Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Οι νοσταλγοί των αξέχαστων πατρίδων


.
...Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ' του καιρού την άγρια πληρωμή...
Στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι,τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή...


Το εκπληκτικό αυτό τραγούδι του Μαρκόπουλου σε στίχους Ελευθερίου, διάλεξε ο φίλος blogger" dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα

(http://www.blogger.com/profile/10950155817060532604 ), για να αυτοπροσδιοριστεί..


Σε παλαιότερη παρουσίαση του profile του έλεγε: "μου λείπει η πατρίδα" Και ήξερε κανείς πως η "πατρίδα" είναι η Πόλη, όπως ξέρει κανείς, πως η Πόλη είναι η Κωνσταντινούπολη..
.
Αυτά έρχονταν στο μυαλό μου όταν, καλεσμένη από ένα φίλο, βρέθηκα σε μια συνεύρεση Κωσταντινοπολιτών από το την Πρώτη, (το πιό μικρό από τα Πρηγκηπόνησσα), στην Προποντίδα, καθώς ταξίδευα μαζί τους στις χαμένες πατρίδες τους...




Καθώς ανιχνεύοντας τα σημάδια (γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι) από την νοσταλγία τον πόνο και την ανοιχτή πληγή του Ήλιου τους , τους ακολουθούσα στο ταξείδι-προσκύνημα.,.

Θυμήθηκα πως κάπου είχα διαβάσει:
Στην Πόλη δεν μπαίνεις ρομαντικός ταξιδευτής γυρεύοντας το άλλοτε.
Πρέπει να μπαίνεις προσκυνητής για το τότε και για το τωρινό...

Ένα μικρό κομμάτι αυτού του "τωρινού" έζησα μαζί τους.
Αυτού του τωρινού που ποτέ για εκείνους δεν θα γίνει αόριστο παρελθόν. Εκφράζεται πάντα στο τώρα..."Σε χρόνο Ενεστώτα"....


Με τον χορό.



Με το τραγούδι



με την εκπληκτική ανατολίτικη κουζίνα



Με μια υπέροχη ορχήστρα που κάθε επιλεγμένο τραγούδι της, είναι εμβατήριο που συνοδεύει την ψυχή στ΄αστέρια.
.


Και κλείνει σαν την τεράστια αλυσίδα που έκλεινε τότε την είσοοδο του Κεράτιου κόλπου, τις όσιες και ιερές μνήμες τους..

Τ.Γ
Ο τόπος συνάντησης (που προαναφέρεται) των Κωσταντινοπολιτών είναι
το εστιατόριο "Ελλήσποντος" (στ Παπάγου 8 στο ύψος της Λεωφ. Βουλιαγμένης 262)

44 σχόλια:

Side21 είπε...

Άκουσα Προσφυγιά
και μπήκα !!!
έγραψα κάποτε για τους πρόσφυγες ...
"Όλοι μας νοιώθουμε σαν μια «πνευματική» συγγένεια,
κατάρα κι ευλογία, κάτι παραπάνω από απλή φιλία …
Εμείς λοιπόν οι «Καταραμένοι»
(κατά την προσφιλή μου έκφραση),
έχουμε μια κοινή οσμή που μας φέρνει κοντά
κι ένα αόρατο νήμα που μας τραβάει προς τα πίσω.
Τριγυρνάμε σαν φαντάσματα στις ερημιές και τις πόλεις,
ονειροβατώντας στα μονοπάτια «χαμένων πατρίδων».
Ανασκαλεύουμε στα χνάρια από παλιές πατημασιές,
σημάδια από ξεραμένο αίμα κι ιδρώτα και σπέρμα.
Τρίζοντας τις αλυσίδες μας επιστρέφουμε
ξανά και ξανά στον τόπο του «εγκλήματος».
Κουβαλάμε στο DNA μας τις οιμωγές και τις τύψεις
χαμένων καιρών και φρούδων ελπίδων.
Μετέωροι πλανιόμαστε ανάμεσα σε δυο κόσμους,
ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.
Με τα όνειρά μας πάντοτε ξάγρυπνα,
καρφιτσωμένα στις προθήκες της ιστορίας.
Δεσμώτες μιας μοίρας κοινής,
κατάρα και χρέος κι ελπίδα,
να κλείσουμε των ψυχών τις ΡΩΓΜΕΣ.
Να γίνουμε το προζύμι εμείς ενός μέλλοντος
ενός μέλλοντος που δε μπορεί παρά . . .
να ‘ναι «ΔΙΚΟ ΜΑΣ» - Δηλαδή «ΟΛΩΝ ΜΑΣ»" ...

