Συνηθίζω να κάνω μικρές και μεγάλες περιπλανήσεις στους λόφους γύρω από το χωριό μου. Σε αυτές τις στιγμές τις ιδιαίτερες , την ώρα που δύει ο ήλιος, όλλα τυλόγονται με την πορφύρα που ξεχυλίζει από τον κουβά του ήλιου. Και όλα αποκαλύπτουν την "ουσία" και τον "λόγο". Κάθησα λοιπόν κατάχαμα για να παρακολουθήσω από κοντά μια μυρμηγκοφωλιά... Σίγουρα ξέρετε τι σας λέω.. Εκατοντάδες μυρμήγκια πηγαινοέρχονται και κουβαλούν τεράστια σε σχέση με το μέγεθός τους φορτία... Σκέφτηκα να βοηθήσω μερικά από αυτά να κάνουν πιό ξεκούραστα τη δουλειά τους. Τα σήκωνα μαζί με το φορτίο τους και τα πήγαινα πιό κοντά στη πόρτα της φωλιάς. Ύστερα τα άφηνα ελεύθερα, να μπούν μέσα και συνέχιζα βοηθώντας άλλα. Που να φανταστώ πως αυτό θα προκαλούσε μεγάλη σύγχυση στην κοινωνία των μυρμηγκιών. Γιατί; Όσα είχαν την εμπειρία της εναέριας μεταφοράς , μιλούσαν για θαύμα στα υπόλοιπα, που βέβαια δεν τα πίστευαν και εκνευρισμένα αντιμηλούσαν για ασύστολη κοροϊδία. Την κρίσημη στιγμή, ένα μικρό μυρμήγκι, που μέχρι εκείνη τη στιγμή τριγύριζε άσκοπα, πήρε το λόγο. Ανέβηκε στις πλάτες του παππού του, για να κοιτάξει μακρυά και να οραματιστεί. Ύστερα μίλησε στην κοινότητα των μυρμηγκιών με τα πιό κάτω λόγια: "Αντιλαμβανόμαστε τα αντικείμενα τα φαινόμενα και τις εξελεκτικές διαδικασίες του φυσικού κόσμου καθώς και τις λειτουργικές οργανώσεις του φυσικού και του κοινωνικού κόσμου μας, ως σχήματα και ως μορφές που δραστηριοποιούνται στον χώρο και το χρόνο. ... Συνέλεξα μερικές πληροφορίες από τα μέλη της κοινότητάς μας, που έζησαν το θαύμα.. Κωδικοποίησα τα σχήματα και τις μορφές και έφτιαξα σύμβολα., Επεξεργάστηκα τον αλγόριθμο εμφάνησης των διάφορων συμβόλων στην ακολουθία των κωδικών. Ύστερα έσυρα το σημείο πάνω στην επιφάνεια του μαλακού χώματος. Σχηματίστηκαν έτσι δύο μεγάλα δουλεμένα ανθρώπινα χέρια με φουσκωμένες φλέβες στη ράχη τους, σκληρές παλάμες, ταλαιπωρημένα δάχτυλα και με απερηποίητα καθαρά νύχια.. Έτσι έβγαλα το συμπέρασμα πως: Τα χέρια των ανθρώπων είναι που κάνουν τα θαύματα....Τότε όλα σώπασαν για να σκεφτούν.
Και ύστερα ζήσαν αυτά καλά και εμείς καλλύτερα.....
Υ.Γ Το παραμύθι αυτό το αφιερώνω σε ένα φίλο blogger (που κρατώ μυστηκό το όνομά του) που μου εξωμολογήθηκε πως ζει με παραμύθια!
...Και στον Αστυάνακτα, (τον εγγονό μου) επειδή του είπα πως δεν λέω παραμύθια...
31 σχόλια:
Ευχαριστώ πολύ το fractal για το δώρο.
Και εγώ σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο κείμενο...
