Μορφοκλασματική απεικόνιση: H Bίγλα μου

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

H Bίγλα μου

65 σχόλια:

neoinileias είπε...: kalew eikones; 27 Μαΐου 2008 στις 2:06 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αγαπητό μου fractal, θα απαντήσω στο δικό σου Blog, στο σχόλιο που έβαλες στο Blog μου. Θα γράψω κάποιες σκόρπιες σκέψεις, έτσι γιατί είμαι πολύ χαλαρός αυτή τη στιγμή.
Αυτό που σχολίασες στο Blog μου, το διάβασα προ καιρού και μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι τίποτα δεν αλλάζει μέσα στο χρόνο. Αισχροκέρδεια τότε (301μ.Χ) αισχροκέρδεια σήμερα. Επέμβαση σε άλλες χώρες για την κοινή ασφάλεια (κατά τον Διοκλητιανό), βομβαρδισμοί, εισβολή και διάλυση κρατών για την ασφάλεια του κόσμου από την τρομοκρατία (κατά τον Bush)
Δεν χάθηκα από το Blog σου, μπαινοβγαίνω συχνά όπως και στου Επίκουρου και σε κάποια άλλα που θεωρώ αξιόλογα, αλλά δεν γράφω πάντα. Με ρώτησες αν άφησα μήνυμα για εσένα σε άλλο Blog. Δεν το συνηθίζω αλλά αν τύχει και αφήσω θετικό σχόλιο για το άτομό σου, δεν θα στο πω αν όμως είναι αρνητικό (που δεν υπάρχει περίπτωση) θα σου στείλω αντίγραφο.
Όσο απειροελάχιστο και να ισχυρίζεσαι ότι είσαι, η παρουσία σου γίνεται έντονα αντιληπτή.
Με την τελευταία σου φωτογραφία δείχνεις ότι έχεις κάποιες σαδιστικές τάσεις. Τι σου φταίμε εμείς οι υπόλοιποι και μας κάνεις να ζηλεύουμε που δεν μπορούμε να απολαύσουμε από κοντά την υπέροχη Βίγλα σου;
Εγώ όμως απολαμβάνω κάτι άλλο. Έχετε κοτσύφια κοντά σας; Πλησιάζει η ώρα που θα αρχίσουν την προσευχή τους στο θεό. Δεν συγκρίνεται με τίποτα αυτή η μελωδία. Στις πέντε το πρωί καθώς και μόλις αρχίζει να φεύγει η «Θεότητα του Βασιλιά Ήλιου» αρχίζει πανδαιμόνιο.
Αυτά για τώρα. Να είσαι πάντα καλά και να έχεις ένα καλό απόγευμα. gskastro; 27 Μαΐου 2008 στις 5:28 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Και μόνο αυτό να έβλεπα κάθε πρωινό ,τίποτα άλλο δεν θάθελα να δω.
Μή μου το μαγαρίσει.; 27 Μαΐου 2008 στις 6:13 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: gskastro
Χαίρουμε που σε ξαναβρήσκω. Έχω μιά δυσκολία στο να χάνω ότι μου αρέσει. Με πιάνει κάτι σαν πανικός. Έτσι μολις γύρισα από τη θάλασσα άνοιξα πριν κάνω οτιδήπουε άλλο τον υπολογιστή μου.
Η βίγλα μου λοιπόν...
Δεν είναι ιδιοκτησία μου. Έτσι την είχε βαφτίσει πριν μερικούς αιώνες κάποιος...Δέχτηκα τον προσδιορισμό.
Τώρα τη νιώθω δική μου γιατί πολύ συχνά πηγαίνω εκεί για να αγναντέψω το πέλαγος. Φυσά πάντα δυνατός αέρας εκεί πάνω. Νοιώθεις ότι πετάς πάνω από τη θάλασσα σα γλάρος..Τα κοτσύφια τα έχω ακούσει πολές φορές από εκεί . Αλλά πιό συχνά ξεχωρίζω τις φωνές από τις πέρδικες...Είναι η ώρα που ζευγαρώνουν ίσως. Όταν ο βασιλειάς Ήλιος πέφτει στη θάλασσα θέλει να τον συνοδεύει η Γη με τη μουσική που τον υποδέχεται τα χαράματα...
