Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Χρόνος...Η πιό μεγάλη απόσταση ..

Αφιερωμένη στο blogg "Σκοτεινή ροή" για την ανάρτησή "η μεγαλύτερη απόσταση είναι ο χρόνος"

Όταν γνώρισα την αγαπημένη μου Τσαντίκο, είμαστε ακόμα παιδιά.

Tριγυρνούσαμε πιασμένοι χέρι-χερι στα μεγάλα δάση του τόπου μας και κολυμπούσαμε στα βαθιά ποτάμια και τις λίμνες του.

Κοιτάζαμε μαζί τον ουρανό και παρατηρούσαμε τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων για να μετρήσουμε τους μήνες τις εποχές και τα χρόνια

Και συχνά κοιμόμαστε στη σκιά του μεγάλου Ναού .

Πάντα την ίδια εποχή, τις μέρες που ο Χουϊτζιλοπότστλι ο Θεός του Ήλιου και του έθνους, έφευγε μακρυά μας και το κρύο πάγωνε τα ποτάμια και τις λίμνες, μας άρεσε να πηγαίνουμε στα δάση και να κοιτάζουμε ώρες το όμορφο πράσινο θάμνο, που στην κορυφή του άνθιζε ένα κατακόκκινο αστέρι.

Ξέραμε πως το κόκκινο αυτό αστέρι είχε γεννηθεί από την ραγισμένη από αγάπη καρδιά της θεάς Τσαλτσιουχτλίκουε που ήταν η Θεά των λιμνών και των γλυκών νερών,

Γιατί η καρδιά της θεάς που πότιζε τη Γη μας, είχε αγαπήσει βαθιά τον μεγάλο θεό του Ήλιου Χουϊτζιλοπότστλι, μα εκείνος έφυγε μακρυά της (τα πολύ παλιά χρόνια) τέτοιες μέρες.

Το αίμα της καρδιάς της, καθώς ράγισε από τον πόνο. έπεσε πάνω στον ξερό θάμνο, και έδωσε υπέροχα πράσινα φύλλα στα κλαδιά του και στη θέση της καρδιάς του ένα μεγάλο αστέρι από κατακκόκινα φύλλα..

Η η καρδιά της Θεάς, χωρίς σταγόνα αίμα, απλώθηκε και σκέπασε τις λίμνες και τα ποτάμια μας..

Οι γιαγιά, μου είχε πει, πως τα κόκκινα φύλλα, που οι γονείς μας έβαφαν τα όμορφα ρούχα και στολίδια μας, κaθώς και το γαλακτερό υγρό που μας έδιναν να πιούμε όταν οι θέρμες έκαιγαν το σώμα μας, ήταν δώρα της ματωμένης καρδιά της ερωτευμένης Θεάς. ..

Πως η αγάπη και ο πόνος της θεάς των νερών, μας είχε ευεργετήσει με τη χαρά της ζωής..

Μόνο αυτά ξέραμε για τη ζωή όταν η αγαπημένη Τσαντίκο, μου είπε πως θα ήθελε να πετάξει σαν γεράκι πάνω από τα μεγάλα βράχια που φώλιαζαν οι τεράστιες γύπες, που αφάνιζαν τα κοπάδια μας

Και έφυγε πηδώντας σαν άγριο λάμα, για τα μεγάλα βράχια στην κορυφή του βουνού.




Όταν οι βοσκοί έφεραν την αγαπημένη μου τυλιγμένη στο αίμα της καρδιάς της (που ήταν ολόιδιο με το αίμα της Θεάς), ζήτησα
από τον Βασιλειά Ήλιο να με πάρει μαζί του στο μεγάλο ταξείδι του..

Μα εκείνος μου μίλησε με τη φωνή του χρόνου και μου είπε πως για την αγάπη της καλής μου, θα έπρεπε να να ευεργετήσω τους ανθρώπους, ακριβώς όπως είχε κάνει η θεά, με το αίμα της..

Και τότε έκανα μια χαρακιά στο πρόσωπό μου, να τρέξει το αίμα που θα έπαιρνε μαζύ του ο Θεός Ηλιος για όρκο σε εκείνον και στην αγάπη της Τσαντίκο..

Και άρχισα να δουλεύω ασταμάτητα .

Άλλη σκέψη δεν είχε ο νούς μου , ούτε δουλειά τα χέρια μου, εξόν από τον όρκο μου στο βασιλειά Ήλιο.

Νύχτες και μέρες παρατηρούσα τον μεγάλο ουρανό.

Δεν είχα ύπνο ούτε ένιωθα πείνα.

Περπατούσα τυφλός στο σκοτάδι.

