Τρίτη 27 Μαΐου 2008
Πέμπτη 8 Μαΐου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
από την κατατρόπωση των δυνάμεων Σταγόνας-Ξωτικού-Φτερού κλπ
στο ΞΩΤΙΚΟ
Για τον Γκιώνη
για τον αγγελό μου
στη Μαύρη Ράχη
"Πέρα μακρυά στον ουρανό, είναι γραμμένο ένα μυστικό, ένα κρυμμένο σχήμα, το οποίο δείχνει με λεπτομέρεια τον αρχικό σχεδιασμό του ιδίου του σύμπαντος"...και την κατανομή της ύλης του, Eνα fractal.. ........... " Κι εκείνο το φυτό αντίκρυ σου που διαιρεί άνισα, πλην σωστά, το χώρο, είναι η αόρατη Γεωμετρία, που διέπει στο βάθος ολάκερη την Οικουμένη" .....
φίλοι
Οι εφεδρίες μου
Για την Άστρια. Ενθύμιο Μάχης.
από την κατατρόπωση των δυνάμεων Σταγόνας-Ξωτικού-Φτερού κλπ
Αφιερωμένη
στο ΞΩΤΙΚΟ
Ανθισμενος αγριόβατος
Για τον Γκιώνη
Το χαμόγελο από την ΑΣΤΡΙΑ
για τον αγγελό μου
Επισκέπτες
Πληροφορίες
Πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως....
Κάποτε είμουν μια κανονική ανθρώπινη πέτρα χτισμένη σε μια ξερολιθιά σε ένα μικρό χωριό, ένός πανέμορφου νησιού του Ανατολικού Αιγαίου. Η πρασινάδες που με στόλιζαν ήταν από τις περικοκλάδες που άπλωναν επάνω μου μα ποτέ δεν ρίζωναν μέσα μου.
Ύστερα ήρθε Εκείνο.....Εκείνο προκάλεσε την μεγάλη έκρηξη...
Τώρα είμαι ένα pulsar και περιπλανιέμαι στο αχανές σύμπαν.Περιστρέφομαι με μεγάλη ταχύτητα, αλλά οι εκπομπές της ακτινοβολίας μου, έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία μου ανάμεσα στα πλανητικά συστήματα. Μόνο κάποτε η ακτινοβολία μου αποτυπώθηκε με ανεξήτηλα σημάδια, πάνω σε ένα μοναδικό βότσαλο μιαςς έρημης παραλίας .. Σε αυτό το βότσαλο που τυχαία ξεχώρισε.. εκείνο, (ανάμεσα στα βότσαλα που έσερνε πίσω της η θυμωμένη θάλασσα), αποτυπώθηκε fractal η υποψία της ύπαρξής μου. Της απίστευτα μικρής μάζας μου, που ακτινοβολεί από κάποιο νεφέλωμα, κάποιου μακρυνού πλανητικού συστήματος, την συμπάντική ύλη εκείνου που με αφάνισε..
Εκεί θα μένω για έτη φωτός, που γράφονται μόνο σε ψηφία άρρητου αριθμού.
Μα εσείς θα με βρίσκετε εδώ..
Να καταποντίζομαι στα ύδατα, να διασκορπιζομαι στους ανέμους και τις ερήμους της Γης , με την ίδια πάντα αγωνία:
Πόσο τυχαίο, είναι το τυχαίο;
Έχετε δει ποτέ φυτό να ριζώνει και να ανθίζει πάνω στην πέτρα;
Πάνω στη σκληρή γρανιτένια πέτρα.Ναι, το είδα. Το ξεχώρισα γιατί δεν έμοιαζε με την περικοκλάδα που τόσο καλά ήξερα. Το είδα ακριβώς την στιγμή που σκεπτόμουν πως μόνο η μαθηματική λογική μπορεί να ορίζει την ζωή και οι αριθμοί να κρατούν γερά την ισορροπία του σύμπαντος.. Και πως μόνη εκείνη (η λογική των αριθμών) μπορεί να δημιουργεί τάξη ακόμα και σε εκπληκτικού βαθμού πολυπλοκότητα.Το είδα και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να ανατρέψει την ισορροπία του σύμπαντος, να μετατοπίσει τον άξονα της Γης: Σε μιά πέτρα του τείχους της Ιερουσαλήμ. Σε συμβατικό χώρο και χρόνο. Στο χώρο και το χρόνο που θα έρχομαι ξανά και ξανά για να σας συναντήσω, και να μου μιλήσετε για το δικό σας εκείνο. Θα έρχομαι κάθε φορά που θα δειλιάζω και θα φοβούμαι πως ήρθε η ώρα μου να γίνω και γω πεφταστέρι. Να υποταχθώ στους νόμους.
. . Και να πάψω να αισθάνομαι.
Ύστερα ήρθε Εκείνο.....Εκείνο προκάλεσε την μεγάλη έκρηξη...
