Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Τα πιό όμορφα λουλούδια...

.
Tα πιο όμορφα λουλούδια μου, τα άφησα για το τέλος..

.

Τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια, είναι εκείνοι οι άγριοι νάρκισσοι, που έβρισκα το πρωί της μέρας που γιόρταζα, στο κομοδίνο μου.
{Η μέρα της γιορτής μου, είναι μια ασήμαντη γιορτή, (που από ειδωλολατρική, έγινε χριστιανική με το ζόρι) στην καρδιά του χειμώνα.}
Και επειδή δεν υπάρχουν άλλα λουλούδια ανθισμένα το καταχείμωνο, όλη η μυρωδιά της Γης, συμπυκνώνεται σε αυτά τα λουλούδια, που στον τόπο μου μυρίζουν ακατανόητα δυνατά.

Τους άγριους νάρκισσους λοιπόν διάλεξα, για να στολίσω το blogg μου, την ημέρα των γενεθλίων του:
Στις 30 Απριλίου.


Πάνε δύο χρόνια από τότε που ένοιωσα ασφυκτική την ανάγκη να μιλήσω.
Να μιλήσω χωρίς περιορισμούς και κανόνες.

Να μιλήσω οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιονδήποτε τυχαίο περαστικό.
Δεν ήξερα τότε, πως αυτοί οι "τυχαίοι περαστικοί" θα γίνονταν φίλοι, (έστω διαδικτυακοί) που η ανάγκη να επικοινωνώ μαζί τους, θα όριζε πολλά στη ζωή μου.
Μερικούς από τους φίλους αυτούς, είχα την τύχη να τους γνωρίσω, και τώρα ξέρω, πόσο θα έλλειπαν από την ζωή μου, αν δεν τους είχα γνωρίσει.
Στη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού μου στην Αμερική, χαιρόμουν με τη σκέψη πως θα μοιραζόμουν μαζί με αυτούς τους διαδικτυακούς φίλους, τα όσα όμορφα ή άσχημα έβλεπα.
Έτσι φωτογράφιζα μανιωδώς, ότι έβλεπα.
Έφερα μαζί μου χιλιάδες ανακατωμένες εικόνες
.
Και όπως όταν είμαστε φοιτητές, και μπαίναμε στο αμφιθέατρο για να εξεταστούμε, ήταν όλα συγκεχυμένα μέσα στο μυαλό μας και μόνο όταν παίρναμε τα θέματα ξεκαθάριζαν και κατασταλάζαν οι γνώσεις, έτσι έγινε και με τις φωτογραφίες..
Όταν άρχισα να τις βλέπω , έρχονταν στο μυαλό μου οι φίλοι για τους οποίους, ασυναίσθητα, τις είχα τραβήξει.
Με αυτή τη διαδικασία, ένας-ένας ερχόσαστε στη σκέψη μου, και όσο βλέπω τις φωτογραφίες, έρχονται στο μυαλό μου κι άλλοι φίλοι..κι άλλοι..
Σκεφθηκα λοιπόν, πως ήταν ότι ακριβώς ήθελα, για να σας δώσω το αποχαιρετιστήριο δωράκι σας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την αίσθηση που έχω πάρει από σας, αυτά τα χρόνια της επικοινωνίας μας, από τον καθένα ξεχωριστά. .
Και με τον τρόπο αυτό, να σας πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε λίγες στιγμές από τη ζωή σας και τη σκέψη σας.
Τις στιγμές αυτές , που τις έκανα εικόνες και συντροφιά στις πολύ δύσκολες ώρες της καθολικής μοναξιάς..
Συντροφιά ανώνυμη, και άγνωστη που δεν θα γίνει ποτέ επώνυμη και γνωστή.
Με όλη αυτή τη φλυαρία, θα ήθελα να σας πω, πως το Blogg
"αναστέλλει τις εργασίες του".

Θα υπάρχει όμως πάντα σε μια γωνιά της ζωής μου, σαν ένα ανενεργό ηφαίστειο που κάπου κάπου ίσως να ξυπνά, και να γίνεται ενεργό...
Τώρα που το γράφω αυτό, δειλιάζω.
Δεν θέλω να σας χάσω....
Μα δεν πρέπει να κάνω πίσω.
Δεν απέκτησα ποτέ την ωριμότητα που χρειάζεται, για να αγκαλιάσω το άγνωστο.
Δεν κατάφερα να σας κρατήσω τόσο μακρυά, όσο μακρυά θέλει το άγνωστο.
Στροβιλίστικα σαν δερβύσης γύρω από το άγνωστο, χωρίς πιθανότητα λυτρωτικής εκτίναξης και έξοδο.
Η ενασχόλησή μου με το blogging, ξεκλείδωσε από μέσα μου, ένα αναπάντεχο πάθος και μια άγνωστη ταραχή που πήρε επάνω της μεγάλο μέρος από το βάρος της ζωής μου.
Της ζωής που ωστόσο, ωφείλει εδώ-έξω, πολά.

