Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

O Eπόμενος σταθμός

Η Καστοριά..
Μια πανέμορφη αυστηρή και μεγαλοπρεπής



Βυζαντινή αρχόντισσα,



στην αγκαλιά μιας παραμυθένιας λίμνης..



Και μετά, στα υψίπεδα της καρδιάς της Δυτικής Μακεδονίας...
Στην περιοχή των Γρεβενών.
Στην ζώνη των δρυοδασών .





Ο συνεργάτης και φίλος, καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης,
ξέρει την πατρίδα του, όσο εγώ τη χούφτα μου...
Μπορεί να διαβάζει κάθε μικρή λεπτομέρεια από το Γεωγραφικό ανάγλυφο του τόπου του, που αγκαλιάζεται από τις οροσειρές της Πίνδου (δυτικά), του Βερμίου (ανατολικά) και των Χασίων ορέων (Νότια)



Μπορεί να ερμηνεύει τις επιλογές της φύσης για την χλωρίδα κάθε μικρού κομματιού της Γης του.
Μπορεί να αφουγκράζεται τις φωνές των ζουλαπιών ( Λύκοι και αρκούδες) να καταλαβαίνει τα προβλήματά τους και τους φόβους τους, άρα να μπορεί να προστατευθεί από αυτά.





Μπορεί να απαντά στο ερώτημα γιατί αυτή η πλαγιά είναι περισσότερο δασωμένη από την άλλη.
Να ερμηνεύει τα τοπωνύμια πόλεων,ποταμών, λόφων, βουνών και πεδιάδων.




Να τιμά τους τόπους που η ιστορία διάλεξε να αφήσει το τύπωμά της, όπως εκείνος του Φαρδύκαμπου, όπου μια χούφτα αντάρτες αντιμετώπισαν νικηφόρα μια γερμανική στρατιωτική μονάδα..
Μπορεί να μιλά στους ανθρώπους με τον ιδιωματισμό της γλώσσας τους.



Να αναλύει τις διατροφικές συνήθειες, τις ασχολίες , τις δεξιότητες και τις κοινωνικές συμπεριφορές.



Να μιλά για την αρχιτεκτονική των κατοικιών τους, και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις βαρειές και συνεχόμενες χιονοπτώσεις.



Να σέβεται τις παραδόσεις του τόπου, και να αξιοποιεί τους καρπούς του.




Στο πανέμορφο σπίτι του, το προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια , με σεβασμό στην σοφή Μακεδονίτικη λαϊκή αρχιτεκτονική,



το γεμάτο με έργα τέχνης του μυαλού και των χεριών
ξέρει να φιλοξενεί με περισσή αγάπη και ζεστασιά..




Αλλά ξέρει και να μαντεύει..
Έτσι μάντεψε το απραγματοποίητο, μέχρι τώρα όνειρό μου, να επισκεφθώ το ιστορικό σχολείο στο Τσοντύλι.
Το σχολείο που, μαζί με το σχολείο των Κυδωνιών και την Σχολή της Χίου υπήρξαν τα σχολεία-φάροι του διαφωτισμού που προετοίμασαν πνευματικά, την Ελληνική επανάσταση..







Μα το ταξείδι μου στον Ελληνικό βορρά, δεν τέλειωσε ακόμα..
Συνεχίζεται....





Το fractal θα πρέπει να πάρει βαθιά ανάσα και να σας μιλήσει για την πόλη που αγάπησε, και για την ηλικία των μαρμάρων.




Γιατί ακόμα και για τα fractal έρχονται οι στιγμές που θα γεμίσουν ομίχλη τα μάτια, έτσι που να τολμήσουν να περάσουν στην αντίπερα όχθη.

36 σχόλια:

Katerina είπε...

Πανεμορφη η Καστορια(2 φορες πηγαμε αυθημερον απο θεσσαλονικη),η αναρτηση... κι προηγουμενη!

Άστρια είπε...