Έχεις ακούσει ποτέ ένα Αιγαιοπελαγίτικο τραγουδάκι:
Ωραία πούναι την αυγή όταν γλυκοχαράζει...
χαρας σε κείνη την καρδιά που δεν αναστενάζει....
Ποίός ξέρει ίσως κάποτε να έρθεις στον τόπο μου. Σου υπόσχομαι να σου το τραγουδήσω κοντά στη βίγλα μου. Είναι όμορφα να σκέπτεσε εκεί πάνω. βλέπεις την απεραντοσύνη και αυτό σε κάνει να πέρνεις τις πραγματικές σου διαστάσεις στο χώρο. Μιά απειροελάχιστη μικροκλασματική απεικόνηση της ζωής. Όμως η βίγλα αυτή (όπως και οι άλλες της περιοχής) είναι βυζαντινά κτίσματα που μετέδιδαν τα μηνύματα προς και από την Κωνσταντινούπολη για 1123 χρόνια ζωής της βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε σαν ένα μέρος του οχυρωματικού συστήματος που εγκατέστησαν οι Γενοβέζοι κατακτητές του Νησιού μου.
Σου έχω ξαναμιλήσει για το κάστρο μέσα στο οποίο ζω. Δεν ήταν σχήμα λόγου αλλά πραγματικότητα. Το κάστρο μέσα στο οποίο ζω ήταν επίσης μέρος του ίδιου οχυρωματικού συστήματος. Ίσως αναρτήσω κάποια φωτογραφία του.
Να έχεις ένα καλό απόγευμα..; 27 Μαΐου 2008 στις 6:37 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αγαπητό μου fractal Καλή σου ημέρα, μόλις τελείωσε η προσευχή των κοτσυφιών. Ναι έχω ακούσει Αιγαιοπελαγίτικο τραγουδάκι, ίσως όχι όπως το εννοείς, ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες ποιοτικές εκπομπές στην κρατική τηλεόραση που μας ταξιδεύουν στην Ελλάδα.
Θα σε πείραζε να απαντήσω και στο Επίκουρο από την δική σου γωνίτσα, τη Βίγλα σου; Είπες ναι, ευχαριστώ. Αγαπητέ Επίκουρε το όνομα μου είναι gskastro. Το transient είναι η παρουσία μου σε αυτόν τον κόσμο, τόσης διάρκειας όσο και ένα φαινόμενο transient. Επίκουρε όλοι τολμούμε, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ίσως η ανωνυμία μου να μου επιτρέπει να γράψω κάτι που δεν θα τολμούσα να γράψω με το πραγματικό μου όνομα, αν και δεν θεωρώ ότι έγραψα κάτι σημαντικό. Συνήθως εξωτερικεύω αυτά που έχω μέσα μου. Αύριο π.χ. έχω ετοιμάσει κάτι για το Blog μου που είναι το πιστεύω μου και που όμως ενοχλεί πολλούς φίλους μου. Μάλιστα κάποιοι με κατηγορούν ότι κρύβω μέσα μου μία γυναίκα. Σταματάω όμως γιατί καταχράστηκα την καλοσύνη του αγαπητού fractal.
Fractal με ξενύχτισες χθες. Μπήκα στο Google Earth και ταξίδευσα στη Βίγλα σου, μόνο που δεν τη βρήκα. Με βάση το νησάκι που φαίνεται στη φωτογραφία, τον περιβάλλοντα χώρο και τον ορίζοντα προσπάθησα μέχρι που κουράστηκαν τα μάτια μου. Μη μου δόσεις στοιχεία, θα προσπαθήσω ξανά.
