Μορφοκλασματική απεικόνιση

"Πέρα μακρυά στον ουρανό, είναι γραμμένο ένα μυστικό, ένα κρυμμένο σχήμα, το οποίο δείχνει με λεπτομέρεια τον αρχικό σχεδιασμό του ιδίου του σύμπαντος"...και την κατανομή της ύλης του, Eνα fractal.. ........... " Κι εκείνο το φυτό αντίκρυ σου που διαιρεί άνισα, πλην σωστά, το χώρο, είναι η αόρατη Γεωμετρία, που διέπει στο βάθος ολάκερη την Οικουμένη" .....

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

H αποκάλυψη της ξεχασμένης θεότητας του Βασιλειά Ήλιου

Photo:Ellopia Media Group

21 σχόλια:

ego! o aetos ton deksamenon είπε...: χρονια πολλα; 11 Μαΐου 2008 στις 8:25 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: χίλια ευχαριστω; 11 Μαΐου 2008 στις 10:24 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Καλώς σε βρίσκω.
Θα επανέλθω.
Έρχομαι απο μια μαγική βραδυά,μαγεύτικα απο ένα πλάσμα που ακούει στ'όνομα ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ.
καλό ξημέρωμα άγνωστε...; 24 Μαΐου 2008 στις 3:08 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Fractal καλή σου ημέρα. Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου. Την ανταπέδωσα και μου άρεσε πολύ, δεν σου κρύβω το βρήκα απολαυστικό. Για το λόγο αυτό θα σου απαντήσω στο δικό σου Blog.
Είσαι fractal και είμαι transient. Πολύ νωρίς στη ζωή μου συνειδητοποίησα ποιος είμαι ή ποιος ήθελα να είμαι. Αποφάσισα να ΜΗΝ είμαι αυτός που ήθελαν οι άλλοι αλλά αυτός που ανακάλυψα ότι είμαι και από τότε βρίσκομαι σε πλήρη ηρεμία με τον εαυτόν μου. Με άλλα λόγια δεν ψάχνομαι αλλά ούτε και δογματικός είμαι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απέχω από προβληματισμούς.
Διάβασα τόσο τα κείμενά σου όσο και τα σχόλια των άλλων καθώς και τα δικά σου και όπως είπα και παραπάνω τα βρήκα απολαυστικά. Βλέπω ότι και άλλοι Blogger επιθυμούν κάτι παραπάνω από μια ανταλλαγή φιλοφρονήσεων.
Εάν είδες και τις άλλες αναρτήσεις στο Blog μου θα διαπίστωσες ότι είμαι μάλλον γήινος, θα έλεγα πολύ γήινος. Ασχολούμαι περισσότερο με τα τεκταινόμενα γύρω μας. Απολαμβάνω όμως Blog σαν το δικό σου.
Αυτά για τώρα. Να έχεις μια καλή ημέρα καθώς και καλό Σαββατοκύριακο.
Υ.Γ. η ισοπέδωση δεν άρχισε από τότε, είναι ίδιον των ανθρώπων να κατεδαφίζουν κάτι που δεν μπορούν να φθάσουν, κάτι που δεν καταλαβαίνουν.; 24 Μαΐου 2008 στις 7:19 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Καλή σου ημέρα Επίκουρε. Σε περιμένω. Έχω βάλει τα καλά μου, έχω έτοιμο το δίσκο με γλυκό νερατζάκι και ό μέτριος αχνίζει. Έχω ανοιχτό το παράθυρο που βλέπει πέρα μακρυά στους χαμηλούς λόφους. Πίσω τους είναι το Αγαίο.... Περιμένω να μου πείς. Έχω και εγώ πολλά να σου πω...
Μην αργήσεις. Η πόρτα μου δεν έχει κουδούνι. Θα την αναγνωρίσεις από το μαγιάτικο στεφάνι με τα αμάραντα.; 24 Μαΐου 2008 στις 10:11 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Καλή σου μέρα transient
Για μένα ήταν καλή μέρα αφού ανοίγοντας τον υπολογιστή μου διάβασα τα μηνύματά σας. Είναι μεγάλη μου ικανοποιηση που άν και νέ- (δεν ολοκληρώνω τη λέξη γισ να μην αποκα λύψω το φύλο μου) στα blogs, μέχρι τώρα έχουν ανταποκριθεί άνθρωποι που με ενδιαφέρουν. Σαν και σένα , σαν και τον επικουρο, αλλά και άλλους των οποίων τις απόψεις έχεις διαβάσει όπως είπες.
Το όνομά σου είναι πραγματικά ευρηματικό. Είναι υπέροχο που έχεις βρεί την δική σου ταυτότητα και δεν προσδιορίζεσαι από τους άλλους. Νομίζω πως αυτό είναι δικαίωση της ζωής και αναγνώριση της ιδιαιτερότητας του καθενός μας. Της ιδιαιτερότητας που δημιουργεί κοινωνία ανθρώπων και όχι ζώων. Έχεις δίκιο σχετικά με την κατεδάφιση.. Απλώς "επαιξα" με τα γραφόμενά σου. Εξ΄άλου όπως είδα σου αρέσει "το όνομα του ρόδου" Είναι και δικό μου αγαπημένο βιβλίο. Δεν το έχω βάλει στα αγαπημένα μου. Τι να πρωτοβάλω εξ' άλλου.....
Καλή σου ημέρα καλό μου transient και πρέπει να ξέρεις πως αν και ζώ μέσα σε κάστρο (με την κανονική ένοια του κάστρου όχι την συμβολική) δεν με είμαι περιτοιχισμέν-- από κανενός είδους περιτοίχισμα... Εξ΄άλλου είμαι ένα πάλσαρ που κάποια μοναδική στιγμή η ακτινοβολία (που αποδείκνυε την ύπαεξή του), αποτυπώθηκε σε ένα βότσαλο fractal...; 24 Μαΐου 2008 στις 10:51 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Fractal καλησπέρα, έχεις δίκαιο για την παρατήρησή σου. Δεν συνδυάζονται αυτό τα δύο, όμως η φωτογραφία αντιπροσωπεύει το χαρακτήρα μου, ενώ το όνομα του Blog αντιπροσωπεύει την στιγμιαία ύπαρξη μου στον πλανήτη αυτόν.
Δεν χρειάζεται να αγωνιάς για την κατάληξη του νε-. Ακόμα και αν το μάθω δεν μου αλλάζει τη διάθεση απέναντι στο άτομο.
Εκτός τούτου, δεν έχει καμία σημασία το χρώμα δέρματος (φαντάζομαι ότι ήδη θα έχεις γίνει μελαμψό fractal με τα 10 μπάνια), η εθνικότητα, ή το γένος για εμένα. Οι ιδέες του ατόμου και οι ηθικές του αξίες έχουν σημασία για τον υποφαινόμενο.
