Μου είπαν: Τρέξε.! Δεν θα προφτάσεις την προθεσμία. Πρέπει όπωσδήποτε να πας στο κτήμα-το-λόγιον....Υπέροχα, σκέφτηκα. Ένα κτήμα που θα είχαν συγγεντρωθεί πολοί λόγιοι με θαυμάσιες ανακοινώσεις. Πέταξα να προφτάσω. Καθώς χαμήλωνα προς τη Γη είδα τη λαοθάλασσα. Ωραία, σκέφτηκα. Δεν έχουν κλείσει ακόμα οι πύλες του κτήμα-το-λόγιου. Προφτάνω να μπω μέσα . Και μπήκα. Πλησίασα τους ανθρώπους κάθε φύλου και ηληκίας. Χαμογέλασα όλο χαρά σε κάποιον, και στάθηκα πλάϊ του....Υπέροχα. Βρισκόμουν ανάμεσα σε ένα υπέροχο κόσμο... Όμως ο κύριος που στάθηκα πλάϊ του, καθόλου δεν ένοιωσε ευτυχισμένος, όπως εγώ. Με κοίταξε άγρια την ίδια ακριβώς στιγμή, που το πλήθος αναταράχθηκε περίεργα φωνάζοντας ερωτηματικά και απειλητικά προς το μέρος μου. -Εμείς είμαστε κορόϊδα ;;;; Εξακολουθούσαν να με ρωτούν και να χειρονομούν, ακόμα και όση ώρα τους έλεγα ότι καθόλου δεν ήταν κορόϊδα, και πως είχαν αυτή την εντύπωση; - Στη σειρά σου ..στη σειρά σου, φώναζαν όλοι μαζί, ενώ κάποιο χέρι με όμορφα στολίδια στο μανίκι του, με άρπαξε και με πέταξε στο τέλος της λαοθάλασσας. Ωραία, σκέφτηκα. Από εδώ μπορώ να βλέπω μπροστά μου, όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που δεν μπορούσα να δω, αφού ήταν πίσω μου.. ..Μετά από λίγη ώρα, και καθώς κάθε τόσο γύριζα πίσω για να χαμογελάσω στους νεοφερμένους που δυστυχώς έπερνα θέση πίσω μου και όχι μπροστά μου για να τους κοιτάζω γλυκά, παρατήρησα πως κρατούσαν δύο χαρτιά που έγραφαν επάνω τη λέξη "αίτηση", ενώ εγώ είχα μόνο ένα... Χρησιμοποίησα το πιό όμορφο χαμόγελό μου για να τους ρωτήσω... -Γιατί εσείς καλέ, κρατάτε δυό αιτήσεις? Ο άνθρωπος με κοίταξε σαν να είμουν ηλήθιο. Και είμουν. Κρατούσαν την δεύτερη αίτηση γιατί ζητούσαν να τους δοθεί το χαρτάκι για την παραλαβή του αιτήματός τους πιό γρήγορα από εμένα....
Αλλά για να τους δοθεί πιό γρήγορα το χαρτί αυτό, έπρεπε να βάλουν πάνω στη δεύτερη αίτηση το μεγαρόσημο..Είδα αυτό το μεγαρόσημο και ζήλεψα. Ήταν ένα υπέροχο πράσινο χαρτάκι που έπρεπε όπωσδήποτε να το αποκτήσω, αλιώς θα αργούσαν να ικανοποιούσαν το αίτημα της πρώτης αίτησης. Να μου δώσουν δηλαδή την άδεια να μπώ στο κτήμα-το-λόγιον.
-Και που θα βρώ αυτό το μεγαρόσημο ; Ρώτησα ταπεινομένο.
-Ρώτησε τον αστυνομικό, μου απάντησε άλλος κύριος, βλοσυρά. Κοίταξα στο σημείο που μου έδειξε και είδα το στολισμένο μανίκι να τεντώνεται και να διατάζει. Ήταν υπέροχο. Έτρεξα όσο μπορούσα πιό γρήγορα κοντά του...
-Ωφείλω να σας συγχαρώ για το καλό σας γούστο κύριε. Μπορείται να μου πείτε που θα βρώ αυτό το υπέροχο μεγαρόσημο; Χωρίς να γυρίσει το στολισμένο κεφάλι του , έπλωσε το στολισμένο του μανίκι και μου έδειξε την πίσω πλευρά του υπέροχου κτιρίου.. -Θα πας τζάμι-τζάμι και όταν φτάσεις στη σκάλα θα κατεβείς στο τρίτο υπόγειο..
