Φθινόπωρο

Παντού απουσία.. .
Στην θάλασσα, στον ουρανό και στην αυλή μου .

Το ξέρω πως δεν υπάρχω πουθενά.. Εκεί στις σκοτεινές θάλασσες που ταξιδεύει ο νους σου, υπάρχουν μόνο τα μισοφωτισμένα μπαράκια που κρατουν συντροφιά στους ανικανοποίητους έρωτες της ζωής σου.
Εγώ το Φθινόπωρο, με τα σκουριασμένα Φύλλα, εγώ, είμαι Ξένο για σένα. Δεν υπάρχω πουθενά.
Ούτε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων με τις αθλητικές ειδήσεις, ούτε στους καπνούς της όμορφης πόλης σου.. Στις φανταχτερές φωτογραφίες που σε κυκλώνουν, υπάρχουν μόνο οι διαφημίσεις των τσιγάρων και των περιοδικών με τις εφήμερες γόησσες των περιπτέρων... Εγώ δεν χωράω εκεί. Πολύ πριν έρθουν τα κύμματα , σάλευα πάνω στη υγρή άμμο, ψάχνοντας τα ίχνη από τα βήματα κάποιου άγνωστου Θεού..
Όμως τώρα είμαι εδώ και σε περιμένω. Τα ευαίσθητα κυκλάμινα βρήκαν τη δύναμη να τρυπήσουν τη Γη. Και να αφήσουν μιά πινελιά ροζ πάνω στα γκρίζα βράχια. Στην αυλή μου κουρνιάζουν τα μικρά πουλιά που φοβούνται την κατεγίδα. Χωράφι απλώνεται η ζωή μου , να ποτιστεί με τη βροχή των ματιών σου. Θα έρθεις το ξέρω. Σε περιμένω. Γιατί επί τέλους έμαθες και εσυ να κλαις. Τώρα τα χέρια σου μπορούν να οργώσουν το κορμί μου. Και να μετρήσουν τις βαθειές αυλακιές που τεμαχίζουν σαν μεσημβρινοί τη σφαίρα της μοναξιάς μου.
Και ένα ουράνιο τόξο να απλωθεί στον ουρανό για να πει πως , τέλειωσε η βροχή των δακρύων. Εγώ το Φθινόπωρο είμαι που σου μιλώ.