Κάθε φορά που στις μακρυές νυχτερινές μας περιπλανήσεις, η Μαρία μου μιλούσε για τα
μεγάλα φεγγάρια των παιδικών της χρόνων, την αντιμετώπιζα με κατανόηση..
Κάθε φορά που στα ποιήματά της (η Μαρία είναι γνωστή ποιήτρια) μιλούσε για τα φεγγάρια αυτά, τα διάβαζα με συμπάθεια…
Κάθε φορά που τα αναπολούσε..έκλεινα τα μάτια μου και την άφηνα να μιλά…
Όταν η Μαρία με κάλεσε να περάσουμε μαζί το τριήμερο, στο χωριό της μητέρας της στον Οξύλιθο της Κύμης, δεν ήξερα τίποτα για τα φεγγάρια της Κύμης…
Το βράδυ καταλάγιαζε ο θόρυβος της παραλίας του Οξύλιθου, και μια μεγάλη ευρυχωρία παραμέριζε τα σύννεφα, και απλονώταν πάνω από τη θάλασσα. Έκανε τόπο για να φανεί, πέρα μακρυά, στην απέναντι άκρη του Αιγαίου, μια τεράστια ροζ άχλυ που πάσχιζε να χωρέσει σε ένα μεγάλο ασαφή κύκλο, καρφώνοντας το κέντρο του, με φωτεινές πρόκες...
Όσο περισσότερο συμπυκνόνονταν η άχλυ και το περίγραμμα του μεγάλου κύκλου διαγράφονταν όλο και πιο καθαρά, τόσο πιο δυνατά άκουγα το φως να περνά μέσα από το πουκάμισό μου και να χαράζει τις συντεταγμένες του, πάνω στο σώμα μου..
Κάθε σημείο στο σώμα μου. γίνονταν στόχος και προορισμός για τις άπειρες γραμμές που έδεναν τον φωτεινό κύκλο του ορίζοντα της Ανατολής, με τα όνειρα μου.
Έπεσα στη θάλασσα για να ξεμεθύσω..
Είπα: Πρέπει να ταχτοποιήσω τα όνειρά μου. Ακριβώς, όπως τα ρούχα στο μπαούλο.
Στις όχθες του ακίνητου ποταμού πλάι, τα βατράχια ερωτεύονταν με δραματικές κραυγές..
Είπα: Σιγά-σιγά πρέπει να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Να αφήσω τη θέση μου στο τίποτα..
Να κρύψω τη γύμνια μου. Να ξεμοναχιάσω τη μέθη μου..
Το βαρύ άρωμα της συκιάς, μου δείχνει το μονοπάτι, δίπλα στο ποτάμι. . Το φεγγάρι σχηματισμένο καθαρά πιά, σε λίγο θα πάρει την θέση του πάνω από τα ακίνητα νερά του ποταμού..
Ίσως τότε τα βατράχια να με λυπηθούν και να σωπάσουν τις κραυγές τους..
Ύστερα θυμήθηκα ένα ποίημα της Μαρίας που είχε σωθεί στην μνήμη μου και άρχισα να το ψυθιρίζω ανεπαίσθητα:
Περιπέτεια
Με μάγεψες κοντά σου
Βελλεροφόντη
με μάτια γεμάτα υποσχέσεις
για μιά βόλτα ως τ’ άστρα.
Και περπάτησα μέσα στο όνειρο
της παρουσίας σου
και κράτησα τ’ ολόχρυσο φέγγάρι
στα χέρια μου
Πάνω στον πήγασο
της δικής σου ενέργειας.
Μόνο που ο Δίας μάς πρόλαβε
με τον κεραυνό στο χέρι.
Από την συλλογή “Το γέλιο της Μέδουσας”(1994)
39 σχόλια:
Στην κάτω αριστερά φωτογραφία στη σπίθα από γρι γρι μάλλον βρίσκεται μια ξερολιθιά , μια σταλιά βράχος που οι Κουμιώτες το ονομάζουν λιθάρι.
Ο θόρυβος από τα λαλάρια όταν τα σέρνει το αντιμάμαλο του Μαΐστρου και του Γραίγου είναι ανεπανάληπτος, Όλα αυτά στην παραλία του Στομίου
Όλα αυτά στην Κύμη
Σε ευχαριστω
Όμορφα χρώματα στον ουρανό και στα νερά.
