Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
από την κατατρόπωση των δυνάμεων Σταγόνας-Ξωτικού-Φτερού κλπ
στο ΞΩΤΙΚΟ
Για τον Γκιώνη
για τον αγγελό μου
στη Μαύρη Ράχη
"Πέρα μακρυά στον ουρανό, είναι γραμμένο ένα μυστικό, ένα κρυμμένο σχήμα, το οποίο δείχνει με λεπτομέρεια τον αρχικό σχεδιασμό του ιδίου του σύμπαντος"...και την κατανομή της ύλης του, Eνα fractal.. ........... " Κι εκείνο το φυτό αντίκρυ σου που διαιρεί άνισα, πλην σωστά, το χώρο, είναι η αόρατη Γεωμετρία, που διέπει στο βάθος ολάκερη την Οικουμένη" .....
φίλοι
Οι εφεδρίες μου
Για την Άστρια. Ενθύμιο Μάχης.
από την κατατρόπωση των δυνάμεων Σταγόνας-Ξωτικού-Φτερού κλπ
Αφιερωμένη
στο ΞΩΤΙΚΟ
Ανθισμενος αγριόβατος
Για τον Γκιώνη
Το χαμόγελο από την ΑΣΤΡΙΑ
για τον αγγελό μου
Επισκέπτες
Πληροφορίες
Πρέπει να ξέρεις για μένα το fractal πως....
Κάποτε είμουν μια κανονική ανθρώπινη πέτρα χτισμένη σε μια ξερολιθιά σε ένα μικρό χωριό, ένός πανέμορφου νησιού του Ανατολικού Αιγαίου. Η πρασινάδες που με στόλιζαν ήταν από τις περικοκλάδες που άπλωναν επάνω μου μα ποτέ δεν ρίζωναν μέσα μου.
Ύστερα ήρθε Εκείνο.....Εκείνο προκάλεσε την μεγάλη έκρηξη...
Τώρα είμαι ένα pulsar και περιπλανιέμαι στο αχανές σύμπαν.Περιστρέφομαι με μεγάλη ταχύτητα, αλλά οι εκπομπές της ακτινοβολίας μου, έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία μου ανάμεσα στα πλανητικά συστήματα. Μόνο κάποτε η ακτινοβολία μου αποτυπώθηκε με ανεξήτηλα σημάδια, πάνω σε ένα μοναδικό βότσαλο μιαςς έρημης παραλίας .. Σε αυτό το βότσαλο που τυχαία ξεχώρισε.. εκείνο, (ανάμεσα στα βότσαλα που έσερνε πίσω της η θυμωμένη θάλασσα), αποτυπώθηκε fractal η υποψία της ύπαρξής μου. Της απίστευτα μικρής μάζας μου, που ακτινοβολεί από κάποιο νεφέλωμα, κάποιου μακρυνού πλανητικού συστήματος, την συμπάντική ύλη εκείνου που με αφάνισε..
Εκεί θα μένω για έτη φωτός, που γράφονται μόνο σε ψηφία άρρητου αριθμού.
Μα εσείς θα με βρίσκετε εδώ..
Να καταποντίζομαι στα ύδατα, να διασκορπιζομαι στους ανέμους και τις ερήμους της Γης , με την ίδια πάντα αγωνία:
Πόσο τυχαίο, είναι το τυχαίο;
Έχετε δει ποτέ φυτό να ριζώνει και να ανθίζει πάνω στην πέτρα;
Πάνω στη σκληρή γρανιτένια πέτρα.Ναι, το είδα. Το ξεχώρισα γιατί δεν έμοιαζε με την περικοκλάδα που τόσο καλά ήξερα. Το είδα ακριβώς την στιγμή που σκεπτόμουν πως μόνο η μαθηματική λογική μπορεί να ορίζει την ζωή και οι αριθμοί να κρατούν γερά την ισορροπία του σύμπαντος.. Και πως μόνη εκείνη (η λογική των αριθμών) μπορεί να δημιουργεί τάξη ακόμα και σε εκπληκτικού βαθμού πολυπλοκότητα.Το είδα και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να ανατρέψει την ισορροπία του σύμπαντος, να μετατοπίσει τον άξονα της Γης: Σε μιά πέτρα του τείχους της Ιερουσαλήμ. Σε συμβατικό χώρο και χρόνο. Στο χώρο και το χρόνο που θα έρχομαι ξανά και ξανά για να σας συναντήσω, και να μου μιλήσετε για το δικό σας εκείνο. Θα έρχομαι κάθε φορά που θα δειλιάζω και θα φοβούμαι πως ήρθε η ώρα μου να γίνω και γω πεφταστέρι. Να υποταχθώ στους νόμους.
. . Και να πάψω να αισθάνομαι.
Ύστερα ήρθε Εκείνο.....Εκείνο προκάλεσε την μεγάλη έκρηξη...
Τώρα είμαι ένα pulsar και περιπλανιέμαι στο αχανές σύμπαν.Περιστρέφομαι με μεγάλη ταχύτητα, αλλά οι εκπομπές της ακτινοβολίας μου, έχουν απρόβλεπτη κανονικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία μου ανάμεσα στα πλανητικά συστήματα. Μόνο κάποτε η ακτινοβολία μου αποτυπώθηκε με ανεξήτηλα σημάδια, πάνω σε ένα μοναδικό βότσαλο μιαςς έρημης παραλίας .. Σε αυτό το βότσαλο που τυχαία ξεχώρισε.. εκείνο, (ανάμεσα στα βότσαλα που έσερνε πίσω της η θυμωμένη θάλασσα), αποτυπώθηκε fractal η υποψία της ύπαρξής μου. Της απίστευτα μικρής μάζας μου, που ακτινοβολεί από κάποιο νεφέλωμα, κάποιου μακρυνού πλανητικού συστήματος, την συμπάντική ύλη εκείνου που με αφάνισε..
Εκεί θα μένω για έτη φωτός, που γράφονται μόνο σε ψηφία άρρητου αριθμού.
Μα εσείς θα με βρίσκετε εδώ..
Να καταποντίζομαι στα ύδατα, να διασκορπιζομαι στους ανέμους και τις ερήμους της Γης , με την ίδια πάντα αγωνία:
Πόσο τυχαίο, είναι το τυχαίο;
Έχετε δει ποτέ φυτό να ριζώνει και να ανθίζει πάνω στην πέτρα;
Πάνω στη σκληρή γρανιτένια πέτρα.Ναι, το είδα. Το ξεχώρισα γιατί δεν έμοιαζε με την περικοκλάδα που τόσο καλά ήξερα. Το είδα ακριβώς την στιγμή που σκεπτόμουν πως μόνο η μαθηματική λογική μπορεί να ορίζει την ζωή και οι αριθμοί να κρατούν γερά την ισορροπία του σύμπαντος.. Και πως μόνη εκείνη (η λογική των αριθμών) μπορεί να δημιουργεί τάξη ακόμα και σε εκπληκτικού βαθμού πολυπλοκότητα.Το είδα και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να ανατρέψει την ισορροπία του σύμπαντος, να μετατοπίσει τον άξονα της Γης: Σε μιά πέτρα του τείχους της Ιερουσαλήμ. Σε συμβατικό χώρο και χρόνο. Στο χώρο και το χρόνο που θα έρχομαι ξανά και ξανά για να σας συναντήσω, και να μου μιλήσετε για το δικό σας εκείνο. Θα έρχομαι κάθε φορά που θα δειλιάζω και θα φοβούμαι πως ήρθε η ώρα μου να γίνω και γω πεφταστέρι. Να υποταχθώ στους νόμους.
. . Και να πάψω να αισθάνομαι.
περιμένοντας την μικρή φώκια.
