O Eπόμενος σταθμός

Η Καστοριά..
Μια πανέμορφη αυστηρή και μεγαλοπρεπής



Βυζαντινή αρχόντισσα,



στην αγκαλιά μιας παραμυθένιας λίμνης..



Και μετά, στα υψίπεδα της καρδιάς της Δυτικής Μακεδονίας...
Στην περιοχή των Γρεβενών.
Στην ζώνη των δρυοδασών .





Ο συνεργάτης και φίλος, καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης,
ξέρει την πατρίδα του, όσο εγώ τη χούφτα μου...
Μπορεί να διαβάζει κάθε μικρή λεπτομέρεια από το Γεωγραφικό ανάγλυφο του τόπου του, που αγκαλιάζεται από τις οροσειρές της Πίνδου (δυτικά), του Βερμίου (ανατολικά) και των Χασίων ορέων (Νότια)



Μπορεί να ερμηνεύει τις επιλογές της φύσης για την χλωρίδα κάθε μικρού κομματιού της Γης του.
Μπορεί να αφουγκράζεται τις φωνές των ζουλαπιών ( Λύκοι και αρκούδες) να καταλαβαίνει τα προβλήματά τους και τους φόβους τους, άρα να μπορεί να προστατευθεί από αυτά.





Μπορεί να απαντά στο ερώτημα γιατί αυτή η πλαγιά είναι περισσότερο δασωμένη από την άλλη.
Να ερμηνεύει τα τοπωνύμια πόλεων,ποταμών, λόφων, βουνών και πεδιάδων.




Να τιμά τους τόπους που η ιστορία διάλεξε να αφήσει το τύπωμά της, όπως εκείνος του Φαρδύκαμπου, όπου μια χούφτα αντάρτες αντιμετώπισαν νικηφόρα μια γερμανική στρατιωτική μονάδα..
Μπορεί να μιλά στους ανθρώπους με τον ιδιωματισμό της γλώσσας τους.



Να αναλύει τις διατροφικές συνήθειες, τις ασχολίες , τις δεξιότητες και τις κοινωνικές συμπεριφορές.



Να μιλά για την αρχιτεκτονική των κατοικιών τους, και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις βαρειές και συνεχόμενες χιονοπτώσεις.



Να σέβεται τις παραδόσεις του τόπου, και να αξιοποιεί τους καρπούς του.




Στο πανέμορφο σπίτι του, το προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια , με σεβασμό στην σοφή Μακεδονίτικη λαϊκή αρχιτεκτονική,



το γεμάτο με έργα τέχνης του μυαλού και των χεριών
ξέρει να φιλοξενεί με περισσή αγάπη και ζεστασιά..




Αλλά ξέρει και να μαντεύει..
Έτσι μάντεψε το απραγματοποίητο, μέχρι τώρα όνειρό μου, να επισκεφθώ το ιστορικό σχολείο στο Τσοντύλι.
Το σχολείο που, μαζί με το σχολείο των Κυδωνιών και την Σχολή της Χίου υπήρξαν τα σχολεία-φάροι του διαφωτισμού που προετοίμασαν πνευματικά, την Ελληνική επανάσταση..







Μα το ταξείδι μου στον Ελληνικό βορρά, δεν τέλειωσε ακόμα..
Συνεχίζεται....





Το fractal θα πρέπει να πάρει βαθιά ανάσα και να σας μιλήσει για την πόλη που αγάπησε, και για την ηλικία των μαρμάρων.




Γιατί ακόμα και για τα fractal έρχονται οι στιγμές που θα γεμίσουν ομίχλη τα μάτια, έτσι που να τολμήσουν να περάσουν στην αντίπερα όχθη.

Στο ..σπίτι..της ΑΖΑ

Ποιος είναι αυτός ο ουρανός....
Μου είναι δύσκολο να τον αναγνωρίσω..
Tα σύννεφα κρέμονται από τα τσιγκέλια του, παγωμένα σφαχτάρια..
Σαν να μην ξέρει τον ήλιο αυτός ο ουρανός.
Σαν να μην έχει ο ήλιος μονοπάτι εδώ.
Κάνει κρύο. 2 βαθμούς δείχνει το μπλε φωτεινό καντράν πάνω από τη θέση του οδηγού.
Μακρινά φώτα, υποψίες ζωής μέσα στο πηχτό κρύο σκοτάδι της παγωμένης πεδιάδας..
Κρυώνω. Τρέμω και ονειρεύομαι.
Ακόμα και τα όνειρά μου είναι παγωμένα.
Και γιαυτό, τρέμω ακόμα πιο πολύ..
Σπηλιά με κρύσταλλα από πάγους και σταλακτίτες μέσα μου..