Τώρα είμαι ένα pulsar και περιπλανιέμαι στο αχανές σύμπαν.Περιστρέφομαι με μεγάλη ταχύτητα, αλλά οι εκπομπές της ακτινοβολίας μου, έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία μου ανάμεσα στα πλανητικά συστήματα. Μόνο κάποτε η ακτινοβολία μου αποτυπώθηκε με ανεξήτηλα σημάδια, πάνω σε ένα μοναδικό βότσαλο μιαςς έρημης παραλίας .. Σε αυτό το βότσαλο που τυχαία ξεχώρισε.. εκείνο, (ανάμεσα στα βότσαλα που έσερνε πίσω της η θυμωμένη θάλασσα), αποτυπώθηκε fractal η υποψία της ύπαρξής μου. Της απίστευτα μικρής μάζας μου, που ακτινοβολεί από κάποιο νεφέλωμα, κάποιου μακρυνού πλανητικού συστήματος, την συμπάντική ύλη εκείνου που με αφάνισε..
Εκεί θα μένω για έτη φωτός, που γράφονται μόνο σε ψηφία άρρητου αριθμού.
Μα εσείς θα με βρίσκετε εδώ..
Να καταποντίζομαι στα ύδατα, να διασκορπιζομαι στους ανέμους και τις ερήμους της Γης , με την ίδια πάντα αγωνία:
Πόσο τυχαίο, είναι το τυχαίο;
Έχετε δει ποτέ φυτό να ριζώνει και να ανθίζει πάνω στην πέτρα;
Πάνω στη σκληρή γρανιτένια πέτρα.Ναι, το είδα. Το ξεχώρισα γιατί δεν έμοιαζε με την περικοκλάδα που τόσο καλά ήξερα. Το είδα ακριβώς την στιγμή που σκεπτόμουν πως μόνο η μαθηματική λογική μπορεί να ορίζει την ζωή και οι αριθμοί να κρατούν γερά την ισορροπία του σύμπαντος.. Και πως μόνη εκείνη (η λογική των αριθμών) μπορεί να δημιουργεί τάξη ακόμα και σε εκπληκτικού βαθμού πολυπλοκότητα.Το είδα και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να ανατρέψει την ισορροπία του σύμπαντος, να μετατοπίσει τον άξονα της Γης: Σε μιά πέτρα του τείχους της Ιερουσαλήμ. Σε συμβατικό χώρο και χρόνο. Στο χώρο και το χρόνο που θα έρχομαι ξανά και ξανά για να σας συναντήσω, και να μου μιλήσετε για το δικό σας εκείνο. Θα έρχομαι κάθε φορά που θα δειλιάζω και θα φοβούμαι πως ήρθε η ώρα μου να γίνω και γω πεφταστέρι. Να υποταχθώ στους νόμους.
. . Και να πάψω να αισθάνομαι.
περιμένοντας την μικρή φώκια.
προσκύνημα
στη Μαύρη Ράχη
Τό Κάστρο
Η Θάλασσα...
H Μερικούντα
Εγώ το Pulsar
Συστάσεις
- adaeus
- AIGAIO-CHIOS
- ainafetst
- ANTE GEIA
- Artanis
- AZA
- AΣΤΡΙΑ
- busybee
- e-Apenanti
- faneZan
- FARAONA
- Fegia
- FM50
- Hλιογράφος
- ikor
- Ionnkorr
- koulpa
- Logia
- margo
- Maya
- PIRANTELLO
- Politismiko Hmerologio
- saab
- Seagull
- sibila
- side 21
- Sirio1
- sαltatempo
- Thallassokrator
- thorvaldgr
- VaD
- Xρήστος Γιανναράς
- Άξια Εισί (ν)
- Α Κενταυρου
- Αγγελική
- Αγονη
- Αετός των δεξαμενών
- Αλέκα
- Αναζήτησις
- ΑΝΕΜΟΣ
- ανεπίδοτη
- Αριστοφάνης
- Αριστόδημος
- ΑΣΣΟΣ
- Αστυάνακτας
- βασίλης
- Βασιλιάς της μοναξιάς
- βλαχοπόντιος
- Βροχούλα
- Γ.Ο.Μ.Α
- Γιάννης
- Γκιώνης
- Δημήτρης σε χρόνο ενεστώτα
- Ελευθεροι επιστήμονες
- Επίκουρος
- θαλασσένια
- Θαλασσα
- Κryos
- Καρυάτιδα
- ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ
- κούκος μας
- Κώστας
- Λοτοφάγος
- Μάνος
- Μαίστρος
- Μαριάννα
- Μαυρος Γάτος
- Με τον καφέ
- Μελιδονίσματα
- Νίκιπλος
- Νατασσάκι
- Νόστημον Ήμαρ
- Ξάνθη Φιλοφοφείν
- ξενιάδα
- Ξωτικό
- Ο Πιτσιρίκος
- οπερα της πενταρας
- ΠΕΡΣΕΑΣ
- Πλανητικός
- πλοηγός του ονείρου
- ΠΝΥΞ
- Πολιτισμικό Ημερολόγιο
- Ποντικοπαγίδα
- Ραδιο Μαρκόνι
- ΡΗΓΑΣ
- Σκοτεινη Ροη
- ΣταυρΣταυρ
- Συλέκτης στιγμών
- Συμμορίτες
- Τεμπελομουραλόσκυλο
- Το ασπρόμαυρο
- Το Θηρίο ο Ιωάννης
- Το Κάστρο
- Του αρχαίου θυμού
- Υδρόβιοι ...οργανισμοί
- ΥΠΟΘΕΤΟ
- χιονόνερο
- όλα θα πάνε καλά
Από που έρχονται τα κύμματα
Τα κύμματα έρχονται από πολύ μακρυά. Ξεκινούν από το Βόρειο πόλο καθώς, κατά την σπάνια Άνοιξη στα μέρη εκείνα, λιώνουν οι πάγοι.
