Σσσσσσσσσσssssss ησυχία παρακαλώ

.
.
Σσσς…… κάνετε ησυχία σας παρακαλώ…

Μη φωνάζετε .. θέλω να σκεφτώ..

Πριν λίγη ώρα μου συναίβει κάτι καταπληκτικό..

Από τότε που ένιωσα να έρχομαι από κει που ποτέ κανείς δεν θα μάθει, κολυμπούσα ευτυχισμένο μέσα σε ένα κλειστό και ασφαλισμένο χώρο..

Ήχοι περίεργοι και ανεξήγητοι έφταναν στα αυτιά μου σαν μουσική, από ένα σύμπαν που υπήρχε έξω και μακριά από μένα, μα δεν είχα περιέργεια ούτε διάθεση για να σκεφτώ..

Και ξαφνικά! Όλα άλλαξαν..

Μια ανεξήγητη δύναμη με έσπρωξε να βγάλω από μέσα μου μια δυνατή φωνή σαν κλάμα....

Την ίδια ώρα που όλος ο κόσμος γύρω μου χάνονταν , κάτι πρωτόγνωρο ερέθισε τα μάτια μου που ξαφνικά απέκτησαν ένα άλλο σκοπό, εκτός από το να τα τρίβω με τα χέρια μου...

Απροσδιόριστα σχήματα που δεν μπορώ καν να τα παρομοιάσω με κάτι γνωστό, τρέχουν μπροστά στα μάτια μου, και οι ήχοι που ακούω είναι πιο καθαροί και μάλλον μπορώ να προσδιορίσω από πού έρχονται.

Μια αίσθηση ότι όλα με περίμεναν, με τυλίγει σαν ένα ζεστό απαλό σύννεφο και μου διώχνει τον πανικό!

Είναι μια αίσθηση από ένα γλυκόπνοο αεράκι που έρχεται από παντού και με χαϊδεύει χωρίς καν να με ακουμπά .

Νομίζω πως μου αρέσει και πως πολύ γρήγορα θα ξεχάσω τον πανικό και θα θέλω και εγώ να είμαι, αυτό που τώρα είμαι, ανάμεσα στα άλλα είναι.

Ήδη έχω παρελθόν.

Ήδη ζω το παρόν

Ήδη σκέφτομαι το μέλλον.

Τα χείλη μου , ήδη μοιάζουν έτοιμα να μιλήσουν.

Η Γη, ήδη βλασταίνει τρυφερό χορταράκι για να μετρήσει τα βήματά μου.

Τεντώνω τα χεράκια μου στον ουρανό και ήδη τρέχουν τα αστεράκια να παίξουν μαζί τους.

Σσςςςςςςςςςςςς

Κάνετε λίγη ησυχία παρακαλώ..

Πρέπει να κοιμηθώ, σκεπτόμενο

Είμαι!. Ένα είμαι, είμαι και εγώ.

Μη με κοιτάτε όπως κοιτάτε ένα τριανταφυλλένιο σύννεφο…

Εκείνη δεν ήταν πιά εκεί...

Βρήκαμε το μικρό σπίτι, να μας κοιτάζει απορημένο μέσα από τις φυλλοσιές...


Πόσα χρόνια είχε να ακούσει τα γέλια μας..


Τα αβοκάντο που είχε φυτέψει κρατούσαν με σπαραγμό τη βαριά καρδιά τους.


Τα γατιά περίμεναν υπομονετικά τα χέρια της, να ανάψει το τζάκι...

Οι ελιές είχαν καρπίσει ανέλπιστα και την περίμεναν να τις ξελαφρώσει απ' το βαρύ φορτίο..

Η θάλασσα δεν περίμενε τίποτα, εκτός ίσως από...

Το πέρασμά της, στα ανοιχτά.
Ένα μικρό λευκό πανάκι..


Όσα στα βάθη της θάλασσας αναπαύονται, και όσα πάνω στη Γη έχουν χρώμα και φως, υπάκουαν στην μουσική της ορχήστρας των χεριών της.


.Μπήκαμε σιωπηλά στο σαλόνι της..

Τα βιβλία στην μικρή πρόχειρη βιβλιοθήκη, ήταν εκείνα που πιό συχνά ξεφύλλιζε..
γιαυτό δεν είχαν απομακρυνθεί από κοντά της..

Και το αγαπημένο σκαρίφημα του Πικάσσο δάγκωνε άγρια την αυστηρή μανιέρα της γαλάζιας εποχής..

Καθίσαμε στην αγαπημένη της γωνιά και μας κέρασε γλυκιά, αχνιστή σοκολάτα...

Πήρε να βραδιάζει.
Ο αυστηρός κώνος του λόφου της Παναγιάς κατρακύλησε στο αρχιτεκτόνημα της εκκλησίας..

Και τα απέναντι βουνά στάθηκαν διαχωριστική γραμμή των δύο απέραντων γαλάζιων...

Μόνο τα ξασπρισμένα βράχια κάτω στην παραλία, φώναζαν το όνομά της...


Μα εκείνη δεν ηταν πιά εκεί............

Υ.Γ
"Χάνομαι τόσο νωρίς στη γλαυκή απεραντοσύνη
γιατί τίποτα δεν με αγάπησε"

«ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΟΡΦΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ»

To κείμενο αυτό είναι μια τροποποιημένη (για ευνόητους λόγους) αναδημοσίευση κειμένου που είχε δημοσιευθεί πέρυση σε εφημερίδα του τόπου μου,( με την οποία συνεργαζομαι), με την ευκαιρία της καταστροφικής νεροποντής που πέρυση είχε ξαναχτυπήσει το χωριό μου..

Αφιερώνεται σε ένα αθώο θύμα, της νεροποντής που ξέσπασε στην πατρίδα μου χτες, στον φίλο καθηγητή μαθηματικών και τελευταίο κοινοτάρχη του χωριού του , που έχασε τη ζωή του, γιατί ο οργησμένος "ποταμός" (ρέμα, ξεροπόταμος) πήρε πίσω το δίκιο του..

Γιατί οι επιπόλαιες και βάναυσες παρεμβάσεις στο ανεμπόδιστο "Θελω" της φύσης καθώς χαράσσει και απαιτεί το δίκιο της, πάντα έχουν αθώα θύματα.

................................................

Δεν πάνε πολλά χρόνια που μια ηλικιωμένη χωριανή, μου διηγόταν μια ιστορία από το πανηγύρι του Αγίου Μηνά, (11 Νοεμβρίου) που γίνεται σε ένα αρκετά μακρινό εξωκλήσι του χωριού μου ..

Ήταν παιδί ακόμα, (έλεγε) και η πιο δυνατή θύμησή της από το πανηγύρι εκείνο, ήταν η δυνατή νεροποντή που ανάγκασε τους πανηγυριστές να γυρίσουν στο χωριό το βράδυ, αφού όλη την ημέρα δεν μπορούσαν να ξεμυτίσουν από την εκκλησία και το μικρό καλύβι πλάι της, λόγω της καταρρακτώδους βροχής..

