Λ υ π ά μ α ι..

Δεν έχω τίποτα να πω.
Προσπάθησα, μα δεν τα κατάφερα.
Ο γνώριμος εκείνος εφιάλτης..
Να πλημμυρίζεις από φθόγκους και να μην μπορείς να συναρμολογήσεις μιά λέξη.
Tην αξεδιάλυτη θολούρα του αισθητού να την φωτίσεις
Να την κάνεις λογικά σύμβολα, κατανοητά νοήματα.
Δεν έχω τίποτα να σας πω...Λυπάμαι.
Και το φεγγάρι απόψε είναι βραδύγλωσσο και αμέτοχο. Δωσμένο στη δική του θλίψη.
Τελικά, απόψε κανένας δεν μπορεί να μιλήσει.
Οι λέξεις με εγκατέλειψαν . Πήγαν όλες να πλαγιάσουν με την αμμουδερή παραλία.
Να διλυθουν, να λυώσουν μέσα στους ψιθύρους των κυμμάτων..
Να ρουφήξουν αλμύρα και να βυθιστουν σαν μουσκεμένο κουρέλι στο βυθό..
Να βάψουν τόν ήχο τους με σκοτάδι.


Κι άλλες πάλι να ματώσουν μέσα στα θερισμένα χωράφια του Ιούλη.
Να υπνοτίσουν τα τριζόνια με το αίμα τους.
Μήπως και σταματήσουν να τραγουδούν



Απόψε δεν έχω λέξεις.
Όλοι οι ήχοι μέσα και γύρω μου είναι χαοτικοί.
Ας μπορούσα να είχα μόνο μία λέξη!.

ΣΤΩΝ ΨΑΡΩΝ ΤΗΝ ΟΛΟΜΑΥΡΗ ΡΑΧΗ

Σάββατο απόγευμα . To πλοίο με έκτακτο δρομολόγιο, μπαίνει στο λιμάνι των Ψαρών.
Όπως κάθε χρόνο αυτές τις μέρες ...

Πρέπει να είμαι εδώ..

Ψηλά στο ύψωμα, η ιστορική εκκλησιά του Αγίου Νικολάου.
Οι Ψαριανοί που περίμεναν στο ίδιο αυτό λιμάνι ,εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ τον Κωνσταντή να γυρίσει από την δουλειά του, τον σήκωσαν στα χέρια μέχρι την εκκλησιά . Για να δοξολογίσoυν όλοι μαζί τον Άγιο, που τον βοήθησε να πυρπολήσει την Τουρκική ναυαρχίδα.
Η μακελεμένη και πνιγμένη στον καπνό και το αίμα Χίος, έπρεπε να πάρει μια βαθειά ανάσα..

Την ίδια ώρα, ο ουρανός, έρραινε ασήμι τη θάλασσα..

Μιά βιαστηκή καλησπέρα στον κυρ Κωσταντή..
Πρέπει να προφτάσω πριν σκοτεινιάσει, να ανεβώ στην Μαύρη Ράχη..
Να γονατίσω πάνω σε αυτό το βράχο και να σκύψω το κεφάλι κάτω από αυτό τον ουρανό...
Aυτός δεν είναι ο λόγος που με έφερε εδώ?

Από εκεί πάνω μπορεί κανείς να καταλάβει πόσα ζύγια πρέπει να βάλει , για να κερδίσει στη ζυγαριά της ζωής, την ελευθερία.

Ουρανό, θάλασσα, και βράχια...
Και μάτια να κοιτάζει μακρυά, πέρα από τον ορίζοντα..
Και ψυχή που να χωρά την απεραντοσύνη......

....και να θέλει να την κάνει δική της...

Να την απλώσει, και να την ανεμίζει φλάμπουρο..



Σκοτεινιάζει....
Τώρα που σκοτεινιάζει στον ορίζοντα , πρέπει να ξεκινήσουν τα πανηγύρια..

Οι χοροί


Οι λαμπαδοφορίες

Τα πυροτεχνήματα


Το ιερατείο και οι επίσημοι


Η Μπάντα του Στρατού

Tο άγημα του Πολεμικού ναυτικού


Και ύστερα όλοι θα φύγουν..


