Οι φίλοι μου είναι δένδρα...

.
.
.Δεν έκανα ταξείδια μακρινά



Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δέντρα.."

Θά΄λεγα μεγάλα, τεράστια πλατάνια!



Κάθε φορά που η ελλιπής κατασκευή μου , αγκαλιάζεται από τα μεγάλα,
τα γεμάτα χυμούς αγάπης κλαδιά τους, νιώθω την ευλογία του θεού να με ευνοεί.



Δεν διαθέτω εκείνη τη χαρισμένη από τον κατασκευαστή ικανότητα, να αντλώ τη γονιμοποιό γύρη, από τα διάσπαρτα στο σύμπαν λουλούδια της γνώσης.
Φτωχό και ανεπαρκές fractal , ζαρώνω συνήθως σε μια γωνιά της μοναξιάς μου, (συχνά πίσω από την καμπύλη μιας λυγαριάς)
και αρωματίζω τη ζωή μου με τη χαρά της ξένης γνώσης..
Είμαι ευλαβικά πιστό, στον πανικό της ανημποριάς μου,
να εφοδιάζω κάθε στιγμή την κινητήρια εξέλιξη της σκέψης μου..



Προχθές ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της Μαρίας και του Στ.
για μια βόλτα.. ....
Μια βόλτα μέχρι τον Υμητό.
Να δούμε την πόλη από πολύ ψηλά .




Ένας ολόλαμπρος ουρανός απλώνονταν
πάνω από τη μεγάλη μας πρωτεύουσα.
Και κάτω μια πόλη ξεδιάντροπη , που δεν ήθελε τίποτα να κρύψει..
Ούτε τις ασχήμιες της , ούτε τις ομορφιές της.



Δεν είχα ανεβεί ποτέ στον Υμητό.
Και δεν ήξερα πως και τα βουνά της Αττικής ανθίζουν.




Γυρίσαμε πεινασμένοι.
Φάγαμε γρήγορα και πρόχειρα.

Και ύστερα βουτήξαμε λαίμαργα να χορτάσουμε τη βουλιμία μας ,
από εκείνη την δαιμονισμένη διάθεση της πληρότητας που ποτέ δεν ικανοποιείται.....

Ο Στ. να γεμίζει τη φαντασία μας,
με ξωτικά παραμύθια από τα αστέρια του.
Με τη σκοτεινή ύλη ανάμεσα στους γαλαξίες..
Με τους πλανήτες και τη μαύρη οπή..
Με την ενέργεια και το δαχτυλίδι του Κρόνου...
Με τους παπύρους του Αρχιμήδη..
Με τα ταξίδια του Θαλή.



Χαθήκαμε στο χάος..

Μαρία......ούρλιαξα.
Μόνο ένα μονοπάτι επιστροφής υπάρχει.
Και το ξέρεις πολύ καλά.
Η ποίηση...




και, η διερχόμενη πλάι μας μάγισσα, ένιωσε την απόγνωσή μας.
Μας πήρε από το χέρι, και μας οδήγησε στο δικό της κόσμο...
Αλλά από εκεί δεν υπήρχε μονοπάτι επιστροφής.

Ξημέρωσε...

Την ώρα του αποχαιρετισμού, μου έχωσαν ένα βιβλίο
της αγαπημένης μου ποιήτριας στην αγκαλά
-Εξαφανίσου, fractal, είπαν.
Kαι γράφε..γράφε.... γράφε......

Γύρισα στο σπίτι και προσευχήθηκα σε αυτή τη ρέουσα παντοδυναμία.
Να με ραντίσει με το κουράγιο του αγιασμού των Θεοφανίων...

Να διώξω την ομίχλη που κουβαλώ στα μάτια μου.

Να διασκορπισθώ στους ανέμους........



..... και να καταποντιστώ στα ύδατα....



Mόνο αυτό!

Γέλασα..ρε συ...Γέλασα πολύ...

...Και είχα πολύ καιρό να γελάσω..
Τώρα τελευταία γέλαγα μόνο με τις γκάφες μου.
Και με τα κόλπα που σκάρωνα για να κλέβω στην μπιρίμπα την Καλλιόπη και την Ελένη που είναι οι μόνες φίλες που απόμειναν , να θέλουν να παίζουν μπιρίμπα μαζί μου..
Όλοι οι άλλοι λάκησαν. Ούτε να το ακούσουν θέλουν.

