Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013


ΥΠΑΡΧΕΙ  ΕΛΠΙΔΑ?


                                                         ????????????




Η  Ιδέα   δεν  ήταν  δική  μου.
Μου  την  ψιθύρισε  η  Καμένη  Γη  του  τόπου  μου,  καθώς  τριγύριζα  ανάμεσα  στα μαύρα  λέπια  και  τα ανατριχιαστικά  αποκαϊδια,  με  μια  ιδιο-βασανιστική  διαδικασία .
Με  υποχρέωσε  να  νιώσω   την  ανάσα της  κάτω  από  τις  πατούσες  μου.                 
                          
                                      


  Να νιώσω  πως  η  μάζα  μου  συσπειρόνονταν  σε  ένα μοναδικό  σημείο,  και  πως η  τεράστια  βαρύτητα  αυτού  του  σημείου,  τρυπούσε  το  έδαφος  και  έφτανε βαθειά  μέσα  στη  Γη του ριμαγμένου τόπου  μου.


                    

                    

                                       

Και  αυτή  η  καταβύθιση,  ευλόγησε  τις  αισθήσεις  μου  να  καταφύγουν   στις  απαρχές όσων    εκείνες   δεν  μπορούσαν  να  προσλάβουν, και επομένως, να  επεξεργαστούν.

   
                    
                  
 Έτσι  είδα  τις  ρίζες   των  καμένων  σχίνων να  βυθίζονται στη  Γη,  ανιχνεύοντας   τα ιχνοστοιχεία  της. 

   
                                       

  Έτσι  άκουσα  τις προσταγές   των  ριζών  του  δέντρου,  προς τους  αγωγούς  του  κορμού, (και  συγκεκριμένα αυτούς  που  ειναι   στο  φλοίωμα,  δηλαδή  τον  ιστό  που  είναι  υπέυθυνος  για  την  μεταφορά   των  οργανικών  ουσιών  μέσα στο  φυτικό  σώμα)  να  ανασυνταχθούν.  

                      
 
 Ένοιωσα   το σάλπισμα  της  ψυχής  του  σχίνου, προς  τις εξειδικευμέμες  ,  ανατομικές  δομές  των  ρητινιφόρων  αγωγών.
Σώπασα  και  προσευχήθηκα  στο  μυστηριακό  σύμπλεγμα των  ιδιόβλαστων  κυττάρων  που συνεργάζονται  με απόλυτη  αρμονία, για να υποστηρίξουν μηχανικά και φυσιολογικά τα επιθυλάκια κύτταρα που  παράγουν  την  ρητίνη. 

   
                       

                 Θαύμασα  τα  ιδιόβλαστα κύτταρα που  περιέχουν  ταινίες  με  πικρή  γεύση,  για  να αποτρέψουν  τους  ζωϊκούς  μικροοργανισμούς  να  προχωρήσουν  προς το  ρητινοφόρο  αγωγό.  Τούτα  κύτταρα απορροφούν  και  την  έντονη  ηλιακή  ακτινοβολία, η οποία  ενεργεί  με  τον  δικό  της τρόπο  ώστε  να  μην  εμποδίζεται  η  ροή  της ριτήνης μέσα στον  αγωγό. 

                                        
   
Αυτα  τα  ίδια  ιδιόβλαστα  κύτταρα  περιέχουν  κρυστάλους  οξαλικού  ασβεστίου.   Αυτοί  οι  κρύσταλοι  είναι  το  τελευταίο   και  πιο  αποτελεσματικό  αμυντικό  όπλο.  Αυτοί είναι που  προκαλούν  τα θανατηφόρα τραύματα στους  μικροοργανισμούς  που   κατάφεραν  να  εισχορήσουν   μέχρι  τον  ρυτινοφόρο αγωγό!!!  

  
                  
     

Αυτοί  και  τόσοι  άλλοι    εκπληκτικής  πολυπλοκότητας  λεπτεπίλεπτοι  μηχανισμοί, έχουν  ξεκινήσει  να  λειτουργούν  με  την  αλάνθαστη  ακρίβεια  των κανόνων  λειτουργίας της  φύσης,  και  να  ξεπετούν  πράσινους  ολόδροσους  βλαστούς ,  ευαίσθητα κρινάκια 
   
                

αλλά  και  μοσχαναθραμμένα  κυκλάμινα,  εκει   που  όλα  φαίνονται  ρημαγμένα  από  την  πύρινη καταστροφή.

                 



Και  να  στελνουν μήνυματα   ελπίδας.


              



                                                                 
Τι  λέτε    τωρα?

 Υπάρχει  ελπίδα?

Ναι!   και  θα  την  βρούμε αν  βυθιστούμε βαθειά  μέσα  μας..


ΥΓ

Όλες   οι  πληροφορίες  για  τη φυτική  δομή  του  μαστιχοφόρου  σχίνου και  του  μηχανισμού  παραγωγής  της  ρητίνης  (μαστίχας)   από  τον  φίλο  αναπληρωτή καθηγητή  Βοτανικής   στο  ΑΠΘ  Θωμά  Σαββίδη


Και  από  το  μπαλκόνι  μου,  πολλά  φιλιά...