Θα μείνουν μονάχα οι βράχοι. Και η Μυκηναϊκή νεκρόπολις στο Αρχοντίκι.
Οι τάφοι που περιμένουν να τους ελευθερώσουν, για να μιλήσουν την ιστορία των Αχαιών της Τρωϊκής εκστρατείας...
Για την ίδια ιστορία που έχει μιλήσει ο Όμηρος με τα λόγια του γέρο-Νέστωρα:
"αν παραπάνω από τη Χιό τη βράχινη θα βγούμε
προς την Ψυριά(Ψαρά) από τα ζερβά ετούτη αφήνοντάς την ....."



Οι μαύροι βράχοι καταμεσίς του Πελάγου ...Πάνω τους είναι γατζομένες σαν απολιθώματα αχιβάδων, οι ανθρώπινες ψυχές.
Φορτωμένες με την ιστορία του Αιγαίου..
Εδώ στο σταυροδρόμι που συναντώνται τρεις Ήπειροι. Όπου ανιχνεύονται οι απαρχές της πολιτισμικής εξέλιξης του ανθρώπινου είδους...Η μήτρα που μέσα της κυοφορήθηκαν, αναπτύχθηκαν και θεμελιώθηκαν οι αξίες του παγκόσμιου πολιτισμού...
Εδώ που αιώνες τώρα το φως συγκρούεται με το σκοτάδι...

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Ευχαριστώ πολύ , (αν και με σχεδόν απαράδεκτη καθυστέρηση, λόγω συνεχών μετακινήσεων), την ΑΣΤΡΙΑ για το δώρο που έκανε στην Μικροκλασματική ή Μορφοκλασματική απεικόνιση.
Την ευχαριστώ και για την γεναιοδωρία της, γιατί προφανώς υπάρχουν φίλοι bloggers πολύ πιό άξιοι από μένα, για να πάρουν το δώρο. Το fractal αποδέχεται to βραβείο αυτό , σαν πρόκληση για να γίνει καλλύτερο.
Και ακόμα το αποδέχεται, σαν μιά ευκαιρία να μιλήσει από αυτή τη θέση για καινούριους φίλους bloggers, που δημιούργησαν blogg μέσα στο 2009 και που σίγουρα αξίζουν το βραβείο της επίσκεψής σας στο blogg τους.
Σύμφωνα λοιπόν με τους κανόνες του παιχνιδιού, παραδίδω στην προσοχή σας, τους σχετικά νέους bloggerς που αξίζει να τους γνωρίσετε.

DARK FLOW (Απρίλιος 2009) http://porkorossoatadriano.blogspot.com/2009/04/blog-post.html#comments

DIMITRISP(SE XRONO ENESTOTA) (Mάϊος 2009) http://wwwalsoscom.blogspot.com/

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ (Μάρτιος 2009) http://www.blogger.com/profile/17061674661175173031

ΑΖΑ (Απρίλιος 2009) http://karavaki69.blogspot.com/

ΜΑΝΟΣ (Ιανουάριος 2009) http://www.blogger.com/profile/07942984788315497242

Αυτή τη στιγμή οι επισκέπτες της Μικροκλασματικής απεικόνησης στάνουν σε μιά από τις δυνάμεις του 10, To 10 στην 4η Ευχαριστώ 10.000 φορές τους φίλους που πέρασαν από το σπίτι μου. Τους αφιερώνω αυτή την ανάρτηση..

Tα φεγγάρια της Κύμης

Κάθε φορά που στις μακρυές νυχτερινές μας περιπλανήσεις, η Μαρία μου μιλούσε για τα
μεγάλα φεγγάρια των παιδικών της χρόνων, την αντιμετώπιζα με κατανόηση..
Κάθε φορά που στα ποιήματά της (η Μαρία είναι γνωστή ποιήτρια) μιλούσε για τα φεγγάρια αυτά, τα διάβαζα με συμπάθεια…
Κάθε φορά που τα αναπολούσε..έκλεινα τα μάτια μου και την άφηνα να μιλά…

Όταν η Μαρία με κάλεσε να περάσουμε μαζί το τριήμερο, στο χωριό της μητέρας της στον Οξύλιθο της Κύμης, δεν ήξερα τίποτα για τα φεγγάρια της Κύμης…