Αγαπητό fractal,

Τί ομορφιά! πόσο αληθινά με ξεκούρασαν οι φωτογραφίες σου! Ουρανοί, δένδρα, νερά... συνάντησες Αμαδρυάδες;

Τα πέτρινα γεφύρια είναι θαυμαστά και πολύ αγαπημένα, (σοφοί, μοναδικοί οι χτιστάδες τους)
και τα σπίτια της Καστοριάς φημισμένα.
Τα λυκόπουλα πού ήταν;

Να είσαι καλά, να ταξιδεύεις στα όμορφα και να τα μοιράζεσαι:))
Καλό βραδάκι, καλή εβδομάδα:)

Thalassenia είπε...

Αγαπώ τόσο τη θάλασσα, ίσως γιατί δεν εζησα σε μέρη σαν αυτά που δείχνεις.
Αλλιώς, θα τ΄αγαπούσα τόσο...

Τι όμορφη φύση !!
Περιμένω τη συνέχεια.

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

...τα βασίλειό μου μεγαλώνει τα συνορά του ταξιδεύοντας με Φράκταλς...αλώθηκε και η Καστοριά!
ζήτω μας και καλή συνέχεια!

Artanis είπε...

Πανέμορφες φωτό, ένας φίλος συνμπλόγκερ μένει και εργάζεται εκεί, ο Ηφαιστίωνας...
Να είσαι καλά, καλημέρες από ΝΖ...

logia είπε...

από Καστοριά σε... Καστοριά!!!
Απο τον @Ηφαιστίωνα σε σένα....

τι όμορφη περιγραφή!!!

καλή συνέχεια στο ταξίδι σου

fractal είπε...

Katerina
Καλή σου ημέρα και καλώς ήρθες Κατερίνα.
Ίσως εσείς στη Βόρεια Ελλάδα να είσαστε περισσότερο εξοικιομένοι με εικόνες σαν και αυτές που μας δίνει η Καστοριά.
Φαντάσου εμας τους νησιώτες του νότου
πως αντιμετωπίζουμε αυτή την πρωτόγνωρη ομορφιά!
Ευχαριστώ για τα καλα΄σου λόγια.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ είπε...

Τώρα ξέρω, γιατί ήμουν εκεί από τις 25/10 έως και τις 28/10/09 και γι άλλη μια φορά κόντεψα ν' απαρνηθώ τη Χιο. Μα, βλέπω πως έχεις και καλό ξεναγό... Από αμανίτες πώς πάτε;

fractal είπε...

Aστρια
Να αρχίσω από το τέλος του σχολίου σου, για να σου πω πως αν δεν μπορέσω να μοιραστώ την ομορφιά, αυτή η ίδια η ομορφιά, με βασανίζει μέχρι τρέλας.
Ευτυχώς ήταν μαζί μου ο φίλος και ξεναγός και η φωτογραφική μηχανή που μου έχει γίνει πιό απαραίτητη και από τα κλειδιά.
Πως λέμε: πορτοφόλι κλειδιά,.... .έ..βάλε και φωτογραφική μηχανή.,

Αυτά τα πέτρινα γεφύρια είναι κοσμήματα του τόπου.
Αποτυπώνουν όχι μόνο την ικανότητα των χεριών του ανθρώπου αλλά και του μυαλού και της διεργασίας του μυαλού να μεταλλάσει τις εικόνες που προσλαμβάνει σε "κόσμο".
Χρησιμοποιώ τη λέξη "κόσμος" με την ένοια που της έδειναν οι αρχαίοι Ελληνες που ήταν μιά ένοια πολύ σύνθετη που το πιό βασικό στοιχείο της ήταν η αρμονία.
Εξ άλλου για τους αρχαίους Έλληνες η τέχνη δεν ήταν αυθύπαρκτη, αλλά έπρεπε να συνδέεται με τη χρηστικότητα.
Τα λυκόπουλα είναι πλάϊ στο λύκο της φωτογραφίας και είναι όπως και ο λύκος, βαλσαμωμένα στο μουσείο της Κοζάνης.
Δεν έτυχε να συναντήσουμε στο δρόμο Αμαδρυάδες. Εξ άλλου έχω την αίσθηση πως δεν πλησιάζουν τους ανθρώπους όταν δεν είναι μόνοι..
Αν ποτέ ξαναβρεθώ σε αυτά τα μέρη και είμαι μοναχό..σίγουρα θα τις συναντήσω..

fractal είπε...

