Περίγελος των χρωμάτων

(Η ανάρτηση για την μάγισσα-ζωγράφο Αϊναφετς....)



Τα χρώματα

Μπήκαν πολύ νωρίς στη ζωή μου.

Με φασαρίες και γέλια μου ζήτησαν να παίξω μαζί τους!

Με άπλωσαν στο Κεφαλαίο Φως.

Κάθε ξημέρωμα

ένα χρώμα κατέβαινε βιαστικά να μηδενίσει

την απόσταση των πραγμάτων γύρω μου.

Ό,τι θα βλέπω, είπαν, δεν πρέπει να το βλέπω μονάχα

με τα μάτια..

Να το βλέπω με τη θερμοκρασία που

θα αποφασίζουν και θα διατάζουν οι αισθητήρες μου..

Συμφώνησα,...

Μα ύστερα, σκέφτηκα να τα ξεγελάσω..

Να φορέσω γυαλιά μονωτικά...

Να μην με τρελαίνουν οι μεταμορφώσεις τους.

Οι πιπεριές..π.χ. δεν μπορούν να αποφασίσουν τι χρώμα θα φορέσουν.

Εγώ όμως πρέπει .

Αναγκαίο να μαζέψω το μυαλό μου.

Να σκεφτώ και να παίξω ψύχραιμα το παιχνίδι τους.

Να πάρω λίγο rosa carthame από τις φράουλες,




να το ανακατέψω με το blue Wisor της νύχτας μου,

μήπως και την ζεστάνω..

Μα βρέθηκα απέναντι στις συντεταγμένες μελιτζάνες ...

Να πάρω λίγο κίτρινο του καδμίου από ένα λεμόνι,

να του φορέσω μια κόκκινη -vermilion ντομάτα,

μήπως και ξεγελάσω το γκρίζο του Βορρά, που με πήρε στο κατόπι..

Μα μια κολοκύθα που είχε μασκαρευτεί μισοφέγγαρο,

με απεκάλεσε κομματάκι ηλιθίου .....

Χμ .. ΗΛΙΘΙΟ!!!!.. Καθόλου άστοχα!!!!

Και τα καρότα κινδύνεψαν να σκορπιστούν από τα γέλια......

Πειράχτικα και ζήτησα βοήθεια από τον πάγκο των πορτοκαλιών.

Ήξερα πως αυτά, μπορούσαν να σμίξουν το κίτρινο του λεμονιού

με το κόκκινο της ντομάτας και να δώσουν το πορτοκαλί του Ήλιου...

Μα εκείνα κούνησαν μελαγχολικά το κεφάλι τους

και με παρέπεμψαν στην carmine χώρα των λωτοφάγων.

Για να ξεχάσω...

.

Χα..!!!! Λες και δεν είχα προσπαθήσει ξανά και ξανά....

Και ζήτησα από το χρυσαφί των κρεμμυδιών

να στέψει τη βλακεία μου.

Όμως ένας θυμός, κόκκινος -bordeaux, μήλο,

ξεχείλιζε από μέσα μου..

Και ξέσπασε πάλι ένας τσακωμούς με μένα και μένα.

Hλίθιο...'ε......ηλίθιο, επαναλάμβανα ρυθμικά

σαν εμβατήριο..

Και εκείνα τα χαζά αγγουράκια μάζεψαν το mistltos-green
και στηχήθηκαν σαν σε παρέλαση..

Τους λείπει η αγάπη σκέφτηκα.

Αν είχαν σφιχταγκαλιάσει τις μπανάνες

θα είχαν ένα θαυμάσιο peacoek blue,

χωρίς κίνδυνο να ξεθωριάσουν σε olive green όπως τα κολοκύθια..

Και ζήτησα βοήθεια από τα αβοκάντος .

Μα εκείνα δεν ήθελαν να ανακατευτούν στο παιχνίδι.

Ξεκαθάρισαν την άποψή τους με ένα κατακάθαρο

vert emeraude και κοίταξαν πέρα....

Ένοιωσα τόση μοναξιά ανάμεσά τους...

Είχα σταθεί τόσο ανάξιο της εμπιστοσύνης των χρωμάτων...

Ακόμα και το κατάλευκο που έσωσαν τα αδύναμα σκόρδα,

είχε λερώσει σταχέρια μου.

