Ο μικρός μόλις αγόρασε ένα βιβλιο από τον πάγγο που φαίνεται πίσω.
Ότι πιό πρόχειρο βρέθηκε μπροστά του για να καθήσει και να αρχίσει το διάβασμα, (έστω και άβολα) ήταν ένα μεγάλο πήλινο πυθάρι, κατασκευασμένο πριν 500 χρόνια (τουλάχιστον). Γύρω από τα χείλη του πυθαριού είναι αποτυπωμένη με μικρους ρόδακες, η ανάγκη του κατασκευαστή του, να επικοινωνήσει με τους μακρυνούς απόγόνους, που κάποτε θα συναντούσαν το θαύμα των χεριών του.
Ένα πυθάρι που σήμερα μια και δεν αποθηκεύει πιά τους καρπους από την καλλιέργεια της γης μας, κάνει τη χρήση γλάστρας!!!
Ο μικρός δεν υποψιάζεται καν την ιστορία που εισχορεί μέσα του, σε κάθε του αναπνοή..
Όταν τον φώναξα "Γιωργάκη" μου έρριξε μια αδιάφορη ματιά και συνέχισε το διάβασμά του..
Ένιωσα την ανάγκη να τον πάρω στην αγκαλιά μου ,και να του μιλήσω για τη ιστορία του πυθαριού..
Μα μάλλον θα του ήταν άχρηστη...
.. Αφού όλα αλλάζουν... Όλα αλλάζουν...Τι νόημα θα είχε?
Έτσι προχώρησα προς τον πλανόδιο πωλητή και άρχισα να ψάχνω μηχανικά τα βιβλία.
Σε λίγο, η καμπάνα του χωριού μου, σήμανε για τον εσπερινό.
Σκέφτηκα πως είχα πολύ καιρό να ανέβω στην εκκλησία για να ακούσω εσπερινό..
Ύστερα είπα πως ήταν η ώρα να πάω στη θάλασσα να ακούσω τον εσπερινό των κυμμάτων..
Πλησίασα τον Γιωργάκη...
Να τον πάρω μαζί μου.... Να τον κρατώ από το χέρι.
Μα εκείνη ακριβώς την στιγμή άκουσα τη μάννα του να τον φωνάζει...
"Αντώνη , που εξαφανίστηκες πάλι, παλιόπαιδο"
Πως έγινε τώρα και αυτή η φωνή ήρθε κατ ευθείαν από τη μαννα μου...
"Φρακταλ, παλιόπαιδο, που εξαφανίστηκες πάλι?"
Μπερδεύτηκαν τα πρόσωπα και ο χρόνος!
Αυτή τη φορά κοίταξα τον Γιωργάκη στα μάτια ..
Μου χαμογέλασε. ..
Κατάλαβα.
Με είχε αναγνωρίσει..
Αναγνώρισε το μικρό Fractal, των δέκα χρόνων.
Πόσο ελάχιστα έχω αλλάξει!...
32 σχόλια:
Μικρό fractal, τί πιο όμορφο από το να βλέπει κανείς με παιδικά μάτια τη ζωή και ν' ακούει μεγαλώνοντας τον "εσπερινό των κυμάτων"
Ενώ πόσα πιθάρια με την πολύτιμη πραμάτειά τους βρίσκονται στο βυθό της θάλασσας ξεχασμένα.
Ο Γιωργάκης που κάθεται τόσο ανέμελα πάνω στο πιθάρι και διαβάζει, με το ποδαράκι του να στηρίζεται στον τοίχο, θα είναι ένα μικρό όνειρο γλυκειάς ανάμνησης για τον αυριανό Γιώργο. Όπως και για το fractal.
Μικρές όμορφες ψηφίδες ευτυχίας.
Καλό Σ/Κ :))
Όταν φωνάζουν:"Αντώνη!" δεν γυρίζω να δω. Δεν με αφορά γιατί με λένε Γιώργο. Πάνε πολλά χρόνια που με φώναζαν "Γιωργάκη" και με ενοχλούσε γιατί πάντα αισθανόμουνα μεγάλος και ισότιμος με τους ενήλικες και -μεταξύ μας- λίγο καλύτερός τους. Αλλά δεν το έλεγα για να μην τους σοκάρω και για να μη με δείρουν καθώς υπήρχε ολοφάνερη διαφορά σωματικού μεγέθους μεταξύ μας.
μου αρέσει στη φωτογραφία πόσο απορροφημένο είναι το αγοράκι με την ανάγνωση του βιβλίου και πόσο έχει βολευτεί πάνω στο πιθάρι!Κι εγώ,σαν χθες είναι νομίζω που ήμουν στην ηλικία του και έπαιζα στην αυλή με τα μυρμήγκια ή τα σαλιγκάρια του κήπου.