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

ναι! γυρίσαμε σημαδεμένοι...γκιαούρηδες( άπιστοι) ρωμιούς μας αποκαλούσαν οι τούρκοι και μας έδιωξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από την Πόλη!
Τουρκόσπορους μας αποκαλούσαν τα αδέρφια μας στην Ελλάδα και γελούσαν κρυφά η φανερά με την παράξενη προφορά μας! θυμάμαι εδώ ένα ποντιακό τραγούδι που λέει "...στα ξένα ήμουν έλληνας και στην ελλάδα ξένος..."
κι εγώ να αναθεματίζω την "ατυχία" μου να έχω αυτήν την καταγωγή "όνειδος" ...έτσι τουλάχιστον ένιωθα έως την πρώτη εφηβεία!
πέρασαν τα χρόνια ,ξέχασα ότι αυτή είναι η αληθινή μου πατρίδα αλλά αυτή δε με ξέχασε ποτέ...δε με ξέχασε γιατί είμαι δικό της δεντράκι, δικό της το χώμα δικές της και οι ρίζες...και κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι της ένα μαντάτο απέ την Πόλη και ανεξήγητα βουρκώνω, φαίνεται να ποτίζονται αυτές οι ρίζες και να εφραίνονται με το αίμα της ψυχής...
Μέγα Ρεύμα το χωριό το δικό μου ή αρναούτκιοι στα τούρκικα!Σ 'ευχαριστώ πολύ καλό μου Φράκταλ για αυτό το ταξίδι και κρατάω δύο πράγματα που αληθινά τα νιώθω :
στην Πόλη δεν πρέπει να πας γυρεύοντας το άλλοτε αλλά να ζήσεις το παρόν της. Και πως ένιωσες, από το τελευταίο σου ταξίδι εκεί, ότι η Πόλη δεν τούρκεψε ποτέ!

ξι είπε...

Πολύ ωραίο ποστ fractal, όπως και τα σχόλια των φίλων συμ-μπλόγκερς...
Έπιασες ιδιαίτερο θέμα κι ευαίσθητο (και ποτέ ξεχασμένο...)
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά fractal, +όλοι.!
ξ.

Thalassenia είπε...

Πιστεύω ότι όσοι έχουν ρίζες προσφυγικές ή δεσμούς αίματος με πρόσφυγες και ακούσματα, μόνο εκείνοι καταλαβαίνουν το μεγαλείο των αξέχαστων πατρίδων.
Δεν θα αναφέρω τα καλά των ανθρώπων μόνο θα καμαρώσω ότι κατάγομαι από εκείνους.
Όσοι γνωρίζουν την ιστορία τους θα με δικαιώσουν.
Σας ευχαριστώ.

φτερό στον άνεμο... είπε...

Εγώ πάλι νοστάλγησα το φρακταλάκι και ήρθα. Μου αρέσουν οι αξέχαστες πατρίδες των ανθρώπων, και οι φίλοι κάποιες φορές αξέχαστες πατρίδες γίνονται, οι πιο όμορφες πατρίδες. Πάω τώρα δίπλα να απαντήσω...:))

fractal είπε...

side21
¨΄Επρεπε να το είχα καταλάβει πως δεν είναι βαθειές οι ρίζες σου στη Σάμο,
Για πολλούς λόγους που ίσως τους καταλαβαίνεις.
Πολλές είναι οι φορές που έχω αναρωτηθεί πως θα ήταν οι κοινωνίες μας χωρίς την πολιτιστική προσφορά των ανθρώπων της Ιωνικής Γης.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

fractal καλές γιορτές να ευχηθώ...
και γλέντια σαν αυτά που περιγράφεις να ομορφαίνουν την ζωή σου.
Την αγάπη μου σου στέλνω με μια σταλιά τσίπουρο.

fractal είπε...