Δεν μπορούσα άλλο τα γέλια τους.
Είχαν κερδίσει το παιχνίδι..
Καθώς έφευγα άκουγα μεσούρανα τις κοροϊδίες τους...
Είπα να πάρω ένα umbra gebrant να χαθώ ανάμεσα στα ακτινίδια



η πάλι ένα burnt sienna να ανακατευτώ με τα κάστανα....



Περίγελος των χρωμάτων σκέφτηκα.
Περί Γέλως, ακριβώς σαν τις ηλίθιες πατάτες που τις έχτισαν
πέτρες στον τοίχο ..



Και σαν τα λάχανα-μάπες που δεν αναγνωρίζουν το χρώμα τους..



Χρόνια τώρα.

H συνέχεια στο παραμύθι του χρόνου

.
Λόγω των εκτάκτων γεγονότων, η συνέχεια άργησε αλλά δεν αδράνησε. Εξ άλλου εκεί, στη γειτονιά των Αζτέκων ήταν το ιστολόγιο!..

Τυχαία?... Μπορεί...!!!!

Να θυμηθούμε μόνο πως η ανάρτηση του παραμυθιού του χρόνου, είναι αφιερωμένη στην ¨Σκοτεινή Ροή" Μια ιστοσελίδα που ακτινοβολεί από κάποιο μακρινό πλανητικό σύστημα.

Με απρόβλεπτη κανονικότητα!!!

********.

Εγώ είμαι που σας μιλά, Ο Σοτσιπίλλι..

Αν και δεν είμαι πια όπως με ξέρατε.

Aφοσιωμένος στην χάραξη της πέτρας του ήλιου, αρρώστησα βαριά ,

Μόνο ο θεός και η αγάπη της Τσαντίκo με κράτησαν στη ζωή, μέχρι να τελειώσω τον όρκο.

Από τότε έχουν περάσει τόσα χρόνια, και έχουν συμβεί τόσα πολλά!!

Όταν τελείωσε η πέτρα, οι ιερείς και ο κόσμος, με λατρευτικές πομπές και τελετές, την απόθεσαν στον μεγάλο ναό του Ήλιου.

Ύστερα τέλειωσαν οι τελετές, και ο κόσμος έφυγε από το ναό΄.

Εγώ έμεινα κοντά στην πέτρα όλη τη νύχτα αμίλητος, περιμένοντας τη φωνή του Θεού...

Ήρθε με την πρώτη του αχτίνα και με διέταξε:

"Ο χρόνος υποτάσσεται στους κύκλους μου.

Η περιοδικότητα της εμφάνισής μου, δίνει τους κύκλους της Ζωής.

Δεν θα εγκαταλείψεις ποτέ την πέτρα μου! "

Υποτάχθηκα στην εντολή του, και είπα πως, ναι. θα γίνω ιερέας στο ναό του.

Και ήταν εκείνη, την πρώτη αυγή , που ένας τεράστιος αετός πέταξε πάνω από το κεφάλι μου, και πριν προλάβω να καταλάβω, με απόθεσε στην πιο ψηλή βουνοκορφή που μόνο τα χιόνια κατοικούσαν..

Κρύωνα.... Μα ξαφνικά!

Ήταν απίστευτο!

Ήρθε κοντά μου η η αγαπημένη μου Τσαντίκο.

Όμορφη όσο ποτέ!

Με τις τεράστιες γαλανές φτερούγες της, με τύλιξε και μου ψιθύρισε πως είχε παρακάλεση τον θεό να με κάνει και μένα πουλί.

Τώρα πια δεν θα χωρίζαμε ποτέ!

Η μεγάλη μας αγάπη δεν θα είχε τέλος.....

Και αυτή η αγάπη ήταν η τύχη μας, αφού επειδή είμαστε πουλιά σωθήκαμε από την μεγάλη πύρινη βροχή της εποχής του τρίτου Ήλιου. Αλλά και από τον μεγάλο κατακλυσμό της εποχής του τέταρτου Ήλιου. (Μύθος των πέντε Ήλιων)

Έτσι φτάσαμε μέχρι την εποχή του πέμπτου Ήλιου που ο θεός Κετζαλκοάτλ μας ράντισε με τις σταγόνες από το αίμα του, το αίμα της αιώνιας ζωής...

Όμως μια μέρα, από την άλλη μεριά του Ωκεανού,

έφτασαν στον τόπο μας περίεργοι άνθρωποι .