Ύστερα καμπυλώνουν και στενεύουν για να μπουν στο κανάλι του ποταμού και να διασχίσουν το μισό βόρειο ημισφαίριο πριν φτάσουν στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί σταματούν γιά λίγο τη αέναη ροή τους. Έχουν να κάνουν πολά προσκυνήματα πριν περάσουν στον Βόσπορο. Αλλά και όταν αφήνουν πίσω τους τα στενά, δεν μπορούν να περάσουν αδιάφορα από τη θάλασσα του Μαρμαρά. Μερικά μάλιστα μπαίνουν σιωπηλά, στον Κεράτιο. Όταν τελικά προσπερνούν τα Δαρδανέλια και κατηφορίζουν στο Αιγαίο, ξεκουράζονται μαζεύοντας κάμποσο ήλιο στις ράχες τους. Τα Νησιά του Αιγαίου δεν τα απασχολούν. Ψάχνουν για κάτι που ξέρουν πως υπάρχει μα πως ποτέ δεν μένει σταθερό. Πως μετακινείται συνέχεια σε στεριά και θάλασσα και πολές φορές βυθίζεται μέχρι να φτάσει τους φυκιώνες σε κάποιες μοναχικές παραλίες και να συρθεί απάνω τους. Ξέρουν πως αυτό, τριγυρνά ασταμάτητα μονάχο, κοιτάζοντας μέσα βαθειά στη ψυχή των πραγμάτων και καμιά φορά και των ανθρώπων. Αυτό, ξέρει πολύ καλά τους νόμους της Φυσικής και πιστεύει πως κάθε τυχαίο υπόκειται σε μιά απαραβίαστη αναγκαιότητα...
Αγνοεί όμως εντελώς τους νόμους της Φύσης. ..
Έτσι μιά μέρα, αυτό έφτασε ανυποψίαστο , σχεδόν αθώο, στην μοναχική παραλία. Αυτό δεν ήξερε πως η μουσική που έρχονταν από κάπου μακρυά, ήταν από τη λύρα του Ορφέα καθώς έδεινε ρυθμό στα κουπιά της Αργώς. .
Πως ο βαρύς έρωτας του Ορφέα ήταν η κινητήρια Δύναμη στα κουπιά της Αργώς.
Και πως το πουλί που πέρασε τις συμπληγάδες ήταν η φωνή μου που δραπέτεψε από τη σιωπή της πέτρας.
Αυτό εκστασιασμένο από την αναπάντεχη ομορφιά (που τόσο πολύ το πονούσε) ακούμπησε με τα δάχτυλά του ένα βότσαλο, που πεταμένο ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, δέρνονταν από τα θυμωμένα κύμματα.
Και έτυχε! Από εκείνη τη στιγμή, αυτό το βότσαλο, κουβαλά στη ράχη του ένα βαρύ fractal...
Ένα fractal που είχε σφραγίσει η ακτινοβολία ένος μικρού πάλσαρ και που ήταν ότι είχε απομείνει από τη μεγάλη έκρηξη... (συνεχίζεται)
2η συνέχεια
Ωστόσο τα κύματα κατηφόριζαν στο Αιγαίο, παρακολουθόντας την δανδέλα των ακτών της Μικρασίας. Κατηφόριζαν.. .. Κατηφόριζαν.. Όλο κατηφόριζαν..Δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην αναγκαιότητα να συναντήσουν αυτό το κάτι..Άλλοτε άφριζαν και άλλοτε στριφογύριζαν σε μικρές δίνες πάνω από τους φυκιώνες στις μοναχικές παραλίες των γύρω νησιών. Πολλές φορές κούφωναν σαν σπηλιές για να χυθούν ξαφνικά πάνω στα βότσαλα και να κάνουν ορμητικό, κατακτητικό, μέ άγρια διεκδηκητική μανία έρωτα, μαζί τους. Οι φωνές τους τότε γίνονταν σπαραχτικές για όσους τύχαινε να βρεθούν εκεί κοντά..Και θα στο πω καθαρά. Γίνονταν σπαραχτικές και για μένα. Για μένα που δεν μπορούσα να υποψιαστώ την ύπαρξη αυτού του απροσμέτρητα ανεπαίσθητου που μεταβάλλεται στις συνεχώς αναθεωρούμενες αρχικές μου νοήσεις και που κάνει να φαίνεται τυχαίο αυτό που έχει ήδη προκαθοριστεί....
