Μία τελείως ασήμαντη ιστορία...

Ήρθε από την Αλβανία μόλις δεκαπέντε χρονών παιδί.
Κοιμόταν στους δρόμους, και πλένονταν χειμώνα καλοκαίρι σε όποια αφύλακτη οικοδομή έβρισκε νερό. Έτρωγε ότι τον φίλευαν τα αφεντικά που κατά καιρούς δούλευε..
Ρούχα και παπούτσια έβρισκε στα σκουπίδια. Τα έπλυνε στις οικοδομές πριν τα φορέσει. Δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από τη θέληση να ζήσει και να στείλει ψωμί για τα μικρότερα αδέλφια του στην Αλβανία..
Ήταν ένας κλασικός "Αλβανός"
Μετά από δεκαοχτώ χρόνια δουλειάς στην Ελλάδα, εκτός από την πολύτιμη πράσινη κάρτα, κερδισε και την εκτίμηση όλων όσων είχε εργαστεί για λογαριασμό τους. Η προσεκτική δουλειά, η υπευθυνότητα η εντιμότητα , και οι δημιουργικές και έξυπνες λύσεις που έδεινε , τον έκαναν περιζήτητο. Ήταν μετρημένος και σοβαρός. Δούλευε χωρίς να ξεχωρίζει μέρες, ώρες η αποστάσεις,, Και τα κατάφερε... Πριν λίγους μήνες το όνειρό του ενσαρκώθηκε σε μιά ακριβή και σύνθετη μηχανή που έκανε πολλές οικοδομικές εργασίες.. Πήρε και την πρώτη του δουλειά σαν ανεξάρτητος μάστορας.. Μια βίλα στο Ψυχικό που από ερείπιο την έκανε ανάκτορο. Το καμάρι και η περιφάνεια του ξεχίλιζαν στο τηλέφωνο:
- Πηγαίνετε να δείτε την βίλα οδός, αριθμός, στο Παλαιό Ψυχικό..την επιδιόρθωσα μόνος μου. Θα δείτε τη δουλειά μου, και θα με συστήνετε ανεπιφύλακτα,,. Και συνέχισε με καμάρι..
Μόλις τελείωσα και με σύστησαν σε ένα μεγάλο σπίτι στην Εκάλη.. Ξεκινώ την Δευτέρα!
Μας πήγε στο Ψυχικό, με μία φίλη που δούλευε εκείνη την ημέρα στο σπίτι της.
Είχε ραντεβού με το φορτηγό που θα μετέφερε τη μηχανή στην Εκάλη..
Μόλις μπήκε στην αυλή του σπιτιού στο Ψυχικό, ακούσαμε την απελπισμένη κραυγή του πληγωμένου Ζώου.. Η μηχανή δεν ήταν εκεί. Την είχαν κλέψει...
-Δεκαοχτώ χρόνια δούλευα για να πάρω αυτή τη μηχανή. Ελάχιστοι στην οικοδομή έχουν τέτοια μηχανή.. Πως θα δουλέψω τώρα... Τίποτα δεν έχω πιά... Μόνο εσας έχω. Βοήθείστε με... Πρέπει να ξαναρχίσω πάλι από την αρχή..
Ένοιωσα συντριπτική ντροπή μπροστά στην αδυναμία να κάνω κάτι...
Και ύστερα έπεισα τον εαυτό μου πως αυτή η ιστορία είναι μιά ασήμαντη καθημερινή ιστορία, ενός Αλβανού.. Συγνώμην Νίκο. Έχω να ασχοληθώ με τόσα άλλα πράγματα!...

Ευγένιε.. Καλό ταξείδι...και καλή αντάμωση....

ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΔΙΑ-ΒΗΜΑ

To τελευταίο μου ταξείδι στην Αθήνα ήταν το πιο πολυήμερο των τελευταίων χρόνων αλλά
και το πιο σημαντικό από άποψη δραστηριοτήτων και πολιτιστικών εμπειριών.

Αλλά εκείνο που με έκανε να νιώσω πολύ πιο πλούσια από συγκίνηση,και αισθητική ικανοποίηση αλλά συγχρόνως μου έδωσε και την αίσθηση μιάς δυνατής πρόκλησης για την προσέγγισή μου στο θέμα της πνευματικής αναζήτησης και των θρησκευτικών μου αναζητήσεων, ήταν η έκθεση ζωγραφισμένης Αγιογραφίας της φίλης Χιώτισσας Ζωγράφου Τίνας Μάσχα. .(Gallery Kourd, Φαναριωτών και Κασσιανής 2, Λυκαβηττός, τηλ 210. 6426573) .

Οι φυσογνωμίες που είναι γνώριμες από την Βυζαντινή Χριστιανική εικονογραφία, δεν συνιστούν το σώμα της εικόνας « το εξωτερικό και ορατό σημάδι μιάς εσωτερικής και πνευματικής χάρης» όπως μέχρι τώρα αναγνωρίζουμε.

Οι πίνακες αφού πρώτα παγίδευσαν τις αισθήσεις μας με τα δραματικής έντασης χρώματα των εσθήτων και το υπερκόσμιο φως που αναδύονταν μέσα από τις φυσιογνωμίες των Αγίων, μας έσυραν σε ένα ταξείδι εσωτερικής περιπλάνησης και αναζήτησης ενός καινούρου δρόμου ανάγνωσης του κόσμου και του τρόπου ύπαρξης του προσώπου, μέσα στον κόσμο αυτό.

