tag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post3339741968686387460..comments2023-11-05T09:34:15.735+02:00Comments on Μορφοκλασματική απεικόνιση: Θέλω να μάθω γιά σένα :fractalhttp://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comBlogger36125tag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-34079848600235480872009-01-09T21:07:00.000+02:002009-01-09T21:07:00.000+02:00Καλή μου. Πόσο κοντά είσαι στη σημερινή συναισθημα...Καλή μου. Πόσο κοντά είσαι στη σημερινή συναισθηματική μου κατάσταση!..Ωρες ώρες αισθάνομαι έτσι. Ο τυφώνας σίγουρα πέρασε και άφησε πίσω του κατεστραμμένη Γή. ¨Οχι όμως, δεν έσκαψε και κάτω από το χώμα. Εκεί νοιώθω τις φλέβες της Γης σιωπηλές και σοφές να δημιουργούν τις προϋποθέσεις μιας άλλης βλάστησης. Ποιός ξέρει!fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-54110498592678017862009-01-08T22:20:00.000+02:002009-01-08T22:20:00.000+02:00σ' ευχαριστώ γλυκιά μουπου τα μοιράστηκες αυτά μαζ...σ' ευχαριστώ γλυκιά μου<BR/><BR/>που τα μοιράστηκες αυτά μαζί μου<BR/><BR/>μακάρι να περάσεις το τέταρτο και να υπάρχει και πέμπτο<BR/><BR/>θα μπορούσε να είναι κάτι σαν άνθιση<BR/><BR/>κάτι σαν σπόρος που βλασταίνει μετά την πυρκαγιάΑπονενοημένη Νοικοκυράhttps://www.blogger.com/profile/11558331268206152348noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-44871100993866313402009-01-07T15:52:00.000+02:002009-01-07T15:52:00.000+02:00Απονενοημένη. Διαπίστωσα πως όσο εσύ άφηνες το σημ...Απονενοημένη. Διαπίστωσα πως όσο εσύ άφηνες το σημερινό σου σχόλιο, εγώ διάβαζα το ημερολόγιό σου!<BR/>Το τέταρτο στάδιο.. Νομίζω πως το αναγνωρίζω. Δεν είμαι όμως σίγουρη.<BR/>Φοβάμαι να γυρίσω πίσω και να κοιτάξω. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη το τι θα δω. Μπορεί κάτι που θα μου είναι αδιάφορο. Άλλοτε πάλι νοιώθω πως θέλω να κάνω έμμετο. Άλλοτε νιώθω κάτι που θα μπορούσα να το περιγράψω σαν μίσος. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η διαδικασία που θα σε φέρει στο τέταρτο στάδιο ή αν αυτό είναι το τέταρτο στάδιο. Πάντως τα συντρίμμια που πέρασα από πάνω τους, τα αναγνώρισα. Ήταν πάντα συντρίμμια και ήταν πάντα εκεί. Απλώς εγώ τα είχα σκεπάσει με πέπλα...Ο τυφώνας που πέρασε απλώς τα αποκάλυψε γιατί πήρε μαζί του τα πέπλα. Αν ξανάρχιζα τη ζωή μου θα ήταν χωρίς πέπλα.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-90818444795787176102009-01-07T15:32:00.000+02:002009-01-07T15:32:00.000+02:00ποτέ δεν αποδεχόμαστετο ξανάπα άραγε;ξεχνάμε, αγνο...