(συνεχίζεται)
3η συνέχεια.
Εγώ καταλαβαίνω τα κύματα. Πάσχω μαζί τους. Νοιώθω την αγωνία τους καθώς αγωνίζονται να αποτυπώσουν πάνω στο κόρμι (σου?) τα βαρειά μυστικά που κουβαλούν στις ραχες τους.
Πόσο βαθειά επικοινωνώ με τα κύματα..
Οι υπόγειες στιβάδες της ύπαρξής μου βρίσκονται εκεί ακριβώς που ξεκινούν τα κύματα. Γιαυτό πάντα βρίσκουν τον τρόπο να μπούν σε ό,τι σκέπτομαι, σε ό,τι
αισθάνομαι. Πάντα καταφέρνουν να μπούν στο συμπηκνωμένο μαγνητικό πεδίο μου και να εκπέμπουν στην κατεύθυνση των δυό πόλων της ύπαρξής μου. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκομαι.
ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ....Εκεί στην άκρη του γιαλιού να με σέρνουν μαζί τους. Να σκορπίζουν την ουσία μου στα πέρατα του σύμπαντος και ύστερα να με συναρμολογούν ξανά και ξανά για να παίξουν με τις αισθήσεις μου. Να με διδάξουν τους νόμους της Φύσης....
(συνεχίζεται)
4η συνέχεια
Ενώ εσύ περιφρόνησες την επιθυμία των κυμμάτων.
Ναι. Eγώ μαθήτευσα αιώνες στο σχολείο τους....
Αυτά με μύησαν στα μυστήρια της Φύσης...Η ενέργειά τους έδωσε κίνηση μέσα στις φλέβες μου. Εκείνα στοίχειωσαν τα θέλω μου. Εκείνα μου έδωσαν την διαταγή να δραππετεύσω από τη σιωπή της πέτρας. Και εκείνα τώρα αντιστέκονται στη θέλησή μου να ξαναγυρίσω σάυτήν.
Και τώρα τι θα απογίνω ;
....Στο στόμα μου πεθαίνουν οι λέξεις χωρίς οξυγόνο.
....Ο λαιμός μου παγιδευμένος στη θηλειά των ακτίνων...
....Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα πάνω στον εμποτισμένο με πίσσα πάσαλο της αγωνίας μου...
....Και οι αντιστάσεις του νού μου πεταμένες σαπίζουν σε ένα παλιό καρνάγιο...
Τώρα φοβούμε το καλοκαίρι που έρχεται.
Μα τα κύμματα αρνούνται να ξεβράσουν σε μια γωνιά το πτώμα μου.
Αρίστευσα, λένε, κάποτε...
και συνεχίζουν να με διδάσκουν.
Με ένα χάρακα να μαστιγώνει τη σάρκα μου.
Με ένα διαβήτη καρφωμένο στα σπλάχνα μου.
Και με ένα μοιρογνωμόνιο που αρνείται να υποταχθεί...
(συνεχίζεται)
5η συνέχεια
Και τώρα ξαφνικά πως να πιστέψω στους εντός μου ψιθύρους ; Ήχοι από παντου με κατακλύζουν. Είναι βιολί; Μάλον. Όχι.. όχι μπορεί να είναι ο αέρας που περνά φασαριόζικα μέσα από τις πευκοβελόνες, και ύστερα χάνεται. Κι αν είναι το τζιτζίκι που ξεχάστηκε να περιμένει το ταίρι του και έγινε ένα με τον κορμό της γέρικης ελιάς;. Και αν είναι αϊδόνι που έχασε το ταίρι του; Λάθος ; Μπορεί να είναι ένα μικρό ψάρι παγηδευμένο σε ένα ταλάνι. Μπορεί και οι χτύποι της καρδιάς κάποιου φυλακισμένου που περιμένει την αίτηση χάριτος. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να είναι ήχοι από κάποιο κρόταλο μοναστηριού. Μπορεί και από τις ίδιες τις φλέβες μου. Χιλιάδες ατέλειωτες τα μπορεί. Μόνο ένα θα πω ακόμα. Μπορεί να είναι η φωνή του Αϊδονίδη που ήταν σκορπισμένη στη απόλυτη διαφάνεια του απείρου και που ένας πανίσχυρος συμπηκνωτής (άγνωστο ποιός) μάζεψε τους φθόγγους της. Μπορεί όμως τίποτα από όλλα αυτά . Μπορεί να είναι μόνο σιωπή που αγωνίζεται να γίνει ήχος. Εκατομμύρια μπορεί. Θεέ μου γιατί ξοδεύεις τόσα χρώματα για να σκοτεινιάζεις τον ουρανό. Τα άστρα σου ξεφωνίζουν: Λυπήσου μας. Όσοι νογούν τις φωνές των άστρων απόψε τη νύχτα της 20ης προς την 21η Ιουνίου να γυμνωθούν και να περιμένουν τις προσταγές τους.