Fractal και Επίκουρε να έχετε μια πολύ καλή ημέρα. Για εμένα προμηνύεται πολύ ζεστή. gskastro; 28 Μαΐου 2008 στις 7:59 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Fractal και Επίκουρε, κάτι συμβαίνει και με το δικό μου ρολόι. Αυτό που έστειλα προ ολίγου, το έστειλα στις 28 Μαίου 6:00 πμ. Και από ότι βλέπω γράφει 27 και 11:59 παρ΄ όλο που έχω βάλει ώρα Αθηνών. Θα το ελέγξω ξανά. Καλή σας ημέρα gskastro; 28 Μαΐου 2008 στις 8:09 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Transient..... Καλή μέραααααα
Σου φωνάζω από τη βίγλα μου.
Είπα στον Επίκουρο ότι θα πήγαινα για μπάνιο αλλά δεν με πήγαινε (το μπάνιο) χωρίς να σου έχω απαντήσει. Έτσι λοιπόν χθες βράδυ περιπλανήθηκες στα νερά του Αιγαίου.... Έγινες ένας από τους Αγγέλους που φτερουγίζουν...μες του Αιγαίου τα νερά...κατά το τραγούδι που ασφαλώς έχεις ακούσει αφού ακούς καταλαβαίνω "το άλας της Γης¨" την εκπομπή του Λάμπρου Λιάβα. Δεν ξέρω αν συνεχίζεται ακόμα. Μην στεναχωριέσαι φίλε μου.
Δεν πάει πολύς καιρός που άκουσα ένα χαραχτηρισμό που είχε να κάνει με διαστροφή. Ας μην πω όμως περισσότερα..Επίτρεψε μου. Η σκέψη αυτή με ματώνει.
Θα περιμένω το κείμενό σου φίλε μου. Να είσαι σίγουρος πως θα το ακούσω με όλη την προσοχή και την ευαισθησία που δέχομαι τα λόγια των φίλων που εμπιστεύονται την ψυχή τους. Όπως 'εγραψα και στον Επίκουρο , είναι υπέροχο το γεγονός ότι πίνουμε το καφεδάκι ή τη δροσερή σουμάδα στην αυλή μου τρείς φίλοι. Την άλλη φορά θα κεράσω μαστίχα υποβρύυχιο...
Θα είδες στη φωτογραφία ένα κομμάτι από το κάστρο μέσα στο οποίο ζω...Νομίζω πως σου έχω δώσει αρκετά στοιχεία για να βρείς τις συντεταγμένες του τόπου μου. Η επιβράβευση των προσπαθειών σου θα είναι η επίσκεψή σου εδώ....
Θα μπορούσαμε να παίξουμε ένα παιχνίδι που το θέμα του θα ήταν πώς θα ανακάλυπτες το κάστρο μου...Σαν εκείνα που παίζουν οι πρόσκοποι. Τι λες?
Αν θέλεις θα σε βοηθήσω και με άλλες φωτογραφίες...Εύχομαι η μέρα σου να δροσίζεται και από κανένα δροσερό αεράκι.. Σαν εκείνα που ζωγράφιζαν στους παλιούς ανθρωπόμορφους χάρτες..Έχε γειά καλέ μου φίλε για λίγο. Πάω Τώρα θάλασσα.; 28 Μαΐου 2008 στις 11:52 π.μ.
nikiplos είπε...: Καλησπέρα... πολύ ενδιαφέρον το πόστ, σου και τα λόγια σου αγαπητό μου fractal πολύπλοκο και απλό ταυτόχρονα...

Είθε ο άνεμος εκεί του Αιγαίου να στέκει πάντα αδάμαστος προστάτης των βράχων και των θεών της θάλασσας...