Όταν επί τέλους το βράδυ γύρισαν στο χωριό, και καθώς προχωρούσαν προς τον «ποταμό» ( βαθυ ρέμα που πέρναγε αρκετά μέτρα έξω από την είσοδο του χωριού), ένας Αθηναίος μουσαφίρης (επισκέπτης) του χωριού , έβαλε τον γάιδαρο (που του είχαν δωσει οι χωριανοί για να πάει στο πανηγύρι), να περάσει μέσα από το νερό, αγνοώντας τις συμβουλές των ανθρώπων που του εξηγούσαν τον κίνδυνο..

Η ορμή του νερού ήταν τόσο δυνατή, που με μεγάλη δυσκολία οι παρευρισκόμενοι χωριανοί κατάφεραν να σώσουν άνθρωπο και ζώο..

Και τέλειωσε την διήγησή της η θειά-Μαρίνα με τη φράση που τώρα, έγινε τίτλος σε αυτό εδώ το σημείωμα..

«Το δίκιο του ορφανού και του ποταμού δεν χάνεται κόρη μου, να το θυμάσαι»

Δεν ξέρω αν η ρήση αυτού του αποφθέγματος έχει επαληθευτεί ως προς το δίκιο του «ορφανού».

Αλλά ως προς το δίκιο του ποταμού, επαληθεύτηκε με απόλυτο τρόπο, κατά την διάρκεια της τελευταία νεροποντής στο χωριό μου!!.

Πάνε περίπου 10 χρόνια που στις ημερήσιες εφημερίδες του Νησιού, διάβαζα διαμαρτυρίες ορισμένων χωριανών που ζητούσαν να τσιμεντοστρωθεί «ο δρόμος» όπως χαρακτήριζαν το ρέμα που κατεβαίνει ορμητικά καθώς συγκεντρώνει τα νερα των γύρω λόφων, και περνά στην άκρη του χωριού..

Κανένας δεν αρνείται ότι χρειάζονταν μια παρέμβαση στο σημείο εκείνο προκειμένου να διευκολύνονεται η διέλευση ανθρωπων και ζώων στο σημείο εκείνο της ανατολικής εισόδου του χωριού..

Όμως ό γνωστός λαϊκισμός του άρθρου που στόχευε στην εξυπηρέτηση του μικροσυμφέροντος ορισμένων επαγγελματιών της γειτονιάς, είχε σαν αποτέλεσμα την περιφρόνηση του "δίκιου του ποταμού"

Φυσικά το ρέμα τσιμεντώθηκε, νομίζω με δαπάνες του Δήμου, και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα αρκετά ευρύχωρο πλάτωμα για επαγγελματική χρήση και διευκόλυνση.

Αν το δημοσίευμα που προανάφερα στόχευε στο να δώσει λύσεις στις πραγματικές ανάγκες του χωριού, θα μπορούσε να είχε βάλει μπροστά από το λαϊκισμό και τις σκοπιμότητες, το «δίκαιο του ποταμού» και να είχε σχεδιαστει η παρεμβαση με τρόπο που να εξυπηρετεί ΚΑΙ το δίκιο του ποταμού …

Στο ίδιο ρέμα, θυμάμαι πολύ καλά (όπως ασφαλώς και οι περισσότεροι χωριανοί), λίγα μέτρα πιο κάτω οι κατασκευαστές του δρόμου πριν 90 χρόνια (Αν δεν κάνω λάθος ο δρόμος αυτός εγκαινιάσθηκε το 1924) είχαν, πολύ σωστά, κατασκευάσει οι μηχανικοί της εποχής γεφύρι, που διοχέτευε ανεμπόδιστα τα νερά του ρέματος αυτού, προς τον κάμπο του χωριού, από όπου τα απορροφούσαν τα χωραφια και τα πηγάδια της περιοχής.

Εμείς όμως ,( οι σύγχρονοι και πολιτισμένοι) με την επιπολαιότητα και την προχειρότητα που χαρακτηρίζει τις αποφάσεις μας αλλά και τις πάντα προσανατολισμένες στα μικροσυμφέροντα σκοπιμότητες, θελήσαμε να παραβιάσουμε το « δίκιο» του ποταμού.

Εκατόν πενήντα μέτρα πιο κάτω το ρέμα επίσης τσιμεντώθηκε και δημιουργήθηκε έτσι ένα ευρύχωρα περάσματα στα παρακείμενα οικόπεδα, ενός εκ των οποίων (οικοπέδων) ο ιδιοκτήτης αναφέρθηκε και σαν «ευεργέτης του χωριού» !!!!! αφού αγόρασε μερικά τσουβάλια τσιμέντο για την τσιμεντοποίηση του «δίκιου του ποταμού»

Να όμως που ο ποταμός με την πρώτη ευκαιρία , πήρε με άγριο τρόπο πίσω το δίκιο του..

Το κακό βέβαια είναι πως πλήρωσαν «το μάρμαρο» και άνθρωποι που δεν έφταιξαν σε τίποτα .

Ίσως έφταιξαν μόνο στο ότι συνέβαλαν με την σιωπή τους στην καταπάτηση του «Δίκιου του ποταμού».

Και βέβαια πόσοι θα σκεφθούν, με αφορμή το γεγονός αυτό, να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας για τις συνεχιζόμενες καταπατήσεις που σε διάφορα σημεία της ευρύτερης περιοχής του χωριού μου εξακολουθούν να συμβαίνουν?

Είδωμεν…

.......................................

Ένα χρόνο μετά την δημοσίευση αυτού του κειμένου, ένας νέος ανθρωπος, στον οποίο η πολιτεία είχε επενδύσει γνώσεις πανεπιστημιακού επιπέδου, και είχε να πισωγυρίσει και να αποδώσει ακόμα τόσα πολλα στον τόπο μας , έχασε τη ζωή του, από μια αντίστοιχη περιφρόνηση του δίκιου της φύσης..

Η ψυχή του που τώρα μετρά αστέρια, είθε να μας διδάξει το μέτρο και τον σεβασμό στο δίκιο της φυσης...

Καλό σου ταξείδι Νικόλα

Κάποιος ήρθε πριν από μένα!

.
Με ξάφνιασε.
Δεν περίμενα ποτέ πως, πριν από μένα, κάποιος είχε περάσει πέρα από τα πετρωμένα κύμματα των βράχων που αιωρούνται μεταξύ ουρανού και θάλασσας...

Δεν μπορούσα να εξοικειωθώ με την ιδέα πως κάποιος άλλος, θα μπορούσε να περάσει από εδώ...
Θα τον φόβιζαν, νόμιζα, τα βογγητά της θάλασσας που έρχονται από το βάθος των κρεμμασμένων βράχων.


