Μορφοκλασματική απεικόνιση

"Πέρα μακρυά στον ουρανό, είναι γραμμένο ένα μυστικό, ένα κρυμμένο σχήμα, το οποίο δείχνει με λεπτομέρεια τον αρχικό σχεδιασμό του ιδίου του σύμπαντος"...και την κατανομή της ύλης του, Eνα fractal.. ........... " Κι εκείνο το φυτό αντίκρυ σου που διαιρεί άνισα, πλην σωστά, το χώρο, είναι η αόρατη Γεωμετρία, που διέπει στο βάθος ολάκερη την Οικουμένη" .....

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Σας περιμένουμε

16 σχόλια:

$fractal$ fractal είπε...: Καλή μέρα αδέλφια bloggers.
H ιδέα δεν ήταν δική μου. Ξεκίνησε από ένα παιχνίδη για τρεις. Τον Επίκουρο τον transient και μένα το fractalx. Από το παιχνίδι αυτό εισέπραξα μια βαρειά ήττα. Μα δεν το βάζω κάτω. Από τις στάχτες της ήττας μου, ξεπετάχτηκε σαν τον φοίνικα η ιδέα να μαζευτούμε όλοι οι blogges ή όσο περισσότεροι μπορούμε σε μιά Σαββατοκύριακη (έστω) συνάντηση στα Μεστά της Χίου. Και γιατί στα Μεστά; Γιατί είναι ένα κάστρο χτισμένο πριν 700 χρόνια που δεν έχει εγκαταληφθεί ποτέ. Και όχι μόνο. Αμύνεται αποτελεσματικά στην αλοτρίωση των ανθρώπινων σχέσεων. Πως; Με την καθημερινή μετοχη στην ιδέα και την πράξη προσύλωσης στην αρχή:
Πρόσωπο σημαίνει μιά ύπαρξη με αυτοσυνειδησία και λόγο. Με δυνατότητα αναφοράς και σχέσης . Ύπαρξη με ενεργούμενη ετερότητα ως προς την ίδια την ουσία ή τη φύση της. Θα γνωρίσει ό ένας το πρόσωπο του άλλου. Αλλά και η επιλογή της ανωνυμίας είναι αναφέρετο δικαίωμά. Αν σας ενδιαφέρει η ιδέα δεν έχετε παρά να την ανακοινώσετε. Εδώ και τώρα. Θα φροντίσω για τα πρακτικά προβλήματα. Τι λέτε για το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Ο καιός είναι γλυκός. Η Θάλασσα όνειρο, το χωριό ήσυχο από τις επιδρομές των τουριστών. Τα ενηκοιαζόμενα δωμάτια με τιμές χαμηλής ζήτησης. Και τα σχολεία ακόμα κλειστά. Διαπίστωσα ότι πολλοί φίλοι είναι εκπαιδευτικοί.
Τι λέτε το τολμούμε;
Η πρόκλησηη του κάστρο μας περιμένει. Και εγώ περιμένω να με συμπληρώσετε με τις ιδέες σας.
Θα είναι μιά απίστευτη εμπειρία.
Επίκουρε, Gskastro, Κωσταντινιά, Ντελάλη, Νίκιπλος, Αστερίων, kostaslogh, manitarius, και τόσοι άλοι καλοί φίλοι που είστε ή θα μπείτε στην μεγάλη παρέα των bloggers σας περιμένουμε.Και αν δεν σας πείσαμε εμείς τα ντόπια κεράσματα που βλέπετε μήπως..; 6 Ιουνίου 2008 στις 10:48 π.μ.
asterion είπε...: ακούγεται πολύ-πολύ ενδιαφέρον, κατά βάση.
Το μόνο που αντιμετωπίζω προς το παρόν είναι ο συντονισμός προθυμίας πνεύματος και σαρκός.
Αστερίων; 6 Ιουνίου 2008 στις 1:46 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Αστεψυχή διατάζει. Τα άλλα εκετελούν.
Το χωριό διαθέτει τα πάντα. Ακόμα και δορυφορικό internet.; 6 Ιουνίου 2008 στις 2:33 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Η ψυχή μου λέει ναι, η λογική μου λέει όχι. Καλό μου fractal είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν μπορώ να πάρω αμέσως μια απόφαση. Συνήθως σε μια τέτοια ερώτηση θα είχα ήδη απαντήσει.
Την ερώτηση του ταξιδιού μου την είχε κάνει και ο αγαπητός Επίκουρος και η απάντηση ήταν άμεση «Όπως σου έγραψα ήδη στο Blog σου το ταξίδι αυτό θα το κάνω νοερά. Θα με αισθάνεστε μαζί σας την ώρα που θα απολαμβάνετε το υποβρύχιο. Βλέπεις δημιούργησα μια εικόνα για το fractal και προτιμώ να παραμείνω με αυτή την εικόνα.» Σε όλα αυτά φταίει η οργιώδης φαντασία μου. Πως γίνεται τώρα ένα κάστρο με τετράγωνη λογική να ξεφεύγει είναι απορίας άξιον.
Πάντως είναι καταπληκτικό να συναντηθεί όλη η ομάδα στα Μεστά. Δεύτερη φορά σήμερα που γράφω τη λέξη Μεστά, με άλλη έννοια όμως. Αφορούσε το γράψιμο ενός άλλου Blogger του Στέφανου.
Μέχρι τον Σεπτέμβρη έχουμε άλλους τρεις μήνες. Αν σκεφτείς ότι μέσα σε ένα μήνα από παντελώς άγνωστοι γίναμε κολλητάρια, στους επόμενους τρεις μήνες αναμένω θυελλώδεις ανέμους. Πιστεύω ότι η οργάνωση του όλου εγχειρήματος από εσένα θα έχει απόλυτη επιτυχία.
Όσο για την ήττα σου, δεν διαπίστωσα κάτι τέτοιο, για εμένα εξακολουθείς να είσαι ένα αξιαγάπητο, λατρευτό αλλά άγνωστο fractal, γνωρίζω μόνο που μένεις και πολύ λίγο από τον ψυχικό σου κόσμο. Συνεχίζω το ψάξιμο για να σε ανακαλύψω. Να είσαι πάντα καλά και ελπίζω να μου ξεθύμωσες. Φιλάκια gskastro.; 6 Ιουνίου 2008 στις 2:36 μ.μ.
Κωνσταντινιά είπε...: Είσαι πολύ καλ- δεν με άφησες να περιμένω σχεδόν καθόλου.