προσκύνημα
στη Μαύρη Ράχη
Τό Κάστρο
Η Θάλασσα...
H Μερικούντα
Εγώ το Pulsar
Συστάσεις
- adaeus
- AIGAIO-CHIOS
- ainafetst
- ANTE GEIA
- Artanis
- AZA
- AΣΤΡΙΑ
- busybee
- e-Apenanti
- faneZan
- FARAONA
- Fegia
- FM50
- Hλιογράφος
- ikor
- Ionnkorr
- koulpa
- Logia
- margo
- Maya
- PIRANTELLO
- Politismiko Hmerologio
- saab
- Seagull
- sibila
- side 21
- Sirio1
- sαltatempo
- Thallassokrator
- thorvaldgr
- VaD
- Xρήστος Γιανναράς
- Άξια Εισί (ν)
- Α Κενταυρου
- Αγγελική
- Αγονη
- Αετός των δεξαμενών
- Αλέκα
- Αναζήτησις
- ΑΝΕΜΟΣ
- ανεπίδοτη
- Αριστοφάνης
- Αριστόδημος
- ΑΣΣΟΣ
- Αστυάνακτας
- βασίλης
- Βασιλιάς της μοναξιάς
- βλαχοπόντιος
- Βροχούλα
- Γ.Ο.Μ.Α
- Γιάννης
- Γκιώνης
- Δημήτρης σε χρόνο ενεστώτα
- Ελευθεροι επιστήμονες
- Επίκουρος
- θαλασσένια
- Θαλασσα
- Κryos
- Καρυάτιδα
- ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ
- κούκος μας
- Κώστας
- Λοτοφάγος
- Μάνος
- Μαίστρος
- Μαριάννα
- Μαυρος Γάτος
- Με τον καφέ
- Μελιδονίσματα
- Νίκιπλος
- Νατασσάκι
- Νόστημον Ήμαρ
- Ξάνθη Φιλοφοφείν
- ξενιάδα
- Ξωτικό
- Ο Πιτσιρίκος
- οπερα της πενταρας
- ΠΕΡΣΕΑΣ
- Πλανητικός
- πλοηγός του ονείρου
- ΠΝΥΞ
- Πολιτισμικό Ημερολόγιο
- Ποντικοπαγίδα
- Ραδιο Μαρκόνι
- ΡΗΓΑΣ
- Σκοτεινη Ροη
- ΣταυρΣταυρ
- Συλέκτης στιγμών
- Συμμορίτες
- Τεμπελομουραλόσκυλο
- Το ασπρόμαυρο
- Το Θηρίο ο Ιωάννης
- Το Κάστρο
- Του αρχαίου θυμού
- Υδρόβιοι ...οργανισμοί
- ΥΠΟΘΕΤΟ
- χιονόνερο
- όλα θα πάνε καλά
Από που έρχονται τα κύμματα
Τα κύμματα έρχονται από πολύ μακρυά. Ξεκινούν από το Βόρειο πόλο καθώς, κατά την σπάνια Άνοιξη στα μέρη εκείνα, λιώνουν οι πάγοι.
Ύστερα καμπυλώνουν και στενεύουν για να μπουν στο κανάλι του ποταμού και να διασχίσουν το μισό βόρειο ημισφαίριο πριν φτάσουν στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί σταματούν γιά λίγο τη αέναη ροή τους. Έχουν να κάνουν πολά προσκυνήματα πριν περάσουν στον Βόσπορο. Αλλά και όταν αφήνουν πίσω τους τα στενά, δεν μπορούν να περάσουν αδιάφορα από τη θάλασσα του Μαρμαρά. Μερικά μάλιστα μπαίνουν σιωπηλά, στον Κεράτιο. Όταν τελικά προσπερνούν τα Δαρδανέλια και κατηφορίζουν στο Αιγαίο, ξεκουράζονται μαζεύοντας κάμποσο ήλιο στις ράχες τους. Τα Νησιά του Αιγαίου δεν τα απασχολούν. Ψάχνουν για κάτι που ξέρουν πως υπάρχει μα πως ποτέ δεν μένει σταθερό. Πως μετακινείται συνέχεια σε στεριά και θάλασσα και πολές φορές βυθίζεται μέχρι να φτάσει τους φυκιώνες σε κάποιες μοναχικές παραλίες και να συρθεί απάνω τους. Ξέρουν πως αυτό, τριγυρνά ασταμάτητα μονάχο, κοιτάζοντας μέσα βαθειά στη ψυχή των πραγμάτων και καμιά φορά και των ανθρώπων. Αυτό, ξέρει πολύ καλά τους νόμους της Φυσικής και πιστεύει πως κάθε τυχαίο υπόκειται σε μιά απαραβίαστη αναγκαιότητα...
Αγνοεί όμως εντελώς τους νόμους της Φύσης. ..
Έτσι μιά μέρα, αυτό έφτασε ανυποψίαστο , σχεδόν αθώο, στην μοναχική παραλία. Αυτό δεν ήξερε πως η μουσική που έρχονταν από κάπου μακρυά, ήταν από τη λύρα του Ορφέα καθώς έδεινε ρυθμό στα κουπιά της Αργώς. .
Πως ο βαρύς έρωτας του Ορφέα ήταν η κινητήρια Δύναμη στα κουπιά της Αργώς.
Και πως το πουλί που πέρασε τις συμπληγάδες ήταν η φωνή μου που δραπέτεψε από τη σιωπή της πέτρας.
Αυτό εκστασιασμένο από την αναπάντεχη ομορφιά (που τόσο πολύ το πονούσε) ακούμπησε με τα δάχτυλά του ένα βότσαλο, που πεταμένο ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, δέρνονταν από τα θυμωμένα κύμματα.
Και έτυχε! Από εκείνη τη στιγμή, αυτό το βότσαλο, κουβαλά στη ράχη του ένα βαρύ fractal...
Ένα fractal που είχε σφραγίσει η ακτινοβολία ένος μικρού πάλσαρ και που ήταν ότι είχε απομείνει από τη μεγάλη έκρηξη... (συνεχίζεται)
2η συνέχεια
Ωστόσο τα κύματα κατηφόριζαν στο Αιγαίο, παρακολουθόντας την δανδέλα των ακτών της Μικρασίας. Κατηφόριζαν.. .. Κατηφόριζαν.. Όλο κατηφόριζαν..Δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην αναγκαιότητα να συναντήσουν αυτό το κάτι..Άλλοτε άφριζαν και άλλοτε στριφογύριζαν σε μικρές δίνες πάνω από τους φυκιώνες στις μοναχικές παραλίες των γύρω νησιών. Πολλές φορές κούφωναν σαν σπηλιές για να χυθούν ξαφνικά πάνω στα βότσαλα και να κάνουν ορμητικό, κατακτητικό, μέ άγρια διεκδηκητική μανία έρωτα, μαζί τους. Οι φωνές τους τότε γίνονταν σπαραχτικές για όσους τύχαινε να βρεθούν εκεί κοντά..Και θα στο πω καθαρά. Γίνονταν σπαραχτικές και για μένα. Για μένα που δεν μπορούσα να υποψιαστώ την ύπαρξη αυτού του απροσμέτρητα ανεπαίσθητου που μεταβάλλεται στις συνεχώς αναθεωρούμενες αρχικές μου νοήσεις και που κάνει να φαίνεται τυχαίο αυτό που έχει ήδη προκαθοριστεί....
(συνεχίζεται)
3η συνέχεια.
Εγώ καταλαβαίνω τα κύματα. Πάσχω μαζί τους. Νοιώθω την αγωνία τους καθώς αγωνίζονται να αποτυπώσουν πάνω στο κόρμι (σου?) τα βαρειά μυστικά που κουβαλούν στις ραχες τους.