Thalassenia
Όχι καλή μου μην την αρνιέσαι τη μάννα θάλασσα..
Αυτή και να θέλουμε δεν μπορούμε εμείς οι θαλασσινοί να την αρνηθούμε. Ρέει στις φλέβες μας..
Φιλιά και αγάπη θαλασσινή!

fractal είπε...

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα)
Τα σύνορα που ταξειδεύουν δεν είναι (νομίζω) σύνορα..
Είναι κύμματα που αγκαλιάζουν όλο και πιό πολύ κόσμο.
Και νομίζω πως έχεις μεγάλη αγκαλιά βασιλειά μου και μπορείς να χωρέσει το βασίλειό σου όσο και αν μεγαλώνει.
Μετά την Καστοριά τα Γρεβενά, και μετά τα Γρεβενά τι?
Ποιός μπορεί να ξέρει?
Φιλιά από ένα πιστό πολεμιστή σου..που τουρτουρίζει συνέχεια από το κρύο.

fractal είπε...

Artanis
Κρίμα που δεν ήξερα ότι ο Ηφαιστείων ζει στην Καστοριά.
Θα έκρυβα εκεί ένα θησαυρό για να τον βρει.
Στον περιφεριακό δρόμο της λίμνης,΄κάτω από τα Ξερά Φύλλα ή μέσα στη λίμνη ανάμεσα στις καλαμιές..
Ή μέσα στα σύνεφα που βλέπουν τη φιγούρα τους κυμματιστή, μέσα στα νερά της λίμνης.
Έχει εκεί πολλούς κρυψώνες..
Μα τον κρυψώνα που σε συναρπάζει τον έχει καταλάβει εξ'ολοκλήρου η Βυζαντινή ιστορία..
Οι πάμπολες βυζαντινές εκκλησιές που συναντάς συνέχεια μπροστά σου.

καλημέρα είπε...

Είναι τόσο κοντα στη Θεσσαλονίκη κι έχω περασει μόνο μια φορα. Απαράδεκτη είμαι.
Δεν θα μάθω να οδηγάω; πού θα παει...

fractal είπε...

"ΑΓΓΕΛΙΚΟΥΛΑ ζάχαρη, Αγγελικούλα μέλι,
Αγγελικούλα κρυό νερό που πίνουν οι Αγγέλοι...."
Αυτός ο στίχος του τραγουδιού μας, δεν θα σε αφήσει ποτέ να απαρνηθεις τη Χίο..
Και μην ξανατολμήσες να σου περάσει από το μυαλό ξανά αυτό, γιατί τον έχασες (τον στίχο)....Εκείνες τις μέρες που είσουν Θεσσαλονίκη είμουν και εγώ.
Στην πρεμιέρα της "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΣ" με την σκηνοθετική άποψη του Δήμου..
Χιώτικο πανηγύρι..
Κρίμα που δεν ήρθες..
Αμανίτες δεν έψαξα. Πιστεύω όμως πως οι ποικιλίες που μαζεύουμε εμείς δεν υπάρχουν εκεί.
Ο Ξεναγός μου είπε ότι έχει πολλά μανιτάρια κάτω από τα Ξερά Φύλλα (το έπιασες?) του δάσους με τις βαλανιδιές. Όμως δεν σταματήσαμε μέσα στο δάσος για να ψάξουμε και να δώ τι ποικιλίες μαζεύουν...
Μην ανησυχείς όμως.
Αν ανταλλάσεις τον κρασσατο κόκκορα με αμανίτες , κάτι θα γίνει..

fractal είπε...