Όμως δεν χρειάζεται ένας ποιητής για να μας δείξει τα φεγγάρια τα μοναδικά τα υπέροχα. Αρκεί να μην ξεχνάμε να βλέπουμε τον ουρανό (και το βράδυ)
Γλυκειά ανάρτηση, καλοκαιρινή αιθέρια.
...αυτός που αξιώθηκε στα άστρα να πετάξει και με τα χέρια κράτησε τ'ολόχρυσο φεγγάρι,
ο Δίας δεν τον πρόλαβε για να τον καταστρέψει...
αιώνια τον έντυσε με κεραυνού την λάμψη!
Τόσο μάγεψες τους αναγνώστες σου με αυτή την ανάρτηση καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος που όλοι το γύρισαν στην ποίηση!
Πανέμορφο. Μακάρι να είναι τα καλοκαίρια μας γεμάτα με απογεύματα σαν και το δικό σου.
Καλησπέρα Θαλασσοκράτορα.
Η σπίθα δεν είναι από γρι-γρι αλλά από ένα γκαζάδικο που ήταν φουνταρισμένο ανοιχτά στο πέλαγος. Όταν έφυγα ήταν ακόμα εκεί.
Ναι , οι άνθρωποι εκεί μου μίλησαν για την μεγάλη τρυκιμία που ξεσπά στην παραλία τους με τον Βοριά. Είναι φυσική συνέπεια από τη θέση της παραλίας. Καμιά θαλασσινή φωνή όμως δεν μπορεί να είναι τόσο άγρια και σπαραχτική όσο εκείνη της Μερικούντας..
Καλησπέρα καλή μου Άστρια .
Το έναστρο βασίλειό σου μας κάνει όλους ποιητές..
Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων είναι γεμάτα από το φως τως αστεριών και τον οίστρο των μεγάλων που ξαπλωμένοι στην παραλία ξενυχτούσαν να τραγουδούν..Και μεις τα παιδιά να στραγγίζουμε το φως και τα τραγούδια στις ψυχές μας.
Δεν ξέρω αν εμείς, σαν μεγάλοι, τραγουδούμε πιά στις αστροφεγγιές.
ΔΗΜΗΤΡΗ ..ΤΩΡΑ
Διάβασα στη Μαρία το ποίημά σου.
Με ρώτησε αν γράφεις.
Της είπα , θα σε ρωτήσω.
Μου είπε, αν γράφεις να στείλεις μερικά ποιήματά σου..
Έυχαριστώ που στόλισες την ανάρτησή μου.
MANO..
To εύχομαι.. Ένα καλοκαίρι γαλήνιο, άστεγο και ρευστό. Με μιά άνεργη νοχελική ευτυχία γεμάτη με ήχους και μυρωδιές, κρεμμασμένες από τα ανοιχτά παράθυρα.. Να ξεχυλίζει χυμούς από ώριμους καρπούς και χρώματα από τον κουβά του μάστορα Ήλιου.
Μάνο
Ξέρεις ότι έχω ζητήσει από όποιον Κρητικό συναντώ στο δρόμο μου να μου βρει τους στίχους του τραγουδιού (ριζίτικο) "για δες περβόλιν όμορφο"
Το ζητώ και από σένα..
...λοιπόν fractal θα σου πω ένα μυστικό...όταν με πιάνει η πεθυμιά του τόπου μου και δεν μπορώ να είμαι εκεί,διανύω χ.λ.μ. για να βρεθώ εκεί στην άκρη του Οξύλιθου,κι αγναντεύω εκεί αντικρυστά.Μιλώ με τα κύματα και στέλνω χαιρετίσματα εκεί που είδα την πρώτη αχτίδα... αγαπημένη μου Χίο!!! ( το έκανα και το κάνω άπειρες φορές )
Καλώς την, την ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ
Μάλλον το φαινόμενο του Πορθμού του Ετρύπου σε μαγνητίζει, Και έχεις δίκιο. Ο καθένας προσπαθεί να βρεί απάντηση στα προσωπικά του ερωτήματα. Και ο Πορθμόςτου Ευρύπου προσφέρεται για να βρει απάντηση μιά παλίρροια.. Να σου πω πως, πρι διαλέξω να προσδιοριστώ με το όνομα που έχω τώρα είχα σκεφτεί το "παλίρροια" . Τελικά με κέρδισε το fractal
Η παραλία του Οξυλίθου έχει για μας (που πάμε δυό-δυό) και αυτό το πλεονέκτημα. Να κοιτάζουμε απέναντι και να μη νοιώθουμε μοναξιά!!
