Έσπασε το κλαδί που πάνω του, τον είχαν δέσει.
Το πήρε μαζί του και.... έφυγε.....
Βαρέθηκε τη σιγουριά και την άνεση του καναπέ.Έφυγε. Τώρα μας κοιτάζει από ψηλά.
Φεύγουν....
Και εκείνοι που είχαν καταφύγει σε μια ΄θαλασσινή σπηλιά ..έφυγαν...
...Έφυγαν και εκείνοι που οχυρομένοι μέσα στο κάστρο τους, αγνάντευαν αιώνες το πέλαγος.
Ζηλεύω τα πουλιά που φεύγουν...
Δεν μπορώ άλλο .. Πρέπει να σηκώσω τις αραχνιασμένες μου άγκυρες
Να φύγω όσο γίνεται πιό μακρυά....
Να φύγω...
51 σχόλια:
Tην τάση φυγής όλοι την έχουμε μέσα μας και συνήθως όταν έχεις το ζιζάνιο να μην βρίσκεις ''σαλαγιασμό''...
Ακόμα κι ο γάϊδαρος τα μάζεψε κι έφυγε...
Καλησπέρα fractal
http://www.youtube.com/watch?v=WIe-W5wNb9c&feature=fvw
Όπου φύγει φύγει δηλαδή...
Φρόντισε όμως να είσαι πίσω για την κάλπη :)
φεύγω....
θα φύγω...
καλό μου φράκταλ...
στη σπηλιά ήμουν κι εγώ, εκεί στη θάλασσα και φεύγω...δεν με χωράνε ούτε τα κάστρα φέτος.
χιλιάδες φεύγω.
και ναι, είναι και η πρόσκλησή σου...και με τιμάς και ναι, αν δεν φύγω....
:-)
Καλησπέρα ΑΓΟΝΗ
Ναι έχουμε την τάση φυγής. Κάποια στιγμή όμως γίνεται επιτακτική.
Είναι οι στιγμές που πρέπει να επιλέξει κανείς αν θα φύγει ή θα χαθεί.Είναι οι στιγμές που η ψυχή πεταρίζει βασανιστικά...και ζητά ότι δικαιούται.
Ανώνυμε σε ευχαριστώ για το όμορφο τραγούδι.
Μια συντροοφιά στην αναχώρηση.
Κάνει ψύχρα.
Ήρθε το Φθεινόπωρο νομίζω.
Και το Φθεινόπωρο είναι πολύτιμοι οι άγνωστοι φίλοι και συνοδοιπόροι.
Kaλησπέρα Μάνο.
Μάλλον δεν θα γυρίσω.
Και ίσως για το λόγο αυτό να φύγω ακόμα πιό μακρυά.
ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ
Έσβυσες και τη φωτιά.
Σημάδι πως δεν θα ξαναγυρίσεις.
Και όμως εγώ θα σε περιμένω.
Fractal με τη φυγή δε λύνονται τα προβλήματα.Πρώτα τα αντιμετωπίζουμε και μετά σηκώνουμε άγκυρες.Να είναι τα πανιά μας και το σκαρί μας λεύθερα για νέα ταξίδια.Βάστα... θα έρθουν και καλύτερες μέρες.Θα δεις... Σε φιλώ και σε σκέφτομαι.Πάντα.Την καλημέρα μου!
Το συντομότερο θα έλεγα. Γιατί ο χρόνος είναι λιγότερος απ' ό,τι δείχνει. Το κάστρο, όλες αυτές οι σωριασμένες πέτρες, η περιτριγυρισμένη σου αυλή μ' αυτές τις πέτρες σου κρύβει τελικά τη θάλασσα. Πρέπει να σηκωθείς ψηλότερα, να πετάξεις πάνω απ' αυτά τα χαλάσματα, μπροστά. Πέτα.
Φιλιά πολλά.
Αύριο κιόλας.