Κάλεσα τις ψυχές των προγόνων και εκείνοι ύστερα από σκέψη μου είπαν πως, το μόνο που ήξεραν για τον χρόνο ήταν το παρελθόν το παρόν και το μέλλον..

Και πως πριν 20.000 χρόνια, κυνηγοί της εποχής των μεγάλων παγετώνων, στην άλλη άκρη του Ωκεανού, σμιλεύανε τρύπες σε οστά για να μετράνε τις μέρες ανάμεσα στις φάσεις της σελήνης . Πως μπορούσα να φανταστώ πως ακόμα πιο μακρυά από την άκρη του Ωκεανού, στην μεγάλη Ήπειρο, στην πεδιάδα του Τίγρη και του Ευφράτη , οι Σουμέριοι είχαν χωρίσει το χρόνο σε μήνες των τριάντα ημερών και την ημέρα σε 12 περιόδους. Και πώς να ξέρω πως οι τεράστιες πέτρινες κολώνες που είχαν ευθυγραμμίσει αρχιτέκτονες σε ένα μεγάλο νησί στα βόρεια του μεγάλου Ωκεανού ήταν για να μετρούν το χρόνο.
Και
με τη φώτιση του Ήλιου, αργότερα θα μάθαινα πως οι Αιγύπτιοι βασίστηκαν στους σεληνιακούς κύκλους για να φτιάξουν το ημερολόγιό τους και παρατήρησαν το αστέρι του Σείριου που ανατέλλει πλάι στον Ήλιο κάθε 365 μέρες και έβαλαν το αστέρι αυτό σαν μέτρο του χρόνου για το ημερολόγιό τους. Και ύστερα οι Βαβυλώνιοι έφτιαξαν τον μετρητή του χρόνου τους 354 μέρες αφού βασίστηκαν σε δώδεκα σεληνιακούς μήνες, με 29 ή 30 ημέρες εναλλάξ

Μα αφού τίποτα από όλα αυτά δεν ήξερα άρχισα να μελετώ το ημερολόγιο των Μάγια που είχε, πότε 260 και πότε 365 ημέρες.

Και από εκεί ξεκίνησα το δικό μου ημερολόγιο που θα αφιέρωνα στον Βασιλιά ΄Ήλιο και στην Αγάπη της γλυκιάς αγαπημένης μου Τσαντίκο

Αυτό που αργότερα θα ήξεραν οι άνθρωποι σαν «ημερολόγιο των Αζτέκων» ή «πέτρα του Ήλιου» .

Σχόλια: (Το ημερολόγιο έχει διάμετρο 4 μέτρα, σκαλισμένο σε μονόλιθο από βασάλτη. Έχει μυθολογική και αστρονομική αξία. Ζυγίζει περίπου25 τόνους) Χαραγμένο κατά τη διάρκεια της βασιλείας της 6ης μοναρχίας , Eίναι αφιερωμένο στη βασική θεότητα των Αζτέκων τον Ήλιο.)

(συνεχίζεται)

Να ρωτήσω κάτι?

Ποιά φαντάζεσθε πως θα είναι η συνέχεια?

Υ.Γ. Για τη μυθοπλασία χρησιμοποίησα στοιχεία από την μυθολογία των Αζτέκων που βρήκα στην ΒΙΚIΠΑΙΔEΙΑ. Οι φωτογραφίες, επίσης επιλεγμένες από το ιντερνετ)

45 σχόλια:

Άστρια είπε...

Ω, δεν πήρε κανείς ακόμα είδηση αυτή την υπέροχη ανάρτηση;;!!!

Είναι αργά και τα μάτια κλείνουν, όμως το μόνο που θα ήθελα είναι να μπορούσα να διάβαζα τώρα τη συνέχεια!
Έστω με αυτά σαν παραμύθι, θα κοιμηθώ όμορφα:)

Αυτό μόνο θα γράψω τώρα, θα ξανάρθω :)
Καληνύχτα καλό μου fractal :)

Άστρια είπε...

υγ. το κατσικάκι είναι δική σου φωτογραφία;;!!!

φτερό στον άνεμο... είπε...

..άμα είναι αυτό κατσικάκι, τότε εγώ είμαι ο Χουϊτζιλοπότστλι αχαχα

Αρνάκι άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι....Άντε...θα περιμένω και τη συνέχεια μπας και καταλάβω τίποτα ;)
Φιλί καληνύχτας φρακταλάκι μου :))

Margo είπε...

Καλημέρα καλημέρα με έναν λαμπερό ζεστό και χαμογελαστό Ήλιο! Ευχαριστώ για το υπέροχο ξεκίνημα της μέρας και φυσικά περιμένω τη συνέχεια..
Ααααα και η μουσική υπέροχη.. τη σημερινή ημέρα τη βαφτίζω παραμύθι και ξεκινώ:)

Γκιωνης είπε...

