....Όλλα ταξιδεύουν.
Tiς μακρυές και φωτεινές Αυγουστιάτικες νύχτες ,
σας βλέπω, πάνω στο διαστημόπλοιο ΓΗ,
να ταξιδεύεται στο αχανές σύμπαν..
Ξαπλωμέν- ανάσκελα στην αμμουδιά,
βλέπω την ανατολή της Γης,,
από την επιφάνεια της Σελήνης.
Εκείνες τις στιγμές τα κύμματα δεν είναι τίποτα περισσότερο
από μια υπέροχη χρυσή πινελιά.
Όλα είναι μια υπέροχη χρυσή πινελιά!
Όμως αυτό που γιγαντώνεται μέσα μου,
είναι η βεβαιότητα πως μπορώ να καταλογίσω
την ιδιότητα της συνείδησης του εαυτού μου,
μόνο σε μιά και μοναδική οντότητα στο σύμπαν.
Εκείνες τις στιγμές θλίβομαι γιατί είμαι τόσο μόν-.
Και ύστερα πάλι νοιώθω παντοδύναμία γιατί είμαι τόσο μοναδικ-.
Έτσι ακροβατώ σε μια τεντωμένη αχτίνα του φεγγαριού Γη, που ανατέλει
σιγά-σιγά πάνω από τη Σελήνη..
19 σχόλια:
αγαπημένο μου Fractal,
μόλις είδα την ανάρτησή σου και χωρίς να ξέρω τι είχε προηγηθεί,βγήκα έξω και κοίταξα ψηλά τη σελήνη που πρόβαλλε την ώρα που σκοτείνιαζε η πόλη...και πίστεψέ με Fractal...στ'ορκίζομαι... σε είδα να ακροβατείς...κι ενώ εμένα μου έκοψες την ανάσα εσύ μας κοίταζες και χαμογελούσες...να δεις που και άλλοι θα σου πουν ότι σε είδαν...δε μπορούμε να φτάσουμε ως τη σελήνη αλλά αφού σε βλέπουμε δεν είσαι μόν!!!...
Τόσο μικροί,ελάχιστοι αλλά μοναδικοί ο καθένας μας στη γη. Με το χάρισμα να μπορούμε να ταξιδεύουμε και να ονειρευόμαστε τα κύματα, "μια υέροχη χρυσή πινελιά"
Και θάναι υπέροχη αλήθεια η ανατολή της γης όπως τη βλέπει το φεγγάρι, ανατολή ενός λατρεμένου μοναδικού μπλε πετραδιού στον ουρανό.
Κι ευλογημένοι όσοι μπορούν και ακροβατούν στις ακτίνες της όταν ανατέλλει αυγουστιάτικα στη σελήνη.
Καλό βράδυ fractal, ακροβατώντας σε αστεροαχτίδες, αλλά μέσα μας περιμένοντας πάντα την Ανατολή.
Οχι δεν συμφωνώ.Το μυστικό τελικά ειναι στην γή της Αίας,εκει είναι και το βραβείο.
Η συνείδηση της απόλυτης μοναξιάς ή σε τσακίζει ή σε απελευθερώνει ....εγώ φυσικά θα σου ευχηθώ το δεύτερο για την περίπτωση που θα σου συμβεί ...είναι όμορφα εκεί στη Σελήνη ?
Ένα υπέροχο βραδάκι θα σου ευχηθώ ... μάλλον εύχομαι εκ του ασφαλούς :)
Fractal θέλει δύναμη για να είσαι μόνος και να μην ακροβατείς.Θέλει δύναμη και ψυχή.Καθαρή ψυχή.Κι εσύ θαρρώ πως έχεις ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να προχωράει τις νύχτες αυτές με τα φεγγάρια που πλανεύουν τις ψυχές.Καλό μήνα σου εύχομαι!Δίχως ψευδαισθήσεις.Αλλά με τα πόδια στη γη.
A....Δημήτρη..τι όμορφα που είναι να ακροβατείς εκεί πάνω.. Νιώθεις πως λάμπεις, πως το παρελθόν επεκτείνεται στο παρών και πως το παρών εισχορεί στο μέλλον.
Πως οι διαστρικές κλίμακες μικραίνουν και χωρουν στις κλίμακες του μικρόκοσμου.
Πως έχεις στα χέρια σου ένα πορτοκάλι, το σύμπαν , και παίζεις γιο-γιό...
Δεν έχει παρα να ....πειραματηστείς..
ΑΣΤΡΙΑ Εκεί που δεν αισθάνεται κανένας βολικά είναι η στιγμή που ένα αστέρι ξεκολά και πέφτει στο κενό.
Εκείνη τη στιγμή πρέπει να κρατηθείς γερά από το χρόνο..Δεν μπορείς να υπολογίζεις καθόλου στο χώρο.
Και ο χρόνος είναι απροσδιόριστος.
Από που αρχίζει και που τελειώνει? Ή τουλάχιστον από που αρχίζει?
Ο Αριστοτέλης πιστεύει πως ο χρόνος είναι απόλυτος και αιώνιος.(δηλαδή δεν προέρχεται από δημιουργία).