Για πού το έβαλες καλό μου fractal, και που θα μας αφήσεις εμάς μόνους. Όπως ξέρεις τα κάστρα δεν κουνιούνται, δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Πάντως έχεις δίκαιο πρέπει να πάρεις τις αποφάσεις σου και μη μετανιώνεις ποτέ γι’ αυτό που κάνεις. Πολλά φιλιά gskastro
θα ξανάρθουν όμως!
και αυτό δεν είναι απειλή. είναι υπόσχεση!
Αγαπημένε μου ΓΙΑΝΝΗ
Μου φαίνεται απίστευτο που μπορείς να μιλάς έτσι. Να είχα λίγο από τη δύναμη της ψυχής σου!
Να πέταγα, λέει, πάνω από τους πύργους και τα κάστρα. Να ξεπερνούσα τη βαρύτητα. Η να μπορούσα να γίνω ένα πραγματικό fractal στο στερέωμα.. Πόσο τολμηρά είναι τα όνειρα..Η μήπως λείπει από μένα η τόλμη..Νομίζω πως είναι αυτό. Υπήρξα εξαιρετικά τολμηρό μέσα στο περιφραγμένο με ψηλούς τοίχουυς κάστρο.. Έτσι πρέπει να συμβαίνει..Έξω από τα τείχη..κόλαφος..Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία..πως θα τολμήσω.. Αύριο κιόλας...
Γρήγορα τις βαλίτσες..άδειες κι αυτές.
KASTRO MOY Καλώς όρισες. Γύρισες? Δεν μπήκα στο blogg σου νομίζοντας ότι έλλειπες ακόμα
Μας έφερες φωτογραφίες?
Εσύ λες πως δεν κινούνται τα κάστρα?
Μακάρι να είμουν ένα τέτοιο αεικίνητο κάστρο.
Φιλιά για σένα και την καστροοικογένεια.
tovene592
Καλώς σε ξαναβρίσκω tovenito.
Πολλές φορές οι ευχές γίνονται απειλητικές και ανάποδα..
Η φυγη πολλές φορές κρύβει αδυναμία και ανασφάλεια ομως...
Καλό Σ/Κ να εχεις
Αρης
Όλοι νομίζω έχουμε ...
πιο λίγο ή πιο πολύ
τη λαχτάρα,το ένστικτο του δραπέτη !!!
Συνήθως όμως αυτό απ' το οποίο θέλουμε
να ξεφύγουμε βρίσκεται μέσα μας ...
Το κουβαλάμε όπου κι αν πάμε μαζί μας ...
Καλό σου ταξίδι !!!
Fractal μου δεν πήγα πουθενά. Ήταν να πάμε με τον Σπύρο στην Αίγυπτο για να μετρήσουμε κάποιο πλοίο, αλλά τελικά πήγε μόνο ο γιος μου με ένα συνάδελφό του. Μέσα στην ατυχία μας ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί. Το πλοίο κόπηκε την ώρα που ο Σπύρος ήταν επάνω και σαν αποτέλεσμα χάσαμε όλα μας τα μετρητικά όργανα, ευτυχώς όμως ο Σπύρος με όλο το πλήρωμα γλύτωσαν. Θα τα πούμε και τηλεφωνικά. Πολλά φιλιά gskastro
Fractal μου δεν πήγα πουθενά. Ήταν να πάμε με τον Σπύρο στην Αίγυπτο για να μετρήσουμε κάποιο πλοίο, αλλά τελικά πήγε μόνο ο γιος μου με ένα συνάδελφό του. Μέσα στην ατυχία μας ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί. Το πλοίο κόπηκε την ώρα που ο Σπύρος ήταν επάνω και σαν αποτέλεσμα χάσαμε όλα μας τα μετρητικά όργανα, ευτυχώς όμως ο Σπύρος με όλο το πλήρωμα γλύτωσαν. Θα τα πούμε και τηλεφωνικά. Πολλά φιλιά gskastro
...θάψε τoους σπόρους της θλίψης σου και πέτα Fractal ..."ο ουρανός δικός σου κι η θάλασσα στα μέτρα σου"!!!
http://www.youtube.com/watch?v=Z4Oy2GzkNGY&feature=related
Φύγε, πέτα, όσο ακόμα έχεις φτερά.
