Δευτέρα 28 Απριλίου 2008
Θέλω να μάθω γιά σένα :
Έχεις περάσει ποτέ από τα τέσσερα στάδια του πένθους;
Εξηγούμε: Πρώτο στάδιο. Αρνηση. Δεν θέλεις να δεχτείς αυτό που συνέβει. Αρνείσαι να το πιστέψεις.
Δεύτερο στάδιο. Οργή. Νοιώθεις βαθύτατη οργή για εκείνον που προκάλεσε αυτό που συνέβει. Θέλεις να τον πονέσεις όσο γίνεται πιό πολύ. Αυτό πονά και εσένα πολύ, πάρα πολύ.
Τρίτο στάδιο. Κατάθληψη. Θέλεις να γίνεις ένα κουβάρι γύρω από τον εαυτό σου και να πεθάνεις. Δεν σε ενδιαφέρει τίποτα. Η ομορφιά που κάποτε σε συγκλόνιζε τώρα σε κάνει να απελπίζεσε. Θέλεις να κοιμάσε γιατί ο ύπνος είναι σαν θάνατος. Δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις την έκφραση στα μάτια των ανθρώπων. Έχει καταστραφεί το softaware. Πρόσεξε. Δεν πρέπει να πεθάνεις.
Τέταρτο στάδιο. Αποδοχή. Ακόμα δεν μπορώ να το περιγράψω. Μήπως μπορείς εσύ;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
36 σχόλια:
Είσαι απίστευτος;
είσαι απίστευτη;
Είσαι μοναδικός;
Είσαι μοναδική;
Τι είσαι;
Ειμαι έιμαιένα fractal. Γιατί δεν σου αρκει αυτό; Έχω μορφή, έχω φωνή έχω νου, αισθήματα και μνήμη.Ένα fractal. Μια μικροκλασματική απεικόνιση της ζωής.
Fractal
Δεν μου αρκεί γιατί θέλω πολύ να σε γνωρίσω. Νομίζω πως έχουμε πολλά να πούμε. θέλω να κουβεντιάζω με μιά φίλη ή ένα φίλο σαν και σένα.΄΄Εχεις e-mail?
Σε παρακαλώ να μου απαντήσεις.
Έχω e-mail καιίσως να σου το στείλω. Όχι όμως τώρα. Θα ήθελα πρώτα να συμμετέχεις στην κουβέντα μας και να γνωριστούμε μέσα από αυτές τις κουβέντες που είναι πιστεύω ειληκρινέίς μιά και είμαστε άγνωστοι και δεν δεσμευόμαστε από σκοπιμότητες. Προτείνω λοιπόν να συμμετέχεις στην κουβέντα μας και βλέπουμε.
Περιμένω
Fractal
Τι τρέχει;
ξαναπηγαίνοντας στο προφάϊλ είδα μουσική που μ' αρέσει.
Αλλά ... η μαμά μου είπε να μη μιλάω σε άγνωστες.
Αν είσαι γυναίκα μπες στο μπλογκ μου για να σε κάνω link
Σπύρο. Κατ' αρχήν δεν θα σου αποκαλύψω το φύλο μου. Δεν είναι απαραίτητο στην κουβέντα μας.
Μπήκα στο blog σου, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν κατάφερα να μπω στο ιστολόγιό σου. Τι μου άρεσε από σένα: Ότι ψάχνεις το νόημα της ζωής. Ναι! αυτό σημαίνει πως ζούμε. Πάνω σε αυτό έχουμε πολλά να πούμε. Μου άρεσαν ακόμα οι μουσικές σου προτιμήσεις, καθώς και το γεγονός ότι διδάσκεις φυσική. Και για αυτό θέλω να μου πεις πολλά.