ποτέ δεν αποδεχόμαστε<BR/><BR/>το ξανάπα άραγε;<BR/><BR/>ξεχνάμε, αγνοούμε, παρακάμπτουμε, υποκαθιστούμε<BR/><BR/>γεμίζουμε όπως μπορούμε τα κενά<BR/><BR/>και η ζωή περνά<BR/><BR/>πολλές φορές περνά όμορφα<BR/><BR/>αν όμως γυρίσουμε να το ξαναδούμε<BR/><BR/>τότε η άρνηση, ο οργή, ο πόνος, όλα είναι εκεί<BR/><BR/>μας περιμένουνΑπονενοημένη Νοικοκυράhttps://www.blogger.com/profile/11558331268206152348noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-5273180243020655542009-01-06T22:08:00.000+02:002009-01-06T22:08:00.000+02:00όχι, δεν τα έχω περάσει και τα τέσσεραμένω πάντα σ...όχι, δεν τα έχω περάσει και τα τέσσερα<BR/><BR/>μένω πάντα στο τρίτο<BR/><BR/>μέχρι να γεννηθεί κάτι καινούριο<BR/><BR/>να πεθάνει κι αυτό<BR/><BR/>και να ξαναμπώ στον κύκλο<BR/><BR/>όχι, δεν μπορώ να σου περιγράψω το τελευταίο στάδιο<BR/><BR/>αμφιβάλλω ότι μπορεί κανείς<BR/><BR/>ακόμη και όσοι λένε, λένε, λένε<BR/><BR/>κανείς δεν αποδέχεται πραγματικάΑπονενοημένη Νοικοκυράhttps://www.blogger.com/profile/11558331268206152348noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-18236194826405109622008-10-08T11:04:00.000+03:002008-10-08T11:04:00.000+03:00Pirandello. Με πολή με πάρα πολή δουλειά. Γιατί χ...Pirandello. Με πολή με πάρα πολή δουλειά. Γιατί χάθηκες?fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-23493489557807179662008-10-08T10:37:00.000+03:002008-10-08T10:37:00.000+03:00Μα πώς είναι δυνατόν να μπορείτε να το κάνετε αυτό...Μα πώς είναι δυνατόν να μπορείτε να το κάνετε αυτό; Απορώ.<BR/>Την καλημέρα μου... αυτοπροσώπως.PIRANDELLOhttps://www.blogger.com/profile/01890906488194167719noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-51521449956924552922008-10-08T10:01:00.000+03:002008-10-08T10:01:00.000+03:00Καλή σου ημέρα ανεπήδοτη.Το όνομά σου προσδιορίζει...Καλή σου ημέρα ανεπήδοτη.<BR/>Το όνομά σου προσδιορίζει μιά διαρκή εκκρεμότητα. Ή κάνω λάθος. Ευχαριστώ πολύ που ήρθες. Και μάλιστα ..από το παρελθόν..Η επίδοση των λόγων σου ήρθε σε μιά στιγμή που προσπαθώ να μην αφήνω στο κενό ούτε δευτερόλεπτο τη σκέψη μου. Κάτι αχνοφαίνεται. Ίσως αυτό να είναι μιά αρχη Μου αρέσει που αισθάνομαι την ανάγκη να μην αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο. Μήπως είναι αυτό μιά ενδιάμεση κατάσταση? Ευχαριστώ και πάλι που ήρθες.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-76572233354427636092008-10-07T18:39:00.000+03:002008-10-07T18:39:00.000+03:00Ένα βήμα παραπάνω, για καλύτερη διαδικτυακή γνωριμ...Ένα βήμα παραπάνω, για καλύτερη διαδικτυακή γνωριμία, μετά την συγκίνηση της λύρας...<BR/>Δεν ξέρω αν λέγεται αποδοχή ή κάπως αλλιώς, υπάρχει, νομίζω ή μάλλον πιστεύω, και το στάδιο της δημιουργίας. Δηλαδή μετά την κατάθλιψη να διοχετευθεί ή ενέργεια στην δημιουργία, είναι ένας δρόμος επίπονος μέχρι το 3ο στάδιο, αλλά μετά...