Ως ενθουσιώδες άτομο λέω πανηγυρικά ναι για την ιδέα.
Στην πράξη όμως βλέπω υπάρχουν εμπόδια.
Ο καθένας έχει τα δικά του. Εγώ παράδειγμα θα είμαι εκτός Ελλάδος το πρώτο 10ήμερο του Σεπτεμβρίου. Αν φυσικά δεν ανατραπούν τα σχέδια μας. Σαν σύλληψη μου άρεσε πολύ.
Είμαι σίγουρη ότι κάποτε θα πραγματοποιηθεί.

Ναι, σίγουρα θα πέσουν τα προσωπεία μας, αυτά που ο ένας φαντάζεται για τον άλλο, ναι, θα φανούμε στο σκληρό φως της ημέρας,πεζοί, με αδυναμίες,τρωτοί, κοντοί, ψηλοί, αδύνατοι και πάει λέγοντας, αλλά δεν είπαμε ότι δεν φοβόμαστε τη ζωή;Δεν είπαμε ότι τη αρπάζουμε από τα μαλλιά;Οτι δεν είμαστε εικονική πραγματικότητα αλλά πραγματικές οντότητες με τις απόψεις μας , την διαφορετικότητα μας, την προσωπικότητα μας. Δεν φοβόμαστε το φως του ήλιου, άλλο αν μας εμπνέει η Σελήνη!!!