Να όμως που αυτό, έγινε!!
Κάποιος ήρθε εδώ πριν από μένα.
Είχε αφήσει τα ίχνη του, πάνω στο βράχο της σπηλιάς μου..
Ακριβώς στο σημείο που θα' πεφτε η πρωτη ματιά, με την είσοδο στη σπηλιά !
Ήταν ένα άπλοϊκό κατασκεύασμα, που θύμιζε αρχαίο ιστιοφόρο.

Ποιός να το είχε αφήσει εκεί..
Ποιός να είχε περάσει τα απροσπέλαστα θαλάσσια τείχη του προσωπικού μου κάστρου?
Ποιά ήταν η αιτία που προκάλεσε αυτή την αναταραχή στην άδυτη επιφάνειά μου?
Ποιός θα μπορούσε να ακούσει τις θυσιαστικές εσώφωνες κραυγές μου, που χρόνια βρίσκουν καταφύγειο στις πτυχώσεις αυτών των βράχων..
Και ποιός να ακολούθησε τα απόκρυφα μονοπάτια του ψαχτικού αέρα που οδηγούν σε τούτη τη σπηλιά.!

Και όμως είχε έρθει!
Tο προπορευόμενο (πριν χρόνια) fractal!

'Οταν το αναγνώρισα, είπα να με υποβάλω στη δοκιμασία της αντοχής του χρόνου.
Τράβα, του είπα, μια λέξη μέσα από τη θάλασσα και μην μου πεις ποια είναι.
Θα την αναγνωρίσω καθώς θα πισωγυρίζει στον ήλιο, μια μια τις νότες που σου΄χαν μάθει τότε, αυτά τα ίδια κύμματα.....
Μη φοβάσαι δεν θα με παγιδεύσει η μελωδία της..
Είμαι γερά πια δεμένη στο μεσιανό κατάρτι..
Και έχω μάθει τα στενά μονοπάτια που οδηγούν στις μικρές παραλίες με τα λευκά βότσαλα..
Αλλά ακόμα και αν τύχει να με αιχμαλωτίσει η λέξη που θα τραβήξεις μέσα από τη θάλασσα, να ξέρεις θα' ρθουν άλλες λέξεις να με ελευθερώσουν....
Και ας κυνδυνεύσουν να χαθούν
Δεν λιγοστεύει η σιωπή, με λίγες λέξεις..
Μη φοβήθείς να μου μιλήσεις..
Μίλα μου όπως παλιά για εκείνα τα ταξείδια.....
Το ξέρω πως γιαυτό επέστρεψες εδώ μετά από τόσα χρόνια !.
Και ξέρω το λόγο που άφησες εκείνο, πάνω στο βράχο της σπηλιάς μου.


Ακριβώς αυτό που είχα αφήσει στο κομοδίνο μου, τότε...


Εκείνο που είχαν χτίσει τα αδέξια παιδικά μου χέρια..
Τότε που ονειρευόμουν μακρινά ταξίδια.
Τότε που έκλαιγα σαν είχα χάσει να δω την πανσέληνο.
Τότε που τα μικρά μου βήματα βυθίζονταν σε κοπιώδεις πορείες πάνω στην άμμο.
Τότε που ο Κίτσος μας (o αγαπημένος μου σκύλος) και εγώ ψηλαφούσαμε τον κόσμο..



Τότε που έψαχνα ό,τι, ποτέ δεν μου΄μελε να συναντήσω παρά μόνο σε κομμάτια ψυχής και πεταμένα σκόρπια κομμάτια ύλης...
Το πρώτο παιχνίδι που έφτιαξα με τα δικά μου χέρια.
Με υλικό ψυχής και σκόρπια κομμάτια ύλης.. Αλήκτυπα!!!

Φεύγω τώρα.
Τρέχω προς τα εκεί που μια μικρή στιγμή, φωνάζει πως πνίγεται..
Τρέχω να μην πνιγή και η τελευταία ελπίδα...

Του Ανέστη

.Επί τέλους επέστρεψα στην Ιθάκη μου..

Κάτι λιγότερο από χρόνο κράτησαν τα ταξίδια μου στις γειτονιές του κόσμου.
Μου έλειψε το Νησάκι μου.
Η πηγή που ανεφοδιάζω την κινητήρια αδράνειά μου.
Το μπαλκονάκι του Αιγαίου, όπου τις άγρυπνες νύχτες ξετυλίγω το νήμα της άκρης του πλεκτού της Ζωής μου.
Να μείνει ξέπλεκο και ελεύθερο, για να το προεκτείνω μέχρι την άκρη του μυστηρίου.
Στοιβάζω τον ένα εαυτό μου πάνω στον άλλο , σε μια μικρή άκρη του χρόνου και του χώρου.
Να αφήσω ελεύθερο χώρο για το τριζόνι να απλώσει τα μακρόσυρτο τραγούδι του..
Το θυμάσαι...?


"Τρι και τρι και τρι και τρι..τι γλυκιά πουν η ζωή..
Τι γλυκιά και τι πικρή..τρι και τρι και τρι και τρι.."
Έφτασα και ίσα-ίσα πρόφτασα το μνημόσυνο του Ανέστη!.

Ο Ανέστης....
Ένας ψαράς του χωριού μου, που βρίσκονταν σε συνεχεί πόλεμο με τους γλάρους προκειμένου να υπερασπιστεί το ψωμί της οικογένειάς του.


Στα κουπιά της βάρκας του, ήταν πάντα κρεμασμένα χταπόδια που λιάζονταν πριν πουληθούν στις ψαροταβέρνες του μικρού μας λιμένα...
Αυτό το ήξεραν καλύτερα από όλους μας, οι γλάροι και οι σφήκες..
Και ενώ για τις σφήκες είχε βρεθεί η λύση για να προστατεύει τα χταπόδια του, για τους γλάρους φαίνεται να μην υπήρχε .

Και οι γλάροι , που όπως καθε λογής αρπαχτικά είχαν αποθρασυνθεί, κατέβαιναν από τον ουρανό να αρπάξουν τα χταπόδια, ακόμα και όταν ο Ανέστης τους παραφύλαγε ξαπλωμένος μέσα στη βάρκα του, μέχρι να το πάρει ο ύπνος..
Την τελευταία φορά που είδα τον Ανέστη ήταν τον περασμένο Σεπτέμβρη, ένα πρωϊνό που ο πόλεμος με τους γλάρους, ήταν σε πλήρη εξέλιξη.
Εκείνος σγούριζε το χταπόδι πάνω στο βράχο που είχε δεμένη τη βάρκα του, ενώ δυό τρεις γλάροι ορμούσαν να του το αρπάξουν μέσα από τα χέρια του.
Σταματούσε ο Ανέστης το σγούρισμα, έδιωχνε τους γλάρους, και προσπαθούσε να συνεχίσει τη δουλειά του.