λύτρωση να το ονομάσουμε, μονόδρομο ψυχής, δεν έχει σημασία. Κάπως έτσι...anepidotihttps://www.blogger.com/profile/16791904136900437219noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-13860538337321354522008-09-18T18:04:00.000+03:002008-09-18T18:04:00.000+03:00ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑΛες να ήταν αυτό το πρόσωπο της Μέ...ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ<BR/>Λες να ήταν αυτό το πρόσωπο της Μέδουσας? Μάλιστα. Η απέραντη μοναχική θλίψη πέτρωσε 'οτι παλλόταν κάποτε από ζωή. Πολύ σωστά.<BR/>Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει. Ευχαριστώ που το αναφέρεις.<BR/>Αν και βρίσκομαι σε μιά κρίση υπερβολικής δουλειάς, που όμως την έχω απόλυτη ανάγκη. Ψυχική ανάγκη. Ευχαριστώ. Τα λόγια σου είναι πάντα σοβαρός ερεθισμός στη σκέψη μου.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-54267967842524230742008-09-18T00:18:00.000+03:002008-09-18T00:18:00.000+03:00Tα στάδια του πένθους.Καμιά φορά επιστρέφουν,αφού ...Tα στάδια του πένθους.Καμιά φορά επιστρέφουν,αφού τα έχεις όλα διατρέξει,όχι απαραίτητα όμως με τη σωστή σειρά.Έχω διαβάσει ένα βιωματικό βιβλίο για το πένθος,του Νίκου Κανακάκη με τίτλο "Βλέπω τα δάκρυά σου" κι είναι γι αυτούς που δε μπορούν να κλάψουν,που αμύνονται στο να πενθήσουν,γιατί αν το κάνουν,φοβούνται πως το πένθος θα τους καταπιεί,πως δε θα ναι εκεί κανείς για να κλάψει μαζί τους.Κι είναι από μόνο του αυτό κάτι πολύ θλιβερό.Τόσο θλιβερό,που σε κάνει να πετρώνεις.ολα θα πανε καλα...https://www.blogger.com/profile/06304126111376470357noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-38344152795351735552008-09-14T07:56:00.000+03:002008-09-14T07:56:00.000+03:00Για τα στάδια δεν μπορώ να μιλήσω, νομίζω πως τα ξ...Για τα στάδια δεν μπορώ να μιλήσω, νομίζω πως τα ξεπέρασα όλα, ή μάχομαι, δεν ήταν όμως ούτε ο θάνατος ενός κοντινού πρόσωπου ούτε ο έρωτας. Νομίζω πως είχα την τύχη να βιώσω τον προσωπικό μου θάνατο, ή ένα μέρος του, μια καθοριστική απώλεια, το πέρασμα σε μια άλλη διάσταση. <BR/>Νομίζω πως αυτός ήταν κι ο λόγος που έκανα το blog, το προσωπικό μου πένθος. Ωστόσο σ’ ένα σχόλιό σου εκεί μου λες ότι εσύ δεν δηλώνεις το άλλοθί σου ή κάτι τέτοιο και τώρα εδώ ζητάς να μάθεις... το άλλοθι των άλλων. Ναι, πενθώ, τον προσωπικό μου θάνατο, αυτόν τον μικρό, ασήμαντο θάνατο γιατί κανένας νεκρός δεν πρέπει να πηγαίνει άκλαυτος. <BR/>Κι αφού η τελετή τέλειωσε, κι αφού ο ουρανός έκλαψε κι αυτός αρκετά, είχα την αίσθηση πως ξαναγεννήθηκα, πιο ελεύθερος. <BR/>Κι είπα να πω τον πόνο μου στις γάτες... να κάνω ό,τι κι ο Ορφέας με τον θρήνο του.Yannis Petsashttps://www.blogger.com/profile/15696877902854607268noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-37905402938147908002008-08-10T18:51:00.000+03:002008-08-10T18:51:00.000+03:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-78517682223740592112008-08-10T18:49:00.000+03:002008-08-10T18:49:00.000+03:00O Μούτσης μου αρέσει. Ο Μητσιάς έτσι και έτσι. Με ...O Μούτσης μου αρέσει. Ο Μητσιάς έτσι και έτσι. Με τον Παππαδόπουλο είχα κάποτε αντιπαράθεση μέσω της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ" Δεν τον πάω καθόλου, παρόλο που έχει γράψει καταπληκτικούς στίχους.