.
Η εμμονή της λατρείας του βασιλειά Ήλιου
Τα αγγάθια, (που παρ όλα αυτά, κάποτε υπήρξαν αχτίνες), με εκδικήθηκαν.
Απεγκλόβισαν τους πύρινους σπόρους, που με διαπέρασαν βιαστικά μα βίαια, τούτο το καλοκαίρι.
Ένα μικρό ξάφνιασμα, σε μια μαγεμένη θάλασσα, με δωροδόκισε .
Να κάνω όνειραγια το κενό ..
για την αυλή μου
και για τα ταξείδια μου....
Ύστερα Φθεινοπώριασε..Τα σύννεφα φάνηκαν στην κορυφογραμμή
Είπα να γυμνωθώ. Να με ποτίσει η βροχή. Να λάμψω στην άκρη του μονοπατιού σαν νιόβγαλτο χορτάρι.Να μοσχοβολίσουν τα μαλιά μου θυμάρι και μαστίχι.
Να προκαλέσω με λαγνεία τα ασήμαντα σκαθάρια..
Και η βροχή δεν άργησε .
Τώρα κοιτάζω τους νερόλακους και βλέπω την ψυχή μου.Μια μικρή λίμνη με α ρ α ι ό διάλυμμα αίματος, ίσα-ίσα αντικατοπτρίζει μια αστήρικτη μα κεφαλαία ΕΛΠΙΔΑ .
34 σχόλια:
οι εγγραφές σου τελευταία αγαπημένο fractal βγάζουν παράπονο θλίψη πόνο...
άσε τη βροχή να σου φρεσκολούσει την ψυχή...είναι τόσο όμορφα στο νησί όταν βρέχει...όλα μυρίζουν όμορφα!
Μου άρεσαν πολύ οι τελευταίες σου φράσεις.
Την καλησπέρα μου!
Φρακταλ γεια σου και χαρα σου...τι γινεται; με χαρα παντως βλεπω οτι διατηρεις ακομα το χαμογελο και την αισιοδοξια σου και αυτο με κανει χαρουμενο..οι φωτογραφιες σου εκτος απο πανεμορφες εκπεμπουν αχτινες αισιοδοξιας και ελπιδας και αυτο ειναι το πιο σημαντικο απ' ολα.
σου ευχομαι ναχεις ενα καλο χειμερινο ηλιοστασιο..
ο φιλος σου
γιωργος καππα
fractal έχουμε συναντηθεί πριν μια δεκαετία στο Μαρούσι.. Ήμουν στο νησί τώρα.. σου υπόσχομαι όταν θα ξανάρθω, θάρθω να σε βρώ και ίσως έρθω πάλι σύντομα.. Μου λείπει ο τόπος μου πολύ.. Νάσαι καλά..
Ευτυχώς εκτός απο συμπληγάδες και σειρήνες, υπάρχει και ο ήλιος η βροχή και η θάλασσα που βοηθούν να αναγεννιούνται οι ψυχές σα νιόβγαλτα βλαστάρια ,και να ξαναφυτρώνουν αραιές έστω μα κεφαλαίες ΕΛΠΙΔΕΣ.
ΑΓΟΝΗ.
Ακουμπούμε εδώ κάτι, για να ελαφρύνουμε λίγο από το βάρος του.
Ότι δεν μπορούμε να φορτώσουμε στον κόκκορα, το φορτώνουμε στο internet!.
Έχεις δίκιο για τη βροχή.
Και για μετά τη βροχή.
Μοσχοβολά ο τόπος.
Και η θάλασσα.
Η μαγεία της είναι αβάσταχτη.
Το δεύτερό σου σχόλιο, με έκανε να πάρω δρόμους προς τα πίσω. ..Πριν δέκα περίπου χρόνια στο Μαρούσι..Σχεδόν βέβαιο. Αλλά δεν θυμάμαι το γεγονός που μας έκανε να συναντηθούμε..
Ήταν τυχαίο?
Ήταν συνάντηση σε σπίτι?
Η μήπως ήταν στην εκδήλωση για τον μεγάλο θεατράνθρωπο και ηθοποιό που
είχα την τιμή να παρουσιάσω εκεί?
Θύμισέ μου σε παρακαλώ.
Στείλε e-mail. Σε περιμένω.
Φιλιά πολλά
Καλησπέρα καλή μου ΝΕΡΕΝΙΑ.
ΈΤρεξα πίσω στο blogg σου για να σε θυμηθώ και είδα την απάντηση στο σχόλιό μου.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ούτε το όνομα, αλλά ούτε και η φωτογραφία σου. Οι αναγωγές κάπου εστιάζουν.
Και αυτό το κάπου είναι μια ευαισθησία από την οποία πηγάζει και η συναίσθηση ευθύνης στην αποστολή σου. Και από εδώ λοιπόν να σου πώ πως χάρηκα πολύ που συναντηθήκαμε.
Όσο για τα γραπτά μου, μακάρι να μην είχα την διάθεση που με υπαγορεύει να τα γράφω..
ΓΙΩΡΓΗ.... Τι έκπληξη..
Φαίνεται πως η δική σου αισιοδοξία ανταλακλάται σε εμάς, ώστε να τη βλέπεις τόσο ξεκάθαρα...
θα τα καταφέρω λες να σταθώ κάπου κατά τη διάρκεια που χειμάζουν περιπλανόμενοι και μη.
Το βλέπω λίγο δύσκολο..
Και με διάθεση ανατροπής των καθιερωμένων..
Καλοκαίρι κατηφορίζω προς Νότο και χειμώνα ανηφορίζω προς Βορρά..
Πως κάνουν τα αποδημητικά..?
Ακριβώς το αντίθετο..
Καλό μου ΞΩΤΙΚΟ..
Ναι είναι και οι ελπίδες. Δεν πρέπει να το ξεχνούμε.
Όπως εκείνο το πουλί του μύθου της Αργοναυτικής εκστρατείας..Πέρασε, είπανε,τις συμπληγάδες, την τελευταία στιγμή. Μόνο η φτερούγα του τσακίστικε. Και πέταξε μακρυά, πέρα από τον μαύρο πόντο..
Που να κούρνιασε άραγε?
Από τότε ποτέ και κανένας δεν το ξανάδε ούτε άκουσε κάτι γιαυτό.
Όλοι ασχολήθηκαν ύστερα, με το χρυσόμαλλο δέρας.
Να σου πω fractal ότι διάβασα αυτή την ποιητική γραφή πολλές φορές; να σου πω ότι αντέγραψα κάθε γραμμή της (γιατί ανάμεσα ήταν φωτογραφίες) για να την αποθηκεύσω;
ε, να σου πω τότε ότι και λίγο δάκρυσα:)
και ότι λάμπεις υπέροχα στην άκρη του μονοπατιού!!
ελπίδα για ποιο πράγμα?
να σου πω ότι ρίγησα..
να σου πω ότι αναστέναξα..
να σου πω ότι σε ένιωσα..
να σου ξαναπώ ότι καμιά ιστορία που ευωδιάζει ψυχή δεν είναι ασήμαντη..
μια αγκαλιά απο μένα για σένα με αγάπη..
ΑΣΤΡΙΑ.
Ο ίδιος ο λόγος ομολογεί:
"Εγώ εδώ σταματώ, αλλά ο νους μπορεί να προχωρήσει".
Και πράγματι πρέπει να προχωρήσει ο νους. Εκεί που ο λόγος δεν φτάνει μπορεί να φτάσει ο νούς και να μπει σε λαβύρυνθους που θα περιπλανηθεί πολύ για να συναντήσει τον λόγο, αν υποθέσουμε πως κάποτε θα τον συναντήσει.
Ο Νους ΣΟΥ προχώρησε ΑΣΤΡΙΑ. Ο λόγος ΜΟΥ έμεινε πίσω, πολύ πίσω. Ανήμπορος με μια αναπηρία που μοιάζει αδικαιολόγητη.
Και όμως τώρα ο λόγος μου (αν και ανάπηρος), προσπαθεί να βοηθήσει το νου να βγει από τον λαβύρινθο.
Νομίζω πως θα τα καταφέρει.
ΑΠΟΝΕΝΟΗΜΕΝΗ.
Για το κενό (πως θα γεμίσει)
Για την αυλή (Πως θα ΄φιλοξενίσει ξανά τις πεταλούδες της)
Για τα ταξείδια (που με περιμένουν)
Αγαπημένη ΣΤΑΓΟΝΑ καλώς ήρθες.
Η αλήθεια είναι πως ψύχρανε ο καιρός, καλή μου. Πρέπει να φοράς κάτι ιδιαίτερα το βράδυ...
Εγώ πάντως συνεχίζω τα μπάνια. Δεν μπορώ να αντισταθώ στο κάλεσμα της θάλασσας. Ούτε εσύ φαντάζομαι..
Κολύμπώ μέχρι αυτοκτονίας.(έτσι λέω το μέχρι παράδοσης στα κύμματα κολύμπι)
Μου αρέσει να κάνω τεςτ που με φτάνουν στα όρια.
Το χώμα είναι που μυρίζει πολύ όμορφα. Αλήθεια υπάρχει κάτι που να μην μοσχοβολά στο νησί μας?
Α...δεν σου είπα..η ΑΓΟΝΗ.. το ξέρεις πως είναι πατριωτάκι?
Φιλιά και χίλιες αγκαλιές..
...συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή, να νιώθεις ότι βρίσκεσαι μέσα στα στάσιμα νερά κάποιου νερόλακου...ο ήλιος όμως που καιει και φωτίζει θα βοηθήσει το αραιωμένο διάλυμα αίματος να ανέβει ψηλά...
καινούρια ταξείδια μας περιμένουν και η ζωή πάλι θα χαμογελάσει όταν πια βροχής σταγόνα επιστρέψουμε!
Δημήτρη καλησπέρα.
"Αλήθεινά το λέγεις"
Δανίζομαι τη φράση από ένα τραγούδι του τόπου μου όπου τραγουδά ο επικεφαλής του δετού χορού και όλοι οι άλλοι χορευτές επαναλαμβάνουν σαν χορός αρχαίας τραγωδίας τη φράση "αληθεινά το λέγεις"
Έτσι. Φαίνεται πως η μόνη διέξοδος φυγής από το βαλτωμένο αίμα της ψυυχής είναι η εξάτμιση..
Δεν έχω όμως ιδέα σε πόσους βαθμούς θερμοκρασίας επιτυγχάνεται αυτό.
Μια τέτοια αυλή, με τέτοια θέα
μόνο ασήμαντη δεν την κάνει την Ιστορία!...
:))
Καλημέρα μικρό και τρυφερό fractal
με την ευαίσθητη ψυχή
οι φωτογραφίες γράψανε πάλι
Δημήτρης
Ευχομαι οι νερόλακοι να γίνουν καθρέφτες και να διακρίνεις παντα ουρανούς εκεί οπου οι αλλοι βλέπουν μοναχά λασπόνερα , κι εκει μεσα το Ε της Ελπίδας να φαντάζει πιο φωτεινό και γεμάτο απο τα χρώματα της Ιριδας.
Αρης
Ωραίες φωτογραφίες. Από που είναι;
Καλησπέρα Fegia
χρόνια και ζαμάνια έχουμε να μιλήσουμε.
Είμαι στις σκλειστές μου . Δεν πολυβγαίνω βόλτα, Αν συναντήσω κανένα γνωστό τα λέμε.
Η αυλή είναι μέσα σε ένα κάστρο χτισμένο μεταξύ 1450-1400 μX.
Ασφαλώς θα το ξέρεις. Πολλά αρχιτεκτονικά περιοδικά έχουν κάνει διάφορες δημοσιεύσεις και πολοί συνάδελφοί σου έχουν κάνει εδώ τη διπλωματική τους εργασία..
Αρκετές πληροφπρίες σου έδωσα. Μπορείς να το αλώσεις. Οι πόρτες του δεν κλείνουν πιά.
Λάθος. Fegia To κάστρο είναι χτισμένο μεταξύ 1350 και 1400 μ.Χ.
Αχ αυτός ο δαίμων Ακόμα και στα κάστρα τρυπώνει
Καλησπέρα Δημήτρη.
Θα έχεις τρεχάματα. Καλή δύναμη
Και καλή επιτυχία.
ΑΡΗ Καλώς ήρθες στο φτωχικό μου με ένα πανέρι γεμάτο ευχές.
Ευχαριστώ.
Η φύση χωρίς να είναι έργο τέχνης μπορεί να είναι αντικείμενο αισθητικής και συναισθηματικής νόησης.
Ναι .
Ίσως ένς ιριδίζων κεφαλαίο Ε από την ελπίδα να κάνει τη διαφορά μεταξύ λάσπης και ουρανού..
Χάρηκα που ήρθες.
Δεν θα χαθούμε. Ναι?
ΙωάννηςΚ
Αν προσέξεις τον χάρτη στην ανάρτηση θα βρεις την απάντηση.
Χρειάζεται και λίγο μυστήριο.
Απαγορεύεται η απαισιοδοξία και η παρελθοντολαγνεία.
Ο Καβάφης ήταν σαφής: μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Κι, αλοίμονο, το αραιό διάλυμα αίματος μπορεί πολύ απλά να είναι ...βυσινάδα, ή ακόμα―ακόμα και μια στιγμιαία αντανάκλαση βατόμουρου στο φάσμα της ίριδας. Ένα παγωμένο σφηνάκι, λίγο κόκκινο (μόνο κόκκινο)τραγούδι του Θαλασσινού, η αυλαία.
Προχωράμε ενώ στροφές στροφάλων διαταράσσουν την επικίνδυνη λήθη των καιρών.
Δεν έχουμε καιρό να καταγράφουμε τις απώλειες.
Ταξιδεύουμε με το Σεφέρη κατάστρωμα. Το πλοίο πάντα θα λέγεται Αγωνία 937
FaneZan
Ωπ!!!!! Από που ήρθες? Από τα Αρμόλια? Με την Αρμόζουσα Γη ?
Αφού ξέρεις κάτι για την Αυλαία και για το (κόκκινοτράγουδα) Θαλασσινό κάτι θα ξέρεις και για τα Αρμόλια. Το σφηνάκι βέβαια με αποπροσανατολίζει, αλλά που θα πάει θα βρω τη λύση του μυστηρίου της μάσκας . Θα προτιμούσα παγωμένη βυσινάδα Κάμπου. (Μήπως σου λέει κάτι και αυτό?)
Φίλε καλή μέρα!
Καλημέρα από ολλες και για όλλες τις συγγλίνοουσες των καιρών της διαταραγμένης από τους στροφάλους λήθης.
Διάλεξες για το τιμόνι καλό καπετάνιο.. Αγαπημένο. Τον Σεφέρη
Και η πρώτη εικόνα που μου έφερε στο μυαλό η παρουσία του στο κατάστρωμα της "Αγωνίας" ήταν ότι ανεμίζει και αποκαλύπτει "ένα πουκάμισο αδειανό"
Για την Ελένη της Τροίας...
Ένα πουκάμισο όντως αδειανό..
Έχω και ένα φίλο Τον Γιάννη Πέτσα που έχει ζωγραφίσει ένα πουκάμισο αδειανό. Για να αποκαταστήσει τη αξιοπρέπεια των αδειανών πουκάμισων. Κάπου στις παλιές αναρτήσεις του θα το βρείς.
Δεν είναι όλα τα πουκάμισα αδειανά όσο και αν φουσκώνουν.. Αέρας και λόγια είναι ότι τα φουσκώνει..
Μπορεί να κατάλαβες πόσο με ξάφνιασε και με χαροποίησε η παρουσία σου εδώ.. Νομίζω πως δεν ήρθες από μακρυά. Κάνω λάθος?
Μ' αγγιξε ολο το κείμενο
αφάνταστα...
με συνάντησε...
Κρατω όμως μονο την
ΕΛΠΙΔΑ
Το ιδιο θα ηθελα να κρατησεις κι εσυ....
Σε φιλώ
Ευτυχώς,
γέμισε η αυλή με φεγγάρια...
ένα σε κάθε λακκούβα με βροχόνερα...
Ναι Ρίκη. Εγώ την κρατώ γερά. Εκείνη με αφήνει.
Ευχαριστώ που ήρθες.
Στην αρχή του καλοκαιριού έιμουν στην κρήτη.
Αν είχαμε γνωριστεί τότε μπλογγικά σίγουρα θα είχαμε πολλά να πούμε από κοντά. Θα ξανάρθω όμως. Οι λογαριασμοί με την Κρήτη δεν κλείνουν.
goofyMAGOUFH
Καλησπέρα σου καλή μου.
Ναι έχεις δίκιο. Τα φεγγάρια ομορφαίνουν τις νερολακούβες
Μα η κανονξκή τους θέση είναι στον ουρανο. Και νομίζω από κεί μας στέλνουν τα μυνήματά τους.
Χάρηκα που ήρθες. Σε ευχαριστώ και θα χαρώ να τα ξαναπούμε. Θα κάνω και εγώ κάτι γιαυτό.
καλησπέρα φράκταλ αγαπημένο...
Με ξάφνιασαν ευχάριστα οι φωτογραφίες στο ποστ. Η γαλήνη του δειλινού, η αγκαλιά ενός οικείου ακρογυαλιού που προσκαλεί τα πλοία να προσαράξουν, η ταράτσα για να αγναντεύουν το πέλαγο εκείνοι που έχουν ξενάκια, η φιλόξενη αυλή με την (βοκαμβίλια είναι ? συγνώμη αλλά ένας άσχετος σαν και μένα δεν μπορεί να το αναγνωρίσει... ). Οι χάρτες που πάντοτε ποντίζουμε τα όνειρά μας και κάνουμε σχέδια... Ώσπου γυρίζει ο καιρός και η βροχή και μεις απροστάτευτοι σαν μικρό τοσο δα σκαθάρι, δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον ροδάνι του χρόνου.
Μύρισα την αρμύρα της θάλασσας και το χώμα μετά από βροχή στο ποστ σου. Να είσαι καλά!
Σε φιλώ
Καλησπέρα Αγαπημένε Νίκιπλε
Η διαφορετική ανάγνωση που έκανες στην ανάρτησή μου μου έφεραν ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο μαζί με τη χαρά που ξαναγύρισες. Πέρναγα συχνά από το σπίτι σου αλλά έφευγα άπραγο. Τώρα είμαι σίγουρο πως όταν θα περάσω θα βρω την πόρτα ανοιχτή. Γιαυτό, και για το καλωσόρισμα, θα έχω μαζί μου κλαδιά από αγριόβατο και το σπίτι σου στο συννεφιασμένο Παρίσι, θα γεμίσει με το απαράμηλο άρωμα της ελευθερίας του βουνού. Ναι είναι βοκαμβύλια,
το λουλούδι στην αυλή. Σωστά το αναγνώρισες. Εκείνο όμως που δεν αναγνώρισες, γιατί σίγουρα θα στεκόσουν, έίναι το μαστιχι (μια φωτογραφία πριν το σκαθάρι) Πρέπει να κάνεις κλικ πάνω στη φωτογραφία για να ξεχωρίσεις τα διαμάντια της Γης μας... Αλλιώς περνούν απαρατήρητα. Και δεν θέλω να περάσουν και από σένα...
Μαζί με το καλωσόρισμα και χίλια φιλιά..
Δημοσίευση σχολίου