Έτρεξα γεμάτο χαρά. Πλην όμως δεν κατάφερα ούτε στο πρώτο υπόγειο να φτάσω...Ένα μεγάλο αλλά υπέροχο πλήθος με περίμενε εκεί που άρχιζε το πρώτο υπόγειο , για να με καλωσορίσει και να με βάλει στη θέση που είχαν κρατήσει ειδικά για μένα.
Ρώτησα: Είσαστε ο τελευταίος στη σειρά κύριε? -Ναι μου απάντησε, χωρίς να με κοιτάξει. -Αχ πολύ ωραία. Τώρα θα είσαστε ο πρότελευταίος. Είπα και του χαμογέλασα ευτυχισμένα την ώρα που τον έκανα μπροστινό μου. Μα εκείνος φάνηκε να μην έγινε ευτυχισμένος. Αλλά έκανε τον κόπο να μου ρίξει μιά υπέροχη γεμάτη νόημα ματιά, και να κουνήσει το κεφάλι του με ένα μορφασμό κατανόησης της βλακείας του κόσμου..
Η χαρά μου ήταν τεράστια που βρισκόμουν εκεί, και απολάμβανα την κάθε στιγμή. Κάθε μερικά λεπτά κατέβαινα και από ένα σκαλοπάτι. Έτσι κάποια στιγμή έφτασα στο πρώτο και ύστερα στο δεύτερο υπόγειο. Είχαν τελειώσει πια όλα τα σκαλιά του τρίτου υπογείου και κόντευα να φτάσω επί τέλους στο σημείο από όπου θα αγόραζα το υπέροχο πράσινο χαρτάκι, όταν μιά αγγελική φωνή ανακοίνωσε: -Μεγαρόσημα τέλος....Το πλήθος ξέσπασε σε κραυγές ευτυχίας, όταν άκουσε πως θα μπορούσε να βρεί μεγαρόσημα στον ημιόροφο. Με μιά απότομη στροφή άρχισαν να τρέχουν όλοι μαζί προς εκεί που ήταν ο ημιόροφος..Εγώ βρέθηκα στο τέλος αφού είμουν από τους πρώτους και έγινε η αναστροφή..
Γύρισα επομένως πάλι στο δεύτερο υπόγειο, και τώρα ανέβαινα τα σκαλιά αντί να τα κατεβαίνω όπως πριν. Η κοπέλλα που βρισκόταν μπροστά μου κάθε τόσο και λίγο γύριζε να κοιτάξει πίσω της. Το ίδιο έκανε και μπροστινή της . Το ίδιο και η μπροστινή της μπροστινής της. Εγώ δεν τολμούσα να κοιτάξω πίσω μου..Όταν έφτανα πιά στην κορυφή της σκάλας έκανα το ίδιο. Η ευτυχία μου όλο και μεγάλωνε. Η ευτυχισμένη στιγμή που θα έπιανα το υπέροχο πράσινο χαρτάκι στα χέρια μου όλο και πλησίαζε...
Και έφτασα μπροστά στον παραθυράκι σε απόσταση τριών ανθρώπων. Τότε ήταν που άκουσα την μελωδική φωνή του ανθρώπου μέσα από το παράθυρο να αναγγέλει. -Μεγαρόσημα τέλος.. Το πλήθος χαμογέλασε όλο ευτυχία, ενώ κάτι υπέροχα χέρια τέντωνα και χειρονομούσαν όλο χάρη.. Την ίδια στιγμή ένα άλλο στολισμένο κεφάλι ανήγγειλε πως μεγαρόσημα υπήρχαν στα γραφεία του δικηγορικού συλλόγου, στον τρίτο όροφο του πλαϊνού κτηρίου. Ένα σύννεφο με άρπαξε και με άφησε έξω από το γραφείο του δικηγορικού συλλόγου στον τρίτο όροφο του πλαϊνού κτιρίου. Πλήν όμως, πάλι στο τέλος της σειράς..Τα άκρα μου είχαν αρχίσει να με πονούν, μα η ευτυχία που θα έμπαινα στο υπέροχο μέγαρο του οποίου το μεγαρόσημο θα αποκτούσα, με έκανε να πετώ..Μετά από αρκετή ώρα και ενώ ένιοθα την ανάγκη να πέσω στην αγκαλιά του πλαϊνού μου κυρίου (τον οποίο πολύ είχα συμπαθήσει) είχα την υπέρτατη ευτυχία να πάρω στα χέρια μου το υπέροχο χαρτάκι. Τα χέρια μου έτρεμαν από τη συγκίνηση. Ένα πράσινο χαρτάκι 3 επί 2 εκατοστά να με κάνει τόσο ευτυχισμένο..Και όμως..Κατέβηκα πάλι στο ισόγειο όπου το πλήθος που είχα αφήσει πρίν τρεις ώρες περίπου, είχε σχεδόν διπλασιαστεί. Υπέροχα σκέφτηκα. Είναι υπέροχο τόσο πολοί άνθρωποι να θέλουν να μπουν στο κτήμα-το-λόγιο. Και εγώ είμουν ένας από αυτούς. Τι υπερηφάνια Θεέ μου!