εξυπνο
΄Φίλοι μου. Είσαστε όλοι τόσο σημαντικοί για μένα ώστε ότι βλέπω και παρατηρώ γύρω μου, με βάζει σε μιά διαδικασία σχεδόν καταπιεστική να σας το μεταφέρω. Για το λόγο αυτό θα ήθελα εγώ να σας ευχαριστήσω. Αναγκάζετε το μυαλό μου να λειτουργεί
και την ψυχή μου να αισθάνεται. Εδώ στην άκρη της Γης που μένω, δεν έχω άλλο τρόπο να ανεφοδιστώ με καύσιμα.!!!!Και μου αρέσει να ταξιδεύω..
η γη ειναι στρογγυλη , σε ποιο ακρο βρίσκεσαι;
Είπαμε να με βάζετε να σκέπτομαι, όχι και να με δένετε κόμπο!!!
χέρια-χέρια....είδα ήμουν μικρός θυμάμαι ζωγραφισμένα τα ροζιασμένα χέρια των "πατατοφάγων" του Βάνγκ-Γκογκ, τα ανεπανάληπτα χέρια του Ρέπραντ,τα εντυπωσιακά χέρια του Γκρέκο...και θαύμασα τους ανθρώπους...από τα χέρια.
ΑΓΑΠΩ τους ανθρώπους από τα χέρια τους. Το πρώτο πράγμα που παρατηρώ σε ένα άγνωστο, είναι τα χέρια του. Τα χέρια που οργώνονται από τις φλέβες που φουσκώνουν από τους χυμούς της Γης και δεν βυθίζονται στην πλαδαρότητα της σάρκας. Που αδειάζουν και γεμίζουν από δημιουργία...
Αστυάναξ, σου έχω πει πως πήρα στις αποσκευές μου μιά εικόνα? (που έσωσα από την εικονομαχια) Μιά εικόνα με χοντρά ροζιασμένα χέρια? Σαν εκείνα που ζωγράφιζαν οι Ρώσσοι ζωγράφοι αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση.
Υ.Γ Ρίξε μιά ματιά στο σπίτι σου και απάντησέ μου παρακαλώ..
οι γυναικες πρεπει να έχουν ροζιασμένα χέρια;
Καλό μου fractal δεν ξέρω σε ποιόν παραμυθά Blogger το αφιερώνεις, πάντως σε πληροφορώ ότι είμαι από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες, και μάλιστα πολλές φορές τα ζω.
Μη ξεχνάς άλλωστε ότι η ζωή μας είναι ένα παραμύθι, για άλλους ωραίο και ονειρικό και για άλλους σκέτος εφιάλτης.
Πάντως έχω κατορθώσει μέχρι σήμερα να μπαινοβγαίνω στον χώρο αυτό χωρίς πολλά προβλήματα. Μπορεί κάποιο χέρι να σηκώνει και εμένα, ποιος ξέρει!
Θα σου στείλω στο e-mail σου φωτογραφία των χεριών μου να μου πεις την γνώμη σου.
Πολλά φιλιά από τον gskastro.
Υ.Γ. Σκέψου και να μου βγεις αρσενικό, τα παίρνω πίσω τα φιλιά.
Τα χέρια όντως απεικονίζουν το χαρακτήρα...Την εικόνα που περιγράφεις τη ζωγράφισε ο Αντρέι Ρουμπλιώφ και είναι πιστή αντιγραφή των άκρων του εργάτη που κάθε πρωί του φερνε ψωμί...για να πάρει θάρρος να ζωγραφίσει! Ο ίδιος ο Ρουμπλιώφ σαν το Φράγκο Κατελλάνο τον άλλο καλλιτέχνη από τη Θήβαπου δούλεψε στην Ηπειρο και στα Μετέωρα)είχε χέρια λεπτά αλλά μεστωμένα, όχι ισχνά γεμάτα χρώματα...