Ζεις στο Νησί ή έξω από αυτό?
Ζω στην Αθήνα και κάνω επισκέψεις στο νησί σε τακτά χρονικά διαστήματα.
fractal καλησπερα.
δυστυχως καμια απο τις μουσες δεν σταθηκε ευγενικη μαζι μου.
το ποιημα της Μαριας μου αρεσε πολυ.
επισης διεκρινα να ακροβατεις σε μια κατασταση χαρμολυπης.ελπιζω να μην εγειρες στης λυπης την πλευρα!
καλο απογευμα.
ΔΗΜΗΤΡΗ ....ΤΩΡΑ
Ακροβατώ εδώ και μερικούς αιώνες..
ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ. Ακριβώς το αντίθετο. Ζω στο Νησί με τακτικότατες αφίξεις σε άλλους προορισμούς..
Σίγουρα έχουμε συναντηθεί. Πολύ πιθανόν να γνωριζόμαστε
Ξ.Φ.
καλοκαίριασε...
και στις καρδιές μας
που ακολουθούν τα φεγγάρια
υπνωτισμένες
καλό καλοκαίρι!
Καλησπέρα fractal μου...
σε παραμέλησα το ξέρω...αλλά και σύ ξέρεις...έτρεχα..έτρεχα αλλά ο άμοιρος έπεσα πάλι από τα τείχη...ίσως να΄ναι το πεπρωμένο μου,μας... και μετα να ξαναγιεννιέμαι όπως πέφτω..τότε που όλοι με νομίζουν νεκρό...
χαιρετώ τη θαλλασσά σου καλή μου...
ΚΩΣΤΗ Ναι καλοκαίριασε. Ο έφηβος του Τσαρούχη με το πανέρι γεμάτο ώριμα φρούτα και φρεσκοθερισμένους καρπούς πήρε τους δρόμους. Μην ξεχνάς τις πτήσεις των 500 και άνω, που κάποτε μου είχες γράψει..Κατηφόρισε στο Αιγαίο..τ
ASTYANAKTA. Μικρέ καλέ μου Πρίγγιπα.
Μπορώ να καταλάβω..Ίσως και την πτώση σου από τα τείχη της Τοίας. Μην ξεχνάς όμως πως η Τροία είναι μιά πολιορκημένη Πόλη..Και η δική μας Τροία είναι και μιά ατιμασμένη Πόλη.
Η πτώση είναι μιά ηρωϊκή έξοδος..
Η Γιαγιά είναι πάντα εδώ. Και πάντα θα σε περιμένει στο φτωχικό της, στη θαλασσινή ή την στεριανή γειτονιά..
Προς Χιωτες η Χιωτισσες συγραφεις η αναγνώστες.
Οταν φυσαει Πουνεντης η μετα απο βροχη τα 80nm που χωρίζουν την Κυμη απο τα Ψαρα ...λιγοστεύουν , και αν διοπτευσεις σωστα τα βλεπεις καθαρα.
Οταν ειναι να ξαναπατε στην Κύμη να με ενημερωσετε και σας υποσχομαι οτι θα σας δωσω συντεταγμενες να δειτε την πατρίδα σας.Αρκει να δωσετε και εσεις ενα φιλι σε μια γεροντισσα που μενει εκει και την λατρευω.Την Μανα μου
Πολύ καλή κι όμορφη η Κύμη κι όλες οι παραλίες της επίσης και τα χωριά τριγύρω της αρχοντικά! (Είναι της αδελφής μου ο άντρας από κει κι αν δεν πω καλά λόγια ποιος τον ακούει). Αλλά η Χίος...
Εγώ δύσκολα αλλάζω λημέρια να το ξέρεις κι αν δυσκολεύεσαι να με βρείς, ε...να ξαναπροσπαθήσεις άστατο fractal.
Αγαπητό fractal,
όποτε μπορείς, πέρασε να πάρεις κάτι από το blog μου για σένα:))
ΑΣΤΡΙΑ Τι έκπληξη!...
Ευχαριστώ για το δώρο.
Αγόρασα καινούρια μηχανή. Την προηγούμενη, μου την έκλεψαν και μαζύ κάποιες υπέροχες φωτογραφίες απο την Αθήνα..Πήσμωσα. Θα φωτογραφίσω τα αστέρια με την καινούρια μου μηχανή.