Τι δεν μου άρεσε: Το γεγονός ότι βρίσκεις πιό βολικό να εκφράζεσαι στα αγγλικά παρά στα Ελληνικά. Η γλώσσα μας είναι πανέμορφη και μας δίνει την δυνατότητα να εκφράσουμε και τις πιό λεπτές αποχρώσεις της σκέψης μας. Αυτό που σου λέω δεν εκπορεύεται από καμιά εθνικιστική διάθεση. Περιμένω από σένα απάντηση μέσα από το blog μου καθώς και το όνομα του blog σου, ή πως μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σου. Η μαμμά σου!!! σε συμβουλεύει σωστά καιρός να συμβουλεύσεις και εσύ τη μαμμά σου...
FRACTAL X
....Α ναι Σπύρο που είσαι? ξέχασα να σου πω , πως μιά άκόμα προϋπόθεση να σου φανερώσω το φύλο μου είναι.....να μην το πεις στη Μαμμά σου.....
Το fractal, ή μικροκλασματική απεικόνιση.
Μα που χαθήκατε όλοι; Πως πήρατε χαμπάρι ότι δεν είμαι στη βάση μου;
Παρ΄όλα αυτά έχω τον τρόπο να επικοινωνώ.
fractalx
Fractal..
Δεν είναι δυνατόν εσύ που θερίζεις την ζωή, που αγκαλιάζεις τη θάλασσα να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Σίγουρα κάποιου άλλου τις εμπειρίες αναφέρεις εδώ. Σε ένα πηγαδάκι κάποιου συνεδρίου σε είχα ακούσει να απορείς:
Αφού οι αριθμοί αποτελούν τη βάση της λογικής κατανόησης του κόσμου, πως είναι δυνατόν η κατανομή των πρώτων αριθμών αφού είναι μέρος των αριθμών να μην διέπεται από νόμους;
Πως είναι δυνατόν εδώ να μην έχει ισχύ η Θεία Γεωμετρία.
ΕΣΥ ΕΙΣΟΥΝ FRACTAL. ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ. Περιμένω εξηγήσεις..και μάλιστα επαρκείς..
Σύνεδρος χ
Αγαπητέ σύνεδρε Χ. Μάλλον με έχεις εντοπίσει, αν και το γεγονός ότι δεν με πήρες τηλέφωνο μου δίνει την ελπίδα ότι αυτό δεν έχει συμβεί. Μιά και χρησιμοποιείς όμως μαθηματική ορολογία για να εκφραστείς θα σου απαντήσω περίπου στην ίδια ορολογία. Είναι γνωστό πως ερευνάται από τους επιστήμονες θεωρητικούς των αριθμών, το κατά πόσον όλες οι αλήθειες είναι αποδείξημες. Η ανακύρηξη των μαθηματικών ως το πληρέστερο σύστημα απόδειξης της αλήθειας έχει αρχίσει να αμφισβητείται. Τη θέση του έχει πάρει το θεώρημα της μη πληρότητας των μαθηματικών. Ή κάνω λάθος; Ίσως. Δεν παρακολουθώ από πολύ κοντά τα πράγματα. Αυτό που σου λέω, χρησιμοποιησέτο όπως θέλεις για να ερμηνεύσεις το κείμενό μου. Αφήνω όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Καταλαβαίνω πως οι εξηγήσεις μου δεν είναι επαρκείς όπως ζήτησες. Μήπως αν σου έλεγα το κοινό "τα φαινόμενα απατούν";
FRACTALX
Φίλε! (τι πείσμα θεέ μου) Τα υπέροχα λόγια σου έκαναν το ξύπνημα φωτεινό. Να είσαι καλά. Όχι δεν πιστεύω πως δημοσιοποιώντας το φύλο μου θα περάσω στο τέταρτο στάδιο. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Όμως ένας φίλος όπως εσύ, (ακόμα και την ώρα που ψάχνω για απάντηση στα μηνύματά μου) με βάζουν στη διαδικασία να σκέφτομαι πως αξίζει τον κόπο να προσπαθώ. Σε ευχαριστώ από καρδιάς. Ο λόγος που δεν δημοσιοποιώ το φύλο μου δεν είναι γιατί φοβάμαι μην με κατασπαράξουν.