Logia Καλή σου μέρα.
Μόλις πριν λίγο μιλούσα με την Αrtanis για τον Ηφαιστίωνα.
Δεν το ήξερα, πως ζει εκεί.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου.
Νιώθω πως είσαι πολύ καλύτερα.
Να είσαι πάντα καλά γλυκειά μου, και να κάνεις και εμάς να αισθανόμαστε όμορφα με την τέχνη σου..

fractal είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, καλή μέρα (με κεφαλαία και μικρά)
Στον ίδιο προβλημετισμό βρισκόμαστε.
Όσο περνά ο καιρός γίνεται πιό επιτακτική η ανάγκη της οδήγησης.
Καλή επιιτυχία στην προσπάθεια θα μας ευχηθώ....Και ραντεβού στην Καστοριά..
Φιλιά

VAD είπε...

Δυο φορές που πήγα,δεν μπόρεσα να τη χαρώ,έβρεχε με το τουλούμι,ίσως μια άλλη φορά να ειμαι πιο τυχερο΄ς...

Margo είπε...

Αν και έχω περάσει από την Καστοριά δεν μπόρεσα δυστυχώς να δω και να ζήσω τόσες ομορφιές. Όταν οδηγός είναι άνθρωπος του τόπου τότε μόνο τον γνωρίζεις!!!
Αν και νησιώτισσα δηλώνω λάτρης ΚΑΙ του βουνού που είχα την τύχη να γνωρίσω κάποτε ως ορειβάτης πριν πολλά χρόνια. Μου ξύπνησες όμορφες μνήμες.. περιμένω την συνέχεια του ταξιδιού:)
Καλό δρόμο!!!

maya είπε...

να σου πω.
η ομίχλη έχει ατμόσφαιρα .
όλο μες τον ήλιο ?
μπα... χίλιες φορές ομίχλη ανάμεσα ...


οδοιπορικό και εντός ε ?


καλησπέρα
:)

fractal είπε...

VaD
Είναι αλήθεια πως βρέχει συνέχεια. Μα και με τη βροχή είναι πολύ όμορφα. Θα έλεγα πως η καταχνιά ταιριάζει καλύτερα στο τοπίο..
Το λιγοστό φως δίνει μια αίσθηση βάθους στο χρόνο. Και επειδή η κυκλοφορία στους δρόμους λιγοστεύει νίωθει κανείς πως ο τόπος κυριαρχείται από άλλες μακρυνές στιγμές και παρουσίες. Ίσως τελικά αυτή η αίσθηση να δίνει την διάσταση του βάθους στο χρόνο και όχι το φως.. Ποιός ξέρει.

fractal είπε...

Maya Kαλώς ήρθες.
Μόλις αυτό έλεγα στον Vad στο προηγούμενο σχόλιο.
Ίσως βρίσκουμε διαφορετικά πλεονεκτήματα στην ομίχλη, αλλά πάντως υπάρχει συμφωνία ..επί της βάσης.
Ναι, είπα σήμερα να αξιοποιήσω κάποιες πληροφορίες και να κάνω μια μικρή τσάρκα στα γύρω..
Δεν πήγα και πολύ μακρυά..
Εδώ είμαστε γύρω-γύρω όλοι..
Καλό απόγευμα.

fractal είπε...

Margo
O άνθρωπος με τον οποίο επισκέφθηκα την Καστοριά δεν ήταν ντόπιος.'Ετσι την είδα και εγώ σαν επισκέπτης αλλά γοητεύτηκα.
Εξ άλλου πάντα κάτι περίεργο με φορτίζει συναισθηματικά όταν βρίσκομε σε περιβάλλον με έντονα χαραχτηριστικά στοιχεία της βυζαντινής ιστορίας μας.
Ίσως στην προηγούμενη ζωή μου να είχα έντονη δράση στην περίοδο αυτή....
Μάλλον λέω σαχλαμάρες..ε..
Μετά από την Καστοριά στον νομό Γρεβενών με ξενάγησε ο φίλος που κατάγεται από εκεί αλλά ζει στη Θεσσαλονίκη. Και.. ναι, ο φίλος αυτός μπόρεσε να μου γνωρίσει τον τόπο του σε βάθος. Σύμφωνώ πως μόνο ένας ντόπιος μπορεί να μιλήσει έτσι για τον τόπο του.

anepidoti είπε...