Καλημέρα,μικρό ή μεγάλο φράκταλ.
:)
To fractal μπορεί να βλέπει και να ακούει και να παγιδεύει τον χρονο τον ψεύτη σε μια στιγμή...
έτσι απλά χωρίς να το καταλάβει γίνεται FRACTAL!
τόσο ελάχιστα έχει αλλάξει...
Όταν είδα τον μικρό σε αυτή την άβολη στάση να διαβάζει, είδα ξαφνικά τον εαυτό μου, σε αυτή την ηληκία, κρυμμένο κάτω από το κρεββάτι,( όπως το συνίθιζα για να μην με ενοχλούν), να διαβάζω..Και βέβαια την μάννα μου να με ψάχνει συνέχεια..Αυτές οι μικρές "σφήνες"
του παρελθόντος μέσα στο παρών, έρχονται όλο και πιό συχνά.
Το πέρασμα του χρόνου, αντί να τις απομακρύνει , τις φέρνει πιό κοντά.
Φαινεται πως η κούραση που κάποτε σήκωναν οι ώμοι μας σαν τα πέταλλα των λουλουδιών μια ανθισμένης αμυγδαλιάς, τώρα γίνεται βάρος που λυγίζει την ψυχή με το άκουσμα ενός και μόνο λόγου.
AΣΤΡΙΑ, το πιό πάνω σχόλιο αναφέρεται σε σένα.
ΓΙΩΡΓΟ-X
Καλησπέρα.
Πως χάθηκες έτσι?
Σε φωνάζαμε..."Αντωνάκη...Αντωνάκη..
Αλλά δεν άκουγες.
ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ
Το έγραψα και στην ΑΣΤΡΙΑ..
Όλο και πιό συχνά συμβαίνει να μπερδεύεται το παρελθόν στο παρόν.
Φαίνεται πως το παρόν, παρά το βάρος του, δεν μας μετράει..
Γιαυτό εμπιστευόμαστε πάλι το ποίημα.
ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ.
Λες να είναι ψεύτης ο χρόνος..
Ξαναγυρίζουμε σ'αυτά που εγκαταλείψαμε, σ'εκείνα που μας εγκατέλειψαν.
Στα χέρια μου κρατώ μια αρμαθιά κλειδιά, κάθε σχήματος και μεγέθους.
Με κανένα δεν μπορώ να ξεκλειδώσω τον κόσμο. Μια μικρή χαραμάδα μονάχα ανοίγει, το χαμόγελο στη σκέψη του μικρού fractal.
κάποια αστερόσκονη θα έχει πέσει τελευταία στους μπλογκερ και όλοι γυρνάμε στο χθες με νοσταλγία και μια γλυκιά γεύση στον ουρανίσκο...
και πώς μπερδεύεται το χθες με το σήμερα χωρίς να το πάρουμε είδηση;
αυτό που για τον έναν είναι χθες για τον άλλον είναι σήμερα κι ας τρέχει ο χρόνος...
την καλημέρα μου
Μικρή σφηνούλα ξεχασμένη μου έβαλες μικρό-μεγάλο fractal:)) και στην μοιράζομαι να χαμογελάσεις: Όταν μικρή κλαίγοντας γιατί με μαλωσαν, δεν θυμάμαι γιατί, κρύφτηκα κάτω από το κρεβάτι να κλαίω. Κι ένας θείος για να γελάσω, έσκυψε το κεφάλι κάτω από το κρεβάτι και μου τραγουδούσε "τί όμορφη που είσαι όταν κλαις..". Κι εγώ να πεισμώνω και να κλαίω πιο πολύ.
Καλό βραδάκι fractal με πέταλα λουλουδιών ανθισμένης αμυγδαλιάς κι ας είναι καλοκαίρι:))
καλησπέρα LOGIA
Δεν το παρατήρησα. Είμαι στις πολύ κλειστές μου. Δεν βγαίνω βόλτα στα blogς.
Αν δεν είχα και τη θάλασσα..
Ο Χώρος κάτω από το κρεββάτι ήταν το σπίτι μου. Εκεί είχα στημένο το νοικοκυριό μου.
Στο νησί μου τα κρεββάτια ήταν σιδερένια με ψηλά πόδια. Οι νοικοκυρές, για να κλείνουν το χώρο που έχασκε κάτω από το κρεββάτι έκαναν περίτεχνα ασπροκεντήματα, που τα έλεγαν "γύρους" και κύκλωναν γύρω-γύρω τα πόδια των κεββατιών.