Θα είναι η πρώτη φωτογραφία. Και θα την αφιερώσω σε σένα..
ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΩΡ
Συνηθίζω να προσκηνώ στη μνήμη του ολοκαυτόματος, την ημέρα και στον τόπο που καθαγιάστηκε η Μαύρη Ράχη. Φέτο απρόβλεπτοι παράγοντες με έβγαλαν έξω από τον σχεδιασμό μου, κατά δέκα ημέρες.
Έτσι θα φτάσω με καθυστέρηση. Σκέφτομαι να μην ξαναεπιχειρήσω να δω την πατρίδα από μακρυά. Το φιλί στην γερόντισσα όμως θα το δώσω, όταν θα πάω. Και δεν με πειράζει αν δεν μου πεις πως να την αναγνωρίσω.
Έτσι κι αλλιώς φιλάω όλλες τις γερόντισσες..
ΑΓΓΕΛΙΚΟΥΛΑ... Ξέρεις πολύ καλά πως μόνο άστατο δεν είμαι.. ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ.
Έτυχε να βρεθώ στην Κύμη. Δεν θα το ξανακάνω αν και πέρασα υπέροχα. Η ΜΑρία αν και εξ΄αγχιστίας Χιώτισσα, δεν αγαπά λιγότερο από εμάς τους εξ' αίματος το Νησί. Μαζί αναπολούσαμε..
Μάζεψε τον κόσμο και σχεδίασε μιά επίθεση κατά κάτ' που λένε και οι φίλοι μου οι βάχοι.....Ειδοποίησε έγκαιρα. Να προετοιμάσω την άμυνα..Είμαι πανέτοιμ- να παραδοθώ... Αγγελικούλα, γλυκά φιλιά και ας με είπες άστατο... (κλαψ..κλάψ..)
Αγαπημένο Φράκταλ καλησπέρα...
Πόσο όμορφες είναι οι φωτό σου, και αναδεικνύουν την πιο όμορφη Ελλάδα που έχουμε... Πάντοτε είχα την αίσθηση πως οι παραλίες και τα ακρογυάλια είναι μικρές και μεγάλες αφετηρίες της ζωής μας... Για αυτό και συχνά προβαίνω σε αποβάσεις που δίνουν μια διαφορετική πραγμάτωση στη μεταφορά ακρογυάλι-αφετηρία-προορισμός. Προτιμητέες οι ώρες που φεύγουν οι προσπορίζοντες και μένουν μόνο οι μυημένοι... στην ησυχία... Τα φεγγάρια πάνω από τα κρυστάλλινα ακρογυάλια με τη μουσική του φλοίσβου γεμίζουν βαθιά την ψυχή και του πιο ακατάδεκτου...
Εκεί στο σούρουπο πάντοτε όπως πριν από πολλά χρόνια έβγαινε η Πηνελόπη κι αμίλητη αντίκρυζε για ώρες το πέλαγο... Κι ο αιματίτης μαβής ήλιος να βάφει αχόρταγα τις καρδιές μας, τα όνειρά μας για να μας δώσει έτοιμους στο φεγγάρι...
Προορισμοί ή αφετηρίες τ' ακρογυάλια, φιλόξενες Ιθάκες της ζωής μας...
Σε ευχαριστούμε για τις εικόνες, τους στίχους και όλα...
Με μάγεψε η περιγραφή σου..
Μαζευε στιγμές.. δροσοσταγόνες για να χεις.. να ξεδιψάς εκείνες τις μέρες που η δίψα γίνεται αφόρητη...
αγαπημένο μου φράκταλ.. χαίρομαι για σένα..
ΣΤΑΓΟΝΟΥΛΑ Ξενυχτάμε παρέα λοιπόν?
Τελειώσαν τα ψέματα! Αύριο τέτοια ώρα θα έχουμε πάρει τη στροφή του Βενέτικου. Πόσο μου λείψατα όλοι. Σήμερα πέρασα από το περίπτερό μας της πλατείας Συντάγματος και πήρα μια μικρή δόση σαν προκαταβολή.
.. Μου λείψατε. Όλοι μου λείψατε.
Καλέ μου ΝΙΚΙΠΛΕ. Αφετηρίες για μεγάλα ταξείδια.
Και τα πιό μεγάλα ταξείδια είναι εκείνα που κάνουμε εντός μας. Από που ήρθαμε, που είμαστε, που πάμε.