Η σκέψη μας θα είναι μαζί σου.
Φύγε, πέτα, όσο ακόμα έχεις φτερά.
Η σκέψη μας θα είναι μαζί σου.
Αγαπητό μου fractal,
Θα πρέπει να σου πω κι εγώ ότι άν το θέλεις, να φύγεις, να είσαι ελεύθερο και μακάρι εκεί όπου αγαπάς να πας κι εκεί να ευτυχείς.
Βέβαια νομίζω ότι όπως μας χάρισαν φτερά στη ψυχή και στη σκέψη για να πετάμε, μας χαρίστηκαν και μυστικές κεραίες, πυξίδες και οδηγοί αστέρια, για να νοσταλγούμε και να επιστρέφουμε στα δικά μας, όπως τ' αποδημητικά πουλιά.
Πάντως όπου και να πας, δεν θα χαθούμε ε; (και μόνο που πέρασε αυτό από το μυαλό μου, ήρθε κάποιο σφίξιμο ) Έχω πια συνηθίσει την παρεούλα σου:)))
Αγαπημένο φράκταλ καλησπέρα μετά από πολύ καιρό...
Κάθε φυγή και αναχώρηση είναι μια νομοτελειακή αντίδραση του ανθρώπου στην ελπίδα που ξεπροβάλει σαν ηλιαχτίδα σε σκοτεινή κάμαρα... Κοιτάζουμε το φως (την ελπίδα) και σπεύδουμε προς τα εκεί γνέφοντες κι εμείς στο νεύμα του...
Οι άλλοι τόποι οι μακρινοί, δεν είναι παρά το σκηνικό προβολής του ίδιου εαυτού μας, και του φορτίου που φέρουμε... Σαν γραικοί, φυσικά ξαρμάτωτοι μοναχικοί καβαλάρηδες... (Ίσως για αυτό και πάντοτε θεωρούσα τον Δον Κιχώτη σαν βαθιά ελληνικό έργο).
Τα ταξίδια μας μικρές Οδύσσειες, καθώς και εμείς σαν τον Οδυσσέα είμαστε έτοιμοι να θαμπωθούμε από τις απατηλές λάμψεις και να μαγευτούμε από τα τρυκ των σύγχρονων Κίρκεων.
Τελικά πάντα μεστώνει μέσα μας ο νόστος και θέλουμε να επιστρέψουμε σε κάτι που και αυτό εν τη απουσία μας έχει αλλάξει και έχει μεταβληθεί σε κάτι άλλο που πλέον δεν χωράει στην κασέλα που αφήσαμε στη σοφίτα...
Κι αν φύγεις πάρε μαζί σου ότι όμορφο και βάλτο στην πραμάτεια που θα επιδεικνύεις εκεί έξω... Μην γελαστείς και νομίσεις για θησαυρούς τα απαστράπτοντα λαμπιόνια και τις λουσάτες κεφαλές που ποτέ δεν πόνεσαν ούτε ένιωσαν τον πόνο της ξενητιάς... Αγνόησε και άστους να θαφτούν στην ξιππασιά τους... Οι άνθρωποι έχουν το φώς και το θησαυρό τους... στις πραμάτειές των... εκείνες που κουβαλούν στον νου και στα βιβλία τους...
Όσο για κείνους που μενουν πίσω, μην βαρυθυμείς... κι αυτοί θα φύγουν... Μόνο όταν φύγει κανείς θέλει να γυρίσει στην Πατρίδα του και αυτήν λογίζει ως τέτοια... Αν ποτέ δεν φύγει, θα αναζητεί πάντοτε πατρίδα....
