Η Βάφτιση

Σε αυτή τη βάφτιση συνέβει ακριβώς το αντίθετο από ότι συμβαίνει συνήθως. Έκλαιγαν όλοι οι μεγάλοι ενώ όλοι οι μικροί γελούσαν!!!.
Αυτό ακριβώς συνέβει στην εκκλησία του χωριού μου, πριν μία ώρα περίπου!
Φίλοι. Έχετε καταλάβει πως θέλω να μοιράζομαι μαζί σας τα σημαντικά γεγονότα του χωριού μου. Αυτό έκανα και κάνω. Και γιαυτό θα σας μιλήσω τώρα. Το χωριό μου, το χωριό που γεννήθηκα, μεγάλωσα, (όσο μεγάλωσα, γιατί πρέπει να σας πω πως αρνούμε να μεγαλώσω) και ζω , είναι ένα χωριό που ζούμε περίπου 300 άνθρωποι το χειμώνα. (Το καλοκαίρι ο πληθυσμός του χωριού υπερτριπλασιάζεται.) Το χωριό μου είναι χτισμένο πριν 700 περίπου χρόνια και κατοικείται συνεχώς από τότε. Κατά καιρούς έχει δεχθεί ανθρώπους από διάφορους τόπους (ειδικά με τη Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και πολύ νωρίτερα) οι οποίοι ενσωματώθηκαν με τους ντόπιους σε σημείο που να μην θυμάται πιά κανείς το μακρυνό παρελθόν του. Π.χ το υποφαινόμενο Fractal ψάχνοντας βαθειά μέσα του, για να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά, το χαραχτήρα του, αλλά και την εξωτερική του εμφάνιση, έχει καταλήξει με βεβαιότητα, ότι θα είχε πρόγονο κάποιο πειρατή από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής (Μπαρμπαριά , Μαρόκο, Αλγέρι κλπ), που ερωτεύτηκε κάποια κοπέλλα από το χωριό και ξέμεινε μαζί της στο νησί, ή που άφησε εδώ τον σπόρο του. Είπα πολλά όμως χωρίς να υπάρχει λόγος. Ή υπάρχει? Εσείς θα κρίνετε. Σήμερα λοιπόν πριν μιά ώρα περίπου, στην κεντρική εκκλησία του χωριού μου, έγινε μιά βάφτιση. Βαφτίστηκαν τρία αδέλφια από την Αλβανία. Ο Ηλίας, 15 χρόνων, ο Παναγιώτης 11 χρόνων και ο Γιάννης 5 χρόνων. Βέβαι και τα τρία παιδιά καθώς και οι γονείς τους, είχαν πάρει πολύ νωρίτερα το χρήσμα της αποδοχής τους στην κοινωνία του μικρού μας χωριού, αφού η συμπεριφόρά τους ήταν απολύτως συμβατή με τις αξίες του χωριού. Οι νονοί ήταν χωριανοί .Η μία νονά, που είχε χάσει πρόσφατα τον άνδρα της, έδωσε στον Γιάννη το όνομά του. Στην πραγματικότητα όμως, νονοί ήταν όλη η κοινότητα του χωριού, που όχι μόνο παρευρέθηκε, αλλά και συμμετείχε με διάφορους τρόπους στο μυστήριο. Για την περίπτωση κατασκευάθηκε από χωριανό μας σιδερά, μια μεγάλη μεταλλική ανοξείδωτη κολυμπήθρα-δεξαμενή. Άλλος έδωσε μιά μικρή σκαλίτσα τεσσάρων βαθμίδων για να μπουν τα παιδιά μέσα στην κολυμπήθρα, άλλος βοηθούσε στις πρακτικές ανάγκες του μυστηρίου, (κουβάλημα νερού κλπ.) Όλοι ήταν συκγινημένοι, και όλοι σκούπιζαν τα μάτια τους κρυφά ή φανερά. Μόνο τα παιδιά , οι νεοφώτιστοι και οι φίλοι τους, καταχαίρονταν. Είχαν τριγυρίσει την κολυμπίθρα και συμμετείχαν δίνοντας συμβουλές
στους φίλους τους.
-Κλείσε τη μύτη σου όπως όταν βουτάς στη θάλασσα να μην μπουν μέσα νερά..
-Κλείσε τα μάτια σου γιατί το νερό έχει μέσα λάδι και θα σε τσούξει.
-Κρατήσου καλά μην γλυστρήσεις..
-Κάνε μια προσευχή για να γίνει ότι πεις.
Όλλα περίμεναν να πιάσουν τις λαμπάδες , αλλά χάρηκαν όταν ο παππάς μας , έδωσε τις λαμπάδες στα ίδια τα παιδιά που βαφτήστηκαν να τις κρατήσουν..Το παιδομάνι όμως αποζημειώθηκε, όταν τους ανέθεσαν να μοιράσουν τις μαρτυριές, και να παρασταθούν στο τραπέζι που προσφέρονταν η παραδοοσιακή σουμάδα (είδος αναψυκτικού από αμύγδαλο) που προσφέρεται πάντα στους γάμους καιι στις βαφτίσεις. Στην τελετή παρευρέθησαν και οι δασκάλοι του σχολείου των παιδιών, (ενώ ο διευθυντής του σχολείου απουσίαζε...) που ασφαλώς είχαν καλέσει τα ίδια τα παιδιά. Τα παιδιά ήταν τόσο υπερήφανα που θα βαφτίζονταν, ώστεμέρες τώρα όποιον χωριανό έβλεπαν τον ρωτούσαν αν θα έρθει στη βάφτισή τους. Ειδικά ο Παναγιώτης που είχε χειρουγρηθεί πρόσφατα από σκολικοειδίτιδα είχε καλέσει και τον γιατρό του. (μου είχε ζήτησε το τηλέφωνο του γιατρού του, για το λόγο αυτό)
Φίλοι μου. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις όμορφες στιγμές που έζησα σήμερα το πρωί στο χωριό μου. Θα ζητήσω την άδεια από τους γονείς των παιδιών και αν συμφωνήσουν θα αναρτήσω φωτογραφίες για να πάρετε μια πιό ζωντανή εικόνα από τις όμορφες στιγμές μιας μικρής κοινότητας ανθρώπων, που ζει χωρίς μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις, που χαίρετε με τη χαρά των μελών της, και που συμμετέχει ενεργά στο πένθος και τη θλίψη τους. Αυτό τον καιρό, μετά από ένα τραγικό τροχαίο ατύχημα που συνέβει σε νεαρό μέλος της κοινότητας, όλο το χωριό συγκεντρώνεται τα βράδυα στην εκκλησία για να προσευχηθεί, την ώρα που ο παππάς κάνει παράκληση γιά την σωτηρία του νεαρού. Να λοιπόν δυό όψεις της ζωής που βιόνονται ομαδικά. Κανένας δεν λέει σε κανένα τι πρέπει να κάνει. Ο καθένας μας, φέρνει μέσα του τα στοιχεία εκείνα που του υπαγορεύει η συνείδησή του. Η συνείδηση που έχει διαμορφωθεί μέσα από τους αιώνες της ζωής του χωριού μου. Και η συνείδηση αυτή έχει θεμελειώσει την κοινωνική συγκρότηση που μας έχει επιτρέψει να επιβιώσουμε ιστορικά μέσα από τις πιό αντίξοες συνθήκες...Γιατί ο τόπος μου έχει κατά καιρούς αφανιστεί από φυσικές καταστροφές αλλά και από την κατάρα της ανθρώπινης απληστίας και εκδήκησης... Ασφαλώς θα έχετε καταλάβει ποιός είναι ο τόπος μου..