Πόσο βαθειά επικοινωνώ με τα κύματα..
Οι υπόγειες στιβάδες της ύπαρξής μου βρίσκονται εκεί ακριβώς που ξεκινούν τα κύματα. Γιαυτό πάντα βρίσκουν τον τρόπο να μπούν σε ό,τι σκέπτομαι, σε ό,τι
αισθάνομαι. Πάντα καταφέρνουν να μπούν στο συμπηκνωμένο μαγνητικό πεδίο μου και να εκπέμπουν στην κατεύθυνση των δυό πόλων της ύπαρξής μου. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκομαι.
ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ....Εκεί στην άκρη του γιαλιού να με σέρνουν μαζί τους. Να σκορπίζουν την ουσία μου στα πέρατα του σύμπαντος και ύστερα να με συναρμολογούν ξανά και ξανά για να παίξουν με τις αισθήσεις μου. Να με διδάξουν τους νόμους της Φύσης....
(συνεχίζεται)
4η συνέχεια
Ενώ εσύ περιφρόνησες την επιθυμία των κυμμάτων.
Ναι. Eγώ μαθήτευσα αιώνες στο σχολείο τους....
Αυτά με μύησαν στα μυστήρια της Φύσης...Η ενέργειά τους έδωσε κίνηση μέσα στις φλέβες μου. Εκείνα στοίχειωσαν τα θέλω μου. Εκείνα μου έδωσαν την διαταγή να δραππετεύσω από τη σιωπή της πέτρας. Και εκείνα τώρα αντιστέκονται στη θέλησή μου να ξαναγυρίσω σάυτήν.
Και τώρα τι θα απογίνω ;
....Στο στόμα μου πεθαίνουν οι λέξεις χωρίς οξυγόνο.
....Ο λαιμός μου παγιδευμένος στη θηλειά των ακτίνων...
....Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα πάνω στον εμποτισμένο με πίσσα πάσαλο της αγωνίας μου...
....Και οι αντιστάσεις του νού μου πεταμένες σαπίζουν σε ένα παλιό καρνάγιο...
Τώρα φοβούμε το καλοκαίρι που έρχεται.
Μα τα κύμματα αρνούνται να ξεβράσουν σε μια γωνιά το πτώμα μου.
Αρίστευσα, λένε, κάποτε...
και συνεχίζουν να με διδάσκουν.
Με ένα χάρακα να μαστιγώνει τη σάρκα μου.
Με ένα διαβήτη καρφωμένο στα σπλάχνα μου.
Και με ένα μοιρογνωμόνιο που αρνείται να υποταχθεί...
(συνεχίζεται)
5η συνέχεια
Και τώρα ξαφνικά πως να πιστέψω στους εντός μου ψιθύρους ; Ήχοι από παντου με κατακλύζουν. Είναι βιολί; Μάλον. Όχι.. όχι μπορεί να είναι ο αέρας που περνά φασαριόζικα μέσα από τις πευκοβελόνες, και ύστερα χάνεται. Κι αν είναι το τζιτζίκι που ξεχάστηκε να περιμένει το ταίρι του και έγινε ένα με τον κορμό της γέρικης ελιάς;. Και αν είναι αϊδόνι που έχασε το ταίρι του; Λάθος ; Μπορεί να είναι ένα μικρό ψάρι παγηδευμένο σε ένα ταλάνι. Μπορεί και οι χτύποι της καρδιάς κάποιου φυλακισμένου που περιμένει την αίτηση χάριτος. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να είναι ήχοι από κάποιο κρόταλο μοναστηριού. Μπορεί και από τις ίδιες τις φλέβες μου. Χιλιάδες ατέλειωτες τα μπορεί. Μόνο ένα θα πω ακόμα. Μπορεί να είναι η φωνή του Αϊδονίδη που ήταν σκορπισμένη στη απόλυτη διαφάνεια του απείρου και που ένας πανίσχυρος συμπηκνωτής (άγνωστο ποιός) μάζεψε τους φθόγγους της. Μπορεί όμως τίποτα από όλλα αυτά . Μπορεί να είναι μόνο σιωπή που αγωνίζεται να γίνει ήχος. Εκατομμύρια μπορεί. Θεέ μου γιατί ξοδεύεις τόσα χρώματα για να σκοτεινιάζεις τον ουρανό. Τα άστρα σου ξεφωνίζουν: Λυπήσου μας. Όσοι νογούν τις φωνές των άστρων απόψε τη νύχτα της 20ης προς την 21η Ιουνίου να γυμνωθούν και να περιμένουν τις προσταγές τους.
(συνεχίζεται)
6η συνέχεια
Η πιό συμπυκνωμένη νύχτα του χρόνου.
Τα θαύματα γεννιούνται ακριβώς τη νύχτα αυτή. Μην αγνοήσεις τις προσταγές της.
Εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να μαζέψεις σταγώνα τη σταγώνα τον αφρό των άστρων για να μυράνεις τα χέρια που πάνω τους θα ακουμπήσεις την ψυχή σου. Και πρόσεχε τους ήχους. Μην και σε ξεγελάσουν. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν, θα παραμείνει πάντα πρόθεση.
Εις τους αιώνας. Και συ θα νιώθεις πως το σύμπαν ξεφεύγει από τα χέρια σου, σαν φυλακισμένο πουλί. Τα μάτια σου ιδρωμένα κι αμίλητα θα παρακολουθούν το πουλί μέχρι που να σμίξει με τον ορίζοντα πέρα από το τέλος του ωκεανού.
Και ύστερα όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μιά ανεξερεύνητη συμπαντική δύναμη θα σε σταυρώνει πάνω στο σταυρό της ομορφιάς. Θα σε μαστιγώνει το ηλιοβασίλεμα και θα σε ματώνουν τα καρφιά από τα τιτιβίσματα των πουλιών την ώρα που ζευγαρώνουν. Θα σε διαπερνά η λόγχη μιάς ασήμαντης πορφυρένιας παπαρούνας, και θα σε ποτίζει αλμύρα ένας μικρός αλήτης αστερίας στο βυθό. Τα φύκια θα γίνονται σφουγγάρι ποτισμένο με όξος και το άρωμα των γιασεμιών θα σφυροκοπά το κρανίο σου μέχρι να χάσεις τις αισθήσεις σου. Γιατί Θεέ μου έπλασες τόση ομορφιά και συ ποιητή πως μπόρεσες και ξεστόμισες την κατάρα; "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 7η)
Ωστόσο τα κύμματα συνεχίζουν σαν μανιασμένα κυνηγόσκυλα να οσμίζονται το πέλαγος. Τόση αμίληκτη βεβαιότητα στον τυχαίο προορισμό!!
Η συνεχής ευαίσθητη εξάρτηση από τον αρχικό τους στόχο τα κάνει να ακολουθούν συγκεκριμένους αιτιοκρατικούς κανόνες, με αυσηρή συνέπεια. Οι καλαμιές της λαγκαδιάς σέρνουν πίσω τους τις σκιές των δρυϊδων και τις ανάσες των πηγών που προσδιορίζουν τις συντεταγμένες της γεωγραφικής τους θέσης. Τι ψάχνεις λοιπόν κυνηγώντας τους ανέμους. Για ποιό απροσδιόριστο σχήμα ερευνάς το εμβαδόν, παγιδευμένο μέσα στην αιωνιότητα. Όλα μοιάζουν να υπακούουν σε μια χαόδη άτακτη συμπεριφορά και τα μηνύματά τους κρύβουν ένα μυστηριώδες είδος τάξης. Είπες: τωρα κρατώ εγώ το τιμόνι. Μα το κόκκινο βάμα του ουρανού σε τύλιξε πορφύρα και έχασες την αίσθηση του χώρου. Τώρα χρειαζόσουν εμένα. Το ένιωσα βαθειά μέσα μου.