γνώριμα πολυπατημένα τα ταξίδια σου, καλό μου φράκταλ, όμορφες οι μνήμες από κει, αλλά μέχρις ενός σημείου, για λίγο και επιστροφή, δεν είμαι του βουνού, μάλλον σε βυθό ζούσα στην προηγούμενη ζωή, με πνίγει η πράσινη επαρχία αν δεν έχει άνοιγμα στο νερό.
υπέροχες οι φωτο σου και τα λόγια σου!
καλή συνέχεια!

------ είπε...

Θα το πιστέψεις οτι δεν εχω παει ποτε;; κουφο ε;;

fractal είπε...

anepidoti
Παιδί του βυθού και της θάλασσας και εγώ, και ξέρω πολύ καλά πως δεν θα μπορούσα να ζήσω για πολύ καιρό μακρυά από τον τόπο μου.
Η στέρηση της θάλασσας, μετά από ένα διάστημα μου φέρνει τρέλλα.
Όμως η διαφορετικότητα των ανθρώπων που μεταφράζουν το περιβάλλον που ζουν σε τρόπο και αντίληψη ζωής, είναι κάτι που με συνεπαίρνει..
Η ντοπιολαλιά, οι φορεσιές η διατροφή, οι συνήθειές τους και όλλα τα άλλα που συμπεριέχονται στον τρόπο ζωής με συγκινούν αφάνταστα.
Έτσι ένα επιπόλαιο πέρασμα από τις μικρές πατρίδες των ανθρώπων μου αρέσει αλλά δεν με συναρπάζει.
Ευχαριστώ για τις ευχές.

fractal είπε...

Nana Tsouma
Συμβαίνει σε όσους από εμάς έχουμε στεκι σε κάποια μικρή πατρίδα, να μην έχουμε ενδιαφέρον για περιπλανήσεις σε άγνωστες μικρές πατρίδες.
Όμως έτσι χάνουμε την ολότητα της μεγάλης πατρίδας.
Χρόνια και χρόνια πήγαινα εκεί από όπου ξεκινώ τώρα για να γνωρίσω και άλλους τόπους..

ξι είπε...

Τι όμορφα που ταξιδεύεις, X.
Η Καστοριά φαίνεται πανέμορφη πόλη. Δεν έχω πάει ποτέ (μάλλον είναι αυτά τα στέκια σε κάποιες μικρές πατρίδες, όπως είπες) αλλά μου δίνεις μια πολύ ωραία ιδέα αυτή την στιγμή...
Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες που τράβηξες και τα τελευταία λόγια που είπες, ιδιαιτέρως.
Καλή συνέχεια, με προσοχή στο δρόμο.
X.

anepidoti είπε...

καλό μου φράκταλ, μόλις τελείωσα το ιντερνετικό βιβλίο του φίλου του γιάννη του φαρσάρη κι έριξα μια ματιά στα μέιλ...εδώ είμαι και όποιος κι αν είναι ο πόνος σου, βουβά τον αφουγκράζομαι, βουβά κι αμήχανα...μέσα στο ιντερνετικό χωριό μας, την θετική μου σκέψη την έχεις πάντα!
υπομονή και κουράγιο!
σε φιλώ!

anepidoti είπε...

καλημέρα κι ας είναι λίγο αλλιώς σήμερα.
καλημέρα!

fractal είπε...