Εξ άλλου το να γίνει κανείις βορρά κάποιου θηρίου δεν είναι υπόθεση μόνου του θηρίου. (με την ευκαιιρία να σου πω πως, η αναφορά σου στον Αριστοτέλη με κάνει να ξανααναρωτηθώ: Πόσο τυχαίο είναι το τυχαίο?, Το τυχαίο έχει να κάνει με την επίσκεψή μου στο blogg σου)
Είμαι ένας τραγικά μοναχικός άνθρωπος του χωριού. Και λέω τραγικά γιατί όχι η μοναξιά αλλά η μοναχικότητα εδώ στον τόπο που ζω είναι αβάσταχτη. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι . Πολλοί και όλοι αγαπητοί. Υπάρχει όμως μιά αβάσταχτη για τους μοναχικούς ανθρώπους ομορφιά. Και είναι αβάσταχτη γιατίδεν μπορούν να την σηκώσουν μόνοι. Σχεδόν τους τρελαίνει. ΄Μπορείς να το καταλάβεις αυτό? Νομίζω Ναι. Και θα το καταλάβαινες ακόμα περισσότερο αν κολυμπούσε πλάϊ σου ένας κορμοράνος και είσουν αυτόπτης μάρτυρας της διαδικασίας του ανέμου να πέρνει σώμα και να βουτά στη θάλασσα. Εκείνη την ώρα κλαίς από απελπισία..Ο φίλος σου ο Αριστοτέλης έλεγε πως όλα τα πράγματα στη φύση, έχουν τη δυνατότητα που τα σπρώχνει να πάρουν μια συγκεκριμένη μορφή. Αυτό βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στους κορμοράνους που γίνονται άνεμος, και σε μένα που κοντεύω να γίνω χώμα...Σε ευχαριστώ ΦΙΛΕ
Φίλε!Δεν είναι κακό να πεισμώνεις. Ανυπόφορο είναι να έχεις προσφέρει όλο σου το είναι σε μια σχέση, σε δυό σχέσεις και να τους φάνηκε λειψό στο «ζύγι» ή πάντως "διαφορετικό" από ότι προσδοκούσαν. Τα λόγια είναι υπέροχα όταν το στόμα λέει την αλήθεια που έχω την αίσθηση πως δεν είναι πικρή αλλά στυφή. Το ξύπνημα στην πόλη είναι θαμπό. Χαίρομαι που γέννησε το θάμπος αυτό φως στο δικό πρωϊνό ξύπνημα; Όταν ακούω με τα μάτια γίνομαι καλά! Το φύλο σου είναι όμορφο! Αυτό αρκεί! Εγώ σε αποδέχομαι πριν να ολοκληρώσεις την προσπάθεια, που δεν είναι απλή. Σε παρακαλώ από ψυχής να πιστεύεις στον σκοπό. Ο κατασπαραγμένος τη «θυσία» δεν τη φοβάται. Αυτό που μάλλον φοβάται είναι μήπως συναινέσει σε μια νέα προσωπική ανθρωποθυσία. Τυχαίο είναι ότι ο Θεός επιλέγει να συμβεί στην αιώνια «καθημερινότητά» του και δεν μπορεί με κανένα τρόπο να προβλεφθεί και να οργανωθεί από τον άνθρωπο.
Πηγαίνω στην εκκλησία όποτε έχω ανάγκη να επιμοινωνήσω με ουδέτερα όντα. Ότι θέλω να πω και ότι σκέφτομαι συνηθίζω να το εξομολογούμαι μπροστά στους άλλους πρόσωπο με πρόσωπο, (στην περίπτωσή μας οθόνη με οθόνη). «Είμαι ένας τραγικά μοναχικός άνθρωπος» [της πόλης]. Υιοθετώ τα λόγια σου: «Και λέω τραγικά γιατί όχι η μοναξιά αλλά η μοναχικότητα εδώ στον τόπο που ζω είναι αβάσταχτη. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι . Πολλοί και [λίγοι] αγαπητοί. Υπάρχει όμως μια αβάσταχτη για τους μοναχικούς ανθρώπους ομορφιά. Και είναι αβάσταχτη γιατί [όλοι πιστεύουν πως] μπορούν να την σηκώσουν μόνοι». Σχεδόν τους εξασφαλίζει αυτή η βεβαιότητα. Ξέρω ότι μπορείς να το καταλάβεις αυτό. Και θα το καταλάβαινες ακόμα καλύτερα αν πέθαινε σε διπλανό σου διαμέρισμα μια 35χρονη συγκάτοικος-γιατρός μέσα σε 20 ημέρες από καλπάζουσα ηπατίτιδα και μετά από έναν μήνα την ακολουθούσε ο πατέρας της από τον καημό του. Είχαν μεγάλη περιουσία και εξαιρετικά ευοίωνη ζωή.