Ήταν λοιπόν ένας μοναδικός χώρος απομόνωσης και στη δική μου περίπτωση είχε διαμορφωθεί χώρος συγκατοίκησης με διάφορα δυστυχησμένα πλάσματα που κατά καιρούς μάζευα από τα χωράφια και έκλεινα μέσα σε χάρτινα κουτιά. Χρυσόμυγες, τζιτζίκια σαύρες,σκατζοοχοιράκια, χελώνες κλπ Μέχρι και μια μικρή κουκουβάγια..
που την είχα δέσει από το πόδι για να μη φύγει..Ίσως για σας τα παιδιά των πόλεων αυτά να φαίνονται φοβερά. Εμείς όμως είμαστε εξοικιωμένοι με όλα τα πλάσματα της φύσης..
α! η θάλασσα, μεγάλο βάλσαμο
σε ταξιδεύει κι ας είσαι κει ακίνητος να την κοιτάς...
από μικρή όταν είχα κάτι, μου αρκούσε να κάθομαι εκεί στις πέτρες μπροστά της και να την κοιτάω μέχρι, που τα μάτια μου γίνονταν μπλέ...
fractal καλό μου, εύχομαι γρήγορα να φύγουν οι μαυρίλες σου και να γίνεις χαρούμενο...
http://www.youtube.com/watch?v=86tQMr9baMo&feature=related
Aγαπημένη μου LOGIA
Ξέρω. ΝΑ κοιτάς τη θάλασσα μέχρι που να τη βλέπεις με τα ίδια τα δικά της μάτια. Και να μιλάς με τους ψυθίρους της. Και να βυθίζεσαι μέσα της.
Την έχω αυτή την αίσθηση πολύ συχνά
Ευχαριστώ που με συντροφεύεις
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
Ευχαριστώ.
Χίλιες χιλιάδες φορές ευχαριστώ.
Μικρό μου φράκταλ ...
σου εύχομαι από καρδιάς
" Ποτέ μην μεγαλώσεις " !!!
Κράτα σταθερά την παιδική αγνότητα
στο απόδειπνο της ψυχής σου ...
Υ.Γ.
Απόδειπνα μελαγχολικά, μελωδικά
του Δεκαπενταύγουστου αντικαθιστούν
με τα μαγευτικά τους ηλιοβασιλέματα
τους εσπερινούς του υπόλοιπου χρόνου !!!
Μικρό και τρυφερό fractal
μου θύμησες το τραγούδι που λέει
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε….
Δημήτρης Θ.
SIDE21. Καλέ μου Αιγαιοπελαγίτη σύντροφε.
Είδες? Μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Τελικά δεν μπορεί κανείς μας να ξεφύγει "από τη θάλασσα που σε λίκνυσε και που γυρεύεις.."
Οι εσπερινοί των κυμμάτων και τα ΑΥγουστιάτικα απόδειπνα φορούν τα φτερά των ανέμων και μας πέρνουν στις ράχες τους..
Έτσι μάθαμε να ταξιδεύουμε
Όσο για την παρατεταμένη αναπόλυση της παιδικής αθωότητας, πράγματι δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν είναι ευχή η κατάρα...
Νάσαι καλά σύντροφε. Χαιρέτα μου τον αγέρωχο Κέρκη...
Καλέ μου SALTATEMPO
Τέλειωσαν οι διακοπές σου?
Εύχομαι καλό χειμώνα σε σένα και την οικογένειά σου.
Από τον Σεπτέμβριο θα αρχίσουν και οι δικές μου μετακινήσεις ανα την επικράτεια.
Το υπέροχο αυτό τραγούδι έρχεται πολύ συχνά και στο δικό μου μυαλό. Το θυμίζουν ένα σωρό πράγματα που κοιτάζει κανείς είτε με τα μάτια του σώματος είτε με τα μάτια της ψυχής..
Τί ωραία φωτογραφία fractal!
Βιβλιοφάγος ο Αντωνάκης!
Είδες όμως αυτά τα βλέμματα. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια! Μπορεί όμως να περίμενε την υποστήριξη σου... "Υποστήριξε με εσύ τώρα και όταν σε φωνάξει η δικιά σου μαμά, θα σε κρύψω εγώ"...:))
Συμφωνώ απόλυτα Μάνο..
Φεύγω ... Πάω να κρυφτώ..
Στις αραχνιασμένες σπηλιές του ουρανού.
Δεν ξέρω αν ο μικρός Γιωργάκης θα μπορούσε να αναγνωρίσει ένα fractal .... ίσως ακόμη δεν έχει αποκτήσει την αίσθηση εκείνη που απαιτείται ...που κερδίζεται μόνο από ανάλογες εμπειρίες .