Το βράδυ καταλάγιαζε ο θόρυβος της παραλίας του Οξύλιθου, και μια μεγάλη ευρυχωρία παραμέριζε τα σύννεφα, και απλονώταν πάνω από τη θάλασσα. Έκανε τόπο για να φανεί, πέρα μακρυά, στην απέναντι άκρη του Αιγαίου, μια τεράστια ροζ άχλυ που πάσχιζε να χωρέσει σε ένα μεγάλο ασαφή κύκλο, καρφώνοντας το κέντρο του, με φωτεινές πρόκες...
Όσο περισσότερο συμπυκνόνονταν η άχλυ και το περίγραμμα του μεγάλου κύκλου διαγράφονταν όλο και πιο καθαρά, τόσο πιο δυνατά άκουγα το φως να περνά μέσα από το πουκάμισό μου και να χαράζει τις συντεταγμένες του, πάνω στο σώμα μου..
Κάθε σημείο στο σώμα μου. γίνονταν στόχος και προορισμός για τις άπειρες γραμμές που έδεναν τον φωτεινό κύκλο του ορίζοντα της Ανατολής, με τα όνειρα μου.
Έπεσα στη θάλασσα για να ξεμεθύσω..
Είπα: Πρέπει να ταχτοποιήσω τα όνειρά μου. Ακριβώς, όπως τα ρούχα στο μπαούλο.
Στις όχθες του ακίνητου ποταμού πλάι, τα βατράχια ερωτεύονταν με δραματικές κραυγές..
Είπα: Σιγά-σιγά πρέπει να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Να αφήσω τη θέση μου στο τίποτα..
Να κρύψω τη γύμνια μου. Να ξεμοναχιάσω τη μέθη μου..
Το βαρύ άρωμα της συκιάς, μου δείχνει το μονοπάτι, δίπλα στο ποτάμι. . Το φεγγάρι σχηματισμένο καθαρά πιά, σε λίγο θα πάρει την θέση του πάνω από τα ακίνητα νερά του ποταμού..
Ίσως τότε τα βατράχια να με λυπηθούν και να σωπάσουν τις κραυγές τους..

Ύστερα θυμήθηκα ένα ποίημα της Μαρίας που είχε σωθεί στην μνήμη μου και άρχισα να το ψυθιρίζω ανεπαίσθητα:

Περιπέτεια

Με μάγεψες κοντά σου
Βελλεροφόντη
με μάτια γεμάτα υποσχέσεις
για μιά βόλτα ως τ’ άστρα.

Και περπάτησα μέσα στο όνειρο
της παρουσίας σου
και κράτησα τ’ ολόχρυσο φέγγάρι
στα χέρια μου
Πάνω στον πήγασο
της δικής σου ενέργειας.

Μόνο που ο Δίας μάς πρόλαβε
με τον κεραυνό στο χέρι.


Από την συλλογή “Το γέλιο της Μέδουσας”(1994)

ΠΌΣΟ ΠΟΛΥ ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ!!!!

Πριν ένα χρόνο περίπου (παραμονή πρωτομαγιάς) το fractal έκανε τα πρώτα του βήματα στο
χάος του ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Ένα χρόνο μετά ...Είμαστε όλοι εδώ..Και μοιάζουμε όλοι τόσο πολύ!!!!
Κάποτε "Ο χρήστης kryos" είχε "πληκτρολογήσει" : Είμαστε όλοι ένα, αφού τα μόρια του αέρα που μας ενώνουν αποτελούνται από το ίδιο υλικό με μας..
Σας ευχαριστώ όλλους που σταθήκατε έστω και για λίγο στο κατώφλι της ψυχής μου και μοιραστήκαμε ένα ποτήρι δροσερό νερό.

tajidi sto diasthma

Uploaded on authorSTREAM by aSGuest19869 | Upload your own presentation

Y.Γ
Αυτή η γιορτή άργησε λίγο , λόγω τεχνικών προβλημάτων που όμως ξεπεράστηκαν χάριν στη βοήθειια όλων σας . Μα πιό πολύ του φίλου που άργησε κάπως .. αλλά στο τέλος αποκαλύφθηκε!!
Kρατεός απάντων των θαλασσών.. Ένας πραγματικός Θαλασσοκράτωρ!
Να είμαστε όλοι καλά... και του χρόνου εδώ...και.... εκεί και παντού...

Β Ο Η Θ Ε Ι Α ! ! !

Στις αρχές του Μάη Η Μορφοκλασματική απεικόνιση είχε τα πρώτα της γενέθλια.
Με την ευκαιρία ήθελα να σας χαρίσω μια όμορφη εμπειρία, η οποία όμως είναι σε αρχείο power point και δεν ξέρω πως να το αναρτίσω...
Έκανα άπειρες προσπάθειες πριν βγω στους δρόμους να ζητήσω τη βοήθειά σας.
Ποιός καλός φίλος θα με βοηθήσει να ξεπεράσω την αναπηρία μου?..