. Καλημέρα !
. Είναι ήδη Παρασκευή πρωί, 10,22', κοντεύει μεσημέρι, και ....πού είναι η συνέχεια ;

fractal είπε...

AΑΣΤΡΙΑ.
Γιατί φοβάμαι ότι η συνέχεια θα σας απογοητεύσει?
Αυτό το παραμύθι που έφιαξα, δανιζόμενο στοιχεία από την μυθολογία των Aζτέκων (τους θεούς και τον θρύλο για το αλεξανδρινό, που εκεί είναι αυτοφυές) ήταν η εισαγωγή αυτού που ήθελα να γράψω και που δεν είναι παραμύθι..
Τώρα όμως παγιδεύτηκα και εγώ μέσα στο παραμύθι..
Θα του ξεφύγω?

Y.Γ Oχι το λάμα δεν είναι δική μου φωτογραφία. Είναι από το ιντερνετ χρησιμοποιόντας τις εικόνες (images) για τα Λάμα.
Το λάθος είναι δικό μου γιατί μου ξέφυγε στην ανάρτιση και έγραψα "άγριο κατσίκι". Όταν είδα το σχόλιό σου το διόρθωσα.
Καλό απόγευμα καλό μου ΑΣΤΕΡΙ.

fractal είπε...

φτερό στον άνεμο..

Όχι καλό μου δεν είσαι Χουϊτζιλοπότστλι, γιατί αυτό δεν είναι κατσίκι, αλά Λάμα.

Οπότε ψάξε για άλλο τραγουδάκι.
Η συνέχεια όπως γράφω και πιό πάνω στη ΆΣΤΡΙΑ δεν είναι παραμύθι, αλλά έλα που αυτό το παραμύθι μου άρεσε και μπορεί να μην γράψω αυτό που είχα στο μυαλό?
Ασε και βλέπουμε..

fractal είπε...

Margo

Καλή μου Μargo, τον ήλιο τον κουβαλάς μαζί σου.
Αυτόφωτο θαλασσινό αστέρι..
Η μυθολογία των Αζτέκων και των Μάγια είναι εκπληκτική.
Φυσικά τον ήλιο τον λάτρεψαν όλοι οι λαοί της Γης.
Αλλά και στην μπλογγόσφαιρα η λατρεία του Ήλιου δεσπόζει...
Όσο για την συνέχεια, σε παραπέμπω στην απάντησή μου, στο σχόλιο της ΑΣΤΡΙΑ
Θα δοκιμάσω να συνεχίσω με παραμύθι...

fractal είπε...

Γκιωνης

Σύμμφωνα με τη ρήση του blogg στο οποίο είναι αφιερωμένη η ανάρτιση, "Ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση"
Δεν είναι λοιπόν περίεργο αν αργήσει λίγο..
Πολύ περισσότερο γιατί όλοι περιμένετε τη συνέχεια του παραμυθιού, και η συνέχεια δεν είναι παραμύθι.
Εκτός και αν γίνει..
Καλό απόγευμα..

φτερό στον άνεμο... είπε...

ΟΥΦ, ευτυχώς! γιατί για μια στιγμή αγχώθηκα, σκέφτηκα "λες βρε τσουτσουρομαδημένο φτερό;;; λες;;; έχει γούστο!"

Καλά λοιπόν, το αλλάζω...
λαμάκι άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι..

..Φεύγω βρε φρακταλάκι μου γιατί όλο βλακείες είμαι από χτες και το παράκανα μα συμπαθάτε με κι εσύ και η Άστρια, δεν είμαι στα καλά μου. Αύριο θα ξανάρθω, και αύριο μπορεί να είναι μια καλύτερη μέρα. Όσο για τη συνέχεια, δε χρειάζεται βιαστείς, για όλα άγχος πια...... εεε ας φανταστούμε κι εμείς λιγάκι!!! :)

ξωτικό είπε...

kαλέ θα τρελλαθώ τελείως εδω μέσα;;;;;;;; προχθές ψάχνοντας να βρώ την ανάρτησή σου για τα χέρια των ανθρώπων ξαναείδα αυτή την ανάρτηση;;;;; η την είδα στον ύπνο μου;;;;; βοήθειααααααα.
και ήμουν και σε ένα εξωτικό κλίμα γιατί μόλις τέλειωσα το βιβλίο της Αλιέντε "Ινές ψυχή μου" για την κατάκτηση της Χιλής και έπαθα...
καλά το "προβατάκι" ....έσκισε
θα ξανάρθω αργότερα πιο νηφάλια
ΦΙΛΙ ΜΕΓΑ !!!!

nikiplos είπε...

