Αν αγαπώ τις πατρίδες των άλλων, είναι γιατί σε αυτές ζουν οι άνθρωποί τους......

..

Γιατί εκείνοι μόνο ξέρουν πώς να χτίζουν τα σπίτια τους.



Πώς να συντροφέυονται με τα χωριά τους.



Πώς να αγναντεύουν από ψηλά τις πόλεις τους..


Γιατί εκείνοι ξέρουν πώς να καλλιεργούν την Γη τους,


πώς να συλλέγουν τούς καρπούς της,


(καρύδια)

(ασέπκα για μαρμελάδα)

(μπιτς για αφέψημα)

και πώς να τρέφονται από αυτούς.


(πάνω : είδος τηγανίτας, κάτω: ειδικό ψωμί που προσφέρεται αντί μπομπονιέρας στη βάφτιση)

Eκείνοι ξέρουν πως να ψυχαγωγούνται...

Σκακιστές σε δημόσιο πάρκο

Εκείνοι μόνο μπορούν να δημιουργούν τα μνημεία και την ιστορία τους

(Ρωσική εκκλησία, στη Σόφια)

(κρατικό θέατρο, ή θέατρο του λαού, στη Σόφια)

και να τιμούν τους ήρωές τους.


(Ήρωας του αγώνα κατά του τουρκικού ζυγού)



(εκκλησία Αλέξάνδρου Νιέφσκι)

Και τους ποιητές τους.

( Τάφος Ιβαν Βάζωφ)

Εκείνοι μόνο ξέρουν πώς να ακούν τους ήχους των βουνών τους,


των πεδιάδων τους ,



των ποταμών τους,


και των δασών τους,



και να τους μεταφράζουν σε μουσική που να με μεθά και σε χορό που να με συναρπάζει.




Και εκείνοι μόνο μπορούν όλα αυτά και τόσα άλλα , να τα κάνουν χαμόγελο και να μου το προσφέρουν αγέρωχα και γεναιόδωρα.....


Ωφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο κορυφαίο σολίστα της Κρατικής Ορχήστρας Βορείου Ελλάδας, στην αγαπημένη του μητέρα (Μάικο) και στον μεγάλο Βούλγαρο καθηγητή στην μουσική Ακαδημία της Σόφιας και Ακαδημαϊκό Petko Radev που μου γνώρισε τον ήχο της πατρίδας του.

Tο απραγματοποίητο

.
Εκείνη φταίει...
Η Άγονη!
Με την ανάρτησή της "ο γλάρος" μου έφερε στο μυαλό μια ιστορία , που αν δεν σας την πω, θα σκάσω.
θέλετε να σκάσω?
Όχι?
Ακούστε λοιπόν.


Σας έχω ήδη πει, πως τριγυρνώ ώρες, σε βουνά, λαγκαδιές και θάλασσες. (κάμπους δεν έχουμε!)
Ένα απόγευμα λοιπόν, μετά από πορεία 5.500 χιλιομέτρων έφτασα σε μια παραλία που αγαπώ πολύ, γιατί ποτέ δεν ησυχάζει! Είναι πάντα φουρτουνιασμένη.
Καθώς μαθήτευα στα κύμματα, βλέπω τον καφετί βράχο, καταμεσίς του πελάγου, κάτασπρο!



Νόμισα πως ήταν από τους αφρούς των κυμμάτων.
Όμως η λευκότητά του ήταν σταθερή σαν να τον είχαν μπογιαντίσει με άσπρη μπογιά!
Έτριψα τα μάτια μου ξανά και ξανά. Φώναξα δυνατά ξανά και ξανά, να ακούσω τη φωνή μου.
Όχι δεν είχα κοιμηθεί , και τα μάτια μου μπορούσαν να μετρούν τα βότσαλα.
Και όμως, ο καφετίς βράχος ήταν κατάλευκος.
Αδύνατον!!!
Και όμως ήταν!!!.