Και εσύ έχεις βάλει κάτι που δεν έβαλα εγώ αλλά μου άρεσε πολύ. Ο πόλεμος των κουμπιών. Πράγματι υπάρχουν πολλά που αγαπά κανείς και δεν είναι δυνατόν να τα βάλει όλα. Έχει όμως το πλεονέκτημα ότι κάνοντας κλικ στο όνομα σε πάει σε λίστες με Bloggers που έχουν ίδια ενδιαφέροντα.
Πράγματι ο Επίκουρος έχει αξιόλογο Blog. Μάλιστα έχει και την λεπτότητα να έχει ξεχωριστό Blog σχετικό με την επαγγελματική του απασχόληση. Πολύ σωστός.
Τα παραπάνω απαντούν και στο σχόλιο που έβαλες και στο δικό μου Blog.
Καλή σου νύχτα fractal, από gskastro; 24 Μαΐου 2008 στις 6:31 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: καλή νύχτα transient. κουραστική μέρα σήμερα.Πρωϊνές δουλειές. μπάνιο στη θάλασσα, μάθημα σε κάτι παιδιά από Αλβανία, υποδοχή ξενάγηση μιας ομάδας υψηλόβαθμων στελεχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και το βράδυ μέχρι τώρα, χορός με νησιώτικα, βάλς και ταγκό πλάϊ στη θάλασσα.. Οι Γερμανοί το καταδιασκέδασαν. Έκαναν σαν παιδιά. χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης. Δεν αγωνιώ για την αποκάλυψη του φύλου μου. Απλά νομίζω ότι έτσι θα αποφύγω μερικούς και μερικές ενοχλητικές ή ενοχλητικούς που γυρνάνε τα blogs ψάχνοντας για περιπέτειες..Αυτούς τους τύπους τους συνάντησα αρκετές φορές.Ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σου. Θα τα ξαναπούμε.
Καλή νύχτα; 25 Μαΐου 2008 στις 12:23 π.μ.
ego! o aetos ton deksamenon είπε...: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=83442903260383136&postID=5687328364075176348&page=1; 25 Μαΐου 2008 στις 12:19 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Αετέ.. Γιατί είσαι τόσο ευέξαπτος. Δεν έκραξα τις φωτογραφίες σου. Νομίζω όμως ότι έχω δικαίομα να έχω διαφορετικό γούστο από το δικό σου. Εξ. άλλου η αισθητική αντίληψη του καθενός είναι συνυφασμένη με όλα όσα υλικά και άϋλα έχουν χτίσει τον εαυτό του. Γιατί θεώρησες κράξιμο το ότι είπα πως δεν μου άρεσαν οι φωτογραφίες στο blog σου. Κάνεις πολύ καλά που ασχολείσε με το παρόν. Αλλά να λάβεις υπ΄όψιν σου ότι το παρόν είναι μόνο η μιά διάσταση της ζωής μας. Η ελπίδα για το μέλλον (όπως εσύ αναφέρεις) είναι μιά ακόμα διάσταση της ζωής μας. Όπως μιά άλλη είναι και το παρελθόν μας. Ο Αίστάιν ήταν που είπε πως πρέπει να πατήσουμε στους ώμους των προγόνων μας για να δούμε το μέλλον. Σκέψου το λίγο. Ξέρεις πως οι τρεις διαστάσεις της Ευκλειδίου γεωμετρίας έχουν ξεπεραστεί. Η τέταρτη είναι μετρήσημη ενώ οι επιστήμονες μιλούν για 11 αν δεν κάνω λάθος. Εγώ σου μίλησα μόνο για τρείς. Επαναλαμβάνω. Κάνεις πολύ καλά που ασχολείσε με το παρόν. Αλά αυτό να μην σε κλείνει στη δεξαμενή. Υπάρχουν και οι απροσδιόριστοι μη μετρίσημοι αιθέρες. Μην τους αγνοείς. Κατά τη γνώμη μου πάντα...Και μην αρπάζεσαι τόσο εύκολα. Σε παρακαλώ. Μην αποκλείιεις τη δυνατότητα συζήτησης. Έχεις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και καλλά είναι να τις λές για να τις ακούμε.
Το fractalx; 25 Μαΐου 2008 στις 12:46 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal τί σημαίνει?
Καλησπέρα σας.
Τολμώ να πω πως είμαι έξω απο τα νερά μου.
Όλα όσα με προσοχή διάβασα απο την μιά μου κίνησαν το ενδιαφέρον ,απο την άλλη ένοιωσα σαν ufo.
Είμαι πρακτικός άνθρωπος. Συγχωρέστε με.
Αναζητώ ανθρώπους που θα μου δώσουν το στίγμα της γνησιότητας στα γραπτά τους και στην σκέψη τους. Δεν μ'ενδιαφέρει το φύλλο και η ηλικία.
Εδω που βρέθηκα ,πιστεύω πως κάτι σημαντικό θα μου προσφερθεί.Πέρα απο τις γνώσεις που έχω και έξω απ'όλα τα κοινότυπα που συναντά κανείς στην πλειοψηφία των blog.
Περιμένω την έξέλιξη της ιστορίας σου με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Καλή νύχτα και καλή εβδομάδα να έχεις.
fractalx...; 25 Μαΐου 2008 στις 11:26 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Αγαπητέ Επίκουρε
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.
Σε ευχσριστώ ακόμα γιατί τα λόγια σου με υποχρεώνουν να μαζέψω λίγο τη σκέψη μου για να γίνω πιό κατανοητ-. Περιμένω να περάσουν να με πάρουν για ένα μικρό ημερήσιο ταξείδι και δεν ξέρω αν θα προφτάσω να ολοκληρώσω ότι έχω να σου πω, αν και νομίζω πως δεν έχω και πολλά. Είσαι νομίζω από τους τυχερούς εκείνους που μπορούν να εκφράσουν εκείνο ακριβώς που θέλουν να πουν με τετραγωνισμένα λόγια. Μου συμβαίνει και εμένα στις επαγγελματικές και κοινωνικές μου σχέσεις. Εδώ όμως είμαι ενώπιος ενωπίω. Εδώ κουβεντιάζω με την ψυχή μου και με την ψυχή των φίλων που κουβεντιάζουν και εκείνοι με τη δική τους ψυχή,σε μιά διάσταση διαφορετική από εκείνη της καθημερινότητας. Θέλω πολύ να είσαι ένας από αυτούς. Δεν ξέρω αν η ιστορία μου θα βρεί το τέλος της. Χτίζεται καθημερινά.. Είναι μιά συνομηλία με τον εαυτό μου και τη θάλασσα. Πρέπει να σου πω πως η ιστορία μου με τη θάλασσα δεν έχει τέλος. Έχει μόνο αρχή που ξεκινά από τα πρώτα-πρώτα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Στο ξεκίνημα αυτό έχω δώσει ένα όνομα: Η αποκάλυψη της ξεχασμένης θεότητας του βασιλειά Ήλιου.
Η φωτογραφία που εκφράζει αυτή την αρχή έχει αναρτηθεί με αυτόν τον τίτλο στο blog μο.
