Τα πιό όμορφα λουλούδια...

.
Tα πιο όμορφα λουλούδια μου, τα άφησα για το τέλος..
.

Τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια, είναι εκείνοι οι άγριοι νάρκισσοι, που έβρισκα το πρωί της μέρας που γιόρταζα, στο κομοδίνο μου.
{Η μέρα της γιορτής μου, είναι μια ασήμαντη γιορτή, (που από ειδωλολατρική, έγινε χριστιανική με το ζόρι) στην καρδιά του χειμώνα.}
Και επειδή δεν υπάρχουν άλλα λουλούδια ανθισμένα το καταχείμωνο, όλη η μυρωδιά της Γης, συμπυκνώνεται σε αυτά τα λουλούδια, που στον τόπο μου μυρίζουν ακατανόητα δυνατά.
Τους άγριους νάρκισσους λοιπόν διάλεξα, για να στολίσω το blogg μου, την ημέρα των γενεθλίων του:
Στις 30 Απριλίου.

Πάνε δύο χρόνια από τότε που ένοιωσα ασφυκτική την ανάγκη να μιλήσω.
Να μιλήσω χωρίς περιορισμούς και κανόνες.
Να μιλήσω οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιονδήποτε τυχαίο περαστικό.
Δεν ήξερα τότε, πως αυτοί οι "τυχαίοι περαστικοί" θα γίνονταν φίλοι, (έστω διαδικτυακοί) που η ανάγκη να επικοινωνώ μαζί τους, θα όριζε πολλά στη ζωή μου.
Μερικούς από τους φίλους αυτούς, είχα την τύχη να τους γνωρίσω, και τώρα ξέρω, πόσο θα έλλειπαν από την ζωή μου, αν δεν τους είχα γνωρίσει.
Στη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού μου στην Αμερική, χαιρόμουν με τη σκέψη πως θα μοιραζόμουν μαζί με αυτούς τους διαδικτυακούς φίλους, τα όσα όμορφα ή άσχημα έβλεπα.
Έτσι φωτογράφιζα μανιωδώς, ότι έβλεπα.
Έφερα μαζί μου χιλιάδες ανακατωμένες εικόνες.
Και όπως όταν είμαστε φοιτητές, και μπαίναμε στο αμφιθέατρο για να εξεταστούμε, ήταν όλα συγκεχυμένα μέσα στο μυαλό μας και μόνο όταν παίρναμε τα θέματα ξεκαθάριζαν και κατασταλάζαν οι γνώσεις, έτσι έγινε και με τις φωτογραφίες..
Όταν άρχισα να τις βλέπω , έρχονταν στο μυαλό μου οι φίλοι για τους οποίους, ασυναίσθητα, τις είχα τραβήξει.
Με αυτή τη διαδικασία, ένας-ένας ερχόσαστε στη σκέψη μου, και όσο βλέπω τις φωτογραφίες, έρχονται στο μυαλό μου κι άλλοι φίλοι..κι άλλοι..
Σκεφθηκα λοιπόν, πως ήταν ότι ακριβώς ήθελα, για να σας δώσω το αποχαιρετιστήριο δωράκι σας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την αίσθηση που έχω πάρει από σας, αυτά τα χρόνια της επικοινωνίας μας, από τον καθένα ξεχωριστά. .
Και με τον τρόπο αυτό, να σας πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε λίγες στιγμές από τη ζωή σας και τη σκέψη σας.
Τις στιγμές αυτές , που τις έκανα εικόνες και συντροφιά στις πολύ δύσκολες ώρες της καθολικής μοναξιάς..
Συντροφιά ανώνυμη, και άγνωστη που δεν θα γίνει ποτέ επώνυμη και γνωστή.
Με όλη αυτή τη φλυαρία, θα ήθελα να σας πω, πως το Blogg
"αναστέλλει τις εργασίες του".
Θα υπάρχει όμως πάντα σε μια γωνιά της ζωής μου, σαν ένα ανενεργό ηφαίστειο που κάπου κάπου ίσως να ξυπνά, και να γίνεται ενεργό...
Τώρα που το γράφω αυτό, δειλιάζω.
Δεν θέλω να σας χάσω....
Μα δεν πρέπει να κάνω πίσω.
Δεν απέκτησα ποτέ την ωριμότητα που χρειάζεται, για να αγκαλιάσω το άγνωστο.
Δεν κατάφερα να σας κρατήσω τόσο μακρυά, όσο μακρυά θέλει το άγνωστο.
Στροβιλίστικα σαν δερβύσης γύρω από το άγνωστο, χωρίς πιθανότητα λυτρωτικής εκτίναξης και έξοδο.
Η ενασχόλησή μου με το blogging, ξεκλείδωσε από μέσα μου, ένα αναπάντεχο πάθος και μια άγνωστη ταραχή που πήρε επάνω της μεγάλο μέρος από το βάρος της ζωής μου.
Της ζωής που ωστόσο, ωφείλει εδώ-έξω, πολά.

Πάνε χρόνια από τότε που διασκέδαζα με τους ανθρώπους που περπατούσαν μονάχοι στο δρόμο και μιλούσαν (και μάλιστα τόσο εκφραστικά), με κάποιον που μόνο εκείνοι έβλεπαν.
Ήμουν παιδί ακόμα και δεν είχα κανένα λόγο να συνομιλώ με ανθρώπους που μόνο εγώ έβλεπα...
(Τότε συνομιλούσα με ότι έβλεπα, ανεξάρτητα αν ήταν άνθρωπος ή όχι).
Τώρα όμως ξέρω...
Δυό χρόνια , κάνω αυτό ακριβώς.
Μεγάλωσα κατά δύο χρόνια, ακούγοντας τον κρότο που κάνουν τα βότσαλα καθώς χτυπιούνται:
Τον κροτάλιασμα της εύκολης σύνθλιψης προηγουμένων σχημάτων , θέσεων και στιγμών.
Ίσως αυτή η γνώση να με κάνει να θέλω να σωπάσω.
Για λίγο? Για πολύ?
Δεν ξέρω.

'Οταν ανακοίνωσα σε φίλους την απόφασή μου, με συμβούλεψαν να μην πετάξω το κλειδί στη θάλασσα.
Θα το κάνω.
Πόρτες και παράθυρα, λοιπόν, ανοιχτά.
και το κλειδί στην πόρτα.
Οι επισκέψεις μου εδώ, θα έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα.
Με μόνη προβλέψιμη τροχιά, την άλλη άκρη του e-mail και της σκέψης μου, που πάντα θα κρατά την ανάμνησή σας..
Στο επανειδειν.