Φοβάται ο άνθρωπος να μην χαθεί ... να μην μείνει μόνος ...να μην έχει που να ακουμπήσει τον εαυτό του ... λες και μπορεί να τον ακουμπήσει αλλού .
Φόβος εαυτού .... και η ευθύνη του ταξιδιού δεν μπορεί να μετατεθεί εύκολα σε άλλον .... κανείς δεν θα πολεμήσει τον φόβο σου για σένα .
Ίσως θα έπρεπε όλοι να φεύγουμε συνέχεια , μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσουμε συνειδητά τον τόπο που θα στεριώσουμε ... μέχρι τη στιγμή που θα μας το ζητήσει αυτό ο πυρήνας μας ... τότε και μόνο από επιλογή , μπορείς να βρεις απάγκιο .
Να έχεις μια υπέροχη μέρα αγαπητό μου fractal .
Φιλιά !!!
Aristodimos
Συμφωνώ.
Πολλές φορές.
Όχι όλες.
Side21
Είναι μέσα μας. Το ξέρω.
Κουβάρι αξεδιάλυτο.
Και η άκρη χαμένη στον στροβυλισμό των υποχρεώσεων και των "πρέπει".
Ίσως από μακρυά να είναι πιό εύκολα ορατή η αρχή.
Ίσως αν καταφέρει κανείς να βγει έξω από την εμπλοκή..
Ή, ισως αν καταφέρει να μικρύνει τον όγκο της.
Ίσως πάλι, αν καταφέρει κανείς, να κάνει αγώγημη την εμπλοκή στα συστατικά που την συνθέτουν.
Χρειάζεται χρόνος.
Ίσως ο χρόνος μιας ζωής.
Ή εκτός αν η φυγή λειτουργήσει σαν φωτιά..που θα φέρει την κάθαρση, αλλά και θα σε κάψει..
Διαλέγεις και παίρνεις
KASTRO
Τα δύσκολα για τα κάστρα, που μηδενίζουν την αποτελεσματικότητα των πολιορκητικών μηχανών.
Ψηλά το λάβαρο. Εσύ ξέρεις πως.
Φιλιά.
dimitrisp(se xrono enestota
Κάπου -κάπου (και περισσότερο το Φθεινόπωρο) λέω, πως νιώθει κανείς την ανάγκη να κουρνιάσει κάπου. Το βλέπω από τα πουλιά που έρχονται κατά σμήνη στην αυλή μου...
Καμιά φορά συμβαίνει, αυτό το κάπου να είναι γεμάτο αγκάθια.
Και αυτά τα αγκάθια μεγαλώνουν και σκληραίνουν όλο το καλοκαίρι, έτσι ώστε το Φθεινόπωρο είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν κάθε ευαισθησία έμψυχων ή άψυχων, με επιθετική διείσδηση σε ψυχές και σώματα.
Ακόμα και τα fractalς εξ ίσου με τα τρεχαντήρια, θα έλεγα, αντιμετωπίζουν προβλήματα χώρου για να κουρνιάσουν. Μα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Μου λείπουν τα τραγούδια σου.
Στήνω αυτί αλλά δεν "πιάνω" ήχο.
Καλό απόγευμα.
Καλημέρα καλό μου fractal
Όπου και αν ταξιδεύεις….
να έχεις ήρεμες θάλασσες
Δημήτρης
Απονενοημένη Νοικοκυρά
Ευχαριστώ καλή μου.
Κάποια στιγμή ο εαυτός μας, θα μας εκδικηθεί που δεν το κάναμε.
Ο δικός μου έχει αρχίσει ήδη να εκδικείται.
Άστρια
Τα λόγια μου δίνουν πάντα την αίσθηση της πορείας κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό. Δεν ξέρω αν, το να έχω αυτή την αίσθηση, με προδιαθέτει το όνομά σου αλλά πιστεύω πως και εσύ δεν διάλεξες αυτό το όνομα τυχαία. Μάλλον είναι αυτό που σε αντιπροσωπεύει.