(συνεχίζεται)
6η συνέχεια
Η πιό συμπυκνωμένη νύχτα του χρόνου.
Τα θαύματα γεννιούνται ακριβώς τη νύχτα αυτή. Μην αγνοήσεις τις προσταγές της.
Εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να μαζέψεις σταγώνα τη σταγώνα τον αφρό των άστρων για να μυράνεις τα χέρια που πάνω τους θα ακουμπήσεις την ψυχή σου. Και πρόσεχε τους ήχους. Μην και σε ξεγελάσουν. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν, θα παραμείνει πάντα πρόθεση.
Εις τους αιώνας. Και συ θα νιώθεις πως το σύμπαν ξεφεύγει από τα χέρια σου, σαν φυλακισμένο πουλί. Τα μάτια σου ιδρωμένα κι αμίλητα θα παρακολουθούν το πουλί μέχρι που να σμίξει με τον ορίζοντα πέρα από το τέλος του ωκεανού.
Και ύστερα όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μιά ανεξερεύνητη συμπαντική δύναμη θα σε σταυρώνει πάνω στο σταυρό της ομορφιάς. Θα σε μαστιγώνει το ηλιοβασίλεμα και θα σε ματώνουν τα καρφιά από τα τιτιβίσματα των πουλιών την ώρα που ζευγαρώνουν. Θα σε διαπερνά η λόγχη μιάς ασήμαντης πορφυρένιας παπαρούνας, και θα σε ποτίζει αλμύρα ένας μικρός αλήτης αστερίας στο βυθό. Τα φύκια θα γίνονται σφουγγάρι ποτισμένο με όξος και το άρωμα των γιασεμιών θα σφυροκοπά το κρανίο σου μέχρι να χάσεις τις αισθήσεις σου. Γιατί Θεέ μου έπλασες τόση ομορφιά και συ ποιητή πως μπόρεσες και ξεστόμισες την κατάρα; "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 7η)
Ωστόσο τα κύμματα συνεχίζουν σαν μανιασμένα κυνηγόσκυλα να οσμίζονται το πέλαγος. Τόση αμίληκτη βεβαιότητα στον τυχαίο προορισμό!!
Η συνεχής ευαίσθητη εξάρτηση από τον αρχικό τους στόχο τα κάνει να ακολουθούν συγκεκριμένους αιτιοκρατικούς κανόνες, με αυσηρή συνέπεια. Οι καλαμιές της λαγκαδιάς σέρνουν πίσω τους τις σκιές των δρυϊδων και τις ανάσες των πηγών που προσδιορίζουν τις συντεταγμένες της γεωγραφικής τους θέσης. Τι ψάχνεις λοιπόν κυνηγώντας τους ανέμους. Για ποιό απροσδιόριστο σχήμα ερευνάς το εμβαδόν, παγιδευμένο μέσα στην αιωνιότητα. Όλα μοιάζουν να υπακούουν σε μια χαόδη άτακτη συμπεριφορά και τα μηνύματά τους κρύβουν ένα μυστηριώδες είδος τάξης. Είπες: τωρα κρατώ εγώ το τιμόνι. Μα το κόκκινο βάμα του ουρανού σε τύλιξε πορφύρα και έχασες την αίσθηση του χώρου. Τώρα χρειαζόσουν εμένα. Το ένιωσα βαθειά μέσα μου.
Μα εσύ πάλι μ'αρνήθηκες...
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 8η)
Τι αμίληκτη, θανατερή πίκρα.
Μπορεί να δηλιτηριάσει όλα τα ποτάμια της Γης. Μπορεί να ποτίσει τη θάλασσα, να στερέψει τις πηγές.
Μπορεί την Γή να την κάνει στέρφα
Μπορεί να μην ξαναγεννηθεί ποτέ πιά η Άνοιξη...
Μπορεί να καταστραφούν οι αισθήσεις σου.
Να συρθείς πάνω στους φυκιώνες του βυθού και να μην νιώσεις το μήνυμά τους.
Όχι δεν μπορείς να διιαβάσεις με τα μάτια αυτές τις γραμμές. Αυτό το απόλυτο πένθος της ψυχής δεν υπάρχει τρόπος να το διαβάσεις. Μην πεδευεσαι άδικα. Σιωπή. Μόνο. Τέλεια απόλυτη σιωπή.
Στο νησί του θανάτου. Μόνο ένα αργό σύρσυμο... Νατο πλησιάζει όλο πλησιάζει. Σαν φίδι που παραμονεύει...Πρόσεξε μη σε δαγκάσει. Πρόσεξε . Δεν πρέπει να πεθάνεις..