Οι γυναίκες πρέπει να έχουν ροζιασμένα τραχιά χέρια. Φαντάζομαι δίνει μια άλλη αίσθηση στην εκπλήρωση κάποιων βασικών τους σεξουαλικών τους καθηκόντων. Μπορώ να θυμηθώ ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της Ρέιτζελ Σέιφερτ, το Σκοτεινό Δωμάτιο, όπου ο ήρωας αρεσκόταν να του παίζει (όλοι αντιλαμβανόμαστε...) με τα τραχιά ροζιασμένα της χέρια η ξενοδόχος του δωματίου όπου ο ήρωας έκανε διακοπές...
Αυτό είναι να έχεις διαβάσει πάνω από 1.000 βιβλία σαν και τον Μύστη. Έχεις αστείρευτη πηγή εντυπώσεων και γνώσεων.
Για την ιστορία (και ψιλοαδιάφορο) ψάχνω εναγωνίως για γκόμενα με ροζιασμένα, τραχιά χέρια για την εμπειρία μιας...
Fractal, την απεριόριστη εκτίμησή μου!
ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ: Αν χρειαστεί να γίνουν ,γιατί όχι. Ξέρω μια γυναίκα που βοηθά τον ψαρά άντρα της και κωπηλατεί ώρες!!! Τα χέρια της είναι ακριβώς όπως τα περιγράφω.Χαράσουν δρόμους πάνω στη θάλασσα. Μίκρ- κοπηλατούσα, για αθλιτικούς λόγους.
Τους βοήθησα μερικές φορές στο ψάρεμα. Κάθε φορά τα χέρια μου έκαναν φούσκες. Το έκρυβα γιατί δεν θα με άφηναν να κωπηλατώ. Όταν έφερνα στο νού μου τα λευκά απαλά χεράκια με τα βαμμένα νυχάκια και την εξξεζητημένη περιποιηση μου ερχόταν αηδία.Έχω δει πολλά τέτοια χέρια. Αλλά, εκτός από το να καπνίζουν, δεν τα έχω δεί ποτέ να κάνουν τίποτα άλλο. Ακόμα και όταν χαϊδεύουν, (συήθως γατιά) είναι σαν να σκέπτονται μόνο τον εαυτό τους.
Αυτά τα χέρια δεν μπορούν ούτε καν να χαϊδέψουν..
Μύστη δεν είχα διαβάσει ακόμα το σχόλιό σου όταν έγραφα το δικό μου, Το βρήκα μετά. Τα χέρια της Κίρκης φαντάζομαι (ήταν καλή υφάντρα) ήξεραν. Είναι λοιπόν τόσο σπάνιο είδος τα δουλεμένα χέρια ωστε να τα ψάχνεις τόσο καιρό και να μην τα βρήσκεις...Με κάνεις να αισθάνομαι υπερήφαν-/
Έχεις επίσης και τη δική μου εκτίμηση. .
Αστυάναξ, μικρέ τρυφερέ μου πρίγγιπα.
Χίλια ευχαριστώ για τις πληροφορίες.
gde_x
Αγαπητό fractal η σημερινή μου ανάρτηση της 23ης Αυγούστου, "μια πολιτιστική ιστορία με ανθρώπινες προεκτάσεις" αφιερώνεται στους ανθρώπους με μεγάλα άκρα (χέρια) γιατί μπορούν να δημιουργούν όμορφα πράγματα και όταν αγκαλιάζουν το "εννοούν".
καλησπέρα... Αγαπημένο fractal, να λες συχνότερα παραμύθια... ελπίζω να το κάνεις πράγματι... και που και που ας σου ξεφεύγει και ας γράφεις και κανένα...
φιλιά!
Συμφωνώ απόλυτα gde_x
Τα χέρια που μπορούν να δημιουργούν μπορούν και να αγκαλιάζουν.
Και η αγκαλιά είναι δημιουργία. Και μάλιστα ύψιστη και ευλογημένη.
Νίκιπλος. Μας ήρθες λοιπόν. Φαντάζομαι πόσα πολλά έχεις να μας πεις. Τα παραμύθια μου προσπαθήσαν να γεμίσουν το κενό που άφησε η απουσία σου. Τώρα θα σκορπιστούν ξανά στα βουνά και στις θάλασσες Σε λίγο καιρό το χώμα θα μυρίζει βροχή και κάτι ρόζ μυτούλες θα βρούν τη δύναμη να τρυπήσουν την πέτρα. Τα κυκλάμινα παραμονεύουν τα παραμύθια του κόσμου.