Πάνε χρόνια από τότε που διασκέδαζα με τους ανθρώπους που περπατούσαν μονάχοι στο δρόμο και μιλούσαν (και μάλιστα τόσο εκφραστικά), με κάποιον που μόνο εκείνοι έβλεπαν.
Ήμουν παιδί ακόμα και δεν είχα κανένα λόγο να συνομιλώ με ανθρώπους που μόνο εγώ έβλεπα...
(Τότε συνομιλούσα με ότι έβλεπα, ανεξάρτητα αν ήταν άνθρωπος ή όχι).
Τώρα όμως ξέρω...
Δυό χρόνια , κάνω αυτό ακριβώς.
Μεγάλωσα κατά δύο χρόνια, ακούγοντας τον κρότο που κάνουν τα βότσαλα καθώς χτυπιούνται:
Τον κροτάλιασμα της εύκολης σύνθλιψης προηγουμένων σχημάτων , θέσεων και στιγμών.
Ίσως αυτή η γνώση να με κάνει να θέλω να σωπάσω.
Για λίγο? Για πολύ?
Δεν ξέρω.


'Οταν ανακοίνωσα σε φίλους την απόφασή μου, με συμβούλεψαν να μην πετάξω το κλειδί στη θάλασσα.
Θα το κάνω.
Πόρτες και παράθυρα, λοιπόν, ανοιχτά.
και το κλειδί στην πόρτα.
Οι επισκέψεις μου εδώ, θα έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα.

Με μόνη προβλέψιμη τροχιά, την άλλη άκρη του e-mail και της σκέψης μου, που πάντα θα κρατά την ανάμνησή σας..
Στο επανειδειν.

26 σχόλια:

a-kentavrou είπε...

Παρόλο που οι αριθμοί είναι ψυχροί ,αυτή τη στιγμή 27266 +1 επισκέπτες και επισκέψεις σε χαιρετούν ,σε φιλούν ,λυπούνται και εύχονται να είσαι καλά.
Καλή μέρα να έχεις
Ο γείτονας σου

logia είπε...

καλό μου fractal

κρατάω ζεστή μέσα μου μια αγκαλιά εκεί στα παρασκήνια του ναού της τέχνης

θα την κρατώ πάντα

φιλώ σε!

Thalassenia είπε...

Τις αναζητούμε πάντα.
Να μας ζωντανέψουν με το έντονο χρώμα τους.
Να τις μαζέψουμε και να αφήσουν τα σημάδια τους στα χέρια μας.
Έτσι κρατήσαμε και εσένα στα χέρια μας και μας σημάδεψες με τα λόγια σου, τα ταξίδια σου και την ευαισθησία σου καλό μας fractal.
Πάντα κάποιος θα είναι εδώ.

Φιλιά θαλασσένια.

ξωτικό είπε...

Kαι που σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΩΣ νομίζεις οτι σταματάει η διάθεση να κλάψω ;

Απρόβλεπτη μου κάνει σιωπηλή με τίποτα !!!

Σε πιστεύω
Σε εμπιστεύομαι
Σε αγαπάω .

Άιναφετς είπε...

Καταρχάς χρόνια πολλά αγαπημένη μου Ξένια!
Στην συνέχεια πολύ απλά, σου γράφω τι "αισθάνομαι":
Από εδώ και στο εξής οι Αληθινοί μας φίλοι, θα γίνουν και "πραγματικοί", όσοι το επιθυμούν φυσικά δεν θα είναι πια εικονικοί, θα γίνουν συναντήσεις ταξίδια !!!
Τώρα τελευταία "πιάνω" μια μπλογκοκούραση που πολύ ήσυχα απλώνεται παρόλο που έχω blog 9 μήνες ...γιατί σκέφτηκα να το κλείσω και εγώ...θα δείξει!
Δεν συναντηθήκαμε τυχαία Φρακταλίδιο, δεν γελάσαμε μαζί τυχαία και τώρα δεν κλαίμε μαζί τυχαία!
Σε φιλώ με πολλά ΑΦ!

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης είπε...

Χρόνια Πολλά

:-( :-( :-(

jokar είπε...

όπως ακριβώς το λες, εις το επανιδείν...

Άστρια είπε...

Αγαπημένο fractal, τρεχαντήρι τρεχαντηράκι που το λένε "Μεγάλη Καρδιά",

Στο ερώτημα "θέλεις να σχολιάσουμε" που θέτεις πάνω από τα σχόλια, θα απαντήσω ...όχι:)
Κανένα σχόλιο σήμερα, οι σκέψεις και η όποια απόφαση είναι δικαιωματικά δικά σου.