Αγαπημένο Φράκταλ, καλησπέρα... Μεγάλο θέμα θίγεις... το δέος που πάντοτε προκαλούσε στους ανθρώπους η αίσθηση του χρόνου...
[]
Όντα που απλά αισθανόμαστε τον χρόνο σαν δυό διαφορετικά στιγμιότυπα στον ίδιο τόπο.

Μα εκεί πάντοτε θέλαμε να τον μετρήσουμε... από τότε που σαν είδος αποκτήσαμε μνήμη... Μνήμη για τη σαφή χρονική διάσταση γεγονότων και όχι απλά για σχήματα και μορφές. Αντιλαμβανόμασταν πάντοτε τη διάρκεια μιας ημέρας, δυό διαδοχικών φεγγαριών (το αμέσως επόμενο παρατηρήσιμο πράγμα που ισοδυναμεί με έναν μήνα περίπου ή 27-28 ημέρες). Αλλά και μικρότερα διαστήματα, όπως το χρόνο που κάνει να γεμίσει μια στάμνα, ή το χρόνο που κάνει να στάξει μια σταγόνα, τη στιγμή...

Τα ημέρολόγια των ανθρώπων, σαν τους ίδιους, εφήμερα. Πάντοτε εξυπηρετούσαν τους δικούς τους σκοπούς και σχεδόν ποτέ για να μετρήσουν επακριβώς ένα φυσικό μέγεθος. Όταν οργανώθηκαν οι μεγάλες αυτοκρατορίες, τα ημερολόγια με βάση τον ήλιο ήταν ακριβότερα από τα σεληνιακά, κι έτσι υιοθετήθηκαν. Ενδιαφέρον είναι πως κατά τους πρώτους Ρωμαϊκούς χρόνους,τα ημερολόγια ρυθμίζονταν από τους Δημ. Υπαλλήλους της Συγκλήτου, που παρέτειναν ή μείοναν τη διάρκεια του εκάστοτε έτους, ανάλογα με το αν ήθελαν να εξυπηρετήσουν δανειστές τους. Τόσο μάλιστα ήταν έντονη αυτή η ελαστικότητα που ένα έτος είχε διαρκέσει 3 ολόκληρα χρόνια!!! Ήταν τότε που αμέσως μετά ο Ιούλιος Καίσαρας πήρε την απόφαση να διατάξει την θεσμοθέτηση του πρώτου "οικουμενικού" ημερολογίου που θα διαρκούσε στον Ρωμαϊκό και Δυτικό κόσμο πάνω από 1600 χρόνια περίπου, μέχρι τη διόρθωσή του από τον Πάπα Γρηγόριο.

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

χμ! αγαπημένο,πεισματάρικο και θαρραλέο Φράκταλ! βάλθηκες να κάνεις μια διαδρομή μερικών χιλιάδων χρόνων σαν να πήγαινες από το στ.Λαρίσσης στο Δ.Πλακεντίας με το μετρό!
μου θύμισες αυτό που λέει ο Καστανέντα στο "Ταξίδι στο Ιξτλάν":
"εμείς οι άνθρωποι σπάνια συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να αποβάλουμε οτιδήποτε από τις ζωές μας, όποια στιγμή το επιθυμήσουμε, μέσα στο χρόνο που απαιτεί ένα πετάρισμα του ματιού."
...τώρα τη συνέχεια πώς να τη φανταστώ; κοντά σε ένα Φράκταλ ,απλά ταξιδεύεις...δε φαντάζεσαι!
Φιλιά πολλά που σου χρωστάω!

fractal είπε...

φτερό στον άνεμο..

Φτερό μου ανακατοσούρικο...
Όλο παράπονα είσαι με τον εαυτό σου.
Αφού ξέρεις ΠΙΑ,πως δεν κάνουμε ΠΙΑ, χωρίς εσένα..

fractal είπε...

ΞΩΤΙΚΟ Είσαι καλά..?
απως είδες την ανάρτηση πριν την δημοσιεύσω?
Βάλε γρήγορα θερμόμετρο , ασπιρίνη και στο κρεββάτι.
Μην ξεχνάς κυκλοφορεί και γρίπη..
Το λάμα έσκισε καλέ, όχι το κατσίκι..
Και είσουν στη Χιλή.
Ρε μήπως είδες εκεί το λάμα και νόμισες πως είδες την ανάρτηση?
Αχ πολύ σε μπερδεύει ο κόσμος των ανθρώπων...Αλλά είσαι μικρό ακόμα...

fractal είπε...