Έδωσαν στην ψυχή μας μια πνευματική σκαπάνη να σκάψει αυτούς τους καινούριους δρόμους.

Έδωσαν στην όρασή μας ένα φακό που εντοπίζει άγνωστες διαστάσει και να προτείνει καινούρια σημεία οπτικής και ενόρασης..

Έδωσαν στο μυαλό μας το ερέθισμα μιας ανανέωσης της προσπάθειας για την νοηματοδότηση της ζωής.

Αλλά πάνω από όλλα μας όπλισαν με την πνευματική και αισθητική δύναμη που χρειάζεται για να κοιτάξουμε μέσα μας, αν και εφ΄όσον νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε ένα καινούριο ξεκίνημα. ΖΩΗΣ.

ΕΥΧΕΣ Για μιά νέα αρχή, με την ευλογία της ολάνθηστης φύσης του Ουρανού και της Ανάστασης που ακολουθεί κάθε Σταύρωση

H ραθυμία της Ανατολής....

Eίναι γνωστό πόσο τεμπέληδες είμαστε εδώ στην Ανατολή..Αυτός είναι ο ένας λόγος. Ένας άλλος λόγος είναι, ότι αυτό τον καιρό έχω την τιμή να είμαι και εγώ πρρωτευουσιάν- και δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. ( αλλά ως είναι επίσσης γνωστό, όπου πάει η αλεπού τραβά και την ουρά της, βλέπε τον υπολογιστή της) . Ένας άλλος λόγος είναι μιά περίεργη διάθεση εξομολόγησης. (όπως το πάρει κανείς) Και τέλος, ένας ακόμα λόγος είναι πως ήθελα να κάνω μιά καινούρια ανάρτηση, αλλά βαριόμουν να σκεφτώ. Αναγκάστηκα όμως να το κάνω, όταν πήρα πρόσκληση από ένα καινούριο φίλο τον "Ξάνθη Φιλοσοφείν" και έπρεπε να ανταποκριθώ.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω ανάρτηση το σχόλιο που άφησα στο πολύ αξιόλογο blogg του, ( με μερικές απαραίτητες διευκρινήσεις) για να ακούσω και τις δικές σας σκέψεις στο θέμα που βάζω. Και αυτό μέχρι που να ξαναγυρίσω στα δικά μου νερά. Τα Αιγαιοπελαγήτικα.(Και να βρω τη χαμένη μου ενέργεια)

" Το ψευδώνυμο Fractal, το διαχειρίζετε ένα τρεχαντίρι που ταξιδεύει αιώνες στο Αιγαίο αλιεύοντας τις σκέψεις τα όνειρα και τις ψυχές των ανθρώπων που το κατοικούν. Μόνο που κάποια μικρή στιγμή στον δρόμο του, έτυχε να συναντήσει ένα fractal..
Και από τότε προσπαθεί να βρει την νέα ισορροπία του άξονα της Γης, που ορίζει τους πόλους.Αυτή που χρειάζεται για να λειτουργήσει ο μπούσουλας. Αλλιώς δεν θα μπορέσει να συνεχίσει την πορεία του...

Λέγεται πως η δημιουργία του μύθου του Οιδίποδα, συμπίπτει χρονικά (σύμφωνα με ένα Αιγυπτιακό ημερολόγιο) με μιά μεγάλη έκρηξη που είχε σαν αποτέλεσμα, την μετατόπιση του άξονα της Γης. Η μετατόπιση αυτή που ήταν μιά βαθειά ανατροπή στην ισορροπία της Γης , αποτυπώθηκε στην μυθολογία με την ανατροπή των κοινωνικών σταθερών. (μιά από αυτές είναι σχέσεις που συνδέουν τα μέλη της οικογένειας...)

Όσα συμβαίνουν γύρω μας, (στον εθνικό και παγκόσμιο χώρο) αποτελούν μιά μεγάλη ανατροπή στην κλίμακα των αξιών. Εκείνων που θεμελειώθηκαν από την αρχαία Ελληνική σκέψη (Ομηρικά έπη, Ίωνες φιλόσοφοι). Έγινε λοιπόν μιά μετατόπιση του άξονα της Γης? Με σταθερή αυτή την μετατόπιση, την νέα αντίληψη των υλικών που οικοδομούνται οι ανθρώπινες σχέσεις και το μέλλον του κόσμου, θα βρούμε την νέα ισορροπία μας? Και είναι αυτή η ισορροπία η λεγόμενη "Νέα Τάξη Πραγμ'ατων"

Ωχ μπελάδες..Για ένα ράθυμο fractal από τα μέρη της Ανατολής.......

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ (Προετοιμασία γυρισμάτων)

Τρίτη πρωί και μιά υπέροχη λιακάδα μου ζήτησε να με πάρει αγκαζέ και να πάμε μιά βόλτα στο παλιό Μοναστήρι του χωριού
Και γιατί όχι? Πάμε. Σαν φτάσαμε λοιπόν κατάλαβα πως η πρόταση της λιακάδας δεν ήταν και τόσο τυχαία. Βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε ένα χαμογελαστό, αεικίνητο κύριο που ερευνούσε τα πάντα, ολόγυρα... Δεν δώσαμε πολή σημασία και γυρίσαμε στην πλατεία για καφέ......

Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου την κυρία Έλντα Δημοπούλου. Γνωστη και σπουδαία ενδυματολόγο.
-Παμε για καφέ, της λέω, 'ερχεσε?
Βεβαίως μου χρειάζεται. Να φωνάξω όμως και τον Στέλιο Ζωγόπουλο που είναι στο παλιό μοναστήρι από τα ξημερώματα. Θα τον χρειάζεται, σίγουρα.. - Βεβαίως. Ποιός είναι ο κύριος? ρωτώ.
-Μα πως δεν τον ξέρεις? Το δεξί χέρι του Κώστα Κουτσομύτη. Ο άνθρωπος "Βεγγος". Δεν σε πιστεύω πως δεν τον ξέρεις. -Όχι, δεν έτυχε, απάντησα.. -Ε τώρα θα τον μάθεις και δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ, μου απάντησε... . -Ωραία. Μάλλον τον γνώρισα πριν λίγα λεπτά, αποκρίθηκα, φέρνοντας στο μυαλό μου τον άνθρωπο του μοναστηριού.. Παραγείλαμε τους μέτριους και μέχρι να φτάσει ο Στέλιος, έρριξα μια ματιά τριγύρω......

Μα τι συμβαίνει εδώ?
Γιατί τόσα άλογα μαζεύτηκαν μέσα στο χωριό και δεν είναι στους σταύλους ή στα χωράφια?
Καλά. Τι συνέβει ξαφνικά και το χωριό μου γέμισε κόσμο από μιά άλλη εποχή?

Και από τις ακακίες στο προαύλιο του παλιού μοναστηριού έφυγαν τρομαγμένα τα πρώτα χελιδονία της Άνοιξης?
Στην πλατεία του χωριού δεν μπορώ να αναγνωρίσω τους χωριανούς που πίνουν όπως κάθε πρωί το καφεδάκι τους.


Πρέπει να ψάξω τον αίτιο, Πίσω στο παλιό μοναστήρι.

Καλή-μέρα σας Κ.Κουτσομύτη. Εδώ fractal. Mπορώ να συστηθώ με τον διευθυντή φωτογραφίας, τον ηχολύπτη, και τον πυροτεχνουργό? Καλά τον Παντιά τον ξέρω, από παλιά..
Ο ¨στρατηγός " κ. Κώστας Κουτσομύτης δεν είχε αντίρηση. Από την καρέκλα του σκηνοθέτη ο "μέγας οφθαλμός" τα πάντα ορά.. αλλά όμως οι τσέτες...αμίληκτοι
Με την απειλή των όπλων, μου απέσπασαν την υπόσχεση να μην μιλήσω για το ό,τι θα δω.
Οι bloggers δεν πρέπει να ξέρουν. Σαν αξιοπρεπές fractal, πήρα την απειροελάχιστη μορφή μου, και χώθηκα ανάμεσά τους.
Ο Γιώργος Καραμίχος ρίχνει τελευταίες ματιές στο ρόλο του..
Οι βοσκοί ξεκουράζονται...
Οι τεχνικοί τοποθετούν τις κάμερες ψηλά στην ταράτσα του κελιού.
και ο αύλιος χώρος του παλιού μοναστηριού μοιάζει με εργοτάξιο. Στην άκρη μπροστά στο λευκό τραπέζι η Βιργινία, η διευθύντρια της παραγωγής ελέγχει και δίνει εντολές.

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ (γυρίσματα)

Πριν ξεκινήσει η ένταση της δουλειάς, ο Γιώργος Καραμίχος βρίσκει μιά στιγμή για να απομονοθεί για να επικοινωνήσει με τους δικούς του.
Ένας "πρόοσφυγας" ετοιμάζει το δοξάρι του (εργαλείο επεξεργασίας βαμβακιού)

Τα γυρίσματα μετά από προσεχτική προετοιμασία αρχίζουν. Μην τρομάζετε. Οι καπνοί και οι φωτιές προέρχονται από ειδικά μηχανήματα. Άγνωστη η τεχνογνωσία για τους μη μυημένους. Οι τσέτες καταδιώκουν τα θύματα που...


...έντρομα τρέχουν να σώθούν από τη σφαγή.

Εκεί από όπου πέρασαν οι τσέτες, πτώματα φωτιές, καπνοί..
Καταφύγιο η παλιά εκκλησία του χωριού.

Ένας όμως, δεν τα κατάφερε

Τα γυρίσματα τελείωσαν μετά από δύο μέρες απίστευτης έντασης. Στα διαλείματα όμως το καταδιασκεδάζαμε.
Κάτω, ο πρόεδρος του πολιτιστικού Συλλόγου, ανάμεσα σε μερικούς από τους βοηθητικούς ηθοποιούς από το χωριό μας.

Και ύστερα , αλοίμονο, εντοπίστηκε το Fractal ..από το εκτελεστικό απόσπασμα

Η σειρά προβάλεται από το κανάλι του ΑΛΦΑ, και φέρει την εγκύηση της υπογραφής του Κώστα Κουτσομύτη. Τα επισόδεια που γυρίστηκαν στο χωριό μου είναι εκείνα που αναπαραστούν τη σφαγή της Σμύρνης..