Θα τα πούμε εν καιρώ.
Την ερμηνεία της λέξης fractal θα τη βρείς αν βάλεις τον υπολογιστή σου να ψάξει για αυτή. Έχει πολύ ενδιιαφέρον. Είναι κκυρίως μαθηματική και ιδιαίτερα γεωμετρική ένοια. Λύνει προβλήματα στα οποία δεν μπορεί να απαντήσει η Ευκλείδια γεωμετρία. Αλλά η ένοια αυτή βρίσκεται και σε κοινωνικά και άλλα φαινόμενα.
Η αυθαίρετη ερμηνεία με την οποία εγώ τη χρησιμοποιώ είναι εκείνη της μικροκλασματικής απεικόνησης. Άν σε ενδιαφέρει ο λόγος που προσδιορίστηκα με αυτή, θα έχουμε καιρό να τα πούμε αν και νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να σου πω εγώ. Θα καταλάβεις μόνος σου.
Χαιρετίσματα από μιά ελάχιστα μικρή γωνιά του Αιγαίου. Της γενέθλιας θάλασσας που ¨"με τρέφει, τρέφεται από με και με σκοτώνει"
fractal; 26 Μαΐου 2008 στις 11:05 π.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: ...με τρέφει τρέφεται από με και με σκοτώνει?
fractal έχω την αίσθηση ότι είσαι νέος άνθρωπος.
Πιστεύω επίσης πως ο συνδυασμός Θάλασσα ,Ήλιος είναι ζωοδότης.
Αναζητώ λοιπόν την εξήγηση της κατάληξης του σχολίου σου.
Όσο για την αδυναμία μου να καταλάβω δεν φταίει ο τρόπος που γράφεις αλλά ο τρόπος που σκέφτομαι.Δώσμου λίγο χρόνο να εξοικειωθώ και θα τα καταφέρω.
Μικροκλασματική απεικόνιση.Ωραίος όρος.Προσπαθώ να τον ταιριάξω με την καθημερινότητά μου και όσο δεν τα καταφέρνω τόσο ποιό δυσνόητος μου γίνεται.Και αυτό είναι το ενδιαφέρον.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ασχολείσαι με δύο από τα πιό ενδιαφέροντα πράματα που υπάρχουν στην ζωή μας.Τα παιδιά και ο χορός.
Σε συνδιασμό με τον τόπο που ζεις φαντάζομαι την ζωή σου ευχάριστα δημιουργική.
Ελπίζω να μην υπερβαίνω τα εσκαμμένα.
Καλό βράδυ; 26 Μαΐου 2008 στις 11:15 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Καλέ μου Επίκουρε. Κατ΄αρχήν να σου πω πως έχω βάλει την διεύθυνση του blog σου στα αγαπημένα μου, αλλά δεν μπορώ να μπω απέυθείας παρά μόνο μέσα από τα blog άλλων. Γιατί συμβαίνει αυτό: Δεν ξέρω.
Ας προσπαθήσω να σου απαντήσω σε μερικά θέματα που έβαλες. Δεν ασχολούμε επαγγελματικά με το χορό. Μου αρέσει όμως υπερβολικά να εκφράζω τα συναισθήματά μου μέσα από το χορό και το τραγούδι. Και όπως καταλαβαίνεις το είδος του χορού που με βοηθά να το κάνω είναι τα νησιώτικα του Ανατολικού Αιγαίου. Όχι τα χοροπηδηχτά κυκλαδίτικα. Και για να ακριβολογώ όχι εκείνα που καθιέρωσαν πανελλήνια οι Κονιτοπουλαίοι που καταστρέφουν το νησιώτικο μέλος και ύφος. Ακόμα και τον ρυθμό αλοιώνουν. Αυτή η οικογένεια αν εξαιρέσει κανείς την πρώτη γενιά τους, κατέστρεψε τη νησιώτικη μουσική. Χυδαιοποίησαν το στίχο και το ύφος της αρχοντιάς του.
Η μουσική και οι χοροί στο Ανατολικό Αιγαίο άκολουθούν πιστά το ρυθμό και την συνέπεια των κυμμάτων. Και όταν o xoρός γίνεται πλάϊ στη θάλασσα συντελέιται η μυστηριώδεις ένωση του ανθρώπου με τη φύση που τον γέννησε " τον τρέφει τρέφεται από αυτόν και τον σκοτώνει" Εξηγούμαι. Ξάπλωσε πάνω στα βότσαλα της παραλίας και άκου τα κύμματα. Καθε φορά που απλώνουν πάνω στην παραλία και αποσύρονται, μαζί με τα βότσαλα που σέρνουν πίσω τους πέρνουν κάτι και από σένα. Αυτό το κάτι γίνεται μιά συμπαντική ουσία που εκπορεύται από σένα και φτάνει μέχρι την πιό μικρή γωνιά της Γης. Μπορεί να το πιάσει ένα μελλαψό παιδάκι με σκληρά κατσαρά μαλλάκια και να παίξει μαζί του. Δεν είναι υπέροχο να νιώθεις ότι ανήκεις στο σύμπαν και ότι αντίστοιχα σου ανήκει το σύμπαν. Τι είσαι λοιπόν? Μιά μικροκλασματική απεικόνησή του. όσο όμως πιό απλωμένος νιώθεις τόσο γίνεσαι πιό αρεός. Κάτι σαν τις φωτογραφίες που όσο τις μεγενθύνει κανείς τόσο πιό αραιός νιώθει.
Επίκουρε καλέ μου φίλε. Πρέπει να σταματήσω εδώ. Με πήραν τα κλάματα. και ξέρεις γιατί? Κάποτε όταν σε κάποιο άνθρωπο της ψυχής μου μίλησα έτσι, έβγαλε το συμπέρασμα για μένα ότι πρόκειται γιά σεξουαλικά ανώμαλο άτομο.
Αλήθεια τι μεγαλύτερο χτύπημα για σε σκοτώσει? Με τρέφει..τρέφετε από με και με σκοτώνει. Σου χρωστώ ακόμα πολλές απαντήσεις μα τώρα δεν μπορώ. Ίσως γίνει ζημιά στον υπολογιστή μου. Έχε υπομονή σε παρακαλώ.; 27 Μαΐου 2008 στις 11:16 π.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractalx μου άρεσε το παράδειγμά σου .Ο συνδυασμός άνθρωπος,κύμα, βότσαλο,μου φέρνει πολλά στο νου,αλλά όχι την δική σου εκδοχή.
Φυλάξου από ανθρώπους μικρόνους και μικρόψυχους.Μόνο κακό φέρνουν στην ζωή μας.
Φεύγω για την βίγλα σου τώρα.
Γεια χαρά.; 27 Μαΐου 2008 στις 6:10 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Γιά τη βίγλα μου μπορείς να διαβάσεις στο σημείωμα που έγραψα στο gskastro. Με συγχωρείς που παρασύρθηκα από τιις σκέψεις μου και μίληησα περισσότερο για τον εαυτό μου. Δεν μου έγραψες αν βρήκες την ερμηνεία της λέξης fractal. Πήγες βόλτα λοιπόν στη βίγλα μου; Κάθησες στη σκιά της και κοίταξες το πέλαγος; Είχες πάρει κάτι ζεστό μαζί σου; O αέρας που φυσά εκεί πάνω μπορεί να σε γυμνώσει. Από τη βίγλα μπορείς να δεις τον κόσμο διαφορετικά. Ίσως υπάρχουν και εδώ οι δροσουλίτες των κάστρων. Είναι σίγουρο όμως πως υπάρχουν τα στοιχιά των αναμνήσεων... κάποιων αιώνων ζωής.
