Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Τα πιό όμορφα λουλούδια...

.
Tα πιο όμορφα λουλούδια μου, τα άφησα για το τέλος..

.

Τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια, είναι εκείνοι οι άγριοι νάρκισσοι, που έβρισκα το πρωί της μέρας που γιόρταζα, στο κομοδίνο μου.
{Η μέρα της γιορτής μου, είναι μια ασήμαντη γιορτή, (που από ειδωλολατρική, έγινε χριστιανική με το ζόρι) στην καρδιά του χειμώνα.}
Και επειδή δεν υπάρχουν άλλα λουλούδια ανθισμένα το καταχείμωνο, όλη η μυρωδιά της Γης, συμπυκνώνεται σε αυτά τα λουλούδια, που στον τόπο μου μυρίζουν ακατανόητα δυνατά.

Τους άγριους νάρκισσους λοιπόν διάλεξα, για να στολίσω το blogg μου, την ημέρα των γενεθλίων του:
Στις 30 Απριλίου.


Πάνε δύο χρόνια από τότε που ένοιωσα ασφυκτική την ανάγκη να μιλήσω.
Να μιλήσω χωρίς περιορισμούς και κανόνες.

Να μιλήσω οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιονδήποτε τυχαίο περαστικό.
Δεν ήξερα τότε, πως αυτοί οι "τυχαίοι περαστικοί" θα γίνονταν φίλοι, (έστω διαδικτυακοί) που η ανάγκη να επικοινωνώ μαζί τους, θα όριζε πολλά στη ζωή μου.
Μερικούς από τους φίλους αυτούς, είχα την τύχη να τους γνωρίσω, και τώρα ξέρω, πόσο θα έλλειπαν από την ζωή μου, αν δεν τους είχα γνωρίσει.
Στη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού μου στην Αμερική, χαιρόμουν με τη σκέψη πως θα μοιραζόμουν μαζί με αυτούς τους διαδικτυακούς φίλους, τα όσα όμορφα ή άσχημα έβλεπα.
Έτσι φωτογράφιζα μανιωδώς, ότι έβλεπα.
Έφερα μαζί μου χιλιάδες ανακατωμένες εικόνες
.
Και όπως όταν είμαστε φοιτητές, και μπαίναμε στο αμφιθέατρο για να εξεταστούμε, ήταν όλα συγκεχυμένα μέσα στο μυαλό μας και μόνο όταν παίρναμε τα θέματα ξεκαθάριζαν και κατασταλάζαν οι γνώσεις, έτσι έγινε και με τις φωτογραφίες..
Όταν άρχισα να τις βλέπω , έρχονταν στο μυαλό μου οι φίλοι για τους οποίους, ασυναίσθητα, τις είχα τραβήξει.
Με αυτή τη διαδικασία, ένας-ένας ερχόσαστε στη σκέψη μου, και όσο βλέπω τις φωτογραφίες, έρχονται στο μυαλό μου κι άλλοι φίλοι..κι άλλοι..
Σκεφθηκα λοιπόν, πως ήταν ότι ακριβώς ήθελα, για να σας δώσω το αποχαιρετιστήριο δωράκι σας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την αίσθηση που έχω πάρει από σας, αυτά τα χρόνια της επικοινωνίας μας, από τον καθένα ξεχωριστά. .
Και με τον τρόπο αυτό, να σας πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε λίγες στιγμές από τη ζωή σας και τη σκέψη σας.
Τις στιγμές αυτές , που τις έκανα εικόνες και συντροφιά στις πολύ δύσκολες ώρες της καθολικής μοναξιάς..
Συντροφιά ανώνυμη, και άγνωστη που δεν θα γίνει ποτέ επώνυμη και γνωστή.
Με όλη αυτή τη φλυαρία, θα ήθελα να σας πω, πως το Blogg
"αναστέλλει τις εργασίες του".

