Της παλιάς οργής.

Μια γενική αναστάτωση που κυριαρχεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό, με έφερε αντιμέτωπη με την Παλιά οργή.
Κατατάξεις και ανακατατάξεις, θεωρήσεις και αναθεωρήσεις, ταξινομήσεις και αναταξινομήσεις, προσδιορισμοί και αναπροσδιορισμοί, συμβαίνουν, και βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με όσα δεν συμβαίνουν.
Και όμως η παλιά οργή θόλωσε πάλι το μυαλό μου, όπως εκείνη τη στιγμή που συνέβη..
Καταχωρημένη σε ένα παναιγαιοπελαγίτικο περιοδικό που αφορούσε (καθώς αναφέρεται στον υπότιτλο) στην Επιστήμη, την Τέχνη, τα Γράμματα, την Λαογραφία, και την Σύγχρονη ζωή, σε ολόκληρο το Αιγαίο, με τάραξε τόσο που είπα να ακούσω την καμπάνα της Αγίας εξάντλησης ( που σήμανε εσπερινό πριν λίγο), και να σταματήσωτη δουλειά, για να σας μεταφέρω το ουρλιαχτό της παλιάς οργής...


Είχε ξεσπάσει στην παραλία ένα καλοκαιρινό απόγευμα, καθώς βγαίνοντας από την εξαντλητική περιπλάνησή μου στα κύματα (αυτού που αποκαλώ μαθητεία) βρέθηκα μπροστά σε ένα ανίερο θέαμα..
Ένας ευτραφής ..μεσήλικας , είχε φέρει την οικογένειά του στην παραλία για μπάνιο..
Αλλά δεν είχε φέρει μόνο την οικογένειά του.... Είχε κουβαλήσει μαζί και τα σκουπίδια της αθλιότητάς του...
Ακούστε όμως καλύτερα την παλιά (νεανική) οργή, που αχαλίνωτη ξέσπασε, και δημοσιεύθηκε ατόφια στο περιοδικό που προ ανάφερα... και που έτυχε διαβάζοντάς την μετά από τόοοοοοσα χρόνια να με ξανακυριεύσει..:
'" Άκου με.
Μιλώ σε σένα κακοζωισμένo παχύδερμο, που σαν σταβλισμένων ζώο ξεχύθηκες ασθμαίνοντας να χαρείς τη δροσιά της θάλασσας.
Σε σένα που σέρνεις πίσω σου μικρά παιδιά που πιστά σε αντιγράφουν!
Σε ξέρω πολύ καλά εσένα.
Σε έχω δει στον προθάλαμο κάποιου κομματάρχη να εκλιπαρείς δουλικά για ένα ρουσφέτι.
Σε έχω δει ώρες ατέλειωτες , αποχαυνωμένο μπροστά στην τηλεόραση να καπνίζεις αρειμανίως
Σε συνάντησα τότε, (ήταν στην καρδιά της Άνοιξης) να " εκτελείς " τα θρησκευτικά σου καθήκοντα καταθέτοντας στεφάνι με πλαστικά λουλούδια στον Επιτάφιο Εκείνου που η χυδαιότητά σου καθημερινά σταυρώνει.
Κλείσε για λίγο το κασετόφωνο με τα "χαϊ " και άκου με.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΉΣΩ ΝΑ ΠΕΡΆΣΕΙΣ"


Αυτή η παραλία με τα λαμπερά βότσαλα δεν είναι το παχνί σου!
Είναι ο τόπος που πάτησαν τα θεία βήματα του Ομήρου!
Αμέτρητες χιλιάδες αιώνες προσφέρει την ομορφιά, τη γαλήνη, την έκσταση και τη μουσική σε εκείνους που θέλουν να σκύψουν και να την αφουγκρασθούν!
'Έχει ευεργετήσει δυσεκατομμύρια πλάσματα για εκατομμύρια χρόνια.


Από τότε ακόμα που η ζωή ήταν ένα οργανικό πλαγκτόν,και έπλεε στους αχανείς Ωκεανούς.
Ο ρυθμός των κυμάτων αυτής της θάλασσας, έγραψε τη μουσική που δίδαξε το ανθρώπινο σώμα να εκφράζεται, να κινείται, να αισθάνεται, και να υπακούει στην αρμονία των στίχων και της μελωδίας των ποιητών του Αιγαίου.


Η διαφάνεια και η τρυφεράδα του βυθού της, έδειξε το δρόμο στις ανθρώπινες ψυχές να πορεύονται στο μακρύ δρόμο της σκέψης, μαλάκωσε και στρογγύλεψε τους αιχμηρούς βράχους, τους έμαθε τους ύμνους της ζωής.
Η απεραντοσύνη της, έμαθε τον άνθρωπο να ονειρεύεται.
Τον δίδαξε να πετά, να ξανοίγεται στους μακρινούς ορίζοντες, να κάνει φτερά για να φτάσει τον Ήλιο.
Του ψιθύρισε στο αυτί , πως είναι καμωμένος για την αιωνιότητα.
Να μην φοβάται τον θάνατο.
Να ξεπερνά το πεπερασμένο.
Κάθε βότσαλο αυτής της αμμουδιάς, έχει γίνει μάρτυρας μιας ιστορίας, που ανέπτυξε, υπερασπίστηκε και ακτινοβόλησε μια σκέψη, που πάνω της πάτησε ο άνθρωπος για να γίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.


Πάνω σε αυτή την παραλία περπάτησαν σεμνά και αθόρυβα οι αιώνες!
Κάθε μικρό πετραδάκι της, έγινε ψηφιδωτό που στόρισε το πέρασμα της ζωής πάνω στη Γη.
Τέλειωσα!
Ξέρω. Τίποτα δεν μπορείς ούτε καν να υποψιαστείς.
Όμως ΌΧΙ δεν θα σε αφήσω να περάσεις.
Τώρα αμέσως θα μαζέψεις το άδειο τενεκεδάκι της μπύρας σου, και τα άλλα ρυπαρά απομεινάρια της θρέψης σου, καθώς το τύμπανο που κουβαλάς μπροστά σου θα αδειάζει αηδιαστικά τον εγκλωβισμένο αέρα απ΄το στομάχι σου!


Φύγε. Δεν θα σε αφήσω να απλώσεις τη λιπαρή κοιλιά σου πάνω στα ιερά βότσαλα.
Θα σε εμποδίσω να διώξεις τις μύγες που πολύ σοφά σε περιτριγυρίζουν
Θα σε αφήσω να βυθιστείς στον αιώνιο ύπνο της ανυπαρξίας σου, σκουπίδι, ανάμεσα στα σκουπίδια που έσπειρες γύρω σου!.
Δεν θα σε αφήσω !
Για σένα η θάλασσα δεν θα γίνει νανούρισμα, μελωδία , δροσιά.
Δεν σου αξίζει.

Για σένα μόνο Ερινύες και εφιάλτες.
Και εκείνα τα τυφλά σκουλήκια που ανοίγουν τρύπες στο χώμα, για να ανασάνουν οι ρίζες των δένδρων, που υμνούν το φως..
Και που πάνω τους η αγράμπελη θα απλώσει πέπλο το άρωμα της μεγαλοσύνης της..

Καλοί μου φίλοι...
Συγχωρήστε το (τότε) έφηβο Fractal για τους αδέξιους χειρισμούς, και την ασυγκράτητη επιθετικότητα ...
Αυτές τις μέρες, μέσα στην γενική ανακατάταξη της ζωής μου, μπήκε σφήνα..και αυτή .η αρχαία οργή..
Και θα σας παρακαλούσα , μια και τόσα έχετε ανεχθεί από μένα, να αναχθείτε και αυτή την αρχαία οργή που καταγράφηκε πριν πολλά-πολλά χρόνια, σε ένα περιοδικό του Αιγαίου, που μετρούσε τους παλμούς των ανθρώπων που το κουβαλούν μέσα στις φλέβες τους.