Το πλήθος με υπεδέχθει με χαρά. Αυτός που ήταν τελευταίος και τώρα έγινε προ τελευταίος με ρώτησε όλο χαρά. -Τι θέλετε και έρχεσθαι αφού στη μία θα κλείσουν οι πόρτες...Απόρρησα...-Μα πως αφού είμαι μέσα από τις πόρτες. - Υπάρχουν και οι μέσα πόρτες μου είπε και μου έδειξε ένα στολοσμένο άνθρωπο πλάϊ στη μέσα πόρτα. Α..είπα. και εσείς πως βγάζετε το συμπέρασμα πως δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε από εκεί. -Μα δε βλέπετε τον κόσμο, απάντησε. -Ναι τον βλέπω και πολύ χαίρομαι, εσείς δεν χαίρεσθαι; -Αει στο ...μου είπε, και κατάλαβα πως με έστελνε κάπου αλού. .-Όχι απάντησα, ευχαριστώ, θα μείνω εδώ γιατί εδώ, πολύ μου αρέσει..
Ο κύριος με τον οποίο συνομιλούσα ήταν ένας υπέροχος και ευγενικός απαστράπτων κύριος, με χρυσές αλυσσίδες στα χέρια, και στο λαιμό και ένα μεγάλο δαχτυλίδι με κόκκινη πέτρα στο μικρό του δάχτυλο.. Αυτό ακριβώς το στολισμένο δάχτυλο, κάπου-κάπου έχωνε στην μύτη του ενώ το υπέροχο χοντρό του μουστάκι έκανε τόπο για να φανεί ένα υπέροχο χρυσό δόντι, πλάϊ στα κιτρινισμένα υπόλοιπα δοντιών..Ύστερα ο κύριος αυτός έφυγε από τη σειρά του και τον είδα να πλησιάζει μιά ηλικηωμένη κυρία που ήταν αρκετά πίσω από μένα.. Ά σκέφθηκα. Ο καλός κύριος θέλει να της παραχωρήσει τη σειρά του. Τι υπέροχος κόσμος... Και ενώ εγώ έκανα τόπο στην κυρία για να πάρει τη θέση τουυ κυρίου, ο κύριος εξαφανήστηκε, ενώ η κυρία με αγνοούσε , όσο και αν της έκανα νόημα να έρθει στη θέση που της είχα κρατήσει...Την άφησα και εγώ και έστρεψα την προσοχή μου στο πλήθος που κάθε τόσο κατέβαινε ένα σκαλάκι που ήταν στην πόρτα, που πλάϊ της στέκονταν ο στολισμένος κύριος, που κρατούσε την τάξη στη σειρά..Πλάϊ μου πέρναγαν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που είχαν κατέβει πριν λίγο το σκαλάκι και που ήδη είχαν αποκτήσει το χαρτάκι με την ημερομηνία που έλεγε πότε θα παρελάμβαναν το αίτημά τους.