Οι γλάροι όμως αποθρασυμμένοι δεν σταματούσαν τις επιθέσεις..
Ο Ανέστης κάποιοα στιγμή, απελπισμένος, σήκωσε τα χέρια ψηλά και σαν ιέρεια σε αρχαία τραγωδία άρχισε να ξεφωνίζει βαρειές κατάρες στους γλάρους....
Κατάρες ανατριχιαστικές, που έβγαιναν σαν λάβα κόλασης μέσα από την ψυχή του..
Κατάρες που φόρτωναν στα φτερά των γλάρων την πίκρα και τον σκληρό αγώνα της επιβίωσης μιας ολόκληρης ζωής..
Να φύγουν από την ψυχή του, να ξελαφρώσει...
Να πετάξουν μακρυά..
Μα οι γλάροι δεν υποχωρούσαν ούτε με τις πέτρες ούτε με τις κατάρες που τους εκσφενδόνιζε.
Είχαν βάλει στόχο το χταπόδι και δεν υποχωρούσαν.
Ώσπου, είδα τον Ανέστη να γονατίζει, να σκίζει το πουκάμισό του, να βάζει το χταπόδι μέσα στον κόρφο του, να υψώνει τα χέρια του προς τους γλάρους που φτερούγιζαν σε ύψος μερικών μόλις μέτρων πάνω από το κεφάλι του, και να τους φωνάζει.. " Την καρδιά μου να μου πάρετε, όχι το χταπόδι ..."


Όταν γύρισα μετά από δέκα μήνες απουσίας στο μικρό μου χωριό, στις ανατολικές εσχατιές του Αιγαίου, ήταν η ημέρα που οι χωριανοί είχαν το μνημόσυνο του Ανέστη.
Μετά την τελετή κατέβηκα στο λιμανάκι μας.
Η Βάρκα του Ανέστη ήταν δεμένη στη θέση της.
Τα κουπιά χωρίς χταπόδια , στάλαζαν το κόκκινο χρώμα τους μέσα στα ήσυχα νερά του λιμανιού..
Μερικοί γλάροι πετούσαν μακρυά, κοντά στο φάρο στο έμπα του Λιμένα μας.
Έριξα μερικά κόλλυβα πάνω στο βράχο που συνήθιζε να σγουρίζει τα χταπόδια του ο Ανέστης..
Κανένας γλάρος δε φάνηκε.
Είχαν περάσει σαράντα ημέρες!!!!.
Πάνω στα ψηλά αλμυρίκια λίγο πιο πέρα τα τζιτζίκια γάβριζαν.
Ύστερα σταμάτησαν και μόνο ένα, συνέχισε το τραγούδι ..
Θα ήταν από την ψυχή του Ανέστη που ανάλαφρη και φιλιωμένη πιά με τους γλάρους του μικρού μας Λιμένα, πετούσε ψηλά ....
Πάντως είμαι σίγουρο, ότι τραγουδούσε το παλιό εκείνο τραγούδι που πάντα να θυμάσαι:
"Τρι και τρι και τρι και τρι τι γλυκιά πουν η ζωή
Τι γλυκιά και τι πικρή, τρι και τρι και τρι και τρι.."

Της παλιάς οργής.

Μια γενική αναστάτωση που κυριαρχεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό, με έφερε αντιμέτωπη με την Παλιά οργή.
Κατατάξεις και ανακατατάξεις, θεωρήσεις και αναθεωρήσεις, ταξινομήσεις και αναταξινομήσεις, προσδιορισμοί και αναπροσδιορισμοί, συμβαίνουν, και βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με όσα δεν συμβαίνουν.
Και όμως η παλιά οργή θόλωσε πάλι το μυαλό μου, όπως εκείνη τη στιγμή που συνέβη..
Καταχωρημένη σε ένα παναιγαιοπελαγίτικο περιοδικό που αφορούσε (καθώς αναφέρεται στον υπότιτλο) στην Επιστήμη, την Τέχνη, τα Γράμματα, την Λαογραφία, και την Σύγχρονη ζωή, σε ολόκληρο το Αιγαίο, με τάραξε τόσο που είπα να ακούσω την καμπάνα της Αγίας εξάντλησης ( που σήμανε εσπερινό πριν λίγο), και να σταματήσωτη δουλειά, για να σας μεταφέρω το ουρλιαχτό της παλιάς οργής...


Είχε ξεσπάσει στην παραλία ένα καλοκαιρινό απόγευμα, καθώς βγαίνοντας από την εξαντλητική περιπλάνησή μου στα κύματα (αυτού που αποκαλώ μαθητεία) βρέθηκα μπροστά σε ένα ανίερο θέαμα..
Ένας ευτραφής ..μεσήλικας , είχε φέρει την οικογένειά του στην παραλία για μπάνιο..
Αλλά δεν είχε φέρει μόνο την οικογένειά του.... Είχε κουβαλήσει μαζί και τα σκουπίδια της αθλιότητάς του...
Ακούστε όμως καλύτερα την παλιά (νεανική) οργή, που αχαλίνωτη ξέσπασε, και δημοσιεύθηκε ατόφια στο περιοδικό που προ ανάφερα... και που έτυχε διαβάζοντάς την μετά από τόοοοοοσα χρόνια να με ξανακυριεύσει..:
'" Άκου με.
Μιλώ σε σένα κακοζωισμένo παχύδερμο, που σαν σταβλισμένων ζώο ξεχύθηκες ασθμαίνοντας να χαρείς τη δροσιά της θάλασσας.
Σε σένα που σέρνεις πίσω σου μικρά παιδιά που πιστά σε αντιγράφουν!
Σε ξέρω πολύ καλά εσένα.
Σε έχω δει στον προθάλαμο κάποιου κομματάρχη να εκλιπαρείς δουλικά για ένα ρουσφέτι.
Σε έχω δει ώρες ατέλειωτες , αποχαυνωμένο μπροστά στην τηλεόραση να καπνίζεις αρειμανίως
Σε συνάντησα τότε, (ήταν στην καρδιά της Άνοιξης) να " εκτελείς " τα θρησκευτικά σου καθήκοντα καταθέτοντας στεφάνι με πλαστικά λουλούδια στον Επιτάφιο Εκείνου που η χυδαιότητά σου καθημερινά σταυρώνει.
Κλείσε για λίγο το κασετόφωνο με τα "χαϊ " και άκου με.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΉΣΩ ΝΑ ΠΕΡΆΣΕΙΣ"


Αυτή η παραλία με τα λαμπερά βότσαλα δεν είναι το παχνί σου!
Είναι ο τόπος που πάτησαν τα θεία βήματα του Ομήρου!
Αμέτρητες χιλιάδες αιώνες προσφέρει την ομορφιά, τη γαλήνη, την έκσταση και τη μουσική σε εκείνους που θέλουν να σκύψουν και να την αφουγκρασθούν!
'Έχει ευεργετήσει δυσεκατομμύρια πλάσματα για εκατομμύρια χρόνια.


Από τότε ακόμα που η ζωή ήταν ένα οργανικό πλαγκτόν,και έπλεε στους αχανείς Ωκεανούς.
Ο ρυθμός των κυμάτων αυτής της θάλασσας, έγραψε τη μουσική που δίδαξε το ανθρώπινο σώμα να εκφράζεται, να κινείται, να αισθάνεται, και να υπακούει στην αρμονία των στίχων και της μελωδίας των ποιητών του Αιγαίου.