NIKIPLOS

Τα πάντα εύστοχα σχολιά σου συμπληρώνου και πλουτίζουν τις ενγραφές μου.
Μου ήρθε η ιδέα αυτής της ανάρτησης, όταν διάβασα ένα βιβλίο που μελετά επιστημονικά το χρόνο.
Και καθώς μου αρέσει να παίζω με τα δύσκολα θέματα (αφού δεν τα πολυκαταλαβαίνω) σκέφτηκα να κάνω ένα παραμύθι με βάση τη μυθολογία των Αζτεκων.Ήξερα τις διάφορες φάσεις της περιπέτειας του ανθρώπινου νου να μετρήσει το χρόνο, ('Ισως στο κύταρο της προσπάθειας αυτής υπάρχει η ελπίδα να τον υποτάξει...) αλλά δεν ήξερα τα όσα αναφέρεις για τους ρωμαϊκούς χρόνους....
Η απίστευτη ματαιοδοξία της εξουσίας.. Να ελέξει ακόμα και το χρόνο.

fractal είπε...

dimitrisp(σε χρονο ενεστ.

Πως δεν τσουγκρίσαμε στον αέρα..
Το "φτερό" μας έκανε τον τροχονόμο.
Εσύ εδώ και εγώ εκεί ταυτόχρονα.
Είχα σχεδιάσει την συνέχεια εντελώς διαφορετική.
Μα το παραμύθι μάλλον σας άρεσε και αυτό μου άρεσε.
Έτσι μάλλον θα το συνεχίσω.
Η ερώτηση είναι αν θα θέλατε να το συνεχίσουμε μαζί..
Πεισματάρικο ε?
Που το κατάλαβες?
Τέρατώδες πείσμα!
φαίνεται?

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης είπε...

Σε προσκαλώ στο "σπίτι" μου!

http://wwwjohnpap.blogspot.com/

ΑΦ!!
Ο κεχαριτωμένος...

fractal είπε...

Ευχαριστώ...ευχαριστώ...

Λωτοφάγος είπε...

Μην μας βασανίζεις, καλό μου. Ο λαός περιμένει τη συνέχεια...

Άστρια είπε...

Καλημέρα fractal, καλημέρα ταξιδιάρικο σε τόπους και χρόνο αγαπημένο τρεχαντηράκι:)

Δικαιολογήθηκες ότι παραμύθι ήταν η εισαγωγή, όμως και η ιστορία του Χρόνου παραμύθι δεν είναι κι αυτή; Ένα παραμύθι γραμμένο στα άστρα αφού ο άνθρωπος διάλεξε να μετριέται ο χρόνος από αυτά.

(Για να πούμε και για τους έλληνες, Έχεις διαβάσει μια εκδοχή για τον Θόλο της Επιδαύρου;)

Ο χρόνος, ναι, πολύ σωστά, "η πιο μεγάλη απόσταση"! και για μας; ο δικός μας; η πιο απειροελάχιστη, που όμως φαντάζει σημαντικά μοναδική λόγω του εγω-κεντρικού συστήματος μέτρησής της..

Σίγουρα θα έχεις σκεφτεί τα ρήματα που χρησιμοποιούμε καθημερινά για τον χρόνο που "κερδίζουμε ή χάνουμε, εξαντλούμε, εκμεταλλευόμαστε, τον περνάμε, τον αρχίζουμε, τον τελειώνουμε, ..." Ναι πάντα έχουμε την έγνοια με κάποιον τρόπο να τον "μετράμε" ...

Κλείνοντας διαλέγω να σου αφήσω από τις "εφτά μέρες για την αιωνιότητα" του Ελύτη την "Δευτέρα"

"Δευτέρα.- Παρουσία χλόης και νερού στα πόδια μου. Που θα πει πως υπάρχω. Πριν ή μετά το βλέμμα που θα μ΄απολιθώσει, το δεξί χέρι ψηλά κρατώντας ένα πελώριο γαλάζιο Στάχυ. Για να ιδρύσω τα Νέα Ζώδια."

Και περιμένω βεβαίως τη συνέχεια:))
(για το "λαμάκι" έπεσε πολύ γέλιο:)))!


υγ. γράφε αυτό που νοιώθεις πάντα, (εγώ ονομάτισα ηλιόλουστη την γραφή σου), δεν μπορεί ποτέ να γίνει πιο όμορφο όταν το γράφεις για να αρέσει στους άλλους:))


@φτερό στον άνεμο, βεβαίως σε συμπαθάμε, θα περάσουμε και να σας γνωρίσουμε:))

φτερό στον άνεμο... είπε...

Καλημερούδια φρακταλάκι μουυ!!!!!!!