Θα υπάρχει όμως πάντα σε μια γωνιά της ζωής μου, σαν ένα ανενεργό ηφαίστειο που κάπου κάπου ίσως να ξυπνά, και να γίνεται ενεργό...
Τώρα που το γράφω αυτό, δειλιάζω.
Δεν θέλω να σας χάσω....
Μα δεν πρέπει να κάνω πίσω.
Δεν απέκτησα ποτέ την ωριμότητα που χρειάζεται, για να αγκαλιάσω το άγνωστο.
Δεν κατάφερα να σας κρατήσω τόσο μακρυά, όσο μακρυά θέλει το άγνωστο.
Στροβιλίστικα σαν δερβύσης γύρω από το άγνωστο, χωρίς πιθανότητα λυτρωτικής εκτίναξης και έξοδο.
Η ενασχόλησή μου με το blogging, ξεκλείδωσε από μέσα μου, ένα αναπάντεχο πάθος και μια άγνωστη ταραχή που πήρε επάνω της μεγάλο μέρος από το βάρος της ζωής μου.
Της ζωής που ωστόσο, ωφείλει εδώ-έξω, πολά.

Πάνε χρόνια από τότε που διασκέδαζα με τους ανθρώπους που περπατούσαν μονάχοι στο δρόμο και μιλούσαν (και μάλιστα τόσο εκφραστικά), με κάποιον που μόνο εκείνοι έβλεπαν.
Ήμουν παιδί ακόμα και δεν είχα κανένα λόγο να συνομιλώ με ανθρώπους που μόνο εγώ έβλεπα...
(Τότε συνομιλούσα με ότι έβλεπα, ανεξάρτητα αν ήταν άνθρωπος ή όχι).
Τώρα όμως ξέρω...
Δυό χρόνια , κάνω αυτό ακριβώς.
Μεγάλωσα κατά δύο χρόνια, ακούγοντας τον κρότο που κάνουν τα βότσαλα καθώς χτυπιούνται:
Τον κροτάλιασμα της εύκολης σύνθλιψης προηγουμένων σχημάτων , θέσεων και στιγμών.
Ίσως αυτή η γνώση να με κάνει να θέλω να σωπάσω.
Για λίγο? Για πολύ?
Δεν ξέρω.


'Οταν ανακοίνωσα σε φίλους την απόφασή μου, με συμβούλεψαν να μην πετάξω το κλειδί στη θάλασσα.
Θα το κάνω.
Πόρτες και παράθυρα, λοιπόν, ανοιχτά.
και το κλειδί στην πόρτα.
Οι επισκέψεις μου εδώ, θα έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα.

Με μόνη προβλέψιμη τροχιά, την άλλη άκρη του e-mail και της σκέψης μου, που πάντα θα κρατά την ανάμνησή σας..
Στο επανειδειν.

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

καλώς σας βρίσκω

.
Έφτασα .... Μου λείψετε Σας αποθύμησα.
Μα ήρθα με δώρα για όλους..
Μια στιγμή να ανοίξω τη βαλίτσα μου.
Είναι πολλά τα δώρα που κουβάλησα.
Ίσως χρειαστεί να συνεχίσουμε αύριο.
Ας μη χάνω καιρό λοιπόν.
Έτσι ανακατεμένα όπως είναι, χώνω το χέρι μου στη βαλίτσα και ότι βγάλω.

Α..Να.. Για τον darkflow... Ένα κομμάτι του πλανήτη πάνω από τον βόρειο Καναδά.
Από ύψος 11000 μέτρων. Παγωμένα ποτάμια και λίμνες..
Τα μπλε κομμάτια των ποταμών και των λιμνών , δεν έχουν παγώσει. Τα νερά εκεί είναι πολύ βαθιά


.
Ας βουτήξω πάλι στη βαλίτσα.
Για σένα βαφτιστήρι, Ιωάννη...
Καθυστερημένη βέβαια η λαμπάδα σου, αλλά κατ΄ευθείαν
από μαγαζί με ελληνικά προϊόντα της Νέας Υόρκης.
.

.
Ρυάκια, ρέματα παραπόταμοι και ποτάμια, για να παίζει το ξωτικό μου.
Να μουσκεύει τους περαστικούς και ύστερα να κρύβεται.....
.













