Μ ε σ ό γ ε ι ο S

Στη μέση της Γης..


Τους συνάντησα μέσα στο metro.

Όταν μπήκα στο βαγόνι, ήταν ήδη μέσα .
Ο ένας στεκόταν όρθιος και οι άλλοι ήταν καθισμένοι ανά δύο στις αντικριστές θέσεις.
Φορτωμένοι με τα γνωστά σαμαράκια-σακίδια που φαίνεται δεν τους βάραιναν καθόλου.

Αλλιώς δεν θα άφηναν τα μεταξύ τους φασαριόζικα πειράγματα, για να τρέξουν να βοηθήσουν τον ηλικιωμένο κύριο που έμπαινε την ίδια στιγμή με μένα στο βαγόνι, σηκώνοντας μια βαριά τσάντα...
Ήταν πέντε παιδιά ηλικίας 15-18 χρόνων.
Κανένας δεν ξανακάθησε στη θέση του.
Τις παραχώρησαν σε εμάς που μπήκαμε μόλις.
Φαίνονταν κάπως πιο μελαχρινοί από Έλληνες και μιλούσαν μια γλώσσα που έμοιαζε με αραβικά. Με την ίδια άνεση όμως συνέχιζαν την κουβέντα τους στα γαλλικά και στα ιταλικά, και πάλι αραβικά και πάλι γαλλικά......
Προσπαθούσα να καταλάβω σε ποια εθνότητα ανήκαν, καθώς ο ένας τους, μετρούσε με τα δάχτυλά του στα γαλλικά, τις στάσεις του metro που απέμειναν μέχρι το Σύνταγμα.
Όταν έφτασε στο δάχτυλο που αντιστοίχησε με την στάση του Ευαγγελισμού, ο πιο ζωηρός της παρέας έβαλε τα γέλια και τους είπε στα Ελληνικά .. να κατεβούν εκεί δείχνοντάς τους την τομή κάποιας πρόσφατης εγχείρησης στο αριστερό μέρος της κοιλιάς του που προφανώς είχε κάνει στον Ευαγγελισμό!
Με την ευκαιρία συνέχισαν τη συζήτησή τους σε αλάθητα Ελληνικά και όταν σηκώθηκα να ετοιμαστώ για την αποβίβασή μου, είχαν αρχίσει να μιλούν με την ίδια άνεση αγγλικά..
Δεν ξέρω αν ή δική σας περιέργεια θα άντεχε να σας κρατήσει αδιάφορους, αλλά η δική μου πρόδωσε φωναχτά τους καλούς μου τρόπους..
Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου, να αρπάξω το πιο μεγάλο χαμόγελό μου και να ρωτήσω τον χειρουργημένο..
-Από που είσαστε?
-Εγώ είμαι Παλαιστίνιος, απάντησε.

Αυτοί οι δυο είναι από το Μαρόκο,

αυτός είναι από τη Μάλτα


και αυτός από το Ισραήλ!!!!!!




Κατάφερα να βγω από το βαγόνι, αν και πίεσα πολύ τον εαυτό μου να μην συνεχίσω το ταξείδι μου μαζί τους..


Α...τι υπέροχο ταξείδι φόρτωσε μέσα στην ψυχή μου η Μεσόγειος....

Ένα ολόκληρο σύμπαν ναύλωσα για να κάνω το "γύρω" της...
Και ακόμα ταξιδεύω...

Χωρίς λόγια

Μου είναι αδύνατο να βρω λόγια........
Δείτε


http://www.cultureunplugged.com/play/1081/Chicken-a-la-Carte

ΜΑΡΤΗΣ......ο μαγικός

Ετοιμάσατε τον "Μάρτη" σας?.... Μήπως τη "Μαρτιά" σας?

Εγώ ΝΑΙ!!!


Δεν έκανα δα και ιδιαίτερο κόπο για να φύγω...
Πάντα στα άκρα του χώρου και του χρόνου έμαθα να ζω.
Από μια περίεργη διαστροφή ο εγκέφαλός μου "προβάλλει" νοητικά, γεγονότα και στρεβλώνει το χρονοδιάστημα,( όπως κάθε φορά αυθαίρετα επιλέγει), προκαλώντας έτσι χρονικές ανωμαλίες στη συνείδησή μου ...για τον βιωματικό χρόνο...