Κατά τα άλλα, δίπλα μου συνυπάρχουν έγχρωμες σκιές που κάνουν θόρυβο πολύ «για να αποδείξουν ότι ζουν», όπως λέω σε κάποια ποιητική μου απόπειρα. Από τότε που άρχισα να γράφω –στην εφηβεία μου- έως σήμερα- νιώθω να έχω στεγνώσει. Μου κάνει εντύπωση όταν κάτι που βλέπω ή ακούω με κάνει να βουρκώνω, γιατί συνειδητοποιώ πως ζω. Δεν υιοθετώ ολόκληρη τη σκέψη του Αριστοτέλη γιατί δεν είχε κατανοήσει τη σημασία της γυναικείας παρουσίας στην πολιτισμική προσπάθεια του ανθρώπου ανά τους αιώνες!
Παρακαλώ ΦΙΛΗ
Φίλε. Μπορώ να μην σου απαντήσω τώρα?
Άσε με σε παρακαλώ να συνέλθω. Με τάραξες.
ΝΑΙ φοβάμαι τις ανθρωποθυσίες.
Μπορώ επίσης να καταλάβω το πένθος για την φίλη σου και τον πατέα της. Διστυχώς για μένα , το πένθος δεν είναι θάνατος.
Πάλι δεν καταφέρνω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου. Το τελευταίο σου σχόλιο με τάραξε...Αυτό δεν το έχουν τα pulsar, Τα έχουν μόνο οι μικροκλασματικές απεικονίσεις της ζωής. Ευχαριστώ που μέ κάνεις αποδεκτ- έτσι πριν ολοκληρωθεί ο κ΄λυκλος. Νομίζω πως θα με βοηθήσει να κλείσω πιό γρήγορα. Είναι περίεργο. Τώρα έκανα μια περίεργη σκέψη. Ξέρεις το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου που βασάνιζε την κοινότητα των μαθηματικών αιώνες, τελικά απεδείχθει,( νομίζω τον περασμένο αιώνα) δια της μεθόδου της εις άτοπον επαγωγής. Δεν μπορει να υπάρξει τετραγωνισμός του κύκλου. Έτσι λύθηκε!!!! Τι σχέση όμως μπορεί να έχει αυτό , με μένα? ΦΙΛΕ ΜΟΥ καλέ μου ΦΙΛΕ.
Μόλις γύρισα από το κολύμπι. Σήμερα ήταν πιό εύκολα. Κολύμπησα περίπου δύο ώρες χαζεύοντας το βυθό. Είχα την αίσθηση πως δεν είμουν μον-.
Ίσως επειδή αυτή η παραλία είναι υπέροχα μοναχική. Για να δούμε τώρα σε τι από τα όσα είπες μπορώ να απαμτήσω. Λοιπόν. Από το "Φίλε" έως το "στυφή" κανένα σχόλιοι.
Από το "΄Το ξύπνημα μέχρι "την προσωπική αυτοθυσία" με ταράσσει ακόμα και δεν μπορώ να απαντήσω.