Ο σκούρος καφετίς βράχος ήταν άσπρος σαν το κατάλευκο μάρμαρο...
Αφέθηκα στο όνειρο...
Το αδύνατο είχε γίνει δυνατό..
Το όνειρο......
'Ωσπου, ξαφνικά, ένα κατάλευκο σύννεφο πέταξε πάνω από τον βράχο, και χάθηκε βιαστικά μέσα στο πέλαγος..!!!
Ήταν ένα σμήνος γλάρων...



Αυτά τα πουλιά έκαναν την ψυχή μου να πετάξει μακρυά, σε κόσμους άλλους.
Και τον νού μου να πιστέψει για λίγο, πως το αδύνατον, μπορεί να γίνει δυνατόν....

Και ύστερα τα βράχια ξανάγιναν καφετί....


Κοίτα όμως! ..Είχαν πάρει κάτι από τις αποχρώσεις τ΄ουρανού.....
.

O SEBASTIAN

Ήρθε από τo OHIO των Η.Π.Α..
Οι προ-παπούδες του ήταν Έλληνες. Δεν τους γνώρισε.
Θυμάται όμως τον παππού και τη γιαγιά του να μιλούν λίγα ελληνικά και να μαγειρεύουν ελληνικά φαγητά.
Εκείνος έλεγε: Εμένα δεν με αφορά. Αυτοί είναι Έλληνες, εγώ είμαι Αμερικανός.

Οι γονείς του δεν μιλούσαν καθόλου Ελληνικά, ούτε μαγείρευαν ελληνικά φαγητά..
Η μητέρα του, ( μουσικός ), από αγάπη στον Μπάχ, τον ονόμασε Sebastian .

Όταν μεγάλωσε, έκανε τα τατού του, και σπόυδασε μουσική (βιολί).
Εργάζεται μουσικός σε ορχήστρα, ενώ συγχρόνως παραδίδει μαθήματα βιολιού στο Ωδείο.

Φέτος αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα.
Από τις πρώτες επαφές που είχε , κατάλαβε, πως όλλα εδώ τον αφορούσαν.
Βρέθηκε στο χωριό μου, και αποφάσισε να μείνει εδώ και να δουλέψει στη θέση του Διαμαντή, που θα έφευγε. (ενός άλλου διαβατάρικου πουλιού, που έμεινε μαζί μας όλο το καλοκαίρι).
Έτσι έπιασε δουλειά σαν γκαρσόνι στο εστιατόριο του χωριού.

Εκεί τον γνώρισα και μου εμπιστεύτηκε το όνειρό του. Να μάθει Ελληνικά.
Του είπα ότι θα μπορούσα, να τον βοηθήσω.
Με ρώτησε για την αμοιβή μου.
Του είπα πως θα γινόταν με κλήρινγγ. ‘Οση ώρα θα του έκανα μάθημα,, τόση ώρα θα έπαιζε βιολί στην πλατεία.
Συμφώνησε και δώσαμε τα χέρια.

Τώρα κάθε βράδυ περνούμε υπέροχες στιγμές, ακούγοντας ένα εκπληκτικό βιολί ..
Λόγω της εξαιρετικής ποιότητας στην προσφορά του, είπα και εγώ να αναβαθμίσω τις υπηρεσίες μου. Έτσι προστέθηκαν και μαθήματα Ελληνικής Μυθολογίας την οποία λατρεύει..

Στο τέλος του Σεπτέμβρη θα πάει για λίγο, στην Αμερική.
Να ταχτοποιήσει κάποιες εκκρεμμότητες, και να γυρίσει.
Έχω και εγώ τα ταξείδια μου....

Με την Άνοιξη θα βρεθούμε πάλι στο χωριό. Να συνεχίσει ο καθένας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε...

Σε λίγες μέρες θα κάνουμε τον μισεμό. (τελετή αποχαιρετισμού)
Γιατί τώρα πιά, είναι ο δικός μας Σεβαστιανός.