Μόνο να σου αφήσω γραμμένο (πόσο μπορεί να γίνει αυτό σωστά δεν ξέρω) το σφίξιμο στο στήθος κι ένα μικρό κόμπο στο λαιμό, γιατί είχα συνηθίσει την ξεχωριστή σου παρεούλα:))
Πάρε ανάσα και όποτε ξεκουραστείς, ξανάλα, η γωνίτσα σου στην ψυχή είναι πάντα εκεί.

Σε φιλώ πολύ, δεν θα χαθούμε:)

φτερό στον άνεμο... είπε...

Φρακταλάκι μας καλό...

Θα συμφωνήσω με την Άστρια,

τι να σχολιάσω; Είμαι η τελευταία που μπορεί. Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που κάνουμε κάποιες επιλογές, και η σιωπή είναι και αυτή το ίδιο, μια επιλογή, για λίγο, για πολύ, για όσο χρειαστεί.
Εύχομαι μόνο ειλικρινά και από την καρδιά μου ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ και η σιωπή σου να γεμίσει σύντομα με φωνές ζωντανές, ειλικρινείς, αγαπημένες. Μόνο μη φύγεις με πικρία, κάθε σιωπή έχει από πίσω το δικό της αναστεναγμό, να είσαι χαρούμενη, για όλα τα όμορφα που περάσαμε εδώ αλλά και όλα εκείνα τα καλά που ελπίζουμε πως θα έρθουν.
Είναι αλήθεια δεν θέλω να αφήσεις το μπλογκ μα πιο πολυ θα ήθελα να σε ακούω καλά.
Φιλιά πολλά φρακταλάκι και καλό μήνα, γεμάτο λουλούδια γύρω μας και μέσα μας :)

Γιώργος Χατζηαποστόλου είπε...

Καλή αρχή και καλή συνέχεια.

jokar είπε...

Αν και με χάλασε η απόφασή σου Ξένια...
Τώρα? Τώρα ειδικά που αρχίζουν τα δύσκολα? Τώρα που θέλουμε ατόφιες κραυγές?
Τώρα που θέλουμε καθοδηγητές και όχι παρατηρητές...
Τώρα που θέλουμε κήνσορες για τους θεράποντες...
Ξανασκέψου το plz ... όχι τώρα, όχι τώρα ειδικά, σας έχουμε ανάγκη...

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

σεβαστή η απόφασή σου και σε καταλαβαίνω γιατί νιώθω κι εγώ κάπως έτσι...όμως κι ο JOKAR έχει ένα δίκιο...χρειαζόμαστε όλοι στις πολεμίστρες...έχουμε ανάγκη να ακούμε φωνές σαν τη δική σου!
από τη δική μου ζωή βέβαια και να θέλεις δε μπορείς πια να φύγεις :)
είτε έτσι είτε αλλιώς θα σε βρίσκω όπου και να ταξιδεύεις...
Χρόνια σου πολλά!

http://www.youtube.com/watch?v=rTyfgAwomJk

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης είπε...

Καλό Μηνα και Καλή Πρωτομαγιά τρεχαντηράκι μου...

Φιλιά

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Τόσους μήνες σε παρακολουθώ σιωπηλά, αλλά η απόφασή σου αυτή σπάει σε θρύψαλα τη σιωπή μου.
Σέβομαι απόλυτα τις ανάγκες και την απόφασή σου, όσο κι αν διαφωνώ.
Αναμένοντας την έκτακτη ή την οριστική (ακόμα καλύτερα) επιστροφή της φωνής σου,
σε χαιρετώ

ξι είπε...

Καλη συνεχεια... :(
Θα ειμαστε εδω.

ξ.

(γιατι;)

Γκιωνης είπε...

. άν το χρειάζεσαι αυτό το διάλειμμα, κανείς δεν μπορεί να σού το απαγορέψει...
. αλλά να ξέρεις, στον πίνακα παρακολούθησης τών ιστολογίων που αγαπάω, θα ψάχνω να βρώ νέα σου. Όποτε εσύ θελήσεις.
. και κάπου κάπου, θα περνάω από εκεί, και χωρίς να ενοχλώ, μόνο για λίγο, για να μην ξεχνάς τούς άγνωστους φίλους σου, κάποια βράδυα θα ακούς τη φωνή τού Γκιώνη !
. Με πολλή εκτίμηση και αγάπη, για τις ώρες που έτσι φευγαλέα αλλά με χαρά και χαμόγελο πέρασε ο ένας δίπλα από τον άλλο....
. Και δεν ξεχνώ οτι σού χρωστάω ένα Θεσσαλονικιώτικο καζάν ντιπί......

