Tο απραγματοποίητο

.
Εκείνη φταίει...
Η Άγονη!
Με την ανάρτησή της "ο γλάρος" μου έφερε στο μυαλό μια ιστορία , που αν δεν σας την πω, θα σκάσω.
θέλετε να σκάσω?
Όχι?
Ακούστε λοιπόν.


Σας έχω ήδη πει, πως τριγυρνώ ώρες, σε βουνά, λαγκαδιές και θάλασσες. (κάμπους δεν έχουμε!)
Ένα απόγευμα λοιπόν, μετά από πορεία 5.500 χιλιομέτρων έφτασα σε μια παραλία που αγαπώ πολύ, γιατί ποτέ δεν ησυχάζει! Είναι πάντα φουρτουνιασμένη.
Καθώς μαθήτευα στα κύμματα, βλέπω τον καφετί βράχο, καταμεσίς του πελάγου, κάτασπρο!



Νόμισα πως ήταν από τους αφρούς των κυμμάτων.
Όμως η λευκότητά του ήταν σταθερή σαν να τον είχαν μπογιαντίσει με άσπρη μπογιά!
Έτριψα τα μάτια μου ξανά και ξανά. Φώναξα δυνατά ξανά και ξανά, να ακούσω τη φωνή μου.
Όχι δεν είχα κοιμηθεί , και τα μάτια μου μπορούσαν να μετρούν τα βότσαλα.
Και όμως, ο καφετίς βράχος ήταν κατάλευκος.
Αδύνατον!!!
Και όμως ήταν!!!.


Ο σκούρος καφετίς βράχος ήταν άσπρος σαν το κατάλευκο μάρμαρο...
Αφέθηκα στο όνειρο...
Το αδύνατο είχε γίνει δυνατό..
Το όνειρο......
'Ωσπου, ξαφνικά, ένα κατάλευκο σύννεφο πέταξε πάνω από τον βράχο, και χάθηκε βιαστικά μέσα στο πέλαγος..!!!
Ήταν ένα σμήνος γλάρων...



Αυτά τα πουλιά έκαναν την ψυχή μου να πετάξει μακρυά, σε κόσμους άλλους.
Και τον νού μου να πιστέψει για λίγο, πως το αδύνατον, μπορεί να γίνει δυνατόν....

Και ύστερα τα βράχια ξανάγιναν καφετί....


Κοίτα όμως! ..Είχαν πάρει κάτι από τις αποχρώσεις τ΄ουρανού.....
.

O SEBASTIAN

Ήρθε από τo OHIO των Η.Π.Α..
Οι προ-παπούδες του ήταν Έλληνες. Δεν τους γνώρισε.
Θυμάται όμως τον παππού και τη γιαγιά του να μιλούν λίγα ελληνικά και να μαγειρεύουν ελληνικά φαγητά.
Εκείνος έλεγε: Εμένα δεν με αφορά. Αυτοί είναι Έλληνες, εγώ είμαι Αμερικανός.

Οι γονείς του δεν μιλούσαν καθόλου Ελληνικά, ούτε μαγείρευαν ελληνικά φαγητά..
Η μητέρα του, ( μουσικός ), από αγάπη στον Μπάχ, τον ονόμασε Sebastian .

Όταν μεγάλωσε, έκανε τα τατού του, και σπόυδασε μουσική (βιολί).
Εργάζεται μουσικός σε ορχήστρα, ενώ συγχρόνως παραδίδει μαθήματα βιολιού στο Ωδείο.

Φέτος αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα.
Από τις πρώτες επαφές που είχε , κατάλαβε, πως όλλα εδώ τον αφορούσαν.
Βρέθηκε στο χωριό μου, και αποφάσισε να μείνει εδώ και να δουλέψει στη θέση του Διαμαντή, που θα έφευγε. (ενός άλλου διαβατάρικου πουλιού, που έμεινε μαζί μας όλο το καλοκαίρι).
Έτσι έπιασε δουλειά σαν γκαρσόνι στο εστιατόριο του χωριού.

Εκεί τον γνώρισα και μου εμπιστεύτηκε το όνειρό του. Να μάθει Ελληνικά.
Του είπα ότι θα μπορούσα, να τον βοηθήσω.
Με ρώτησε για την αμοιβή μου.
Του είπα πως θα γινόταν με κλήρινγγ. ‘Οση ώρα θα του έκανα μάθημα,, τόση ώρα θα έπαιζε βιολί στην πλατεία.
Συμφώνησε και δώσαμε τα χέρια.