Και εμείς, η Γκιζέλλα και εγώ, περπατήσαμε επτά ολόκληρα χιλιόμετρα για το χατήρι του.
Να κόψουμς τρία πανέμορφα ρόδια για κείνον.
Γεμάτα κόκκινους σαν την αγάπη σπόρους, με εκθαμβωτικά χρώματα σαν την μουσική του βιολόύ του..
Καλό ταξείδι Σεβαστιανέ..

Υ.Γ Κάνετε κλικ στην εικόνα Το λουλούδι που είναι πάνω στο ρόδι είναι το λουλούδι του αγριόβατου. Αν δεν το έχετε μυρίσει, δεν έχετε μεθύσει ποτέ!
Αυτό τον καιρό είναι γεμάτα τα βουνά ανθισμένους αγριόβατους..
Όμως μην το μάθουν οι εταιρείες οινοπνευματοδών ....

Mιά ασήμαντη Ιστορία....

.
.
Η εμμονή της λατρείας του βασιλειά Ήλιου

Τα αγγάθια, (που παρ όλα αυτά, κάποτε υπήρξαν αχτίνες), με εκδικήθηκαν.
Απεγκλόβισαν τους πύρινους σπόρους, που με διαπέρασαν βιαστικά μα βίαια, τούτο το καλοκαίρι.

Ένα μικρό ξάφνιασμα, σε μια μαγεμένη θάλασσα, με δωροδόκισε .

Να κάνω όνειρα
για το κενό ..

για την αυλή μου

και για τα ταξείδια μου....

Ύστερα Φθεινοπώριασε..
Τα σύννεφα φάνηκαν στην κορυφογραμμή

Είπα να γυμνωθώ. Να με ποτίσει η βροχή. Να λάμψω στην άκρη του μονοπατιού σαν νιόβγαλτο χορτάρι.
Να μοσχοβολίσουν τα μαλιά μου θυμάρι και μαστίχι.

Να προκαλέσω με λαγνεία τα ασήμαντα σκαθάρια..

Και η βροχή δεν άργησε .

Τώρα κοιτάζω τους νερόλακους και βλέπω την ψυχή μου.
Μια μικρή λίμνη με α ρ α ι ό διάλυμμα αίματος, ίσα-ίσα αντικατοπτρίζει μια αστήρικτη μα κεφαλαία ΕΛΠΙΔΑ .

Φεύγουν..

Ήταν δεμένος στο σανό
Έσπασε το κλαδί που πάνω του, τον είχαν δέσει.
Το πήρε μαζί του και.... έφυγε.....


Βαρέθηκε τη σιγουριά και την άνεση του καναπέ.
Έφυγε. Τώρα μας κοιτάζει από ψηλά.

Φεύγουν....


Και εκείνοι που είχαν καταφύγει σε μια ΄θαλασσινή σπηλιά ..έφυγαν...


...Έφυγαν και εκείνοι που οχυρομένοι μέσα στο κάστρο τους, αγνάντευαν αιώνες το πέλαγος.


Ζηλεύω τα πουλιά που φεύγουν...


Δεν μπορώ άλλο .. Πρέπει να σηκώσω τις αραχνιασμένες μου άγκυρες

Να φύγω όσο γίνεται πιό μακρυά....


Να φύγω...

Ο "Γιωργάκης" ΙΙ ή για την αγάπη του Δάσους

Κάθε μικρό παιδί ηλικίας 6 έως 1ο ετών είναι ένας μικρός Γιωργάκης.
Γιατί; Είναι όλα ολόϊδια.
Εκείνο που τα κάνει να μοιάζουν τόσο πολύ, είναι τα τεράστια εκστατικά μάτια με τα οποία κοιτάζουν τον κόσμο γύρω τους.
Κάθε ματιά τους σκάβει ανελέητα, πράγματα και ανθρώπους.
Στα ματιά τους μπορείς να διαβάσεις το μέλον της ανθρωπότητας..
Κάθε ματιά τους μπορεί να σου ιστορίσει το παρελθόν.
Να φέρει σην επιφάνεια κραδασμούς από υπόγειους σεισμούς, και αντίλαλους από βαθειά πηγάδια.