Μπράβο για την ιδέα, κάποτε θα κολυμπήσουμε μαζι είμαι σίγουρη, το πότε μόνο δεν ξέρω.; 6 Ιουνίου 2008 στις 4:25 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Αγαπημένο μου Gskastro.
Να βλέπεις σου ξεθύμωσα με το πρώτο σου μήνυμα.Γυρίζω από μιά πολύ κουραστική μέρα. ¨ολη την ημέρα σχεδόν είμουν απασχολημένη με μιά τηλεοπτική εκπομπή. Τώρα η παρέα των παιδιών με περιμένουν στην πλατεία για φαγητό. ¨ωσπου να κάνω ένα ντούζ δεν άντεξα τη χαρά μου να σου απαντήσω. Τα λέμε αύριο. Καλή νύχτα. Φιλιά.; 6 Ιουνίου 2008 στις 9:19 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Gskastro. Κάστρο μου.
Χθές σου άφησα ένα βιαστικό σημείωμα.
Είμαι πολύ τεμπέλ-.Ξυπνάω μετά τις 9, εκτός αν υπάρχει λόγος..Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Ο λόγος ήταν για να απολαύσω τα κοτσύφια, με την ελπίδα μήπως αυτά με εμπνεύσουν με ισχυρά επιχειρήματα για να σε πείσω. Κάθησα στην αυλή και περίμενα. Δεν ήρθε καμιά έμνευση. Έτσι θα κάνω ότι μπορώ από μόνη μου. Προχθές το πρωΊ είχα μια σοβαρή συζήτηση με κάποιους εδώ., που ήθελαν να με πείσουν να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Όταν με στρίμοχναν τους έλεγα:
Πάιζουμε μπιρίμπα; Και φυσικά κανείς δεν ήθελε.
Αυτό σου το είπα γιατί είμαι σε άσχημη θέση επειδή δεν ξέρω τι να σου πω, και δεν θέλω να σου πω να παίξουμε μπιρίμπα... Σου λέω λοιπόν απλά ότι αυτή η συνάντηση (για μένα) θα εκπέσει χωρίς την έστω ανόνυμη παρουσία σου. Συμμετέχεις χωρίς να ανακοινώσεις το όνομά που σε βάφτισαν. Έχεις ήδη όνομα. Και μάλιστα ..ισχυρό. Λες πως προτιμάς να έχεις στο μυαλό σου για μένα την εικόνα που εσύ έχεις σχηματίσει.. Εδώ δεν έχω τίποτα να σου πω. Σίγουρα η εικόνα της φαντασίας σου είναι εξωραϊσμένη...Θα μπορούσα και εγώ να μην αποκαλυφθώ έτσι που να μην χαλάσω την εικόνα σου. Μα αυτό δεν μπορώ να το υποσχεθώ, γιατί όπως ήδη έχω πει θα αναλάβω να ταχτοποιήσω τα πρακτικά θέματα που θα ανακύψουν, όπως δωμάτια παραμονής, οδηγίες για τα θαλασσινά μπάνια και ότι άλλο προκύψει.
Αν έρθεις λίγες μέρες νωρίτερα και προσπαθήσεις μόνος σου να με ανακαλύψεις ανάμεσα στους κατοίκους του χωριού? Μήπως αυτό εχει περισσότερο ενδιαφέρον γιά σένα?
Δηλαδή να παίξουμε ένα παιχνίδι προσομοίωσης με το δικό σου μοντέλλο.
Αν π.χ καμιά εικόνα από αυτές που θα δεις εδώ (είναι πανευκολο να δεις όλες τις εικόνες των ανθρώπων εδώ που δεν υπερβαίνουν τους 300. Και αν από αυτούς αφαιρέσεις τα παιδιά και τους γέρους, που είναι πολλλοί μπορούμε να υποθέσουμμε ότι ψάχνεις προσομοίωση σε 70-80 πρόσωπα). Αν καμιά εικόνα από αυτές που θα δεις δεν ταιριάζει με αυτήν που έχεις στο μυαλό σου, τότε φεύγεις πίσω και κρατάς την δική σου εικόνα. Αλιώς φανερώνεσε..
Κιαν τύχει να σε αναγνωρίσω εγώ πρώτη ανάμεσα στους άγνωστους της πλατείας, θα ..κρατηθώ..και δεν θα μιλήσω. Θα αφήσω σε σένα την πρωτοβουλία της προσάγγισης. Παίζεις το παιχνίδι προσομοίωσης;
Διστυχώς δεν έχω έμνευση.Σκέψου κάτι και συ. Βάλε τους όρους σου και σου υπόσχομαι πως θα τους τηρήσω. Το fractal έχει λόγο και τον τηρεί όταν τον δώσει.
Τι άλλο να σου πω. Σώπασαν και τα κοτσύφια. Α.. να ακόμα ένα επιχείρημα. Τα κοτσύφια εδώ κελαϊδούν πιό όμορφα από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.
Και μπορώ να αποκωδικοποιώ τις φωνές τους. Μπορείς να μαθητεύσεις κοντά τους στην αυλή μου!!!!.; 7 Ιουνίου 2008 στις 9:13 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: GSkastro. Στην ανάρτηση της πλατείας κάποιος ανώνυμος φίλος μου άφησε μήνυμα ότι θα έρθει με το ούτι του. Αν αυτό συμβεί θα είναι εκπληκτικό. Σου υπόσχομαι να σου τραγουδήσω το τραγούδι πάθος μου: Μάτια μου, μάτια ,μάτια μου
των αματιών μου μάτια, τα μάτια μου δεν είδανε σαν τα δικά σου μάτια...
Σαν πας στα ξένα πάρε και μένα , πάρε και μένα για συντροφιά
Μακρυά σαν θάσαι, να με θυμάσαι, να με θυμλασαι παντοτεινά.
Σαν πας στα ξένα μάτια μου, μην κάνεις ένα χρόνο γιατί δεν τον ενταγιαντώ, της ξενιτιάς τον πόνο.
Μέρα δεν κάνω δίχως σου, και χρόνο πως θα κάνω
μακρυά από σένα αγάπη μου γρήγορα θα πεθάνω....
Αχ transient. Σου είπα πως μπορώ να αποκωδικοποιώ τις φωνές των πουλιών και δεν με πίστεψες...; 7 Ιουνίου 2008 στις 9:26 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Κωσταντινιά. Πότε υπολογίζεις να γυρίσεις από το εξωτερικό? Ίσως μετατωπίσουμε χρονικά την συνάντηση 1 βδομάδα πίσω. Δεν μπορεί να λείπεις.
Τι θάλεγες να είχαμε κάποιον προσκεκλημένο στη συνάντηση. Έχω υπ΄όψιν μου μερικούς αξιόλογους ανθρώπους που θα με ενδιέφερε η άποψή τους για το θέμα της επικοινωνίας των bloggers. Φυσικά μακρυά από πολιτικά πρόσωπα. Επιστήμονας κοινωνιολόγος, η σοβαρός καλλιτέχνης είναι προς το παρών οι δύο επιλογές. Και στον ένα και στον άλλο χώρο ξέρω αρκετούς ανθρώπους, όπως και οι φίλοι μας υποθέτω. Στεναχωριέμαι πολύ με την πιθανότητα να μην έρθει ο gskastro.
Γιά όλα τα άλλα είμαι ενθουσιασμέν-. Περιμένω νέα σου.
χθες είχα εδώ μιά συνεργασία με κάποιον δημοσιογράφο απο τη ΝΕΤ.
Όταν του είπα την ιδέα του άρεσε πολύ. Με πείραξε κιόλας με ενθουσιαστκό σχόλειο. "αυτά συμβαίνουν όταν μπαίνει το fractal στα bloggs" Νομίζω θα περάσουμε υπέροχα. Μην λείψεις.; 7 Ιουνίου 2008 στις 2:22 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Επίκουρε χάθηκες...
Ναι το ξαναλέω: Χάθηκες,χάθηκες.χάθηκεεεεες; 7 Ιουνίου 2008 στις 10:37 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλό μου fractal καλή σου ημέρα, πως είναι δυνατόν να βρεις τον Επίκουρο, όταν τον ψάχνεις σε όλα τα Blog εκτός από το δικό του;
Ούτε ένα σχόλιο σου γι’ αυτή τη φατσούλα στην προτελευταία του ανάρτηση, ούτε ένα στην τελευταία του. Τι συμβαίνει;
Ειδοποίησα τον Στέφανο για το σχόλιό σου στο Blog μου, μήπως και δεν το δει, και μόλις τελείωσα μια νέα ανάρτηση στο δικό μου. Ειδοποίησα και τον Αστερίωνα τέλος οι ηλικίες.
Λέω να πάω μια βόλτα στο γειτονικό μου μπαράκι, για λίγη κουβεντούλα που την έχω ανάγκη αυτή τη περίοδο.
