Γύρισαν

'
Τους περιμέναμε.
Σήμερα το μεσημέρι.
Τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας διάσωσης, που είχαν μείνει πίσω,
περίμεναν τους συντρόφους τους,
που θα γύριζαν από την Αϊτή.



Είδαμε να έρχεται από μακρυά ένα τεράστιο χαμόγελο...



που έφτασε κοντά μας ακριβώς σαν την θαλπωρή του Ήλιου.



Ένας μπόμπιρας στους ώμους του διασώστη πατέρα του,
φωτογράφιζε τις εικόνες του μέλλοντός μας,
Και ο Έκτωρ αθροίζοντας το ύψος των δύο ,
έρχονταν ολοταχώς στην αγκαλιά μας.





Και ύστερα ξεμάκρυνε, παίρνωντας στο κατόπι
τα δικά του όνειρα.



Αφου μας άφησε τα δώρα του..



Kαι πάρα πολλές σκέψεις.
Από αυτές μόνο δύο θα σας μεταφέρω.
Σε μορφή άσκησης.
1-Πως είναι δυνατόν, ενώ τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας
επιχειρούσαν την διάσωση, λίγο πιο πέρα Αμερικανοί και Γάλλοι διασώστες
φιλονικούσαν έντονα, (παίζοντας το διπλωματικό παιχνίδι των χωρών τους),
για το ποιός θα φανεί ότι συμμετέχει στη διάσωση..
2-Πως είναι δυνατόν, η χώρα της Αϊτής να είναι εντελώς άδενδρη,
αφημένη στο έλεος των τυφώνων και των πλημμυρών?
Επειδή, χρόνια τωρα, ξένες εταιρείες , λεηλατούσαν με κακουργηματική
υλοτόμηση τα εδάφη της, ληστεύοντας το μόνο που είχε η Αϊτή εκτός από την εξαθλίωση
Τα δάση της



Για να σας βοηθήσω στη λύση της άσκησης
θα σας παραπέμψω στο video της ανάρτησης της Margo στις 14/1/2010 "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ"

http://vimeo.com/7432039

Για την ακρίβεια δεν είναι η βοήθεια αλλά η λύση της άσκησης

Περιμένω ένα μήνυμα

.


.
Έκτακτα και ενώ ετοίμαζα τη συνέχεια της ιστορίας του χρόνου, ακινητοποιήθηκε η σκέψη μου, στην αναμονή ενός μηνύματος, που από σήμερα το πρωί θα περιμένω κάθε λεπτό!
Να έρθει με οποιοδήποτε μέσον.
Σαν εκείνο που πήρα στις 18 Αυγούστου 2008.
Αυτή τη φορά όμως, όχι από σκάφος αναψυχής.
Αλλά από ένα βασανισμένο τόπο. Την Αϊτή.

Έκτωρ, Περιμένω κάθε δευτερόλεπτο απάντηση στα μηνύματα που στέλνει όλο μου το είναι, με κάθε μέσο , σε σένα και στην ομάδα σου.
Για την σκληρή προσπάθειά σας και για τους ανθρώπους που τη ζωή τους θελήσατε να υπερασπιστείτε.......
Η παντοδύναμη ενέργεια και ευλογία του καλού να σας προστατεύει..


Με το καλό να φθάσετε και να απαλύνετε τον πόνο που θα συναντήσετε, όπως και όσο μπορείτε., .

Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2008

Το μήνυμα

Χθες το πρωί, πήρα ένα μήνυμα:
Το βραδάκι θα έμπαινε στο λιμανάκι του χωριού μου, ένα ιστιοφόρο που είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Το ιστιοφόρο κρατούσε ένα μήνυμα για μένα! .
Έφτασα αργά το βράδυ. Το ιστιοφόρο ήταν ήδη στο λιμάνι, αρόδο. Είδα σκιές να κινούνται πάνω στο σκάφος. Έβγαλα μια μεγάλη άσπρη πασμίνα και έκανα νόημα στις σκιές. Δεν πήρα απάντηση. Περίμενα ..
Σε λίγο, το μικρό τέντερ, έφερνε στο μώλο μια νέα γυναίκα με το σκυλάκι της. Σημείο αναγνώρισης. Η γυναίκα μου έδωσε τυλιγμένο πρόχειρα σε ένα χαρτί, κάτι. Το άνοιξα.
Ήταν ένα μικρό κοχύλι που μέσα του ήταν στριμωγμένο ένα άσπρο χαρτί... Το ξεδίπλωσα.
Ήταν ένα κακογραμμένο, βιαστικό σημείωμα: "Φιλάκια. Έκτωρ". Ξαφνικά ένοιωσα πως ήμουν ο πιο ευτυχισμένος, ο πιο πλούσιος, ο πιο δυνατός άνθρωπος πάνω στη Γη. Το σημείωμα και ο τρόπος που είχε φτάσει σε μένα!!! Τίποτα άλλο. Αυτό το ελάχιστα μικρό με είχε κάνει βασιλιά του κόσμου!!! Έκτωρ, σου είμαι ευγνώμων για την ενθρόνιση !!!.

