Mιά ασήμαντη Ιστορία....

.
.
Η εμμονή της λατρείας του βασιλειά Ήλιου

Τα αγγάθια, (που παρ όλα αυτά, κάποτε υπήρξαν αχτίνες), με εκδικήθηκαν.
Απεγκλόβισαν τους πύρινους σπόρους, που με διαπέρασαν βιαστικά μα βίαια, τούτο το καλοκαίρι.

Ένα μικρό ξάφνιασμα, σε μια μαγεμένη θάλασσα, με δωροδόκισε .

Να κάνω όνειρα
για το κενό ..

για την αυλή μου

και για τα ταξείδια μου....

Ύστερα Φθεινοπώριασε..
Τα σύννεφα φάνηκαν στην κορυφογραμμή

Είπα να γυμνωθώ. Να με ποτίσει η βροχή. Να λάμψω στην άκρη του μονοπατιού σαν νιόβγαλτο χορτάρι.
Να μοσχοβολίσουν τα μαλιά μου θυμάρι και μαστίχι.

Να προκαλέσω με λαγνεία τα ασήμαντα σκαθάρια..

Και η βροχή δεν άργησε .

Τώρα κοιτάζω τους νερόλακους και βλέπω την ψυχή μου.
Μια μικρή λίμνη με α ρ α ι ό διάλυμμα αίματος, ίσα-ίσα αντικατοπτρίζει μια αστήρικτη μα κεφαλαία ΕΛΠΙΔΑ .

Φεύγουν..

Ήταν δεμένος στο σανό
Έσπασε το κλαδί που πάνω του, τον είχαν δέσει.
Το πήρε μαζί του και.... έφυγε.....


Βαρέθηκε τη σιγουριά και την άνεση του καναπέ.
Έφυγε. Τώρα μας κοιτάζει από ψηλά.

Φεύγουν....


Και εκείνοι που είχαν καταφύγει σε μια ΄θαλασσινή σπηλιά ..έφυγαν...


...Έφυγαν και εκείνοι που οχυρομένοι μέσα στο κάστρο τους, αγνάντευαν αιώνες το πέλαγος.


Ζηλεύω τα πουλιά που φεύγουν...


Δεν μπορώ άλλο .. Πρέπει να σηκώσω τις αραχνιασμένες μου άγκυρες

Να φύγω όσο γίνεται πιό μακρυά....


Να φύγω...

Ο "Γιωργάκης" ΙΙ ή για την αγάπη του Δάσους

Κάθε μικρό παιδί ηλικίας 6 έως 1ο ετών είναι ένας μικρός Γιωργάκης.
Γιατί; Είναι όλα ολόϊδια.
Εκείνο που τα κάνει να μοιάζουν τόσο πολύ, είναι τα τεράστια εκστατικά μάτια με τα οποία κοιτάζουν τον κόσμο γύρω τους.
Κάθε ματιά τους σκάβει ανελέητα, πράγματα και ανθρώπους.
Στα ματιά τους μπορείς να διαβάσεις το μέλον της ανθρωπότητας..
Κάθε ματιά τους μπορεί να σου ιστορίσει το παρελθόν.
Να φέρει σην επιφάνεια κραδασμούς από υπόγειους σεισμούς, και αντίλαλους από βαθειά πηγάδια.

Κρατώντας το χέρι του Γιωργάκη , ένα Φθεινόπωρο, πριν αρκετά χρόνια, προχωρούσαμε σε ένα μονοπάτι ..

Προχωρούσαμε! Ο λόγος το λέει..
Για κάθε βήμα, χρειαζόμαστε τουλάχιστον ένα τέταρτο!
Όλα ήταν μαγεμένα..
Ήταν οι άσπροι νάρκισσοι με τις κίτρινες καρδιές που χαμογελούσαν εκεί στην άκρη του μονοπατιού σαν φωτεινά αστεράκια...........

Ήταν ένα αγκάθι που κάρφωθηκε στο χεράκι του, καθώς προσπάθησε να πιάσει μια πεταλούδα.....και που για να σταματήσει να πονά το πλύναμε μέσα στις λαξευμένες στο βράχο γούρνες, που πότιζαν τα μικρά πεύκα

Ήταν μια μυρμιγκοφωλιά με μικρά χωμάτινα βουναλάκια γύρω-γύρω....

Ήταν ένα αναποδογυρισμένο μαύρο σκαθάρι που προσπαθούσε να σταθεί πάλι όρθιο....