Πολύ ωραίο το νόημα του κειμένου, με συνεπήρες..
..Το ότι μένεις 'κάπου' στο Αιγαίο..με όλη αυτή την αγάπη που εκφράζεις για τη θάλασσα και τις παραδόσεις του τόπου σου είναι κάτι καθηλωτικό.
Καλή εβδομάδα.
Καλλιτέχνιδα. Ξέρεις από ότι κατάλαβα από δημιουργία. Κύριος εκφραστής της δημιουργίας είναι τα χέρια. Ο νους διατάζει, αλλά δεν αρκεί. Εξ΄άλλου δεν διατάζει σε όλλους τους ανθρώπους το ίδιο δημιουργικά. Ενώ τα χέρια πεθαίνουν αν δεν δημιουργούν. Και μαζί τους και ο νους.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Τα χέρια ε; Ναι, είναι και τα χέρια, σωστά.
Σου ζητάω συγνώμη εδώ, αν σε στενοχώρησα με όσα θα διάβασες... αλλά θα ήθελα να ξέρεις πως πέρα απ' όλα αυτά, με λένε Γιάννη κι είμαι καλά, αλήθεια σου λέω.
Γιάννη. Μένω άφων- Δεν μπορώ να πω άλλη κουβέντα παρά μόνο μιά. Τουλάχιστον τώρα, που μόλις γύρισα από τη θάλασσα(είχε κοπεί το ρεύμα και δεν είχε νόημα να περιμένω άλλο την απάντησή σου). Η κουβέντα που έχω να πω είναι για τον κύριο που παρατηρεί τα κύμματα. Θα πρέπει να ξέρει , πως σύμφωνα με τη φυσική επιστήμη, τα κύμματα δεν μεταφέρουν μάζα νερού. Μεταφέρουν ΟΡΜΗ και ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Και αυτά είναι δύναμη που δεν είναι ορατή με τα μάτια. Γιάννη θα ήθελα να σου πω: Mε λένε -----
Μα δεν έχω τη δύναμη να αποκαλυφθώ.
Όμως είμαι και εγώ εδώ!
Αγαπητό, άγνωστο απειροελάχιστο, δεν έχουν καμιά σημασία τα ονόματα. Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει, προσωρινά ίσως τα συναισθήματα, δεν ξέρω πραγματικά γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν, όλα αυτά τα υποτιθέμενα καλά ή κακά, τι σημασία έχουν όσα ειπώθηκαν ή πρόκειται να ειπωθούν σ’ αυτόν τον κύκλο της πέτρας που είμαστε καταδικασμένοι. Εκείνο που ξέρω είναι αυτό που είπα και πριν, με λένε Γιάννη και είμαι καλά και μακάρι να το έλεγαν όλοι αυτό.
Σ’ ευχαριστώ και πάλι... και όπως είπες, να μυν χαθούμε.
Γιάννη. Το ρολόϊ του χωριού που ζω μόλις χτύπησε ενέα φορές. Πέρασε μιά μέρα ακόμα. Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μου σήμερα, το πέρασα μπροστά στον υπολογιστή. Να κουβεντιάζουμε. (Συνεχίζω να γράφω μετά από μία ώρα περιπου διακοπή. Είχα μιά επίσκεψη) Ήθελα να πω πως η κουβέντα μας μου άφησε ένα αίσθημα πληρότητας. Ήξερα πως η τέχνη είναι απόδειξη πως η νόση του ανθρώπου περνά πέρα από τη λογική. Τα όσα διάβασα εκεί, το επιβεβαίωσαν. Συμβαίνει η τύχη να κάνει από μόνη της ,τους ίδιους συνδιασμούς που κάνει στα έργα τέχνης η αισθητική συνείδηση. Είμαι πολύ τυχερ- που γνωριστήκαμε.