Δημήτρη

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν πολύ μικρό παιδι, άμαθο από πόνο. έβλεπα κάτι γεροντάκια να χορεύουν στην πλατεία του χωριού μου, ένα σκοπό που τον έλεγαν "Πέργαμο" με ένα περίεργο αντικρυστό χορό. Αργότερα έμαθα πως ήταν ένα είδος καρσιλαμά. Νόμιζα τότε, πως τα δάκρυα που έτρεχαν συνέχεια από τα μάτια των ανθρώπων που τον χόρευαν και οι απελπισμένες κραυγές των φρυδιών τους. ήταν μέρος του χορού...
Μου άρεσε να τους βλέπω να χορεύουν. Στα πανηγύρια ρωτούσα την μάννα μου γεμάτο ανυπομονησία, πότε τα όργανα θα παίξουν εκείνο το χορό που κλαίνε όταν τον χορεύουν..
Κάπως έτσι φύλαξα μέσα στην ψυχή μου εκείνο που έμελε να μου αποκαλυφθεί αργότερα..
Το πάθος της Ανατολής.

fractal είπε...

ξεnιάδα

Ευχαριστώ για τις ευχές. Θα περάσω και από το σπίτι σου να αφήσω το κατιτίς μου.
Ναι το ξέρω πως είναι ένα ΄θέμα που δεν μπορεί να το ακουμπήσει κανείς χωρίς να τον ταράξει σύγκορμα η συναισθηματική εκκένωση.
Μα πολλές φορές το τολμώ.

fractal είπε...

Thalassenia

Κράτα μέσα σου φυλακτό, την γνώση της βαθειάς ρίζας σου.
Είναι η τιμή και η ευγνομοσύνη για ό,τι τους ωφείλουμε.

fractal είπε...

Αστρο - Συμμορίτες
Ευχαριστώ για την πρόσκληση.
Ήδη το έκανα.

fractal είπε...

φτερό στον άνεμο.

Μπα..μπα.. ταξιδεύεις και δίχως άνεμο εσύ?
Πούπουλο φρόντισε μην βραχείς και μου βαρύνεις..

Πως πάει το διάβασμα?

Αυτό τον καιρό δεν έχω χρόνο για εξετάσειις. Εσύ όμως να είσαι προετοιμασμένο ,και πανέτοιμο...

fractal είπε...

epikuros

Ευχαριστώ για τις ευχές.
Τις δέχομαι με μεγάλη χαρά.
Σκέτες όμως.
Χωρίς το τσίπουρο.
Θα περάσω για τα χρόνια πολλά.

φτερό στον άνεμο... είπε...

Ναι αμέ, και χωρίς άνεμο, είμαι υβριδικό φτερό! χεχε
Θα προσέχω να μη βραχώ, κι εσύ το ίδιο, καμιά φορά στις βροχές πιάνει βροχούλα.
Το διάβασμα καλά κρατεί, θα κάνω και καμιά επανάληψη μέχρι να βρεις και συ χρόνο. Θα περιμένω ε;
Καληνύχτα.....

Άιναφετς είπε...

ΑΧ! Όταν ένα σχόλιο, ξεκινά με αχ..ακολουθεί και το βαχ!
Ήρθα να πω χρόνια πολλά από καρδιάς και μάτωσε πάλι η καρδούλα μου...
Έφυγα το 57 με τα τότε γεγονότα που έζησα κοριτσάκι από πολύ κοντά, στο τσακ, μας γλύτωσε ο Τούρκος κηπουρός, Ali.
Nαι, χαμένες πατρίδες, που δεν θα ξεριζωθούν ποτέ από τις καρδιές μας!
Καλές γορτές Magic Fractal μας!

Άιναφετς είπε...

ΑΧ! Όταν ένα σχόλιο, ξεκινά με αχ..ακολουθεί και το βαχ!
Ήρθα να πω χρόνια πολλά από καρδιάς και μάτωσε πάλι η καρδούλα μου...
Έφυγα το 57 με τα τότε γεγονότα που έζησα κοριτσάκι από πολύ κοντά, στο τσακ, μας γλύτωσε ο Τούρκος κηπουρός, Ali.
Nαι, χαμένες πατρίδες, που δεν θα ξεριζωθούν ποτέ από τις καρδιές μας!
Καλές γορτές Magic Fractal μας!

fractal είπε...

καλησπέρα φτερούλι παντός καιρού..

Καταλαβαίνω Δεν πρόκειται να αφήσεις κανένα ήσυχο. Ούτε με βροχή ούτε με άπνοια ούτε με χιόνι..
Θα γυρίζεις στις γειτονιές σαν καλοκουρδισμένη σβούρα..

Αν περάσεις από τη γειτονιά των αγγέλων, πάρε κανένα φτερό και για μένα.. Μήπως και τα καταφέρω να σε ακολουθήσω, γιατί με τα πόδια...

fractal είπε...