Ο φίλος darkflow στην τελευταία του ανάρτηση δίνει μια υπέροχη απάντηση.
Τα ακρογιάλια, μας αφήνουν να κοιτάζουμε πιό πέρα. Αυτό είναι η ελευθερία. Το πιό πέρα. Αυτό είναι νομίζω που έκανε εκείνους, με τα μεγάλα αξιοθαύμαστα χέρια, να κάνουν αγάλματα, σαν γύριζαν από τα μεγάλα ταξείδια τους. Και να γιορτάζουν τις αποβάσεις τους με μύθους-ύμνους στη ζωή.
Ευχαριστώ που έρχεσαι και κουνάς το μαντήλι στις αναχωρήσεις μου.
καλημέρα,μετά από καιρό απουσίας.
Εύχομαι να είσαι καλά.Από τον Οξύλιθο είναι μια φίλη αλλά δεν έχω πάει να δω πώς είναι εκεί.Από τις περιγραφές σου,και τις δικές της,βλέπω πως αξίζει τον κόπο.
Χαιρετισμούς!
ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. ¨Καλώς ήρθες. Έμαθα από κοινούς φίλους ότι έλειπες.
Σε λίγο μπαρκάρω και εγώ για την πατρίδα..Έλειψα πολύ αυτή τη φορά σχεδόν ενάμισυ μήνα γυρνούσα στεριές και θάλασσες. Ώρα να ΄γυρίσω σπίτι..Και να περιμένω όσους θα ήθελαν να κοπιάσουν.
Καλώς ήρθες πάλι στη Χίο fractal.
Αν δεις μεγάλη μεταστροφή στη συμπεριφορά ανθρώπων που δεν σε έχουν συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές, όπως απότομη ευαισθησία ή ενδιαφέρον να προσέχεις!
Καλημέρα
ΓΙΩΡΓΟ_Χ
Ευχαριστώ που είσουν εδώ όταν ήρθα. Πάαντα πολύτιμος φίλος. Ούτε μια στιγμή δεν ξεχνιέσαι. Ευχαριστώ για όλλα.
καλησπέρα απο το νότο fractal
τα φεγγάρια αυτά τα ξέρω καλά
εδώ και εικοσι χρόνια εχουν άρωμα
καλοκαιριού
Δ.Θ
καλημέρα fractal
Μάλλον μας μάγεψαν και τους δυο οι βραδυνές περιπολίες των ουράνιων σωμάτων γιατί δεν εξηγείτε διαφορετικά οι ταυτόχρονες αναρτήσεις εσύ του φεγγαριού και εγώ του παντοκράτορα Ηλίου.
Φεγγάρι τόσα μυστικά
που σούχουνε ει-πωμένα
να μη σ'ακουσω μια φορά
να ξεστομίσεις ένα
Και το φεγγάρι φαίνεται
ερω[ν]τας πως το πιάνει
για αυτό χλομό πολλές βραδιές
τη βόλ[η]τα του κάνει
ξεστράτισε φεγγάρι μου
απ'του κύκλου τη βεγγέρα
το όνειρο κάμε αληθινό
πριχού το σβήσει η μέρα
...................
Καρδιά μου ποιος σε πλήγωσε
και σιγοκλαίς τα βράδια
σαν πλοία που ξεμείνανε
δεμένα στα καρνάγια
....................
να του τραγουδάς του φεγγαριού
σ'ακούει έτσι κι αλλιώς..
Καλό μεσημέρι Δημήτρη. Τα αποδημητικά τώρα το καλοκαίρι τραβούν για το βορριά. Εσύ πως βρέθηκες στο Νότο. Θα είχες φαίνεται ισχυρά κίνητρα.. Τα φεγγάρια του καλοκαιριού.. Δεν είναι τυχαίο που κάθε λογής ξωτικό, της θάλασσας, της στεριάς, των πηγών των ποταμών των δασών κ.λ.π κυκλοφορουν με φεγγαράδα.
Μακάρι νάχα τη χάρη τους...
ΠΕΡΙΠΛΟΥ
Υπέροχες μαντινάδες. Νομίζω είναι δύσκολο να είναι κάποιος Κρητικός και όχι ποιητής.
"Του κοσμου όλα τα καλά μπορείς να βρεις στην Κρήτη
Μα το από όλλα πιό καλό, των Κρητικών οι στίχοι.."
Αφιερωμένο σε σένα.
Δημοσίευση σχολίου