Τώρα κάθε βράδυ περνούμε υπέροχες στιγμές, ακούγοντας ένα εκπληκτικό βιολί ..
Λόγω της εξαιρετικής ποιότητας στην προσφορά του, είπα και εγώ να αναβαθμίσω τις υπηρεσίες μου. Έτσι προστέθηκαν και μαθήματα Ελληνικής Μυθολογίας την οποία λατρεύει..

Στο τέλος του Σεπτέμβρη θα πάει για λίγο, στην Αμερική.
Να ταχτοποιήσει κάποιες εκκρεμμότητες, και να γυρίσει.
Έχω και εγώ τα ταξείδια μου....

Με την Άνοιξη θα βρεθούμε πάλι στο χωριό. Να συνεχίσει ο καθένας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε...

Σε λίγες μέρες θα κάνουμε τον μισεμό. (τελετή αποχαιρετισμού)
Γιατί τώρα πιά, είναι ο δικός μας Σεβαστιανός.

Και εμείς, η Γκιζέλλα και εγώ, περπατήσαμε επτά ολόκληρα χιλιόμετρα για το χατήρι του.
Να κόψουμς τρία πανέμορφα ρόδια για κείνον.
Γεμάτα κόκκινους σαν την αγάπη σπόρους, με εκθαμβωτικά χρώματα σαν την μουσική του βιολόύ του..
Καλό ταξείδι Σεβαστιανέ..

Υ.Γ Κάνετε κλικ στην εικόνα Το λουλούδι που είναι πάνω στο ρόδι είναι το λουλούδι του αγριόβατου. Αν δεν το έχετε μυρίσει, δεν έχετε μεθύσει ποτέ!
Αυτό τον καιρό είναι γεμάτα τα βουνά ανθισμένους αγριόβατους..
Όμως μην το μάθουν οι εταιρείες οινοπνευματοδών ....

Mιά ασήμαντη Ιστορία....

.
.
Η εμμονή της λατρείας του βασιλειά Ήλιου

Τα αγγάθια, (που παρ όλα αυτά, κάποτε υπήρξαν αχτίνες), με εκδικήθηκαν.
Απεγκλόβισαν τους πύρινους σπόρους, που με διαπέρασαν βιαστικά μα βίαια, τούτο το καλοκαίρι.

Ένα μικρό ξάφνιασμα, σε μια μαγεμένη θάλασσα, με δωροδόκισε .

Να κάνω όνειρα
για το κενό ..

για την αυλή μου

και για τα ταξείδια μου....

Ύστερα Φθεινοπώριασε..
Τα σύννεφα φάνηκαν στην κορυφογραμμή

Είπα να γυμνωθώ. Να με ποτίσει η βροχή. Να λάμψω στην άκρη του μονοπατιού σαν νιόβγαλτο χορτάρι.
Να μοσχοβολίσουν τα μαλιά μου θυμάρι και μαστίχι.

Να προκαλέσω με λαγνεία τα ασήμαντα σκαθάρια..

Και η βροχή δεν άργησε .

Τώρα κοιτάζω τους νερόλακους και βλέπω την ψυχή μου.
Μια μικρή λίμνη με α ρ α ι ό διάλυμμα αίματος, ίσα-ίσα αντικατοπτρίζει μια αστήρικτη μα κεφαλαία ΕΛΠΙΔΑ .

Φεύγουν..

Ήταν δεμένος στο σανό
Έσπασε το κλαδί που πάνω του, τον είχαν δέσει.
Το πήρε μαζί του και.... έφυγε.....


Βαρέθηκε τη σιγουριά και την άνεση του καναπέ.
Έφυγε. Τώρα μας κοιτάζει από ψηλά.

Φεύγουν....


Και εκείνοι που είχαν καταφύγει σε μια ΄θαλασσινή σπηλιά ..έφυγαν...


...Έφυγαν και εκείνοι που οχυρομένοι μέσα στο κάστρο τους, αγνάντευαν αιώνες το πέλαγος.


Ζηλεύω τα πουλιά που φεύγουν...


Δεν μπορώ άλλο .. Πρέπει να σηκώσω τις αραχνιασμένες μου άγκυρες

Να φύγω όσο γίνεται πιό μακρυά....


Να φύγω...