Αυτό το ταξίδι δεν θέλω να τελειώσει πριν από μένα..
Να τελείωνα εδώ μέσα πριν φτάσω στον όποιο προορισμό...

Ύστερα τα φώτα άναψαν και το λεωφορείο σταμάτησε απότομα.
Μια πόλη φάνηκε να αναδύεται μέσα από το σκοτάδι.
Σε λίγα λεπτά τέσσερα ζεστά χέρια με αγκάλιασαν .


Ήταν πολύ ζεστά εδώ. μέσα σε αυτά τα χέρια
Και ακόμα πιο ζεστά ήταν σε ένα φωτεινό λουλουδιασμένο κήπο που τέλειωνε στο δωμάτιο
με το αναμμένο τζάκι.


Ένα ζεστό ποτήρι τσάι και μια λαχταριστή Κοζανίτικη πίτα....


Μα η κύρια πηγή εκπομπής ζεστασιάς, θαλπωρής , γαλήνης και αγάπης, ήταν τα χαμογελαστά πρόσωπα....
Το ένα το αναγνώρισα αμέσως ..
Ήταν το πρόσωπο της ΑΖΑ..

Αν αγαπώ τις πατρίδες των άλλων, είναι γιατί σε αυτές ζουν οι άνθρωποί τους......

..

Γιατί εκείνοι μόνο ξέρουν πώς να χτίζουν τα σπίτια τους.



Πώς να συντροφέυονται με τα χωριά τους.



Πώς να αγναντεύουν από ψηλά τις πόλεις τους..


Γιατί εκείνοι ξέρουν πώς να καλλιεργούν την Γη τους,


πώς να συλλέγουν τούς καρπούς της,


(καρύδια)

(ασέπκα για μαρμελάδα)

(μπιτς για αφέψημα)

και πώς να τρέφονται από αυτούς.


(πάνω : είδος τηγανίτας, κάτω: ειδικό ψωμί που προσφέρεται αντί μπομπονιέρας στη βάφτιση)

Eκείνοι ξέρουν πως να ψυχαγωγούνται...

Σκακιστές σε δημόσιο πάρκο

Εκείνοι μόνο μπορούν να δημιουργούν τα μνημεία και την ιστορία τους

(Ρωσική εκκλησία, στη Σόφια)

(κρατικό θέατρο, ή θέατρο του λαού, στη Σόφια)

και να τιμούν τους ήρωές τους.


(Ήρωας του αγώνα κατά του τουρκικού ζυγού)



(εκκλησία Αλέξάνδρου Νιέφσκι)

Και τους ποιητές τους.

( Τάφος Ιβαν Βάζωφ)

Εκείνοι μόνο ξέρουν πώς να ακούν τους ήχους των βουνών τους,


των πεδιάδων τους ,



των ποταμών τους,


και των δασών τους,



και να τους μεταφράζουν σε μουσική που να με μεθά και σε χορό που να με συναρπάζει.




Και εκείνοι μόνο μπορούν όλα αυτά και τόσα άλλα , να τα κάνουν χαμόγελο και να μου το προσφέρουν αγέρωχα και γεναιόδωρα.....


Ωφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο κορυφαίο σολίστα της Κρατικής Ορχήστρας Βορείου Ελλάδας, στην αγαπημένη του μητέρα (Μάικο) και στον μεγάλο Βούλγαρο καθηγητή στην μουσική Ακαδημία της Σόφιας και Ακαδημαϊκό Petko Radev που μου γνώρισε τον ήχο της πατρίδας του.

Tο απραγματοποίητο

.
Εκείνη φταίει...
Η Άγονη!
Με την ανάρτησή της "ο γλάρος" μου έφερε στο μυαλό μια ιστορία , που αν δεν σας την πω, θα σκάσω.
θέλετε να σκάσω?
Όχι?
Ακούστε λοιπόν.