Πολλά φιλιά από τον gskastro; 8 Ιουνίου 2008 στις 9:35 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: gskastro. Δεύτερο Αγαπημένο Κάστρο (το πρώτο είναι τα Μεστά). Και εγώ έχω ανάγκη από κουβεντούλα αυτό τον καιρό. Τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε.. Πρίν λίγο έφυγαν από το σπίτι μου δυό φοιτητές που κάνουν την διπλωματική τους εργασία με θέμα την αρχιτεκτονική στους μεσαιωνικούς οικισμούς της Χίου. Ήρθαν να πάρουν πληροφορίες, υλικό και οδηγίες που θα βρούν τι. ..Ε λοιπόν αυτά τα παιδιά πλήρωσαν τα σπασμένα της ανάγκης μου για κουβεντούλα. Από χτες άρχισα να εργάζομαι σε ένα θέμα για μιά παραγωγή τηλεοπτικής εκπομπής της ΕΡΤ3. Ενώ προχτές όλη σχεδον την ημέρα δουλεύαμε για μιά άλλη εκπομπή της ΝΕΤ. Βγάζω και εκεί μερικά αποθημένα. (όχι οικονομικά, καμία σχέση) Το πιό σπουδαίο νέο όμως είναι πως ξεκίνησα μονομερώς το παιχνίδι που σου πρότεινα. Αρχίζω να ψάχνω τις άγνωστες φυσιογνωμίες που βλέπω στην πλατεία. Μήπως και αναγνωρίσω τη δική σου. Κάτι θα μου κάνει κλικ. Φυσικά αυτό είναι επικύνδινο. Μπορεί να παρεξηγηθώ.
Στο εξείς στην πλατεία θα φορώ σκούρα γυαλιά για να μην γίνεται αντιληπτό το ερευνητικό μου βλέμμα. Να προδόθηκα. Σσου έδωσα ακόμα ένα στοιχείο να με πολεμήσεις. Στο μπαράκι πας για οινόπνευμα? ¨οχι σε παρακαλώ μή. Μισώ το οινόπνευμα.
Και εγώ πολλές φορές έχω βρεθεί σε κατάσταση μέθης αλλά χωρίς σταγώνα οινόπνευμα. Και είναι να μην βρεθεί κανείς μπροστά μου όταν είμαι μεθυσμέν- από μουσική παρ.χάριν ή από χορό η από ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα ή από ένα πίνακα ζωγραφικής ηη..ηη με μεθούν πολλά πράγματα.
Τον Επίκουρο μη μου τον θυμίζεις.
Ξεφιλέψαμε. Έχει μέρες να εμφανιστεί στο blogg μου. Θα περάσω από το δικό του σαν την γάτα. Δεν θα αφήσω κανένα ίχνος. Είπα ξεφιλέψαμε, τέλος.; 8 Ιουνίου 2008 στις 12:56 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: gskastro. Δεύτερο Αγαπημένο Κάστρο (το πρώτο είναι τα Μεστά). Και εγώ έχω ανάγκη από κουβεντούλα αυτό τον καιρό. Τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε.. Πρίν λίγο έφυγαν από το σπίτι μου δυό φοιτητές που κάνουν την διπλωματική τους εργασία με θέμα την αρχιτεκτονική στους μεσαιωνικούς οικισμούς της Χίου. Ήρθαν να πάρουν πληροφορίες, υλικό και οδηγίες που θα βρούν τι. ..Ε λοιπόν αυτά τα παιδιά πλήρωσαν τα σπασμένα της ανάγκης μου για κουβεντούλα. Από χτες άρχισα να εργάζομαι σε ένα θέμα για μιά παραγωγή τηλεοπτικής εκπομπής της ΕΡΤ3. Ενώ προχτές όλη σχεδον την ημέρα δουλεύαμε για μιά άλλη εκπομπή της ΝΕΤ. Βγάζω και εκεί μερικά αποθημένα. (όχι οικονομικά, καμία σχέση) Το πιό σπουδαίο νέο όμως είναι πως ξεκίνησα μονομερώς το παιχνίδι που σου πρότεινα. Αρχίζω να ψάχνω τις άγνωστες φυσιογνωμίες που βλέπω στην πλατεία. Μήπως και αναγνωρίσω τη δική σου. Κάτι θα μου κάνει κλικ. Φυσικά αυτό είναι επικύνδινο. Μπορεί να παρεξηγηθώ.
Στο εξείς στην πλατεία θα φορώ σκούρα γυαλιά για να μην γίνεται αντιληπτό το ερευνητικό μου βλέμμα. Να προδόθηκα. Σσου έδωσα ακόμα ένα στοιχείο να με πολεμήσεις. Στο μπαράκι πας για οινόπνευμα? ¨οχι σε παρακαλώ μή. Μισώ το οινόπνευμα.
Και εγώ πολλές φορές έχω βρεθεί σε κατάσταση μέθης αλλά χωρίς σταγώνα οινόπνευμα. Και είναι να μην βρεθεί κανείς μπροστά μου όταν είμαι μεθυσμέν- από μουσική παρ.χάριν ή από χορό η από ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα ή από ένα πίνακα ζωγραφικής ηη..ηη με μεθούν πολλά πράγματα.
Τον Επίκουρο μη μου τον θυμίζεις.
Ξεφιλέψαμε. Έχει μέρες να εμφανιστεί στο blogg μου. Θα περάσω από το δικό του σαν την γάτα. Δεν θα αφήσω κανένα ίχνος. Είπα ξεφιλέψαμε, τέλος.; 8 Ιουνίου 2008 στις 1:00 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλό μου fractal, όχι δεν πίνω για να μεθώ, η καλή παρέα όμως θέλει κρασάκι ή ουζάκι με μεζεδάκι και πολύ κουβέντα.
Αν μπεις στον Αστερίωνα, θα διαβάσεις τι συζητούσαμε επί ώρες. Απολαμβάνω τις συζητήσεις ιδίως με νέους ανθρώπους. Έχουν πάντα φρέσκες ιδέες και αξίζει να ακούει κανείς τους προβληματισμούς τους.
Πολλά φιλιά gskastro; 8 Ιουνίου 2008 στις 1:55 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Gskkastro, καλό μου transient, καλώς σε ξαναβρίσκω. Έχεις με τόκο όλλα τα φιλιά που δεν δέχτηκες από την Κωσταντινιά. Και καλώ όλα τα κοτσύφια , τους φίλους σου κοντά μου. Εκείνα ξέρουν πιό πολλά από μας, για την ψυχή των ανθρώπων.
Βέβαια δεν ήθελα να..σε νουθετήσω.. σχετικά με το οινόπνευμα.Δεν νιώθω ικαν- να νουθετώ κκανένα. Πολύ περισσότερο εσένα, το κάστρο μου με τις ψηλές ντάπιες και τα φλάμπουρα να ανεμίζουν..
Μου βγαίνει ανεξέλεκτα μια αποστροφή για αυτό (το οινόπνευμα) και γιά οποιαδήποτε άλλη ουσία
φέρνει τους ανθρώπους σε κατάσταση αποχαύνωσης..Φρίκη. 'Οταν δω άνθρωπο σε αυτή την κατάσταση υποφέρω. Πολλές φορές φτάνει μέχρι να κάνω έμμετο. Μιά φορά αυτό έγινε και δημόσια. Στον υπόγειο σταθμό του ηλεκτρικού στην ομόνοια. Συγνώμην. Πως αλλοιώς να το πω. Μετά κάνω αρκετή ώρα να συνέλθω. Έχω πρόβλημα.
Είδες κόλλησα εκεί ενώ ξεκίνησα για να σου ευχηθώ καλή μέρα και καλή εβδομάδα. Ξέχασα όμως τι άλλο ήθελα να σου πω. Θα επανέλθω. Χτες πήγα μιά τεράστια βόλτα στα γύρω βουνά.
Είχα παρέα τον ίσκιο μου που μεγάλωνε όσο χαμήλωνε ο ήλιος.
Όταν σκοτείνιασε δεν είχα ούτε αυτόν. Δεν είχα άλλο τρόπο να επικοινωνίσω. Το δορυφορικό ιντερνετ φτάνει σε μικρή ακτίνα γύρω από το χωριό. Μόνο η σκέψη σας
και οι μυρωδιές του βουνού ήταν εκεί. Αλλά ήταν αρκετά για να μην νιώθω μόν-. Ευχαριστω
Φιλιά με τόκο; 9 Ιουνίου 2008 στις 12:02 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Ντελάλη το είχα πει πολύ πριν στον καλό μου φίλο τον gskastro. Με μεθά η μουσική. Αν είχες διαβάσει αυτό το σχόλιο δεν θα έστελνες ποτέ αυτή τη μουσική..Μην ξανακάνεις το λάθος και μετά ζητας και ρέστα...; 22 Ιουνίου 2008 στις 8:32 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως....

