Ο "Γιωργάκης" ΙΙ ή για την αγάπη του Δάσους

Κάθε μικρό παιδί ηλικίας 6 έως 1ο ετών είναι ένας μικρός Γιωργάκης.
Γιατί; Είναι όλα ολόϊδια.
Εκείνο που τα κάνει να μοιάζουν τόσο πολύ, είναι τα τεράστια εκστατικά μάτια με τα οποία κοιτάζουν τον κόσμο γύρω τους.
Κάθε ματιά τους σκάβει ανελέητα, πράγματα και ανθρώπους.
Στα ματιά τους μπορείς να διαβάσεις το μέλον της ανθρωπότητας..
Κάθε ματιά τους μπορεί να σου ιστορίσει το παρελθόν.
Να φέρει σην επιφάνεια κραδασμούς από υπόγειους σεισμούς, και αντίλαλους από βαθειά πηγάδια.

Κρατώντας το χέρι του Γιωργάκη , ένα Φθεινόπωρο, πριν αρκετά χρόνια, προχωρούσαμε σε ένα μονοπάτι ..

Προχωρούσαμε! Ο λόγος το λέει..
Για κάθε βήμα, χρειαζόμαστε τουλάχιστον ένα τέταρτο!
Όλα ήταν μαγεμένα..
Ήταν οι άσπροι νάρκισσοι με τις κίτρινες καρδιές που χαμογελούσαν εκεί στην άκρη του μονοπατιού σαν φωτεινά αστεράκια...........

Ήταν ένα αγκάθι που κάρφωθηκε στο χεράκι του, καθώς προσπάθησε να πιάσει μια πεταλούδα.....και που για να σταματήσει να πονά το πλύναμε μέσα στις λαξευμένες στο βράχο γούρνες, που πότιζαν τα μικρά πεύκα

Ήταν μια μυρμιγκοφωλιά με μικρά χωμάτινα βουναλάκια γύρω-γύρω....

Ήταν ένα αναποδογυρισμένο μαύρο σκαθάρι που προσπαθούσε να σταθεί πάλι όρθιο....

Ήταν ένα βαρύ, σφιχτό κουκουνάρι που κοίμιζε στα σπλάχνα του πολλές-πολλές μικρές κουκουναριές.....

Ήταν ένα βελανίδι που ξεράθηκε να μας περιμένει για να το κάνουμε σβούρα.....

Τα κυπαρισσόμηλα που μας προκάλεσαν να τα παίξουμε τόπι

Και οι λευκές μικρές καμπανούλες για να τις κρεμμάσουμε σκουλαρίκι στα αυτιά μας.

Ήταν μια άγρια αγγιναριά με κάμποσες μικρές αγγινάρες γύρω από τη ρίζα της..

Ήταν ένα ολάνθιστο θυμάρι που καλούσε με το χρώμα και το άρωμά του τις μέλισσες να κάνουν μέλι γλυκό την ομορφιά του....

'Ηταν τα ξερά φύλλα των θάμνων που σφιχταγγαλιάζονταν στις ρίζες τους , για να προστατεύσουν αόρατες ζωές που δούλευαν ακούραστα να λιπάνουν το χώμα....

Ήταν οι κατακόκκινες μπάλες από τα κούμαρα, χωμένες μέσα στις πυκνές φυλλωσιές για να κρυφτούν από τα πουλιά...

Ήταν ένα μικρό μανητάρι που έσπρωχνε το χώμα για να ξετρυπώσει στο φως του ήλιου.....

Ήταν οι κοκκινόμαυροι σπόροι της αγριοτσικουδιάς....

Να και ένα πεισματάρικο Fractal που σφυνωμένο μέσα στο βράχο, επιμένει να γεωμετρεί το χώρο...

Σε κάθε βήμα τα ματάκια του Γιωργάκη σκάλωναν σε κάποιο φαινομενικά ασήμαντο.....

Σε ένα μικρό θαύμα

Ύστερα ξαπλώσαμε κάτω από ένα πεύκο για να ξεκουραστούμε.....
Βγάλαμε από το αρχαίο πυθάρι πολλές ιστορίες .....
Τις κρεμμάσαμε πάνω στα κλαδιά του πεύκου, και κουβεντιάζαμε με εκείνην που μας έκλεινε πονηρά το μάτι ........
Γυρίσαμε στην υπόλοιπη συντροφιά μετά από ώρες....
Εμείς δεν πεινούσαμε..
Άδικα είχαν κρατήσει για μας τα σάντουϊτς.
Είχαμε δοκιμάσει άνθη από μικρά αγκάθια, είχαμε φάει κουκουνάρια με μέλι, σπόρους από την αγριοτσικουδιά , τρυφερά βλαστάρια από σπαράγκια και μικρές άγριες αγγινάρες.........
Είχαμε φάει για επιδόρπιο τα πιό γλυκά κούμαρα του κόσμου...

Είδα τα μάτια του Γεωργάκη να αστράφτουν από ευτυχία..
Ένιωθε βαθειά μέσα του την ευτυχία να "ΕΙΝΑΙ" η ίδια η φύση, και όχι να θέλει να "ΕΧΕΙ" τη φύση.

Όταν ο Γιωργάκης μεγάλωσε και αποφάσισε να μην γίνει "γιατρός "ή " δικηγόρος" σύμφωνα με τις υποδείξεις, δεν παραξενεύτηκα...
Ο Γιωργάκης ήθελε να κάνει μια δουλειά που θα τον έκανε ευτυχισμένο.......Και φυσικά τήν διάλεξε..

Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιωργάκης δεν είναι πιά Γιωργάκης. Είναι ο κύριος Μ.....
Είναι ένας ευτυχισμένος νέος άνδρας , με επιτυχημένη οικογενιακή και επαγγελματική ζωή.
Είναι από τους νέους εκείνους ανθρώπους που αποπνέουν ελπίδα ζωής........
Που διδάσκουν με τη ζωή τους , τον ΤΡΟΠΟ ΥΠΑΡΞΗΣ του "ΕΙΝΑΙ" και όχι του "ΕΧΕΙΝ"
Εδώ και τρεις μέρες ο Μ...... αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, να υπερασπιστεί τη ζωή των δασών μας.. Να υπερασπιστεί τον τρόπο ύπαρξης της ζωής, σύμφωνα με τη λογική του "είναι" και όχι του "έχειν" να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή και το μέλλον των παιδιών του κόσμου......