Η ανάρτηση αφιερώνεται στους φίλους bloggers που (όπως έχω αντιληφθεί) έχουν τις ρίζες τους στη Γη της Ιωνίας: Στους Nikiplos, Αλέκα, Sultatempo, Ανεπίδοτη, Γιώργο-Χ, Γιώργο Κάππα, Και σε όλους όσους κατάγονται από τα ματωμένα χώματα αλλά δεν έχω εντοπίσει ακόμα..

Μασκαρέματα...

Την καθαρή Δευτέρα...

Η τσαμπούνα και τά τουμπιά ξύπνησαν τους χωριανούς πολύ νωρίς.
Το χωριό (όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα) περνά στην απόλυτη εξουσία του Αγά. Οι στρατιώτες του Αγά σημαδεύουν με μαύρους σταυρούς τα μέτωπα των χωριανών. Οι σημαδεμένοι δεν πρέπει να απομακρυνθούν από το χωριό. Είναι όλοι υπόδικοι.
Ο Αγάς, ο υπασπηστής του, και ο γραμματικός του, παίρνουν τις θέσεις τους και αρχίζουν να δικάζουν. Όλοι θα περάσουν από την υψηλή πύλη, να ακούσουν τις κατηγορίες που τους βαρύνουν και όλοι θα καταδικαστούν χωρίς έλεος ....
Οι ξενιτεμένοι χωριανοί, από διάφορα σημεία της Γης, παρακολουθούν τις δίκες μέσω του internet, (ιστοσελίδα Πολιτιστικού Συλλόγου) , τηλεφωνούν στον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού και του ζητούν να μεσολαβήσει στον Αγά, για να τους δικάσει..

Οι δίκες διακόπτονται πολύ συχνά από χορό, αποκριάτικα τραγούδια και απρόοπτες εμφανίσεις αντιπροσώπων κάθε φυλής του πλανήτη, κάθε εποχής της ύπαρξης του ανθρώπου επί της Γης, και κάθε δραστηριότητάς του, ανά τους αιώνες της ιστορίας του.
Προχωρημένο απόγευμα όταν εισβάλει στην πλατεία ο Μπιν Λάντεν αγγαλιά με μιά γυναίκα με μπούργκα .
Ο Μπιν Λάντεν σέρνει αλυσσοδεμένους μπροστά στον Αγά , τον Ομπάμα και τον Μπούς..για να τους δικάσει.. Μετά την καταδίκη τους , οι αλυσσίδες κόβονται και οι πρόεδροι το ρίχνουν στο χορό αλά Ανατολή...


Ο Μπους σε μεγάλα κέφια, ενώ ο Ομπάμα φλερτάρει τη γυναίκα με τη μπούργκα

Ο Μπιν Λάντεν σε τσακίρ κέφι χάνει τον έλεγχο ..και η γυναίκα με την μπούργκα δε χάνει την ευκαιρία.

Τελικά με την παρέμβαση του Πειρατή, η γυναίκα γλυτώνει από την την οργή του Μπιν Λάντεν


Το γλέντι, οι δίκες και τα επισόδεια με τους μασκαράδες κράτησαν μέχρι το βασήλεμα του ήλιου. Τότε οι τσαμπούνες και τα τουμπιά ξαναμίλησαν για να κλείσουν το γλέντι με τον χορό των κοπιαστικών (εκείνων που κοπίασαν για να διασκεδάσουν οι υπόλοιποι). Ανάμεσά τους και οικονομικοί μετανάστες που μένουν στο χωριό.
Και όταν ο ερχομός της νύχτας έσβυνε και τις τελευταίες αναλαμπές του ήλιου στον ουρανό, κουρασμένοι από το ολοήμερο γλέντι είπαμε ..<<Και του χρόνου, και όλοι εδώ ... να μην μας λείπει κανείς.>>


Καλή νύχτα.