-Είμαι στη βίγλα σου
-Το ξέρω, πάντα εκεί είσουν. Και δεν θα κάνεις βήμα από εκεί..
Καλή σου νύχτα φίλε μου; 27 Μαΐου 2008 στις 9:34 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractalx ,όσα γράφεις ,ο τρόπος που τα γράφεις ,δείχνουν άνθρωπο ευαίσθητο,ζεστό,γλυκόκαρδο.
Έννοια σου και προσέχω όταν είμαι στην Βίγλα σου.
Κάνε μου μια χάρη.Συντόνισε το ρολόι του υπολογιστή σου με ώρα Ελλάδος γιατί τα έχω χαμένα.
Νύχτα γλυκιά.
Όνειρα θαλασσοτραγουδισμένα σε ήχο πλάγιο.
Κύματα στα βότσαλα.
Ψυχή σκόρπισμένη στο απύθμενο πέλαγος.
Βλέμμα καρφωμένο στης ανεμοδαρμένης Βίγλας την θέα.
Και ο Μάης δεν έφυγε ακόμη.
Καληνύχτα στο fractal xxx???; 27 Μαΐου 2008 στις 11:33 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Καλή μέρα στον Επόκουρε.. Φωτεινή, δημιουργική, γεμάτη χαμόγελα. Παντού χαμόγελα...Τι κι αν τελειώσει ο Μάης...Ο Ιούνιος μας περιμένει γεροδεμένος ηλιοψημένος με μιά αγγαλιά στάχυα που μοσχοβολούν το άρωμα της Γης. Της μάνας Γης
Ήδη συντόνισα το ρολόϊ μου. Χάρηκα που πίνουμε τρείς το καφεδάκι. Ο Gskastro είναι καλός φίλος και εκπέμπει στην ίδια συχνότητα χωρίς να μπλέκονται οι εκπομπές μας. Δεν είναι υπέροχο...
Στην αυλή μου έχει ανθίσει ο κάκτος.Μου δείχνει δυό φορές το χρόνο την ψυχή του μέσα από υπέροχα κατάλευκα χωνιά με λίγο ρόζ στην καρδούλα τους.
Επίσης η Ορτανσία έχει ετοιμάσει μιά τεράστια ροζ μπάλα και βιάζεται να ετοιμάσει και τις υπόλοιπες. Κάμποσες μπιγκόνιες σκαρφαλώνουν και σκαρφαλώνουν για να πάρουν χρώμα από τον κουβά του ήλιου. Βλέπεις η αυλή μου είναι περιτοιχισμένη σε ύψοε τεσσάρων μέτρων. Γιατί; Οι τοίχοι έχουν χτιστεί πριν 700 χρόνια..Δεν έχω δικαίωμα να αφαιρέσω έστω και μία πέτρα. Ήθικό δικαίωμα εννοώ.
Καλέ μου επίκουρε και θα μπορούσα να πω το ίδιο και για τον Gskastro, εκφράζομαι έτσι γιατί δεν φοβούμε να εκφραστώ. Και αυτό, γιατί ξέρω πως με καταλαβένετε. Αυτό για μένα είναι ευλογία. Σκύβω το κεφάλι ευλαβικά και την δέχομαι. Ειδικά αυτό τον καιρό την έχω πάρα πολύ ανάγκη. Ευχαριστίες λοιπόν από μένα για σας. Γιατί δεν είμαστε μηχανές προγραμματισμένες έτσι που να μην δεχόμαστε πως είμαστε μηχανές.
Και γιατί πιστεύουμε πως και η συνείδηση αποτελεί βασικό συστατικό του σύμπαντος όπως η ενέργεια και η μάζα.
Το ρολόϊ της εκκλησίας του χωριού μου , μόλις χτύπησε 11. Πάω για μπάνιο. Τα νερά είναι κρύα εδώ ακόμα και το καλοκαίρι. Βορειοκεντρικό Αιγαίο. Όμως αστράφτουν στον ήλιο τις γαλαζοπράσινες αποχρώσεις τους.
Οι κορμοράνοι (στο χωριό μου τους λέμε καλικατσούδες) θά κολυμπούν πλάΙ μου χωρίς να με φοβούνται. Τους έχεις δει να βυθίζονται στο νερό;
Είναι σαν να αποκτά ξαφνικά ο άνεμος ύλη και να βυδώνεται μέσα στο νερό.
Τρέχω να κάνω το ίδιο.
Καλή μέρααααααα...; 28 Μαΐου 2008 στις 11:16 π.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Αυτό θα πει τύχη!!!
Να βουτάς παρέα με κορμοράνους,ενώ τα φιλαράκια σου ψήνονται στην αφιλόξενη πόλη.
Ας είναι γιατί σου αξίζει.
Καλημέρα μίκρή Μικροκλασματική Απεικόνιση.; 28 Μαΐου 2008 στις 1:08 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Και εγώ ζηλεύω εσένα Επίκουρε. Και την παρέα σου στη φωτογραφία. Είναι πιπίλα αυτό που έχει στο στόμα;
Γύρισα και σήμερα από το υπέροχο μπάνιο μου. Οι κορμοράνοι σήμερα δεν ήταν εκεί. Έχουν και αυτοί τις δουλειές τους. Δεν είναι πάντα διαθέσιμοι...Ισχύει και για σένα ότι είπαμμε με τo transient
Δηλαδή αν ανακαλύψεις το μέρος που ζω ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού που θα οργανώσουμε, θα φιλοξενηθείς εδώ. Και μάλιστα την εποχή των μανιταριών.Δε θέλω όμως ζαβολιές. Αν και οι ζαβολιές όταν παίζει κανείς μαζί μου επιδέχονται πολύ συζήτηση:
1on Γιατί δεν μπορώ να υπακούσω σε κανόνες (εκτός αν τους βάλω εγώ)
2ον Γιατί μου αρέσει να παίζω με τα παιχνίδια ,ιδιαίτερα αν τα πέρνουν οι άλοι στα σοβαρά.
3ον Γιατί δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ιδιαίτερα τα τυχερά παιχνίδια με τα χαρτιά.
4ον Γιατί δεν με παίζουν πιά...
Εν τούτοις μαζί σας θα κάνω μιά εξαίρεση.
Καλό απόγευμα.; 28 Μαΐου 2008 στις 5:01 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal παιχνιδιάρικο πλάσμα χαιρετώσε.Να σου ζητήσω μιά χάρη?
Θα μου επιτρέψεις να συναγωνιστώ με τον gskastro και να μη τον ανταγωνιστώ?Αφου το έπαθλο είναι κοινό ,πιστεύω πως έχουμε αυτό το δικαίωμα.Απο την άλλη είναι η μόνη ευκαιρία που θα μπορούσα να έχω και να πετύχω το σκοπό μου που δεν είναι άλλος από το να σε γνωρίσω στον τόπο σου που σ'έθρεψε και σου έδωσε όλη αυτή την λεπτότητα σκέψης και τον πλούτο γνώσης.
Σου εύχομαι ότι καλύτερο να έρθει στην ζωή σου και να σου προσφέρει την χαρά και την λάμψη στο βλέμμα την ηρεμία και την γνώση στο νου.; 29 Μαΐου 2008 στις 12:15 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως....