Θα έλεγα πως είναι τύχη το να γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους κι ότι είχα τέτοια ως προς αυτό. Ίσως να μην πέτυχα κανέναν απ’ τους στόχους μου, ίσως να μην τους πετύχαινα έτσι κι αλλιώς όμως, δεν μπορώ να το ξέρω. Τώρα, μέσα από αυτή την άλλη οπτική, βλέπω άλλα πράγματα ασφαλώς. Πρέπει όμως να παρακάμπτω τον εγωισμό μου, τα θέλω μου διαρκώς, ν’ ανακαλύπτω πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν, που δεν τα προσέχει κανείς, να ξαναγεννιέμαι συνεχώς απ’ τις στάχτες μου. Το ταξίδι στο σκοτάδι δεν έχει όρια και μοιάζει και να μην έχει και προορισμό. Απ’ την άλλη, σαν πεδίο έρευνας είναι μοναδικό, αδιαμόρφωτο, πρωτόγονο και γιατί όχι, κι ερωτικό. Το τίμημα είναι πως είναι σχεδόν απόλυτα μοναχικό.
Που και που όμως σκάει μύτη και κάποιο fractal... και τα λέμε... κάποιος κι ένα fractal.
Ήταν σύμπτωση. Μετά το κολύμπι, όταν είμαι μόν- στην παραλία, ξαπλώνω στην αμμουδιά και κάνω γυμναστική. Μιά αγαπημένη μου άσκηση είναι να σηκώνω βάρη (μεγάλα βότσαλα) καθώς είμαι ξαπλωμεν- ανάσκελα. Σήμερα καθώς πςρνούσα τα χέρια πάνω από το κεφάλι μου, μου έπεσε το βότσαλο ελάχιστα χιλιοστά από το μάτι το οποίο θα πάθαινε σοβαρή ζημιά αφού φορούσα γυαλιά που θα έσπαζαν. Την έβγαλα καθαρή μόνο με ένα γερό καρούμπαλο. Σε όλο το δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν πως θα διαμορφώνονταν ο καινούριος κόσμος μέσα στον οποίο θα ζούσα, αν συνέβαινε το κακό. Χρειάζεται απίστευτη ψυχική άσκηση
για να μπορέσει κανείς να προσαρμοστεί. Και ομως η πιθανότητα να συμβεί είναι τόσο μεγάλη. Σχεδόν όσο και να μην συμβεί. Είναι απίστευτο. Ή τουλάχιστον υπερβολικά δύσκολο να κατανοηθεί. Η βασανιστική απόλαυση της μοναξιάς.
Είναι η ίδια και στο απόλυτο σκοτάδι και στο άπλετο φως. Πάω να πιστέψω πως ενώ χρειάστηκαν μερικά τρισεκατομμύρια χρόνια για να γεννηθεί η συνείδηση μέσα από την ύλη, τελικά θα χρειαστούν μόνο λίγες δεκάδες χρόνια για να σβύσει η ύλη τη συνείδηση. Εννοώ την συν-είδηση. Των ανθρώπων να συν-υπάρχουν.
Όλα είναι θέμα χρόνου νομίζω. Για να γεννηθούν και να πεθάνουν, ή για να μάθεις να συνυπάρχεις με οτιδήποτε. Και δεν είναι σθένος, είναι επιβίωση. Όταν λυθεί κι αυτό μπορείς να μάθεις να εμπαίζεις το πάθημά σου, τον εγωισμό σου, τη ζωή που σε κοροϊδεύει κι αυτή, γιατί, όλα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο νομίζουμε.
Καλημέρα Γιάννη. Φεύγω βιαστική για την πόλη. Αυτό τον καιρό έχω κάμποση δουλειά. Θα τα πούμε αργότερα. Ίσως σε κάποιο διάλειμα της δουλειάς μου.
Καλή μέρα. Καλή εβδομάδα. Χ
Δημοσίευση σχολίου