Κρατώντας το χέρι του Γιωργάκη , ένα Φθεινόπωρο, πριν αρκετά χρόνια, προχωρούσαμε σε ένα μονοπάτι ..

Προχωρούσαμε! Ο λόγος το λέει..
Για κάθε βήμα, χρειαζόμαστε τουλάχιστον ένα τέταρτο!
Όλα ήταν μαγεμένα..
Ήταν οι άσπροι νάρκισσοι με τις κίτρινες καρδιές που χαμογελούσαν εκεί στην άκρη του μονοπατιού σαν φωτεινά αστεράκια...........

Ήταν ένα αγκάθι που κάρφωθηκε στο χεράκι του, καθώς προσπάθησε να πιάσει μια πεταλούδα.....και που για να σταματήσει να πονά το πλύναμε μέσα στις λαξευμένες στο βράχο γούρνες, που πότιζαν τα μικρά πεύκα

Ήταν μια μυρμιγκοφωλιά με μικρά χωμάτινα βουναλάκια γύρω-γύρω....

Ήταν ένα αναποδογυρισμένο μαύρο σκαθάρι που προσπαθούσε να σταθεί πάλι όρθιο....

Ήταν ένα βαρύ, σφιχτό κουκουνάρι που κοίμιζε στα σπλάχνα του πολλές-πολλές μικρές κουκουναριές.....

Ήταν ένα βελανίδι που ξεράθηκε να μας περιμένει για να το κάνουμε σβούρα.....

Τα κυπαρισσόμηλα που μας προκάλεσαν να τα παίξουμε τόπι

Και οι λευκές μικρές καμπανούλες για να τις κρεμμάσουμε σκουλαρίκι στα αυτιά μας.

Ήταν μια άγρια αγγιναριά με κάμποσες μικρές αγγινάρες γύρω από τη ρίζα της..

Ήταν ένα ολάνθιστο θυμάρι που καλούσε με το χρώμα και το άρωμά του τις μέλισσες να κάνουν μέλι γλυκό την ομορφιά του....

'Ηταν τα ξερά φύλλα των θάμνων που σφιχταγγαλιάζονταν στις ρίζες τους , για να προστατεύσουν αόρατες ζωές που δούλευαν ακούραστα να λιπάνουν το χώμα....

Ήταν οι κατακόκκινες μπάλες από τα κούμαρα, χωμένες μέσα στις πυκνές φυλλωσιές για να κρυφτούν από τα πουλιά...

Ήταν ένα μικρό μανητάρι που έσπρωχνε το χώμα για να ξετρυπώσει στο φως του ήλιου.....

Ήταν οι κοκκινόμαυροι σπόροι της αγριοτσικουδιάς....

Να και ένα πεισματάρικο Fractal που σφυνωμένο μέσα στο βράχο, επιμένει να γεωμετρεί το χώρο...

Σε κάθε βήμα τα ματάκια του Γιωργάκη σκάλωναν σε κάποιο φαινομενικά ασήμαντο.....

Σε ένα μικρό θαύμα

Ύστερα ξαπλώσαμε κάτω από ένα πεύκο για να ξεκουραστούμε.....
Βγάλαμε από το αρχαίο πυθάρι πολλές ιστορίες .....
Τις κρεμμάσαμε πάνω στα κλαδιά του πεύκου, και κουβεντιάζαμε με εκείνην που μας έκλεινε πονηρά το μάτι ........
Γυρίσαμε στην υπόλοιπη συντροφιά μετά από ώρες....
Εμείς δεν πεινούσαμε..
Άδικα είχαν κρατήσει για μας τα σάντουϊτς.
Είχαμε δοκιμάσει άνθη από μικρά αγκάθια, είχαμε φάει κουκουνάρια με μέλι, σπόρους από την αγριοτσικουδιά , τρυφερά βλαστάρια από σπαράγκια και μικρές άγριες αγγινάρες.........
Είχαμε φάει για επιδόρπιο τα πιό γλυκά κούμαρα του κόσμου...