Κάποτε είμουν μια κανονική ανθρώπινη πέτρα χτισμένη σε μια ξερολιθιά σε ένα μικρό χωριό, ένός πανέμορφου νησιού του Ανατολικού Αιγαίου. Η πρασινάδες που με στόλιζαν ήταν από τις περικοκλάδες που άπλωναν επάνω μου μα ποτέ δεν ρίζωναν μέσα μου.
Ύστερα ήρθε Εκείνο.....Εκείνο προκάλεσε την μεγάλη έκρηξη...
Τώρα είμαι ένα pulsar και περιπλανιέμαι στο αχανές σύμπαν.Περιστρέφομαι με μεγάλη ταχύτητα, αλλά οι εκπομπές της ακτινοβολίας μου, έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία μου ανάμεσα στα πλανητικά συστήματα. Μόνο κάποτε η ακτινοβολία μου αποτυπώθηκε με ανεξήτηλα σημάδια, πάνω σε ένα μοναδικό βότσαλο μιαςς έρημης παραλίας .. Σε αυτό το βότσαλο που τυχαία ξεχώρισε.. εκείνο, (ανάμεσα στα βότσαλα που έσερνε πίσω της η θυμωμένη θάλασσα), αποτυπώθηκε fractal η υποψία της ύπαρξής μου. Της απίστευτα μικρής μάζας μου, που ακτινοβολεί από κάποιο νεφέλωμα, κάποιου μακρυνού πλανητικού συστήματος, την συμπάντική ύλη εκείνου που με αφάνισε..
Εκεί θα μένω για έτη φωτός, που γράφονται μόνο σε ψηφία άρρητου αριθμού.
Μα εσείς θα με βρίσκετε εδώ..
Να καταποντίζομαι στα ύδατα, να διασκορπιζομαι στους ανέμους και τις ερήμους της Γης , με την ίδια πάντα αγωνία:
Πόσο τυχαίο, είναι το τυχαίο;
Έχετε δει ποτέ φυτό να ριζώνει και να ανθίζει πάνω στην πέτρα;
Πάνω στη σκληρή γρανιτένια πέτρα.Ναι, το είδα. Το ξεχώρισα γιατί δεν έμοιαζε με την περικοκλάδα που τόσο καλά ήξερα. Το είδα ακριβώς την στιγμή που σκεπτόμουν πως μόνο η μαθηματική λογική μπορεί να ορίζει την ζωή και οι αριθμοί να κρατούν γερά την ισορροπία του σύμπαντος.. Και πως μόνη εκείνη (η λογική των αριθμών) μπορεί να δημιουργεί τάξη ακόμα και σε εκπληκτικού βαθμού πολυπλοκότητα.Το είδα και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να ανατρέψει την ισορροπία του σύμπαντος, να μετατοπίσει τον άξονα της Γης: Σε μιά πέτρα του τείχους της Ιερουσαλήμ. Σε συμβατικό χώρο και χρόνο. Στο χώρο και το χρόνο που θα έρχομαι ξανά και ξανά για να σας συναντήσω, και να μου μιλήσετε για το δικό σας εκείνο. Θα έρχομαι κάθε φορά που θα δειλιάζω και θα φοβούμαι πως ήρθε η ώρα μου να γίνω και γω πεφταστέρι. Να υποταχθώ στους νόμους.
. . Και να πάψω να αισθάνομαι.