Άιναφετς

Φαντάζομαι πόσο συχνά αιμοραγούν οι μνήμες σου...
Έχεις ένα μαντήλι καλοκαιριού στις τσέπες σου, για να σκουπίζεις τις λύπες των άλλων, που κάθονται στο περβάζι και αγναντεύουν σε κάθε μλέ γραμμή το Βόσπορο, την προποντίδα, και τον Κεράτιο..

θα πρέπει να ξέρεις τον φίλο που έχει την ταβέρνα-στέκι των Κωνσταντινοπολιτών..
Έφυγε μικρό επίσης παιδί περίπου την ίδια περίοδο με σένα.
Αν τύχει να βρεθείς προς τα εκεί
Παρασκευή βράδυ μέχρι Κυριακή μεσημέρι θα τον πετύχεις σίγουρα..
Που ξέρεις μπορεί να είμαι και εγώ εκεί ή και αν δεν είμαι μπορεί να έρθω..
Και να πούμε από κοντά τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

φτερό στον άνεμο... είπε...

Καλησπέρα φρακταλάκι μου!

Ναι, ναι, θα γυρίζω στις γειτονιές και όπου βρίσκω παράθυρο ανοιχτό θα μπαίνω, αλλά μόνο για λίγο, μέχρι να με βαρεθούν και να κινήσω πάλι για αλλού, έτσι ζουν τα φτερά...
Αλλά στη γειτονιά των αγγέλων δεν νομίζω να καταφέρω να φτάσω, είναι πολύ μακριά, μα μη μου στενοχωριέσαι αν δεν έχεις φτερό, το δικό μου ξέρεις τι χώρο έχει; ουυυυυυυυυυυυυυυυυ, πολύ!
Σε αφήνω βρε εγώ έτσι; :))

Aristodimos είπε...

Παντα αυτες οι χαμένες πατρίδες θα κρατουν ασβεστο τον νοστο και τις αναμνήσεις βαθεια χαραγμένες στην ψυχή.

Καλά Χριστούγεννα εύχομαι απο καρδιάς.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ


Αρης

ξωτικό είπε...

fractουλίνι μου καλόοοο
τι μου θύμισες !!
έχω κάνει περιοδία όλη την ελλάδα
μ'αυτά το τραγούδι
και στην Ρωσία επίσης.
στην Αρμενία δε με συνοδεία ισχυρότατης αστυνομικής δύναμης
σ'ένα στάδιο κατάμεστο από ...κομένες ρίζες που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μας προσεγγίσουν και να μας δώσουν σημειώματα ...
βαλάντωσα στο δάκρυ.
Η πιο λατρεμένη μου φίλη επίσης έχει να μου λέει και να βουρκώνουμε
πως δεν ανήκε πουθενά εκεί γραικοί εδώ τουρκόσποροι......
ΤΕΛΟΣ τα δάκρυα τώρα
ΜΑΓΙΚΕΣ ΞΩΤΙΚΙΕΣ ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΕΣ
ΖΩΗΡΕΣ ΤΣΑΧΠΙΝΙΚΕΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ
ΕΥΧΕΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
ΓΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΜΕ ΚΑΛΟΧΤΕΝΙΣΜΕΝΑ ΤΡΥΦΕΡΑ ΚΑΙ ΣΚΕΡΤΣΟΖΙΚΑ ΑΓΓΕΛΑΚΙΑ ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΟΥΝ ΚΙ ΑΜΑ.... ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ
ΝΑ ΣΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΞΥΛΙΑ ΣΤΑ ΠΙΣΙΝΑ !!!!!!!!!!!

fractal είπε...

φτερό στον άνεμο...

Αχ πόσο το θέλω να έχω ένα φερό...
Μένουν κάποιοι κήποι στην κορυφή της ομίχλης. Εκεί που λυώνει το χιόνι.
Ένας μικρός κορυδαλλός με περιμένει εκεί για να με μάθει φλογέρα..
Φορτώθηκα τους μπόγους μου και περιμένω. Ένα χαμόγελο φτάνει και περισεύει, δεν θέλω άλλα καύσιμα και ας έχει αναταρράξεις..Μπορώ να αρπαχτώ από μια αιωρούμενη σταγώνα.

fractal είπε...

Aristodimos

Kαλό σου μεσημέρι..
Αυτές οι ημέρες γίνονται πιό δύσκολες για εκείνους που θυμούνται.
Εύχομαι και για σένα κάθε ευτυχία..

fractal είπε...