Είδα τα μάτια του Γεωργάκη να αστράφτουν από ευτυχία..
Ένιωθε βαθειά μέσα του την ευτυχία να "ΕΙΝΑΙ" η ίδια η φύση, και όχι να θέλει να "ΕΧΕΙ" τη φύση.

Όταν ο Γιωργάκης μεγάλωσε και αποφάσισε να μην γίνει "γιατρός "ή " δικηγόρος" σύμφωνα με τις υποδείξεις, δεν παραξενεύτηκα...
Ο Γιωργάκης ήθελε να κάνει μια δουλειά που θα τον έκανε ευτυχισμένο.......Και φυσικά τήν διάλεξε..

Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιωργάκης δεν είναι πιά Γιωργάκης. Είναι ο κύριος Μ.....
Είναι ένας ευτυχισμένος νέος άνδρας , με επιτυχημένη οικογενιακή και επαγγελματική ζωή.
Είναι από τους νέους εκείνους ανθρώπους που αποπνέουν ελπίδα ζωής........
Που διδάσκουν με τη ζωή τους , τον ΤΡΟΠΟ ΥΠΑΡΞΗΣ του "ΕΙΝΑΙ" και όχι του "ΕΧΕΙΝ"
Εδώ και τρεις μέρες ο Μ...... αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, να υπερασπιστεί τη ζωή των δασών μας.. Να υπερασπιστεί τον τρόπο ύπαρξης της ζωής, σύμφωνα με τη λογική του "είναι" και όχι του "έχειν" να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή και το μέλλον των παιδιών του κόσμου......

O "Γιωργακης"

Ο μικρός μόλις αγόρασε ένα βιβλιο από τον πάγγο που φαίνεται πίσω.
Ότι πιό πρόχειρο βρέθηκε μπροστά του για να καθήσει και να αρχίσει το διάβασμα, (έστω και άβολα) ήταν ένα μεγάλο πήλινο πυθάρι, κατασκευασμένο πριν 500 χρόνια (τουλάχιστον). Γύρω από τα χείλη του πυθαριού είναι αποτυπωμένη με μικρους ρόδακες, η ανάγκη του κατασκευαστή του, να επικοινωνήσει με τους μακρυνούς απόγόνους, που κάποτε θα συναντούσαν το θαύμα των χεριών του.
Ένα πυθάρι που σήμερα μια και δεν αποθηκεύει πιά τους καρπους από την καλλιέργεια της γης μας, κάνει τη χρήση γλάστρας!!!
Ο μικρός δεν υποψιάζεται καν την ιστορία που εισχορεί μέσα του, σε κάθε του αναπνοή..
Όταν τον φώναξα "Γιωργάκη" μου έρριξε μια αδιάφορη ματιά και συνέχισε το διάβασμά του..
Ένιωσα την ανάγκη να τον πάρω στην αγκαλιά μου ,και να του μιλήσω για τη ιστορία του πυθαριού..
Μα μάλλον θα του ήταν άχρηστη...
.. Αφού όλα αλλάζουν... Όλα αλλάζουν...Τι νόημα θα είχε?
Έτσι προχώρησα προς τον πλανόδιο πωλητή και άρχισα να ψάχνω μηχανικά τα βιβλία.
Σε λίγο, η καμπάνα του χωριού μου, σήμανε για τον εσπερινό.
Σκέφτηκα πως είχα πολύ καιρό να ανέβω στην εκκλησία για να ακούσω εσπερινό..
Ύστερα είπα πως ήταν η ώρα να πάω στη θάλασσα να ακούσω τον εσπερινό των κυμμάτων..
Πλησίασα τον Γιωργάκη...
Να τον πάρω μαζί μου.... Να τον κρατώ από το χέρι.
Μα εκείνη ακριβώς την στιγμή άκουσα τη μάννα του να τον φωνάζει...
"Αντώνη , που εξαφανίστηκες πάλι, παλιόπαιδο"
Πως έγινε τώρα και αυτή η φωνή ήρθε κατ ευθείαν από τη μαννα μου...
"Φρακταλ, παλιόπαιδο, που εξαφανίστηκες πάλι?"
Μπερδεύτηκαν τα πρόσωπα και ο χρόνος!
Αυτή τη φορά κοίταξα τον Γιωργάκη στα μάτια ..
Μου χαμογέλασε. ..
Κατάλαβα.
Με είχε αναγνωρίσει..
Αναγνώρισε το μικρό Fractal, των δέκα χρόνων.
Πόσο ελάχιστα έχω αλλάξει!...