Να είσαι καλά.; 28 Μαΐου 2008 στις 12:26 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλό μου fractal δεν έχω αντίρρηση να παίξω με τους δικούς όρους χωρίς έπαθλο. Μέχρι τώρα εντόπισα δύο πυργίσκους / παρατηρητήρια σαν την δική σου Βίγλα. Είναι από την ίδια πλευρά του νησιού και αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Το ένα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το άλλο, αλλά δεν υπάρχει κοντά του νησάκι, ενώ στο άλλο υπάρχει όπως και στην φωτογραφία σου. Λογικά πρέπει να υπάρχουν και άλλοι πυργίσκοι.
Όσο για το κάστρο σου, μέχρι τώρα βρήκα τρία. Τα δύο Β και Μ (περίπου στο Νότιο μέρος του νησιού) είναι κατοικημένα, το άλλο δείχνει ακατοίκητο.
Καλό μου fractal, αυτά τα νούμερα σου λένε κάτι;
38ο 17΄ 52.03΄΄ Ν 26ο 00΄30. 21΄΄Ε υψόμετρο 198μέτρα
38o 21΄46.56΄΄ Ν 25ο 59΄18.95΄΄Ε υψόμετρο 18 μέτρα
Θα συνεχίσω την προσπάθεια και αν τα βρω δύσκολα θα ζητήσω τη βοήθεια της Νικολούλη.
Η ημέρα ήταν ζεστή αλλά το βράδυ με αποζημίωσε. Καλή σου νύχτα και τα λέμε αύριο. gskastro; 28 Μαΐου 2008 στις 10:11 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Nikiplos
Μεγάλη έκπληξη!!!. Σε είχα και εγώ εντοπίσει Δεν θυμάμαι ίσως και να είχα αφήσει σχόλειο στο blog σου. Κάποια στιγμή σε είχα ψάξει. Είχα ψάξει επίσης και την Ξανθίπη αλλά όταν την αναζήτησα μου έφερε ένα άλλο blog. Θα κάνω προσπάθεια να σε βρώ, για την ακρίβεια να δω αν σου είχα αφήσει μήνυμα.
Οι άνεμοι του Αιγαίου.... Τα κατσαρομάλικα παιδάκια με τα φουσκωτά μάγουλα... Ο Γαρμπής ο πουνέντες, ο μαίστρος η τραμουντάνα ο...ο..ο...
....'Οσο υπάρχει Αιγαίο θα υπάρχει Ελληνική ιστορία......
Η ακμή που γνωρίζει το Μυκηναϊκό στοιχείο στο δεύτερο μισό της δεύτερης π.χ χιλιετίας είναι στην ουσία ακμή του αιγιακού χώρου, στον οποίο εντάσσεται γεωστρατηγικά και η περιοχή του Εύξεινου Πόντου. Αυτή την πραγματικότητα αντανακλά ο μύθος της Αργοναυτικής εκστρατείας, η οποία τοποθετείται από την παράδοση μιά γενιά πριν από την Τρωϊκή εκστρατεία. Ο επικεφαλής της εκστρατείας ο Ιάσωνας αναλαμβάνει αρχηγός των σημαντικότερων πριγκήπων ηρώων και ημιθέων της εποχής του, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και Θεϊκές μορφές. Οι Διόσκουρο, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ορφέας, και πολοί άλλοι. Με το Μαγικό πλοίο Αργώ κατασκευασμένο από ξύλο της ιερής βαλανιδιάς του μαντείου του Δία στη Δωδώνη και προικισμένου με την ικανότητα να μιλάει, η αφρόκρεμα των Ελλήνων ημιθέων, ηρώων που εκπροσωπούν όλες σχεδόν τις περιοχές του κυρίως Ελλαδικού κορμού εκστρατεύει κατά του Εύξεινου Πόντου με σκοπό την αρπαγή του χρυσόμαλλου δέρατος.
Πίσω από τους μύθους κρύβεται η προσπάθεια της γεοπολιτικής ανάπτυξης του Αιγαίου και η προστασία του ζωτικού χώρου ανάπτυξης του Ελληνικού πολιτισμού. Του χώρου που λειτούργησε σα μήτρα και λίκνο του πολιτισμού μας..