Από που έρχονται τα κύμματα

Τα κύμματα έρχονται από πολύ μακρυά. Ξεκινούν από το Βόρειο πόλο καθώς, κατά την σπάνια Άνοιξη στα μέρη εκείνα, λιώνουν οι πάγοι.
Ύστερα καμπυλώνουν και στενεύουν για να μπουν στο κανάλι του ποταμού και να διασχίσουν το μισό βόρειο ημισφαίριο πριν φτάσουν στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί σταματούν γιά λίγο τη αέναη ροή τους. Έχουν να κάνουν πολά προσκυνήματα πριν περάσουν στον Βόσπορο. Αλλά και όταν αφήνουν πίσω τους τα στενά, δεν μπορούν να περάσουν αδιάφορα από τη θάλασσα του Μαρμαρά. Μερικά μάλιστα μπαίνουν σιωπηλά, στον Κεράτιο. Όταν τελικά προσπερνούν τα Δαρδανέλια και κατηφορίζουν στο Αιγαίο, ξεκουράζονται μαζεύοντας κάμποσο ήλιο στις ράχες τους. Τα Νησιά του Αιγαίου δεν τα απασχολούν. Ψάχνουν για κάτι που ξέρουν πως υπάρχει μα πως ποτέ δεν μένει σταθερό. Πως μετακινείται συνέχεια σε στεριά και θάλασσα και πολές φορές βυθίζεται μέχρι να φτάσει τους φυκιώνες σε κάποιες μοναχικές παραλίες και να συρθεί απάνω τους. Ξέρουν πως αυτό, τριγυρνά ασταμάτητα μονάχο, κοιτάζοντας μέσα βαθειά στη ψυχή των πραγμάτων και καμιά φορά και των ανθρώπων. Αυτό, ξέρει πολύ καλά τους νόμους της Φυσικής και πιστεύει πως κάθε τυχαίο υπόκειται σε μιά απαραβίαστη αναγκαιότητα...
Αγνοεί όμως εντελώς τους νόμους της Φύσης. ..
Έτσι μιά μέρα, αυτό έφτασε ανυποψίαστο , σχεδόν αθώο, στην μοναχική παραλία. Αυτό δεν ήξερε πως η μουσική που έρχονταν από κάπου μακρυά, ήταν από τη λύρα του Ορφέα καθώς έδεινε ρυθμό στα κουπιά της Αργώς. .
Πως ο βαρύς έρωτας του Ορφέα ήταν η κινητήρια Δύναμη στα κουπιά της Αργώς.
Και πως το πουλί που πέρασε τις συμπληγάδες ήταν η φωνή μου που δραπέτεψε από τη σιωπή της πέτρας.
Αυτό εκστασιασμένο από την αναπάντεχη ομορφιά (που τόσο πολύ το πονούσε) ακούμπησε με τα δάχτυλά του ένα βότσαλο, που πεταμένο ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, δέρνονταν από τα θυμωμένα κύμματα.
Και έτυχε! Από εκείνη τη στιγμή, αυτό το βότσαλο, κουβαλά στη ράχη του ένα βαρύ fractal...
Ένα fractal που είχε σφραγίσει η ακτινοβολία ένος μικρού πάλσαρ και που ήταν ότι είχε απομείνει από τη μεγάλη έκρηξη... (συνεχίζεται)