(συνεχίζεται)
Ύστερα καμπυλώνουν και στενεύουν για να μπουν στο κανάλι του ποταμού και να διασχίσουν το μισό βόρειο ημισφαίριο πριν φτάσουν στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί σταματούν γιά λίγο τη αέναη ροή τους. Έχουν να κάνουν πολά προσκυνήματα πριν περάσουν στον Βόσπορο. Αλλά και όταν αφήνουν πίσω τους τα στενά, δεν μπορούν να περάσουν αδιάφορα από τη θάλασσα του Μαρμαρά. Μερικά μάλιστα μπαίνουν σιωπηλά, στον Κεράτιο. Όταν τελικά προσπερνούν τα Δαρδανέλια και κατηφορίζουν στο Αιγαίο, ξεκουράζονται μαζεύοντας κάμποσο ήλιο στις ράχες τους. Τα Νησιά του Αιγαίου δεν τα απασχολούν. Ψάχνουν για κάτι που ξέρουν πως υπάρχει μα πως ποτέ δεν μένει σταθερό. Πως μετακινείται συνέχεια σε στεριά και θάλασσα και πολές φορές βυθίζεται μέχρι να φτάσει τους φυκιώνες σε κάποιες μοναχικές παραλίες και να συρθεί απάνω τους. Ξέρουν πως αυτό, τριγυρνά ασταμάτητα μονάχο, κοιτάζοντας μέσα βαθειά στη ψυχή των πραγμάτων και καμιά φορά και των ανθρώπων. Αυτό, ξέρει πολύ καλά τους νόμους της Φυσικής και πιστεύει πως κάθε τυχαίο υπόκειται σε μιά απαραβίαστη αναγκαιότητα...
Αγνοεί όμως εντελώς τους νόμους της Φύσης. ..
Έτσι μιά μέρα, αυτό έφτασε ανυποψίαστο , σχεδόν αθώο, στην μοναχική παραλία. Αυτό δεν ήξερε πως η μουσική που έρχονταν από κάπου μακρυά, ήταν από τη λύρα του Ορφέα καθώς έδεινε ρυθμό στα κουπιά της Αργώς. .
Πως ο βαρύς έρωτας του Ορφέα ήταν η κινητήρια Δύναμη στα κουπιά της Αργώς.
Και πως το πουλί που πέρασε τις συμπληγάδες ήταν η φωνή μου που δραπέτεψε από τη σιωπή της πέτρας.
Αυτό εκστασιασμένο από την αναπάντεχη ομορφιά (που τόσο πολύ το πονούσε) ακούμπησε με τα δάχτυλά του ένα βότσαλο, που πεταμένο ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, δέρνονταν από τα θυμωμένα κύμματα.
Και έτυχε! Από εκείνη τη στιγμή, αυτό το βότσαλο, κουβαλά στη ράχη του ένα βαρύ fractal...
Ένα fractal που είχε σφραγίσει η ακτινοβολία ένος μικρού πάλσαρ και που ήταν ότι είχε απομείνει από τη μεγάλη έκρηξη... (συνεχίζεται)
2η συνέχεια
Ωστόσο τα κύματα κατηφόριζαν στο Αιγαίο, παρακολουθόντας την δανδέλα των ακτών της Μικρασίας. Κατηφόριζαν.. .. Κατηφόριζαν.. Όλο κατηφόριζαν..Δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην αναγκαιότητα να συναντήσουν αυτό το κάτι..Άλλοτε άφριζαν και άλλοτε στριφογύριζαν σε μικρές δίνες πάνω από τους φυκιώνες στις μοναχικές παραλίες των γύρω νησιών. Πολλές φορές κούφωναν σαν σπηλιές για να χυθούν ξαφνικά πάνω στα βότσαλα και να κάνουν ορμητικό, κατακτητικό, μέ άγρια διεκδηκητική μανία έρωτα, μαζί τους. Οι φωνές τους τότε γίνονταν σπαραχτικές για όσους τύχαινε να βρεθούν εκεί κοντά..Και θα στο πω καθαρά. Γίνονταν σπαραχτικές και για μένα. Για μένα που δεν μπορούσα να υποψιαστώ την ύπαρξη αυτού του απροσμέτρητα ανεπαίσθητου που μεταβάλλεται στις συνεχώς αναθεωρούμενες αρχικές μου νοήσεις και που κάνει να φαίνεται τυχαίο αυτό που έχει ήδη προκαθοριστεί....
(συνεχίζεται)
3η συνέχεια.
Εγώ καταλαβαίνω τα κύματα. Πάσχω μαζί τους. Νοιώθω την αγωνία τους καθώς αγωνίζονται να αποτυπώσουν πάνω στο κόρμι (σου?) τα βαρειά μυστικά που κουβαλούν στις ραχες τους.
Πόσο βαθειά επικοινωνώ με τα κύματα..