Θα απαντήσω όταν καταφέρω να το διαβάσω φυχρά. Από το "το τυχαίο" μέχρι τον άνθρωπο:
Η τελευταία εξάλιξη της φυσικής επιστήμης το ερευνά. Πιστεύει πως το τυχαίο υπακούει σε μιά αναγκαιότητα, Σε παλιότερες αναρτήσεις μου το έχουμε κουβεντιάσει με φίλους. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε πιά, πάντως από τις πρώτες. Θα κοιτάξω και θα επανέλθω.
Από το "πηγαίνω στην εκκλησία μέχρι το "πρόσωπο με πρόσωπο" σου έχω ήδη απαντήσει. Μάλλον στο δικό σου βλογγ. Από το "είμαι ένας τραγικά μοναχικός άνθρωπος" μέχρι "πιστεύω ότι το καταλαβαίνεις" Θα σου απαντήσω όταν μπορέσω να το διαβάσω ψυχρά.Από το¨"και θα το καταλάβαινες" μέχρι το 'Ζωή" σου απάντησα στο προηγούμενο σχόλιό μου. Από το "κατά τα 'αλλα" μέχρι το συνειδητοποιώ πως ζω. αναβάλεται η απάντηση λόγω πολλών μποφώρ.
Από το "δεν υιοθετώ" μέχρι το "τους αιώνες" θ'ελει πολύ σκέψη και κουβέντα. Δεν μπορείς να απορίψεις έτσι εύκολα τον φιλόσοφο των φιλοσόφων...
Από το "Παρακαλώ" εως το "φίλε"
Θα σου απαντήσω μόλις πάρω τη φωτογραφία των χεριών σου. Ξέρεις εγώ δεν διαβάζω την οθόνη ούτε τα πρόσωπα. ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ.
Θα ήθελα πάρα πολύ να διιαβάσω αυτό που θέλω στα χέρια σου...ΦΙΛΕ
Για το τυχαίο, κάτι έχω γράψει στον "εγώ ο αετός των δεξαμενών" στην ανάρτηση: "πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως"
Ο gde_x παρέκαμψε τη λεκτική επαλήθευση, επειδή αργούσε, δήλωσε ανώνυμος και είπε:
Τα χέρια μου είναι μικρά. Τα δάχτυλα είναι λεπτά και το δέρμα κυμαίνεται από λεπτό και τρυφερό έως τραχύ ανάλογα με την περίοδο εργασίας. Όταν κάνω ευχάριστα διαλείμματα στη μελέτη μου με χειρονακτικές εργασίες, (δουλειές μαραγκού, κηπουρού, οικοδόμου) γίνονται αγνώριστα. Παρά την αδύναμη εικόνα που παροουσιάζουν τα χέρια μου δυναμώνουν πολύ όταν γράφω και ακόμα περισσότερο όταν σκέφτομαι.
"Ποιά χέρια πήραν τα κεριά..." τραγουδούσε το 1972-3 ο Μανώλης Μητσιάς σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Λεφτέρη Παπαδόπουλου.
O Μούτσης μου αρέσει. Ο Μητσιάς έτσι και έτσι. Με τον Παππαδόπουλο είχα κάποτε αντιπαράθεση μέσω της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ" Δεν τον πάω καθόλου, παρόλο που έχει γράψει καταπληκτικούς στίχους.
Φίλε τα χέρια δεν περιγάφονται. Τα ακουμπάς με την ανάσα σου και με όλλες τις αισθήσεις της ψυχής σου. Αυτή θα σου πεί με αλάνθαστο τρόπο αν είναι χέρια που δημιουργούν ή καταστρέφουν. Δεν έχει να κάνει με το δέρμα ή το σχήμα. Έχει να κάνει με τις φλέβες. Αν οι φλέβες πετάγονται έξω σαν να θέλουν να σπάσουν από τον πυρετό της δημιουργίας, ή αν κοιμούνται αναίσθητα βυθισμένες στην πλαδαρή σάρκα. Έχεις δεί πως ζωφράφιζαν τα χέρια οι Ρώσοι ζωγράφοι μετά την Οκτωβριανή επανάσταση..? Τα δικά μου χέρια είναι μεγάλα και ασουλόπωτα. Δεν έχουν νύχια από ειδικές που τα περιποιούνται.Έχουν μεγάλες φλέβες που γεμίζουν και αδειάζουν όπως ακριβώς οι φλέβες της Γης. Μα έχουν ένα σοβαρό ελάτωμα που με κάνει να υποφέρω.