Μα εσύ πάλι μ'αρνήθηκες...
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 8η)
Τι αμίληκτη, θανατερή πίκρα.
Μπορεί να δηλιτηριάσει όλα τα ποτάμια της Γης. Μπορεί να ποτίσει τη θάλασσα, να στερέψει τις πηγές.
Μπορεί την Γή να την κάνει στέρφα
Μπορεί να μην ξαναγεννηθεί ποτέ πιά η Άνοιξη...
Μπορεί να καταστραφούν οι αισθήσεις σου.
Να συρθείς πάνω στους φυκιώνες του βυθού και να μην νιώσεις το μήνυμά τους.
Όχι δεν μπορείς να διιαβάσεις με τα μάτια αυτές τις γραμμές. Αυτό το απόλυτο πένθος της ψυχής δεν υπάρχει τρόπος να το διαβάσεις. Μην πεδευεσαι άδικα. Σιωπή. Μόνο. Τέλεια απόλυτη σιωπή.
Στο νησί του θανάτου. Μόνο ένα αργό σύρσυμο... Νατο πλησιάζει όλο πλησιάζει. Σαν φίδι που παραμονεύει...Πρόσεξε μη σε δαγκάσει. Πρόσεξε . Δεν πρέπει να πεθάνεις..
(συνεχίζεται)
Ύστερα καμπυλώνουν και στενεύουν για να μπουν στο κανάλι του ποταμού και να διασχίσουν το μισό βόρειο ημισφαίριο πριν φτάσουν στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί σταματούν γιά λίγο τη αέναη ροή τους. Έχουν να κάνουν πολά προσκυνήματα πριν περάσουν στον Βόσπορο. Αλλά και όταν αφήνουν πίσω τους τα στενά, δεν μπορούν να περάσουν αδιάφορα από τη θάλασσα του Μαρμαρά. Μερικά μάλιστα μπαίνουν σιωπηλά, στον Κεράτιο. Όταν τελικά προσπερνούν τα Δαρδανέλια και κατηφορίζουν στο Αιγαίο, ξεκουράζονται μαζεύοντας κάμποσο ήλιο στις ράχες τους. Τα Νησιά του Αιγαίου δεν τα απασχολούν. Ψάχνουν για κάτι που ξέρουν πως υπάρχει μα πως ποτέ δεν μένει σταθερό. Πως μετακινείται συνέχεια σε στεριά και θάλασσα και πολές φορές βυθίζεται μέχρι να φτάσει τους φυκιώνες σε κάποιες μοναχικές παραλίες και να συρθεί απάνω τους. Ξέρουν πως αυτό, τριγυρνά ασταμάτητα μονάχο, κοιτάζοντας μέσα βαθειά στη ψυχή των πραγμάτων και καμιά φορά και των ανθρώπων. Αυτό, ξέρει πολύ καλά τους νόμους της Φυσικής και πιστεύει πως κάθε τυχαίο υπόκειται σε μιά απαραβίαστη αναγκαιότητα...
Αγνοεί όμως εντελώς τους νόμους της Φύσης. ..
Έτσι μιά μέρα, αυτό έφτασε ανυποψίαστο , σχεδόν αθώο, στην μοναχική παραλία. Αυτό δεν ήξερε πως η μουσική που έρχονταν από κάπου μακρυά, ήταν από τη λύρα του Ορφέα καθώς έδεινε ρυθμό στα κουπιά της Αργώς. .
Πως ο βαρύς έρωτας του Ορφέα ήταν η κινητήρια Δύναμη στα κουπιά της Αργώς.
Και πως το πουλί που πέρασε τις συμπληγάδες ήταν η φωνή μου που δραπέτεψε από τη σιωπή της πέτρας.
Αυτό εκστασιασμένο από την αναπάντεχη ομορφιά (που τόσο πολύ το πονούσε) ακούμπησε με τα δάχτυλά του ένα βότσαλο, που πεταμένο ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα, δέρνονταν από τα θυμωμένα κύμματα.
Και έτυχε! Από εκείνη τη στιγμή, αυτό το βότσαλο, κουβαλά στη ράχη του ένα βαρύ fractal...
Ένα fractal που είχε σφραγίσει η ακτινοβολία ένος μικρού πάλσαρ και που ήταν ότι είχε απομείνει από τη μεγάλη έκρηξη... (συνεχίζεται)
2η συνέχεια
Ωστόσο τα κύματα κατηφόριζαν στο Αιγαίο, παρακολουθόντας την δανδέλα των ακτών της Μικρασίας. Κατηφόριζαν.. .. Κατηφόριζαν.. Όλο κατηφόριζαν..Δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην αναγκαιότητα να συναντήσουν αυτό το κάτι..Άλλοτε άφριζαν και άλλοτε στριφογύριζαν σε μικρές δίνες πάνω από τους φυκιώνες στις μοναχικές παραλίες των γύρω νησιών. Πολλές φορές κούφωναν σαν σπηλιές για να χυθούν ξαφνικά πάνω στα βότσαλα και να κάνουν ορμητικό, κατακτητικό, μέ άγρια διεκδηκητική μανία έρωτα, μαζί τους. Οι φωνές τους τότε γίνονταν σπαραχτικές για όσους τύχαινε να βρεθούν εκεί κοντά..Και θα στο πω καθαρά. Γίνονταν σπαραχτικές και για μένα. Για μένα που δεν μπορούσα να υποψιαστώ την ύπαρξη αυτού του απροσμέτρητα ανεπαίσθητου που μεταβάλλεται στις συνεχώς αναθεωρούμενες αρχικές μου νοήσεις και που κάνει να φαίνεται τυχαίο αυτό που έχει ήδη προκαθοριστεί....
(συνεχίζεται)
3η συνέχεια.
Εγώ καταλαβαίνω τα κύματα. Πάσχω μαζί τους. Νοιώθω την αγωνία τους καθώς αγωνίζονται να αποτυπώσουν πάνω στο κόρμι (σου?) τα βαρειά μυστικά που κουβαλούν στις ραχες τους.
Πόσο βαθειά επικοινωνώ με τα κύματα..
Οι υπόγειες στιβάδες της ύπαρξής μου βρίσκονται εκεί ακριβώς που ξεκινούν τα κύματα. Γιαυτό πάντα βρίσκουν τον τρόπο να μπούν σε ό,τι σκέπτομαι, σε ό,τι
αισθάνομαι. Πάντα καταφέρνουν να μπούν στο συμπηκνωμένο μαγνητικό πεδίο μου και να εκπέμπουν στην κατεύθυνση των δυό πόλων της ύπαρξής μου. Δεν υπάρχει λόγος να αντιστέκομαι.
ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ....Εκεί στην άκρη του γιαλιού να με σέρνουν μαζί τους. Να σκορπίζουν την ουσία μου στα πέρατα του σύμπαντος και ύστερα να με συναρμολογούν ξανά και ξανά για να παίξουν με τις αισθήσεις μου. Να με διδάξουν τους νόμους της Φύσης....
(συνεχίζεται)
4η συνέχεια
Ενώ εσύ περιφρόνησες την επιθυμία των κυμμάτων.
Ναι. Eγώ μαθήτευσα αιώνες στο σχολείο τους....
Αυτά με μύησαν στα μυστήρια της Φύσης...Η ενέργειά τους έδωσε κίνηση μέσα στις φλέβες μου. Εκείνα στοίχειωσαν τα θέλω μου. Εκείνα μου έδωσαν την διαταγή να δραππετεύσω από τη σιωπή της πέτρας. Και εκείνα τώρα αντιστέκονται στη θέλησή μου να ξαναγυρίσω σάυτήν.