VAD είπε...

Κρατα το κλειδί στο συρτάρι,
κι όταν χρειαστει,
χρησιμοποίησε το και πάλι:)
Εδώ θάμαστε...

Καλο μήνα...

νατασσΆκι είπε...

Εγώ πάλι ξέρω πως έχεις δίκιο
και πως ειδικά τώρα, είναι εποχή για "τα μέσα" μας

καλά κάνεις και κρατάς τα κλειδιά, θα χρειαστεί
και θα τα λέμε, έτσι κι αλλιώς
και θα τα ξαναπούμε κι εδώ, είμαι σίγουρη

Στο επανιδείν
Φιλιά :)

katerina είπε...

Πανέμορφα τα λουλούδια,άγριοι νάρκισοι...πολύ όμορφη κι η μουσική που ακούγεται!
καλό Μάη, μήνα!

Aristodimos είπε...

Καλο μηνα περασα να ευχηθω και να δηλώσω εστω κι ετσι την σιωπηρή παρουσία μου.

Αρης

Side21 είπε...

Κάποτε μου θύμωσες …
που έγραψα σε σχόλιό μου τ’ «όνομά σου» !!!
Κι εγώ «μάντης καλών …» πέρασα στην ονομαστική γιορτή σου κι άφησα τις ευχές μου …
Διαβαίνω το κατώφλι σου τώρα καθυστερημένος –
(άλλες έγνοιες με κράτησαν μέρες μακριά απ’ το διαδίκτυο) …
… και πέφτω σε κατέβασμα αυλαίας !!!
Ξέρεις κι εγώ πολλές φορές το σκέφτηκα … η απόφαση δική σου κι οπωσδήποτε σεβαστή …
Ξανασκέψου το πάντως … δεν έχεις καμιά υποχρέωση ούτε πρόγραμμα στο blogging …
Έτσι κι αλλιώς θα βρεθούμε … ίσως τέλη του μήνα ανεβαίνοντας με το Θεόφιλο για Μυτιλήνη …
Ίσως το καλοκαίρι απέναντι στο CESME ή στη Σμύρνη που επισκέπτομαι συχνά …
γιατί όχι κι εδώ στη Σάμο … δεν είμαστε μακριά άλλωστε …
ΧΡΟΝΙΑ σου ΠΟΛΛΑ …

Margo είπε...

άργησα για να πω τα χρόνια πολλά;
άργησα για να σου πω πόσο πολύ θα μου λείψεις;
ίσως ο χρόνος που περνά ίσως οι δυσκολίες των καιρών με βρίσκουν επίσης κουρασμένη.. ίσως ακολουθήσω ίσως και όχι.. μάλλον τώρα πρέπει οι φωνές να ενωθούν. Όμως καταλαβαίνω και ελπίζω να νιώσεις ξανά την ανάγκη να μιλήσεις και να συναντηθούμε ξανά.. διαδικτυακά ή και αληθινά.
Αν όταν ξαναμπείς έχω φύγει εγώ, στείλε μου email σε παρακαλώ:)
Το κείμενό σου περιγράφει ακριβώς και τη δική μου πορεία φρακταλάκι μου. Σ' ευχαριστώ για όλα!

Να είσαι πάντα καλά!!!

σταγόνα είπε...

Xαίρομαι και χαμογελώ που ίσως.. ίσα που πρόλαβα και σε γνώρισα.. δεν συμπαθώ τα "αντίο" .. καλό δρόμο σε όλους μας.. με τις πόρτες και τα παράθυρα του μυαλού είτε χαραγμένα είτε μισάνοιχτα είτε ορθάνοιχτα, αρκεί να μην είναι σφαλιστά..
σε φιλώ.. σε περιμένω..

saltatempo είπε...

Καλό μου Φράκταλ

Το μεράκι καί η τρέλα δεν μπαίνουν σε
καλούπια, είμαι μαζί σου.
Να περνάς καλά!!!

Δημήτρης

Μικρές ανάσες είπε...

Η ανάγκη της απομάκρυνσης και η επιθυμία της σιωπής απόλυτα κατανοητή, όχι όμως και κάτι που αρέσει...

Να είσαι εσύ καλά και εμείς εδώ θα είμαστε

55fm είπε...

Xρόνια πολλά!
Νιώθω αμήχανα...
Εσύ ξέρεις,εσύ αποφασίζεις...σεβαστή κάθε σου επιθυμία.
Μόνο να ξέρεις θα λείψεις...
Θα σε περιμένουμε...
Μια αγκαλιά σε παίρνω και ένα φιλί σου χαρίζω!