Οι υπόγειες στιβάδες της ύπαρξής μου βρίσκονται εκεί ακριβώς που ξεκινούν τα κύματα. Γιαυτό πάντα βρίσκουν τον τρόπο να μπούν σε ό,τι σκέπτομαι, σε ό,τι
αισθάνομαι. Πάντα καταφέρνουν να μπούν στο συμπηκνωμένο μαγνητικό πεδίο μου και να εκπέμπουν στην κατεύθυνση των δυό πόλων της ύπαρξής μου. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκομαι.
ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ....Εκεί στην άκρη του γιαλιού να με σέρνουν μαζί τους. Να σκορπίζουν την ουσία μου στα πέρατα του σύμπαντος και ύστερα να με συναρμολογούν ξανά και ξανά για να παίξουν με τις αισθήσεις μου. Να με διδάξουν τους νόμους της Φύσης....
(συνεχίζεται)
4η συνέχεια
Ενώ εσύ περιφρόνησες την επιθυμία των κυμμάτων.
Ναι. Eγώ μαθήτευσα αιώνες στο σχολείο τους....
Αυτά με μύησαν στα μυστήρια της Φύσης...Η ενέργειά τους έδωσε κίνηση μέσα στις φλέβες μου. Εκείνα στοίχειωσαν τα θέλω μου. Εκείνα μου έδωσαν την διαταγή να δραππετεύσω από τη σιωπή της πέτρας. Και εκείνα τώρα αντιστέκονται στη θέλησή μου να ξαναγυρίσω σάυτήν.
Και τώρα τι θα απογίνω ;
....Στο στόμα μου πεθαίνουν οι λέξεις χωρίς οξυγόνο.
....Ο λαιμός μου παγιδευμένος στη θηλειά των ακτίνων...
....Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα πάνω στον εμποτισμένο με πίσσα πάσαλο της αγωνίας μου...
....Και οι αντιστάσεις του νού μου πεταμένες σαπίζουν σε ένα παλιό καρνάγιο...
Τώρα φοβούμε το καλοκαίρι που έρχεται.
Μα τα κύμματα αρνούνται να ξεβράσουν σε μια γωνιά το πτώμα μου.
Αρίστευσα, λένε, κάποτε...
και συνεχίζουν να με διδάσκουν.
Με ένα χάρακα να μαστιγώνει τη σάρκα μου.
Με ένα διαβήτη καρφωμένο στα σπλάχνα μου.
Και με ένα μοιρογνωμόνιο που αρνείται να υποταχθεί...
(συνεχίζεται)
5η συνέχεια
Και τώρα ξαφνικά πως να πιστέψω στους εντός μου ψιθύρους ; Ήχοι από παντου με κατακλύζουν. Είναι βιολί; Μάλον. Όχι.. όχι μπορεί να είναι ο αέρας που περνά φασαριόζικα μέσα από τις πευκοβελόνες, και ύστερα χάνεται. Κι αν είναι το τζιτζίκι που ξεχάστηκε να περιμένει το ταίρι του και έγινε ένα με τον κορμό της γέρικης ελιάς;. Και αν είναι αϊδόνι που έχασε το ταίρι του; Λάθος ; Μπορεί να είναι ένα μικρό ψάρι παγηδευμένο σε ένα ταλάνι. Μπορεί και οι χτύποι της καρδιάς κάποιου φυλακισμένου που περιμένει την αίτηση χάριτος. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να είναι ήχοι από κάποιο κρόταλο μοναστηριού. Μπορεί και από τις ίδιες τις φλέβες μου. Χιλιάδες ατέλειωτες τα μπορεί. Μόνο ένα θα πω ακόμα. Μπορεί να είναι η φωνή του Αϊδονίδη που ήταν σκορπισμένη στη απόλυτη διαφάνεια του απείρου και που ένας πανίσχυρος συμπηκνωτής (άγνωστο ποιός) μάζεψε τους φθόγγους της. Μπορεί όμως τίποτα από όλλα αυτά . Μπορεί να είναι μόνο σιωπή που αγωνίζεται να γίνει ήχος. Εκατομμύρια μπορεί. Θεέ μου γιατί ξοδεύεις τόσα χρώματα για να σκοτεινιάζεις τον ουρανό. Τα άστρα σου ξεφωνίζουν: Λυπήσου μας. Όσοι νογούν τις φωνές των άστρων απόψε τη νύχτα της 20ης προς την 21η Ιουνίου να γυμνωθούν και να περιμένουν τις προσταγές τους.
(συνεχίζεται)
6η συνέχεια
Η πιό συμπυκνωμένη νύχτα του χρόνου.
Τα θαύματα γεννιούνται ακριβώς τη νύχτα αυτή. Μην αγνοήσεις τις προσταγές της.
Εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να μαζέψεις σταγώνα τη σταγώνα τον αφρό των άστρων για να μυράνεις τα χέρια που πάνω τους θα ακουμπήσεις την ψυχή σου. Και πρόσεχε τους ήχους. Μην και σε ξεγελάσουν. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν, θα παραμείνει πάντα πρόθεση.