Κάποτε είχαν πει στον Καστοριάδη (θέλοντας να τονίσουν την πνευματική φτώχεια της σύγχρονης Ελλάδας) πως "η γλαύκα΄πέταξε μακρυά από την Αθήνα".
Εκείνος τότε όλο απορία ρώτησε "και που πήγε?"...
Εδώ και αρκετό καιρό βιγλίζω από τις ντάπιες του κάστρου μου, προσπαθώντας να χαράξω πορεία.
Η επίγνωση της γνώσης του εαυτού μου, από τη μιά και του κόσμου, και των πραγμάτων γύρω μου, από την άλλη, είναι τόποι μη συμβατοί.
Θα μου πεις "ζητάς πέταγμα εκ του ασφαλούς"
Όχι ζητώ πέταγμα με περιεχόμενο.
Δεν με φτάνει μόνο η αιτία.
Ναι ΑΣΤΡΙΑ μην το ξεχνάς. Και εγώ έχω ανάγκη από τη συντροφιά σου.
Άστρια
Τα λόγια μου δίνουν πάντα την αίσθηση της πορείας κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό. Δεν ξέρω αν, το να έχω αυτή την αίσθηση, με προδιαθέτει το όνομά σου αλλά πιστεύω πως και εσύ δεν διάλεξες αυτό το όνομα τυχαία. Μάλλον είναι αυτό που σε αντιπροσωπεύει.
Κάποτε είχαν πει στον Καστοριάδη (θέλοντας να τονίσουν την πνευματική φτώχεια της σύγχρονης Ελλάδας) πως "η γλαύκα΄πέταξε μακρυά από την Αθήνα".
Εκείνος τότε όλο απορία ρώτησε "και που πήγε?"...
Εδώ και αρκετό καιρό βιγλίζω από τις ντάπιες του κάστρου μου, προσπαθώντας να χαράξω πορεία.
Η επίγνωση της γνώσης του εαυτού μου, από τη μιά και του κόσμου, και των πραγμάτων γύρω μου, από την άλλη, είναι τόποι μη συμβατοί.
Θα μου πεις "ζητάς πέταγμα εκ του ασφαλούς"
Όχι ζητώ πέταγμα με περιεχόμενο.
Δεν με φτάνει μόνο η αιτία.
Ναι ΑΣΤΡΙΑ μην το ξεχνάς. Και εγώ έχω ανάγκη από τη συντροφιά σου.
NIKIPLOS
Kαλώς όρισες πίσω, στην έστω προσωρινή σου πατρίδα.
Έχω διαβάσει αρκετές φορές το κείμενό σου. Αν δεν σου έχω απαντήσει μέχρι τώρα, είναι γιατί αυτό τον καιρό αρνούμε να σκεφτώ.
Και τώρα δεν ξέρω τι να σου γράψω, μα θα το επιχειρήσω μιά και δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία μου, να σου αραδιάσω μερικές σκόρπιες και ασύνδετες σκέψεις..
Μόλις γύρισα από μια πολύ κοπιαστική περιπλάνηση που ξεκίνησε αρκετά νωρίς.
Πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να κολυμπήσω μέχρι απελπισίας. Μέχρι που να νιώσω πως παραδίνομαι στα κύμματα.
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να περπατήσω μέχρι απελπισίας, να παραδοθώ στον αέρα που φυσά πολύ δυνατά σήμερα από το πρωί.
Και αυτό έκανα.
¨Είπα να πάρω μαζί μου τα πιό απαραίτητα. Δεν ήξερα που θα με βγάλει ο δρόμος..
Μια φωτογραφική μηχανή, τηλέφωνο, λίγα παξιμάδια, και νερό... Πήρα και μέσα στο μυαλό μου το κείμενό σου. Πέρασα από τον κάμπο και έκλεψα από τα πουλιά τα μικρά τσαμπιά των σταφυλιών που τους αφήνουν οι χωριανοί μετά τον τρύγο. Μάζεψα και μερικά σύκα. Σπάνια και που, έβρισκα και κανένα αμύγδαλο που δεν είχαν μαζέψει οι χωριανοί και δεν είχαν βρει οι κουκουβάγιες και τα ποντίκια...Περπάτησα περίπου πέντε ώρες μέχρι να παραδοθώ.
Είχα ένα υπέροχο γεύμα κοντα στη θάλασσα. Ήθελα να μοιραστώ τη γεύση του. Έτσι πήρα τηλέφωνο ένα φίλο, χωρίς να πω το όνομά μου.
Εκείνος γνώρισε τον θόρυβο της θάλασσας. Κατάλαβε που είμουν. Κατάλαβε ποιός τηλεφωνούσε.
Θυμήθηκα τον τρόπο που ο Ευκλείδης (ή ο Θαλής, δεν θυμάμαι καλά) προσδιόριζε την ισότητα. Με την απόλυτη ταύτηση και εφαρμογή των δύο σχημάτων. Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως έχω πατρίδα.
Κάποιοι με αναγνωρίζουν από τους ήχους εκείνης της θάλασσας.
Μια φιγούρα που προσδιορίζεται από ήχους..΄Βλέπουμε καμιά φορά τους ήχους και ακούμε τις εικόνες.
Κάπως έτσι πορεύονταν νομίζω και ο Δον Κιχώτης..Προσηλωμένος στις εικόνες που άκουγε η ψυχή του.
Η φυγή Του Δον Κιχώτη μου ταιριάζει καλύτερα από όλλες τις φυγές...
Η φυγή που θα πάρω μαζύ μου μόνο τους ήχους της θάλασσας, και τις εικόνες της ψυχής μου..
Νίκιπλε ευτυχώς γύρισες.
KRYE
Να σου ευχηθώ και εγώ καλό απόγευμα...
Αν και είμαι λυώμα από την κούραση (όπως ίσως είδες στο σχόλιο που άφησα στο Νίκιπλο) και πιθανόν οι σκέψεις μου να έχουν σχέση με αυτή την κούραση, εν τούτοις θα μπορούσα να πω ότι έχεις δίκιο μόνο σε ότι αφορά τον φόβο της μοναξιάς. Υπάρχει όμως το αντίπαλος δέος του φόβου για το άγνωστο που εξισορροπεί τους φόβους..
Νομίζω πως η φυγή είναι μιά απονενοημένη πράξη απελπησίας.
Ακόμα και αν δεν πραγματοποιηθεί ποτέ, η απόφασή και μόνο να φύγεις, σε έχει εκτινάξει μακρυά, πολύ μακρυά.
ΔΗΜΗΤΡΗ καλέ μου saltatempo
Μιά μακρόχρονη βόλτα στη βόρεια Ελλάδα που θα συμπεριλαμβάνει και κάποιες υποχρεώσεις (παρουσίαση καινούριου μου βιβλίου και μουσικής του τόπου μου με κείμενά μου και διάφορα άλλα γεγονότα,) θα συνοδεύεται από τις ευχές σου.
'Οπως πάντα θα μου είναι πολύτιμες.
Όμως πιστεύω δεν θα χαθούμε..
φιλιά
δεν θα σου δώσω συμβουλές... είμαι σίγουρη αργά η γρήγορα θα βρεις τον τρόπο και τον δρόμο.. αυτά συμβαίνουν στους ανθρώπους.. αγάπη και ευχές αφήνω στο κατώφλι σου και θαυμαστικά !!! για την ανάρτησή σου..
Υ.Γ. και εύχομαι να μην εννοεις ότι θέλεις να φύγεις και απο εδώ..
truly lovely, you photos have such beauty... lovely blog you have (0: PEACE. LOVE.
Mια καλησπέρα,μια αγκαλιά κι ένα ματσάκι ανεμώνες... Για να είσαι ήσυχη.Φιλιά fractal μου!
ΣΤΑΓΟΝΟΥΛΑ.