Στα άνθη μιας Μανόλια















Η πάλι στα λευκά πέπλα μιας κλαίουσας νύφης (η ονομασία δική μου)























Και τι έχω φέρει εγώ για το μικρό-τρελό φτερό μου, που του αρέσουν οι κακές λεξούλες?
Ένα παπαγαλάκι...με απίστευτα πλούσιο λεξιλόγιο.

.

και όχι μόνο...
Φτερά άγριας γαλοπούλας..























Μπρε Σταγονούλα?
Νόμισες πως σε ξέχασα ? Σε ξεχνώ εγώ μπρε?
Σου'φερα συντροφιά, νάχεις να με θυμάσαι.
Κοίτα πως τρέχουν οι φιλενάδες σου από τα βράχια?
Βιάζονται να μεγαλώσουν. Να γίνουν ρυάκια, και ποτάμια....
Τρέξε να τις προφτάσεις.. ακόμα εδώ είσαι?..

Για σένα Δημήτρη σε χρόνο Ενεστώτα?
Τη μυστική φωνή των βυζαντινών εικόνων από το Princeton Junction του New Jersey.










Και την εγχάρακτη
πάνω στις πέτρες φωνή
των αιώνων













Για σένα καλλιτέχνη
μάστορα-ξυλουργέ koulpa, έφερα τον ανελέητο ανταγωνισμό του τρυποκάρυδο.
Κοίτα τι έφτιαξε.





Μα ξέχασε να μαζέψει τα ροκανίδια















O κάστορας όμως δεν ξέχασε τα κλαδιά που φιλοτέχνησε. Τα άφησε παγίδες, για τα ψάρια...


















Για την αγαπημένη μου Αστρια?
Πως ήταν δυνατόν να μην της χαρίσω την πρώτη Ανατολή της επιστροφής μου?
Πάνω από το Τυρρηνικό Πέλαγος , σε ύψος 10000 μέτρων!
Χαλάλι σου η Ανατολή μου, Άστρια.



































Και Ναι. Mια Θαλασσένια μόνο έχουμε.
Μία και μοναδική.
Πως να μην της χαρίσω μια φάρμα με άλογα.

Σαν είδα τις ψηλές κορφές των δένδρων, σκέφτηκα πως έφτασαν τόσο ψηλά για να τις δει ο Kryos . Είχα άδικο?

Ένας κορμός δένδρου προτίμησε να γίνει Γκιώνης.
Πόζαρε όταν του εξομολογήθηκα πως θα χάριζα το πορτραίτο του
σε κάποιο νυχτοπούλι που μου κάνει παρέα τις νύχτες του καλοκαιριού σαν τον καλό μου φύλακα, άγγελο.










(Αν και ξέρω πως θα προτιμούσε να του φέρω ένα σπίτι Βικτοριανής εποχής
Του το φυλάω για έκπληξη.)









Αϊναφετς......
.Κοίτα...έφερα πολύ δουλειά για σένα.....!






Να ταΐσεις
Τρία ελάφια... και......






...να κάνεις μια μελαγχολική αλεπουδίτσα να χαμογελάσει.
Είναι ορφανή.!














saltatempo
Σου φέρνω τις ευχαριστίες των ακροατών του Ραδιοφωνικού σταθμού
ΗΕLLAS FM της Νέας Υόρκης,( εκπέμπει σε όλο τον κόσμο) που καταδιασκέδασαν με τη μουσική από το CD που έστειλες.

Γλυκιά μου Margo.
Σου έφερα μια πανέμορφη πισίνα, για να την βλέπεις και να .....
τρέχεις για βουτιά . Στη θάλασσα ...


Ένα πανέξυπνο σκυλί , μας ακολουθούσε παντού.
Δεν ήθελα να το αφήσω και να φύγω. Το έφερα μαζί μου για σένα,
jokar

Για την Ξενιάδα κατάλευκα μυρωδάτα ζουμπούλια.
Αν δεν ζήσεις από κοντά τη μαγεία, τη σχεδόν μεταφυσική, την μεγαλόπρεπη ομορφιά των βουνών και των ποταμών, ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις, γιατί οι Ινδιάνοι αγάπησαν τόσο πολύ τη Γή τους.
Ένας στοιχιωμένος μέσα στον κορμό του δένδρου Ινδιάνος, το "παίζει" άγαλμα,.
Μα κάνει νεύμα στους περαστικούς (που θα τον κοιτάξουν με επιμονή) πως η Γη του δεν θα αργήσει να εκδικηθεί..
Έφερα το νεύμα στον Α Κενταύρου.
Κάτι από δάση και ανυπόταχτη ζωή. .