Και τώρα τι θα απογίνω ;
....Στο στόμα μου πεθαίνουν οι λέξεις χωρίς οξυγόνο.
....Ο λαιμός μου παγιδευμένος στη θηλειά των ακτίνων...
....Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα πάνω στον εμποτισμένο με πίσσα πάσαλο της αγωνίας μου...
....Και οι αντιστάσεις του νού μου πεταμένες σαπίζουν σε ένα παλιό καρνάγιο...
Τώρα φοβούμε το καλοκαίρι που έρχεται.
Μα τα κύμματα αρνούνται να ξεβράσουν σε μια γωνιά το πτώμα μου.
Αρίστευσα, λένε, κάποτε...
και συνεχίζουν να με διδάσκουν.
Με ένα χάρακα να μαστιγώνει τη σάρκα μου.
Με ένα διαβήτη καρφωμένο στα σπλάχνα μου.
Και με ένα μοιρογνωμόνιο που αρνείται να υποταχθεί...
(συνεχίζεται)
5η συνέχεια
Και τώρα ξαφνικά πως να πιστέψω στους εντός μου ψιθύρους ; Ήχοι από παντου με κατακλύζουν. Είναι βιολί; Μάλον. Όχι.. όχι μπορεί να είναι ο αέρας που περνά φασαριόζικα μέσα από τις πευκοβελόνες, και ύστερα χάνεται. Κι αν είναι το τζιτζίκι που ξεχάστηκε να περιμένει το ταίρι του και έγινε ένα με τον κορμό της γέρικης ελιάς;. Και αν είναι αϊδόνι που έχασε το ταίρι του; Λάθος ; Μπορεί να είναι ένα μικρό ψάρι παγηδευμένο σε ένα ταλάνι. Μπορεί και οι χτύποι της καρδιάς κάποιου φυλακισμένου που περιμένει την αίτηση χάριτος. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να είναι ήχοι από κάποιο κρόταλο μοναστηριού. Μπορεί και από τις ίδιες τις φλέβες μου. Χιλιάδες ατέλειωτες τα μπορεί. Μόνο ένα θα πω ακόμα. Μπορεί να είναι η φωνή του Αϊδονίδη που ήταν σκορπισμένη στη απόλυτη διαφάνεια του απείρου και που ένας πανίσχυρος συμπηκνωτής (άγνωστο ποιός) μάζεψε τους φθόγγους της. Μπορεί όμως τίποτα από όλλα αυτά . Μπορεί να είναι μόνο σιωπή που αγωνίζεται να γίνει ήχος. Εκατομμύρια μπορεί. Θεέ μου γιατί ξοδεύεις τόσα χρώματα για να σκοτεινιάζεις τον ουρανό. Τα άστρα σου ξεφωνίζουν: Λυπήσου μας. Όσοι νογούν τις φωνές των άστρων απόψε τη νύχτα της 20ης προς την 21η Ιουνίου να γυμνωθούν και να περιμένουν τις προσταγές τους.
(συνεχίζεται)
6η συνέχεια
Η πιό συμπυκνωμένη νύχτα του χρόνου.
Τα θαύματα γεννιούνται ακριβώς τη νύχτα αυτή. Μην αγνοήσεις τις προσταγές της.
Εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να μαζέψεις σταγώνα τη σταγώνα τον αφρό των άστρων για να μυράνεις τα χέρια που πάνω τους θα ακουμπήσεις την ψυχή σου. Και πρόσεχε τους ήχους. Μην και σε ξεγελάσουν. Όσο καλή πρόθεση κι αν έχουν, θα παραμείνει πάντα πρόθεση.
Εις τους αιώνας. Και συ θα νιώθεις πως το σύμπαν ξεφεύγει από τα χέρια σου, σαν φυλακισμένο πουλί. Τα μάτια σου ιδρωμένα κι αμίλητα θα παρακολουθούν το πουλί μέχρι που να σμίξει με τον ορίζοντα πέρα από το τέλος του ωκεανού.
Και ύστερα όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Μιά ανεξερεύνητη συμπαντική δύναμη θα σε σταυρώνει πάνω στο σταυρό της ομορφιάς. Θα σε μαστιγώνει το ηλιοβασίλεμα και θα σε ματώνουν τα καρφιά από τα τιτιβίσματα των πουλιών την ώρα που ζευγαρώνουν. Θα σε διαπερνά η λόγχη μιάς ασήμαντης πορφυρένιας παπαρούνας, και θα σε ποτίζει αλμύρα ένας μικρός αλήτης αστερίας στο βυθό. Τα φύκια θα γίνονται σφουγγάρι ποτισμένο με όξος και το άρωμα των γιασεμιών θα σφυροκοπά το κρανίο σου μέχρι να χάσεις τις αισθήσεις σου. Γιατί Θεέ μου έπλασες τόση ομορφιά και συ ποιητή πως μπόρεσες και ξεστόμισες την κατάρα; "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 7η)
Ωστόσο τα κύμματα συνεχίζουν σαν μανιασμένα κυνηγόσκυλα να οσμίζονται το πέλαγος. Τόση αμίληκτη βεβαιότητα στον τυχαίο προορισμό!!
Η συνεχής ευαίσθητη εξάρτηση από τον αρχικό τους στόχο τα κάνει να ακολουθούν συγκεκριμένους αιτιοκρατικούς κανόνες, με αυσηρή συνέπεια. Οι καλαμιές της λαγκαδιάς σέρνουν πίσω τους τις σκιές των δρυϊδων και τις ανάσες των πηγών που προσδιορίζουν τις συντεταγμένες της γεωγραφικής τους θέσης. Τι ψάχνεις λοιπόν κυνηγώντας τους ανέμους. Για ποιό απροσδιόριστο σχήμα ερευνάς το εμβαδόν, παγιδευμένο μέσα στην αιωνιότητα. Όλα μοιάζουν να υπακούουν σε μια χαόδη άτακτη συμπεριφορά και τα μηνύματά τους κρύβουν ένα μυστηριώδες είδος τάξης. Είπες: τωρα κρατώ εγώ το τιμόνι. Μα το κόκκινο βάμα του ουρανού σε τύλιξε πορφύρα και έχασες την αίσθηση του χώρου. Τώρα χρειαζόσουν εμένα. Το ένιωσα βαθειά μέσα μου.
Μα εσύ πάλι μ'αρνήθηκες...
(συνεχίζεται)
(συνέχεια 8η)
Τι αμίληκτη, θανατερή πίκρα.
Μπορεί να δηλιτηριάσει όλα τα ποτάμια της Γης. Μπορεί να ποτίσει τη θάλασσα, να στερέψει τις πηγές.
Μπορεί την Γή να την κάνει στέρφα
Μπορεί να μην ξαναγεννηθεί ποτέ πιά η Άνοιξη...
Μπορεί να καταστραφούν οι αισθήσεις σου.
Να συρθείς πάνω στους φυκιώνες του βυθού και να μην νιώσεις το μήνυμά τους.
Όχι δεν μπορείς να διιαβάσεις με τα μάτια αυτές τις γραμμές. Αυτό το απόλυτο πένθος της ψυχής δεν υπάρχει τρόπος να το διαβάσεις. Μην πεδευεσαι άδικα. Σιωπή. Μόνο. Τέλεια απόλυτη σιωπή.
Στο νησί του θανάτου. Μόνο ένα αργό σύρσυμο... Νατο πλησιάζει όλο πλησιάζει. Σαν φίδι που παραμονεύει...Πρόσεξε μη σε δαγκάσει. Πρόσεξε . Δεν πρέπει να πεθάνεις..