Σας έχω ήδη πει, πως τριγυρνώ ώρες, σε βουνά, λαγκαδιές και θάλασσες. (κάμπους δεν έχουμε!)
Ένα απόγευμα λοιπόν, μετά από πορεία 5.500 χιλιομέτρων έφτασα σε μια παραλία που αγαπώ πολύ, γιατί ποτέ δεν ησυχάζει! Είναι πάντα φουρτουνιασμένη.
Καθώς μαθήτευα στα κύμματα, βλέπω τον καφετί βράχο, καταμεσίς του πελάγου, κάτασπρο!



Νόμισα πως ήταν από τους αφρούς των κυμμάτων.
Όμως η λευκότητά του ήταν σταθερή σαν να τον είχαν μπογιαντίσει με άσπρη μπογιά!
Έτριψα τα μάτια μου ξανά και ξανά. Φώναξα δυνατά ξανά και ξανά, να ακούσω τη φωνή μου.
Όχι δεν είχα κοιμηθεί , και τα μάτια μου μπορούσαν να μετρούν τα βότσαλα.
Και όμως, ο καφετίς βράχος ήταν κατάλευκος.
Αδύνατον!!!
Και όμως ήταν!!!.


Ο σκούρος καφετίς βράχος ήταν άσπρος σαν το κατάλευκο μάρμαρο...
Αφέθηκα στο όνειρο...
Το αδύνατο είχε γίνει δυνατό..
Το όνειρο......
'Ωσπου, ξαφνικά, ένα κατάλευκο σύννεφο πέταξε πάνω από τον βράχο, και χάθηκε βιαστικά μέσα στο πέλαγος..!!!
Ήταν ένα σμήνος γλάρων...



Αυτά τα πουλιά έκαναν την ψυχή μου να πετάξει μακρυά, σε κόσμους άλλους.
Και τον νού μου να πιστέψει για λίγο, πως το αδύνατον, μπορεί να γίνει δυνατόν....

Και ύστερα τα βράχια ξανάγιναν καφετί....


Κοίτα όμως! ..Είχαν πάρει κάτι από τις αποχρώσεις τ΄ουρανού.....
.

O SEBASTIAN

Ήρθε από τo OHIO των Η.Π.Α..
Οι προ-παπούδες του ήταν Έλληνες. Δεν τους γνώρισε.
Θυμάται όμως τον παππού και τη γιαγιά του να μιλούν λίγα ελληνικά και να μαγειρεύουν ελληνικά φαγητά.
Εκείνος έλεγε: Εμένα δεν με αφορά. Αυτοί είναι Έλληνες, εγώ είμαι Αμερικανός.

Οι γονείς του δεν μιλούσαν καθόλου Ελληνικά, ούτε μαγείρευαν ελληνικά φαγητά..
Η μητέρα του, ( μουσικός ), από αγάπη στον Μπάχ, τον ονόμασε Sebastian .

Όταν μεγάλωσε, έκανε τα τατού του, και σπόυδασε μουσική (βιολί).
Εργάζεται μουσικός σε ορχήστρα, ενώ συγχρόνως παραδίδει μαθήματα βιολιού στο Ωδείο.

Φέτος αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα.
Από τις πρώτες επαφές που είχε , κατάλαβε, πως όλλα εδώ τον αφορούσαν.
Βρέθηκε στο χωριό μου, και αποφάσισε να μείνει εδώ και να δουλέψει στη θέση του Διαμαντή, που θα έφευγε. (ενός άλλου διαβατάρικου πουλιού, που έμεινε μαζί μας όλο το καλοκαίρι).
Έτσι έπιασε δουλειά σαν γκαρσόνι στο εστιατόριο του χωριού.

Εκεί τον γνώρισα και μου εμπιστεύτηκε το όνειρό του. Να μάθει Ελληνικά.
Του είπα ότι θα μπορούσα, να τον βοηθήσω.
Με ρώτησε για την αμοιβή μου.
Του είπα πως θα γινόταν με κλήρινγγ. ‘Οση ώρα θα του έκανα μάθημα,, τόση ώρα θα έπαιζε βιολί στην πλατεία.
Συμφώνησε και δώσαμε τα χέρια.

Τώρα κάθε βράδυ περνούμε υπέροχες στιγμές, ακούγοντας ένα εκπληκτικό βιολί ..
Λόγω της εξαιρετικής ποιότητας στην προσφορά του, είπα και εγώ να αναβαθμίσω τις υπηρεσίες μου. Έτσι προστέθηκαν και μαθήματα Ελληνικής Μυθολογίας την οποία λατρεύει..

Στο τέλος του Σεπτέμβρη θα πάει για λίγο, στην Αμερική.
Να ταχτοποιήσει κάποιες εκκρεμμότητες, και να γυρίσει.
Έχω και εγώ τα ταξείδια μου....

Με την Άνοιξη θα βρεθούμε πάλι στο χωριό. Να συνεχίσει ο καθένας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε...

Σε λίγες μέρες θα κάνουμε τον μισεμό. (τελετή αποχαιρετισμού)
Γιατί τώρα πιά, είναι ο δικός μας Σεβαστιανός.

Και εμείς, η Γκιζέλλα και εγώ, περπατήσαμε επτά ολόκληρα χιλιόμετρα για το χατήρι του.
Να κόψουμς τρία πανέμορφα ρόδια για κείνον.
Γεμάτα κόκκινους σαν την αγάπη σπόρους, με εκθαμβωτικά χρώματα σαν την μουσική του βιολόύ του..
Καλό ταξείδι Σεβαστιανέ..

Υ.Γ Κάνετε κλικ στην εικόνα Το λουλούδι που είναι πάνω στο ρόδι είναι το λουλούδι του αγριόβατου. Αν δεν το έχετε μυρίσει, δεν έχετε μεθύσει ποτέ!
Αυτό τον καιρό είναι γεμάτα τα βουνά ανθισμένους αγριόβατους..
Όμως μην το μάθουν οι εταιρείες οινοπνευματοδών ....

Mιά ασήμαντη Ιστορία....

.
.
Η εμμονή της λατρείας του βασιλειά Ήλιου

Τα αγγάθια, (που παρ όλα αυτά, κάποτε υπήρξαν αχτίνες), με εκδικήθηκαν.
Απεγκλόβισαν τους πύρινους σπόρους, που με διαπέρασαν βιαστικά μα βίαια, τούτο το καλοκαίρι.

Ένα μικρό ξάφνιασμα, σε μια μαγεμένη θάλασσα, με δωροδόκισε .

Να κάνω όνειρα
για το κενό ..

για την αυλή μου

και για τα ταξείδια μου....

Ύστερα Φθεινοπώριασε..
Τα σύννεφα φάνηκαν στην κορυφογραμμή

Είπα να γυμνωθώ. Να με ποτίσει η βροχή. Να λάμψω στην άκρη του μονοπατιού σαν νιόβγαλτο χορτάρι.
Να μοσχοβολίσουν τα μαλιά μου θυμάρι και μαστίχι.

Να προκαλέσω με λαγνεία τα ασήμαντα σκαθάρια..

Και η βροχή δεν άργησε .

Τώρα κοιτάζω τους νερόλακους και βλέπω την ψυχή μου.
Μια μικρή λίμνη με α ρ α ι ό διάλυμμα αίματος, ίσα-ίσα αντικατοπτρίζει μια αστήρικτη μα κεφαλαία ΕΛΠΙΔΑ .

Φεύγουν..

Ήταν δεμένος στο σανό
Έσπασε το κλαδί που πάνω του, τον είχαν δέσει.
Το πήρε μαζί του και.... έφυγε.....


Βαρέθηκε τη σιγουριά και την άνεση του καναπέ.
Έφυγε. Τώρα μας κοιτάζει από ψηλά.

Φεύγουν....


Και εκείνοι που είχαν καταφύγει σε μια ΄θαλασσινή σπηλιά ..έφυγαν...


...Έφυγαν και εκείνοι που οχυρομένοι μέσα στο κάστρο τους, αγνάντευαν αιώνες το πέλαγος.


Ζηλεύω τα πουλιά που φεύγουν...


Δεν μπορώ άλλο .. Πρέπει να σηκώσω τις αραχνιασμένες μου άγκυρες

Να φύγω όσο γίνεται πιό μακρυά....


Να φύγω...