Αναρτήθηκε από fractal στις 11:37 μ.μ. 40 σχόλια

Χρόνος...Η πιό μεγάλη απόσταση ..

Αφιερωμένη στο blogg "Σκοτεινή ροή" για την ανάρτησή "η μεγαλύτερη απόσταση είναι ο χρόνος"

Όταν γνώρισα την αγαπημένη μου Τσαντίκο, είμαστε ακόμα παιδιά.

Tριγυρνούσαμε πιασμένοι χέρι-χερι στα μεγάλα δάση του τόπου μας και κολυμπούσαμε στα βαθιά ποτάμια και τις λίμνες του.

Κοιτάζαμε μαζί τον ουρανό και παρατηρούσαμε τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων για να μετρήσουμε τους μήνες τις εποχές και τα χρόνια

Και συχνά κοιμόμαστε στη σκιά του μεγάλου Ναού .

Πάντα την ίδια εποχή, τις μέρες που ο Χουϊτζιλοπότστλι ο Θεός του Ήλιου και του έθνους, έφευγε μακρυά μας και το κρύο πάγωνε τα ποτάμια και τις λίμνες, μας άρεσε να πηγαίνουμε στα δάση και να κοιτάζουμε ώρες το όμορφο πράσινο θάμνο, που στην κορυφή του άνθιζε ένα κατακόκκινο αστέρι.

Ξέραμε πως το κόκκινο αυτό αστέρι είχε γεννηθεί από την ραγισμένη από αγάπη καρδιά της θεάς Τσαλτσιουχτλίκουε που ήταν η Θεά των λιμνών και των γλυκών νερών,

Γιατί η καρδιά της θεάς που πότιζε τη Γη μας, είχε αγαπήσει βαθιά τον μεγάλο θεό του Ήλιου Χουϊτζιλοπότστλι, μα εκείνος έφυγε μακρυά της (τα πολύ παλιά χρόνια) τέτοιες μέρες.

Το αίμα της καρδιάς της, καθώς ράγισε από τον πόνο. έπεσε πάνω στον ξερό θάμνο, και έδωσε υπέροχα πράσινα φύλλα στα κλαδιά του και στη θέση της καρδιάς του ένα μεγάλο αστέρι από κατακκόκινα φύλλα..

Η η καρδιά της Θεάς, χωρίς σταγόνα αίμα, απλώθηκε και σκέπασε τις λίμνες και τα ποτάμια μας..

Οι γιαγιά, μου είχε πει, πως τα κόκκινα φύλλα, που οι γονείς μας έβαφαν τα όμορφα ρούχα και στολίδια μας, κaθώς και το γαλακτερό υγρό που μας έδιναν να πιούμε όταν οι θέρμες έκαιγαν το σώμα μας, ήταν δώρα της ματωμένης καρδιά της ερωτευμένης Θεάς. ..

Πως η αγάπη και ο πόνος της θεάς των νερών, μας είχε ευεργετήσει με τη χαρά της ζωής..

Μόνο αυτά ξέραμε για τη ζωή όταν η αγαπημένη Τσαντίκο, μου είπε πως θα ήθελε να πετάξει σαν γεράκι πάνω από τα μεγάλα βράχια που φώλιαζαν οι τεράστιες γύπες, που αφάνιζαν τα κοπάδια μας

Και έφυγε πηδώντας σαν άγριο λάμα, για τα μεγάλα βράχια στην κορυφή του βουνού.

Όταν οι βοσκοί έφεραν την αγαπημένη μου τυλιγμένη στο αίμα της καρδιάς της (που ήταν ολόιδιο με το αίμα της Θεάς), ζήτησα από τον Βασιλειά Ήλιο να με πάρει μαζί του στο μεγάλο ταξείδι του..