Στις φυλακές

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στη φυλακή. Σε μιά θεατρική παράσταση, για τους ανθρώπους που βρέθηκαν και εκείνοι εκεί, για διαφορετικό από εμένα, λόγο.
Σχεδόν στο σύνολό τους νέοι, (κάτω των 30), με ανήσυχα και φοβισμένα μάτια που στα περισσότερα διέκρινα μιά ελαφρά ειρωνία, περιφέρονταν νευρικά στο χώρο συγκέντρωσης.
Από τη μεριά μου, επεδίωκα να τους κοιτάζω στα μάτια και το χαμόγελό μου έβρισκε τις περισσότερες φορές μιά υποψία ανταπόκρισης. Περιηγήθηκα τους χώρους της καθημερινότητάς τους. Την αυλή που απλώνουν τα ρούχα τους, τους διαδρόμους που κάνουν τις βόλτες τους, τους τοίχους που απλώνουν τα όνειρά τους. Οι ζωγραφιές τους (καθόλου πρόστυχες, σαν εκείνες που βλέπουμε στους δρόμους να συνοδεύουν συνήθως τα σχόλια ποδοσφαιρικών ομάδων), είχαν κάτι νοσταλγικό. Φιαγμένες όλες με μολύβι . Ένας άγγελος με μεγάλα φτερά και πρόσωπο που θύμιζε τις ζωγραφιές παλιού αναγνωστικού, των πρώτων χρόνων της σχολικής μας ζωής.. Μου έκανε εντύπωση που ήταν χωρίς σπαθί..!
Το μόνο όπλο που ήταν ζωγραφισμένο στους τοίχους ήταν το βέλος που τρυπούσε κάμποσες καρδιές, που έσταζαν αίμα...Ονόματα, ημερομηνίες, αφιερώσεις, στίχοι, ζωγραφιές, όλα μαζί μιά ασπρόμαυρη ταπετσαρία τρυπούσε τους τοίχους και άφηνε τη σκέψη να δραπετεύσει.
Μου μιλούσαν με ευγένια και κατά τη διάρκεια της παράστασης, όταν κάποιος αντελήφθη ότι είμουν όρθι- σηκώθηκε και μου έδωσε το πλαστικό σκαμπώ. ( Τα καθίσματα ήταν ελάχιστα) Δεν μπορώ να θυμηθώ πριν πόσα χρόνια είχε συμβεί να δώ αυτή τη χειρονομία, στον ελεύθερο κόσμο που ζω..Αντίθετα, στο τελευταίο μου ταξείδι στην Αθήνα, είδα πραγματική μάχη για μιά θέση στον ηλεκτρικό.
Παρακολουθούσαν την παράσταση με προσοχή, ενώ εγώ παρακολουθούσα την έκφραση στα πρόσωπά τους. Διασκέδαζα αναγνωρίζοντας τις παιδιάστικες αντιδράσεις τους. Κάποιος συμμετείχε χαμηλόφωνα στους διαλόγους. Ένας πανήψυλος μελαχροινός ήταν έτοιμος από στιγμή σε στιγμή να μπεί στη σκηνή.. Ειδικά όταν ο ένας ηθοποιός αποκαλούσε μιά γυναίκα "πόρνη" (Το έργο ήταν "η Βέρα" του Κεχαϊδη). Κάποιος άλλος σχολίαζε με τον πλαϊνό του τις ατάκες των ηθοποιών , υπερασπιζόμενος πότε το δίκιο του ενός και πότε το δίκιο του άλλου, ανάλογα με την εξέλιξη της υπόθεσης του έργου.... Με κέρασαν ένα άθλιο τσάϊ σε πλαστικό ποτήρι, αλλά το ήπια όλο στην "υγειά τους" και στην κατά τα θέλω τους, εξέλιξη της ζωής τους... Είναι η πρώτη φορά που μπήκα στη φυλακή.. Ακόμα η εμπειρία αυτή, δεν έχει κατασταλάξει μέσα μου. Είναι θολή, σαν το τσάϊ που μου προσέφεραν. Ξέρω μόνο πως καθώς τους χαιρετούσα, ένα κομμάτι της ψυχής μου , έμεινε κρεμμασμένο πάνω στα ακανθωτά συρματοπλέγματα της αυλής, που ψυλώνουν τους ζωγραφισμένους τοίχους μέχρι να φτάσουν τον ουρανό..

O Hσίοδος και εγώ....

