμύθια..
Αν θέλεις μπορώ να σε ειδοποιήσω ('οταν έχει διάλεξη στην Ακαδημία) να τον ακούσης, και να του τα πεις μόνος σου..

Fractal είπε...

ΑΣΤΡΙΑ
Αγαπημένη μου Άστρια.
Πάντα με τα πιό καλά και γοητευτικά λόγια.
Κατάστικτος ο ουρανός σου από Αστέρια αγάπης.
Με μιά εμμονή, σαν χρέος απέναντι σε όλλους εμάς τους γήεινους, με τις σκοτεινές αδυναμίες..
Είναι όμως αλήθεια πως σε αυτή τη Γη μας, στεριώνουν οι φιλίες και διασωληνόνονται οι φλέβες με τους φίλους μας.
Πολλές φορές, τέτοιες στιγμές (σαν αυτές της ανάρτησης) έχω έντονη την αίσθηση πως φωτίζομαι αστραπιαία από θραύσματα ευτυχίας.
Όσο για το "ευλογημένη διάθεση πληρότητας'...το άλλαξα ήδη, και το έκανα "δαιμονισμένη διάθεση πληρότητας" Το "ευλογημένη" ταιριάζει πιό πολύ στους φίλους μου. Σε μένα ταιριάζει το "δαιμονισμένη".. Εγώ πρέπει να προσευχηθώ με την ανυμποριά μιας αιρετικής στο "παντοδύναμον"
για να ευλογηθώ.
Έτσι μου είναι πιό εύκολο να ανεμοσκορπίζομαι και να υδατοκαταποντίζομαι..
Ο καθένας μας βρήσκει τον πιό βολικό τρόπο να αγγαλιάζει τον αφανέρωτο Θεό!
Θα δεχθείς τα φιλιά μιας αιρετικής ??

Artanis είπε...

ΠΟλύ όμορφο, σχεδόν μαγικό ποστ...
καλημέρα και καλό μήνα (με σχετική καθυστέρηση...Δεν πειράζει πολύ, έ;)

ανέμη είπε...

Οι φίλοι σου είναι δέντρα... τί πειράζει να έχεις και ένα αγριόβατο για φίλο; Εσύ μου τόμαθες κι οτι μυρίζουν τόοοσο όμορφα!
Καλό μήνα fractούλι:)

fractal είπε...

Artanis

Τι να πειράζει?
Περνά κανείς όποτε και αν περάσει.
Ευχαριστώ για την ένοια που έχεις για το σπίτι μου,
Αλλά ποιός ο λόγος να έχεις άγχος?
Χθες μιλούσαμε με ένα κοινό φίλο για σένα.
Πόσο μακρυά και πόσο κοντά είμαστε!
Πόσο μεγάλος και πόσο μικρός ο κόσμος μας!
Μέχρι που να ρθουν εκεί τα φιλιά μου θα έχουν μουσκέψει..
Στέγνωσέ τα στον καυτό ήλιο του Ημισφαιρίου σου.
Και κάνετα δικά σου.

fractalfractalx.blogspot.com είπε...

ΑΓΟΝΗ

Αγαπημένη μου ΑΓΟΝΗ!!
Αν μπορούσα να σου μεταφέρω όλλες τις σκέψεις που έκανα εξ΄αιτίας του σχολίου σου...
Οι αγριόβατοι..
το αγιόκλιμα..
η αγράμπελη..
Όλα σε ΑΓΟΝΑ εδάφη...
Οι μεταμορφώσεις των πλλανόδιων ψυχών του τόπου μας.
Σε κάποιο από αυτά θα βρεις σκαλωμένη κάποτε και την δική μου αναπνοή.
Να το θυμάσαι.
Κάποτε..

Ανώνυμος είπε...

πολύ όμορφα τα ταξίδια. εικόνες και λόγια

Γιώργος Χατζηαποστόλου είπε...