(συνεχίζεται)
Ετικέτες
- περιπλανήσεις (10)
- φιλοι (7)
- Υπαινιγμοί (5)
- Ο χρόνος (3)
- ΧΙΟΣ (3)
- δημοσιευσεις (3)
- σκεψεις (3)
- http://www.blogger.com/img/blank.gif (2)
- Χίος (2)
- θέατρο (2)
- χειμωνιατικες περιπλανησεις (2)
- http://www.blogger.com/img/gl.photo.gif (1)
- Εποχές (1)
- Ευχές (1)
- Η Βίγλα μου (1)
- Στη φωλιά των κορμοράνων (1)
- αποκαλύπτω ένα μικρό στοιχείο από εκείνα που με έχτισαν (1)
- εποχες-χρονος (1)
- με κεράσματα φιαγμένα από τα ..χεράκια μας (1)
- στις εσχατιές του Αιγαίου........ (1)
- φθινόπωρο (1)
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2016
(1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
-
►
2010
(20)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
►
2009
(35)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (4)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)
23 σχόλια:
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BLOG ΣΑΣ.ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΑΣΧΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΙΑ ΣΑΣ...ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (ΣΑΣΑ)
Καλέ μου ΣΑΣΑ. Η χαρά ήταν όλη δική μου. Γιατί έβλεπα γύρω-γύρω τόσο ευτυχισμένα, χαμογελαστά και γεμάτα αισιοδοξία και δύναμη πρόσωπα. H συντροφιά η δική σου και των άλλων παιδιών και τα παιχνίδια σας κοντά στη θάλασσα, ήταν το δώρο της Ανάστασης της ζωής, για μένα. Θα είμαι εδώ πάντα και θα σας περιμένω.
to fractal.
(Μικροκλασματική απεικόνηση)
Σάσα ξέχασα να σου πώ, πως δεν ήταν μόνο τα χαμογελαστά και αισιόδοξα πρόσωπά σας. Ήταν προπάντων τα όνειρά σας, τα σχέδιά σας για την ζωή, οι κουβέντες και οι προβληματισμοί σας. Ήταν ακόμα η στοργή και το ενδιαφέρον για την πεθαμένη χελώνα που δείχνη το μέτρο της αγάπης για το περιβάλλον και τα πλάσματα του Θεού. Και τι να πώ για εκείνο το ασήληπτης ευρηματικότητας χιούμορ σας.
Ευχαριστώ για αυτά και για πολλά άλλα ακόμα που ήταν για μένα ενέσεις ζωής.
fractal
ποιου θεου ρα φρακταλ εξ?
τοσα χρόνια εξελιξης τα κανουμε σταχτη με μια ατακα.
τριζουν τα κοκκαλα του δαρβινου.
Δεν ξέρω αν οι αετοί ακούν καλά. Πάντως εσύ ο Αετός των δεξαμενών υποψιάζομαι πως ακούς πολύ καλά. Άκου λοιπόν τι έχω να σου πώ με την προϋπόθεση ότι έχεις διαβάσει την αρχική μου ανάρτηση:
Το τυχαίο υποκινούμενο από την τάση διάχυσής της ενέργειας, μπορει και δημιουργεί τάξη και εξαιρετικά μεγάλου βαθμού πολυπλοκότητα. Το τυχαίο είναι μιά θεμελιώδης και πολύ σημαντική ιδιότητα των διεργασιών της κοσμικής εξέλιξης του φυσικού κόσμου. Συνοδεύται και συνδιάζεται ,(με ένα ανεξήγητο ακόμα τρόπο) από διαδικασίες που υπακούουν στην αρχή της αναγκαιότητας δηλαδή της απόλυτης αιτιοκρατίας. Τυχαιότητα και αναγκαιότητα συνδιάζονταιι με εξαιρετικά αποδοτικό τρόπο στην εξέλιξη του φυσικού κόσμου, αλλά και καθορίζουν την εξελικτική πορεία βιολογικών, οικονομικών κλπ συστημάτων. Δινεται η εντύπωση πως η Φύση , ο ΘΕΟΣ παίζουν ζάρια τα οποία όμως είναι φιαγμένα ώστε οι ζαριές της φύσης να ευνοούν την κατά μέσον όρο εξελικτική πορεία του φυσικού κόσμου.
Εξέτασε τη θεωρία του Δαρβίνου με τη λογική αυτή. Πως η εξέλιξη των ειδών είναι μιά πολύ επιτυχημένη συνεργασία της τυχαιότητας και της αναγκαιότητας. Ποιός ρίχνει ταζάρια? ΑΕΤΕ ΜΟΥ θα ήθελα πολύ να σε ακούσω.
To fractalx
κοιτα δεν θελω να ψαξω φιλοσοφικα το "γιατι δεν υπαρχει καποιος που ριχνει τα ζαρια".
Απλως θα σου παραθεσω το γεγονος οτι ειναι αποδεδιγμενα επικινδυνο να προσπαθισουμε να ονομασουμε αυτον που ριχνει τα ζαρια.
Το αποτελεσμα ειναι με μαθηματικη ακριβεια ιδιο. Δημιουργεια συνολων απο ατομα με κοινη αποψη για αυτων που ριχνει τα ζαρια και εχθρικη συμπεριφορα μεταξυ των συνολων. Επιπλεον παγιοποιητε αυτη η αποψη και ετσι εναντιονετε στους κανονες της αναγκαιοτητας που οριζουν την εξελιξη.
ΑΕΤΕ ΜΟΥ.... Να φταίει άραγε Εκείνος που ρίχνει τα ζάρια η ακόμα εκείνο που η ανάγκη του ανθρώπου να δώσει λόγο και όνομα στο άλογο και άμορφο έδωσε όνομα και μορφη, να φταίει εκείνο που αιώνες οι άνθρωποι δημιουργούν σύνολα και υποσύνολα για να φανατίζονται και να σφάζονται;
Αετέ μου των ανοιχτών οριζόντων (όπως εγώ σε ακούω και όχι των δεξαμενών) αν θα ήθελες να μιλήσουμε λίγο θεολογικά θα σου έλεγα πως Εκείνο που εμείς οι Χριστιανοί λέμε Χριστό ή Θεό, ασχολήθηκε λιγώτερο με τη θρησκεία , δηλαδή λιγώτερο με τη σχέση του ανθρώπου προς το Θεό και περισσότερο με τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο ακρογωνιαίος λίθος της διδασκαλίας του, η αγάπη, είναι ένας κανόνας στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, ένας τρόπος πορείας του ανθρώπου, ένας μεταλογικός νόμος της ιστορίας του ανθρώπου. Δίδαξε την αγάπη σαν τον έσχατο λόγο του θεού, εκείγο που ολοκληρώνει τον άνθρωπο και δίνει παντοτεινή λύση στο πρόβλημα της συνύπαρξης του ανθρώπου με τον άνθρωπο.
Δεν φταίει νομίζω αυτός που ρίχνει τα ζάρια, όποιος και αν είναι, που σφάζονται στο όνομά του οι άνθρωποι. Ίσως να μην είμαστε ακόμα ολοκληρωμένοι ψυχικά οργανισμοί έτσι που να μπορούμε να προσλάβουμε το μήνυμα της αγάπης. ή να το συνθέσουμε ......Αετέ μου αυτή τη στιγμή χτύπησε η πόρτα μου θα σταματήσω λοιπόν και θα συνεχίσω αργότερα.
fractal
Είχα μιά πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψη. Συνεχίζω... Λοιπόν ήθελα να σου πω πως μπορεί να μην έχουμε τελειοποιηθεί ακόμα σαν όντα με συν-είδηση. (σκέφτηκα τώρα πόσο όμορφη είναι η γλώσσα μας. Κοίτα, με την άνάλυση της λέξης συνείδηση και μόνο, είπα αυτό που θέλω να πω). Η συνείδηση είναι ο μόνος νομοθέτης του καλού. Και το καλό είναι εκείνο που υπηρετεί την δημιουργία και εξελίσσει τη ζωή προς το ανώτατο μοντέλο ύπαρξης. Ίσως εκείνου που ρίχνει τα ζάρια του τυχαίου προς τη φορά της αναγκαιότητας. Καλή νύχτα.
fractal
Agapiti moy fractal kai aete twn dexamenwn. Parakoloythw tin koyventa sas, apo mia tixea episkepsi sto blog toy fractal. Me entiposiasan i apopsis ke twn dio ke me evalan se poles skepsis. Eyxaristo gia afto. Idika gia sena Fractal endiaferome na koyventiasoyme poli ala ke i apopsis toy aetoy an ke exw ip opsin moy ti theria toy DARVIN exoyn endiaferon i apopsis soy gia tis kinonikes proektasis tis.