50fm
Εδώ εκπέμπει ο Ραδιφωνικός σταθμός HELLAS FM.
Eλπίζω πως οι συχνότητές, θα συνεργαστούν.
Έφερα λίγα λουλούδια και καλό κρασί για τη συνεργασία.

Ένας παλιός και καλός φίλος ο GSkastro...μας εγκατέλειψε να οδοιπορούμε μονάχοι στη βλογγόσφαιρα... Μα ας το πάρει το ποτάμι.
Εμείς τον θυμόμαστε.
Έτρεξα όταν τις είδα μαζεμένες ..τόσες πολλές..
Σκέφτηκα, (και πολύ σωστά μάλιστα) πως θα κουβέντιαζαν για την μακρυνή τους πατρίδα .
Τους είπα, πως και εγώ είμαι από τον ίδιο τόπο, όπως και η Σταγόνα και η Ανέμη.
Πολλά χαιρετίσματα, μου είπαν, στην Σταγόνα την Ανέμη και τον FanneZan...
Και εγώ ευχαρίστως τα κουβάλησα...

Στον Γιώργο-Χ έφερα το puzl που άφησα στη μέση, με την παράκληση να το ολοκληρώσει.

Α......ναι....κάτι και για τον αγαπημένο Νίκιπλο...
Αν έχει ξεχάσει κανένα πανεπιστήμιο έξω από τις σπουδές του, να του το υπενθυμίσω..

Και για το Να-Τασάκι μου?
Το ατίθασο..
Τους πιό όμορφους αγριομενεξέδες.....

Στην καλημέρα, ένα μαξιλαράκι να ξεκουράζεται











Και στους Αστοσυμμορίτες άλλο ένα
(μην τσακωθείται . Να το μοιράζεσθαι δίκαια)

Στον καλό μου VAD κλειδοθήκες.
(Σε πόσα σπίτια μένεις?)




















Στον Αστυάνακτα, το εγγονάκι μου...έφερα ένα παραμυθένιο λουλούδι.
Τη δόξα ουρανού και Γης.

Στη Logia τη μουσική των νερών..
Και στην ΑΖΑ (το καραβάκι) λίγη γαλήνη..




Στον Fegia μιά ενδιαφέρουσα κατασκευή της φύσης, από τα δόντια ενός κάστορα. Σίγουρα ο αείμνηστος καθηγητής του, Κωσταντινίδης, θα την έδειχνε στους φοιτήτές του. Υπόδειγμα κρεμμάστρας.
Για τον καλό μου γείτονα και φίλο, side21 μια βαρκούλα , για να με επισκέπτεται.

Στη Faraona, την υφάντρα μας, μια άλλη κατασκευή. Από χέρια ανθρώπων.

Και στο Λωτοφάγο, ..που δεν ξέχασα αν και έφαγα λωτούς...
τον δρόμο που πήρα γυρίζοντας από τη χώρα του...



Στη γλαρένια έφερα μια βρύση.
Να μην στερέψει ποτέ το τρεχούμενο νερό της ψυχούλας της.












Στον Κούκο Μόνο τηλεσκόπιο για να ψάχνει συντροφιά και να μην είναι μόνος.


























Στο μικρό Σκρουτζάκο, "το μικρό σπίτι μέσα στο δάσος", που με φιλοξένησε.









Όμως η βαλίτσα μου δεν άδειασε ακόμα.
Ολο και κάποιο ξεχασμένο δωράκι θα βρίσκω καταχωνιασμένο σε μια γωνιά.

Μέχρι τότε στέλνω σε όλους την καρδιά μου.
Καρφωμένη πάνω σε ένα αγριόβατο,

















η τυλιγμένη σε ένα σελοφάν...
Όπως την προτιμάτε.