Εις τους αιώνας. Και συ θα νιώθεις πως το σύμπαν ξεφεύγει από τα χέρια σου, σαν φυλακισμένο πουλί. Τα μάτια σου ιδρωμένα κι αμίλητα θα παρακολουθούν το πουλί μέχρι που να σμίξει με τον ορίζοντα πέρα από το τέλος του ωκεανού.
Και ύστερα όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μιά ανεξερεύνητη συμπαντική δύναμη θα σε σταυρώνει πάνω στο σταυρό της ομορφιάς. Θα σε μαστιγώνει το ηλιοβασίλεμα και θα σε ματώνουν τα καρφιά από τα τιτιβίσματα των πουλιών την ώρα που ζευγαρώνουν. Θα σε διαπερνά η λόγχη μιάς ασήμαντης πορφυρένιας παπαρούνας, και θα σε ποτίζει αλμύρα ένας μικρός αλήτης αστερίας στο βυθό. Τα φύκια θα γίνονται σφουγγάρι ποτισμένο με όξος και το άρωμα των γιασεμιών θα σφυροκοπά το κρανίο σου μέχρι να χάσεις τις αισθήσεις σου. Γιατί Θεέ μου έπλασες τόση ομορφιά και συ ποιητή πως μπόρεσες και ξεστόμισες την κατάρα; "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 7η)
Ωστόσο τα κύμματα συνεχίζουν σαν μανιασμένα κυνηγόσκυλα να οσμίζονται το πέλαγος. Τόση αμίληκτη βεβαιότητα στον τυχαίο προορισμό!!
Η συνεχής ευαίσθητη εξάρτηση από τον αρχικό τους στόχο τα κάνει να ακολουθούν συγκεκριμένους αιτιοκρατικούς κανόνες, με αυσηρή συνέπεια. Οι καλαμιές της λαγκαδιάς σέρνουν πίσω τους τις σκιές των δρυϊδων και τις ανάσες των πηγών που προσδιορίζουν τις συντεταγμένες της γεωγραφικής τους θέσης. Τι ψάχνεις λοιπόν κυνηγώντας τους ανέμους. Για ποιό απροσδιόριστο σχήμα ερευνάς το εμβαδόν, παγιδευμένο μέσα στην αιωνιότητα. Όλα μοιάζουν να υπακούουν σε μια χαόδη άτακτη συμπεριφορά και τα μηνύματά τους κρύβουν ένα μυστηριώδες είδος τάξης. Είπες: τωρα κρατώ εγώ το τιμόνι. Μα το κόκκινο βάμα του ουρανού σε τύλιξε πορφύρα και έχασες την αίσθηση του χώρου. Τώρα χρειαζόσουν εμένα. Το ένιωσα βαθειά μέσα μου.
Μα εσύ πάλι μ'αρνήθηκες...
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 8η)
Τι αμίληκτη, θανατερή πίκρα.
Μπορεί να δηλιτηριάσει όλα τα ποτάμια της Γης. Μπορεί να ποτίσει τη θάλασσα, να στερέψει τις πηγές.
Μπορεί την Γή να την κάνει στέρφα
Μπορεί να μην ξαναγεννηθεί ποτέ πιά η Άνοιξη...
Μπορεί να καταστραφούν οι αισθήσεις σου.
Να συρθείς πάνω στους φυκιώνες του βυθού και να μην νιώσεις το μήνυμά τους.
Όχι δεν μπορείς να διιαβάσεις με τα μάτια αυτές τις γραμμές. Αυτό το απόλυτο πένθος της ψυχής δεν υπάρχει τρόπος να το διαβάσεις. Μην πεδευεσαι άδικα. Σιωπή. Μόνο. Τέλεια απόλυτη σιωπή.
Στο νησί του θανάτου. Μόνο ένα αργό σύρσυμο... Νατο πλησιάζει όλο πλησιάζει. Σαν φίδι που παραμονεύει...Πρόσεξε μη σε δαγκάσει. Πρόσεξε . Δεν πρέπει να πεθάνεις..
(συνεχίζεται)
Ετικέτες
- περιπλανήσεις (10)
- φιλοι (7)
- Υπαινιγμοί (5)
- Ο χρόνος (3)
- ΧΙΟΣ (3)
- δημοσιευσεις (3)
- σκεψεις (3)
- http://www.blogger.com/img/blank.gif (2)
- Χίος (2)
- θέατρο (2)
- χειμωνιατικες περιπλανησεις (2)
- http://www.blogger.com/img/gl.photo.gif (1)
- Εποχές (1)
- Ευχές (1)
- Η Βίγλα μου (1)
- Στη φωλιά των κορμοράνων (1)
- αποκαλύπτω ένα μικρό στοιχείο από εκείνα που με έχτισαν (1)
- εποχες-χρονος (1)
- με κεράσματα φιαγμένα από τα ..χεράκια μας (1)
- στις εσχατιές του Αιγαίου........ (1)
- φθινόπωρο (1)
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2016
(1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
-
►
2010
(20)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2009
(35)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)