Καλησπέρα Φράκταλ
Έχεις το χάρισμα να διηγείσαι, με τον τρόπο που έλεγαν σε καιρούς περασμένους, παραμύθια, αλλά με έναν άμεσο, μοντέρνο, λυρικό τρόπο που είναι εξαιρετικά οργανωμένος μέσα στην αταξία του.
Ξεχνιέμαι και χαζεύω με τις αναρτήσεις σου. Αλήθεια, έχεις γράψει ή σκέπτεσαι να γράψεις παραμύθια για μικρά και μεγάλα παιδιά;

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

με αυτή την ανάρτηση πιο πολύ ένιωσα την αίσθηση του δάσους του Υμητού και η αίσθηση αυτή έφερε με τη σειρά της την αναπόληση των χρόνων της ανέμελης νεότητας που στάθηκα σιωπηλός να κοιτάζω καθώς περνούσε βιαστική μέσα από τα δέντρα και τα βράχια που φωτογράφισες...και επειδή τώρα είμαι απέναντι από το βουνό ένιωσα από εκεί να με χαιρετάνε και κάτι να μου φωνάζουν...καμιά πράξη συγκεκτιμένη δε θυμάμαι παρά μόνο αισθάνομαι σα να ήρθε το βουνό σπίτι μου αφού ο Προφήτης είχε ξεχάσει...:)
θα σε παρακαλούσα να με ειδοποιήσεις και θα χαιρόμουν πολύ να γνωρίσω από κοντά αυτό τον "καπετάνιο"...τόσο πολύ όσο και με το να έχω για φίλο ένα αληθινό Φράκταλ!

fractal είπε...

Vaggelis

Kαλώς ήρθες Βαγγέλη στο φτωχικό μου..
Κάτσε να σε κεράσω.
Μόλις έβγαλα από το φούρνο ευωδιαστή μηλόπιττα για να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια...
Ας το γιορτάσουμε λοιπόν.
Δεν συμβαίνει βλέπεις συχνά!

fractal είπε...

Γιωργος Χ

Kαλό μεσημέρι Γιώργο..
Αυτό που είπες το "εξαιρετικά οργανωμένος μέσα στην αταξία του".
σαν να μου άρεσε....
Ας σκάσω και ένα πικρό χαμόγελο για να υπογράψω την αυταρέσκειά μου..

Οργανωμένα λοιπόν ζημειώνω το ουσιώδες πλειοδοτώντας το επουσιώδες...
Αυτό, ανατρέποντας την τάξη και προσκαλόντας τη σύγχηση να με πάρει αγκαζέ στα μονοπάτια της ομίχλης..

Κάπως έτσι δεν ξεκινούν τα παραμύθια.?.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια σύγχηση που συνάντησε μια ομίχλη....

fractal είπε...

dimitrisp(σε χρονο ενεστώτα

Ωραία Δημήτρη.
Αυτό να περιμένεις πως θα συμβεί μετά τα μέσα Φεβρουαρίου.

Γιαλατζί fractal Δημήτρη μου...
Δυστυχώς...

Margo είπε...

Μαγικό μου fractal όταν σε διαβάζω ακόμη και στα σχόλια με παρασύρεις σε κόσμους απόκοσμης ομορφιάς αν και μιλάς για τα γήινα και τα γνωστά. Θυμήθηκα τις βόλτες της εφηβείας μου στον Υμητό, την αρμονική συνύπαρξη με τα δέντρα, τους ήχους, τις μυρωδιές, με φίλους ή μόνη.. μου λείπει..
Χωρίς να το θέλω άκουσα την αγαπημένη σου ποιήτρια και επειδή είναι και για μένα θα σου αφιερώσω ένα από τα αγαπημένα μου

