
Τρίτη πρωί και μιά υπέροχη λιακάδα μου ζήτησε να με πάρει αγκαζέ και να πάμε μιά βόλτα στο παλιό Μοναστήρι του χωριού
Και γιατί όχι? Πάμε. Σαν φτάσαμε λοιπόν κατάλαβα πως η πρόταση της λιακάδας δεν ήταν και τόσο τυχαία. Βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε ένα χαμογελαστό, αεικίνητο κύριο που ερευνούσε τα πάντα, ολόγυρα... Δεν δώσαμε πολή σημασία και γυρίσαμε στην πλατεία για καφέ......

Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου την κυρία Έλντα Δημοπούλου. Γνωστη και σπουδαία ενδυματολόγο.
-Παμε για καφέ, της λέω, 'ερχεσε?
Βεβαίως μου χρειάζεται. Να φωνάξω όμως και τον Στέλιο Ζωγόπουλο που είναι στο παλιό μοναστήρι από τα ξημερώματα. Θα τον χρειάζεται, σίγουρα.. - Βεβαίως. Ποιός είναι ο κύριος? ρωτώ.
-Μα πως δεν τον ξέρεις? Το δεξί χέρι του Κώστα Κουτσομύτη. Ο άνθρωπος "Βεγγος". Δεν σε πιστεύω πως δεν τον ξέρεις. -Όχι, δεν έτυχε, απάντησα.. -Ε τώρα θα τον μάθεις και δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ, μου απάντησε... . -Ωραία. Μάλλον τον γνώρισα πριν λίγα λεπτά, αποκρίθηκα, φέρνοντας στο μυαλό μου τον άνθρωπο του μοναστηριού.. Παραγείλαμε τους μέτριους και μέχρι να φτάσει ο Στέλιος, έρριξα μια ματιά τριγύρω......
Μα τι συμβαίνει εδώ?

Γιατί τόσα άλογα μαζεύτηκαν μέσα στο χωριό και δεν είναι στους σταύλους ή στα χωράφια?

Καλά. Τι συνέβει ξαφνικά και το χωριό μου γέμισε κόσμο από μιά άλλη εποχή?

Και από τις ακακίες στο προαύλιο του παλιού μοναστηριού έφυγαν τρομαγμένα τα πρώτα χελιδονία της Άνοιξης?

Στην πλατεία του χωριού δεν μπορώ να αναγνωρίσω τους χωριανούς που πίνουν όπως κάθε πρωί το καφεδάκι τους.
Πρέπει να ψάξω τον αίτιο, Πίσω στο παλιό μοναστήρι.
Καλή-μέρα σας Κ.Κουτσομύτη. Εδώ fractal. Mπορώ να συστηθώ με τον διευθυντή φωτογραφίας, τον ηχολύπτη, και τον πυροτεχνουργό? Καλά τον Παντιά τον ξέρω, από παλιά..
Ο ¨στρατηγός " κ. Κώστας Κουτσομύτης δεν είχε αντίρηση. Από την καρέκλα του σκηνοθέτη ο "μέγας οφθαλμός" τα πάντα ορά.. αλλά όμως οι τσέτες...αμίληκτοι

Με την απειλή των όπλων, μου απέσπασαν την υπόσχεση να μην μιλήσω για το ό,τι θα δω.
Οι bloggers δεν πρέπει να ξέρουν. Σαν αξιοπρεπές fractal, πήρα την απειροελάχιστη μορφή μου, και χώθηκα ανάμεσά τους.

Ο Γιώργος Καραμίχος ρίχνει τελευταίες ματιές στο ρόλο του..

Οι βοσκοί ξεκουράζονται...

Οι τεχνικοί τοποθετούν τις κάμερες ψηλά στην ταράτσα του κελιού.

και ο αύλιος χώρος του παλιού μοναστηριού μοιάζει με εργοτάξιο. Στην άκρη μπροστά στο λευκό τραπέζι η Βιργινία, η διευθύντρια της παραγωγής ελέγχει και δίνει εντολές.