Μα εκείνος μου μίλησε με τη φωνή του χρόνου και μου είπε πως για την αγάπη της καλής μου, θα έπρεπε να να ευεργετήσω τους ανθρώπους, ακριβώς όπως είχε κάνει η θεά, με το αίμα της..

Και τότε έκανα μια χαρακιά στο πρόσωπό μου, να τρέξει το αίμα που θα έπαιρνε μαζύ του ο Θεός Ηλιος για όρκο σε εκείνον και στην αγάπη της Τσαντίκο..

Και άρχισα να δουλεύω ασταμάτητα .

Άλλη σκέψη δεν είχε ο νούς μου , ούτε δουλειά τα χέρια μου, εξόν από τον όρκο μου στο βασιλειά Ήλιο.

Νύχτες και μέρες παρατηρούσα τον μεγάλο ουρανό.

Δεν είχα ύπνο ούτε ένιωθα πείνα.

Περπατούσα τυφλός στο σκοτάδι.

Κάλεσα τις ψυχές των προγόνων και εκείνοι ύστερα από σκέψη μου είπαν πως, το μόνο που ήξεραν για τον χρόνο ήταν το παρελθόν το παρόν και το μέλλον..

Και πως πριν 20.000 χρόνια, κυνηγοί της εποχής των μεγάλων παγετώνων, στην άλλη άκρη του Ωκεανού, σμιλεύανε τρύπες σε οστά για να μετράνε τις μέρες ανάμεσα στις φάσεις της σελήνης . Πως μπορούσα να φανταστώ πως ακόμα πιο μακρυά από την άκρη του Ωκεανού, στην μεγάλη Ήπειρο, στην πεδιάδα του Τίγρη και του Ευφράτη , οι Σουμέριοι είχαν χωρίσει το χρόνο σε μήνες των τριάντα ημερών και την ημέρα σε 12 περιόδους. Και πώς να ξέρω πως οι τεράστιες πέτρινες κολώνες που είχαν ευθυγραμμίσει αρχιτέκτονες σε ένα μεγάλο νησί στα βόρεια του μεγάλου Ωκεανού ήταν για να μετρούν το χρόνο.
Και με τη φώτιση του Ήλιου, αργότερα θα μάθαινα πως οι Αιγύπτιοι βασίστηκαν στους σεληνιακούς κύκλους για να φτιάξουν το ημερολόγιό τους και παρατήρησαν το αστέρι του Σείριου που ανατέλλει πλάι στον Ήλιο κάθε 365 μέρες και έβαλαν το αστέρι αυτό σαν μέτρο του χρόνου για το ημερολόγιό τους. Και ύστερα οι Βαβυλώνιοι έφτιαξαν τον μετρητή του χρόνου τους 354 μέρες αφού βασίστηκαν σε δώδεκα σεληνιακούς μήνες, με 29 ή 30 ημέρες εναλλάξ

Μα αφού τίποτα από όλα αυτά δεν ήξερα άρχισα να μελετώ το ημερολόγιο των Μάγια που είχε, πότε 260 και πότε 365 ημέρες.

Και από εκεί ξεκίνησα το δικό μου ημερολόγιο που θα αφιέρωνα στον Βασιλιά ΄Ήλιο και στην Αγάπη της γλυκιάς αγαπημένης μου Τσαντίκο

Αυτό που αργότερα θα ήξεραν οι άνθρωποι σαν «ημερολόγιο των Αζτέκων» ή «πέτρα του Ήλιου» .

Σχόλια: (Το ημερολόγιο έχει διάμετρο 4 μέτρα, σκαλισμένο σε μονόλιθο από βασάλτη. Έχει μυθολογική και αστρονομική αξία. Ζυγίζει περίπου25 τόνους) Χαραγμένο κατά τη διάρκεια της βασιλείας της 6^{ης μοναρχίας , Eίναι αφιερωμένο στη βασική θεότητα των Αζτέκων τον Ήλιο.)}

(συνεχίζεται)

Να ρωτήσω κάτι?

Ποιά φαντάζεσθε πως θα είναι η συνέχεια?