Αυτά όμως δεν είναι για εδώ.
Για τα στάδια δεν μπορώ να μιλήσω, νομίζω πως τα ξεπέρασα όλα, ή μάχομαι, δεν ήταν όμως ούτε ο θάνατος ενός κοντινού πρόσωπου ούτε ο έρωτας. Νομίζω πως είχα την τύχη να βιώσω τον προσωπικό μου θάνατο, ή ένα μέρος του, μια καθοριστική απώλεια, το πέρασμα σε μια άλλη διάσταση.
Νομίζω πως αυτός ήταν κι ο λόγος που έκανα το blog, το προσωπικό μου πένθος. Ωστόσο σ’ ένα σχόλιό σου εκεί μου λες ότι εσύ δεν δηλώνεις το άλλοθί σου ή κάτι τέτοιο και τώρα εδώ ζητάς να μάθεις... το άλλοθι των άλλων. Ναι, πενθώ, τον προσωπικό μου θάνατο, αυτόν τον μικρό, ασήμαντο θάνατο γιατί κανένας νεκρός δεν πρέπει να πηγαίνει άκλαυτος.
Κι αφού η τελετή τέλειωσε, κι αφού ο ουρανός έκλαψε κι αυτός αρκετά, είχα την αίσθηση πως ξαναγεννήθηκα, πιο ελεύθερος.
Κι είπα να πω τον πόνο μου στις γάτες... να κάνω ό,τι κι ο Ορφέας με τον θρήνο του.
Tα στάδια του πένθους.Καμιά φορά επιστρέφουν,αφού τα έχεις όλα διατρέξει,όχι απαραίτητα όμως με τη σωστή σειρά.Έχω διαβάσει ένα βιωματικό βιβλίο για το πένθος,του Νίκου Κανακάκη με τίτλο "Βλέπω τα δάκρυά σου" κι είναι γι αυτούς που δε μπορούν να κλάψουν,που αμύνονται στο να πενθήσουν,γιατί αν το κάνουν,φοβούνται πως το πένθος θα τους καταπιεί,πως δε θα ναι εκεί κανείς για να κλάψει μαζί τους.Κι είναι από μόνο του αυτό κάτι πολύ θλιβερό.Τόσο θλιβερό,που σε κάνει να πετρώνεις.
ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ
Λες να ήταν αυτό το πρόσωπο της Μέδουσας? Μάλιστα. Η απέραντη μοναχική θλίψη πέτρωσε 'οτι παλλόταν κάποτε από ζωή. Πολύ σωστά.
Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει. Ευχαριστώ που το αναφέρεις.
Αν και βρίσκομαι σε μιά κρίση υπερβολικής δουλειάς, που όμως την έχω απόλυτη ανάγκη. Ψυχική ανάγκη. Ευχαριστώ. Τα λόγια σου είναι πάντα σοβαρός ερεθισμός στη σκέψη μου.
Ένα βήμα παραπάνω, για καλύτερη διαδικτυακή γνωριμία, μετά την συγκίνηση της λύρας...
Δεν ξέρω αν λέγεται αποδοχή ή κάπως αλλιώς, υπάρχει, νομίζω ή μάλλον πιστεύω, και το στάδιο της δημιουργίας. Δηλαδή μετά την κατάθλιψη να διοχετευθεί ή ενέργεια στην δημιουργία, είναι ένας δρόμος επίπονος μέχρι το 3ο στάδιο, αλλά μετά...λύτρωση να το ονομάσουμε, μονόδρομο ψυχής, δεν έχει σημασία. Κάπως έτσι...
Καλή σου ημέρα ανεπήδοτη.
Το όνομά σου προσδιορίζει μιά διαρκή εκκρεμότητα. Ή κάνω λάθος. Ευχαριστώ πολύ που ήρθες. Και μάλιστα ..από το παρελθόν..Η επίδοση των λόγων σου ήρθε σε μιά στιγμή που προσπαθώ να μην αφήνω στο κενό ούτε δευτερόλεπτο τη σκέψη μου. Κάτι αχνοφαίνεται. Ίσως αυτό να είναι μιά αρχη Μου αρέσει που αισθάνομαι την ανάγκη να μην αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο. Μήπως είναι αυτό μιά ενδιάμεση κατάσταση? Ευχαριστώ και πάλι που ήρθες.
Μα πώς είναι δυνατόν να μπορείτε να το κάνετε αυτό; Απορώ.
Την καλημέρα μου... αυτοπροσώπως.
Pirandello. Με πολή με πάρα πολή δουλειά. Γιατί χάθηκες?
όχι, δεν τα έχω περάσει και τα τέσσερα
μένω πάντα στο τρίτο
μέχρι να γεννηθεί κάτι καινούριο
να πεθάνει κι αυτό
και να ξαναμπώ στον κύκλο
όχι, δεν μπορώ να σου περιγράψω το τελευταίο στάδιο
αμφιβάλλω ότι μπορεί κανείς
ακόμη και όσοι λένε, λένε, λένε
κανείς δεν αποδέχεται πραγματικά
ποτέ δεν αποδεχόμαστε
το ξανάπα άραγε;
ξεχνάμε, αγνοούμε, παρακάμπτουμε, υποκαθιστούμε
γεμίζουμε όπως μπορούμε τα κενά
και η ζωή περνά
πολλές φορές περνά όμορφα
αν όμως γυρίσουμε να το ξαναδούμε
τότε η άρνηση, ο οργή, ο πόνος, όλα είναι εκεί
μας περιμένουν
Απονενοημένη. Διαπίστωσα πως όσο εσύ άφηνες το σημερινό σου σχόλιο, εγώ διάβαζα το ημερολόγιό σου!
Το τέταρτο στάδιο.. Νομίζω πως το αναγνωρίζω. Δεν είμαι όμως σίγουρη.
Φοβάμαι να γυρίσω πίσω και να κοιτάξω. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη το τι θα δω. Μπορεί κάτι που θα μου είναι αδιάφορο. Άλλοτε πάλι νοιώθω πως θέλω να κάνω έμμετο. Άλλοτε νιώθω κάτι που θα μπορούσα να το περιγράψω σαν μίσος. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η διαδικασία που θα σε φέρει στο τέταρτο στάδιο ή αν αυτό είναι το τέταρτο στάδιο. Πάντως τα συντρίμμια που πέρασα από πάνω τους, τα αναγνώρισα. Ήταν πάντα συντρίμμια και ήταν πάντα εκεί. Απλώς εγώ τα είχα σκεπάσει με πέπλα...Ο τυφώνας που πέρασε απλώς τα αποκάλυψε γιατί πήρε μαζί του τα πέπλα. Αν ξανάρχιζα τη ζωή μου θα ήταν χωρίς πέπλα.
σ' ευχαριστώ γλυκιά μου
που τα μοιράστηκες αυτά μαζί μου
μακάρι να περάσεις το τέταρτο και να υπάρχει και πέμπτο
θα μπορούσε να είναι κάτι σαν άνθιση
κάτι σαν σπόρος που βλασταίνει μετά την πυρκαγιά
Καλή μου. Πόσο κοντά είσαι στη σημερινή συναισθηματική μου κατάσταση!..Ωρες ώρες αισθάνομαι έτσι. Ο τυφώνας σίγουρα πέρασε και άφησε πίσω του κατεστραμμένη Γή. ¨Οχι όμως, δεν έσκαψε και κάτω από το χώμα. Εκεί νοιώθω τις φλέβες της Γης σιωπηλές και σοφές να δημιουργούν τις προϋποθέσεις μιας άλλης βλάστησης. Ποιός ξέρει!
Δημοσίευση σχολίου