Κάποτε είμουν μια κανονική ανθρώπινη πέτρα χτισμένη σε μια ξερολιθιά σε ένα μικρό χωριό, ένός πανέμορφου νησιού του Ανατολικού Αιγαίου. Η πρασινάδες που με στόλιζαν ήταν από τις περικοκλάδες που άπλωναν επάνω μου μα ποτέ δεν ρίζωναν μέσα μου.
Ύστερα ήρθε Εκείνο.....Εκείνο προκάλεσε την μεγάλη έκρηξη...
Τώρα είμαι ένα pulsar και περιπλανιέμαι στο αχανές σύμπαν.Περιστρέφομαι με μεγάλη ταχύτητα, αλλά οι εκπομπές της ακτινοβολίας μου, έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία μου ανάμεσα στα πλανητικά συστήματα. Μόνο κάποτε η ακτινοβολία μου αποτυπώθηκε με ανεξήτηλα σημάδια, πάνω σε ένα μοναδικό βότσαλο μιαςς έρημης παραλίας .. Σε αυτό το βότσαλο που τυχαία ξεχώρισε.. εκείνο, (ανάμεσα στα βότσαλα που έσερνε πίσω της η θυμωμένη θάλασσα), αποτυπώθηκε fractal η υποψία της ύπαρξής μου. Της απίστευτα μικρής μάζας μου, που ακτινοβολεί από κάποιο νεφέλωμα, κάποιου μακρυνού πλανητικού συστήματος, την συμπάντική ύλη εκείνου που με αφάνισε..
Εκεί θα μένω για έτη φωτός, που γράφονται μόνο σε ψηφία άρρητου αριθμού.
Μα εσείς θα με βρίσκετε εδώ..
Να καταποντίζομαι στα ύδατα, να διασκορπιζομαι στους ανέμους και τις ερήμους της Γης , με την ίδια πάντα αγωνία:
Πόσο τυχαίο, είναι το τυχαίο;
Έχετε δει ποτέ φυτό να ριζώνει και να ανθίζει πάνω στην πέτρα;
Πάνω στη σκληρή γρανιτένια πέτρα.Ναι, το είδα. Το ξεχώρισα γιατί δεν έμοιαζε με την περικοκλάδα που τόσο καλά ήξερα. Το είδα ακριβώς την στιγμή που σκεπτόμουν πως μόνο η μαθηματική λογική μπορεί να ορίζει την ζωή και οι αριθμοί να κρατούν γερά την ισορροπία του σύμπαντος.. Και πως μόνη εκείνη (η λογική των αριθμών) μπορεί να δημιουργεί τάξη ακόμα και σε εκπληκτικού βαθμού πολυπλοκότητα.Το είδα και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να ανατρέψει την ισορροπία του σύμπαντος, να μετατοπίσει τον άξονα της Γης: Σε μιά πέτρα του τείχους της Ιερουσαλήμ. Σε συμβατικό χώρο και χρόνο. Στο χώρο και το χρόνο που θα έρχομαι ξανά και ξανά για να σας συναντήσω, και να μου μιλήσετε για το δικό σας εκείνο. Θα έρχομαι κάθε φορά που θα δειλιάζω και θα φοβούμαι πως ήρθε η ώρα μου να γίνω και γω πεφταστέρι. Να υποταχθώ στους νόμους.
. . Και να πάψω να αισθάνομαι.