Na kserete oti sas parakoloythw me endiaferon ke sas exw sistisi stoys filoys moy.
paratiritis
Αγαπητέ Παρατηρητή
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ευχαριστώ πολύ.
Θα ήθελα όμως να σε ακούσω πάνω σε αυτά που θίγονται ή δεν θίγονται. Θα το ήθελα πάρα πολύ.
fractal
Σήμερα το πρωί ο Δημήτρης μου είπε: Έλα να δεις ...Στο μποστάνι μου έχω εξωμήτρια ραπανάκια... Τα είδα. Οι βολβοί αντί να χώνονται στο χώμα αναπτύσονταν έξω από τη Γη...Μέσα στο απλοϊκό μυαλό του Δημήτρη, η Γη είναι η Μήτρα..Ποιός θα μας μιλήση για την αρχαίγονη θυλεια θεότητα; Την μεγάλη Θεά της φύσης. Την Πότνια θεότητα; Δηλαδή την αρχόντισσα-βασίλισσα Θεά. Ασφαλώς φίλοι θα ξέρετε περισσότερα από μένα. Θέλω να σας ακούσω.
Στην απογευματινή μου βόλτα με βρήκε το σκοτάδι. Στο δρόμο συνάντησα τον Αποστόλη. Η μοναξιά μου τον τρόμαξε. Να προσέχεις, μου είπε. Ο κερατάς ο ήλιος, δεν ξέρω πως τα καταφέρνει, μα σα βουτήξει πίσω από το βουνό, σε μισή ώρα έχει σκοτεινιάσει...
Ο Ήλιος, Η ξεχασμένη θεότητα του βασιλειά Ήλιου...
Οι φίλοι στο μικρό μου χωριό κρατούν ακόμα τις μακρυνές μνήμες των γονιμικών δυνάμεων της Γης.
fractal
καλως σας βρηκα και γω και καλημέρα.
σχετικα με το τελευταιο σχολιο φρακταλ, σκεφτομουν τον τελευτιαο καιρο μετα απο ενα ντοκυμαντερ που ειδα με τους φιλους μου για το πως η λατρεια του ηλιου και των αστερειων μετραφραστικε σε ενα σωρο αλλες θρησκειες δινοντας μας αρχεγονες αγωνιες και γνωσεις μεσα σε αλλα παραμυθια.
σκεφτομουν το λοιπον, οτι πλεον fractal βλεπουμε λιγο πιο καθαρα, και οσο ομορφα και γλυκα ειναι να σκεφτομαστε τον ηλιο σαν κατι αλλο απο ενα αστρικο σωμα, θεωρω οτι ειναι στις μερες μας προσβλητικο να του αποδιδουμε και αυτουνου και των μυθολογικων-βιβλικων προγονων του ιδιοτητες που δεν εχουν.
ας μην ειμαστε αχαριστοι με τα στοιχεια που μας κανουν ευτυχισμενους και καταρχην ζωντανους μα ας μην πεφτουμε πλεον στα γονατα για αυτα.
και στην τελικη αναλυση αν ειναι τοσο βαθεια η αναγκη γονικλισιας στον ανθρωπο, ας εχουμε επιτελους επιγνωση οτι για το ιδιο πραγμα γονατίζουμε ωστε οταν βγενουμε απο τους ναους να μην στρεφουμε το οπλο στον απεναντι.
Καλώς την Σαύρα. Χαίρουμε που είσαι μαζί μας. Μακάρι να βρεις ενδιαφέρον και να παραμείνεις στις κουβέντες μας. Χθες είμουν με ένα φίλο όταν διάβαζα το μήνυμά σου. Όταν τελείωσα την ανάγννωση, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε:
-Αντε και καλό κουράγιο.
Νόμιζε πως θα αντιδικούσα μαζί σου και ήξερε πως αυτό δεν θα ήταν εύκολο μιά και τα επιχειρήματά σου είναι αναμφησβήτητα. Φυσικά και δεν θα εναντιωθώ σε αυτά που γράφεις. Οι κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος έχουν αποδεσμεύσει την σκέψη μας από τα δεσμά της. Από τη μυθική αντίληψη της ζωής.
Αυτό όμως προσωπικά εμένα καθόλου δεν με εμποδίζει να αισθανόμαι δέος μπροστά στην εικόνα της οποίας τη φωτογραφία θα προσπαθήσω (δεν τα καταφέρνω πολύ καλά στους ειδικούς χειρισμούς) να αναρτήσω στο μπλόκ με τίτλο...Η αποκάλυψη της ξεχασμένης θεότητας του βασιλειά Ήλιου...
Μικρό παιδί είχα δει μια παρόμοια εικόνα παραμονή Χριστουγένων και είχα νομίσει,τότε, πως είχε γεννηθεί ο δικός μου Θεός. Αυτός που μόνο εγώ θα ήξερα και γιαυτό ποτέ και κανείς δεν θα με υποχρέωνε να προσκυνήσω. ΟΙ σκέψεις και η εικόνα αυτή χαράχθηκαν στο μυαλό μου και μπορώ ΤΩΡΑ να βεβαιώσω πως σημάδεψαν την ζωή μου. Ασε, αυτή δεν είναι μιά ευχάριστη ιστορία και δεν έχει θέση εδώ. Όμως προσωπικά εγώ θα υποκλύνομαι πάντα, χωρίς να γονατίζω στο μεγαλείο και τη Σοφία ΑΥΤΟΥ του οποίου και εγώ αποτελώ μια απειροελάχιστη μικροκλασματική απεικόνιση. Δεν θα σταματήσω ούτε να υποκλύνομαι ούτε και να πεοσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα μηνύματα που μου στέλνει ΑΥΤΟ.
Η αίσθηση αυτή δεν με βάζει απέναντι στους άλλους αλλά πλάϊ τους. Και μάλιστα με μιά ακατανίκητη διάθεση να με κρατούν και να τους κρατώ το χέρι.
Όμως η αρχαίγονη αίσθηση του ανθρώπου ,πως η Γη και ο Ήλιος ήταν θεότητες δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα με βάση το γεγονός ότι είναι οι γονιμοποιές δυνάμεις της ζωής. Ούτε ότι οι Τιτάνες μάχονταν μεταξύ τους για να βάλουν τάξη στο χάος. Είναι μια διαλεχτική μα μυθική (αμφιβάλω αν επιτρέπεται η χρήση του όρου της διαλεχτικής πλάϊ-πλάϊ με τον όρο μυθική ) άποψη της εξέλιξης της Ζωής.
Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο πως η νόηση του ανθρώπου προχωρεί πέρα από τη λογική του.
Τρανή απόδειξη, η τέχνη.
Αγαπητοί φίλοι περιμένω τις απόψεις σας.
Και παραμένω πάντα ένα fractal. Μιά μικροκλασματική απεικόνιση.
Τα κατάφερα!!!!!