(τα κείμενα με τα κόκκινα γράμματα, από τη ΘΕΟΓΟΝΙΑ του Ησίοδου)
Aρχές του Φλεβάρη. Ταξιδεύω πάνω στο βατό πέλαγος. Από εδώ , (από το πιο προωθημένο σημείο του πλοίου, στο βαρύ σαλόνι) , βλέπω το πέλαγο να σπαρταρά, αχαλίνωτα ερωτικό στην αγκαλιά του γητευτή Ήλιου. Πλάϊ μου, από μια τηλεόραση ακούω τη σκερτσότζικη φωνή κάποιου μόδιστρου της γκλαμουριάς, να συμβουλεύει το κοινό του, πώς να εντυπωσιάζει με ένα φόρεμα όλες τις ώρες τις ημέρας… Κοίταξα το άκομψο κοτλέ πανταλόνι μου και το χοντρό πουλόβερ και αποφάσισα πως εγώ δεν μπορώ να εντυπωσιάσω κανέναν, και σε καμιά ώρα της ημέρας… Έτσι απογοητευμέν- αποφάσισα να εγκαταλείψω το άνετο σαλόνι του πλοίου και τον πλανήτη της τηλεόρασης. Βγήκα στο κατάστρωμα ' τσουχτερός αέρας και κρύο. Τυλίχτηκα καλά στο παλτό μου και…να....τα κατάφερα. να..αρπαχτώ από ένα συννεφάκι που περνούσε πάνω από το κεφάλι μου, πολύ χαμηλά. Έτσι έγινε και βρέθηκα στην αγγαλιά του Γερό-Νηρέα.. Μα εκείνος δεν μου έδωσε καμιά σημασία.. Ούτε το γερο -Νηρέα λοιπόν μπόρεσα να εντυπωσιάσω?… Ένας ασπρομάλλης και μακρυμάλλης γέρος με σβυσμένα μάτια και μεγάλο μέτωπο είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του Γέρου της θάλασσας.. Κάθησα αμίλητ- σε μια γωνιά και περίμενα να μου ρίξουν έστω μια βιαστική ματιά…Τίποτα. Σηκώθηκα με σκέρτσο και ξανακάθησα πλάι στο σεβάσμιο γέροντα με το πιό γλυκό μου χαμόγελο... Εκείνος μου χαμογέλασε μια στιγμή και συνέχισε να μιλά καθώς άπλωνε το ρυτιδιασμένο χέρι του να μου χαϊδέψει τα μαλλιά. Α..κάποιος του είχε μιλήσει για την Αχίλλειο πτέρνα μου…. Πως ένα φασαριόζικο και απροσάρμοστο fractal μπορούσε να μεταμορφωθεί σε ένα ήσυχο κούτσουρο... Και ω του θαύματος έγινε!!
Πέρα στον φωτεινό ορίζοντα διαγράφονταν οι γκριζοπράσινες φιγούρες των μακρυνών Νησιών που γεννήθηκαν από το ερωτικό σμίξιμο …καθώς «ήλθε ο μέγας ουρανός κι ολόγυρα απλώθηκε και σκέπασε τη Γαία με πόθο ερωτικό» και άλλα πάλι από ένα «γεμάτο αστέρια ουρανό και τη νύχτα τη σκοτεινή και αυτούς που έτρεφε ο Πόντος ο αλμυρός με τα μανιασμένα κύμματα..» Μα τι έλεγε ο γέρο σοφός. Ασφαλώς παραμιλούσε!! Κοίταξα μακρυά πέρα προς το Νότο. Στην έσχατη Ανατολική άκρη της μεγάλης θάλασσας που λέγεται Μεσόγειος. Ο γερο-σοφός παρακολουθώντας το βλέμμα μου συνέχισε…<<Η μισητή Έρις γέννησε τον βασανιστό Πόνο, την Λήθη, την Πείνα, και τις Οδύνες που φέρνουν δάκρυα, τις Συμπλοκές, τις Μάχες τους Φόνους, τους Ανδροσκωτομούς, τις Φιλονικίες, τις Ψευδολογίες τις Διαφωνίες την Κακονομία, την Άτη, που πάνε συνήθως μαζί, και τον Όρκο που τυραννά τους πιο πολλούς ανθρώπους στη γη, όταν με τη θέλησή τους γίνονται επίορκοι>>
Σκέφτομαι πως όλα αυτά που ακούω είναι μια φάρσα ' ένα παιχνίδι της φαντασίας μου. Πάντα το πέλαγος με βύθιζε μέσα του. Πάντα εύρισκε τρόπο να τρυπά τις φλέβες μου και να διοχετεύει στο αίμα μου τη λαγνεία που παρέλυε τις αντιστάσεις μου, έτσι που να θέλω να σβύσω κοντά του, όπως σβύνουν γλυκά τα κύμματα στην αμμουδερή ακρογιαλιά…
«Και η Θεά αφού αναγκάστηκε έσμειξε ερωτικά με τον Υπερίωνα και γέννησε τον μεγάλο Ήλιο τη λαμπερή Σελήνη και την Αυγή που φέρνει το φως σ΄όλους πάνω στη γη και στους αθάνατους Θεούς που κατέχουν τον πλατύ Ουρανό»
Φτάσαμε στη Μύκονο.. Από το λιμάνι που αράξαμε για την επιβίβαση-αποβίβαση βλέπω τα κατάλευκα σπιτάκια.. Κάποτε το μικρό κυκλαδονήσι μιλούσε με τον Πόντο , τον Ουρανό και τους Ανέμους. «Τον Ζέφυρο που φέρνει ξαστεριά, τον γρηγοροκίνητο Βοριά και τον Νότο, αφού η Θεά πλάγιασε ερωτικά με το Θεό.» Τώρα Το όμορφο νησί των ανέμων θυσιάστηκε στο βωμό του τουρισμού.
Το «ΝΗΣΟΣ ΧΙΟΣ» ξανοίγεται πάλι στο πέλαγος και εγώ σφιχταγγαλιασμέν- με τον γέρο-σοφό Ησίοδο δέχομαι σε κάθε μόριο της ύπαρξής μου την ευλογία από το σπέρμα της Θεογονίας του. Ο Ουρανός τώρα αρχίζει να συννεφιάζει. Ο Πόντος σμίγει επικίνδυνα με τον Ουρανό..Πέρα μακρυά το φως κάποιου φάρου χαράσσει την σωστή πορεία μας πάνω στο απέραντο πέλαγος,, Α..αυτές τις ώρες η φωτιά του Προμηθέα είναι πολύτιμη για τους ανθρώπους.. «.. γιατί τότε που οι Θεοί και οι θνητοί άνθρωποι στη Μηκώνη τακτοποιούσαν τις σχέσεις μεταξύ τους, τότε (ο Προμηθέας) μοίρασε ένα μεγαλόσωμο βόδι, με χαρά, θέλοντας να ξεγελάσει την κρίση του Δία. Στο μεν ένα έβαλε τα παχιά εντόσθια και τα κρέατα μέσα στο λίπος και τα σκέπασε με την κοιλιά του βοδιού, ενώ στο άλλο τοποθέτησε με μεγάλη πονηριά τα άσπρα κόκκαλα του βοδιού και τα ακούμπησε κάτω αφού τα σκέπασε με λευκό λίπος» Και έβαλε το Δία να διαλέξει τη μερίδα των Θεών. Ο Δίας όμως που κατάλαβε το δόλο οργίστηκε «καθώς είδε τα λευκά κόκκαλα να προορίζονται για τους αθάνατους φυλαγμένα πάνω σε καπνισμένους βωμούς. Και με μεγάλη αγανάχτηση ο Δίας που μαζεύει τα σύννεφα του είπε :
