Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Σσσσσσσσσσssssss ησυχία παρακαλώ

.
.
Σσσς…… κάνετε ησυχία σας παρακαλώ



Μη φωνάζετε .. θέλω να σκεφτώ..

Πριν λίγη ώρα μου συναίβει κάτι καταπληκτικό..

Από τότε που ένιωσα να έρχομαι από κει που ποτέ κανείς δεν θα μάθει, κολυμπούσα ευτυχισμένο μέσα σε ένα κλειστό και ασφαλισμένο χώρο..

Ήχοι περίεργοι και ανεξήγητοι έφταναν στα αυτιά μου σαν μουσική, από ένα σύμπαν που υπήρχε έξω και μακριά από μένα, μα δεν είχα περιέργεια ούτε διάθεση για να σκεφτώ..

Και ξαφνικά! Όλα άλλαξαν..

Μια ανεξήγητη δύναμη με έσπρωξε να βγάλω από μέσα μου μια δυνατή φωνή σαν κλάμα....

Την ίδια ώρα που όλος ο κόσμος γύρω μου χάνονταν , κάτι πρωτόγνωρο ερέθισε τα μάτια μου που ξαφνικά απέκτησαν ένα άλλο σκοπό, εκτός από το να τα τρίβω με τα χέρια μου...

Απροσδιόριστα σχήματα που δεν μπορώ καν να τα παρομοιάσω με κάτι γνωστό, τρέχουν μπροστά στα μάτια μου, και οι ήχοι που ακούω είναι πιο καθαροί και μάλλον μπορώ να προσδιορίσω από πού έρχονται.

Μια αίσθηση ότι όλα με περίμεναν, με τυλίγει σαν ένα ζεστό απαλό σύννεφο και μου διώχνει τον πανικό!

Είναι μια αίσθηση από ένα γλυκόπνοο αεράκι που έρχεται από παντού και με χαϊδεύει χωρίς καν να με ακουμπά .

Νομίζω πως μου αρέσει και πως πολύ γρήγορα θα ξεχάσω τον πανικό και θα θέλω και εγώ να είμαι, αυτό που τώρα είμαι, ανάμεσα στα άλλα είναι.

Ήδη έχω παρελθόν.

Ήδη ζω το παρόν

Ήδη σκέφτομαι το μέλλον.

Τα χείλη μου , ήδη μοιάζουν έτοιμα να μιλήσουν.

Η Γη, ήδη βλασταίνει τρυφερό χορταράκι για να μετρήσει τα βήματά μου.

Τεντώνω τα χεράκια μου στον ουρανό και ήδη τρέχουν τα αστεράκια να παίξουν μαζί τους.

Σσςςςςςςςςςςςς

Κάνετε λίγη ησυχία παρακαλώ..

Πρέπει να κοιμηθώ, σκεπτόμενο

Είμαι!. Ένα είμαι, είμαι και εγώ.

Μη με κοιτάτε όπως κοιτάτε ένα τριανταφυλλένιο σύννεφο…



Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Εκείνη δεν ήταν πιά εκεί...



Βρήκαμε το μικρό σπίτι, να μας κοιτάζει απορημένο μέσα από τις φυλλοσιές...


Πόσα χρόνια είχε να ακούσει τα γέλια μας..


Τα αβοκάντο που είχε φυτέψει κρατούσαν με σπαραγμό τη βαριά καρδιά τους.


Τα γατιά περίμεναν υπομονετικά τα χέρια της, να ανάψει το τζάκι...

Οι ελιές είχαν καρπίσει ανέλπιστα και την περίμεναν να τις ξελαφρώσει απ' το βαρύ φορτίο..

Η θάλασσα δεν περίμενε τίποτα, εκτός ίσως από...

Το πέρασμά της, στα ανοιχτά.
Ένα μικρό λευκό πανάκι..


Όσα στα βάθη της θάλασσας αναπαύονται, και όσα πάνω στη Γη έχουν χρώμα και φως, υπάκουαν στην μουσική της ορχήστρας των χεριών της.


.Μπήκαμε σιωπηλά στο σαλόνι της..

Τα βιβλία στην μικρή πρόχειρη βιβλιοθήκη, ήταν εκείνα που πιό συχνά ξεφύλλιζε..
γιαυτό δεν είχαν απομακρυνθεί από κοντά της..

Και το αγαπημένο σκαρίφημα του Πικάσσο δάγκωνε άγρια την αυστηρή μανιέρα της γαλάζιας εποχής..

Καθίσαμε στην αγαπημένη της γωνιά και μας κέρασε γλυκιά, αχνιστή σοκολάτα...

Πήρε να βραδιάζει.
Ο αυστηρός κώνος του λόφου της Παναγιάς κατρακύλησε στο αρχιτεκτόνημα της εκκλησίας..

Και τα απέναντι βουνά στάθηκαν διαχωριστική γραμμή των δύο απέραντων γαλάζιων...

Μόνο τα ξασπρισμένα βράχια κάτω στην παραλία, φώναζαν το όνομά της...


Μα εκείνη δεν ηταν πιά εκεί............

Υ.Γ
"Χάνομαι τόσο νωρίς στη γλαυκή απεραντοσύνη
γιατί τίποτα δεν με αγάπησε"