Η διαφάνεια και η τρυφεράδα του βυθού της, έδειξε το δρόμο στις ανθρώπινες ψυχές να πορεύονται στο μακρύ δρόμο της σκέψης, μαλάκωσε και στρογγύλεψε τους αιχμηρούς βράχους, τους έμαθε τους ύμνους της ζωής.
Η απεραντοσύνη της, έμαθε τον άνθρωπο να ονειρεύεται.
Τον δίδαξε να πετά, να ξανοίγεται στους μακρινούς ορίζοντες, να κάνει φτερά για να φτάσει τον Ήλιο.
Του ψιθύρισε στο αυτί , πως είναι καμωμένος για την αιωνιότητα.
Να μην φοβάται τον θάνατο.
Να ξεπερνά το πεπερασμένο.
Κάθε βότσαλο αυτής της αμμουδιάς, έχει γίνει μάρτυρας μιας ιστορίας, που ανέπτυξε, υπερασπίστηκε και ακτινοβόλησε μια σκέψη, που πάνω της πάτησε ο άνθρωπος για να γίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.


Πάνω σε αυτή την παραλία περπάτησαν σεμνά και αθόρυβα οι αιώνες!
Κάθε μικρό πετραδάκι της, έγινε ψηφιδωτό που στόρισε το πέρασμα της ζωής πάνω στη Γη.
Τέλειωσα!
Ξέρω. Τίποτα δεν μπορείς ούτε καν να υποψιαστείς.
Όμως ΌΧΙ δεν θα σε αφήσω να περάσεις.
Τώρα αμέσως θα μαζέψεις το άδειο τενεκεδάκι της μπύρας σου, και τα άλλα ρυπαρά απομεινάρια της θρέψης σου, καθώς το τύμπανο που κουβαλάς μπροστά σου θα αδειάζει αηδιαστικά τον εγκλωβισμένο αέρα απ΄το στομάχι σου!


Φύγε. Δεν θα σε αφήσω να απλώσεις τη λιπαρή κοιλιά σου πάνω στα ιερά βότσαλα.
Θα σε εμποδίσω να διώξεις τις μύγες που πολύ σοφά σε περιτριγυρίζουν
Θα σε αφήσω να βυθιστείς στον αιώνιο ύπνο της ανυπαρξίας σου, σκουπίδι, ανάμεσα στα σκουπίδια που έσπειρες γύρω σου!.
Δεν θα σε αφήσω !
Για σένα η θάλασσα δεν θα γίνει νανούρισμα, μελωδία , δροσιά.
Δεν σου αξίζει.

Για σένα μόνο Ερινύες και εφιάλτες.
Και εκείνα τα τυφλά σκουλήκια που ανοίγουν τρύπες στο χώμα, για να ανασάνουν οι ρίζες των δένδρων, που υμνούν το φως..
Και που πάνω τους η αγράμπελη θα απλώσει πέπλο το άρωμα της μεγαλοσύνης της..

Καλοί μου φίλοι...
Συγχωρήστε το (τότε) έφηβο Fractal για τους αδέξιους χειρισμούς, και την ασυγκράτητη επιθετικότητα ...
Αυτές τις μέρες, μέσα στην γενική ανακατάταξη της ζωής μου, μπήκε σφήνα..και αυτή .η αρχαία οργή..
Και θα σας παρακαλούσα , μια και τόσα έχετε ανεχθεί από μένα, να αναχθείτε και αυτή την αρχαία οργή που καταγράφηκε πριν πολλά-πολλά χρόνια, σε ένα περιοδικό του Αιγαίου, που μετρούσε τους παλμούς των ανθρώπων που το κουβαλούν μέσα στις φλέβες τους.

Και όμως.... Πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας..

.
Σήμερα το πρωί, πήγα στην τράπεζα.

Καθόλου λογική σκέψη, αφού είναι Δευτέρα και έχουν προηγηθεί ημέρες αναστατώσεων και απεργιών. Το αποφάσισα όμως γιατί ήταν ανάγκη.
Όπως ήταν φυσικό η τράπεζα ήταν ασφυκτικά γεμάτη κόσμο.
Και φυσικά η οργή και ο θυμός των ημερών, κυριαρχούσε στις συζητήσεις.
Τα όσα άκουγα από όλους με έκαναν να σκεφτώ, πως αυτή η κρίση, ίσως να γίνει η αφορμή για να φέρει την κοινωνία μας ένα βήμα μπροστά. Αυτά που τόσο καιρό λέγαμε εμείς, για μας, ( υποκρινόμενοι τους αγανακτισμένους, αφού τίποτα δεν κάναμε για να τα διορθώσουμε) τώρα τα ακούσαμε από άλλους. Και είναι σαν να ξυπνήσαμε ξαφνικά από ένα λήθαργο, και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε την μεγάλη ευθύνη μας, για τα όσα άθλια συμβαίνουν γύρω μας.
Γυρίζοντας σπίτι ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας δύο e-mail (από τα πολλά που μου έστειλαν) και που ίσως έχετε πάρει και εσείς.
Το πρώτο είναι από ένα συμπολίτη μας ( το μεταφέρω ολόκληρο , και μεγάλο, γιατί στιγματίζει τις κοινωνικές συμπεριφορές ), αλλά ο καθένας μας μπορεί να το συμπληρώσει με όσα εκείνος πολύ καλά ...ξέρει:

"Ανάθεμα και κατάρα στους κλέφτες του δημόσιου βιου...κρεμάλα στους πολιτικούς.... να πάνε φυλακή τα λαμογια...κάθαρση τώρα" είναι μερικές απ' τις κραυγές των αγανακτισμένων ελλήνων για την κρίση . Κρίση που δείχνει αξεπέραστη, όσα δις. ευρω και να μας δανείσουν..κρίση που δεν είναι μόνο λογιστική, που...δεν αποτυπώνεται μόνο σε οικονομικά μεγέθη,αλλα είναι κρίση βαθύτατη και ριζωμένη πια στις ζωές όλων μας. Είναι κρίση αξιών,νοοτροπίας και ήθους. Είμαι ένας πολίτης που ζω και εργάζομαι στη χώρα αυτή και θεωρώ τον εαυτό μου μοναδικό και αναντικατάστατο,σπάνιο είδος της ανθρώπινης αλυσίδας που ολοι πρέπει να φροντίζουν για μένα γιατί ...έχουμε Δημοκρατία. Γείτονα,συμπολίτη,συνάνθρωπε μπορεί να μην καταχράστηκα δημόσιο χρήμα μπορεί να μην έγινα πολιτικός μπορεί να μην έχτισα βίλες μπορεί να μην έκανα χλιδάτους γάμους στο εξωτερικό μπορεί να μη μπήκα σε κότερο ποτέ μου αλλά σε έκλεψα και εγώ,και σε θα σε κλέβω συνέχεια και καθημερινά γιατί είμαι συμφεροντολόγος, ατομιστής ,νάρκισσος ασυνεπής που δεν ξέρω τι θα πει αυτοκριτική και πάντα μου φταίνε οι άλλοι . Σου κλεψα την ησυχία σου όταν για να επιδειχτώ στη γειτονιά πέρασα απ' το σπίτι σου με διαπασών τη μουσική και την εξάτμιση να μουγκρίζει. Σου κλεψα την γαλήνη σου όταν προσπάθησες να περάσεις τη διάβαση πεζών και εγω έστεκα αγέρωχος με το 36 άτοκες δόσεις αυτοκίνητό μου πάνω της. Σου κλεψα τη θέση πάρκινγκ βάζοντας οριζόντια τη μηχανή μου γιατί στη γειτονιά υπάρχω μόνο εγώ και η γυναίκα μου πρέπει να παρκάρει χωρίς να δυσκολευτεί όταν έρθει απ τη δουλειά. Σου 'κλεψα τη ουρά στο σούπερ μάρκετ,γιατί βιαζόμουν. Σου ζήτησα 120 ευρώ για να σου βάλω ένα αιρ κοντίσιον χωρίς να σου κόψω απόδειξη. Σου πήρα 100 ευρώ την ημέρα για ένα δωμάτιο το χειμώνα σε χωριό της ελληνικής υπαίθρου γιατί μια καντηλήθρα στην παρουσίασα για τζάκι. Μου πλήρωσες 4 ευρώ τον καφέ και 6 ευρώ τη χωριάτικη και 10 ευρώ το ποτό γιατί όλοι τόσο τα έχουν. Εκμεταλεύτηκα την πετρελαϊκη κρίση και χωρίς καθυστέρηση σου ανέβασα την τιμή στα καύσιμα αισχροκερδόντας εις βάρος σου ενώ ξέχασα να τις κατεβάσω όταν πέρασε η κρίση. Σου στέρησα τα δελτία κοινωνικού τουρισμού γιατί μπορώ να αποκρύπτω εισοδήματα και να εμφανίζομαι σαν δικαιούχος. Πήρα επιδόματα και επιδοτήσεις με πλασματικά στοιχεία και τώρα φωνάζω να φέρουν πίσω τα κλεμένα. {και συμπληρώνω .... πήρα χωρίς να δικαιούμαι αναπηρική ή αγροτική σύναταξη, εξαργυρόνοντας την ψήφο της οικογένειάς μου στους διεφθαρμένους "πολιτικούς" που με τη σειρά τους την εξαργύρωσαν σε νομοσχέδια που υποθύκευσαν το μέλλον της ζωής μου και της ζωής της πατρίδας μου}
Σήκωσα κοματικές σημαίες, ένιωθα δέος όταν με κέρναγε και με χαιρετούσε ο βουλευτής στο καφενείο,ψήφιζα για ιδιοτελείς σκοπούς ξερογλυφόμουν στα πολιτικά γραφεία για να έχω έναν άνθρωπο για τις δουλειές μου και τώρα απαιτώ να παει φυλακή.
Έδωσα φακελάκι σε γιατρό για να σε παρακάψω στη λίστα και να σωθώ εις βάρος σου.
Λάδωσα το μηχανικό της πολεοδομίας να κάνει τα στραβά μάτια μέχρι να σηκώσω το αυθαίρετο σε δασική έκταση και μετά πήγα στο σύνταγμα σε καντηλοφορια να κλάψω για τα δάση που κάηκαν.
Εψαξα και βρήκα γνωστο στην εφορια να γλιτώσω το προστιμο που μου επιβλήθηκε για φορολογικες παραβασεις και μετα παραπονέθηκα για τη διαπλοκη.
Προειδοποίησα με φωτεινό σινιάλο παραβάτες οδηγούς για ύπαρξη τροχονομικού μπλόκου και μετα διαμαρτυρήθηκα γιατι η τροχαία δεν τους γράφει. Πέταξα το άδειο πακέτο τσιγάρων απ' το αυτοκίνητο και μετά θύμωσα με την αμέλεια των αρχών να καθαρίσουν τα φρεάτια και να πλημυρίσει η γειτονιά μου.
Σε εμπόδισα να περπατήσεις ελεύθερα στο πεζοδρόμιο γιατί άφησα το αυτοκίνητο, μιας και πετάχτηκα για δυο λεπτά σε μια δουλειά.( και συμπληρώνω ....έβαλα σε κίνδυνο τη ζωή σου όταν κατέβηκες στο κατάστρωμα του δρόμου για να προσπεράσεις το αυτοκίνητό μου). Τα έβαλα με τους αλλοδαπους που μολύνουν την χώρα μου ενώ τους εκμεταλλεύτηκα για φτηνή και ανασφάλιστη εργασία ΄Εβγαλα το σκύλο βόλτα δηλώνοντας τη ζωωοφιλία μου αλλά ξεχνάω να μαζέψω τα περιττώματά του υπονομεύοντας την υγεία σου . Εμπιστεύτηκα τους δημοσιογραφους, τους θεώρησα αυθεντίες,τους άφησα να με καθοδηγήσουν ' με μπερδεψαν ' με αλλοτρίωσαν. Μου είπανε πως οι γερμανοι συντακτες του Spiegel είναι ανθελληνες ενώ ειδα την ιδια μερα οπαδους των δυο μεγαλων ομαδω να μη σέβονται την ανακρουση του εθνικου υμνου. Μου ειπανε πως ξενοι ετοιμαζονται να αγορασουν νησια μας και ειδα ελληνες να καταπατουν την ακτογραμμη φτιαχοντας ιδιωτικα λιμανια και να μου ζητουν χρηματα ώστε να μου επιτρεψουν το μπανιο. Μου ειπανε πως τα σταδια των ολυμπιακων αγωνων φτιαχτήκαν για μενα και θα μεινουν σε μενα και ειδα να δινονται στην οικονομικη ελιτ και στις αθλητικες εταιρίες. Μου ειπανε πως ο διαγωνισμος τραγουδιου της eurovision είναι εθνικη υποθεση ενώ ειδα πως είναι ένας θιασος που τρεφει το life style με χρηματα φορολογουμενων. Μου ειπανε πως η επενδυση του χρηματιστηριου εχει εγγυημένες αποδοσεις και οι προβλεψεις είναι αισιοδοξες και ειδα μια καλοστημενη κομπινα με την ομηρια χιλιαδων μικρο επενδυτων. Μου ειπανε πως μετα τις κραυγες των ζωντανων συνδεσεων υστερα από μαγαλες τραγωδιες και καταστροφες το μαχαιρι θα φτασει στο κοκαλο και ότι θα παρακολουθουν την υποθεση και ειδα νατην συγκαλύπτουν και να την ξεχνουν.(σαμινα σεισμοι πυρκαγιες χρηματιστηριο) Μου ειπανε πως οι δημοσιογραφοι είναι οι ελεγκτες της εξουσιας και προστατες των αδυνατων και ειδα να γίνονται εκδοτες,κομιστες και διαπλεκομενοι με το κεφαλαιο και τη εξουσια. Μπερδευομαι ρε γαμωτο δυσκολευομαι να καταλαβω.Η σύγχυση μεγαλη...! Ενώ ηξερα πως τα τανκς που κατεβηκαν στους δρομους και κατελυσαν την δημοκρατια αυτό ζημιωσε τη χωρα μου,ειδα πως οι αγροτες μπορουν να κλεινουν τους δρομους,οι λιμενεργατες τα λιμανια γιατι τα αιτηματα των συντεχνιων είναι πιο πανω απ τα δικα μου δικαιωματα.
Ενώ ηξερα πως η αριστερα είναι προοδευτικο κινημα ειδα ότι αποτελει τροχοπεδη σε κάθε μεταρυθμιση.
Ενω ηξερα πως η δεξια είναι πατριωτικο κομα ειδα να σαμποταρει τους θεσμους και να διαβρωνει τις αξιες και το νομιμο να γινετε ηθικο.
Ενώ ηξερα πως σοσιαλισμος είναι αναδιανομη εισοδηματος και κοινωνικη δικαιοσυνη ειδα πλουτισμο ημετερων,σκανδαλα,και κοινωνικη ανισοτητα.
Ενώ ηξερα πως ο εθνικιστης θεωρει την πατριδα του υπερ ανω ολων,ειδα να φορα τη ναζιστικη μποτα και τον αγκυλωτο σταυρο που το 41 εισεβαλε στη πατριδα του και σκοτωσε ελληνες.
Ενώ ηξερα πως ο αναρχικος είναι φορεας επαναστατικων ιδεων και εναντιωνεται στο συστημα,ειδα να πηγαινει στις καταληψεις με ταξί,να ντυνεται με γνωστες φιρμες πολυεθνικων,και να επικαλειτε το ιδιο το συστημα που θελει να ανατρεψει.
Ενώ ηξερα πως ο συνδικαλιστης είναι προαγωγός τον δικαιωματων των εργαζομενων και ακαμπτος υπερασπιστης,ειδα να γινεται βουλευτης και να διαπλεκεται στα γραναζια της εργοδοσιας.
Ενώ ηξερα πως τα κοματα είναι στυλοβατες της δημοκρατιας ειδα να αυθαιρετουν να εμφανιζονται σαν συμμοριες και να καπηλεύονται τους θεσμους.
Και τοτε εχασα τελειως τον ελεγχο..
Ενώ ηξερα πώς είναι να φερεσαι σαν πολιτης και σαν ανθρωπος εχοντας υποχρεωσεις και δικαιωματα προτιμησα να φερθω σαν καταναλωτης και χουλιγκανος.
Ενώ οι καλυτεροι μου φιλοι είναι παναθηναικοι πηγα στο καραισκακη να τους βρισω τη μανα και να τους πεταξω φωτοβολιδες γιατι η χαρα της νικης είναι μονο δικο μου προνομιο.
Ενώ ελεγα πως οι πολιτικοι είναι εντολοδοχοι ξενων συμφεροντων και υπηρετουν οικονομικους παραγοντες,με φανατισμο τους υποστηριζα στις εκλογες δινοντας τους μια ακομη ευκαιρια.και καπως ετσι εφτασα να ζω το ψέμα μου συμπολιτες.
Επιδοθηκα σε ασταματητη καταναλωση προκειμενου να βρω ταυτοτητα
Υποτιμησα τη σημασια της παιδειας και των αξιων και προτιμησα να μιμηθω το life style της τηλεορασης.
Ταυτισα την ευτυχια με το τριημερο στην αραχωβα και το 4Χ4 τζιπ.
Η αυταπατη της παντοδυναμιας μου ενισχυθηκε με την πιστωτικη καρτα.. μπορουσα να αποκτησω περισσοτερα από οσα δικαιουμαι.
Χωρις εγκρατεια ζητησα να δανειστω για να απολαυσω αγαθα που εβλεπα να απολαμβανουν οι πλουσιοι και ηθελα να τους μοιασω.
Εγκατελειψα το χωριο μου για να γινω υπαλληλος των 700 ευρω.
Αφησα την ποιοτητα ζωης στην υπαιθρο για να ζησω σε ένα δυαρακι στη κυψελη.
Περιφρονησα τα πανηγυρια στην επαρχια γιατι στα μπουζουκια πια γινεται η επιδειξη και το νυφοπαζαρο.
Ενιωθα σπουδαιος αν τη δευτερα το πρωι μιλουσα στη δουλεια για το διημερο που περασα στα χιονια η τη κρεπαλη στα μπουζουκια.
Χρεοκοπησα νεοελληνα...γιατι πια δεν ξερω τι είναι σωστο και τι λαθος,τι είναι δικαιο και τι αδικο.ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ..δε θα λυτρωθώ απ τα spreads ουτε απ τους οικους αξιολογησης..
Για να σηκωθω ξανα χρειαζεται περισυλλογη συγκεντρωση και αυτοκριτικη χρειαζεται εσωτερικη επανασταση.
Ηρθε ο καιρος να αλλαξω ,γιατι αν δε το κανω η νεα γενια από λαμογια παραμονευει να παρει τη θεση των απερχομενων και το νέο κυμα σκανδαλων που θα παραξει ξανα το συστημα θα με βρει παλι να σκουζω σα βικτωριανη παρθενα..''κλειστε τους ολους φυλακη΄΄!!">>
