Με την ευκαιρία δείτε το ψαράκι της ανάρτισης " Κτημα-το-λόγιον" να τολμά επί τέλους να πάρει τους δρόμους...
Αρκετά περίμενε ένα ολόκληρο χειμώνα να κοιτάζει από το παράθυρο....
Α..μα .. πιά...

Η ΚΡHΤΗ

η απεραντοσύνηΗ απλότηταΤο φως και η σκιάΗ σφραγίδα του καταχτητή


















Ο Αγώνας

Η ξεροληθιά

Η βλάστηση




































Η αυστηρότητα


Η Πορεία

Ο Ρεμβασμός

Η αρμονία

Η Ισορροπία

Τ΄αγρίμια

Η ορμή

Τα χέρια

Τα χρώματαΗ ομορφιά
Η παράδοση
Η ΙστορίαΗ ΓαλήνηΗ ελπίδαΤο όνειρο

Μία τελείως ασήμαντη ιστορία...

Ήρθε από την Αλβανία μόλις δεκαπέντε χρονών παιδί.
Κοιμόταν στους δρόμους, και πλένονταν χειμώνα καλοκαίρι σε όποια αφύλακτη οικοδομή έβρισκε νερό. Έτρωγε ότι τον φίλευαν τα αφεντικά που κατά καιρούς δούλευε..
Ρούχα και παπούτσια έβρισκε στα σκουπίδια. Τα έπλυνε στις οικοδομές πριν τα φορέσει. Δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από τη θέληση να ζήσει και να στείλει ψωμί για τα μικρότερα αδέλφια του στην Αλβανία..
Ήταν ένας κλασικός "Αλβανός"
Μετά από δεκαοχτώ χρόνια δουλειάς στην Ελλάδα, εκτός από την πολύτιμη πράσινη κάρτα, κερδισε και την εκτίμηση όλων όσων είχε εργαστεί για λογαριασμό τους. Η προσεκτική δουλειά, η υπευθυνότητα η εντιμότητα , και οι δημιουργικές και έξυπνες λύσεις που έδεινε , τον έκαναν περιζήτητο. Ήταν μετρημένος και σοβαρός. Δούλευε χωρίς να ξεχωρίζει μέρες, ώρες η αποστάσεις,, Και τα κατάφερε... Πριν λίγους μήνες το όνειρό του ενσαρκώθηκε σε μιά ακριβή και σύνθετη μηχανή που έκανε πολλές οικοδομικές εργασίες.. Πήρε και την πρώτη του δουλειά σαν ανεξάρτητος μάστορας.. Μια βίλα στο Ψυχικό που από ερείπιο την έκανε ανάκτορο. Το καμάρι και η περιφάνεια του ξεχίλιζαν στο τηλέφωνο:
- Πηγαίνετε να δείτε την βίλα οδός, αριθμός, στο Παλαιό Ψυχικό..την επιδιόρθωσα μόνος μου. Θα δείτε τη δουλειά μου, και θα με συστήνετε ανεπιφύλακτα,,. Και συνέχισε με καμάρι..
Μόλις τελείωσα και με σύστησαν σε ένα μεγάλο σπίτι στην Εκάλη.. Ξεκινώ την Δευτέρα!
Μας πήγε στο Ψυχικό, με μία φίλη που δούλευε εκείνη την ημέρα στο σπίτι της.
Είχε ραντεβού με το φορτηγό που θα μετέφερε τη μηχανή στην Εκάλη..
Μόλις μπήκε στην αυλή του σπιτιού στο Ψυχικό, ακούσαμε την απελπισμένη κραυγή του πληγωμένου Ζώου.. Η μηχανή δεν ήταν εκεί. Την είχαν κλέψει...
-Δεκαοχτώ χρόνια δούλευα για να πάρω αυτή τη μηχανή. Ελάχιστοι στην οικοδομή έχουν τέτοια μηχανή.. Πως θα δουλέψω τώρα... Τίποτα δεν έχω πιά... Μόνο εσας έχω. Βοήθείστε με... Πρέπει να ξαναρχίσω πάλι από την αρχή..
Ένοιωσα συντριπτική ντροπή μπροστά στην αδυναμία να κάνω κάτι...
Και ύστερα έπεισα τον εαυτό μου πως αυτή η ιστορία είναι μιά ασήμαντη καθημερινή ιστορία, ενός Αλβανού.. Συγνώμην Νίκο. Έχω να ασχοληθώ με τόσα άλλα πράγματα!...