Αυτό το σκαλάκι έπρεπε να κατεβώ και εγώ πριν τις μία, που το ρολόϊ μου πλησίαζε επικύνδυνα.. Ξαφνικά ακούω την μπροστινή της μπροστινής μου κυρίας να λέει σε κάποιον. -Καλέ εσύ είσουν πίσω μου, πως βρέθηκες μπροστά μου; - Κυρά μου πήγαινε στον γιατρό, της απάντησε ο άλλος που προφανώς διαπίστωσε βλάβη στα μάτια της. -Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο νεαρός κύριος που ήταν πίσω μου, της είπε: -Διάβασε κυρά μου κανένα ερωτικό ενχειρίδιο να δεις πως γίνονται αυτά τα πράγματα... Και τότε η μπροστινή της μπροστινής μου κυρίας νομίζω ευχαριστήθηκε πολύ, γιατί γύρισε προς το μέρος μου έτοιμη να πέσει στην αγκαλιά μου. -Βρε βρωμόχοιρε που θα πεις εμένα χοιρίδιο...Κατάλαβε όμως αμέσως, πως δεν την είχα πει εγώ χοιρίδιο και μου έδωσε μια σπρωξιά για μα με πέταξε στην αγγαλιά αυτού που περνούσε εκείνη την ώρα πλάϊ μου, ενώ εκείνη έπεσε στην αγκαλιά του πισινού μου...
Ένιωσα απέραντη ευτυχία στην αγκαλιά του κυρίου και έμεινα εκεί αποσβολομένο...Εν τω μεταξύ έφτασε και ο στολισμένος κύριος της πόρτας και ρωτούσε όλο ενδιαφέρον <<τι έγινε εδώ; τι έγινε εδώ; >> Όσο εκείνοι εξηγούσαν, εγώ παρέμεινα στην υπέροχη αγκαλιά του κυρίου που ήταν αρωματισμένη με τον ιδρώτα του κορμιού του. Τι ευτυχία Θεέ μου..
Και εκείνη τη στιγμή ήταν που είδα να περνά από μπροστά μου ο παλιός μπροστινός μου, με τα δαχτυλίδια και τις αλυσσίδες και να κρατά το μαγικό χαρτάκι.
- Κύριε, του είπα όλο χαρά, πήρατε κιόλας το χαρτάκι σας τι θαύμα! Και είσασταν μόλις μιά θέση μπροστά μου. Άάρα τώρα είναι η σειρά μου να το πάρω και εγώ..Και ετοιμάστηκα να ξεφύγω από την αρωματισμένη αγκαλιά. Μα δεν πρόφτασα.
-Σκάσε βλαμμένο, δεν βλέπεις πως έχω αναπηρία ογδόντα τα εκατό Είπε και έφυγε κουτσαίνοντας προς την κυρία της οποίας τη θέση του, είχε παραχωρήσει πριν..Κάτι της έδωσε, κάτι πήρε, (εντελώς μυστικά όμως) και έφυγε βιαστικά προς την έξω πόρταχωρίς να κουτσαίνει. Σε λίγο τον ακολούθησε και η κυρία. Έτσι είχα την ατυχία να τους χάσω και τους δυό από τα μάτια μου. Είχα νομίσει όμως. Σε λίγο είδα τον απαστράπτοντα κύριο να γυρνά κρατώντας ένα υπέροχο σουβλάκι πήττα στο χέρι και ένα άλλο να τρώει μισό-μισό με το μουστάκι του...Ήταν μόλις ένα λεπτό πριν τη μία. Πλησίασε διακριτικά τον στολισμένο κύριο, κάτι του είπε μυστικά, κάτι του έδωσε στο χέρι, και απομακρύνθηκε αφού πέρασε από κοντά μου, έτσι που να με πάρει η υπέροχη μυρωδιά του τζατζικιού..Την ίδια ώρα ο στολισμένος κύριος ανακοίνωνε πως είχε φθάσει μία η ώρα και πως δεν θα περνούσαν άλλοι την μαγική πόρτα την οποία φύλαγε... Οι υπόλοιποι αύριο, είπε...Έφυγα μαζί με όλους τους άλλους λόγιους, που έλεγαν ακατανόητες λέξεις μεταξύ τους ή ο καθένας μοναχός του..Να σας πω στεναχωρέθηκα πολ. Γιατί ήταν τόσες χιλιάδες λόγιοι εκεί, και κανένας δεν έκανε μιά ανακοίνωση να την ακούσω και εγώ.
Τις έκανε ο καθένας μόνος του. Και θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσες αφού καθώς τις ανακοίνωναν, χειρονομούσαν συγχρόνως και συνεχώς....