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και μένα
βέβαια παιδί δεν είμαι
άλλο ζήτημα τώρα
αν όλο ζητώ
όλο θέλω
όλο ρωτώ το ακατανόητο
γιατί
γιατί δεν είναι θάλασσα η στεριά
γιατί δεν είναι τρυφερή η ξηρασία
γιατί όταν προσπαθώ
λίγο πιο έντονο κόκκινο στο κόκκινο
το κέρδος μου ξεβάφει
σαν παιδί τσιρίζω
το θέλω το θέλω
είναι δικό μου
άλλα παιδί δεν είμαι
άλλο ζήτημα τώρα
αν τη νύχτα κλαίω
και σα να είμαι παιδί που
ακόμα δε μιλά
δεν ξέρω να αρθρώσω
αν πονάω
ή αν απορώ
ναι παιδί δεν είμαι
άλλο θέμα αν
όταν μου φωνάζουν
μη εκεί, μη, τζιζ
εγώ όλο εκεί βάζω το χεράκι μου
είμαι περίεργη να καεί το χεράκι μου
κι επειδή αυτό το αναφαίρετα
δικό μου λάθος
ποτέ του δε θα μεγαλώσει
γι αυτό λέω χεράκι μου αντί χέρι

fractal είπε...

Margo

Αγαπημένη Margo
Eίναι η δεύτερη φορά που με συγκινεί η αγάπη σου..
Μετά το "για δες περβόλιν όμορφο"
(που είναι τραγούδι που τραγουδιέται από παιδιά), αυτό το υπέροχο ποίημα, πιάνει επαυτοφόρο τον εαυτό μου να να σκαλίζει τη στάχτη που σώθηκε μέσα στο μαύρο κουτί της περιπέτειας της παιδικής και εφηβικής ανησυχίας που δεν θέλει να γίνει ησυχη γαλήνη.
Ξέρω, καταλαβαίνω, πως για να ξεχωρίσεις αυτό το ποίημα έχεις εναποθέσει και εσύ σε κάποια κιβωτό τη δική σου σωτηρία!
Όπως και νάχει, αυτό το ποίημα, μαύρο κουτί ή κιβωτός θα επιμένει εις τους αιώνες των αιώνων της ποίησης, να σώζει ζωές.
Και θα μας κάνει να απολαμβάνουμε τις ελάχιστες αυτές σπίθες που έχουν απομείνει από την παλιά φωτιά. Τις σπίθες που, τυλιγμένες με ασφαλεια μέσα στις στάχτες ζεσταίνουν τις ζωές μας. Και κάπου κάπου να ξεχνιόμαστε και να μιλάμε με τους τριγμούς της φωτιάς.
Χίλια ευχαριστώ για την αφιέρωση καλή μου.

αστυάνακτας είπε...

Υπέροχα...υπέροχα....Fractal μου...


και μιας και ομολόγησες τα δέντρα

Δέντρο μεγάλο ήταν από τότε, κατά μεσής του αίθριου του παλατιού μαζί μ΄άλλα μικρότερα,όταν μου το πρωτοέδειξε ο πατέρας του, ο λοφοσείστης Έκτορας..."εκεί!... ,και του δειξε με το δάχτυλο μια χαραγματιά,...το λάβωσα με τ΄όνομά μου...τα πέντε γράμματα ΕΚΤΩΡ..."...εγώ δεν μίλησα σα βρέφος..αλλά θυμάμαι τη σκηνή ...
Όταν ΄θα μεγαλώσω κι εγώ θα το λάβωσω με τ΄ονομά μου ΑΣΤΥΑΝΑΞ...κι Θα είναι ακόμη μεγαλύτερο το δέντρο κι τ΄όνομά μου.... δέντρο με κλαδιά σαν άκρα που σέρνονται στο χώμα...Εκεί μαζί με τ΄άλλα τα ονόματα...θα το διαβάζω ...τίποτα δε προμύνηε τη καταστροφή...το δέντρο ολόρθο λες κι ήταν στυλοβάτης της ζωής μας...όταν διέφευγα με τη μητέρα μου την Ανδρομάχη ήμουν κάτι περισσότερο από βρέφος...το μόνο που θυμάμαι ήταν οι σπόροι που κουβάλησε η μητέρα μου...κι από αυτούς γεννήθηκε το δέντρο αυτό που χάραξα πρώτος τ΄ονομά μου ΑΣΤΥΑΝΑΞ..."

επισόδειο από το βίο του αστυάνακτα

Άιναφετς είπε...