2η συνέχεια
Ωστόσο τα κύματα κατηφόριζαν στο Αιγαίο, παρακολουθόντας την δανδέλα των ακτών της Μικρασίας. Κατηφόριζαν.. .. Κατηφόριζαν.. Όλο κατηφόριζαν..Δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην αναγκαιότητα να συναντήσουν αυτό το κάτι..Άλλοτε άφριζαν και άλλοτε στριφογύριζαν σε μικρές δίνες πάνω από τους φυκιώνες στις μοναχικές παραλίες των γύρω νησιών. Πολλές φορές κούφωναν σαν σπηλιές για να χυθούν ξαφνικά πάνω στα βότσαλα και να κάνουν ορμητικό, κατακτητικό, μέ άγρια διεκδηκητική μανία έρωτα, μαζί τους. Οι φωνές τους τότε γίνονταν σπαραχτικές για όσους τύχαινε να βρεθούν εκεί κοντά..Και θα στο πω καθαρά. Γίνονταν σπαραχτικές και για μένα. Για μένα που δεν μπορούσα να υποψιαστώ την ύπαρξη αυτού του απροσμέτρητα ανεπαίσθητου που μεταβάλλεται στις συνεχώς αναθεωρούμενες αρχικές μου νοήσεις και που κάνει να φαίνεται τυχαίο αυτό που έχει ήδη προκαθοριστεί....
(συνεχίζεται)

3η συνέχεια.
Εγώ καταλαβαίνω τα κύματα. Πάσχω μαζί τους. Νοιώθω την αγωνία τους καθώς αγωνίζονται να αποτυπώσουν πάνω στο κόρμι (σου?) τα βαρειά μυστικά που κουβαλούν στις ραχες τους.
Πόσο βαθειά επικοινωνώ με τα κύματα..
Οι υπόγειες στιβάδες της ύπαρξής μου βρίσκονται εκεί ακριβώς που ξεκινούν τα κύματα. Γιαυτό πάντα βρίσκουν τον τρόπο να μπούν σε ό,τι σκέπτομαι, σε ό,τι
αισθάνομαι. Πάντα καταφέρνουν να μπούν στο συμπηκνωμένο μαγνητικό πεδίο μου και να εκπέμπουν στην κατεύθυνση των δυό πόλων της ύπαρξής μου. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκομαι.
ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ....Εκεί στην άκρη του γιαλιού να με σέρνουν μαζί τους. Να σκορπίζουν την ουσία μου στα πέρατα του σύμπαντος και ύστερα να με συναρμολογούν ξανά και ξανά για να παίξουν με τις αισθήσεις μου. Να με διδάξουν τους νόμους της Φύσης....
(συνεχίζεται)

4η συνέχεια
Ενώ εσύ περιφρόνησες την επιθυμία των κυμμάτων.
Ναι. Eγώ μαθήτευσα αιώνες στο σχολείο τους....
Αυτά με μύησαν στα μυστήρια της Φύσης...Η ενέργειά τους έδωσε κίνηση μέσα στις φλέβες μου. Εκείνα στοίχειωσαν τα θέλω μου. Εκείνα μου έδωσαν την διαταγή να δραππετεύσω από τη σιωπή της πέτρας. Και εκείνα τώρα αντιστέκονται στη θέλησή μου να ξαναγυρίσω σάυτήν.
Και τώρα τι θα απογίνω ;
....Στο στόμα μου πεθαίνουν οι λέξεις χωρίς οξυγόνο.
....Ο λαιμός μου παγιδευμένος στη θηλειά των ακτίνων...
....Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα πάνω στον εμποτισμένο με πίσσα πάσαλο της αγωνίας μου...
....Και οι αντιστάσεις του νού μου πεταμένες σαπίζουν σε ένα παλιό καρνάγιο...
Τώρα φοβούμε το καλοκαίρι που έρχεται.
Μα τα κύμματα αρνούνται να ξεβράσουν σε μια γωνιά το πτώμα μου.
Αρίστευσα, λένε, κάποτε...
και συνεχίζουν να με διδάσκουν.
Με ένα χάρακα να μαστιγώνει τη σάρκα μου.
Με ένα διαβήτη καρφωμένο στα σπλάχνα μου.
Και με ένα μοιρογνωμόνιο που αρνείται να υποταχθεί...
(συνεχίζεται)

5η συνέχεια
Και τώρα ξαφνικά πως να πιστέψω στους εντός μου ψιθύρους ; Ήχοι από παντου με κατακλύζουν. Είναι βιολί; Μάλον. Όχι.. όχι μπορεί να είναι ο αέρας που περνά φασαριόζικα μέσα από τις πευκοβελόνες, και ύστερα χάνεται. Κι αν είναι το τζιτζίκι που ξεχάστηκε να περιμένει το ταίρι του και έγινε ένα με τον κορμό της γέρικης ελιάς;. Και αν είναι αϊδόνι που έχασε το ταίρι του; Λάθος ; Μπορεί να είναι ένα μικρό ψάρι παγηδευμένο σε ένα ταλάνι. Μπορεί και οι χτύποι της καρδιάς κάποιου φυλακισμένου που περιμένει την αίτηση χάριτος. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να είναι ήχοι από κάποιο κρόταλο μοναστηριού. Μπορεί και από τις ίδιες τις φλέβες μου. Χιλιάδες ατέλειωτες τα μπορεί. Μόνο ένα θα πω ακόμα. Μπορεί να είναι η φωνή του Αϊδονίδη που ήταν σκορπισμένη στη απόλυτη διαφάνεια του απείρου και που ένας πανίσχυρος συμπηκνωτής (άγνωστο ποιός) μάζεψε τους φθόγγους της. Μπορεί όμως τίποτα από όλλα αυτά . Μπορεί να είναι μόνο σιωπή που αγωνίζεται να γίνει ήχος. Εκατομμύρια μπορεί. Θεέ μου γιατί ξοδεύεις τόσα χρώματα για να σκοτεινιάζεις τον ουρανό. Τα άστρα σου ξεφωνίζουν: Λυπήσου μας. Όσοι νογούν τις φωνές των άστρων απόψε τη νύχτα της 20ης προς την 21η Ιουνίου να γυμνωθούν και να περιμένουν τις προσταγές τους.
(συνεχίζεται)