Κοίτα το ΞΩΤΙΚΟ..
Καπου-κάπου μπαίνει στον κόσμο μας..
Ξέχασα. Βέβαια. Το καλούν οι μέρες..
Το άκουσες λοιπόν με προσοχή το τραγουδάκι..και δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτό το τόσο ευαίσθητο τραγούδι θα μπορούσε να μπει στην περιπέτεια της περιπλάνησης , και μάλιστα κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες..
Φαίνεται πως η πιό στέρεη βάση ενότητας του κόσμου είναι το προϊόν της ψυχής που μεταλλάσεται σε νότες..

Α...γιατί τους χτένισες τους αγγέλους μου..
Τους θέλω βρωμικους, ξυπόλυτους και αχτένιστους...
Με αστραφτερά μάτια και κατακόκκινα μάγουλα και χείλη..

Έτσι μάλιστα.. Θα κάτσω ήσυχα να μου δώσουν και καμιά ξυλιά.
Από κυριλέ αγγέλους δεν δέχομαι ξυλιές..

Χίλιες χιλιάδες ..και βάλε, φιλιά και ευχές...

Άστρια είπε...

Καλό μου fractal, μου θύμισες ένα ταξίδι στις ομορφιές και στα πονεμένα της Πόλης, αλλά θα στα πω άλλη φορά.

Στέλνω και στο blog σου τις ευχές μου, να είναι πάντα τόσο φωτεινό, να μας χαρίζει αγάπη και ομορφιά!
Σε σένα και από εδώ, ολόψυχες ευχές για Καλά Χριστούγεννα με αγάπη, χαρά και φως!

Να είσαι καλά!!!:)))

koulpa είπε...

ax.. νομίζω πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια.. τα θυλικά της γενιάς μας και η σπιτική θαλπορή που κατάφερναν να κτίσουν γύρωμας.. :):)
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα :):)

saltatempo είπε...

Χριστούγεννα πάντα είν' επώδυνο / Ήρθαν τα Χριστούγεννα να μας ζήσει
Να ξαναδώ το φως γυμνό /
Το μωρό αγορές να φωταγωγήσει
Να σπαρταρά το περιεχόμενο /
Και ζαχαροπλάστης ο χρόνος πάλι να γενεί
Να ιδρώνω λες και ξεγεννώ /
Από την παραμονή
Κράτα το χέρι μου ενώ....

Επί ένα χρόνο γιορτινό.......

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

OOO είπε...

Τις ευχες μου για τις γιορτες,να περασεις καλα.

nikiplos είπε...

Πραγματικά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον οδοιπορικό, στον πολιτισμό. Ιδιαίτερα στους υπέροχους αυτούς στίχους, όσο και στην Πολίτικη κουζίνα-κουλτούρα.

Την Πόλη πάντοτε την σκεφτόμουν με δέος, καθώς επί τοις ουσίας, έχει γεννήσει τον νεοΕλληνισμό, που πάντοτε αυτήν είχε σαν άστρο του στα δύσκολα ιστορικά χρόνια του από την απαρχή της ιστορίας του εκεί στον 12ο αιώνα μΧ.
Την σκέφτομαι γεμάτη ανθρώπους, γλώσσες, έθιμα χούγια, μαχαλάδες, γεύσεις... και τραγούδια - μουσικές...
Ίσως από μια φανταστική κατανυκτική λειτουργία μέσα στην Αγία Σοφία, που καθυγιάστηκε και ως Τζαμί για τον μουσουλμανικό κόσμο για πάνω από 500 χρόνια.

Σαφώς την Πόλη όποιος την αγαπήσει, πρέπει να το κάνει για αυτό που είναι σήμερα... Οι πύλες της Ανατολής, του ράθυμου τρόπου σκέψης, μιας ανατολής που βίαια εδώ στην Ελλάδα προσπαθήσαμε πάντοτε να εξορίσουμε και έκτοτε αποκτήσαμε σύνθετα σύνδρομα ψυχώσεων.
Της ανατολής, της υπομονής, της ασκητικής, της περισυλλογής, του ζαλισμένου από το χορό και το τραγούδι, εκείνου που τραγουδάει τον πόνο του...

Όλα τούτα ξένα τελείως σε μας τους σημερινούς που "ξεμάθαμε", επιβιώνουν ίσως μέσα μας ακολουθώντας υπόγειες διαδρομές μυστικές της ψυχής μας, εκείνης που μας κάνει να λικνιζόμαστε ανεξήγητα στους ρυθμούς του "επάρατου" τσιφτετελιού.

Η Πόλη, αυτό που ήταν πάντα. Πανέμορφη Κοκέττα που δεν ανοίγεται στον καθένα, μα μόνο σε όσους θελήσουν να την ψάξουν, την ποθήσουν.

Για τους υπόλοιπους τους πολλούς, ως φαντασίωση, μιας υποτιθέμενης "βυζαντινής" πρωτεύουσας, που έτσι όπως την φαντάζονται, ιστορικά τουλάχιστον δεν υπήρξε ποτέ. Και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτήν την αμείλικτη εκδίκηση της ιστορίας...

Εύχομαι χρόνια πολλά, υγεία και ότι άλλο επιθυμήσεις για το νέο έτος. σε φιλώ

fractal είπε...

Άστρια

Χαίρομαι που σου προκάλεσα μνήμες και αισθήματα για την Πόλη.
Και δεν θα το ξεχάσω πως μου υποσχέθηκες πως κάποτε θα μου μιλήσεις .
Ευχαριστώ για τις ευχές.

Κάποια στιγμή, αιφνιδιαστικά θα περάσω από τη μεγάλη σάλα να δω τι γίνεται εκεί..
Έχω αφήσει κάποιον εκεί να προσέχει μη σβύσει το τζάκι.

fractal είπε...

koulpa

Ό τόπος μας είναι εκείνος που κάναμε τα πρώτα μας βήματα.
Εκεί ρίξαμε ρίζες προς το χώμα και προς τον ουρανό.
Χρόνια πολλά ευτυχισμένα και δημιουργικά..

fractal είπε...

saltatempo
Απομυθοποίηση των ημερών..
Ας ζούμε το παραμύθι, αρκεί να ξεχωρίζουμε τους κακούς μάγους και μάγισσες.
Φιλιά και ευχές.

fractal είπε...

AdeGia

Εύχομαι κάθε χαρά και εκπλήρωση των επιθυμιών σου.
Να είσαι πάντα καλά

ξωτικό είπε...

Mα για να σε τσιγκλίσω φυσικά για τι άλλο;;;;
Να κουραστείς να τους παίξεις να ξεμαλλιαστούν , να τους ταξιδέψεις να βρωμιστούν υπέροχα ,να τους χορέψεις να κοκκινίσουν τα μαγουλάκια σας ,και να κάτσετε χορτάτοι μελομακάρονα να τους πείς ωραία παραμυσάκιαααα !!!!!
ΦΙΛΙ χριστουγεννιάτικο!!!

fractal είπε...

NIKIPLOS

Τo σημείωμά σου, δεν μπόρεσα να προσπεράσω. 'Ετσι χθες όταν το διάβασα είπα να το ξαναδιαβάσω αύριο, με ξεκούραστη διάθεση για να μπορέσω να σου απαντήσω.
Και όμως τώρα που το διαβάζω, πάλι νιώθω την ίδια δυσκολία να ξεδιαλύνω και να αξιολογήσω τα όσα το δέος, τεράστιος βράχος κατρακυλά στη σκέψη μου.
Ίσως η φράση κλειδί που θα βοηθούσε είναι αυτή που αντιγράφω από το κείμενό σου:

"Την Πόλη πάντοτε την σκεφτόμουν με δέος, καθώς επί τοις ουσίας, έχει γεννήσει τον νεοΕλληνισμό, που πάντοτε αυτήν είχε σαν άστρο του στα δύσκολα ιστορικά χρόνια του από την απαρχή της ιστορίας του εκεί στον 12ο αιώνα μΧ."

Aυτά τα λόγια σου που ακόμα και τώρα, μετά από όσα έχουν γραφεί από ξένες επιστημονικές αυθεντίες
θα αποτελούσαν σημείο εκκίνησης έντονων αμμφισβητήσεων και δυστυχώς από Έλληνες (κατά κύριο λόγο)
Εμείς τα παιδιά αυτού του νέοελληνικού πολιτισμού που μας γέννησε, αμφισβητούμε την ίδια τη μήτρα που μας κυοφόρησε.
Αλλά και νωρίτερα, από τις απαρχές ακόμα της ιστορικής μνήμης που εμοτίζονταν και μπλέκονταν αξεδυάλητα με τους μύθους, βρίσκουμε το σπέρματα της γονιμοποιού δύναμης που μας έθρεψε σαν έμβρυο.. ΕΚΕΙ. Στο μύθο της Έλλης της κόρης του Βασιλειά Αθάμαντα που έπεσε από το χρυσόμαλλο κριάρι.
Από τότε πόσοι μύθοι!
Πόσοι θρύλοι!
Πόση ιστορία αδιάκοπης Ελληνικής παρουσίας.
Ακόμα και ένας τουρκος περιηγητής του 17ου αιώνα ο Evliya Celebi ονομάζει τη θάλασσα του Μαρμαρά θάλασσα των Ελλήνων..
Με το να αναγνωρίζω την ιστορία μου, να αναγνωρίζω πως η καρδιά που έστελνε το αίμα στις φλέβες του έθνους μου, ήταν η Πόλη δεν διεκδικώ τα έδάφη που ανήκουν σε άλλα κράτος. Διεκδικώ την ιστορία μου. Διεκδικώ να κατανοώ τα προτερήματα και τα ελατώματα της φυλής μου..
Διεκδικώ τη γνώση που είναι υλικό για να χτίσω το μέλλον μου..
Και τη γνώση αυτή, δυστυχώς, την βρίσκω μόνο σε ξένους ερευνητές της ιστορίας, όπως ο Ρώσσος (παγκόσμια αυθεντία στη μελέτη της βυζαντινής ιστορίας) Βασίλιεφ.
Κανείς ποτέ δεν θα με κάνει να μην αγαπώ την Πόλη. Σε όποιον και αν ανήκει εδαφικά..
Μόνο αν πάει κανείς εκεί θα ξυπνήσει μέσα του αυτή αγάπη για τον εαυτό του, για την ταυτότητά του σαν έθνος...Η ραθυμία της Ανατολής..και ο ορθολογισμός της Δύσης.. Μόνο εκεί θα καταλάβει ποιός είναι και δεν θα νιώθει διχασμένη προσωπηκότητα, μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Είναι πολύ δύσκολο όμως να διαβάσεις το βιβλίο της Πόλης.
Ακόμα και για να το βρεις είναι δύσκολο. Θα πρέπει να γυρίζεις την πόλη χωρίς να μιλάς.
Να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις τους επτά λόφους της..Θα πρέπει να μείνεις γονατιστός ώρες πολλές κοιτάζοντας μέσα σου, μπροστά στις χορταριασμένες πόρτες. Να χαθείς ώρες πολλές στις τρεις θάλασσες Τον Κεράτιο την Προποντίδα και τον Βόσπορο...
Και πάλι δεν θα έχεις ανοίξει ούτε την πρώτη σελίδα του..

fractal είπε...

ξωτικό

Ax bre ξωτικό τι με βάζεις να κάνω..
Και ξέρεις, τελευταία έχω κολλήσει από την νν τον ιό της τεμπελίτιδας...
Εν τούτοις δεν θέλω να σου χαλάσω το χατήρι!
Εσύ έκανες τόσο κόπο να χωθείς εδώ μέσα..
Πόσες χαραμάδες παραβίασες??..
Λοιπόν εντάξει.
Θα ξεντυθώ από τα μεταξωτά του μεγάλου χορού..
Μόλις χώρεσα (από τα πολλά μελομακάρονα) στο παλιό σκισμένο τζιν.
Αχ δώσε μου και το κουρελιασμένο πουκάμισο.
Αυτό το είχα ξεχάσει κρεμμασμένο στα ακανθωτά σύρματα..
Όχι...παπούτσια δεν χρειάζομαι...Το δήλωσα εξ άλλου στην Άστρια. Ποτέ πιά παπούτσια.
Φεύγω λοιπόν ξωτικούλι των υπέροχων ανέμων..Πάω να βρω τα νοικοκυρεμένα αγγελάκια. να τα κάνω αλήτες..

φτερό στον άνεμο... είπε...

Ήρθα!!!!

100 φορές την ημέρα πέρναγα μέχρι τώρα; Ε, 200 τώρα θα περνάω!! Έτσι για να μάθεις, θα σε βασανίζω για να μάθεις, άκου λέει να μην πολυκυκλοφορώ!!! Τεμπελίαση κόλλησες ψυχή μου; Κι εγώ τι να πω δηλαδή που κόλλησα φρακταλίαση;!!!
Και που είσαι φρακταλάκι μου; Θέλω ποίημα λέμε. Περιμένω!!
Αγκαλιά μεγάαααααααααααααααααααλη γεμάτη τεμπελίτιδα χεχεχε

φτερό στον άνεμο... είπε...

Ξαναήρθα!