Ήταν ένα βαρύ, σφιχτό κουκουνάρι που κοίμιζε στα σπλάχνα του πολλές-πολλές μικρές κουκουναριές.....

Ήταν ένα βελανίδι που ξεράθηκε να μας περιμένει για να το κάνουμε σβούρα.....

Τα κυπαρισσόμηλα που μας προκάλεσαν να τα παίξουμε τόπι

Και οι λευκές μικρές καμπανούλες για να τις κρεμμάσουμε σκουλαρίκι στα αυτιά μας.

Ήταν μια άγρια αγγιναριά με κάμποσες μικρές αγγινάρες γύρω από τη ρίζα της..

Ήταν ένα ολάνθιστο θυμάρι που καλούσε με το χρώμα και το άρωμά του τις μέλισσες να κάνουν μέλι γλυκό την ομορφιά του....

'Ηταν τα ξερά φύλλα των θάμνων που σφιχταγγαλιάζονταν στις ρίζες τους , για να προστατεύσουν αόρατες ζωές που δούλευαν ακούραστα να λιπάνουν το χώμα....

Ήταν οι κατακόκκινες μπάλες από τα κούμαρα, χωμένες μέσα στις πυκνές φυλλωσιές για να κρυφτούν από τα πουλιά...

Ήταν ένα μικρό μανητάρι που έσπρωχνε το χώμα για να ξετρυπώσει στο φως του ήλιου.....

Ήταν οι κοκκινόμαυροι σπόροι της αγριοτσικουδιάς....

Να και ένα πεισματάρικο Fractal που σφυνωμένο μέσα στο βράχο, επιμένει να γεωμετρεί το χώρο...

Σε κάθε βήμα τα ματάκια του Γιωργάκη σκάλωναν σε κάποιο φαινομενικά ασήμαντο.....

Σε ένα μικρό θαύμα

Ύστερα ξαπλώσαμε κάτω από ένα πεύκο για να ξεκουραστούμε.....
Βγάλαμε από το αρχαίο πυθάρι πολλές ιστορίες .....
Τις κρεμμάσαμε πάνω στα κλαδιά του πεύκου, και κουβεντιάζαμε με εκείνην που μας έκλεινε πονηρά το μάτι ........
Γυρίσαμε στην υπόλοιπη συντροφιά μετά από ώρες....
Εμείς δεν πεινούσαμε..
Άδικα είχαν κρατήσει για μας τα σάντουϊτς.
Είχαμε δοκιμάσει άνθη από μικρά αγκάθια, είχαμε φάει κουκουνάρια με μέλι, σπόρους από την αγριοτσικουδιά , τρυφερά βλαστάρια από σπαράγκια και μικρές άγριες αγγινάρες.........
Είχαμε φάει για επιδόρπιο τα πιό γλυκά κούμαρα του κόσμου...

Είδα τα μάτια του Γεωργάκη να αστράφτουν από ευτυχία..
Ένιωθε βαθειά μέσα του την ευτυχία να "ΕΙΝΑΙ" η ίδια η φύση, και όχι να θέλει να "ΕΧΕΙ" τη φύση.

Όταν ο Γιωργάκης μεγάλωσε και αποφάσισε να μην γίνει "γιατρός "ή " δικηγόρος" σύμφωνα με τις υποδείξεις, δεν παραξενεύτηκα...
Ο Γιωργάκης ήθελε να κάνει μια δουλειά που θα τον έκανε ευτυχισμένο.......Και φυσικά τήν διάλεξε..

Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιωργάκης δεν είναι πιά Γιωργάκης. Είναι ο κύριος Μ.....
Είναι ένας ευτυχισμένος νέος άνδρας , με επιτυχημένη οικογενιακή και επαγγελματική ζωή.
Είναι από τους νέους εκείνους ανθρώπους που αποπνέουν ελπίδα ζωής........
Που διδάσκουν με τη ζωή τους , τον ΤΡΟΠΟ ΥΠΑΡΞΗΣ του "ΕΙΝΑΙ" και όχι του "ΕΧΕΙΝ"
Εδώ και τρεις μέρες ο Μ...... αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, να υπερασπιστεί τη ζωή των δασών μας.. Να υπερασπιστεί τον τρόπο ύπαρξης της ζωής, σύμφωνα με τη λογική του "είναι" και όχι του "έχειν" να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή και το μέλλον των παιδιών του κόσμου......