"Γυιέ του Ιαπετού που οι σκέψεις σου είναι ανώτερες όλων, δεν ξέχασες φίλε μου την τέχνη της απάτης. Έτσι του είπε οργισμένος ο Δίας με τη σκέψη που δεν λαθεύει ποτέ και από τότε θυμόταν πάντα την απάτη και δεν έστελνε στις μελιές την ορμή της ακούραστης φωτιάς για τους θνητούς ανθρώπους που κατοικούν πάνω στη γη. Αλλά ο γεναίος γυιός του Ιαπετού τον εξαπάτησε και του έκλεψε την λάμψη της ακούραστης φωτιάς που φέγγει μακρυά, μέσα σε κούφιο καλάμι. Αυτό δάγκωσε βαθειά την ψυχή του Δία που βροντά από ψηλά και χολώθηκε καθώς είδε να έχουν οι άνθρωποι τη λάμψη της φωτιάς που φέγγει μακρυά. Κι αμέσως για αντάλλαγμα της φωτιάς δημιούργησε ένα κακό για τους ανθρώπους.» Και έβαλε το φοβερό όρνιο να τρώει το συκώτι του Προμηθέα..
Μα το όρνιο φτερούγισε μακρυά καθώς τρόμαξε από τη σειρήνα του πλοίου που έμπαινε στο λιμάνι της Σύρου.. Αχ η Ερμούπολη…η Ερμούπολη.. Δημιουργήθηκε από τις φλόγες της καταστροφής του Νησιού μου..Σαν το Φοίνικα ξεπετάχτηκε μέσα από τα ματωμένα χώματα της Χίου η όμορφη πρωτεύουσα των Κυκλάδων.. Η σφαγμένη και κατακαμμένη Χίος, δημιούργησε την οικονομική και πολιτιστική άνθηση της Σύρου.. Οι κατατρεγμένοι και αφανισμένοι Χιώτες μεγαλέμποροι και τραπεζίτες που τώρα κοιμούνται ψηλά στο νεκροταφείο της Ανω Πόλης, έβαλαν να χαράξουν πάνω στα ανεκτίμητης καλλιτεχνικής αξίας γλυπτά που κοσμούν τους τάφους τους, την τελευταία τους επιθυμία.. Να θαφτούν εκεί, από όπου θα μπορούσαν να αγναντεύουν πέρα από το πέλαγος, την πολύπαθη πατρίδα.. (τάφος Νεγρεπόντη)…. Άφησέ με για λίγο καλέ μου Ησίοδε να προσκυνήσω τα χώματα που είναι θαμμένοι τόσοι μέγάλοι συμπατριώτες μου διογμένοι από το «αρχοντονήσι που βουνά και λαγκαδιές και πλάγια, και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδυα, καθρέφτιζε μες τα νερά..» (Βίκτωρ Ουγκώ, Το Ελληνόπουλο, εμπνευσμένο από τη σφαγή τησ Χίου)
Το πλοίο σφυρίζει ξανά καθώς εγκαταλείπει το λιμάνι της Σύρου και τρέχω να πέσω ξανά στην αγκαλιά του εραστή μου, για να ξεχάσω τα γεναιολογικά μου πάθη..Ο γέρο- Ησίοδος όμως εν τω μεταξύ έχει καλέσει τον Ύπνο από την άκρη της γης. Από «εκεί όπου η μέρα και η νύχτα συναντιούνται και αλληλοχαιρετιούνται , περνώντας το χάλκινο σκαλοπάτι. Η μια μπαίνει μέσα και η άλλη βγαίνει έξω , γιατί ποτέ και τις δυό δεν τις σηκώνει το σπίτι.. Αλά η μια είναι έξω και περιφέρεται στη γη, η άλλη μένει μέσα και περιμένει την ώρα της να βγεί. Η μια κρατώντας το φως που το βλέπουν όλοι, κι η άλλη η ολοσκότεινη Νύχτα, τυλιγμένη σε μαύρο σύννεφο έχοντας στα χέρια της τον Ύπνο τον αδελφό του Θανάτου, Θεό φοβερό που ποτέ σε αυτούς ο λαμπερός ο΄Ηλιος δεν ρίχνει τις ακτίνες του, ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό ούτε όταν κατεβαίνει απ΄αυτόν . Ο ένας από αυτούς, ήρεμος και γλυκός (ο ύπνος) τριγυρίζει στη γη και την απέραντη θάλασσα ενώ ο άλλος, (ο θάνατος) έχει καρδιά από σίδερο και ψυχή χάλκινη κι ανελέητη μέσα στα στήθη του, κι όποιον αρπάξει από τους ανθρώπους δεν τον αφήνει κι είναι εχθρός ακόμα και στους αθάνατους θεούς» Αδύνατον πιά να τραβήξω τον γέρο-Ησίοδο από την αγγαλιά του Ύπνου. Επικαλούμε την δύναμη του πανεπόπτη Δία «Fractal μου είπε εκείνος, ο έρωτας παραλύει τα μέλη θεών και ανθρώπων, Μην τον ξυπνάς. Εσύ ευθύνεσαι για τον βαθύ του Ύπνο, είπε, και χάθηκε τυλιγμένος στα σύννεφα..... - Μα φτάσαμε στον Πειραιά, διαμαρτύρομε…Και τότε μέσα από τον βαθύ του Ύπνο ο Ησίοδος μου μίλησε για τελευταία φορά: -Fractal, μου είπε, άσε με έδώ με το φίλο μου το γερο-Νηρέα να ξεκουραστώ... Εσύ πήγαινε. Και να μην ξεχάσεις εκεί στην πρωτεύουσα που πας, πως « Η Στύγα η κόρη του Ωκεανού σμίγοντας με τον Παλλάντα γέννησε στο παλάτι τον Ζήλο και την ομορφοπόδαρη Νίκη. Επίσης γέννησε το Κράτος και τη Βία. Ξακουστά παιδιά , μακρυά απ΄το Δία δεν υπάρχει για αυτά ούτε σπίτι, ούτε μέρος να σταθούν, ούτε δρόμος που να μην τους οδηγεί ο Θεός και πάντα κάθονται πλάϊ στο βροντερό Δία……!!! ......«Και οι ουρανίδες χάρισαν στον Δία την Βροντή και τον κεραυνό που όλα τα καίει, και την αστραπή. Με αυτά βασιλεύει στους θνητούς και τους αθάνατους θεούς….!!!!
Κατάλαβα. Το μήνυμα που μου έδινε ο αγαπημένος μου ήταν, πως ο Δίας δεν ζει πιά στον Όλυμπο αλλά στην Πρωτεύουσα!!!!!