Σήμερα όμως? Λένε πως η ανάδυση του χρόνου αποδίδεται σε γριφώδεις διεργασίες οι οποίες συντελέστηκαν κατά τη μεγάλη έκρηξη, όπου διαχωρίστηκε ο χρόνος από το χώρο που μέχρι τότε ήτανΕ λοιπόν... αξεχώριστα και αλληλομετατρεπόμενα μεγέθη. Άρα η αποδοχή της αρχής του χρόνου λειτούργησε όπως η αρχή της αποδοχής του "0" χωρίς την ανάγκη να οριστεί ένα πρώτο συμβαν.
Ως ένα συμβατικό μαθηματικό σημείο
που χρησιμοποιείται για για να ορίζει την αρχή των παραγματικών αριθμών.
Ε..λοιπόν..Πως να κρατηθώ από τον χρόνο...Χάνω τα σημεία της συνέχειας του, αφού στη ροή του συνεχούς χρόνου, μεταξύ δύο δεδομένων απειροελάχιστων στιγμών όσο κοντά και αν θεωρηθούν, χωρούν πάντοτε, άπειρες άλλες στιγμές...
Νομίζω ότι περισσότερο από όλα αυτό που με γοητεύει είναι οι βόλτες σου έξω από τη γήινη σφαίρα. Έχουμε επαφικά σημεία, δεν μπορείς να το αρνηθείς. Εκείνη την έλλειψη βαρύτητας των πραγμάτων, που αφήνει ανοιχτή την πόρτα για βόλτες στη φαντασία, το όνειρο και τη μαγεία... Ίσως να είναι αυτή η απεραντοσύνη του σύμπαντος που επιτείνει τη μέσα μας μοναξιά. Και την ταυτόχρονη αίσθηση του πόσο μικροί πραγματικά είμαστε. Στην ουσία όμως δεν είμαστε μόνοι. Ούτε μικροί. Το ξέρεις αυτό. Σε ζήλεψα για εκείνη τη βόλτα στις αχτίδες του φεγγαριού. Πολύ...
ΘThalassokratora.
Επιμένω να μην καταλαβαίνω το βραβείο..
Για να υπάρξει βραβείο, τουλάχιστον πρέπει να υπάρξει διαγωνισμός, έπαθλο,απονομή,επιβραβεύων και επιβραβευόμενος..Τουλάχιστον.
Με αυτές τις προυποθέσεις, το βραβείο της επιμονής στην ιδέα του "βραβείου" το έχεις. Το βραβείο της χρονικής διάρκειας στο ακαταλαβίστικο της εμμονής στην υπόθεση ..το έχω.
Και οι δυό ικανοποιημένοι και βραβευμένοι..ΑΑΑ.... Ναι...ναι.. εσύ έχεις και το βραβείο της επιλογής των τραγουδιών κατά την εορτή της απονομής...Υπέροχα τραγούδια. Ο Δημήτρης σε χρόνο Ενεστώτα κυνδυνεύει....
KRYOS
Δεν απαντώ σε ερωτήματα.
Ή μάλλον απαντώ υπό προϋποθέσεις..
Αλλά επιφυλλάσω στον εαυτό μου κάθε δικαίωμα να ρωτά.
Όπως...
ΓΙΑΤΙ αφού τη μοναξιά την χαρίζουν τόσο απλόχερα οι άνθρωποι στους ανθρώπους, είναι τόσο ακριβή και πολύτιμη?..
(αντίθετα με τον βασικό νόμο της Οικονομίας)
AZA Ευχαριστώ γλυκειά μου για τις ευχές, και τα καλά σου λόγια....Δεν ξέρω αν χρειάζεται δύναμη για να ακροβατείς.. Ίσως είναι αδυναμία. Ίσως έλλειψη ισορροπίας.
ϊσως πάλι να σε βοηθά η ανάγκη του να βρεις ένα άλλο χώρο να ισορροπήσεις, αν δεν μπορείς στη Γη.
Ίσως η διάθεση να φύγεις όταν δεν μπορείς να βρεις ούτε "μιας καθησιάς τόπο" στο χώρο που σε περιβάλλει.
Υ.Γ. Αυτό το "μιάς καθησιάς τόπο" είναι δανισμένο από έναν παλιό αλλά
αξέχαστο μπλογγικό φίλο..
Ναναι καλά όπου είναι...και με απέραντους χώρους γύρω του.
DArkflow
Όχι μόνο δεν αρνούμε ότι έχουμε επαφικά σημεία , αλλά σου υπενθυμίζω ότι με την πρώτη σου εμφάνιση στην μπλογγόσφαιρα έσπευσα να σου συστηθώ ως συγγενής..
Και σου ζήτησα να με συνοδεύσεις σε αυτές τις συμπαντικές περιπλανήσεις..Ρίξε μιά ματιά σε παλιά σχόλια..