O "Γιωργακης"

Ο μικρός μόλις αγόρασε ένα βιβλιο από τον πάγγο που φαίνεται πίσω.
Ότι πιό πρόχειρο βρέθηκε μπροστά του για να καθήσει και να αρχίσει το διάβασμα, (έστω και άβολα) ήταν ένα μεγάλο πήλινο πυθάρι, κατασκευασμένο πριν 500 χρόνια (τουλάχιστον). Γύρω από τα χείλη του πυθαριού είναι αποτυπωμένη με μικρους ρόδακες, η ανάγκη του κατασκευαστή του, να επικοινωνήσει με τους μακρυνούς απόγόνους, που κάποτε θα συναντούσαν το θαύμα των χεριών του.
Ένα πυθάρι που σήμερα μια και δεν αποθηκεύει πιά τους καρπους από την καλλιέργεια της γης μας, κάνει τη χρήση γλάστρας!!!
Ο μικρός δεν υποψιάζεται καν την ιστορία που εισχορεί μέσα του, σε κάθε του αναπνοή..
Όταν τον φώναξα "Γιωργάκη" μου έρριξε μια αδιάφορη ματιά και συνέχισε το διάβασμά του..
Ένιωσα την ανάγκη να τον πάρω στην αγκαλιά μου ,και να του μιλήσω για τη ιστορία του πυθαριού..
Μα μάλλον θα του ήταν άχρηστη...
.. Αφού όλα αλλάζουν... Όλα αλλάζουν...Τι νόημα θα είχε?
Έτσι προχώρησα προς τον πλανόδιο πωλητή και άρχισα να ψάχνω μηχανικά τα βιβλία.
Σε λίγο, η καμπάνα του χωριού μου, σήμανε για τον εσπερινό.
Σκέφτηκα πως είχα πολύ καιρό να ανέβω στην εκκλησία για να ακούσω εσπερινό..
Ύστερα είπα πως ήταν η ώρα να πάω στη θάλασσα να ακούσω τον εσπερινό των κυμμάτων..
Πλησίασα τον Γιωργάκη...
Να τον πάρω μαζί μου.... Να τον κρατώ από το χέρι.
Μα εκείνη ακριβώς την στιγμή άκουσα τη μάννα του να τον φωνάζει...
"Αντώνη , που εξαφανίστηκες πάλι, παλιόπαιδο"
Πως έγινε τώρα και αυτή η φωνή ήρθε κατ ευθείαν από τη μαννα μου...
"Φρακταλ, παλιόπαιδο, που εξαφανίστηκες πάλι?"
Μπερδεύτηκαν τα πρόσωπα και ο χρόνος!
Αυτή τη φορά κοίταξα τον Γιωργάκη στα μάτια ..
Μου χαμογέλασε. ..
Κατάλαβα.
Με είχε αναγνωρίσει..
Αναγνώρισε το μικρό Fractal, των δέκα χρόνων.
Πόσο ελάχιστα έχω αλλάξει!...

α υ γ ο υ σ τ ο ς....

....Όλλα ταξιδεύουν.

Tiς μακρυές και φωτεινές Αυγουστιάτικες νύχτες ,
σας βλέπω, πάνω στο διαστημόπλοιο ΓΗ,
να ταξιδεύεται στο αχανές σύμπαν..
Ξαπλωμέν- ανάσκελα στην αμμουδιά,
βλέπω την ανατολή της Γης,,
από την επιφάνεια της Σελήνης.
Εκείνες τις στιγμές τα κύμματα δεν είναι τίποτα περισσότερο
από μια υπέροχη χρυσή πινελιά.
Όλα είναι μια υπέροχη χρυσή πινελιά!
Όμως αυτό που γιγαντώνεται μέσα μου,
είναι η βεβαιότητα πως μπορώ να καταλογίσω
την ιδιότητα της συνείδησης του εαυτού μου,
μόνο σε μιά και μοναδική οντότητα στο σύμπαν.
Εκείνες τις στιγμές θλίβομαι γιατί είμαι τόσο μόν-.
Και ύστερα πάλι νοιώθω παντοδύναμία γιατί είμαι τόσο μοναδικ-.
Έτσι ακροβατώ σε μια τεντωμένη αχτίνα του φεγγαριού Γη, που ανατέλει
σιγά-σιγά πάνω από τη Σελήνη..

ΑΣΤΡΙΑ...για σένα.

(Γιατί κρατώ τις υποσχέσεις μου.)

Άστρια. Σου είχα υποσχεθεί ......τον ουρανό με τ' άστρα.
Δεν τα κατάφερα..Κοίτα όμως τι κατάφερα!!!!
Τελικα, ο μαντατοφόρος μου μαντάτεψε την ύπαρξη μιάς πανέμορφης εικόνας ζωής.
Φαίνεται πως τα αστέρια μετατοπίζουν σκόπιμα την προσοχή μας!

ΑΖΑ Αυτό το κατάφερα και για σένα... Εσύ ξέρεις γιατί.

Λ υ π ά μ α ι..

Δεν έχω τίποτα να πω.
Προσπάθησα, μα δεν τα κατάφερα.
Ο γνώριμος εκείνος εφιάλτης..
Να πλημμυρίζεις από φθόγκους και να μην μπορείς να συναρμολογήσεις μιά λέξη.
Tην αξεδιάλυτη θολούρα του αισθητού να την φωτίσεις
Να την κάνεις λογικά σύμβολα, κατανοητά νοήματα.
Δεν έχω τίποτα να σας πω...Λυπάμαι.
Και το φεγγάρι απόψε είναι βραδύγλωσσο και αμέτοχο. Δωσμένο στη δική του θλίψη.
Τελικά, απόψε κανένας δεν μπορεί να μιλήσει.
Οι λέξεις με εγκατέλειψαν . Πήγαν όλες να πλαγιάσουν με την αμμουδερή παραλία.
Να διλυθουν, να λυώσουν μέσα στους ψιθύρους των κυμμάτων..
Να ρουφήξουν αλμύρα και να βυθιστουν σαν μουσκεμένο κουρέλι στο βυθό..
Να βάψουν τόν ήχο τους με σκοτάδι.


Κι άλλες πάλι να ματώσουν μέσα στα θερισμένα χωράφια του Ιούλη.
Να υπνοτίσουν τα τριζόνια με το αίμα τους.
Μήπως και σταματήσουν να τραγουδούν



Απόψε δεν έχω λέξεις.
Όλοι οι ήχοι μέσα και γύρω μου είναι χαοτικοί.
Ας μπορούσα να είχα μόνο μία λέξη!.

ΣΤΩΝ ΨΑΡΩΝ ΤΗΝ ΟΛΟΜΑΥΡΗ ΡΑΧΗ

Σάββατο απόγευμα . To πλοίο με έκτακτο δρομολόγιο, μπαίνει στο λιμάνι των Ψαρών.
Όπως κάθε χρόνο αυτές τις μέρες ...

Πρέπει να είμαι εδώ..

Ψηλά στο ύψωμα, η ιστορική εκκλησιά του Αγίου Νικολάου.
Οι Ψαριανοί που περίμεναν στο ίδιο αυτό λιμάνι ,εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ τον Κωνσταντή να γυρίσει από την δουλειά του, τον σήκωσαν στα χέρια μέχρι την εκκλησιά . Για να δοξολογίσoυν όλοι μαζί τον Άγιο, που τον βοήθησε να πυρπολήσει την Τουρκική ναυαρχίδα.
Η μακελεμένη και πνιγμένη στον καπνό και το αίμα Χίος, έπρεπε να πάρει μια βαθειά ανάσα..

Την ίδια ώρα, ο ουρανός, έρραινε ασήμι τη θάλασσα..

Μιά βιαστηκή καλησπέρα στον κυρ Κωσταντή..
Πρέπει να προφτάσω πριν σκοτεινιάσει, να ανεβώ στην Μαύρη Ράχη..
Να γονατίσω πάνω σε αυτό το βράχο και να σκύψω το κεφάλι κάτω από αυτό τον ουρανό...
Aυτός δεν είναι ο λόγος που με έφερε εδώ?

Από εκεί πάνω μπορεί κανείς να καταλάβει πόσα ζύγια πρέπει να βάλει , για να κερδίσει στη ζυγαριά της ζωής, την ελευθερία.

Ουρανό, θάλασσα, και βράχια...
Και μάτια να κοιτάζει μακρυά, πέρα από τον ορίζοντα..
Και ψυχή που να χωρά την απεραντοσύνη......

....και να θέλει να την κάνει δική της...

Να την απλώσει, και να την ανεμίζει φλάμπουρο..



Σκοτεινιάζει....
Τώρα που σκοτεινιάζει στον ορίζοντα , πρέπει να ξεκινήσουν τα πανηγύρια..

Οι χοροί


Οι λαμπαδοφορίες

Τα πυροτεχνήματα


Το ιερατείο και οι επίσημοι


Η Μπάντα του Στρατού

Tο άγημα του Πολεμικού ναυτικού


Και ύστερα όλοι θα φύγουν..


Θα μείνουν μονάχα οι βράχοι. Και η Μυκηναϊκή νεκρόπολις στο Αρχοντίκι.
Οι τάφοι που περιμένουν να τους ελευθερώσουν, για να μιλήσουν την ιστορία των Αχαιών της Τρωϊκής εκστρατείας...
Για την ίδια ιστορία που έχει μιλήσει ο Όμηρος με τα λόγια του γέρο-Νέστωρα:
"αν παραπάνω από τη Χιό τη βράχινη θα βγούμε
προς την Ψυριά(Ψαρά) από τα ζερβά ετούτη αφήνοντάς την ....."



Οι μαύροι βράχοι καταμεσίς του Πελάγου ...Πάνω τους είναι γατζομένες σαν απολιθώματα αχιβάδων, οι ανθρώπινες ψυχές.
Φορτωμένες με την ιστορία του Αιγαίου..
Εδώ στο σταυροδρόμι που συναντώνται τρεις Ήπειροι. Όπου ανιχνεύονται οι απαρχές της πολιτισμικής εξέλιξης του ανθρώπινου είδους...Η μήτρα που μέσα της κυοφορήθηκαν, αναπτύχθηκαν και θεμελιώθηκαν οι αξίες του παγκόσμιου πολιτισμού...
Εδώ που αιώνες τώρα το φως συγκρούεται με το σκοτάδι...

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Ευχαριστώ πολύ , (αν και με σχεδόν απαράδεκτη καθυστέρηση, λόγω συνεχών μετακινήσεων), την ΑΣΤΡΙΑ για το δώρο που έκανε στην Μικροκλασματική ή Μορφοκλασματική απεικόνιση.
Την ευχαριστώ και για την γεναιοδωρία της, γιατί προφανώς υπάρχουν φίλοι bloggers πολύ πιό άξιοι από μένα, για να πάρουν το δώρο. Το fractal αποδέχεται to βραβείο αυτό , σαν πρόκληση για να γίνει καλλύτερο.
Και ακόμα το αποδέχεται, σαν μιά ευκαιρία να μιλήσει από αυτή τη θέση για καινούριους φίλους bloggers, που δημιούργησαν blogg μέσα στο 2009 και που σίγουρα αξίζουν το βραβείο της επίσκεψής σας στο blogg τους.
Σύμφωνα λοιπόν με τους κανόνες του παιχνιδιού, παραδίδω στην προσοχή σας, τους σχετικά νέους bloggerς που αξίζει να τους γνωρίσετε.

DARK FLOW (Απρίλιος 2009) http://porkorossoatadriano.blogspot.com/2009/04/blog-post.html#comments

DIMITRISP(SE XRONO ENESTOTA) (Mάϊος 2009) http://wwwalsoscom.blogspot.com/

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ (Μάρτιος 2009) http://www.blogger.com/profile/17061674661175173031

ΑΖΑ (Απρίλιος 2009) http://karavaki69.blogspot.com/

ΜΑΝΟΣ (Ιανουάριος 2009) http://www.blogger.com/profile/07942984788315497242

Αυτή τη στιγμή οι επισκέπτες της Μικροκλασματικής απεικόνησης στάνουν σε μιά από τις δυνάμεις του 10, To 10 στην 4η Ευχαριστώ 10.000 φορές τους φίλους που πέρασαν από το σπίτι μου. Τους αφιερώνω αυτή την ανάρτηση..

Tα φεγγάρια της Κύμης

Κάθε φορά που στις μακρυές νυχτερινές μας περιπλανήσεις, η Μαρία μου μιλούσε για τα
μεγάλα φεγγάρια των παιδικών της χρόνων, την αντιμετώπιζα με κατανόηση..
Κάθε φορά που στα ποιήματά της (η Μαρία είναι γνωστή ποιήτρια) μιλούσε για τα φεγγάρια αυτά, τα διάβαζα με συμπάθεια…
Κάθε φορά που τα αναπολούσε..έκλεινα τα μάτια μου και την άφηνα να μιλά…

Όταν η Μαρία με κάλεσε να περάσουμε μαζί το τριήμερο, στο χωριό της μητέρας της στον Οξύλιθο της Κύμης, δεν ήξερα τίποτα για τα φεγγάρια της Κύμης…

Το βράδυ καταλάγιαζε ο θόρυβος της παραλίας του Οξύλιθου, και μια μεγάλη ευρυχωρία παραμέριζε τα σύννεφα, και απλονώταν πάνω από τη θάλασσα. Έκανε τόπο για να φανεί, πέρα μακρυά, στην απέναντι άκρη του Αιγαίου, μια τεράστια ροζ άχλυ που πάσχιζε να χωρέσει σε ένα μεγάλο ασαφή κύκλο, καρφώνοντας το κέντρο του, με φωτεινές πρόκες...
Όσο περισσότερο συμπυκνόνονταν η άχλυ και το περίγραμμα του μεγάλου κύκλου διαγράφονταν όλο και πιο καθαρά, τόσο πιο δυνατά άκουγα το φως να περνά μέσα από το πουκάμισό μου και να χαράζει τις συντεταγμένες του, πάνω στο σώμα μου..
Κάθε σημείο στο σώμα μου. γίνονταν στόχος και προορισμός για τις άπειρες γραμμές που έδεναν τον φωτεινό κύκλο του ορίζοντα της Ανατολής, με τα όνειρα μου.
Έπεσα στη θάλασσα για να ξεμεθύσω..
Είπα: Πρέπει να ταχτοποιήσω τα όνειρά μου. Ακριβώς, όπως τα ρούχα στο μπαούλο.
Στις όχθες του ακίνητου ποταμού πλάι, τα βατράχια ερωτεύονταν με δραματικές κραυγές..
Είπα: Σιγά-σιγά πρέπει να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Να αφήσω τη θέση μου στο τίποτα..
Να κρύψω τη γύμνια μου. Να ξεμοναχιάσω τη μέθη μου..
Το βαρύ άρωμα της συκιάς, μου δείχνει το μονοπάτι, δίπλα στο ποτάμι. . Το φεγγάρι σχηματισμένο καθαρά πιά, σε λίγο θα πάρει την θέση του πάνω από τα ακίνητα νερά του ποταμού..
Ίσως τότε τα βατράχια να με λυπηθούν και να σωπάσουν τις κραυγές τους..

Ύστερα θυμήθηκα ένα ποίημα της Μαρίας που είχε σωθεί στην μνήμη μου και άρχισα να το ψυθιρίζω ανεπαίσθητα:

Περιπέτεια

Με μάγεψες κοντά σου
Βελλεροφόντη
με μάτια γεμάτα υποσχέσεις
για μιά βόλτα ως τ’ άστρα.

Και περπάτησα μέσα στο όνειρο
της παρουσίας σου
και κράτησα τ’ ολόχρυσο φέγγάρι
στα χέρια μου
Πάνω στον πήγασο
της δικής σου ενέργειας.

Μόνο που ο Δίας μάς πρόλαβε
με τον κεραυνό στο χέρι.


Από την συλλογή “Το γέλιο της Μέδουσας”(1994)

ΠΌΣΟ ΠΟΛΥ ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ!!!!

Πριν ένα χρόνο περίπου (παραμονή πρωτομαγιάς) το fractal έκανε τα πρώτα του βήματα στο
χάος του ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Ένα χρόνο μετά ...Είμαστε όλοι εδώ..Και μοιάζουμε όλοι τόσο πολύ!!!!
Κάποτε "Ο χρήστης kryos" είχε "πληκτρολογήσει" : Είμαστε όλοι ένα, αφού τα μόρια του αέρα που μας ενώνουν αποτελούνται από το ίδιο υλικό με μας..
Σας ευχαριστώ όλλους που σταθήκατε έστω και για λίγο στο κατώφλι της ψυχής μου και μοιραστήκαμε ένα ποτήρι δροσερό νερό.

tajidi sto diasthma

Uploaded on authorSTREAM by aSGuest19869 | Upload your own presentation

Y.Γ
Αυτή η γιορτή άργησε λίγο , λόγω τεχνικών προβλημάτων που όμως ξεπεράστηκαν χάριν στη βοήθειια όλων σας . Μα πιό πολύ του φίλου που άργησε κάπως .. αλλά στο τέλος αποκαλύφθηκε!!
Kρατεός απάντων των θαλασσών.. Ένας πραγματικός Θαλασσοκράτωρ!
Να είμαστε όλοι καλά... και του χρόνου εδώ...και.... εκεί και παντού...