....Όλλα ταξιδεύουν.
Tiς μακρυές και φωτεινές Αυγουστιάτικες νύχτες ,
σας βλέπω, πάνω στο διαστημόπλοιο ΓΗ,
να ταξιδεύεται στο αχανές σύμπαν..
Ξαπλωμέν- ανάσκελα στην αμμουδιά,
βλέπω την ανατολή της Γης,,
από την επιφάνεια της Σελήνης.
Εκείνες τις στιγμές τα κύμματα δεν είναι τίποτα περισσότερο
από μια υπέροχη χρυσή πινελιά.
Όλα είναι μια υπέροχη χρυσή πινελιά!
Όμως αυτό που γιγαντώνεται μέσα μου,
είναι η βεβαιότητα πως μπορώ να καταλογίσω
την ιδιότητα της συνείδησης του εαυτού μου,
μόνο σε μιά και μοναδική οντότητα στο σύμπαν.
Εκείνες τις στιγμές θλίβομαι γιατί είμαι τόσο μόν-.
Και ύστερα πάλι νοιώθω παντοδύναμία γιατί είμαι τόσο μοναδικ-.
Έτσι ακροβατώ σε μια τεντωμένη αχτίνα του φεγγαριού Γη, που ανατέλει
σιγά-σιγά πάνω από τη Σελήνη..