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε βρε.
Νισάφι πιά!
Ένα αλάνι είμαι καλή μου.
Συνέχεια στους δρόμους.
Και τι δρόμους..
Αν ήξερες χθες μέχρι που έφτασα!!
Ο Τρόπος είναι γνωστός.
Καμιά μηχανική υποστήριξη.
Νάναι καλά τα ποδια μου.
Ευχαριστώ για την αγάπη σου .
Την έχω ανάγκη.
Ούτε στην ολονύκτια ανάγνωση της Οδύσσειας σε είδα.
Εκεί πιά περίμενα πως θα σε έβλεπα.
Κοίταζα τους ανθρώπους ψάχνοντας για σένα.
Φιλιά και από μένα.
Πέρασες από την ΠΥΞΙΔΑ?
Είδες το βιβλίο με τους παλιούς χάρτες? Σου άρεσε?
AZA.
Αν το fractal είναι σίγουρο πως το αγαπούν...
Μπορεί να κάνει θαύματα.
Όποιος δεν ακολουθεί την ψυχή του την χάνει.
καλό δρόμο όπου σε πάει.
Πάλι φεύγεις; Κατακαθισμό δεν έχει ο κ.... σου. Fractal θα μου πεις...Τί να περιμένει κανείς...
Τελικά οι διακοπές τελείωσαν και δεν βρεθήκαμε και για φέτο...Καλό χειμώνα. Φιλιά.
Υ.Γ. Πολύ καλές φωτο!
Ξωτικό.
Τίποτα και κανένας δεν είναι πιό σημαντικός και πιό στοργικός οδηγητήης, από την ψυχή.
Και είναι το μοναδικό ταξείδι που αξίζει να καταθέσει κανείς τη ζωή του...Το ταξείδι μέσα στο συνηδητό γιγνεσθαι. Μα η αφετηρία γιαυτό το ταξείδι είναι τόσο πολύ μακρυά. Πέρα από τις συμπληγάδες.. Για τις σειρήνες δεν γίνεται λόγοος. Είναι πολύ εύκολο να τις προσπεράσεις όσο εύκολο είναι και να σε ξεγελάσουν.
ΑΓΓΕΛΙΚΟΫΛΑ..
Τι κάνεις βρε, Πως να σου συγχωρήσω τα τόσα σφάλματα καρδιά μου?
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι...χωρίς κρασάτο κόκκορα, χωρίς φασαρίες και χαχανιτά...
Χορτάριασε και η αυλή μου..
Κάθε μέρα μαζευω ένα πανέρι γιασεμιά χωρίς αποδέκτη.
Και οι λεμονιές είχαν μαζέψει του κόσμου την βροχή και δεν ήξεραν σε ποιόν να την χαρίσουν.
Για τούτα και για εκείνα και για πολλά ακόμα άλλα, έφυγα.. Με πορεία αντίστροφη των αποδημητικών..
Προς βορράν..Υπάρχουν πολλά που έχουν να γίνουν εκεί.. Φρόντιζε να ακούς ραδιόφωνο της ΕΡΑ3
Αν ποτέ περάσω από Αθήνα είσαι για βυζαντινό καφέ?
'Ομορφες φωτογραφίες1
Και η παρουσία σου εδώ επίκουρε.
Κάποτε είχα το μικρόβιο του φευγιού κι εγώ. ταξίδευα σε κάθε ευκαιρία, έξω από τη χώρα, προσπαθώντας να ανακαλύψω πώς ζούν οι άλλοι. 'Ενας χρόνος ζωής έξω από την Ελλάδα μου άλλαξε τη διάθεση. Από τότε βγαίνω έξω από τα σύνορα μόνο όταν είναι επαγγελματική ανάγκη. Τις Ελληνικές γωνιές τις επισκέπτομαι όποτε μπορώ. Και τις φωτογραφίζω, με όσο μεγαλύτερη αγάπη.
Δημοσίευση σχολίου