Αλλά χθες γέλασα.

Η Υρώ Μανέ είναι παλιά φίλη. Έχει όμως ένα κουσούρι.
Ούτε που θέλει να ακούσει για μπιρίμπα...

Χθες , μου τηλεφώνησε.
-Είσαι Αθήνα?
-Ναι
-Την προηγούμενη φορά που σου τηλεφώνησα, είσουν στους πάγους.
-Αποψύχθηκα... Θα έρθεις?
-Όχι, θάρθεις εσύ.
-Είσαι μακρυά!
- Στο κέντρο της Αθήνας. Αν δεν έρθεις δεν θα με ξαναδείς...
- Ατύχημα? Είσαι πολύ σοβαρά? Στο κέντρο της Αθήνας δεν ξέρω κανένα νοσοκομείο.
-Ποιό νοσοκομείο ρε βλάκα, χτύπα ξύλο. Στο θέατρο σου λέω..
-Α...συγνώμην..Παίζεις?
-'Οχι βράσω βλήτα ...
-Αφού ξέρεις δεν τα τρώω
-Θα με πρήξεις και πρέπει να ετοιμαστώ για να φύγω..
Αν δεν έρθεις δεν πρόκειται να ξανάρθω σπίτι σου, ούτε στη Χίο.
-Καλά θα έρθω, αλλά με την Καλλιόπη.
-Εμ βέβαι, μην διαψεύσεις την ιστορική αλήθεια. Δυό-δυό.
-Στο θέατρο "Αθηνά", Πατησίων και Δεριγνύ, μην χαθείτε...Να κρατιέσθαι από το χεράκι...
-Εν τάξει, ερχόμαστε...
-Σας περιμένω..

Και πήγαμε...
Και γέλασα ρε παιδιά...γέλασα πολύ.
Τι να σας πω.
Αν και κανένας δεν μας εξήγησε την υπόθεση, για να την καταλάβουμε..
Την καταλάβαμε μόνες μας...εντελώς....και γελάσαμε πάρα πολύ.
Και είχα καιρό να γελάσω έτσι.

Στο τέλος της παράστασης περίμενα στην ουρά την Υρώ, να υπογράψει τα αυτόγραφα.
Μόλις έφτασα μπροστά της, με ρώτησε:
-Fractal , είσαι καλά? Θέλεις αυτόγραφο ?
-Οχι ρε Υρώ. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
-Ακούω.
-Αφού στο " ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ" δεν τα βρήκες με τη φίλη σου, μήπως ήθελες να κάνεις ζευγάρι μαζί μου, και να τους ξεσχίσουμε στη μπιρίμπα?
Και η Υρώ δεν μου απάντησε. Μόνο κοίταξε το ταβάνι και σταυροκοπήθηκε με εκείνον το χαραχτηριστικό τρόπο της..
Μάλλον δεν της πέρασε ακόμα ο θυμός . Δεν θέλει να ξαναπαίξει μπιρίμπα μαζί μου..
Που θα μου πάει όμως?..
Θα ξαναπαίξει..

Οι φωτογραφίες (χωρίς φλάς, φυσικά) αδικούν κατάφορα την παράσταση.

Στις πολιτείες του Βορρά

...
.Συνάντησα την πολιτεία του Βορρά , στο δρόμο μου για τα αρχαία μάρμαρα.

Ο ουρανός έτρεχε γρήγορα πάνω στα δένδρα .

Να φτάσω πιο γρήγορα εκεί που κανένας δεν θα με περίμενε.

Όταν έφτασα , η δύση καίγονταν απάνω στα τζάμια των παραθύρων .

Μπροστά στο μεγάλο κτίριο του Δημαρχείου,
μια σημαία χαστούκιζε τον αέρα..

Ήταν ημέρα γιορτής.

Ένα θαλασσινό απόγευμα σκορπούσε τη μοναξιά του, στους δρόμους.

Σαν να μου φάνηκε πως ηχούσαν τραγούδια παιδιών..

Ένα κάστρο ψηλά, δίπλωνε προσεχτικά το φως,
σαν κεντημένο τραπεζομάντιλο.

Και μια βυζαντινή εκκλησία πιο κάτω,
πελεκούσε ακούραστα τη σιωπή της.

Ετούτη την πόλη του Βορρά , την αγάπησα

Μα ακόμα δεν την είχα γνωρίσει.