<BR/>Φίλε τα χέρια δεν περιγάφονται. Τα ακουμπάς με την ανάσα σου και με όλλες τις αισθήσεις της ψυχής σου. Αυτή θα σου πεί με αλάνθαστο τρόπο αν είναι χέρια που δημιουργούν ή καταστρέφουν. Δεν έχει να κάνει με το δέρμα ή το σχήμα. Έχει να κάνει με τις φλέβες. Αν οι φλέβες πετάγονται έξω σαν να θέλουν να σπάσουν από τον πυρετό της δημιουργίας, ή αν κοιμούνται αναίσθητα βυθισμένες στην πλαδαρή σάρκα. Έχεις δεί πως ζωφράφιζαν τα χέρια οι Ρώσοι ζωγράφοι μετά την Οκτωβριανή επανάσταση..? Τα δικά μου χέρια είναι μεγάλα και ασουλόπωτα. Δεν έχουν νύχια από ειδικές που τα περιποιούνται.Έχουν μεγάλες φλέβες που γεμίζουν και αδειάζουν όπως ακριβώς οι φλέβες της Γης. Μα έχουν ένα σοβαρό ελάτωμα που με κάνει να υποφέρω. <BR/>Αυτά όμως δεν είναι για εδώ.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-65786207917709969542008-08-10T13:04:00.000+03:002008-08-10T13:04:00.000+03:00Ο gde_x παρέκαμψε τη λεκτική επαλήθευση, επειδή αρ...Ο gde_x παρέκαμψε τη λεκτική επαλήθευση, επειδή αργούσε, δήλωσε ανώνυμος και είπε:<BR/>Τα χέρια μου είναι μικρά. Τα δάχτυλα είναι λεπτά και το δέρμα κυμαίνεται από λεπτό και τρυφερό έως τραχύ ανάλογα με την περίοδο εργασίας. Όταν κάνω ευχάριστα διαλείμματα στη μελέτη μου με χειρονακτικές εργασίες, (δουλειές μαραγκού, κηπουρού, οικοδόμου) γίνονται αγνώριστα. Παρά την αδύναμη εικόνα που παροουσιάζουν τα χέρια μου δυναμώνουν πολύ όταν γράφω και ακόμα περισσότερο όταν σκέφτομαι.<BR/>"Ποιά χέρια πήραν τα κεριά..." τραγουδούσε το 1972-3 ο Μανώλης Μητσιάς σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Λεφτέρη Παπαδόπουλου.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-61358232957627745902008-08-08T13:31:00.000+03:002008-08-08T13:31:00.000+03:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-70984000226761260322008-08-08T13:30:00.000+03:002008-08-08T13:30:00.000+03:00Για το τυχαίο, κάτι έχω γράψει στον "εγώ ο αετός τ...Για το τυχαίο, κάτι έχω γράψει στον "εγώ ο αετός των δεξαμενών" στην ανάρτηση: "πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως"fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-8522122054849857152008-08-07T18:39:00.000+03:002008-08-07T18:39:00.000+03:00Μόλις γύρισα από το κολύμπι. Σήμερα ήταν πιό εύκολ...Μόλις γύρισα από το κολύμπι. Σήμερα ήταν πιό εύκολα. Κολύμπησα περίπου δύο ώρες χαζεύοντας το βυθό. Είχα την αίσθηση πως δεν είμουν μον-.