Το Σταυροδρόμι

Αυτές τις γεμάτες φως ημέρες, πως μούρθε η διάθεση να ζωγραφίσω!...
Πήρα το καλάθι με τις ακουαρέλλες τα πινέλλα και το μπλόκ και ξεκίνησα.
Πήρα ένα χωματόδρομο και σταμάτησα εκεί που διασταυρώνονταν με ένα μονοπάτι.
Μου άρεσε, και είπα να ζωγραφίσω το σταυροδρόμι.
Ύστερα κάθησα στην πέτρα και σκέφτηκα. Οι μορφές των αγαπημένων μου, ήρθαν εκεί και με συνάντησαν. Αργά πιά, όταν έδυε ο ήλιος, μπήκα στο μικρό ξωκκλήσι άναψα ένα κερί και έφυγα για το σπίτι. Το σταυροδρόμι είχε ζωγραφιστεί από μοναχό του.
Και ήταν μιά υπέροχη ζωγραφιά γεμάτη φως και χρώματα....
Μια ανεκτίμητη ακουαρέλλα..

Αλκυονίδες μέρες

Στην καρδιά του χειμώνα τόσο φως..τόση θαλπωρή, τόση γαλήνη στα πέλαγα...

Ήταν μια φορά η Αλκυόνη η κόρη του βασιλειά των ανέμων Αίολου..

Η Αλκυόνη ήξερε καλά από ανένους και τρυκιμίες.

Η Αλκυόνη αγαπόυσε πολύ τον άνδρα της.

Εκείνου του άρεσε να ψαρεύει. Του άρεσε να ξεμακραίνει στο βαθύ πέλαγος. Κάθε φορά, εκείνη τον περίμενε καθισμένη στα ψυλά βράχια πάνω από το πέλαγος και τον έβλεπε να χάνεται πέρα μακρυά, εκεί που σμίγει ο ουρανός με τη θάλασσα... Και κάθε φορά, με την ίδια αγωνία.. Να γυρίσει.

Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό εκείνη τον παρακάλεσε να μην φύγει.

-Μείνε κοντά μου καλέ μου.

-Μη φοβάσαι καλή μου. Θα γυρίσω όσο πιό γρήγορα μπορώ για να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.

Έφυγε. Εκείνη στα βράχια περίμενε.

Είδε την βάρκα του να αναποδογυρίζεται και το αγαπημένο κορμί του να παραδέρνεται άψυχο στα κύμματα. Έπεσε από τα βράχια στην αγκαλιά του. Να τον φιλήσει για τελευταία φορά. Και να χαθεί μαζύ του.

Οι Θεοί συγκινήθηκαν από την αγάπη τους.

Τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά για να ξαναρχίσουν την ζωή τους πλάϊ στη θάλασσα. Στα απόγκριμνα βράχια. Εκεί που ζουν μέχρι σήμερα οι απογόνοι τους. Οι αλκυόνες. Γιατί οι θεοί φρόντισαν και για τους απογόνους τους.

Μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γαληνεύουν τη θάλασσα, και ένας δυνατός ήλιος ζεσταίνει και φωτίζει την Γη. Είναι για να μπορούν οι Αλκυόνες να γεννήσουν και να ζεστάνουν τα αυγά τους.

Εμείς οι άνθρωποι, ξαφνιαζόμαστε από τις χειμωνιάτικες λιακάδες. Μερικοί θυμόμαστε εκείνες τις μέρες την εξοχή. Λίγοι θυμόμαστε πως αυτές τις μέρες τις λέμε Αλκυονίδες.

Και ακόμα λιγότεροι θυμόμαστε την αγάπη..