Μόνο είχα μαζέψει στις χούφτες μου κόμπους από το φως
του νησιού μου, και περίμενα να με υποδεχτεί για να την ράνω..

To σκοτάδι ήρθε βιαστικα , σμίλεψε τις κορυφές των δένδρων
και



και πάγωσε τις εικόνες του μυαλού..

Το πρωί ο ήλιος βγήκε , σκοντάφτοντας πάνω στα σύννεφα..

(Αν και δεν είχε κανένα λόγο να ανατείλει.).

Νωρίς-νωρίς μάζεψα τα μικρά μπογαλάκια των τραγουδιών μου.

Θα πήγαινα να αποθέσω το τάμα μου, στα αρχαία μάρμαρα.

Να τους ζητήσω να μου πουν το όνομά μου.

Να ξέρω, που είμαι.

Να ξέρω, ότι είμαι.

Να σμίξω με τον εαυτό μου, ανάμεσά τους.

Να έχω μια θέση μέσα στον κόσμο .

Στη θέση που είχε ορισθεί για μένα,
είχαν ανθίσει μικρά κίτρινα λουλούδια...

Ακριβώς σε μιας καθισιάς τόπο.

Απόθεσα εκεί τα αμαρτήματά μου, την ηλικία μου και το παρελθόν μου.

Δεν είχα τίποτα άλλο μέσα στις χούφτες μου.

Εξόν από τη λίγη ομίχλη που είχα μαζέψει,
γιατί νόμισα πως ήταν φως....

Ύστερα, στάθηκα κάθετος άξονας,
στο κέντρο της σκηνής του αρχαίου θεάτρου.

Και ήρθε πλάι μου, διπλωμένος σε οξεία γωνία,
ο ίσκιος του Χειμώνα.

Να μην αναγνωρίσω το πρόσωπό του.

Ήθελε να μου πει, αυτό που ήδη είχα μαντέψει.

Πως κάποτε θα έρθει να με βρει,
με ένα μπουκέτο χρυσάνθεμα σε κάθε χέρι..

Άδικος κόπος.

Δεν θα ξέρει πως εγώ τότε θα έχω φύγει
από την πόλη που αγάπησα..

Πως θα έχω περάσει στην αντίπερα όχθη..

Τότε εγώ θα έχω μαζέψει τα τραγούδια και τις ζωγραφιές μου
και θα ταξιδεύω στην τροχιά της αστροφεγγιάς…

Ένας λευκός γλάρος,
που πάνω στα φτερά του έχω ακουμπήσει ότι πολύ αγάπησα,
θα με πάρει μαζί του.

Και αυτά τα λόγια θα μένουν πάντα εκεί.

Ανάμεσα στα αρχαία μάρμαρα και στην ομίχλη.

Σε μιάς καθισιάς τόπο.

Αναθηματική επιγραφή.

Περίληψη της ζωής μου.

Βαλσαμωμένο πουλί.....

O Eπόμενος σταθμός

Η Καστοριά..
Μια πανέμορφη αυστηρή και μεγαλοπρεπής



Βυζαντινή αρχόντισσα,



στην αγκαλιά μιας παραμυθένιας λίμνης..



Και μετά, στα υψίπεδα της καρδιάς της Δυτικής Μακεδονίας...
Στην περιοχή των Γρεβενών.
Στην ζώνη των δρυοδασών .





Ο συνεργάτης και φίλος, καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης,
ξέρει την πατρίδα του, όσο εγώ τη χούφτα μου...
Μπορεί να διαβάζει κάθε μικρή λεπτομέρεια από το Γεωγραφικό ανάγλυφο του τόπου του, που αγκαλιάζεται από τις οροσειρές της Πίνδου (δυτικά), του Βερμίου (ανατολικά) και των Χασίων ορέων (Νότια)



Μπορεί να ερμηνεύει τις επιλογές της φύσης για την χλωρίδα κάθε μικρού κομματιού της Γης του.
Μπορεί να αφουγκράζεται τις φωνές των ζουλαπιών ( Λύκοι και αρκούδες) να καταλαβαίνει τα προβλήματά τους και τους φόβους τους, άρα να μπορεί να προστατευθεί από αυτά.





Μπορεί να απαντά στο ερώτημα γιατί αυτή η πλαγιά είναι περισσότερο δασωμένη από την άλλη.
Να ερμηνεύει τα τοπωνύμια πόλεων,ποταμών, λόφων, βουνών και πεδιάδων.