<BR/>Ίσως επειδή αυτή η παραλία είναι υπέροχα μοναχική. Για να δούμε τώρα σε τι από τα όσα είπες μπορώ να απαμτήσω. Λοιπόν. Από το "Φίλε" έως το "στυφή" κανένα σχόλιοι.<BR/>Από το "΄Το ξύπνημα μέχρι "την προσωπική αυτοθυσία" με ταράσσει ακόμα και δεν μπορώ να απαντήσω.<BR/>Θα απαντήσω όταν καταφέρω να το διαβάσω φυχρά. Από το "το τυχαίο" μέχρι τον άνθρωπο:<BR/>Η τελευταία εξάλιξη της φυσικής επιστήμης το ερευνά. Πιστεύει πως το τυχαίο υπακούει σε μιά αναγκαιότητα, Σε παλιότερες αναρτήσεις μου το έχουμε κουβεντιάσει με φίλους. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε πιά, πάντως από τις πρώτες. Θα κοιτάξω και θα επανέλθω.<BR/>Από το "πηγαίνω στην εκκλησία μέχρι το "πρόσωπο με πρόσωπο" σου έχω ήδη απαντήσει. Μάλλον στο δικό σου βλογγ. Από το "είμαι ένας τραγικά μοναχικός άνθρωπος" μέχρι "πιστεύω ότι το καταλαβαίνεις" Θα σου απαντήσω όταν μπορέσω να το διαβάσω ψυχρά.Από το¨"και θα το καταλάβαινες" μέχρι το 'Ζωή" σου απάντησα στο προηγούμενο σχόλιό μου. Από το "κατά τα 'αλλα" μέχρι το συνειδητοποιώ πως ζω. αναβάλεται η απάντηση λόγω πολλών μποφώρ.<BR/>Από το "δεν υιοθετώ" μέχρι το "τους αιώνες" θ'ελει πολύ σκέψη και κουβέντα. Δεν μπορείς να απορίψεις έτσι εύκολα τον φιλόσοφο των φιλοσόφων...<BR/>Από το "Παρακαλώ" εως το "φίλε"<BR/>Θα σου απαντήσω μόλις πάρω τη φωτογραφία των χεριών σου. Ξέρεις εγώ δεν διαβάζω την οθόνη ούτε τα πρόσωπα. ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ.<BR/>Θα ήθελα πάρα πολύ να διιαβάσω αυτό που θέλω στα χέρια σου...ΦΙΛΕfractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-38584003393621943312008-08-07T15:03:00.000+03:002008-08-07T15:03:00.000+03:00Μπορώ επίσης να καταλάβω το πένθος για την φίλη σο...Μπορώ επίσης να καταλάβω το πένθος για την φίλη σου και τον πατέα της. Διστυχώς για μένα , το πένθος δεν είναι θάνατος.<BR/>Πάλι δεν καταφέρνω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου. Το τελευταίο σου σχόλιο με τάραξε...Αυτό δεν το έχουν τα pulsar, Τα έχουν μόνο οι μικροκλασματικές απεικονίσεις της ζωής. Ευχαριστώ που μέ κάνεις αποδεκτ- έτσι πριν ολοκληρωθεί ο κ΄λυκλος. Νομίζω πως θα με βοηθήσει να κλείσω πιό γρήγορα. Είναι περίεργο. Τώρα έκανα μια περίεργη σκέψη. Ξέρεις το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου που βασάνιζε την κοινότητα των μαθηματικών αιώνες, τελικά απεδείχθει,( νομίζω τον περασμένο αιώνα) δια της μεθόδου της εις άτοπον επαγωγής. Δεν μπορει να υπάρξει τετραγωνισμός του κύκλου. Έτσι λύθηκε!!!! Τι σχέση όμως μπορεί να έχει αυτό , με μένα? ΦΙΛΕ ΜΟΥ καλέ μου ΦΙΛΕ.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-52412827509334881412008-08-07T11:14:00.000+03:002008-08-07T11:14:00.000+03:00ΝΑΙ φοβάμαι τις ανθρωποθυσίες.