6η συνέχεια
Η πιό συμπυκνωμένη νύχτα του χρόνου.
Τα θαύματα γεννιούνται ακριβώς τη νύχτα αυτή. Μην αγνοήσεις τις προσταγές της.
Εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να μαζέψεις σταγώνα τη σταγώνα τον αφρό των άστρων για να μυράνεις τα χέρια που πάνω τους θα ακουμπήσεις την ψυχή σου. Και πρόσεχε τους ήχους. Μην και σε ξεγελάσουν. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν, θα παραμείνει πάντα πρόθεση.
Εις τους αιώνας. Και συ θα νιώθεις πως το σύμπαν ξεφεύγει από τα χέρια σου, σαν φυλακισμένο πουλί. Τα μάτια σου ιδρωμένα κι αμίλητα θα παρακολουθούν το πουλί μέχρι που να σμίξει με τον ορίζοντα πέρα από το τέλος του ωκεανού.
Και ύστερα όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μιά ανεξερεύνητη συμπαντική δύναμη θα σε σταυρώνει πάνω στο σταυρό της ομορφιάς. Θα σε μαστιγώνει το ηλιοβασίλεμα και θα σε ματώνουν τα καρφιά από τα τιτιβίσματα των πουλιών την ώρα που ζευγαρώνουν. Θα σε διαπερνά η λόγχη μιάς ασήμαντης πορφυρένιας παπαρούνας, και θα σε ποτίζει αλμύρα ένας μικρός αλήτης αστερίας στο βυθό. Τα φύκια θα γίνονται σφουγγάρι ποτισμένο με όξος και το άρωμα των γιασεμιών θα σφυροκοπά το κρανίο σου μέχρι να χάσεις τις αισθήσεις σου. Γιατί Θεέ μου έπλασες τόση ομορφιά και συ ποιητή πως μπόρεσες και ξεστόμισες την κατάρα; "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"
(συνεχίζεται)

(συνέχεια 7η)
Ωστόσο τα κύμματα συνεχίζουν σαν μανιασμένα κυνηγόσκυλα να οσμίζονται το πέλαγος. Τόση αμίληκτη βεβαιότητα στον τυχαίο προορισμό!!
Η συνεχής ευαίσθητη εξάρτηση από τον αρχικό τους στόχο τα κάνει να ακολουθούν συγκεκριμένους αιτιοκρατικούς κανόνες, με αυσηρή συνέπεια. Οι καλαμιές της λαγκαδιάς σέρνουν πίσω τους τις σκιές των δρυϊδων και τις ανάσες των πηγών που προσδιορίζουν τις συντεταγμένες της γεωγραφικής τους θέσης. Τι ψάχνεις λοιπόν κυνηγώντας τους ανέμους. Για ποιό απροσδιόριστο σχήμα ερευνάς το εμβαδόν, παγιδευμένο μέσα στην αιωνιότητα. Όλα μοιάζουν να υπακούουν σε μια χαόδη άτακτη συμπεριφορά και τα μηνύματά τους κρύβουν ένα μυστηριώδες είδος τάξης. Είπες: τωρα κρατώ εγώ το τιμόνι. Μα το κόκκινο βάμα του ουρανού σε τύλιξε πορφύρα και έχασες την αίσθηση του χώρου. Τώρα χρειαζόσουν εμένα. Το ένιωσα βαθειά μέσα μου.
Μα εσύ πάλι μ'αρνήθηκες...
(συνεχίζεται)

(συνέχεια 8η)
Τι αμίληκτη, θανατερή πίκρα.
Μπορεί να δηλιτηριάσει όλα τα ποτάμια της Γης. Μπορεί να ποτίσει τη θάλασσα, να στερέψει τις πηγές.
Μπορεί την Γή να την κάνει στέρφα
Μπορεί να μην ξαναγεννηθεί ποτέ πιά η Άνοιξη...
Μπορεί να καταστραφούν οι αισθήσεις σου.
Να συρθείς πάνω στους φυκιώνες του βυθού και να μην νιώσεις το μήνυμά τους.
Όχι δεν μπορείς να διιαβάσεις με τα μάτια αυτές τις γραμμές. Αυτό το απόλυτο πένθος της ψυχής δεν υπάρχει τρόπος να το διαβάσεις. Μην πεδευεσαι άδικα. Σιωπή. Μόνο. Τέλεια απόλυτη σιωπή.
Στο νησί του θανάτου. Μόνο ένα αργό σύρσυμο... Νατο πλησιάζει όλο πλησιάζει. Σαν φίδι που παραμονεύει...Πρόσεξε μη σε δαγκάσει. Πρόσεξε . Δεν πρέπει να πεθάνεις..
(συνεχίζεται)

Μορφοκλασματική απεικόνιση

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

H αποκάλυψη της ξεχασμένης θεότητας του Βασιλειά Ήλιου

21 σχόλια:

φίλοι

Οι εφεδρίες μου

Για την Άστρια. Ενθύμιο Μάχης.

Αφιερωμένη

Ανθισμενος αγριόβατος

Το χαμόγελο από την ΑΣΤΡΙΑ

Επισκέπτες

Πληροφορίες

Πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως....

περιμένοντας την μικρή φώκια.

προσκύνημα

Τό Κάστρο

Η Θάλασσα...

H Μερικούντα

Εγώ το Pulsar

Συστάσεις

Από που έρχονται τα κύμματα

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου