Περίγελος των χρωμάτων

(Η ανάρτηση για την μάγισσα-ζωγράφο Αϊναφετς....)



Τα χρώματα

Μπήκαν πολύ νωρίς στη ζωή μου.

Με φασαρίες και γέλια μου ζήτησαν να παίξω μαζί τους!

Με άπλωσαν στο Κεφαλαίο Φως.

Κάθε ξημέρωμα

ένα χρώμα κατέβαινε βιαστικά να μηδενίσει

την απόσταση των πραγμάτων γύρω μου.

Ό,τι θα βλέπω, είπαν, δεν πρέπει να το βλέπω μονάχα

με τα μάτια..

Να το βλέπω με τη θερμοκρασία που

θα αποφασίζουν και θα διατάζουν οι αισθητήρες μου..

Συμφώνησα,...

Μα ύστερα, σκέφτηκα να τα ξεγελάσω..

Να φορέσω γυαλιά μονωτικά...

Να μην με τρελαίνουν οι μεταμορφώσεις τους.

Οι πιπεριές..π.χ. δεν μπορούν να αποφασίσουν τι χρώμα θα φορέσουν.

Εγώ όμως πρέπει .

Αναγκαίο να μαζέψω το μυαλό μου.

Να σκεφτώ και να παίξω ψύχραιμα το παιχνίδι τους.

Να πάρω λίγο rosa carthame από τις φράουλες,




να το ανακατέψω με το blue Wisor της νύχτας μου,

μήπως και την ζεστάνω..

Μα βρέθηκα απέναντι στις συντεταγμένες μελιτζάνες ...

Να πάρω λίγο κίτρινο του καδμίου από ένα λεμόνι,

να του φορέσω μια κόκκινη -vermilion ντομάτα,

μήπως και ξεγελάσω το γκρίζο του Βορρά, που με πήρε στο κατόπι..

Μα μια κολοκύθα που είχε μασκαρευτεί μισοφέγγαρο,

με απεκάλεσε κομματάκι ηλιθίου .....

Χμ .. ΗΛΙΘΙΟ!!!!.. Καθόλου άστοχα!!!!

Και τα καρότα κινδύνεψαν να σκορπιστούν από τα γέλια......

Πειράχτικα και ζήτησα βοήθεια από τον πάγκο των πορτοκαλιών.

Ήξερα πως αυτά, μπορούσαν να σμίξουν το κίτρινο του λεμονιού

με το κόκκινο της ντομάτας και να δώσουν το πορτοκαλί του Ήλιου...

Μα εκείνα κούνησαν μελαγχολικά το κεφάλι τους

και με παρέπεμψαν στην carmine χώρα των λωτοφάγων.

Για να ξεχάσω...

.

Χα..!!!! Λες και δεν είχα προσπαθήσει ξανά και ξανά....

Και ζήτησα από το χρυσαφί των κρεμμυδιών

να στέψει τη βλακεία μου.

Όμως ένας θυμός, κόκκινος -bordeaux, μήλο,

ξεχείλιζε από μέσα μου..

Και ξέσπασε πάλι ένας τσακωμούς με μένα και μένα.

Hλίθιο...'ε......ηλίθιο, επαναλάμβανα ρυθμικά

σαν εμβατήριο..

Και εκείνα τα χαζά αγγουράκια μάζεψαν το mistltos-green
και στηχήθηκαν σαν σε παρέλαση..

Τους λείπει η αγάπη σκέφτηκα.

Αν είχαν σφιχταγκαλιάσει τις μπανάνες

θα είχαν ένα θαυμάσιο peacoek blue,

χωρίς κίνδυνο να ξεθωριάσουν σε olive green όπως τα κολοκύθια..

Και ζήτησα βοήθεια από τα αβοκάντος .

Μα εκείνα δεν ήθελαν να ανακατευτούν στο παιχνίδι.

Ξεκαθάρισαν την άποψή τους με ένα κατακάθαρο

vert emeraude και κοίταξαν πέρα....

Ένοιωσα τόση μοναξιά ανάμεσά τους...

Είχα σταθεί τόσο ανάξιο της εμπιστοσύνης των χρωμάτων...

Ακόμα και το κατάλευκο που έσωσαν τα αδύναμα σκόρδα,

είχε λερώσει σταχέρια μου.

Δεν μπορούσα άλλο τα γέλια τους.
Είχαν κερδίσει το παιχνίδι..
Καθώς έφευγα άκουγα μεσούρανα τις κοροϊδίες τους...
Είπα να πάρω ένα umbra gebrant να χαθώ ανάμεσα στα ακτινίδια



η πάλι ένα burnt sienna να ανακατευτώ με τα κάστανα....



Περίγελος των χρωμάτων σκέφτηκα.
Περί Γέλως, ακριβώς σαν τις ηλίθιες πατάτες που τις έχτισαν
πέτρες στον τοίχο ..



Και σαν τα λάχανα-μάπες που δεν αναγνωρίζουν το χρώμα τους..



Χρόνια τώρα.

H συνέχεια στο παραμύθι του χρόνου

.
Λόγω των εκτάκτων γεγονότων, η συνέχεια άργησε αλλά δεν αδράνησε. Εξ άλλου εκεί, στη γειτονιά των Αζτέκων ήταν το ιστολόγιο!..

Τυχαία?... Μπορεί...!!!!

Να θυμηθούμε μόνο πως η ανάρτηση του παραμυθιού του χρόνου, είναι αφιερωμένη στην ¨Σκοτεινή Ροή" Μια ιστοσελίδα που ακτινοβολεί από κάποιο μακρινό πλανητικό σύστημα.

Με απρόβλεπτη κανονικότητα!!!

********.

Εγώ είμαι που σας μιλά, Ο Σοτσιπίλλι..

Αν και δεν είμαι πια όπως με ξέρατε.

Aφοσιωμένος στην χάραξη της πέτρας του ήλιου, αρρώστησα βαριά ,

Μόνο ο θεός και η αγάπη της Τσαντίκo με κράτησαν στη ζωή, μέχρι να τελειώσω τον όρκο.

Από τότε έχουν περάσει τόσα χρόνια, και έχουν συμβεί τόσα πολλά!!

Όταν τελείωσε η πέτρα, οι ιερείς και ο κόσμος, με λατρευτικές πομπές και τελετές, την απόθεσαν στον μεγάλο ναό του Ήλιου.

Ύστερα τέλειωσαν οι τελετές, και ο κόσμος έφυγε από το ναό΄.

Εγώ έμεινα κοντά στην πέτρα όλη τη νύχτα αμίλητος, περιμένοντας τη φωνή του Θεού...

Ήρθε με την πρώτη του αχτίνα και με διέταξε:

"Ο χρόνος υποτάσσεται στους κύκλους μου.

Η περιοδικότητα της εμφάνισής μου, δίνει τους κύκλους της Ζωής.

Δεν θα εγκαταλείψεις ποτέ την πέτρα μου! "

Υποτάχθηκα στην εντολή του, και είπα πως, ναι. θα γίνω ιερέας στο ναό του.

Και ήταν εκείνη, την πρώτη αυγή , που ένας τεράστιος αετός πέταξε πάνω από το κεφάλι μου, και πριν προλάβω να καταλάβω, με απόθεσε στην πιο ψηλή βουνοκορφή που μόνο τα χιόνια κατοικούσαν..

Κρύωνα.... Μα ξαφνικά!

Ήταν απίστευτο!

Ήρθε κοντά μου η η αγαπημένη μου Τσαντίκο.

Όμορφη όσο ποτέ!

Με τις τεράστιες γαλανές φτερούγες της, με τύλιξε και μου ψιθύρισε πως είχε παρακάλεση τον θεό να με κάνει και μένα πουλί.

Τώρα πια δεν θα χωρίζαμε ποτέ!

Η μεγάλη μας αγάπη δεν θα είχε τέλος.....

Και αυτή η αγάπη ήταν η τύχη μας, αφού επειδή είμαστε πουλιά σωθήκαμε από την μεγάλη πύρινη βροχή της εποχής του τρίτου Ήλιου. Αλλά και από τον μεγάλο κατακλυσμό της εποχής του τέταρτου Ήλιου. (Μύθος των πέντε Ήλιων)

Έτσι φτάσαμε μέχρι την εποχή του πέμπτου Ήλιου που ο θεός Κετζαλκοάτλ μας ράντισε με τις σταγόνες από το αίμα του, το αίμα της αιώνιας ζωής...

Όμως μια μέρα, από την άλλη μεριά του Ωκεανού,

έφτασαν στον τόπο μας περίεργοι άνθρωποι .

(Χερνάντο Κορτέζ) με μεγάλες πιρόγες, που ποτέ δεν είχαμε ξαναδεί

Και αφάνισαν τον λαό μας.. .

Η πέτρα του Ήλιου σώθηκε, γιαυτό ακριβώς.. Επειδή ήταν πέτρα!

Όλο τον καιρό που οι άνθρωποι αυτοί (που μισούσαμε, για το κακό που είχαν φέρει μαζί τους) ήταν στον τόπο μας, η αγαπημένη μου και εγώ, φυλάγαμαι την πέτρα του Ήλιου και ούτε στιγμή δεν την αφήσαμε. Μέχρι που ο λαός μας έδιωξε τους μισητούς ανθρώπους .

Ύστερα η πέτρα του Ήλιου μπήκε στο μεγάλο σπίτι του Μεξικού, που το είπαν Μουσείο. Και τότε πια, ησυχάσαμε και μεις.

Από τότε η αγαπημένη μου και εγώ γυρνάμε τον κόσμο και μαθαίνουμε πως μετρούν το χρόνο, οι άλλοι άνθρωποι.

Είδαμε και μάθαμε τόσα πολλά για τα «ρολόγια» όπως λένε σήμερα τις πέτρες του Ήλιου, που δεν κατασκευάζονται πια από πέτρες.

Είδαμε και ακούσαμε τόσα πολλά για αυτά τα ρολόγια….

Οι άνθρωποι κομμάτιασαν το χρόνο της ημέρας σε μικρά κομμάτια που τα είπαν ώρες και ακόμα πιο μικρά που τα είπαν λεπτά, και ακόμα μικρότερα που τα είπαν δευτερόλεπτα

Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται να μετρούν τόσο πολύ μικρά κομμάτια του χρόνου.

Μας άρεσε όμως που στόλιζαν τα ρολόγια τους με όμορφα στολίδια και πολύτιμες πέτρες.

Γιατί αυτό θύμιζε αμυδρό, την δική μας πέτρα του Ήλιου.

Είδαμε ένα βυζαντινό ρολόι πάνω στο τραπέζι ενός μεγάλου άρχοντα στην Κωνσταντινούπολη, Είδαμε Το ρολόι στον μεγάλο πύργο του Ντόβερ που έγινε το 1340 και που δεν είχε λεπτοδείκτης



Το 1656 Είδαμε το πρώτο ρολόι με λεπτοδείχτες .

Από το 1721 οι άνθρωποι έδωσαν μεγάλη σκέψη για να φτιάξουν ρολόγια με μεγάλη ακρίβεια. Γιατί είπαν πως ο χρόνος είναι χρήμα..

Το 1730 τα ρολόγια λειτουργούσαν με φιάλη υδραργύρου, ενώ το 1740 κατασκεύασαν εκκρεμές με ορείχαλκο και ατσάλι.

Το 1830 οι άνθρωποι για να κάνουν πιο ακριβή τη μέτρηση του χρόνου χρησιμοποίησαν αντισταθμιστική πίεση.

Το 1920 τα εκκρεμεί ρολόγια ήταν ελεύθερης αιώρησης.

Στη δεκαετία του 1900 χρησιμοποίησαν κρυστάλλους χαλαζία,

Ενώ το 1980 τα ατομικά ρολόγια καισίου είχαν πετύχει τόση ακρίβεια ώστε να χάνουν ένα δευτερόλεπτο κάθε 3000 χρόνια..

Και τώρα που σας μιλούμε υπάρχει ένα ρολόι που το λένε NIST-7 και χάνει ένα δευτερόλεπτο κάθε τρία εκατομμύρια χρόνια!

‘Όμως ούτε αυτό ικανοποίησε τους ανθρώπους..

Λένε πως η NASA προσπαθεί να φτιάξει ρόλογια υδραργύρου που θα έχουν ακρίβεια ενός δευτερολέπτου κάθε τριάντα δισεκατομμύρια χρόνια!!!

Όχι….όχι Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται αυτά τα ρολόγια.

Ακόμα και για να φτάσουν τα αστέρια δεν τα χρειάζονται.

Εγώ ο Σοτσιπίλλι. και η αγαπημένη μου Τσαντίκο δεν τα χρειαστήκαμε ποτέ και ας ταξιδεύουμε χιλιάδες χρόνια ανάμεσα στα αστέρια.

Γύρισαν

'
Τους περιμέναμε.
Σήμερα το μεσημέρι.
Τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας διάσωσης, που είχαν μείνει πίσω,
περίμεναν τους συντρόφους τους,
που θα γύριζαν από την Αϊτή.



Είδαμε να έρχεται από μακρυά ένα τεράστιο χαμόγελο...



που έφτασε κοντά μας ακριβώς σαν την θαλπωρή του Ήλιου.



Ένας μπόμπιρας στους ώμους του διασώστη πατέρα του,
φωτογράφιζε τις εικόνες του μέλλοντός μας,
Και ο Έκτωρ αθροίζοντας το ύψος των δύο ,
έρχονταν ολοταχώς στην αγκαλιά μας.





Και ύστερα ξεμάκρυνε, παίρνωντας στο κατόπι
τα δικά του όνειρα.



Αφου μας άφησε τα δώρα του..



Kαι πάρα πολλές σκέψεις.
Από αυτές μόνο δύο θα σας μεταφέρω.
Σε μορφή άσκησης.
1-Πως είναι δυνατόν, ενώ τα παιδιά της Ελληνικής Ομάδας
επιχειρούσαν την διάσωση, λίγο πιο πέρα Αμερικανοί και Γάλλοι διασώστες
φιλονικούσαν έντονα, (παίζοντας το διπλωματικό παιχνίδι των χωρών τους),
για το ποιός θα φανεί ότι συμμετέχει στη διάσωση..
2-Πως είναι δυνατόν, η χώρα της Αϊτής να είναι εντελώς άδενδρη,
αφημένη στο έλεος των τυφώνων και των πλημμυρών?
Επειδή, χρόνια τωρα, ξένες εταιρείες , λεηλατούσαν με κακουργηματική
υλοτόμηση τα εδάφη της, ληστεύοντας το μόνο που είχε η Αϊτή εκτός από την εξαθλίωση
Τα δάση της



Για να σας βοηθήσω στη λύση της άσκησης
θα σας παραπέμψω στο video της ανάρτησης της Margo στις 14/1/2010 "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ"

http://vimeo.com/7432039

Για την ακρίβεια δεν είναι η βοήθεια αλλά η λύση της άσκησης

Περιμένω ένα μήνυμα

.


.
Έκτακτα και ενώ ετοίμαζα τη συνέχεια της ιστορίας του χρόνου, ακινητοποιήθηκε η σκέψη μου, στην αναμονή ενός μηνύματος, που από σήμερα το πρωί θα περιμένω κάθε λεπτό!
Να έρθει με οποιοδήποτε μέσον.
Σαν εκείνο που πήρα στις 18 Αυγούστου 2008.
Αυτή τη φορά όμως, όχι από σκάφος αναψυχής.
Αλλά από ένα βασανισμένο τόπο. Την Αϊτή.

Έκτωρ, Περιμένω κάθε δευτερόλεπτο απάντηση στα μηνύματα που στέλνει όλο μου το είναι, με κάθε μέσο , σε σένα και στην ομάδα σου.
Για την σκληρή προσπάθειά σας και για τους ανθρώπους που τη ζωή τους θελήσατε να υπερασπιστείτε.......
Η παντοδύναμη ενέργεια και ευλογία του καλού να σας προστατεύει..


Με το καλό να φθάσετε και να απαλύνετε τον πόνο που θα συναντήσετε, όπως και όσο μπορείτε., .

Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2008

Το μήνυμα

Χθες το πρωί, πήρα ένα μήνυμα:
Το βραδάκι θα έμπαινε στο λιμανάκι του χωριού μου, ένα ιστιοφόρο που είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Το ιστιοφόρο κρατούσε ένα μήνυμα για μένα! .
Έφτασα αργά το βράδυ. Το ιστιοφόρο ήταν ήδη στο λιμάνι, αρόδο. Είδα σκιές να κινούνται πάνω στο σκάφος. Έβγαλα μια μεγάλη άσπρη πασμίνα και έκανα νόημα στις σκιές. Δεν πήρα απάντηση. Περίμενα ..
Σε λίγο, το μικρό τέντερ, έφερνε στο μώλο μια νέα γυναίκα με το σκυλάκι της. Σημείο αναγνώρισης. Η γυναίκα μου έδωσε τυλιγμένο πρόχειρα σε ένα χαρτί, κάτι. Το άνοιξα.
Ήταν ένα μικρό κοχύλι που μέσα του ήταν στριμωγμένο ένα άσπρο χαρτί... Το ξεδίπλωσα.
Ήταν ένα κακογραμμένο, βιαστικό σημείωμα: "Φιλάκια. Έκτωρ". Ξαφνικά ένοιωσα πως ήμουν ο πιο ευτυχισμένος, ο πιο πλούσιος, ο πιο δυνατός άνθρωπος πάνω στη Γη. Το σημείωμα και ο τρόπος που είχε φτάσει σε μένα!!! Τίποτα άλλο. Αυτό το ελάχιστα μικρό με είχε κάνει βασιλιά του κόσμου!!! Έκτωρ, σου είμαι ευγνώμων για την ενθρόνιση !!!.

Αναρτήθηκε από fractal στις 11:37 μ.μ. 40 σχόλια

Χρόνος...Η πιό μεγάλη απόσταση ..

Αφιερωμένη στο blogg "Σκοτεινή ροή" για την ανάρτησή "η μεγαλύτερη απόσταση είναι ο χρόνος"

Όταν γνώρισα την αγαπημένη μου Τσαντίκο, είμαστε ακόμα παιδιά.

Tριγυρνούσαμε πιασμένοι χέρι-χερι στα μεγάλα δάση του τόπου μας και κολυμπούσαμε στα βαθιά ποτάμια και τις λίμνες του.

Κοιτάζαμε μαζί τον ουρανό και παρατηρούσαμε τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων για να μετρήσουμε τους μήνες τις εποχές και τα χρόνια

Και συχνά κοιμόμαστε στη σκιά του μεγάλου Ναού .

Πάντα την ίδια εποχή, τις μέρες που ο Χουϊτζιλοπότστλι ο Θεός του Ήλιου και του έθνους, έφευγε μακρυά μας και το κρύο πάγωνε τα ποτάμια και τις λίμνες, μας άρεσε να πηγαίνουμε στα δάση και να κοιτάζουμε ώρες το όμορφο πράσινο θάμνο, που στην κορυφή του άνθιζε ένα κατακόκκινο αστέρι.

Ξέραμε πως το κόκκινο αυτό αστέρι είχε γεννηθεί από την ραγισμένη από αγάπη καρδιά της θεάς Τσαλτσιουχτλίκουε που ήταν η Θεά των λιμνών και των γλυκών νερών,

Γιατί η καρδιά της θεάς που πότιζε τη Γη μας, είχε αγαπήσει βαθιά τον μεγάλο θεό του Ήλιου Χουϊτζιλοπότστλι, μα εκείνος έφυγε μακρυά της (τα πολύ παλιά χρόνια) τέτοιες μέρες.

Το αίμα της καρδιάς της, καθώς ράγισε από τον πόνο. έπεσε πάνω στον ξερό θάμνο, και έδωσε υπέροχα πράσινα φύλλα στα κλαδιά του και στη θέση της καρδιάς του ένα μεγάλο αστέρι από κατακκόκινα φύλλα..

Η η καρδιά της Θεάς, χωρίς σταγόνα αίμα, απλώθηκε και σκέπασε τις λίμνες και τα ποτάμια μας..

Οι γιαγιά, μου είχε πει, πως τα κόκκινα φύλλα, που οι γονείς μας έβαφαν τα όμορφα ρούχα και στολίδια μας, κaθώς και το γαλακτερό υγρό που μας έδιναν να πιούμε όταν οι θέρμες έκαιγαν το σώμα μας, ήταν δώρα της ματωμένης καρδιά της ερωτευμένης Θεάς. ..

Πως η αγάπη και ο πόνος της θεάς των νερών, μας είχε ευεργετήσει με τη χαρά της ζωής..

Μόνο αυτά ξέραμε για τη ζωή όταν η αγαπημένη Τσαντίκο, μου είπε πως θα ήθελε να πετάξει σαν γεράκι πάνω από τα μεγάλα βράχια που φώλιαζαν οι τεράστιες γύπες, που αφάνιζαν τα κοπάδια μας

Και έφυγε πηδώντας σαν άγριο λάμα, για τα μεγάλα βράχια στην κορυφή του βουνού.

Όταν οι βοσκοί έφεραν την αγαπημένη μου τυλιγμένη στο αίμα της καρδιάς της (που ήταν ολόιδιο με το αίμα της Θεάς), ζήτησα από τον Βασιλειά Ήλιο να με πάρει μαζί του στο μεγάλο ταξείδι του..

Μα εκείνος μου μίλησε με τη φωνή του χρόνου και μου είπε πως για την αγάπη της καλής μου, θα έπρεπε να να ευεργετήσω τους ανθρώπους, ακριβώς όπως είχε κάνει η θεά, με το αίμα της..

Και τότε έκανα μια χαρακιά στο πρόσωπό μου, να τρέξει το αίμα που θα έπαιρνε μαζύ του ο Θεός Ηλιος για όρκο σε εκείνον και στην αγάπη της Τσαντίκο..

Και άρχισα να δουλεύω ασταμάτητα .

Άλλη σκέψη δεν είχε ο νούς μου , ούτε δουλειά τα χέρια μου, εξόν από τον όρκο μου στο βασιλειά Ήλιο.

Νύχτες και μέρες παρατηρούσα τον μεγάλο ουρανό.

Δεν είχα ύπνο ούτε ένιωθα πείνα.

Περπατούσα τυφλός στο σκοτάδι.

Κάλεσα τις ψυχές των προγόνων και εκείνοι ύστερα από σκέψη μου είπαν πως, το μόνο που ήξεραν για τον χρόνο ήταν το παρελθόν το παρόν και το μέλλον..

Και πως πριν 20.000 χρόνια, κυνηγοί της εποχής των μεγάλων παγετώνων, στην άλλη άκρη του Ωκεανού, σμιλεύανε τρύπες σε οστά για να μετράνε τις μέρες ανάμεσα στις φάσεις της σελήνης . Πως μπορούσα να φανταστώ πως ακόμα πιο μακρυά από την άκρη του Ωκεανού, στην μεγάλη Ήπειρο, στην πεδιάδα του Τίγρη και του Ευφράτη , οι Σουμέριοι είχαν χωρίσει το χρόνο σε μήνες των τριάντα ημερών και την ημέρα σε 12 περιόδους. Και πώς να ξέρω πως οι τεράστιες πέτρινες κολώνες που είχαν ευθυγραμμίσει αρχιτέκτονες σε ένα μεγάλο νησί στα βόρεια του μεγάλου Ωκεανού ήταν για να μετρούν το χρόνο.
Και με τη φώτιση του Ήλιου, αργότερα θα μάθαινα πως οι Αιγύπτιοι βασίστηκαν στους σεληνιακούς κύκλους για να φτιάξουν το ημερολόγιό τους και παρατήρησαν το αστέρι του Σείριου που ανατέλλει πλάι στον Ήλιο κάθε 365 μέρες και έβαλαν το αστέρι αυτό σαν μέτρο του χρόνου για το ημερολόγιό τους. Και ύστερα οι Βαβυλώνιοι έφτιαξαν τον μετρητή του χρόνου τους 354 μέρες αφού βασίστηκαν σε δώδεκα σεληνιακούς μήνες, με 29 ή 30 ημέρες εναλλάξ

Μα αφού τίποτα από όλα αυτά δεν ήξερα άρχισα να μελετώ το ημερολόγιο των Μάγια που είχε, πότε 260 και πότε 365 ημέρες.

Και από εκεί ξεκίνησα το δικό μου ημερολόγιο που θα αφιέρωνα στον Βασιλιά ΄Ήλιο και στην Αγάπη της γλυκιάς αγαπημένης μου Τσαντίκο

Αυτό που αργότερα θα ήξεραν οι άνθρωποι σαν «ημερολόγιο των Αζτέκων» ή «πέτρα του Ήλιου» .

Σχόλια: (Το ημερολόγιο έχει διάμετρο 4 μέτρα, σκαλισμένο σε μονόλιθο από βασάλτη. Έχει μυθολογική και αστρονομική αξία. Ζυγίζει περίπου25 τόνους) Χαραγμένο κατά τη διάρκεια της βασιλείας της 6^{ης μοναρχίας , Eίναι αφιερωμένο στη βασική θεότητα των Αζτέκων τον Ήλιο.)}

(συνεχίζεται)

Να ρωτήσω κάτι?

Ποιά φαντάζεσθε πως θα είναι η συνέχεια?

Υ.Γ. Για τη μυθοπλασία χρησιμοποίησα στοιχεία από την μυθολογία των Αζτέκων που βρήκα στην ΒΙΚIΠΑΙΔEΙΑ. Οι φωτογραφίες, επίσης επιλεγμένες από το ιντερνετ)