Κάπως έτσι έγινε λοιπόν, και άκουσα ένα βράδυ,  παραμονή  της  πρώτης  μέρας  του  Μαρτη γύρω στο 100 π.χ τον Μάρκο Τύλλιο Κικέρωνα να μου μιλά για τα Ελευσίνια Μυστήρια τελείως εμπιστευτικά:

Γιατί ανάμεσα στους εξαίρετους και πράγματι θεϊκούς θεσμούς που η Αθήνα σας έχει γεννήσει και φέρει στην ανθρωπότητα, καμία, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καλύτερη από αυτά τα Μυστήρια. Γιατί μέσω αυτών αποβάλαμε το βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής και μορφωθήκαμε και εκπολιτιστήκαμε. Και "μύησις" καθώς αποκαλείται, πράγματι μάθαμε τις απαρχές της ζωής και αποκτήσαμε τη δύναμη όχι μόνο να ζούμε ευτυχισμένοι, αλλά και να πεθαίνουμε με μια καλύτερη ελπίδα.

(— Κικέρων, Περί νόμων, Βιβλίο Β',36)

Σαν ιέρεια μυημένη στα Ελευσίνια Μυστηρία, πρέπει να δέσω μια ασπροκόκκινη κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί μου χέρι και το αριστερό πόδι.

Έχω μυηθεί στα μυστήρια πριν λίγο καιρό, αλλά είμαι ήδη αρκετά προσηλωμένη στα ιερά μου καθήκοντα προς τη Θεά Δήμητρα και την όμορφη κόρη της, την Περσεφόνη. Και αυτή η μύηση με έχει συμφιλιώσει με το θάνατο και την προσδοκία της μεταθανάτιας ζωής..

Τα Ελευσίνια είναι η μεγαλη μας γιορτή και η μυστηριακή τελετή που πραγματοποιείται στην Ελευσίνα της Αττικής προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης. Κατά κοινή παραδοχή, είναι η ιερότερη και πιο σεβαστή τελετή από όλες τις γιορτές. Έχει ξεκινήσει από τη μυκηναϊκή περίοδο.

Απέκτησε όμως μεγάλη φήμη κατά τον καιρό του Πεισίστρατου και έφτασαν στο απόγειο της ακμής τους, τώρα, τον χρυσό Αιώνα του Περικλή..
Καθώς καθόλου δεν με δυσκολέυει να ταξιδεύω αυθαίρετα μέσα στο χρόνο, ( μια και δεν έχω βιωμένη συνείδηση του χρόνου) θέλω να σας βεβαιώσω πως τούτη η μαγική ασπροκόκκινη κλώστη δεν θα καταστραφεί από τους αιώνες... Τίποτα δεν θα την αλλάξει....
Δεν πα να αλλάζουν τα πάντα όπως βεβαιώνει ο φιλόσοφος Ηράκλειτος...
Αυτή η κλωστη δεν θα αλλάξει σε τίποτα παρ εξόν στο ονομά της....
Αργότερα θα την πουν "Μάρτη" ή "Μαρτιά"

Στην Βουλγαρία θα την πουν "Μαρτενίτσα" (Η «Μαρτενίτσα» λειτουργεί στη συνείδηση του βουλγαρικού λαού ως φυλαχτό, το οποίο μάλιστα είθισται να προσφέρεται ως δώρο μεταξύ των μελών της οικογένειας, συνοδευόμενο από ευχές για υγεία και ευημερία).

Στα Σκόπια θα την πουν "Μάρτινκα" και στην Αλβανία "Βερόρε".
Αυτοι οι άθρωποι φορούν βραχιόλια από την στριφτή κόκκινη και άσπρη κλωστή για να μην τους «πιάσει» ο ήλιος, και τα βγάζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώτο χελιδόνι. Άλλοι πάλι, δένουν τον "Μάρτη" σε κάποιο καρποφόρο δέντρο, ώστε να του χαρίσουν ανθοφορία,

Μερικοί πάλι, τον τοποθετούν κάτω από μια πέτρα κι αν την επόμενη ημέρα βρουν δίπλα της ένα σκουλήκι, σημαίνει ότι η υπόλοιπη χρονιά θα είναι πολύ καλή.