Κοίτα την αποκάλυψη της ξεχασμένης θεότητας του βασιλειά Ήλιου στις αναρτήσεις μου.
fractal
ελα φρακταλ εδω αετος.
δεν ειχα ιντερνετ και σε εχασα.
τεσπα! ειχα γραψει μια εκθεση για να σου απαντησω αλλα την εσβησα διοτι ηταν αρκετα κακογουστη.
ΑΕΤΕ εδώ Fractal. Πάντα σταθερό, και αμετακίνητο. Και αρκετά ανυπόμονο. Τη λέξη "τέσπα" δεν την καταλαβαίνω. Με την ευκαιρία να σου πώ ότι, για αρκετές λέξεις σου καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβω. Από βαρειά... ανορθογραφία. Και με δεδομένο ότι αυτά που γράφεις με ενδιαφέρουν πολύ, η προσπάθεια είναι επίμονη. Αν πρόκειται όμως να διαλέξω μεταξύ νοήματος και ορθογραφίας προτιμώ χίλιες φορές το νόημα. Έξ άλλου και εγλώ δεν τα πάω πολύ καλά με την ορθογραφία, όπως και με όλους γενικά τους κανόνες (αυτό προκείπτει και από την αρχική μου ανάρτηση). Κρίμα που δεν μου έστειλες την "έκθεση" Κανένα προϊόν της σκέψης δεν είναι κακόγουστο. Μα που ζεις και δεν είχες Internet; Επειδή και εμένα μου συμβαίνει συχνά αυτό, έκανα τη σκέψη μήπως ζεις σε κάποιο Νησί του Κεντροανατολικού Αιγαίου... Αν υποψιαστώ ότι είμαστε συκγάτοικοι στο Αιγαίο....θα μου αρέσει πολύ.
ΑΕΤΕ μου περιμένω ανυπόμονα την "εκθεση" και μη βαρεθείς να την ξαναγράψεις.
fractal
τεσπα συμαινει τελος παντων.
αετος
Γιατί σας έχασα όλους
fractalx
fractalx
Πεθαίνω από περιέργεια.
Νομίζω πως είσαι γυναίκα και νομίζω πως είσαι εκείνη που πάντα ήθελα να γνωρίσω από πιό κοντά. Ξέρω κάποιον που έχει το τηλέφωνό σου. Περίμενε τηλέφωνό μου ...
Σύνεδρος χ.
Καλησπέρα λοιπόν και από μένα. Συγχαρητήρια για το blog, είναι πραγματικά ενδιαφέρον και ευχάριστο!
Επέλεξα να αναρτήσω το πρώτο μου σχόλιο εδώ επειδή εδώ αναπτύχθηκε η αγαπημένη μου συζήτηση, που δεν είναι άλλη από τα ερωτηματικά γύρω από τη δημιουργία. Σκοπεύω να αναρτήσω άρθρο αλλά θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου και εδώ.
Όπως ίσως γνωρίζετε είμαι φοιτητής γεωλογίας και η εξέλιξη της γης, των σπονδυλωτών και των ασπόνδυλων οργανισμών αποτελούν από τα κύρια αντικείμενα μελέτης. Ταυτόχρονα όμως πιστεύω και στην ύπαρξη του Θεού και με τη βοήθειά Του έχω βρει τον τρόπο (έτσι πιστεύω τουλάχιστον) να συνδυάσω και τις δύο απόψεις. Στο βιβλίο της Γένεσης γίνεται λόγος για δημιουργία σε 7 μέρες, με τη διαφορά όμως πως μια μέρα μπορεί να αντιστοιχεί σε εκατομμύρια χρόνια. Η βίβλος μιλάει για δεινοσαύρους οι οποίοι ποτέ δεν συμβίωσαν με τους ανθρώπους. Αυτό το επιβεβαιώνει και η επιστήμη… Οπότε είναι δυνατόν να εμφανίσθηκαν και να εξαφανίσθηκαν σε μια δυο μέρες; Ο δε άνθρωπος εμφανίζεται με τα χαρακτηριστικά που έχει σήμερα τα τελευταία 10.000 χρόνια, κάτι που συμφωνεί με τη βίβλο σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος εμφανίζεται πριν από 8.000 χρόνια. Και τέλος αυτό που θα ήθελα να μείνει. Το είπατε και σεις, αν ο Θεός ήθελε να μας διαφωτίσει για την δημιουργία θα μας έστελνε εγκυκλοπαίδεια και όχι βίβλο… Ο Θεός ενδιαφέρεται για τη σωτηρία του ανθρώπου και η αποδοχή της εξέλιξης ή μη, λίγο θα πρέπει να επηρεάζει τη πνευματική πορεία κάποιου…
Καλή εβδομάδα
Στέφανε καλώς όρισες στο φτωχικό μου. Θα περιμένω με αγωνία την ανάρτησή σου. Η αιώνια αναζήτηση που εκφράζεται με τόσο συγκριμένο λόγο θα βοηθήσει πολύ την παρέα, στους πνευματικούς προβληματισμούς. Στην παρέα δεν έχει θέση η καθαρεύουσα με την ένοια που έχει καθιερωθεί. Νομίζω θα συμφωνούν μαζί μου και οι άλοι φίλοι. Ναι συμφωνω μαζί σου πως η αποδοχή του τρόπου δημιουργίας επιρεάζει την πννευματική πορεία και εξέλιξη της σκέψης. Όλες αυτές οι πληροφορίες περνούν μέσα από τα φίλτρα κάθε προσώπου και έτσι καθένας δίνει την προσωπική εκδοχή. Πιστεύω πως αυτό είναι το υπέροχο στον πολιτισμό μας. Η αποδοχή της εταιρότητας. Προσωπικά δεν είμαι αθε- αλλά δεν μπορώ να υποτάξω τη σκέψη μου σε κανόνες που εξηγούν τη ζωή με κάποιο ας πω αφελή τρόπο. Νιώθω απέραντη αγάπη για τον κόσμο (με την ένοια της αρχαιας ελληνικής δηλ άνθρωποι και δημιουργία) και ο άξονας της ζωής μου για να ξεχωρίσω το καλό από το κακό είναι: Καλό είναι ότι εξελήσσει τη ζωή και την δημιουργία και κακό το αντίθετο. Η συνείδηση του ανθρώπου που είναι κατά τη γνώμη μου ο μόνος νομοθέτης του καλού. Είναι ένα κομμάτι του θεού μέσα μας. Άρα βρίσκω την πιό σημαντική ρήση της βίβλου εκείνη που λέει ότι ο Θεός έπλασε τον ανθρωπο καθ εικόνα και καθ ομοίωση.
Περνώντας και δουλεύοντας όλα αυτά μέσα μου, προσπαθώ πάντα να αποκωδικοποιήσω τα μηνύματά του, και να κρατώ το χέρι των ανθρώπων πλάϊ μου. Διατύπωσα μερικές βιαστικές σκέψεις. ίσως και ακατάστατα. Η επιστήμη που διάλεξες είναι από τις αγαπημένες μου. Άν μάλιστα ήταν και η επιλογή σου, αυτό με κάνει ακόμα πιό πολύ να θέλω να ακούω τη φωνή σου. Ευχαριστώ που με επισκεύθηκες. Θα ήταν τιμή μου να σε ακούω όποτε έχεις καιρό. Γιατί ιδέες και σκέψεις έχεις μπόλικες. Και εγώ έχω τεράσια και αχόρταγα αυτιά.
Μπορώ να πω ραντάρ..
Αγαπητοί fractal και φίλοι παρακολουθώ τη συζήτηση και δεν διαφωνώ σε θεμελιώδη θέματα με κανέναν. Έτσι σιωπώ. Παρακαλώ συνεχίστε!
ο gde_x που δεν δηλώνει ανώνυμος
Δημοσίευση σχολίου