Το σίγουρο όμως είναι ότι θα αναγνώριζε μια όμορφη κι ευγενική ψυχή .... τα παιδιά απαλαγμένα από τύψεις κι ανησυχίες ζούν μόνο στο παρόν κι έχουν θαυμάσια εικόνα γι αυτό που συμβαίνει γύρω τους ...και για τα πρόσωπα που κινούνται στον χώρο τους .
Και ίσως πραγματικά να μην χρειαζόταν την ιστορία του πυθαριού .... είναι τόσο πολλά και τόσο απρόσμενα τα ερεθίσματα που θα συναντήσει στη ζωή του ,που είναι τουλάχιστον εγωιστικό να πούμε πως η πορεία του μπορεί να καθοριστεί από μας ....αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν θα πρέπει να προσπαθούμε να περνάμε στα καιδιά μας τις αρχές και τις αξίες μας .... αλλά να αφήνουμε και χώρο , έχοντας στο βάθος του μυαλού μας ότι κι εμείς δεν είμαστε αλάνθαστοι .... κι ότι αυτά θα πρέπει να μας προσπεράσουν καθώς πολλοί "δάσκαλοι" θα εισβάλουν στη ζωή τους.
Καλό βράδυ απειροελάχιστο μικρό σωματίδιο ... όλα τα βράδια εκεί είναι όμορφα .
kryos
To fractal είναι απολύτως σίγουρο πως ο Γιωργάκης το αναγνώρισε.
Όταν κοιτάς τους άλλους ίσια στα μάτια, ποτέ δεν κάνεις λάθος.
Ποτέ!
Δεν του χρειάζεται καμιά άλλη εμπειρία για να αναγνωρίσει το fractal εκτός από τηνν εμπειρία που μεταφέρουν τα μάτια του.
Για το παρόν λες ε..
Ε .... αυτό το παρόν είναι που δεν θέλω να μας πληγώνει.
Συμφωνώ απόλυτα πως πρέπει να αφήνουμε πολύ χώρο στην ψυχή των παιδιών για να εισχωρήσει το καινούριο. Όμως ξέρω πως τα παιδιά μπορούν να αποστάζουν μέσα τους τις ιστορίες του πυθαριού, και να κρατούν από αυτές ότι τους χρειάζεται..Πολλές φορές μας εκπλήσει το πως χειρίζονται τις αποθηκευμένες αυτές ιστορίες.
Πιθανόν και οι δάσκαλοι που θα τα πλησιάσουν να έχουν κάποια σχέση μικρή ή μεγάλη με τις ιστορίες του πυθαριού.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου krye
Τα βράδυα είναι πράγματι όμορφα με τη συντροφιά των τριζονιών.
Κάνει κρύο όμως.
Το μέχρι απελπισίας κολύμπι κουράζει πολύ τους μυς και μουδιάζει τα νεύρα.
Χρησιμοποιώ το κολύμπι όπως οι αλκοολικοί το οινόπνευμα..
Έτσι τα βράδυα τουρτουρίζω κάτω από ένα ουρανό, που απαιτεί να με απορροφήσει με την τρομερή έλξη του.
Δεν σου κρύβω πως παλεύω πολύ, πάρα πολύ για να του αντισταθώ.
Και δεν έχει σημασία που δεν φαίνεται πως είμαι ασυνεπής.
Μέσα μου γίνομαι κάθε δευτερόλεπτο
Πολύ ωραία ιστορία και σε παραδέχωμαι που διαβάζεις ακόμα.
Ο Γιωργάκης όταν μεγαλώσει θα μπορεί να εκτιμάει την ιστορία του κάθε πυθαριού που θα συναντάει.
Καλησπέρα Ιωάννη..
Ευχαριστώ για την επίσκεψη
Ευλογημένη είσαι, αφού μπορείς και κρατάς μέσα σου το Φράκταλ των δέκα χρόνων.
[Άσχετο αλλά σημαντικό: σβήσε αυτό το σχόλιο με τα κινέζικα, τέσσερα σχόλια πάνω από το δικό μου. Είναι spam και τα links που δίνει ίσως είναι επικίνδυνα.]
Συμφωνώ με την "Απονενοημένη Νοικοκυρά". Προσωπικά όταν μου έρχονται στο gmail τα κάνω "Αναφορά ανεπιθύμητων".
Μας εφερες πίσω νομίζω το μικρό μας εαυτό ...εμένα πάντως εκει με γύρισες...στο χωριό...πριν πολλα πολλα χρόνια.
Να εισαι καλα
Kαλησπέρα. Ναι όλοι εκεί γυρίζουμε κάποτε-κάποτε.
στα χρόνια της Αθωότητας. Ευτυχώς που ζουν στη μνήμη μας.
Ευχαριστώ που ήρθες.
Δημοσίευση σχολίου