Η αφέντρα μου, η Θεά Δήμητρα, είναι βαθειά ριζωμένη στη συνείδηση των ανθρώπων της Γης, με χίλιους δυό τρόπους και δοξασίες..
Την ασπροκόκκινη κλωστή-στολίδι της 1ης του Μάρτη στα ρουμανικά την είπαν "Μαρτιζόρ". Μα για το λαό της της Ρουμανίας η κόκκινη κλωστή συμβολίζει την αγάπη για το ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτη και είναι στενά συνδεδεμένο με αρκετά έθιμα και παραδόσεις της Ρουμανίας. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός - Ήλιος μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Τον απήγαγε, όμως, ένας δράκος, με αποτέλεσμα να χαθεί και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι.
Μια ημέρα ένας νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του σκότωσε τον δράκο και απελευθέρωσε τον Ήλιο, φέροντας την ΄Ανοιξη. Ο νεαρός έχασε τη ζωή του και το αίμα του -λέει ο μύθος- έβαψε κόκκινο το χιόνι. Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νεαροί να πλέκουν το "Μαρτισόρ", με κόκκινη κλωστή που συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αγάπη προς τη θυσία και άσπρη που συμβολίζει την αγνότητα...
Αχ πως με συνεπαίρνει η ομορφιά της ψυχής των ανθρώπων που φιάχνουν τόσο όμορφα παραμύθια καθώς, αναγνωρίζοντας τις μεγάλες αξίες των άλλων πολιτισμών με τους οποίους έρχονται σε επαφή, τις μεταλλάσουν και τις μπολιάζουν στο δικό τους πολιτισμό , με τον δικό τους τόσο ιδιαίτερο τρόπο.
Μα εμείς εδώ στην πατρίδα τίποτα δεν έχουμε αλλάξει αφού μας παραδόθηκαν αυτούσιες χέρι-χέρι.

Έτσι τα παιδιά μας από τη 1η ως τις 31 του Μάρτη, φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον "Μάρτη" ή "Μαρτιά".
Η παραδοοσή μας λέει πως ο "Μάρτης" προστατεύει τα πρόσωπα των παιδιών από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν. Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι.Σε μερικές περιοχές ο "Μάρτης" φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει αυτός που το φορεί.

Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να το πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους.

Αντε λοιπόν μην κάθεστε. Όσοι δεν φιάξατε ακόμα τον "Μάρτη" σας βιαστείτε να τον φορέσετε..

Και να ανοίξετε διάπλατα τα παράθυρά σας στα μάγια του και στην Άνοιξη..

α-ντί-στα-ση

Mη..μη..μην είστε σκυθρωποί!!

Οι αμυγδαλιές θα ανθίσουν και φέτος..............................



Και μια μέλισσα που θα ψάχνει παντού τη γύρη....θα τη βρει.... στους ανθούς της..

Να.....να.... να.... την... βρήκε κιόλας....

Έτσι μπράβο..

Να σας δω να χαμογελάτε...


Υ.Γ
Η αμυγδαλιά με περίμενε σε μια γωνιά των ερειπίων της Φαιστού ...

Άνθιζε πλάι σε μια φραγκοσυκιά...της οποίας τη γύρη, λόγω ελλιπούς κατασκευής, (δεν διαθέτω ρύγχος) άντλησα με τα χέρια...

Η αντί-σταση της φραγκοσυκιάς, μου γέμισε αγκάθια τα χέρια και ένιωσα δυσφορία.


Όμως λίγο πιο δυτικά, στο σημείο που βρέθηκε ο δίσκος της Φαιστού,


συλλογίστηκα πως τούτος ο δίσκος δοξάζει ...το αίνιγμα 3500 χρόνια τώρα, καθώς αντι-στέκεται πεισματικά και θαρραλέα στην αποκρυπτογράφισή του......
Να μην προδώσει τον πολιτισμό που τον δημιούργησε.
Και ένοιωσα μια παράξενη ευφορία....

A-ντί-στα-ση !!!
.
.
Ο δίσκος της Φαιστού βρέθηκε το 1908 στα ερείπια του μεγάλου κτηρίου της Μινωϊκής Κρητης (Δεν είναι βεβαιωμένο οτι προκειται για ανακτορο) στη Φαιστό, στην Κρήτη. Η χρονολόγηση του, δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια, αλλά πιστεύεται πως ανήκει στη Mεσομινωική IIB περίοδο (17ος αιώνας π.X). H διάμετρος του είναι 16 εκ. και το πάχος του 2.1 εκ. Η μυστηριώδης επιγραφή του αποτελείται από 241 σύμβολα, 122 στην πλευρά A και 119 στην πλευρά B, σε σπειροειδή διάταξη. Τα 45 διαφορετικά σύμβολα τυπώθηκαν στον πηλό και μετά ο δίσκος ψήθηκε στη φωτιά. Πρόκειται για ιδεογραφική γραφή, πιθανότατα συλλαβική, της οποίας το κείμενο (γλώσσα), παρά τις αναρίθμητες προσπάθειες που έχουν γίνει για την αποκρυπτογράφησή του και την μέτρηση τελείως διαφορετικών μεθόδων, παραμένει άγνωστο. Συμβατικά η γραφή του ονομαστηκε από τους ερευνητές "Ιερογλυφικά Κρήτης" Οι ερευνητές καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα για τον σκοπό, το περιεχόμενο και τους δημιουργούς του. Ο δίσκος της Φαιστού παραμένει για τους αρχαιολόγους ένα αίνιγμα και έτσι αποτελεί σύμβολο αέναης επιστημονικής αναζήτησης.

Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ



Σε έργα: Κούκου / Gershwin

4 Ιανουαρίου 2011 20:30 Κεντρική Σκηνή

Ο Πωλ Ουάιτμαν, μαέστρος που ενδιαφερόταν να δώσει στην τζαζ μια συμφωνική διάσταση, παρήγγειλε στον Τζωρτζ Γκέρσουιν ένα νέο έργο για τη συναυλία του με τίτλο « Ένα πείραμα στη μοντέρνα μουσική». Ο συνθέτης εργάστηκε με πυρετώδεις ρυθμούς για την πρεμιέρα που δόθηκε στη Νέα Υόρκη στις 12 Φεβρουαρίου 1924, όπου έπαιξε και το σολιστικό μέρος του πιάνου. Φαντάστηκε τη Ραψωδία του σαν ένα «μουσικό καλειδοσκόπιο της Αμερικής, του τεράστιου αυτού χωνευτηριού, της μοναδικής μας ενέργειας, των μπλουζ μας, της τρέλας της μητρόπολης». Η κριτική επαίνεσε ομόφωνα το έργο με την «τρομακτική ρυθμική δυσκολία». Το αρχικό γκλισάντο του κλαρινέτου είναι από τις χαρακτηριστικότερες εισαγωγές στη μουσική του 20ού αιώνα και η Γαλάζια ραψωδία αποτελεί πλέον ορόσημο για την αμερικανική μουσική και για ένα νέο είδος συμφωνικής γραφής.

Η Γαλάζια σουίτα

Η Γαλάζια σουίτα γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης στον Περικλή Κούκο, με αφορμή την επέτειο των 45 χρόνων της. Ο συνθέτης, γνωρίζοντας πως στο πρώτο μέρος της συναυλίας θα παιζόταν η Γαλάζια ραψωδία του Γκέρσουιν, θέλησε να συμπεριλάβει στο έργο του στοιχεία της τζαζ. Το έργο, που χαρακτηρίζεται από πολυρρυθμία, δεξιοτεχνική ενορχήστρωση και αναφορές σε χορούς όπως το τάνγκο και το μπολερό, αποτελείται από εφτά μέρη. Δίνει σολιστικές ευκαιρίες σχεδόν σε όλα τα όργανα της ορχήστρας, με το πιάνο να κρατά συνεχώς ένα σημαντικό ρόλο.

Πριν από τα δύο «γαλάζια» έργα του προγράμματος, θα παιχτούν τρία αποσπάσματα από τη σουίτα του Περικλή Κούκου Μανουέλ Σαλίνας, η οποία περιλαμβάνει εννέα κομμάτια από την ομώνυμη όπερα του 1994 σε ορχηστρική γραφή. Σύμφωνα με την υπόθεση της όπερας, που κινείται στα πλαίσια του φανταστικού, ο κεντρικός ήρωας είναι κοινωνός μιας μυστικής γλωσσικής αλχημείας και έχει την ικανότητα να δημιουργεί τα πλάσματα στα οποία αναφέρεται. Τα Τρία χορευτικά αναπαριστούν την κίνηση των αλλόκοτων πλασμάτων που κατοικούν στο νησί του Σαλίνας, γεννήματα της ιδιότυπης αυτής γλώσσας.

θυνση ορχήστρας: Μίλτος Λογιάδης
Πιάνο: Δημήτρης Κούκος

Πρόγραμμα συναυλίας

Α΄ Μέρος

Περικλής Κούκος
Τρία χορευτικά
[αποσπάσματα από την όπερα Μανουέλ Σαλίνας]
(1994/1997)
I Χορευτικό / II Νυχτερινό / III Χορευτικό

George Gershwin
Γαλάζια ραψωδία
[Rhapsody in Blue]
(1924)

Περικλής Κούκος 
Γαλάζια σουίτα
[Suite in Blue]
(2004)

I Largetto-Allegro risoluto / II Adagio cantabile / III Tempo di Tango / IV Allegro Molto / V Andantino / VI Andante con espressione-Interlude / VII Presto

Η Ορχήστρα των Χρωμάτων επιχορηγείται από το
Υπουργείο Πολιτισμού & Τουρισμού
Μέγας χορηγός: Ίδρυμα Ωνάση

ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ

Του Λιμανιού

Κατέβηκα χθες στο μεγάλο Λιμάνι για το εισιτήριό μου.