ΝΑΙ φοβάμαι τις ανθρωποθυσίες.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-75558439012122937402008-08-07T09:24:00.000+03:002008-08-07T09:24:00.000+03:00Φίλε. Μπορώ να μην σου απαντήσω τώρα? Άσε με σε πα...Φίλε. Μπορώ να μην σου απαντήσω τώρα? <BR/>Άσε με σε παρακαλώ να συνέλθω. Με τάραξες.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-36866351379268590332008-08-07T02:58:00.000+03:002008-08-07T02:58:00.000+03:00Φίλε!Δεν είναι κακό να πεισμώνεις. Ανυπόφορο είναι...Φίλε!Δεν είναι κακό να πεισμώνεις. Ανυπόφορο είναι να έχεις προσφέρει όλο σου το είναι σε μια σχέση, σε δυό σχέσεις και να τους φάνηκε λειψό στο «ζύγι» ή πάντως "διαφορετικό" από ότι προσδοκούσαν. Τα λόγια είναι υπέροχα όταν το στόμα λέει την αλήθεια που έχω την αίσθηση πως δεν είναι πικρή αλλά στυφή. Το ξύπνημα στην πόλη είναι θαμπό. Χαίρομαι που γέννησε το θάμπος αυτό φως στο δικό πρωϊνό ξύπνημα; Όταν ακούω με τα μάτια γίνομαι καλά! Το φύλο σου είναι όμορφο! Αυτό αρκεί! Εγώ σε αποδέχομαι πριν να ολοκληρώσεις την προσπάθεια, που δεν είναι απλή. Σε παρακαλώ από ψυχής να πιστεύεις στον σκοπό. Ο κατασπαραγμένος τη «θυσία» δεν τη φοβάται. Αυτό που μάλλον φοβάται είναι μήπως συναινέσει σε μια νέα προσωπική ανθρωποθυσία. Τυχαίο είναι ότι ο Θεός επιλέγει να συμβεί στην αιώνια «καθημερινότητά» του και δεν μπορεί με κανένα τρόπο να προβλεφθεί και να οργανωθεί από τον άνθρωπο. <BR/>Πηγαίνω στην εκκλησία όποτε έχω ανάγκη να επιμοινωνήσω με ουδέτερα όντα. Ότι θέλω να πω και ότι σκέφτομαι συνηθίζω να το εξομολογούμαι μπροστά στους άλλους πρόσωπο με πρόσωπο, (στην περίπτωσή μας οθόνη με οθόνη). «Είμαι ένας τραγικά μοναχικός άνθρωπος» [της πόλης]. Υιοθετώ τα λόγια σου: «Και λέω τραγικά γιατί όχι η μοναξιά αλλά η μοναχικότητα εδώ στον τόπο που ζω είναι αβάσταχτη. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι . Πολλοί και [λίγοι] αγαπητοί. Υπάρχει όμως μια αβάσταχτη για τους μοναχικούς ανθρώπους ομορφιά. Και είναι αβάσταχτη γιατί [όλοι πιστεύουν πως] μπορούν να την σηκώσουν μόνοι». Σχεδόν τους εξασφαλίζει αυτή η βεβαιότητα. Ξέρω ότι μπορείς να το καταλάβεις αυτό. Και θα το καταλάβαινες ακόμα καλύτερα αν πέθαινε σε διπλανό σου διαμέρισμα μια 35χρονη συγκάτοικος-γιατρός μέσα σε 20 ημέρες από καλπάζουσα ηπατίτιδα και μετά από έναν μήνα την ακολουθούσε ο πατέρας της από τον καημό του. Είχαν μεγάλη περιουσία και εξαιρετικά ευοίωνη ζωή. <BR/>Κατά τα άλλα, δίπλα μου συνυπάρχουν έγχρωμες σκιές που κάνουν θόρυβο πολύ «για να αποδείξουν ότι ζουν», όπως λέω σε κάποια ποιητική μου απόπειρα. Από τότε που άρχισα να γράφω –στην εφηβεία μου- έως σήμερα- νιώθω να έχω στεγνώσει. Μου κάνει εντύπωση όταν κάτι που βλέπω ή ακούω με κάνει να βουρκώνω, γιατί συνειδητοποιώ πως