α υ γ ο υ σ τ ο ς....

....Όλλα ταξιδεύουν.

Tiς μακρυές και φωτεινές Αυγουστιάτικες νύχτες ,
σας βλέπω, πάνω στο διαστημόπλοιο ΓΗ,
να ταξιδεύεται στο αχανές σύμπαν..
Ξαπλωμέν- ανάσκελα στην αμμουδιά,
βλέπω την ανατολή της Γης,,
από την επιφάνεια της Σελήνης.
Εκείνες τις στιγμές τα κύμματα δεν είναι τίποτα περισσότερο
από μια υπέροχη χρυσή πινελιά.
Όλα είναι μια υπέροχη χρυσή πινελιά!
Όμως αυτό που γιγαντώνεται μέσα μου,
είναι η βεβαιότητα πως μπορώ να καταλογίσω
την ιδιότητα της συνείδησης του εαυτού μου,
μόνο σε μιά και μοναδική οντότητα στο σύμπαν.
Εκείνες τις στιγμές θλίβομαι γιατί είμαι τόσο μόν-.
Και ύστερα πάλι νοιώθω παντοδύναμία γιατί είμαι τόσο μοναδικ-.
Έτσι ακροβατώ σε μια τεντωμένη αχτίνα του φεγγαριού Γη, που ανατέλει
σιγά-σιγά πάνω από τη Σελήνη..

ΑΣΤΡΙΑ...για σένα.

(Γιατί κρατώ τις υποσχέσεις μου.)

Άστρια. Σου είχα υποσχεθεί ......τον ουρανό με τ' άστρα.
Δεν τα κατάφερα..Κοίτα όμως τι κατάφερα!!!!
Τελικα, ο μαντατοφόρος μου μαντάτεψε την ύπαρξη μιάς πανέμορφης εικόνας ζωής.
Φαίνεται πως τα αστέρια μετατοπίζουν σκόπιμα την προσοχή μας!

ΑΖΑ Αυτό το κατάφερα και για σένα... Εσύ ξέρεις γιατί.

Λ υ π ά μ α ι..

Δεν έχω τίποτα να πω.
Προσπάθησα, μα δεν τα κατάφερα.
Ο γνώριμος εκείνος εφιάλτης..
Να πλημμυρίζεις από φθόγκους και να μην μπορείς να συναρμολογήσεις μιά λέξη.
Tην αξεδιάλυτη θολούρα του αισθητού να την φωτίσεις
Να την κάνεις λογικά σύμβολα, κατανοητά νοήματα.
Δεν έχω τίποτα να σας πω...Λυπάμαι.
Και το φεγγάρι απόψε είναι βραδύγλωσσο και αμέτοχο. Δωσμένο στη δική του θλίψη.
Τελικά, απόψε κανένας δεν μπορεί να μιλήσει.
Οι λέξεις με εγκατέλειψαν . Πήγαν όλες να πλαγιάσουν με την αμμουδερή παραλία.
Να διλυθουν, να λυώσουν μέσα στους ψιθύρους των κυμμάτων..
Να ρουφήξουν αλμύρα και να βυθιστουν σαν μουσκεμένο κουρέλι στο βυθό..
Να βάψουν τόν ήχο τους με σκοτάδι.


Κι άλλες πάλι να ματώσουν μέσα στα θερισμένα χωράφια του Ιούλη.
Να υπνοτίσουν τα τριζόνια με το αίμα τους.
Μήπως και σταματήσουν να τραγουδούν



Απόψε δεν έχω λέξεις.
Όλοι οι ήχοι μέσα και γύρω μου είναι χαοτικοί.
Ας μπορούσα να είχα μόνο μία λέξη!.