ANEPIDOTH...Καλή σου ημέρα γλυκειά μου. Πως να σε ευχαριστήσω για το τρυφερό σου ενδιαφέρον....
Ναι, είναι σήμερα μια καινούρια μέρα γεμάτη φως. Τίποτα δεν θυμίζει την ζοφερή ομίχλη που είχε σκεπάσει την ψυχή μου, χθες το βράδυ.
Σίγουρα έχεις ζήσει αυτές τις... καιρικές συνθήκες..
Όταν λάμπει ο ήλιος πάνω από τις καθαρές κορυφογραμμές σκέπτεται κανείς ποσο ακαταπόνητη είναι η λαχτάρα του ανθρώπου για αγάπη και αποδοχή. Μοιάζει να είναι εκείνο που τον συντηρεί στη ζωή.
Διάβαζα και εγώ χθες, μέχρι πολύ αργά ένα βιβλίο (ευτυχώς υπάρχει αυτή η διαρροή ασφάλειας που μας εξασφαλίζει το διάβασμα) που λες και κάποιος έβαλε στα χέρια μου, για να ρίξει φως στα σκοτεινά δρομάκια της ψυχής που τα περπατώ σκοντάφτοντας και παραπατώντας χωρίς να μπορώ να κάνω πίσω.
Λες και οι λεωφόροι, οι "ασφαλτοι" δρόμο δεν υπάρχουν για μένα.
Συγκράτησα μερικά λόγια που έλεγαν περίπου πως..
Για να κερδίσεις την ψυχή σου πρέπει πρώτα να την χάσεις.
Πως αυτό προϋποθέτει θυσία, χαμό και απώλεια, κι εκείνο το ιλιγγιώδες άγνωστο που έχεις να διασχίσεις μέσα στη νύχτα παίζοντας ανα πάσα στιγμή κορώνα γράμματα την ζωή σου .."
Κατάλαβα λοιπόν πως μάλλον ανήκω σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, των αιώνια παθιασμένων με τη ζωή. Και πως αυτό το πάθος διαπερνά κάθε στιγμή του χρόνου της ύπαρξής μου.
Διαλέγω πάντα τα δυσκολότερα, από μια ρουτίνα hadware που μου φύτεψε ο κατασκευαστής. Διαλέγω πάντα να λύνω προβλήματα και όχι να ακολουθώ τις λύσεις..
Αυτή η γνώση που ήρθε χθες το βράδυ σε μένα , από ένα άγνωστο συγγραφέα
με έκανε να αποδεχτώ την ιδιαιτερότητά μου , και να δω σήμερα τον ήλιο να λάμπει σε ένα ουρανό όχι και τόσο αθώο..
Και ίσως αυτή η γνώση να με έβαλε σήμερα το πρωί να σου κάνω αυτή την δημόσια εξομολόγηση ..
Χίλιες χιλιάδες φιλιά καλή μου.
Να ξέρεις πως δέχομαι σαν ευλογία την αγάπη και το ενδιαφέρον σου..
Ευχαριστώ.

ξωτικό είπε...

Aπολαμβάνω το οδοιπορικό σου ,γεμίζοντας γλύκα και ουσία απ'την ματιά σου .Λατρεύω τον τρόπο που δίνεις αγάπη και σεβασμό στο κάθε τι γύρω σου .Όσο κι αν λατρεύω τα νησιά νομίζω οτι αυτά τα μέρη έχουν κατι πρωτόγονο άρα και πρωταρχικό και ίσως βοηθούν στο να μας γειώνουν και να κάνουν τα πράγματα μέσα μας πιο ξεκάθαρα πιο σταράτα χωρίς φιοριτούρες....
και όσο για τα γεφύρια ....μα γι αυτό υπάρχουν για να τα περνάμε κι άμα φοβόμαστε και λίγο (η και πολύ)
εεεε υπάρχουν και ξωτικά να κρατάνε χεράκι..... !!!!
σε γλυκοφιλώ !!

fractal είπε...