Το δεύτερο κείμενο είναι υπόδειγμα συμπεριφοράς , ενός πραγματικού ηγέτη:

<<Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε... Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού - 15.000 παγκοσμίως. Ο κάθε αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρός μας δεν μιλούσε. Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. Όταν τελειώσαμε, ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί, και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια, τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο πιο σωστά μπορώ, γιατί οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα. -Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα τού εργοστασίου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών, που πάει στο σπίτι που χρωστάει, και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε, και, αν και λίγα, του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεία του, να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του..., τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπειά του. Και αν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά, θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. Αλλά την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις. Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135 000 000. Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο Ελάττωση του μισθού μου - 75% Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50% Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40% ΚΤΛ Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα. Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο: -Κρίμα που φέτος θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδιά. Περάσαμε τη θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση. Α, ναι! Είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του. Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότησή του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο, αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν: -Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα . Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. Και κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη. Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα, δε θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι τού συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα..., και εργοστάσια καίει.» Γιατί το έγραψα; Βλέπω όλους τους "ειδικούς" να βγαίνουν σε τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ) Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνοιας και λογικής σκέψης το όποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν. Νομίζουν ότι η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ άλλη μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σας θυμίζει κάτι αυτό;) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους. Λοιπόν, νάνοι της νοημοσύνης, έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι. Έτσι δε θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ.>>

















Αυτά τα δύο κείμενα (από τα πολλά που έχω πάρει) διάλεξα για να σας πω, να δούμε την κρίση με αισιοδοξία. Γιατί αν αυτή η κρίση, μετά την περισυλλογή την συγκέντρωση και την αυτοκριτική, φέρει την εσωτερική επανάσταση, τότε καλώς μας ήρθε..