Από που έρχονται τα κύμματα

Τα κύμματα έρχονται από πολύ μακρυά. Ξεκινούν από το Βόρειο πόλο καθώς, κατά την σπάνια Άνοιξη στα μέρη εκείνα, λιώνουν οι πάγοι.
Ύστερα καμπυλώνουν και στενεύουν για να μπουν στο κανάλι του ποταμού και να διασχίσουν το μισό βόρειο ημισφαίριο πριν φτάσουν στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί σταματούν γιά λίγο τη αέναη ροή τους. Έχουν να κάνουν πολά προσκυνήματα πριν περάσουν στον Βόσπορο. Αλλά και όταν αφήνουν πίσω τους τα στενά, δεν μπορούν να περάσουν αδιάφορα από τη θάλασσα του Μαρμαρά. Μερικά μάλιστα μπαίνουν σιωπηλά, στον Κεράτιο. Όταν τελικά προσπερνούν τα Δαρδανέλια και κατηφορίζουν στο Αιγαίο, ξεκουράζονται μαζεύοντας κάμποσο ήλιο στις ράχες τους. Τα Νησιά του Αιγαίου δεν τα απασχολούν. Ψάχνουν για κάτι που ξέρουν πως υπάρχει μα πως ποτέ δεν μένει σταθερό. Πως μετακινείται συνέχεια σε στεριά και θάλασσα και πολές φορές βυθίζεται μέχρι να φτάσει τους φυκιώνες σε κάποιες μοναχικές παραλίες και να συρθεί απάνω τους. Ξέρουν πως αυτό, τριγυρνά ασταμάτητα μονάχο, κοιτάζοντας μέσα βαθειά στη ψυχή των πραγμάτων και καμιά φορά και των ανθρώπων. Αυτό, ξέρει πολύ καλά τους νόμους της Φυσικής και πιστεύει πως κάθε τυχαίο υπόκειται σε μιά απαραβίαστη αναγκαιότητα...
Αγνοεί όμως εντελώς τους νόμους της Φύσης. ..
Έτσι μιά μέρα, αυτό έφτασε ανυποψίαστο , σχεδόν αθώο, στην μοναχική παραλία. Αυτό δεν ήξερε πως η μουσική που έρχονταν από κάπου μακρυά, ήταν από τη λύρα του Ορφέα καθώς έδεινε ρυθμό στα κουπιά της Αργώς. .
Πως ο βαρύς έρωτας του Ορφέα ήταν η κινητήρια Δύναμη στα κουπιά της Αργώς.
Και πως το πουλί που πέρασε τις συμπληγάδες ήταν η φωνή μου που δραπέτεψε από τη σιωπή της πέτρας.
Αυτό εκστασιασμένο από την αναπάντεχη ομορφιά (που τόσο πολύ το πονούσε) ακούμπησε με τα δάχτυλά του ένα βότσαλο, που πεταμένο ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, δέρνονταν από τα θυμωμένα κύμματα.
Και έτυχε! Από εκείνη τη στιγμή, αυτό το βότσαλο, κουβαλά στη ράχη του ένα βαρύ fractal...
Ένα fractal που είχε σφραγίσει η ακτινοβολία ένος μικρού πάλσαρ και που ήταν ότι είχε απομείνει από τη μεγάλη έκρηξη... (συνεχίζεται)