Με το πειρατικό φως που ξεπετάγονταν χθες (από απροσδιόριστο σημείο εκπομπής) πάνω από τη θάλασσα, καθώς καθισμένες (με μια φίλη) πάνω στα βράχια ακούγαμε το θυμό της, σχηματίζονταν στον Ουρανό σχήματα που πότε έμοιαζαν με πουλιά που πετούσαν πότε με αερόστατα που έχαναν ύψος, πότε με φωσφορίζοντα παιδικά μπαλόνια...πότε...με διάφορα άλλα που προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε με βάση τις γήινες εμπειρίες μας..
Το απροσδιόριστο και ασχημάτιστο φως δεν ήταν σταθερό σαν το "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ" Πέταγε σαν πουλί εδώ και κει, ακατάστατα και απρόβλεπτα..
Και έτσι αναδύθηκε το θεμελιώδες ερώτηματου D.HUME
"Ti ιδιαίτερο προνόμιο έχει αυτή η μικρή αναταραχή στον εγκέφαλο που ονομάζουμε σκέψη, ώστε να την κάνουμε πρότυπο ολόκληρου του σύμπαντος"
Με αυτή τη λογική οι ακροβασίες είναι η πιό προσανατολισμένη πορεία σε περιβάλλον έλλειψης βαρύτητας...
Καλό μεσημέρι αδελφέ...
Λατρεύω τις χρυσές πινελιές...
Γίνονται μονοπάτι που θέλω να διαβώ...
Καλό μου fractal ακροβατώ στις εικόνες σου, ακροβατώ στις λέξεις σου...
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο ουσίας που άφησες!
Όταν ένα αστέρι πέφτει στο κενό, είναι ένα γεγονός χαμού, όμως εκείνη την ώρα κάποιοι που δεν ξέρουν την αλήθεια, κάνουν ευχές για να βγούν αληθινές.
Και στο απειροελάχιστο διάστημα μεταξύ των στιγμών, υπάρχουν άπειρες άλλες, όμως κάποιες φαίνονται να διαρκούν στο άπειρο.
Ο χώρος και ο χρόνος, δηλαδή, το πού και το πότε, το πουθενά και το ποτέ, το κάπου και το κάποτε .. συνυπάρχουν και δύσκολα να ξεχωριστούν στην απλοϊκή σκέψη μας. Ίσως αυτό έχει τελικά ουσιαστική σημασία για μας, πέρα από τις επιστημονικές θεωρίες, που πάντα έχουν πρόβλημα αν όχι με το 0 (μηδεν) που το ορίζουν, αλλά με το πριν από αυτό.
Ο Αριστοτέλης στο "περί ψυχής" έλεγε ότι η "ψυχή είναι ενδελέχεια". Και νομίζω ότι και αυτό έχει σχέση με τον χώρο και τον χρόνο.
Σ' ευχαριστώ που μας χαρίζεις σκέψεις, πάνω σ' αυτές ν' ακροβατούν δικές μας στον χώρο και στον χρόνο.
Καλό μήνα να έχεις fractal!
Η ικανότητα να βγαίνεις απ' το σώμα σου και να μας παρατηρείς από κει ψηλά
η ικανότητα να αποχωρίζεσαι τη σκέψη σου και να πετάς μακρυά
η ικανότητα να είσαι και να μην είσαι, θειο δώρο!
Καλό μεσημέρι ΑΓΟΝΗ
Από την ώρα που πήρα το σχόλιό σου προσπαθώ να απαντήσω.
Δεν ξέρω τι να σου πω.
Δεν θέλω να παρασύρω τους φίλους σε μονοπάτια που περπατώ και εγώ με κλειστά μάτια και προσανατολίζομαι με αισθήσεις που νιώθω να με συνεπαίρνουν καθώς ζημώνω μέσα μου τον παλμό και το φώς που με περιβάλλουν. Ένα ζευγάρωμα μυστικό της όρασης με την τρυκιμία.
Βλέπεις τα θεώρατα κύμματα και δεν μπορείς παρά να τα δεχτείς με ανοιχτή αγκαλιά. Σαν μικρά παιχνιδιάρικα παιδιά..
Όλλα αυτά είναι λίγο επικύνδυνα..
ASTRIA Μπορεί να κάνουμε την ευχή, (όταν πέφτουν τα αστέρια) για να πάρει η ευχή μας στο στερέωμα, τη θέση του χαμένου άστρου.
Διεργασίες αιώνων έχουν δημιουργήσει αυτά τα στερεότυπα. Και όχι μόνο διεργασίες του νου.
Λέγεται πως οι προσωπικές εμπειρίες των αισθήσεων και των αισθημάτων, της γνώσης και της αυτογνωσίας, αποτελούν τις πλέον άμεσες γνώσεις που έχουμε, αλλά συγχρόνως και τις πιό δυσεξήγητες.
Και ξέρεις, όταν ζεις κάτω από αυτό τον ουρανό, μέσα σε αυτή τη θάλασσα και πάνω σε αυτή τη Γη, δεν μπορείς να μην άιωρείσαι στο άπειρο, αρπαγμένος από το σχοινί μιας αχτίνας.
LOGIA. Συμφωνώ απόλυτα.
Το βιολί....φέρτε γρήγορα ένα βιολί...
Δημοσίευση σχολίου