Άκου ψυχή μου, μιας και ρωτάς πως φανταζόμαστε τη συνέχεια, σκεφτόμουν....ο θεός Χουίτζι να μετανιώσει που άφησε τη θεά Τσαλ(με συγχωρείς που τους τα κοψα λίγο τα ονόματα αλλά είναι πιο πιασάρικο ο σκηνοθέτης λέει..)και να πάει να τη βρει αλλά.........τι έκπληξη! Άφαντη η Τσάλ! Και ψάχνει από δω, ψάχνει από κει, του λεν τελικά να πάει να βρει την κόκκινη καρδιά γιατί μόνο έτσι μπορεί να τη φέρει πίσω...μα έλα που δεν βρίσκει λουλούδι ούτε για δείγμα! Και τι να κάνει ο έρμος? Παίρνει τον αματιών του (ε καλά, τι θα κάνε, ρσενικός δεν είναι!) και κάνει να φύγει. Μα τότε, η Τσαλ που ήταν εκεί κοντά αλλά δεν φανερωνόταν, του λέει: πού πας ρε άχρηστε @$!$#!%!#%!$#%!#%!#$%!#$%!#$%!@$%!$%!@%$!#%!@%!$#%!#%%!#%!#%!#%#!%% ..και καταλαβαίνετε, του είπε και μερικά ακόμα που δεν μπροώ να τα γράψω εδώ.......
Και μετά κατάλαβε το λάθος του και γύρισε ο άχρηστος και βγήκε επιτέλους και λίγος ήλιος που μουλιάσαμε!!!!
........αυτάαααααααα
Α! Μην ξεχάσω..βρε φρακταλάκι μου, μια και όλους τους βολέψαμε, δεν γίνεται σε παρακαλώ να βολέψουμε και κείνη την ταλαίπωρη την Τσαντίκο που μου σπάραξε την καρδιά όταν διάβασα πως πήγε προς τον γκρεμό....ποιός ξέρει δηλαδή τι νταλκά θα 'χε....δεν γίνεται ρε παιδί μου εκεί λέει που πήγε στον γκρεμό να φουντάρει, να είδε λέει το λαμάκι του λάμα το καμάρι και να ξετρελάθηκε τόσο πολύ που να έφυγε μακριά μαζί του και σήμερα είναι κάπου εκεί στις Άνδεις βοσκοπούλα;; ε;;; γίνεται;;;;

...............
καλά, ό,τι και να πεις δίκιο θα χεις, και 'γω πώς να δικαιολογηθώ;;; Με χτύπησε ο ήλιος στο κεφάλι?? Κάτι πήρα??? Όλα πιθανά!!! Αλλά δεν φταίω εγώ...μα ρωτάνε πώς φαντάζεστε τη συνέχεια; Απαπαααααααα
Φιλιάαααααααααααααααααααα:)))))))))

ξωτικό είπε...

οχι οχι οχι θα σταματήσω να σκέφτομαι την συνέχεια

θα σταματήσω να σκέφτομαι την συνέχεια

θα σταματήσω να σκέφτομαι την συνέχεια

θα σταματήσω να σκέφτομαι την συνέχεια


και σου ορκίζομαι την είδα
μήπως την είχες ξαναγράψει;;
έλα πές το δεν θα σε μαρτυρήσω
μη με τρελλάνεις κι εμένα σαν το φτερό
είδες τι έκανες;;;;;
μη γελάς παμπόνηρο σε βλέπωωωωωωωωω

Μαριανα είπε...

Είναι υπέροχο αυτό που έγραψες... τι να πω! Δεν θέλω να φανταστώ πώς θα είναι η συνέχειά σου, προτιμώ να την διαβάσω. Άλλωστε ξεκίνησες μια πολύ όμορφη διήγηση,

Άιναφετς είπε...

Καταρχάς, θα διαπιστώσεις ότι δεν είσαι η μόνη, που ανακαλύπτει τις υπέροχες αναρτήσεις των φίλων σου καθυστερημένα!
Τι να πω εγώ, που σχεδόν πάντα παίρνω τελευταία μυρωδιά τα ποστ; Αυτό, όμως έχει και ένα καλό, μπορώ και διαβάζω ΟΛΑ τα σχόλια των άλλων και τις απαντήσεις!
Λατρεύω τους μύθους, είναι γεμάτοι σοφία, ειδικά όταν παρουσιάζονται και διασκευάζονται τόσο όμορφα!
Κοίτα να δεις, για την συνέχεια, επειδή κάτι "πέταξες" για δύσκολο τέλος και είμαι αισιόδοξος τύπος...παρακαλώ, βάλε κάτι ευχάριστο! ΑΦ

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=D6iALBQIZ1I

http://www.youtube.com/watch?v=j7yByx3Cqy4

http://www.youtube.com/watch?v=utPmfetLkss

fractal είπε...

Λωτοφάγος

Γειά -χαρά Λωτοφάγε...
Α... ωραία. Με έκανες να νιώθω βασνιστής..
Να περιμένετε λοιπόν..
Να νιώθω πως έχω εξουσία..
Να βάλω κάποια τάξη στα σύννεφα που σπρώχνονται...
Α... μα πιά βαρέθηκα την αταξία.
Η συνέχεια θα έρθει όταν το θέλήσει η εξουσία.

η εξουσία!

fractal είπε...

Αγαπημένη ΑΣΤΡΙΑ.
Ναι- Συμφωνώ. Οι μύθοι είναι τα πολύ βαθειά θαμένα σπλάχνα της Ανθρωπότητας.
Όχι - δεν ξέρω κάτι, για το θόλο της Επιδαύρου.
Καταλαβαίνεις όμως πόσο θέλω να ακούσω. Ναι?
Ναι- Τόσα ρήματα για να μετρούμε, και ούτε ένα για να γευόμαστε.
Και όχι τώρα δεν ταξιδεύω. Στο πεζούλι του ουρανού κάθομαι και κοιτάζω τον κόσμο. Με ένα μεγάλο κόσκινο, κοσκινίζω τα χρώματα.
Μου φαίνεται πως ούτε θα άρχιζε ούτε θα τέλειωνε το άπειρο αν δεν ξεκινούσαν από το κατάμαυρο της αβύσσου και δέν έφτανα μέχρι το το πάνλευκο που διαχωρίζει τα κύτταρά μας σε άπειρα "πολλοστημόρια"
Τώρα, εσύ που καταλαβαίνεις αυτή τη λέξξη (Πολλοστημόρια) βάλε στη θέση της μιά άλλη πιό σωστή.
Ευχαριστώ για τους στίχους του Ελύτη.
Και θα σου στείλω για ένα του Βρετάκου
"Είμαι κ' εγώ
μια μικρή λεπτομέρεια,
μεσα στην τραγική
ιστορία του σύμπαντος."

Φιλιά

fractal είπε...

φτερό στον άνεμο.

Καλύτερα ,λέω, αντί να του πει τόσα λόγια, να του έβαζε μια τικλοποδιά και να τον έστρωνε χάμω..
Εκείνος τότε θα σηκονόταν αργά-αργά πάνω από τα σκοτεινά, βαρια βουνα, ξαφνιασμένος, και θα της χαμογελούσε.
Έτσι θα φωτιζόταν πάλι ο κόσμος..

Ναι...ναι καλά λες φτερούλι..
Καβάλησε το λάμα η Τσαντίκο και έφυγε. Πως έφυγε η Έλλη με το χρυσόμαλο δέρας..
Και τωρα παίζει εκείνο τον αυλό με τα πολλά καλαμάκια που βγάζει ένα βραχνό ήχο, όπως βγαίνει η αναπνοή από τον αναστεναγμό μας..

fractal είπε...

ξωτικό

Το γεγονός ότι με έκανες μονολεκτικό δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι με άφησες αποσβολομένο..
Με ένα ...Α...πιό μεγάλο από το μπόϊ μου..
Την πρώτη μέρα η ανάρτηση είχε δύο φωτογραφίες λιγότερες. Μήπως αυτό σε μπέρδεψε?
Αν δεν είναι αυτό... μη στεναχωριέσαι ..κάτι θα κάνουμε..
Ένας συμπατριώτης μου έχει φροντήσει για τέτοιες περιπτώσεις...
Έτσι έχω το μέσον..
Ασε το σε μένα..

fractal είπε...

Μαριανα
Γειά σου Μαριάνα
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια στην ιστορία της ιστορίας του χρόνου.
Ας την αφήσουμε να περάσει πρώτη εκείνη και ας την ακολουθήσουμε.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ είπε...

Πολύ όμορφο! Καλή Χρονιά.

fractal είπε...

Άιναφετς

Καλή μου μάγισσα.
Η Μυθολογία κάθε λαού είναι ,νομίζω, και η βασική πηγή της ιδεοληψίας για την ζωή του και την πορεια του μέσα στην ιστορία και τους αιώνες.
Όλοι οι φίλοι θέλουν να έχει καλό τέλος η ιστορία. Έτσι λοιπόν θα γίνει.
Το παραμύθι κέρδισε στη ζυγαριά αυτής της ανάρτησης.
Είμαστε όλοι ενήλικα παιδιά!
ΧΑΦ και καλή αντάμωση
Που σημυ

fractal είπε...

dimitrisp(σε χρονο ενεστ.

Ευχαριστώ πειρατή μου.
Όμορφες όπως πάντα οι επιλογές σου.

fractal είπε...

ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Αγγελικούλα ζάχαρη... τι απόγινες?
Χάθηκαν μαζί και άλλες δύο.
Πάντα δύο-δύο
Περνώ από εκεί.Φιλιά

φτερό στον άνεμο... είπε...

Καλημερούδια....φρακταλάκι σκεφτόμουν..πριν συνεχίσεις την ιστορία...μήπως μπορώ να πάρω/δανειστώ τον κούκλο τον Χούτζι (θεός μιλάμε!!!) και το λάμα με τη φουντωτή τρισχαριτωμένη ουρά, και να φύγω, για λίγο βεβαίως βεβαίως..ε;;;;; γίνεται;;;;; έτσι κι αλλιώς, τι αξία έχει ένα λίγο μπροστά σε τόοοοοοοοοοοσο χρόνο;;;;
Υγ φιλιά πολλά, το ζουρλόφτερο!:))))

fractal είπε...

φτερό στον άνεμο...

Και την ψυχή μου, ψυχή μου!!!!!





Καλά σε τελείωσ... (λέμε)

φτερό στον άνεμο... είπε...

Καλά με τελείωσες...(λέμε)!!
:)))

ξι είπε...

Θα έρθω πρωί να το διαβάσω με πιο καθαρό μυαλό...
Φιλιά +....η ;)
ξ.


(σ'ευχαριστώ για το add δίπλα)

DarkFlow είπε...

Ένα ευχαριστώ θα ήταν λίγο.
Αφιέρωσες... Χρόνο, διάθεση και όλη πολλή δημιουργικότητα σε ένα παραμύθι που εμπνέει. Τελικά οι αποστάσεις μιλούν με δικές τους φωνές, ο χρόνος αναπνέει με ένα ρυθμό εσωτερικό, δικό μας και τελικά γίνεται κτήμα μας. Ένα μ' εμάς.
Γινομάστε χρόνος. Και έτσι μετρούν οι άλλοι τις δικές τους αποστάσεις και αφήνουν αποτύπωμα στις ψυχές.

σταγόνα είπε...

Δεν μου το βγάζεις απ το μυαλό.. σε κείνα τα μεγάλα λιβάδια βρίσκονται οι ρίζες σου.. ψάξτο στις προηγούμενες ζωές σου και θα δεις:):)
υπέροχο το παραμύθι σου αλλά δεν θα προσπαθήσω να μαντέψω τη συνέχεια.. Η συνέχεια και το τέλος ανήκει σε σένα που το εμπνεύστηκες..
Ηθελα να ξέρω.. ακόμα περιπλανιέσαι μικρέ μου μορφοκλασματικέ σίφουνα..?? σε ένα μηνα τελειώνει και ο χειμώνας..
΄μόνη μου πώς θα μαζέψω τόσους λαλάδες??

φτερό στον άνεμο... είπε...

ωωωωωωω! χαίρετε, χαίρετε! πολύ μας αρέσει έτσι, τώρα μπορούμε να ακούμε και τις υπέροχες μουσικές σας, ευχαριστούμε που μας σκέπτεσθε και μας φροντίζετε :)))

fractal είπε...

DarkFlow
Εγώ σε ευχαριστώ που τράβηξες την κουρτίνα για να φωτιστεί ο δρόμος ενός εσωτερικού αλλά συλλογικού χρόνου της μνήμης.
Και να ανπνεύσω την παντοδύναμη προσπάθεια της ανθρώπινης σκέψης.

Ίσως αν όλη η σκέψη μου δεν είχε στραφεί στην αναμονή του μηνύματος(βλέπε νέα ανάρτηση) να είχα τόσα πολλά να σου πω!.

fractal είπε...

σταγόνα

Αγαπημένη και πολύ δυσεύρετη σταγονούλα.
Πως να μην υγρανθούν τα μάτια μου ρε, στη σκέψη πως δεν θα μπορέσεις μόνη σου να μαζέψεις τόσους λαλαδες!
Θά έρθω έστω και για εικοσιτέσερης ώρες να σε βοηθήσω!
Και μάλλον δεν θα είμαι μόνο.
Χθες είχα ένα συμβούλιο εδώ, για την φιλοτέχνιση του ανδριάντα του Όμηρου.
Και άλλο ένα στη συνέχεια... με τις αναπολύσεις των παρευρησκομένων με τις εικόνες από τις ανθισμένες αμυγδαλιές και τα χωράφια που ματώνουν πολεμόντας στα σύνορα του Χειμώνα και της Άνοιξης....
Αχ σταγονούλα...Σε τι ευλογημένο τόπο ζούμε..
Και όμως θα αργήσω ακόμα..
Παρεμβάλεται ένα πολύ μεγάλο ταξείδι πέραν του Ωκεανού..

fractal είπε...

Φτερούλι μου..
Πάρε ένα βιατικό φιλί και επιφυλάσσομαι...