Ζαχαρένιο μου ΞΩΤΙΚΟ.
Γιατί με κάνεις να κοκκινίζω..
Έλα ..έλα ..Χαμογελώ με την καλή σου διάθεση να μου λες όμορφα λόγια..
Έχεις δίκιο πάντως για την αίσθηση που σου δείνουν αυτά τα μέρη ,της ηπειρωτικής πατρίδας μας.
Σε κάποιο φίλο είχα γράψει πως εμείς οι νησιώτες που χορεύουμε τους μπάλους μιμούμενοι τα κύμματα της θάλασσας, πρέπει να διδαχθούμε από τον τσάμικο που χρειάζεται ένα γερό κράτημα πριν επιχειρήσει το πέταγμα ψηλά.. Τη σιγουριά της Γης,
Τι τα θες καλό μου.
Παντού στη φύση και τους ανθρώπους της, υπάρχει ομορφιά και σοφία.
Και αυτά τα γεφύρια ομορφιά και σοφία διδάσκουν..
Μαθήτευσα στα κύμματα χωρίς να υποψιάζομαι τη σοφία των γεφυριών.

Το χεράκι σου πολύτιμο και ζεστό..
για τα χωρίς γάντια χέρια μου.
Ευχαριστώ..

ολα θα πανε καλα... είπε...

εγώ πάλι,είμαι υπέρ των ταξιδιών,ιδιαίτερα αν διέπεται κανείς από μια μελαγχολική - και όχι μόνο λόγω καιρικών συνθηκών - διάθεση.Είναι ένα "άνοιγμα" το ταξίδι,μια ανοιχτή πόρτα,μια διέξοδος.Όταν βλέπω αδιέξοδα ή νομίζω πως τα βλέπω,ένα ταξιδάκι πάντα γεμίζει την ψυχή μου αισιοδοξία και μου κάνει ωραία συντροφιά.Ναι,και τα ταξίδια μας κάνουν συντροφιά.Δεν είναι άψυχες καταστάσεις,έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ.

fractal είπε...

Ναι καλή μου ΟΛΑ
Έτσι τα βλέπω και εγώ τα ταξείδια. Μια διέξοδο από αδιέξοδα.
Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις δημιουργήσουν νέα αδιέξοδα. Μόνο που σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει το σπαθί του Μεγαλέξανδρου.

nikiplos είπε...

Πανέμορφες εικόνες, της λίμνης με την παράξενη ηρεμία της, των βουνών που καθρεφτίζονται μαθαίνοντάς μας να καθρεφτίζουμε τις σκέψεις μας, της πέτρας που παρά τη σκληράδα της μπορεί να γίνει σπίτι ή σχολιό ή και γιοφύρι άμα χρειαστεί και τύχει να βρεθεί σε άξια χέρια...

Όλα τούτα τα πρωτογενή υλικά που φτιάχνουν και σφυρηλατούν τους ανθρώπους εκατοντάδες χρόνια τώρα... τα κελάρια με τους πολίτιμους γαστρονομικούς θησαυρούς που εξαργυρώνονται μόνο έναντι φιλίας και εμπιστοσύνης μα κυρίως αγάπης...

Οι κήποι των ανθρώπων, κατώφλια για να καλημερίσουν ο ένας τον άλλον...


καμιά φορά σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να έχουμε εξορίσει τούτη την ελλάδα από το δικό μας νέο σύγχρονο ζειν... Πόσο άδικο είναι, γιατί στην ουσία εξορίσαμε τον ίδιο τον τόπο μας...

να είσαι πάντοτε καλά φράκταλ αγαπημένο και να μας περιδιαβαίνεις με τα βλέμματα και τα ταξίδια σου...

fractal είπε...

Πολύ σωστά το είπες, Νίκιπλος. Από τα υλικά που είναι φιαγμένος ο τόπος μας, είμαστε χτισμένοι και εμείς..
Και δεν γίνεται να εξορίσουμε τον τόπο μας χωρίς να αφανιστούν οι ψυχές μας.
Γέμισε ο τόπος μας σκουπίδια.
Ξέρω όμως μερικούς, που έχουν χέρια μεγάλα και ξερακιανά, που μοιάζουν πολύ με φαράσια.