(Χερνάντο Κορτέζ) με μεγάλες πιρόγες, που ποτέ δεν είχαμε ξαναδεί

Και αφάνισαν τον λαό μας.. .

Η πέτρα του Ήλιου σώθηκε, γιαυτό ακριβώς.. Επειδή ήταν πέτρα!

Όλο τον καιρό που οι άνθρωποι αυτοί (που μισούσαμε, για το κακό που είχαν φέρει μαζί τους) ήταν στον τόπο μας, η αγαπημένη μου και εγώ, φυλάγαμαι την πέτρα του Ήλιου και ούτε στιγμή δεν την αφήσαμε. Μέχρι που ο λαός μας έδιωξε τους μισητούς ανθρώπους .

Ύστερα η πέτρα του Ήλιου μπήκε στο μεγάλο σπίτι του Μεξικού, που το είπαν Μουσείο. Και τότε πια, ησυχάσαμε και μεις.

Από τότε η αγαπημένη μου και εγώ γυρνάμε τον κόσμο και μαθαίνουμε πως μετρούν το χρόνο, οι άλλοι άνθρωποι.

Είδαμε και μάθαμε τόσα πολλά για τα «ρολόγια» όπως λένε σήμερα τις πέτρες του Ήλιου, που δεν κατασκευάζονται πια από πέτρες.

Είδαμε και ακούσαμε τόσα πολλά για αυτά τα ρολόγια….

Οι άνθρωποι κομμάτιασαν το χρόνο της ημέρας σε μικρά κομμάτια που τα είπαν ώρες και ακόμα πιο μικρά που τα είπαν λεπτά, και ακόμα μικρότερα που τα είπαν δευτερόλεπτα

Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται να μετρούν τόσο πολύ μικρά κομμάτια του χρόνου.

Μας άρεσε όμως που στόλιζαν τα ρολόγια τους με όμορφα στολίδια και πολύτιμες πέτρες.

Γιατί αυτό θύμιζε αμυδρό, την δική μας πέτρα του Ήλιου.

Είδαμε ένα βυζαντινό ρολόι πάνω στο τραπέζι ενός μεγάλου άρχοντα στην Κωνσταντινούπολη, Είδαμε Το ρολόι στον μεγάλο πύργο του Ντόβερ που έγινε το 1340 και που δεν είχε λεπτοδείκτης



Το 1656 Είδαμε το πρώτο ρολόι με λεπτοδείχτες .

Από το 1721 οι άνθρωποι έδωσαν μεγάλη σκέψη για να φτιάξουν ρολόγια με μεγάλη ακρίβεια. Γιατί είπαν πως ο χρόνος είναι χρήμα..

Το 1730 τα ρολόγια λειτουργούσαν με φιάλη υδραργύρου, ενώ το 1740 κατασκεύασαν εκκρεμές με ορείχαλκο και ατσάλι.

Το 1830 οι άνθρωποι για να κάνουν πιο ακριβή τη μέτρηση του χρόνου χρησιμοποίησαν αντισταθμιστική πίεση.

Το 1920 τα εκκρεμεί ρολόγια ήταν ελεύθερης αιώρησης.

Στη δεκαετία του 1900 χρησιμοποίησαν κρυστάλλους χαλαζία,

Ενώ το 1980 τα ατομικά ρολόγια καισίου είχαν πετύχει τόση ακρίβεια ώστε να χάνουν ένα δευτερόλεπτο κάθε 3000 χρόνια..

Και τώρα που σας μιλούμε υπάρχει ένα ρολόι που το λένε NIST-7 και χάνει ένα δευτερόλεπτο κάθε τρία εκατομμύρια χρόνια!

‘Όμως ούτε αυτό ικανοποίησε τους ανθρώπους..

Λένε πως η NASA προσπαθεί να φτιάξει ρόλογια υδραργύρου που θα έχουν ακρίβεια ενός δευτερολέπτου κάθε τριάντα δισεκατομμύρια χρόνια!!!

Όχι….όχι Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται αυτά τα ρολόγια.

Ακόμα και για να φτάσουν τα αστέρια δεν τα χρειάζονται.

Εγώ ο Σοτσιπίλλι. και η αγαπημένη μου Τσαντίκο δεν τα χρειαστήκαμε ποτέ και ας ταξιδεύουμε χιλιάδες χρόνια ανάμεσα στα αστέρια.