Ναι, έχω βεβαιωθεί...τον λίγο καιρό, που σε γνωρίζω, αισθάνομαι "οικεία", όταν σε διαβάζω. Σ' ένα τέτοιο κείμενο, δεν έχω τι να γράψω. Πάρε ένα από τ' αγαπημένα μου ποιήματα:

Τι εύκολα που ρυτιδιάζει η ήσυχη λίμνη
απ τους περαστικούς ανέμους

'Όχι, φίλε,
μην αναζητάς την ευτυχία
στο εφήμερο.
Δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος'
το μονοπάτι είναι μέσα σου,
περνάει απ΄την καρδιά σου.
Τζ. Κρισναμούρτι.
ΑΦ, αληθινό φιλί!

fractal είπε...

ΑΣΤΥΑΝΑΚΤΑ

Θυμάμαι το σπαραγμό σου..σαν να είναι τωρα..
Στην αγκαλιά της γενναίας Ανδρομάχης που το πρόσωπό της, αν και αυλακωμένο από την ομίχλη του πόνου, δεν είχε καν υποψία βροχής..
Κουρνιασμένος στην αγκαλιά της, κοίταζες με τα τεράστια μάτια σου διάπλατα ανοιγμένα...
Να μην σου ξεφύγει κανένα θραύσμα από τις αστραπές της καταιγίδας που σάρωνε τη ζωή μας.
Μέσα μου το ήξερα, πως ο γυιός μου, ο προστάτης της Πόλης μας , δεν είχε πεθάνει. Πως ζούσε μέσα σου. Και πως αυτά τα λαμπερά μάτια που τώρα, μέσα στον αφανισμό της ζωής μας, ήταν η μοναδική πηγή φωτός, ήταν η ψυχή εκείνου. Του αγαπημένου μου γυιού.
Και όταν με έσυραν αιχμάλωτη στο στρατόπεδο των Αχαιών, και άφησα πίσω μου άψυχο το σώμα του παππού σου του Γέρο Πρίαμου, αυτά τα μάτια με φώτιζαν για να διαβάζω το μέλλον..
Ήξερα πως χιλιάδες φορές (στο μέλλον) η ψυχή μου θα ξεσχίζονταν από τον ίδιο πόνο..
Τον πόνο που θα αποτυπώνονονταν στα μοιριολόγια μαυροφορεμένων μανάδων..

Και όταν μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια βρέθηκα σε μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας, πλάϊ στη μάννα που στη μέση του δρόμου, σπάραζε για το χαμό του παλληκαριού της (που είχε σκοτωθεί σε μιά άλλη άλωση, εκείνην της ζωής των καπνεργατών) προσευχήθηκα στη μούσα, να βάλει στη σκέψη ένός άλλου μεγάλου ποιητή το μοιριολόϊ της..
Και νομίζω πως τώρα πιά αυτό το μοιρολόϊ έχει γίνει τραγούδι.ι.
Σαν τέτοιο, ακούω τώρα τη φωνούλα σου, και περιμένω να θεριέψει το μεγάλο δένδρο που έχεις πληγώσει με το όνομά σου.
Να θεριέψει και να αγκαλιάσει τον κόσμο..
Η γιαγιά σου Εκάβη.

fractal είπε...

Άιναφετς

Tώρα ξέρω τον δύσκολο κώδικα (που εν τούτοις ήταν πολύ απλός) και καταλαβαίνω πως με συμπεριέλαβες στον κατάλογο των οικίων σου.
Σε ευχαριστώ.
Σήμερα βρέχει αδιάκοπα.
Δεν φυσά καθόλου, μα μολυβιά ρίγη διατρέχουν τα νερά της λίμνης.
Και οι πανσέληνοι θα ανατείλουν ξανά μετά από ένα χρόνο!
Ας σημαδέψουμε την ημέρα που το προσευχόμαστε.
Γιατί, για να δούμε ακόμα και ίχνη από το μονοπάτι της ψυχής, πρέπει να υπάρχει λίγο από το φως της Πανσέληνου.

ΑΦ λοιπόν...

VAD είπε...

