Του Λιμανιού

Κατέβηκα χθες στο μεγάλο Λιμάνι για το εισιτήριό μου.

Κάθισα να πιώ ένα καφέ.

Πως έγινε όμως και με ήπιε εκείνος?

Στο πλαϊνό μου κάθισμα βρήκα αυτό το γράμμα.

(Στο φάκελλο δεν ήταν γραμμένος ο αποδέκτης)..

Και σκέφτηκα πως προορίζονταν για σας:

Είναι Τρίτη σήμερα.

Θα γύριζες Τρίτη, αν θυμάμαι καλά.

Είμουν τόσο πολύ μεθυσμένη, όταν το είπες,

Μπορεί και να το φαντάστικα..

Τόσο δυνατή βότκα!

Για μια στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου.

Εκείνη θα ήταν η στιγμή που το είπες.

Πως θα γύριζες Τρίτη.

Ήταν και ο καπνός, βλέπεις..

Καναδυό φορές τον έκοψα κοματάκια με την ανάστροφη του χεριού μου..

Όλα τα μπαρ του Λιμανιού είναι γεμάτα καπνό.

Ίσα που μπορείς να ξεχωρίσεις φυσιογνωμίες.

Ίσα που ξεχωρίζω τη δική σου.

Πιό φευγάτη από ποτέ!

Κρατάς τιμόνι?

Tι, μόνη?

Τι ερώτηση!

Δική σου είναι η του καραβιού?

Η λάμπα πίσω, προβάλλει το προφίλ σου στον τοίχο.

Δικό σου είναι το χαμόγελο ή της σκιάς?

Ναύλωσες το καράβι ή είναι από το γιουρούσι στο ακυβέρνητό μου?

Κι όμως μη σε παρασύρει η μέθη μου.

Τα αντανακλαστικά μου είναι σε άριστη κατάσταση.

Εκεί που χάνεται στο βάθος το καράβι σου

aμέσως ανα-σύρω από το βυθό, όλα τα χαμένα μου.

Και αρπάζομαι από τα ναυάγιά μου.

Είναι σίγουρο πως θα σωθώ και πάλι.

Νύχτωσε, και μαζεύτηκαν τα κοτσύφια,

στη λεμονιά της αυλής.

Πάω να τα διώξω.

Είναι και μερικοί άνθρωποι που

αφήνουν την κουτσουλιά τους στη ζωή των άλλων.

Πήρα λίγο αίμα από τα μέσα μου και έβαψα τα νύχια μου.

Να σε περιμένω.

Κοιτα! Είμαι ολόκληρο χρυσάνθεμο!

Τυλίχτηκα με την πρόστυχη μαύρη σάρπα μου.

Εκείνη που είχα τυλίξει τον Μοντιλιάνι ένα βράδυ

στα βρώμικα σοκάκια της Νάπολης.

Για να τον κρύψω από τους φονιάδες.

Φόρεσα και τα μαύρα δύχτια της αράχνης , μπότες..Στο μακρινό ξωκκλήσι προσεύχεται η Καμπίρια.

Πάω να ανάψω ένα κερί.

Τα μικρά κεριά κουράζονται γρήγορα.

Και λιώνουν.

Θα το αντιστηλώσω μέχρι που να γυρίσεις.

Γιατί είναι σίγουρο πως θα φανείς.

Για να υπάρχει Χειμώνας και νάχω στηλωθεί κατάντικρύ του,

θα πει πως, όπου να’ναι θα φανείς.


Υ.Γ

1-Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στους δυό μεγάλους αγαπημένους μου ζωγράφους:
Ton Μοντιλιάνι και τον Γκωγκέν, από των οποίων τα εργα είναι οι περισσότερες φωτογραφίες πινάκων.
Στον Καββαδία, επειδή ένιωσε την θλίψη του "ιδανικού και ανάξιου εραστή"..
Στους ανάξιους περαματάρηδες της αντίπερα όχθης..
2-Η Καμπίρια είναι η γνωστή πρωταγωνίστρια της ταινίας "Οι νυχτες της Καμπίρια" του Φρεντερίκο Φελίνι...