...δεν πιστεύω να σε άγχωσα με το ποίημα, δεν το θέλω τώρα φρακταλάκι μου, τώρα είμαστε σε διακοπές, έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας. Εξάλλου, τι αξία έχει ένα ποίημα, μπροστά στην απλή αλλά ουσιαστική, ανθρώπινη επικοινωνία;
Η ομορφιά των φίλων ξεπερνά την ποίηση όλου του κόσμου.
Σε αφήνω τώρα (μη χαίρεσαι, για λίγο!), δεν θα σε ενοχλήσω άλλο μέχρι το βράδυ...φιλιά

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

...για άλλη μια φορά ένα σου σχόλιο(απάντηση στο νικιπλο) με συγκινεί τόσο...ίσως γιατί ξέρεις πολύ καλά να εκφράζεις με λέξεις αυτά που έχουμε στην καρδιά μας φυλαγμένα...ίσως γιατί έχεις ξεκλειδώσει την Κερκόπορτα της Πόλης και προσκαλείς και εμάς ειρηνικά και όμορφα να την αλώσουμε...
χρόνια σου πολλά Φράκταλ,να είσαι καλά!

Fegia είπε...

Χρόνια πολλά!

φτερό στον άνεμο... είπε...

Π Ο Υ Ε Ι Σ Α ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ??????????!!!!

Α εσύ τεμπέλιασες για τα καλά!!!!!
ΑΜΑΝ ΠΙΑ!!!!
Άρχισες και εσύ τις βόλτες??? Άντε, άντε.....όλο ξεπορτίζουμε και σε γιουρούσια τρέχουμε και οι επισκέπτες σου στην πόρτα να περιμένουν...ε δεν είναι φιλοξενία αυτό!!!! ΝΤΡΟΠΗ, ΝΤΡΟΠΗ, ΝΤΡΟΠΗ!!!!
Παίρνω τα λουκούμια μου και ΦΕΥΓΩ!

fractal είπε...

φτερό στον άνεμο...

Έχασα τα κλειδιά μου.
κλείστικα απ΄'εξω.
Γυρίζω ανάμεσα στις σταγόνες της βροχής για να μη βραχώ.
Δεν αντέχω την γκρίνια των δένδρων που βαρέθηκαν να περιμένουν τον 'Ηλιο.
Όλα στραβά μου πάνε.
Και τα ποιήματα πήραν δρόμο και κρύφτηκαν..
Μη στεναχωριέσαι όμως και ξέρω που θα τα βρω..
Κρυώνω λίγο.
Έχεις μια ζεστή γωνίτσα να με φιλοξενήσεις?
Αμέσως μόλις ξεπαγώσω θα σου φέρω στον ασημένιο δίσκο ένα ακριβό ποίημα.

fractal είπε...

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα)..

Αλλαξοπιστησε ο ναός.
Τώρα θεοι, αγάλματα χρησμοί,ναοί και
θησαυροί παν όλατα διώξαν
βάρβαροιτα συντρίψανε και
όσο που νάρθει ο ποιητής να οικοδομήσει
του Λόγου το ναό, καινούριο κτίσμα.
Ναέ, και ποιός να σ'έκτισε μεσ τους
ωραίους ωραίο για την αιωνιότητα με κάθε χάρη εσένα.
Ήρθες απάνου από θρησκείες
με τα σεμνά σφραγίσματα με ταλαμπρά λουλούδια.....
και κείνα που ακέραια από τους κόκκινους τους τοίχους ξεχωρίζουν...

Κ.Παλαμάς

Η φλογέρα του Βασιλιά



Καίσαροι, έξαρχοι, μάγιστροι, δομέστικοι, δουκάδες
και σκέψη τους ένα όνειρο,
κι εσύ μια ιδέα τους δένεις
η Πόλη η Βοσπορίτισσα,
του Κωσταντίνου η κόρη...

Κ.Παλαμάς
Η φλογέρα του βασιλειά

φτερό στον άνεμο... είπε...

Ήρθες...Υπέροχα.

Δεν θέλω ποίημα, αρκετά σε κούρασα.
Έχω μια γωνίτσα που τη φυλάω για σένα, ζεστή, όπως σου αρέσει.
Γκρινιάζουν τα δένδρα, γκρινιάζω και γω ε; Αχάριστη Φύση και φύση.
Όχι, όχι, δεν θέλω ποίημα, μόνο να ζεσταθείς και όλα τ' άλλα αργότερα. Και τα στραβά να ισιώσουν...κάποτε...
Αύριο πάλι, ε; :))