2η συνέχεια
Ωστόσο τα κύματα κατηφόριζαν στο Αιγαίο, παρακολουθόντας την δανδέλα των ακτών της Μικρασίας. Κατηφόριζαν.. .. Κατηφόριζαν.. Όλο κατηφόριζαν..Δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην αναγκαιότητα να συναντήσουν αυτό το κάτι..Άλλοτε άφριζαν και άλλοτε στριφογύριζαν σε μικρές δίνες πάνω από τους φυκιώνες στις μοναχικές παραλίες των γύρω νησιών. Πολλές φορές κούφωναν σαν σπηλιές για να χυθούν ξαφνικά πάνω στα βότσαλα και να κάνουν ορμητικό, κατακτητικό, μέ άγρια διεκδηκητική μανία έρωτα, μαζί τους. Οι φωνές τους τότε γίνονταν σπαραχτικές για όσους τύχαινε να βρεθούν εκεί κοντά..Και θα στο πω καθαρά. Γίνονταν σπαραχτικές και για μένα. Για μένα που δεν μπορούσα να υποψιαστώ την ύπαρξη αυτού του απροσμέτρητα ανεπαίσθητου που μεταβάλλεται στις συνεχώς αναθεωρούμενες αρχικές μου νοήσεις και που κάνει να φαίνεται τυχαίο αυτό που έχει ήδη προκαθοριστεί....
(συνεχίζεται)

3η συνέχεια.
Εγώ καταλαβαίνω τα κύματα. Πάσχω μαζί τους. Νοιώθω την αγωνία τους καθώς αγωνίζονται να αποτυπώσουν πάνω στο κόρμι (σου?) τα βαρειά μυστικά που κουβαλούν στις ραχες τους.
Πόσο βαθειά επικοινωνώ με τα κύματα..
Οι υπόγειες στιβάδες της ύπαρξής μου βρίσκονται εκεί ακριβώς που ξεκινούν τα κύματα. Γιαυτό πάντα βρίσκουν τον τρόπο να μπούν σε ό,τι σκέπτομαι, σε ό,τι
αισθάνομαι. Πάντα καταφέρνουν να μπούν στο συμπηκνωμένο μαγνητικό πεδίο μου και να εκπέμπουν στην κατεύθυνση των δυό πόλων της ύπαρξής μου. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκομαι.
ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ....Εκεί στην άκρη του γιαλιού να με σέρνουν μαζί τους. Να σκορπίζουν την ουσία μου στα πέρατα του σύμπαντος και ύστερα να με συναρμολογούν ξανά και ξανά για να παίξουν με τις αισθήσεις μου. Να με διδάξουν τους νόμους της Φύσης....
(συνεχίζεται)

4η συνέχεια
Ενώ εσύ περιφρόνησες την επιθυμία των κυμμάτων.
Ναι. Eγώ μαθήτευσα αιώνες στο σχολείο τους....
Αυτά με μύησαν στα μυστήρια της Φύσης...Η ενέργειά τους έδωσε κίνηση μέσα στις φλέβες μου. Εκείνα στοίχειωσαν τα θέλω μου. Εκείνα μου έδωσαν την διαταγή να δραππετεύσω από τη σιωπή της πέτρας. Και εκείνα τώρα αντιστέκονται στη θέλησή μου να ξαναγυρίσω σάυτήν.
Και τώρα τι θα απογίνω ;
....Στο στόμα μου πεθαίνουν οι λέξεις χωρίς οξυγόνο.
....Ο λαιμός μου παγιδευμένος στη θηλειά των ακτίνων...
....Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα πάνω στον εμποτισμένο με πίσσα πάσαλο της αγωνίας μου...
....Και οι αντιστάσεις του νού μου πεταμένες σαπίζουν σε ένα παλιό καρνάγιο...
Τώρα φοβούμε το καλοκαίρι που έρχεται.
Μα τα κύμματα αρνούνται να ξεβράσουν σε μια γωνιά το πτώμα μου.
Αρίστευσα, λένε, κάποτε...
και συνεχίζουν να με διδάσκουν.
Με ένα χάρακα να μαστιγώνει τη σάρκα μου.
Με ένα διαβήτη καρφωμένο στα σπλάχνα μου.
Και με ένα μοιρογνωμόνιο που αρνείται να υποταχθεί...
(συνεχίζεται)

5η συνέχεια
Και τώρα ξαφνικά πως να πιστέψω στους εντός μου ψιθύρους ; Ήχοι από παντου με κατακλύζουν. Είναι βιολί; Μάλον. Όχι.. όχι μπορεί να είναι ο αέρας που περνά φασαριόζικα μέσα από τις πευκοβελόνες, και ύστερα χάνεται. Κι αν είναι το τζιτζίκι που ξεχάστηκε να περιμένει το ταίρι του και έγινε ένα με τον κορμό της γέρικης ελιάς;. Και αν είναι αϊδόνι που έχασε το ταίρι του; Λάθος ; Μπορεί να είναι ένα μικρό ψάρι παγηδευμένο σε ένα ταλάνι. Μπορεί και οι χτύποι της καρδιάς κάποιου φυλακισμένου που περιμένει την αίτηση χάριτος. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να είναι ήχοι από κάποιο κρόταλο μοναστηριού. Μπορεί και από τις ίδιες τις φλέβες μου. Χιλιάδες ατέλειωτες τα μπορεί. Μόνο ένα θα πω ακόμα. Μπορεί να είναι η φωνή του Αϊδονίδη που ήταν σκορπισμένη στη απόλυτη διαφάνεια του απείρου και που ένας πανίσχυρος συμπηκνωτής (άγνωστο ποιός) μάζεψε τους φθόγγους της. Μπορεί όμως τίποτα από όλλα αυτά . Μπορεί να είναι μόνο σιωπή που αγωνίζεται να γίνει ήχος. Εκατομμύρια μπορεί. Θεέ μου γιατί ξοδεύεις τόσα χρώματα για να σκοτεινιάζεις τον ουρανό. Τα άστρα σου ξεφωνίζουν: Λυπήσου μας. Όσοι νογούν τις φωνές των άστρων απόψε τη νύχτα της 20ης προς την 21η Ιουνίου να γυμνωθούν και να περιμένουν τις προσταγές τους.
(συνεχίζεται)