Υ.Γ. Για τη μυθοπλασία χρησιμοποίησα στοιχεία από την μυθολογία των Αζτέκων που βρήκα στην ΒΙΚIΠΑΙΔEΙΑ. Οι φωτογραφίες, επίσης επιλεγμένες από το ιντερνετ)

Δουκίσσης Πλακεντίας - Σταθμός Λαρίσσης

.
ΔΟΥΚΙΣΣΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ φώναζαν
οι φωτεινές επιγραφές
με τα σίγουρα φωτεινά γράμματα,
στο σταθμό της επιβίβασής μου,
στις υπόγειες διαδρομές του METRO.

Χρόνια σέρνομαι σε αντιδικίες με τον εαυτό μου..
Και μου ήρθε ξαφνικα με κούριερ ,
(επιδοτέον εντός της σήμερον)
το κλητήριο θέσπισμα!

Με μια ετεροχρονισμένη γραφή:

«Μόνο δυο κουβέντες»

Και ένα τραγούδι

«όνειρο ήταν».

http://www.youtube.com/watch?v=T6AY_RgL8y8&translated=1




Το κλητήριο θέσπισμα, έτριξε οξειδωμένο κλειδί
στην σκουριασμένη κλειδαριά
και άνοιξε μια τεθλασμένη χαραμάδα.
Κανείς δεν ήταν εκεί να την επισκευάσει.
Και τρύπωσε σαν κλέφτης,
ένα καχεκτικό χαμόγελο.
Το είδα να φορτώνει τις αποσκευές της μοναξιάς μου
και να με σέρνει βιατικά
στο εκδοτήριο των εισιτηρίων.
Ύστερα άκουσα τη φωνή μου:
-Ένα, απλής διαδρομής παρακαλώ.!
Το χαμόγελο , είχε πάρει πίσω το δίκιο του.



-Επόμενος σταθμός..ΧΑΛΑΝ(ΔΡΙ)



Το ήξερα.
..Τόσα χρόνια..χαλάν…χαλάν... χαλάν..
Δεν είχε φταίξει κανείς.
Μόνο εγώ.
Δεν κοίταζα τους ανθρώπους στα χέρια!
Γιαυτό δεν έβλεπα την τσάπα που κρατούσαν
Τους κοίταζα κατάματα
και έψαχνα μέσα τους Εκείνο.
Και εκείνο μου έστησε παγίδες..…

Επόμενος σταθμός..ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΚΟΠΕΊΟ



Οι άνθρωποι κατεβαίνουν..
Το δικό μου βαγόνι άδειασε!.
Έμεινα μόνο.
Ίσως με ελάχιστους ακόμα. .
Το τρένο καθυστέρησε στο σταθμό!!
Τόσοι άνθρωποι στριμόχτηκαν στις πόρτες του.!
Σκέφτηκα για μια στιγμή.
Να κατέβω ..
Χρόνια προσπερνώ αυτό το σταθμό...

Μα μπήκε στη μέση πάλι εκείνο το χαμόγελο.
Με ξελόγιασε
Και τον προσπέρασα ακόμα μια φορά….

Επόμενος σταθμός. ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ..



Πόσες φορές έχω αποφασίσει να αποβιβαστώ
σε αυτό το σταθμό?
Να υποταχθώ στο πειθήνιο αναγκαίο!
Έχω ξενυχτήσει πολλά βράδια σε καυγάδες με μένα...
-Εδώ πρέπει να είναι το τέρμα σου, μου λέω...
Ψάχνω διάφορες δικαιολογίες για να με αποφύγω...
-Μα έχω περισσεύματα αμυντικού υλικού του λέω.
-Έχεις αδιάρρηκτο και συμπαγές πείσμα, μου απαντά.
Και περιττή αθανασία ονείρων!
-Και δεν φτάνει για να επιβιώσω? με ερωτώ?
Μα η απάντηση , ήρθε από εκείνο το χαμόγελο.



Μπήκε στο βαγόνι, αιφνιδιαστικά!
Με την στολή του ελεγκτή.
Έκλεισε την πόρτα της εξόδου μου.

Και σφύριξε μέσα στα αυτιά μου:
- Επόμενη αποβίβαση σταθμός ΛΑΡΙΣΣΗΣ.



Ανταπόκριση με εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο…



Πήρε στα χέρια του το εισιτήριό μου.
Έκανε τους απαραίτητους ελέγχους
και με αυστηρό ύφος, μου ανακοίνωσε:



Από εκεί μπορείς να φτάσεις στην άκρη της Γης.
Και από εκεί να πάρεις το τραίνο του Χάους.