Τα πιό όμορφα λουλούδια...

.
Tα πιο όμορφα λουλούδια μου, τα άφησα για το τέλος..
.

Τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια, είναι εκείνοι οι άγριοι νάρκισσοι, που έβρισκα το πρωί της μέρας που γιόρταζα, στο κομοδίνο μου.
{Η μέρα της γιορτής μου, είναι μια ασήμαντη γιορτή, (που από ειδωλολατρική, έγινε χριστιανική με το ζόρι) στην καρδιά του χειμώνα.}
Και επειδή δεν υπάρχουν άλλα λουλούδια ανθισμένα το καταχείμωνο, όλη η μυρωδιά της Γης, συμπυκνώνεται σε αυτά τα λουλούδια, που στον τόπο μου μυρίζουν ακατανόητα δυνατά.
Τους άγριους νάρκισσους λοιπόν διάλεξα, για να στολίσω το blogg μου, την ημέρα των γενεθλίων του:
Στις 30 Απριλίου.

Πάνε δύο χρόνια από τότε που ένοιωσα ασφυκτική την ανάγκη να μιλήσω.
Να μιλήσω χωρίς περιορισμούς και κανόνες.
Να μιλήσω οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιονδήποτε τυχαίο περαστικό.
Δεν ήξερα τότε, πως αυτοί οι "τυχαίοι περαστικοί" θα γίνονταν φίλοι, (έστω διαδικτυακοί) που η ανάγκη να επικοινωνώ μαζί τους, θα όριζε πολλά στη ζωή μου.
Μερικούς από τους φίλους αυτούς, είχα την τύχη να τους γνωρίσω, και τώρα ξέρω, πόσο θα έλλειπαν από την ζωή μου, αν δεν τους είχα γνωρίσει.
Στη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού μου στην Αμερική, χαιρόμουν με τη σκέψη πως θα μοιραζόμουν μαζί με αυτούς τους διαδικτυακούς φίλους, τα όσα όμορφα ή άσχημα έβλεπα.
Έτσι φωτογράφιζα μανιωδώς, ότι έβλεπα.
Έφερα μαζί μου χιλιάδες ανακατωμένες εικόνες.
Και όπως όταν είμαστε φοιτητές, και μπαίναμε στο αμφιθέατρο για να εξεταστούμε, ήταν όλα συγκεχυμένα μέσα στο μυαλό μας και μόνο όταν παίρναμε τα θέματα ξεκαθάριζαν και κατασταλάζαν οι γνώσεις, έτσι έγινε και με τις φωτογραφίες..
Όταν άρχισα να τις βλέπω , έρχονταν στο μυαλό μου οι φίλοι για τους οποίους, ασυναίσθητα, τις είχα τραβήξει.
Με αυτή τη διαδικασία, ένας-ένας ερχόσαστε στη σκέψη μου, και όσο βλέπω τις φωτογραφίες, έρχονται στο μυαλό μου κι άλλοι φίλοι..κι άλλοι..
Σκεφθηκα λοιπόν, πως ήταν ότι ακριβώς ήθελα, για να σας δώσω το αποχαιρετιστήριο δωράκι σας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την αίσθηση που έχω πάρει από σας, αυτά τα χρόνια της επικοινωνίας μας, από τον καθένα ξεχωριστά. .
Και με τον τρόπο αυτό, να σας πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε λίγες στιγμές από τη ζωή σας και τη σκέψη σας.
Τις στιγμές αυτές , που τις έκανα εικόνες και συντροφιά στις πολύ δύσκολες ώρες της καθολικής μοναξιάς..
Συντροφιά ανώνυμη, και άγνωστη που δεν θα γίνει ποτέ επώνυμη και γνωστή.
Με όλη αυτή τη φλυαρία, θα ήθελα να σας πω, πως το Blogg
"αναστέλλει τις εργασίες του".
Θα υπάρχει όμως πάντα σε μια γωνιά της ζωής μου, σαν ένα ανενεργό ηφαίστειο που κάπου κάπου ίσως να ξυπνά, και να γίνεται ενεργό...
Τώρα που το γράφω αυτό, δειλιάζω.
Δεν θέλω να σας χάσω....
Μα δεν πρέπει να κάνω πίσω.
Δεν απέκτησα ποτέ την ωριμότητα που χρειάζεται, για να αγκαλιάσω το άγνωστο.
Δεν κατάφερα να σας κρατήσω τόσο μακρυά, όσο μακρυά θέλει το άγνωστο.
Στροβιλίστικα σαν δερβύσης γύρω από το άγνωστο, χωρίς πιθανότητα λυτρωτικής εκτίναξης και έξοδο.
Η ενασχόλησή μου με το blogging, ξεκλείδωσε από μέσα μου, ένα αναπάντεχο πάθος και μια άγνωστη ταραχή που πήρε επάνω της μεγάλο μέρος από το βάρος της ζωής μου.
Της ζωής που ωστόσο, ωφείλει εδώ-έξω, πολά.

Πάνε χρόνια από τότε που διασκέδαζα με τους ανθρώπους που περπατούσαν μονάχοι στο δρόμο και μιλούσαν (και μάλιστα τόσο εκφραστικά), με κάποιον που μόνο εκείνοι έβλεπαν.
Ήμουν παιδί ακόμα και δεν είχα κανένα λόγο να συνομιλώ με ανθρώπους που μόνο εγώ έβλεπα...
(Τότε συνομιλούσα με ότι έβλεπα, ανεξάρτητα αν ήταν άνθρωπος ή όχι).
Τώρα όμως ξέρω...
Δυό χρόνια , κάνω αυτό ακριβώς.
Μεγάλωσα κατά δύο χρόνια, ακούγοντας τον κρότο που κάνουν τα βότσαλα καθώς χτυπιούνται:
Τον κροτάλιασμα της εύκολης σύνθλιψης προηγουμένων σχημάτων , θέσεων και στιγμών.
Ίσως αυτή η γνώση να με κάνει να θέλω να σωπάσω.
Για λίγο? Για πολύ?
Δεν ξέρω.

'Οταν ανακοίνωσα σε φίλους την απόφασή μου, με συμβούλεψαν να μην πετάξω το κλειδί στη θάλασσα.
Θα το κάνω.
Πόρτες και παράθυρα, λοιπόν, ανοιχτά.
και το κλειδί στην πόρτα.
Οι επισκέψεις μου εδώ, θα έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα.
Με μόνη προβλέψιμη τροχιά, την άλλη άκρη του e-mail και της σκέψης μου, που πάντα θα κρατά την ανάμνησή σας..
Στο επανειδειν.