6η συνέχεια
Η πιό συμπυκνωμένη νύχτα του χρόνου.
Τα θαύματα γεννιούνται ακριβώς τη νύχτα αυτή. Μην αγνοήσεις τις προσταγές της.
Εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να μαζέψεις σταγώνα τη σταγώνα τον αφρό των άστρων για να μυράνεις τα χέρια που πάνω τους θα ακουμπήσεις την ψυχή σου. Και πρόσεχε τους ήχους. Μην και σε ξεγελάσουν. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν, θα παραμείνει πάντα πρόθεση.
Εις τους αιώνας. Και συ θα νιώθεις πως το σύμπαν ξεφεύγει από τα χέρια σου, σαν φυλακισμένο πουλί. Τα μάτια σου ιδρωμένα κι αμίλητα θα παρακολουθούν το πουλί μέχρι που να σμίξει με τον ορίζοντα πέρα από το τέλος του ωκεανού.
Και ύστερα όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μιά ανεξερεύνητη συμπαντική δύναμη θα σε σταυρώνει πάνω στο σταυρό της ομορφιάς. Θα σε μαστιγώνει το ηλιοβασίλεμα και θα σε ματώνουν τα καρφιά από τα τιτιβίσματα των πουλιών την ώρα που ζευγαρώνουν. Θα σε διαπερνά η λόγχη μιάς ασήμαντης πορφυρένιας παπαρούνας, και θα σε ποτίζει αλμύρα ένας μικρός αλήτης αστερίας στο βυθό. Τα φύκια θα γίνονται σφουγγάρι ποτισμένο με όξος και το άρωμα των γιασεμιών θα σφυροκοπά το κρανίο σου μέχρι να χάσεις τις αισθήσεις σου. Γιατί Θεέ μου έπλασες τόση ομορφιά και συ ποιητή πως μπόρεσες και ξεστόμισες την κατάρα; "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"
(συνεχίζεται)

(συνέχεια 7η)
Ωστόσο τα κύμματα συνεχίζουν σαν μανιασμένα κυνηγόσκυλα να οσμίζονται το πέλαγος. Τόση αμίληκτη βεβαιότητα στον τυχαίο προορισμό!!
Η συνεχής ευαίσθητη εξάρτηση από τον αρχικό τους στόχο τα κάνει να ακολουθούν συγκεκριμένους αιτιοκρατικούς κανόνες, με αυσηρή συνέπεια. Οι καλαμιές της λαγκαδιάς σέρνουν πίσω τους τις σκιές των δρυϊδων και τις ανάσες των πηγών που προσδιορίζουν τις συντεταγμένες της γεωγραφικής τους θέσης. Τι ψάχνεις λοιπόν κυνηγώντας τους ανέμους. Για ποιό απροσδιόριστο σχήμα ερευνάς το εμβαδόν, παγιδευμένο μέσα στην αιωνιότητα. Όλα μοιάζουν να υπακούουν σε μια χαόδη άτακτη συμπεριφορά και τα μηνύματά τους κρύβουν ένα μυστηριώδες είδος τάξης. Είπες: τωρα κρατώ εγώ το τιμόνι. Μα το κόκκινο βάμα του ουρανού σε τύλιξε πορφύρα και έχασες την αίσθηση του χώρου. Τώρα χρειαζόσουν εμένα. Το ένιωσα βαθειά μέσα μου.
Μα εσύ πάλι μ'αρνήθηκες...
(συνεχίζεται)

(συνέχεια 8η)
Τι αμίληκτη, θανατερή πίκρα.
Μπορεί να δηλιτηριάσει όλα τα ποτάμια της Γης. Μπορεί να ποτίσει τη θάλασσα, να στερέψει τις πηγές.
Μπορεί την Γή να την κάνει στέρφα
Μπορεί να μην ξαναγεννηθεί ποτέ πιά η Άνοιξη...
Μπορεί να καταστραφούν οι αισθήσεις σου.
Να συρθείς πάνω στους φυκιώνες του βυθού και να μην νιώσεις το μήνυμά τους.
Όχι δεν μπορείς να διιαβάσεις με τα μάτια αυτές τις γραμμές. Αυτό το απόλυτο πένθος της ψυχής δεν υπάρχει τρόπος να το διαβάσεις. Μην πεδευεσαι άδικα. Σιωπή. Μόνο. Τέλεια απόλυτη σιωπή.
Στο νησί του θανάτου. Μόνο ένα αργό σύρσυμο... Νατο πλησιάζει όλο πλησιάζει. Σαν φίδι που παραμονεύει...Πρόσεξε μη σε δαγκάσει. Πρόσεξε . Δεν πρέπει να πεθάνεις..
(συνεχίζεται)

Μορφοκλασματική απεικόνιση

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Σας περιμένουμε

16 σχόλια:

φίλοι

Οι εφεδρίες μου

Για την Άστρια. Ενθύμιο Μάχης.

Αφιερωμένη

Ανθισμενος αγριόβατος

Το χαμόγελο από την ΑΣΤΡΙΑ

Επισκέπτες

Πληροφορίες

Πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως....

περιμένοντας την μικρή φώκια.

προσκύνημα

Τό Κάστρο

Η Θάλασσα...

H Μερικούντα

Εγώ το Pulsar

Συστάσεις

Από που έρχονται τα κύμματα

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου