ΟΙ Λαλάδες


 Βουτιγμένες  στο  αίμα  οι Σημαιοφόροι της  Άνοιξης,  Χιώτικοι  Λαλάδες (άγριες  τουλίπες).
Φυτρώνουν  εκεί που  δεν  τους  σπέρνει  κανείς....
Ούτε  καν  η  μνήμη  τόσων  και  τόσων  σφαγών  του  μαρτυρικού  μου  νησιού.



http://astraparis.gr/oi-lalades-oi-agries-toulipes-tis-xiou-einai-sta-kalitera-tous/

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Έχει περάσει σχεδόν ενάμιση μήνας από τη βραδιά που με κομμένη την ανάσα παρακολουθήσαμε την “Απολογία του Σωκράτη” σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη στο θέατρο του Καστρομηνά στην  Χίο

Μα αυτό που χάραξε βαθειά μέσα μας, δεν είναι μια προσωρινή συγκίνηση.

Είναι κάτι που φύσιξε μια σκόνη που συσωρευμένη από την ευτέλεια της καθημερινότητάς μας, σκεπάζει και μονώνει στεγανά τη συνείδησή μας.

Είναι μιά έλξη αρχέγονη όσο το φως, για να ψάξουμε μέσα μας τόσο βαθειά, εκεί που δεν φτάνει η λογική παρά μόνο το δώρο της πνοής του θείου , με το οποίο ο καθένας μας έχει ευλογηθεί.

Προσωπικά δεν έχω ξαναγίνει ποτέ μύστης , στην απόλυτη σιωπή..

Όμως εκείνο το βράδυ όλοι περιμέναμε την ετιμηγορία του δικαστηρίου με κομμένη ανάσα, βυθισμένοι στη νεκρική σιγή, γιατί ξέραμε πολύ καλά, πως αυτή η ετιμηγορία αφορούσε τον καθένα μας ατομικά και συλλογικά.

Γιατί ξαφνικά , έβαλε ο καθένα μας τον εαυτό του, απέναντι από τον εαυτό του, και την πορεία του στη ζωή, με το βασανιστικά πιεστικό ερώτημα της συμμετοχής μας σε αυτό το έγκλημα..

Το έγκλημα κατά της τιμής, της αξιοπρέπειας, της αρετής , και της ευδαιμονίας της ίδιας μας της ψυχής.

Γατί όλοι κουβαλούμε μέσα μας τα πρωπατορικά αμαρτήματα:

Την καταδίκη του Σωκράτη, τή μαρτυρική θανάτωση της Υπατίας, τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, τους εξωστρακισμος του Αριστείδη ,του Θουκιδίδη και του Θεμιστοκλή, τη σταύρωση του Χριστού .

Εκείνη η αμίληκτη νεκρική σιωπή που βάραινε καταλυτικά τις μικρές διακοπές της απλογίας, διέστελλε το χρόνο , ώστε ο καθένας να μπορέσει να ανακαλύψει την επιταγή των βαθύτερων νόμων της ζωής, και να τους φωτίσει..

Και έτσι όπως θα είναι εκτεθημένοι στο απόλυτο φως, η πεταλούδα ψυχή, θα βγεί από το κουκούλι της για να τρυγίσει την ευδαιμονία της.

Το γεγονός ότι αυτή η παράσταση-ενδοσκόπηση, είχε τόσο μεγάλη απόδοχή, ίσως να είναι προάγγελος μιας μετατόπισης του άξωνα των αξιών και παρήγορο για την την πορεία του μέλλοντό μας..

Δήμο σε ευχαριστούμε για μια ακόμα φορά.

Μου  λείπετε  πολύ.  Όλοι..μα  όλοι..μου  λείπετε..


Όμως   δεν  μπορώ  να  βγω  πάλι  μαζί  σας  βόλτα  ..
Βάρυνα  .
 Δεν  με σηκώνει  πια  το  αεράκι που  μπαινόβγαινε  ατσαλάκωτα  μέσα  μου.
Ζω εδώ  στην  άκρη  της  θάλασσας.
Την  πόρτα  μου  την  ανοίγει μόνο  το  πόμολο  από  τον  ήχο  των  κυμάτων  της  θάλασσας....
Όμως  μου  λείπετε  όσο   ποτέ..
Ξωτικό, Άστρια,  Κένταυρε,  Κάστρο, νερένια, φτερό,   Krye, Σκοτεινή Ροή ,
Μάγια,  Γιώργο, Βλαχοπόντιε, Αϊναφετσ,  Side 21, Θηρίο  Ιωάννη, Κούκος,Αστυάνακτα, Κούλπα,Logia....

Πως  να  μετρήσω  με  τα  μποφόρ  τόσες  και  τόσες  ελλείψεις  της  ζωής  μου.

Η TAYTOTHTA  KAI ΤΟ MHNYMA ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ  ΑΙΓΑΙΟΥ






https://www.facebook.com/video.php?v=562096617269721&set=vb.450828938396490&type=2&theater





 (μια  υπόσχεση  και  ενας χαιρετισμός στην  αγαπημένη  Άστρια)

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Πέρασε  κιόλας  ένα  μήνας   που  γύρισα  από  την  αγαπημένη  μου  Πόλη.
Θα  έχανα  την αξιοπρέπειά  μου  σαν  fractal  αν  δεν  αντιλαμβανόμουν  τον  χρόνο,  όπως  ακριβώς  αντιλαμβάνομαι  τον  χώρο!!!!
Ακόμα  και  αν  δεν  μου  το  ζητούσε  το  αγαπημένο  "ΞΩΤΙΚΟ"   θα  το  έκανα!   

Νομίζω πως η ημέρα που τον είδα για πρώτη φορά, ήταν στις αρχές του Μαΐου του 1453..

Μέρος  των   τειχών όπως  είναι  σήμερα.   Έχουν   χαρακτηρισθεί από  την   ounesco   μνημείο παγκόσμιας  κληρονομιάς.

Κουβαλούσαμε   νερό   ( με άλλες ηλικιωμένες γυναίκες) με τις στάμνες  μας,   και γεμίζαμε τα βαρέλια που είχαν τοποθετήσει οι άντρες σε πυκνά διαστήματα πάνω στα τείχη , για να σβήνουν τις φωτιές που πετούσαν με τα βέλη τους, οι καταραμένοι.

Μου κίνησε την περιέργεια, γιατί δεν έμοιαζε ούτε με δικό μας, ούτε με Γενοβέζο αλλά ούτε και με βενετό. Ήταν ψηλός κοκκινοτρίχης με σκοτεινά μάτια.

Έμαθα πως ήταν ένας , απολίτιστος Γερμανός ειδωλολάτρης , που δεν πίστευε στο Θεό, δεν  διάβαζε  τη  γραφή   παρά μόνο τους αρχαίους Έλληνες σοφούς, και λάτρευε τον Αρχιμίδη και τον Πυθαγόρα

 
 
 (Έλεγαν μάλιστα πως για το λόγο αυτό είχε μάθει να μιλά και να διαβάζει τη γλώσσα μας.) Ήταν από εκείνους που για εμάς τους εκλεπτυσμένους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, άξιζαν μόνο την περιφρόνηση .

 

Περπατούσε με βαριά βήματα πάνω στα τείχη λες και έκανε ένα ξένοιαστο περίπατο στην εξοχή... Κάπου κάπου γύριζε να κοιτάξει τα μιλιούνια των καταραμμένων που μήνες τώρα μας πολιορκούσαν, είχαν αλλάξει τη ζωή μας και είχαν μετατρέψει την Πόλη μας σε ένα απέραντο τόπο μαρτυρίου. Σε ένα πραγματικό κολαστήριο.

Τον έλεγα Γιόχαν Γκράντ και ήταν ένας άξεστος μηχανικός που  είχε   έρθει στην Κωνσταντινούπολη, μόνο και μόνο για να διαβάσει τα κείμενα του Αρχιμήδη που φυλάσσονταν στην Αυτοκρατορική βιβλιοθήκη. 
Αλλά ο αυτοκρατορικός βιβλιοθηκάριος δεν του επέτρεπε να διαβάζει τη νύχτα, από φόβο μην προκληθεί πυρκαγιά από τα κεριά ή τους δαυλούς,

Έτσι όταν σκοτείνιαζε τριγύριζε σαν στοιχειό πάνω στα τείχη.

Εκείνη η νύχτα στις 16 Μαϊού , ήταν ήσυχη και παγερή , λίγες ώρες πριν ξημερώσει....



 
 

Συμπληρώναμε με τα σταμνιά μας το νερό που έλλειπε από τα βαρέλια, κοντά στην Καλιγαρία Πύλη .
Τότε, τον είδα να έρχεται προς το μέρος μας, από την αντίθετη κατεύθυνση, με ένα δαδί στο χέρι.

Πήγαινε από το ένα βαρέλι στο άλλο , σταματώντας σε κάθε ένα για αρκετή ώρα .

Νόμισα πως τρελάθηκε, ή πως έκανε ξόρκια.
Σε κάποιο βαρέλι, καμιά δεκαριά μέτρα μακρυά  από μας, σταμάτησε...

Ύστερα , αφού έβαλε σημάδι για να ξέρει που ήταν, μετέφερε το βαρέλι σε διάφορα σημεία, κοιτάζοντας πάντα με πολύ μεγάλη προσοχή μέσα στο βαρέλι...


 

Ένοιωσα κάτι σαν να τρέμει μέσα μου. Ήταν ο φόβος?
Όχι σίγουρα όχι.  Ήταν το έδαφος κάτω από τα πόδια μου....

Τότε είδα να έρχεται προς το μέρος του λαχανιασμένος (προφανώς ειδοποιημένος από τον εκείνον) ένας πανύψηλος γεροδεμένος  και μαυριδερός άντρας που όλοι γνωρίζαμε.  
Ήταν ο Ιωάννης Ιουστινιάνη ο πρωτοστράτωρ της άμυνας της Πόλης, που πιο πάνω του , είχε μόνο τον Αυτοκράτορά μας, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.


 

 

Του έδειξε εκείνο που έβλεπε μέσα στο βαρέλι.
Από την έκφραση του Ιουστινιάνη καταλάβαμε πως συνέβαινε κάτι τρομακτικό....

Ύστερα ο Γκράντ ύψωσε τη φωνή του, και ακούσαμε καθαρά το διάλογο.

-Περίμενε, Δεν υπάρχει κίνδυνος τώρα που ξέρω πως πάει ο υπόνομός τους!

Φύγαμε βιαστικά για να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, αν και η κούραση βάραινε αβάσταχτα τα γεροντικά μας πόδια.

Στις 21 Μαΐου , όταν κυκλοφόρησαν τα νέα , εξηγήσαμε όσα είχαμε δει και ακούσει, εκείνη τη νύχτα στις 16 Μαΐου.
Ένοιωσα ευγνωμοσύνη για τον Γκράντ και τύψεις για τις σε  βάρος του, σκέψεις μου,

Έτρεξα πάνω στα τείχη να τον  δω ...

Ναι αυτός ο άξεστος ειδωλολάτρης, είχε ανακαλύψει, από το τρέμουλο στην  επιφάνεια του νερού των βαρελιών,  το λαγούμι που έσκαβαν οι τύραννοι κάτω από τα τείχη, για να μπουν στην Πόλη μας...

Έτσι οι Τούρκοι , έγιναν δεκτοί από τους στρατιώτες μας (που εντομεταξύ είχαν σκάψει αντιυπόνομο), με μια πύρινη βροχή από βέλη και δηλητηριασμένους καπνούς...

Ναί!!!  Η  πόλη μας είχε σωθεί ακόμα μια φορά......
Και  αυτή  τη  φορά,  όχι  από  τις  ολονύχτιες  προσευχές  μας,  στην  μεγάλη   εκκλησιά..

Από  το  εσωτερικο  της  Αγιας  Σοφίας.

                   

Αλλά  μέχρι  πότε  θα  άντεχε  το  θανάσιμο   σφιχταγκάλιασμα   των  άπιστων?

Είδα τον Γκραντ να κουβεντιάζει με τον μεγάλο Δούκα Λουκά Νοταρά, και δεν πλησίασα περισσότερο...

Έστισα όμως αυτί και άκουσα αυτά που έλεγαν.

Τα μάτια του Γκράντ ήταν κόκκινα από την αϋπνία και το θειάφι και το σώμα του ήταν γεμάτο καψαλισμένες πληγές.

Ήταν εκείνος, ο  Γκράντ, που μιλούσε:

-Ακόμα και ο Πυθαγόρας που θα μπορούσε να να είχε κατασκευάσει μηχανές και να δαμάσει με αυτές τις δυνάμεις της φύσης, το θεώρησε αυτό σαν κάτι ασήμαντο και χωρίς ενδιαφέρον.

Ασχολήθηκε με την ψυχή, με το βαθύτερο είναι , με το Θεό!

Οι  τρεις  ιεράρχες  ψηφιδωτό  από  την Μονή  της  Χωρας

                      

-  Αφού δεν δέχεσαι όσα γράφει η βίβλος και οι Πατέρες της εκκλησίας μας , του είπε ο Νοταράς, γιατί δεν πιστεύεις αυτούς τους προγόνους μας, τους Έλληνες σοφούς?

- Δεν ξέρω, δεν ξέρω , του απάντησε ο Γκράντ, τρίβοντας τα μάτια του.

Οι άυπνες νύχτες, η αδιάκοπη ένταση..ίσως να μου φέρνουν πυρετό...Δεν μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις μου.

Ο Πυθαγόρας...μπορούσε να κατασκευάσει όλο τον κόσμο με αριθμούς, αλλά ακόμα και αυτός σκόνταψε πάνω στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να κατασκευασθεί με αριθμούς!

Είναι άραγε δυνατό το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, να να είναι πιο δυνατό από το φως της επιστήμης?

-Κάνεις λάθος του είπε ο Νοταράς...

Αν δεν πιστεύεις στην ανθρώπινη ψυχή, τότε ο καλύτερος τρόπος να υπηρετήσεις τα ιδανικά σου, είναι να υπηρετήσεις το Σουλτάνο και όχι εμάς...

-Όχι απάντησε ο Γκραντ με πείσμα...

Υπηρετώ την Ευρώπη και την ελευθερία της ανθρώπινης διανόησης Δεν υπηρετώ τη δύναμη.....

Έμεινα εκεί αποσβολωμένη... Δεν μπορούσα καν , να καταλάβω τι έλεγαν.

Αργά πολύ αργά τη νύχτα της 22 Μαΐου, τα μεσάνυχτα ένας φωτεινός δίσκος διέσχισε γρήγορα τον νυχτερινό ουρανό!                                          

                      

   

Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ήταν..

Μα όλοι αναλογιστήκαμε τα λόγια του Αυτοκράτορα...

“Οι προφητείες επαληθεύονται. Η Παναγία εγκαταλείπει την Πόλη μας.. 

Ψηφιδωτό  από  τον  ιερό  Πατριαρχικό  ναό  του  Αγίου  Γεωργίου  στο  φανάρι

 Έστειλε  τον  Άγγελο  για  να  πάρει  και  να  διαφυλάξει  τα  όσια  και  τα  ιερά  μας..

από  το   Μπαλουκλί

       
 Πλησιάζει η στιγμή που η χιλιόχρονη αυτοκρατορία θα πέσει στα τάρταρα του μαύρου σκότους... Γεννήθηκα σε άτυχο αστερισμό!
Έτυχε σε μένα να πιω το δηλητήριο του αφανισμού του έθνους μου...”

Ένα  μέρος  των  τειχών  όπως  είναι  σήμερα με  την φροντίδα  της  Ουνέσκο

        

Μα  εμείς  ο  απλός  λαός  δεν  πιστέψαμε ποτέ,  πως  η  πόλη  μας θα  τουρκέψει...  Κάποιος  καλόγερος  μίλησε   για  τα  μισιψημένα  ψάρια που  ΄μέχρι  σήμερα    κολυμπούν   στο  Αγίασμα της Ζωοδώχου  Πηγής.. 

Τα ....  μισοτηγανισμένα   ψάρια  στο  Αγιασμα  της  Ζωοδώχου  Πηγής

   

Υ.Γ

 Στους   παλιούς   φίλους,  που  κάποτε  συμμετείχαν  στον  πόλεμο   μεταξύ  "fractal"  και  "Σταγόνας" χρωστούσα  μια  φωτογραφία  από  ενα  παλαιότερο  ταξίδι στην  Κωνσταντινούπολη.

Είναι  η  φωτογραφία ""ντοκουμέντο"   της  σύναψης  Ειρήνης και  υπογραφής  αιώνιας  φιλίας...μεταξυ  των  δύο  αντιπάλων....  "fractal"   και  "Σταγόνας" 

ΣΑΜΟΣ !!!!!!!

Δεν   ήταν    η  πρώτη  φορά  που  πήγαινα   στη  Σάμο.
Ήταν   όμως  η  πρώτη  φορά   που  συνάντησα την  ψυχή  της  Σάμου!
Πήρα τον ίδιο  δρόμο,  όπως  παλιά....
Το  πλοίο  κατηφόριζε  το  Αιγαίο  παραπλέοντας  τα  παράλια  της  Ιωνίας..

Οι   φίλοι  με  περίμεναν    στο  καράβι  

Tο  χωριό  στις  κατάφυτες πλαγιές  του  Καρβούνη.

  
Ανηφορίζαμε  συνέχεια  τους  στριμωγμένους  ανάμεσα  στα  πεύκα  δρόμους, μα  τα  μάτια  μας  κάπου -κάπου έκλεβαν γαλάζιο  από τον ουρανό  και  θάλασσα.

Εκεί  που  τέλειωνε  το  χωριό  και  άρχιζε  το  δάσος,
ήταν  το τέλος  του  προορισμού  μας. 

Μαζί  με  τη  βροχή ,  φτάσαμε  στο  σπίτι   που  θα  με  φιλοξενούσαν  

 

H    σκυλίτσα  πριν  λίγες  μέρες  είχε  γεννήσει  8 κουτάβια

 

   Καθώς   η  Αλφοσίνα   τάϊζε  τα  μωρά της ,  εμείς  φροντίσαμε  για  τη  δική  μας τροφή

Μαζέψαμε  κάμποσα  σαλιγκάρια,   που  μετά  τη  βροχή  είχαν πάρει  τους  δρόμους..και ο  Δημήτρης  πήρε  επάνω  του  την  ολόκληρη την προετοιμασία...  

Η  ώρα   της  επίσκεψης  στο  κελάρι  ήρθε...

Επί  τέλους  θα  γνώριζα το  περιβόητο  εργαστήρι  των  κρασιών του  Δημήτρη. 

Από  εκεί  θα  πέρναμε  το  κρασί  που  θα  συνόδευε  τα  σαλιγκάρια  γιαχνί..   

Δεξιά  μας  τα  μεγάλα  ανοξύδωτα  καζάνια  που  μέσα  τους , ο

μούστος  μεταγίνεται  σε  καρασί...

(Και  τι  καρασί!)

Και  αριστερά  τα  δρύινα βαρέλια   που  θα  κρατήσουν  το  κρασί  μέχρι  να  ωριμάσει  και  να  πάρει  το  άρωμα ..  

Ύστερα  ο  Δημήτρης,   θα  εμφιαλώσει  το  κρασί..και  θα  το  μοιράσει  στους  φίλους,  με  την  εττικέτα  που  γράφει  πως  η  μόνη   υποχρέωσή  εκείνων  που  θα το  πιούν    είναι ,    να  ευχηθούν  υπέρ   της  ευκαρπίας  της  Γης

Βραδιάζει  

Ώρα να  ανάψουμε  το  τζάκι

Θα  πιούμε  τσάι  από  τα  βουνά  της  Σάμου

και  θα  φάμε  ρόδια  από  τη  ροδιά  της  αυλής 

 

Τη  μέρα  που  θα  ξημερώσει  θα  πάρουμε   πάλι  με  το  4Χ4 "μουλάρι"  του  Δημήτρη , τους  δρόμους   της  μεγαλειόδους αγριότητας  των  βουνών  της  Σάμου.  Εκεί  πάνω  θα  συναντήσουμε το  κρυσφύγετο  των  ανταρτών  του  εμφυλίου,  αλλά   και  τους  αμπελώνες που    ημερώνουν  και κρατάνε  σε  χαμηλές  νότες  την  αρμονία της  αγριάδας  του  βουνού    

Μα η  Σάμος  δεν  τελειώνει  εδώ.

Αυτή ηταν  μόνο  μια  αρχή.

Σας  εχω ήδη  πει  πως  αυτή  τη  φορά  συναντήθηκα  με  την  ψυχή  της  Σαμου.

Και  αυτή  ήταν  εκτός  από  τους σπυτονοικοκύρηδές μου,  ο  Ισίδωρος.   Ο αγαπημένος  μας  SIDE21 

 Θα  συνεχίσουμε  λοιπόν  μαζί  με  τον  Σιδερή

Περιμένετε  και  θα  δείτε

   

Το  εκκλησάκι    αυτό  σκαρφαλωμένο  στο  ψηλότερο  σημείο  της  πιο  υψηλής  κορφής  του  Καρβούνη ( σε 1300 μέτρα)  αναδύθηκε    από  την  ομίχλη,  ακριβώς  την ώρα  που ένιωσα  την  ανάγκη να προσευχηθώ και να πω  ένα  "ευχαριστω" στη  ζωή. 

Ένα  ευχαριστώ  στη ζωή  που  με  ευλογεί  με  την κατεγιστική  παρουσία  της  ομορφιάς και  της  αγάπης των  φίλων  μου.

Θα  νομιζα πως  το  είχα ονειρευτεί  αν  δεν  έβλεπα  τη  ζωγραφιά  του (με υδάτινα  χρώματα)  στο  σπίτι  της  Μαρίας  και  του  Δημήτρη. (δυστυχώς στο  βουνο  δεν  ειχα  μαζι  μου  τη  φωτ. μηχανή )

Επιτρεψετέ μου  αυτή  την  εικόνα  να  την  αφιερώσω  στην  αγαπημένη  μου  ΑΣΤΡΙΑ

Αστεράκι  μου   για  σένα  .. 

ΣΑΜΟΣ

Ε_Φ_Υ_Γ_Α

ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ...

- Σε  σένα   φωνάζω....Fractal................
Τι  θέλεις    στα   ψηλά   βουνά......
 Ένα   θαλασσινό πράμα,  εσύ,  πλασμένο  με  το  πλαγκτόν  της  θάλασσας????

                    

 

Γύρνα  πίσω  όσο  είναι  καιρός....
Μηηηηηηηηηηηηηηηηηηη

                        


-   Μα  τι σε πειράζει  αν  σκέπτομαι.......
Η σκέψη  μου,  σε  ακτίνα  γειτονιάς......δεν  φτάνει  πιο πέρα....
Άσε με  να  ονειροπολώ.  Κανένα   άστρο  δεν  θα  ανατείλει από  τη  φωνή  μου..
Το  πολύ, να  κάνω   μια  μεροληπτική  αφήγηση των μελλούμενων....
Ξεδίνω  λιγάκι,  καθώς  σκέφτομαι  τα  ψηλά  βουνά....
Και  τα  μελλούμενα,  που  δεν  έχουν μέσα  στο  κάδρο τους,   τη  θάλασσα...

   
                                                        



-  fractal......σκλάβος  κι' αγοραστής του  εαυτού σου..
πάντα  έτσι  ήσουν....Ένα  υδροχαρές χαρτί  από  βαμβάκι, που  οι  ορίζοντες ζωγράφιζαν  με χρώματα  ακουαρέλας,  "εν  τη  απουσία  σου"
Γυρολόγα.
Από  εικόνα    σε  απεικόνιση..
Με τη διαπραγμάτευση μεταξύ  δυσδιάκριτου και  άγνωστου να  αναλώνεις  την  περίοδο  ειρήνης που  σου  χαρίστηκε..


                        


  -  Ναι..θα  το  κάνω...Θα  φράξω  με  το  χέρι  μου  το  στόμα  της σύνεσης.
Να  επικρατήσει   η  ψυχραιμία  της  συσκότισης..
Να  διαλέξω  με  κλειστά  μάτια..
 
                     

 
Να  μην  με  γονατίσει  το  βάρος  της εκλογής
Έτσι  και  αλλιώς  με  έχει  γονατίσει  το  βάρος  της  συνέπειας

ΧΑ......................έ-φ-υ-γ-α...