Να τιμά τους τόπους που η ιστορία διάλεξε να αφήσει το τύπωμά της, όπως εκείνος του Φαρδύκαμπου, όπου μια χούφτα αντάρτες αντιμετώπισαν νικηφόρα μια γερμανική στρατιωτική μονάδα..
Μπορεί να μιλά στους ανθρώπους με τον ιδιωματισμό της γλώσσας τους.



Να αναλύει τις διατροφικές συνήθειες, τις ασχολίες , τις δεξιότητες και τις κοινωνικές συμπεριφορές.



Να μιλά για την αρχιτεκτονική των κατοικιών τους, και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις βαρειές και συνεχόμενες χιονοπτώσεις.



Να σέβεται τις παραδόσεις του τόπου, και να αξιοποιεί τους καρπούς του.




Στο πανέμορφο σπίτι του, το προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια , με σεβασμό στην σοφή Μακεδονίτικη λαϊκή αρχιτεκτονική,



το γεμάτο με έργα τέχνης του μυαλού και των χεριών
ξέρει να φιλοξενεί με περισσή αγάπη και ζεστασιά..




Αλλά ξέρει και να μαντεύει..
Έτσι μάντεψε το απραγματοποίητο, μέχρι τώρα όνειρό μου, να επισκεφθώ το ιστορικό σχολείο στο Τσοντύλι.
Το σχολείο που, μαζί με το σχολείο των Κυδωνιών και την Σχολή της Χίου υπήρξαν τα σχολεία-φάροι του διαφωτισμού που προετοίμασαν πνευματικά, την Ελληνική επανάσταση..







Μα το ταξείδι μου στον Ελληνικό βορρά, δεν τέλειωσε ακόμα..
Συνεχίζεται....





Το fractal θα πρέπει να πάρει βαθιά ανάσα και να σας μιλήσει για την πόλη που αγάπησε, και για την ηλικία των μαρμάρων.




Γιατί ακόμα και για τα fractal έρχονται οι στιγμές που θα γεμίσουν ομίχλη τα μάτια, έτσι που να τολμήσουν να περάσουν στην αντίπερα όχθη.

Στο ..σπίτι..της ΑΖΑ

Ποιος είναι αυτός ο ουρανός....
Μου είναι δύσκολο να τον αναγνωρίσω..
Tα σύννεφα κρέμονται από τα τσιγκέλια του, παγωμένα σφαχτάρια..
Σαν να μην ξέρει τον ήλιο αυτός ο ουρανός.
Σαν να μην έχει ο ήλιος μονοπάτι εδώ.
Κάνει κρύο. 2 βαθμούς δείχνει το μπλε φωτεινό καντράν πάνω από τη θέση του οδηγού.
Μακρινά φώτα, υποψίες ζωής μέσα στο πηχτό κρύο σκοτάδι της παγωμένης πεδιάδας..
Κρυώνω. Τρέμω και ονειρεύομαι.
Ακόμα και τα όνειρά μου είναι παγωμένα.
Και γιαυτό, τρέμω ακόμα πιο πολύ..
Σπηλιά με κρύσταλλα από πάγους και σταλακτίτες μέσα μου..

Αυτό το ταξίδι δεν θέλω να τελειώσει πριν από μένα..
Να τελείωνα εδώ μέσα πριν φτάσω στον όποιο προορισμό...

Ύστερα τα φώτα άναψαν και το λεωφορείο σταμάτησε απότομα.
Μια πόλη φάνηκε να αναδύεται μέσα από το σκοτάδι.
Σε λίγα λεπτά τέσσερα ζεστά χέρια με αγκάλιασαν .


Ήταν πολύ ζεστά εδώ. μέσα σε αυτά τα χέρια
Και ακόμα πιο ζεστά ήταν σε ένα φωτεινό λουλουδιασμένο κήπο που τέλειωνε στο δωμάτιο
με το αναμμένο τζάκι.


Ένα ζεστό ποτήρι τσάι και μια λαχταριστή Κοζανίτικη πίτα....


Μα η κύρια πηγή εκπομπής ζεστασιάς, θαλπωρής , γαλήνης και αγάπης, ήταν τα χαμογελαστά πρόσωπα....
Το ένα το αναγνώρισα αμέσως ..
Ήταν το πρόσωπο της ΑΖΑ..