ζω. Δεν υιοθετώ ολόκληρη τη σκέψη του Αριστοτέλη γιατί δεν είχε κατανοήσει τη σημασία της γυναικείας παρουσίας στην πολιτισμική προσπάθεια του ανθρώπου ανά τους αιώνες! <BR/>Παρακαλώ ΦΙΛΗΓιώργος Χατζηαποστόλουhttps://www.blogger.com/profile/01925925451345774189noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-15710032429440516302008-08-06T10:27:00.000+03:002008-08-06T10:27:00.000+03:00Φίλε! (τι πείσμα θεέ μου) Τα υπέροχα λόγια σου έκα...Φίλε! (τι πείσμα θεέ μου) Τα υπέροχα λόγια σου έκαναν το ξύπνημα φωτεινό. Να είσαι καλά. Όχι δεν πιστεύω πως δημοσιοποιώντας το φύλο μου θα περάσω στο τέταρτο στάδιο. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Όμως ένας φίλος όπως εσύ, (ακόμα και την ώρα που ψάχνω για απάντηση στα μηνύματά μου) με βάζουν στη διαδικασία να σκέφτομαι πως αξίζει τον κόπο να προσπαθώ. Σε ευχαριστώ από καρδιάς. Ο λόγος που δεν δημοσιοποιώ το φύλο μου δεν είναι γιατί φοβάμαι μην με κατασπαράξουν. <BR/>Εξ άλλου το να γίνει κανείις βορρά κάποιου θηρίου δεν είναι υπόθεση μόνου του θηρίου. (με την ευκαιιρία να σου πω πως, η αναφορά σου στον Αριστοτέλη με κάνει να ξανααναρωτηθώ: Πόσο τυχαίο είναι το τυχαίο?, Το τυχαίο έχει να κάνει με την επίσκεψή μου στο blogg σου)<BR/>Είμαι ένας τραγικά μοναχικός άνθρωπος του χωριού. Και λέω τραγικά γιατί όχι η μοναξιά αλλά η μοναχικότητα εδώ στον τόπο που ζω είναι αβάσταχτη. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι . Πολλοί και όλοι αγαπητοί. Υπάρχει όμως μιά αβάσταχτη για τους μοναχικούς ανθρώπους ομορφιά. Και είναι αβάσταχτη γιατίδεν μπορούν να την σηκώσουν μόνοι. Σχεδόν τους τρελαίνει. ΄Μπορείς να το καταλάβεις αυτό? Νομίζω Ναι. Και θα το καταλάβαινες ακόμα περισσότερο αν κολυμπούσε πλάϊ σου ένας κορμοράνος και είσουν αυτόπτης μάρτυρας της διαδικασίας του ανέμου να πέρνει σώμα και να βουτά στη θάλασσα. Εκείνη την ώρα κλαίς από απελπισία..Ο φίλος σου ο Αριστοτέλης έλεγε πως όλα τα πράγματα στη φύση, έχουν τη δυνατότητα που τα σπρώχνει να πάρουν μια συγκεκριμένη μορφή. Αυτό βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στους κορμοράνους που γίνονται άνεμος, και σε μένα που κοντεύω να γίνω χώμα...Σε ευχαριστώ ΦΙΛΕfractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-65988354068946548432008-08-06T10:11:00.000+03:002008-08-06T10:11:00.000+03:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.fractalhttps://www.blogger.com/profile/08968489499797377517noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3315711965771196529.post-81270494774434938902008-08-05T02:43:00.000+03:002008-08-05T02:43:00.000+03:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.Γιώργος Χατζηαποστόλουhttps://www.blogger.com/profile/01925925451345774189noreply@blogger.com