Κάθισα να πιώ ένα καφέ.

Πως έγινε όμως και με ήπιε εκείνος?

Στο πλαϊνό μου κάθισμα βρήκα αυτό το γράμμα.

(Στο φάκελλο δεν ήταν γραμμένος ο αποδέκτης)..

Και σκέφτηκα πως προορίζονταν για σας:

Είναι Τρίτη σήμερα.

Θα γύριζες Τρίτη, αν θυμάμαι καλά.

Είμουν τόσο πολύ μεθυσμένη, όταν το είπες,

Μπορεί και να το φαντάστικα..

Τόσο δυνατή βότκα!

Για μια στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου.

Εκείνη θα ήταν η στιγμή που το είπες.

Πως θα γύριζες Τρίτη.

Ήταν και ο καπνός, βλέπεις..

Καναδυό φορές τον έκοψα κοματάκια με την ανάστροφη του χεριού μου..

Όλα τα μπαρ του Λιμανιού είναι γεμάτα καπνό.

Ίσα που μπορείς να ξεχωρίσεις φυσιογνωμίες.

Ίσα που ξεχωρίζω τη δική σου.

Πιό φευγάτη από ποτέ!

Κρατάς τιμόνι?

Tι, μόνη?

Τι ερώτηση!

Δική σου είναι η του καραβιού?

Η λάμπα πίσω, προβάλλει το προφίλ σου στον τοίχο.

Δικό σου είναι το χαμόγελο ή της σκιάς?

Ναύλωσες το καράβι ή είναι από το γιουρούσι στο ακυβέρνητό μου?

Κι όμως μη σε παρασύρει η μέθη μου.

Τα αντανακλαστικά μου είναι σε άριστη κατάσταση.

Εκεί που χάνεται στο βάθος το καράβι σου

aμέσως ανα-σύρω από το βυθό, όλα τα χαμένα μου.

Και αρπάζομαι από τα ναυάγιά μου.

Είναι σίγουρο πως θα σωθώ και πάλι.

Νύχτωσε, και μαζεύτηκαν τα κοτσύφια,

στη λεμονιά της αυλής.

Πάω να τα διώξω.

Είναι και μερικοί άνθρωποι που

αφήνουν την κουτσουλιά τους στη ζωή των άλλων.

Πήρα λίγο αίμα από τα μέσα μου και έβαψα τα νύχια μου.

Να σε περιμένω.

Κοιτα! Είμαι ολόκληρο χρυσάνθεμο!

Τυλίχτηκα με την πρόστυχη μαύρη σάρπα μου.

Εκείνη που είχα τυλίξει τον Μοντιλιάνι ένα βράδυ

στα βρώμικα σοκάκια της Νάπολης.

Για να τον κρύψω από τους φονιάδες.

Φόρεσα και τα μαύρα δύχτια της αράχνης , μπότες..Στο μακρινό ξωκκλήσι προσεύχεται η Καμπίρια.

Πάω να ανάψω ένα κερί.

Τα μικρά κεριά κουράζονται γρήγορα.

Και λιώνουν.

Θα το αντιστηλώσω μέχρι που να γυρίσεις.

Γιατί είναι σίγουρο πως θα φανείς.

Για να υπάρχει Χειμώνας και νάχω στηλωθεί κατάντικρύ του,

θα πει πως, όπου να’ναι θα φανείς.


Υ.Γ

1-Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στους δυό μεγάλους αγαπημένους μου ζωγράφους:
Ton Μοντιλιάνι και τον Γκωγκέν, από των οποίων τα εργα είναι οι περισσότερες φωτογραφίες πινάκων.
Στον Καββαδία, επειδή ένιωσε την θλίψη του "ιδανικού και ανάξιου εραστή"..
Στους ανάξιους περαματάρηδες της αντίπερα όχθης..
2-Η Καμπίρια είναι η γνωστή πρωταγωνίστρια της ταινίας "Οι νυχτες της Καμπίρια" του Φρεντερίκο Φελίνι...