Καλά εκανες,πρόλαβες κι ανέβηκες στον Υμηττό,το επόμενο καλοκαιρι δεν ξερεις αν τον κάψουν και πάλι:((

φτερό στον άνεμο... είπε...

Τελικά θα καταχραστώ το βήμα που μας δίνεις εδώ για κουβέντα και πολύ νιώθω άσχημα γι' αυτό μα ήθελα να σου πω πως σου έχω αφήσει κάτι στην ανάρτηση "το απραγματοποίητο".

fractal είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
fractal είπε...

Έχεις δικιο καλέ μου VAD...
Θυμάμαι πιό παλιά, όταν πήγαινα συχνά στη Σάμο, καθώς περνούσαμε από μια μικρή (σχετικά με τα δεδομένα της Σάμου) δασωμένη περιοχή, κάθε φορά έκανα προσευχή να υπάρχει και την επόμενη χρονιά.. Τόσο μικροπρόθεσμες οι ευχές για τον τόπο μας!!. Να επιζήσει ακόμα ένα χρόνο..
Και φυσικά μια χρονιά οι προσευχές μου δεν εισακούσθηκαν..

fractal είπε...

νν
Πότε θα μεγαλώσεις να γίνεις ΝΝ?
Ποιό βήμα καταχράσε? Γιαυτό δεν υπάρχουν τα βλογγ μας?
Απόλαυσα και δυό και τρεις φορές το δωράκι σου.
Ευχαριστώ που με σκέφτεσε.
Σε ετχαριστώ πολύ.
και να μην το ξανασκεφθείς πως ενοχλείς..Ευπρόσδεκτο πάντα το τόσο απορροφημένο, από τι? αρκουδάκι

φτερό στον άνεμο... είπε...

Άντε πάλι τα ίδια...φρακταλάκι, με προκαλείς! Ορίστε βρε, μεγάλωσα! Πάλι! Και τώρα τι κατάλαβες;; Μόνο που άμα δει αυτά τα τεράστια βου το ξωτικούλι θα τρομάξει και έτσι θα τα επαναφέρω, στο κανονικό, από τη φύση τους μέγεθος. Όσο για το αρκουδάκι, από τι απορρόφημένο;; Από την κοσμάρα του!
Ε άμα δεν έκανα κατάχρηση και τωρα.....!! ξέρω, ξέρω, δεν το ξαναλέω. :))

Άιναφετς είπε...

Ήρθα για μια καλησπέρα...περιμένω, την συνάντηση, με την κοινή μας φίλη, να δεις που θα έχουμε κοινές...εκπλήξεις. ΑΦ!

fractal είπε...

Καλώς το νν αρκουδάκι που ταξιδε΄τει στον κόσμο του.
ΒΒ ή ββ όλα βουϊζουν. και τα μεγάλα και τα μικρά.
Στο ξωτικό, ξέρω, αρέσει πολύ η μουσική...Για τα βουϊτά, έχεις δίκιο. Μπορεί και να το τρομάζουν...

fractal είπε...

Αιναφετς

Αντικαλησπερίζω.
Και ναι, ο κόσμος είναι μικρός σαν ένα αλωνάκι..
Εκτός και αν το μαγικό ραβδάκι της καλής μάγισσας Αϊναφετς, φέρνει κοντά τους ανθρώπους που είναι δεκτικοί στη γητεία της Ζωής.
Ναι θα είναι πολύ όμορφα αν βρεθούμε.
Από ότι μπορώ σαν fractal να οσμισθώ το μέλλον επιφυλάττει εκπλήξεις

ξι είπε...

Γράφε, γράφε, γράφε...!!!
;))
ξ.

fractal είπε...

Kαλησπέρα
Ευχαριστώ..
Θα το κάνω.
Δεν θα μου ζητήσετε ευθύνες μετά?

fractal είπε...

Είπα να περάσω από το μπλόγγ μου,

να πω μιά ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ σε όλους..

ή μήπως πρέπει να πω ΚΑΛΗΜΕΡΑ.

Διαλέγεται και πέρνετε.

Και πάντως θα ήθελα να ξέρω την

επιλογή σας..