Προστασία, από τις Ασιατικές δυνάμεις της εποχής που είχαν ένα μυθικό τρόπο ζωής, βασισμένο στην χερσαία εσωστρεφή οικονομία και όχι στον ορθολογιστικό τρόπο ζωής που βασίζονταν στην εξωστρεφή θαλάσσια οικονομία και στο εμπόριο.
Αυτού του τρόπου ζωής που υιοθέτησε από τις πρώτες του ακόμα προσπάθειες για τη δημιουργία κοινής συνείδησης αν όχι ακόμα ταυτότητας ο Ελληνισμός.
ΟΙ θεοί του Αιγαίου στις μέρες μας είναι η πραγματική γνώση της ιστορίας μας.. Μακρυά από τους Ελληναράδες και τις εθνικιστικές αρλούμπες...
Nikiplos Καλή νύχτα . Υπόσχομαι να τα ξαναπούμε. Η καρδιά του fractal είναι φιαγμένη από το ίδιο υλικό που είναι φιαγμένα τα νησιά του. Από πέτρα άνεμο και θαλασσινό νερό. Ευχαριστώ που με αγαπάς..Ανταποδίδω την αγάπη σου με δροσερές Αιγαιοπελαγίτικες αύρες.; 29 Μαΐου 2008 στις 12:09 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Νάμαστε λοιπόν τετ-α-τετ φιλαράκι Τrsnsient.
Με έπιασε οίστρος μιλώντας στον Νικιπλο για το Αιγαίο. Με έβαλε στην πρίζα όπως θα έλεγε κάποιος.
Ή αλλιώς τα πήρα στο κρανίο..
Να σου πώ ότι σχεδόν με έβγαλες ΜΑΤ από τον πρώτο γύρο...Εν τάξει δεν είναι όλα τα στοιχεία σωστά, αλλά είσαι τόσο κοντά που λίγο αν μετατοπίσης τον κέρσορα με.... συνέλαβες... Ευτυχώς που δεν έβαλα στοίχημα με κάποιον γνωστό που μιλούσα σήμερα το απόγευμα και του έλεγα πως δεν θα με εντοπίσης ενώ εκείνος μου έλεγε το αντίθετο.
Κύριε Δημήτρη είχες δίκιο... Με συνέλαβαν... Παραδίδομαι....Κρατώ την υπόσχεση για φιλοξενία.
Transient το χθεσινό σου ξενύχτι δεν πήγε χαμένο.. Απέδωσε. Έπιασες στα ξώβεργα ένα νιόβγαλτο (στα blogs) κορμοράνο Νόμιζα πως κολυμπούσα στα ασφαλεί βαθειά και απεδείχθη πως ίσα που επέπλεα στα αβαθύ.
Έτσι δεν μπόρεσα να βουτήξω για να χάσεις τα ίχνη μου...
Πάω να ...σβύσω τον πόνο μου με μιά βαθειά βουτιά στο κρεββάτι. Θα αφήσω ανοιχτό το παράθυρο να μπαίνει ανεμπόδιστη η Αιγαιοπελαγίτικη αύρα. Να νομίζω πως κολυμπώ στα πολύ βαθειά..
Καλή σου νύχτα transient.
Αύριο τα ξαναλέμε...; 29 Μαΐου 2008 στις 12:29 π.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: όσο άφηνα σχόλιο στον ήλιο σ'έχασα στην βίγλα.
λυπάμαι που δεν σε πρόλαβα!!!
Καληνύχτα FRACTAL.; 29 Μαΐου 2008 στις 12:42 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Αγαπημένε μου Επίκουρε.
(Μου επιτρέπεις να σε αποκαλώ αγαπημένο. Έτσι δεν είναι;)
Έκανα μιά προσπάθεια να κοιμηθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Ίσως ήταν για να βρώ το σημείωμά σου...
Εγώ και η κουκουβάγια η γειτόνισσά μου λοιπόν, είμαστε ακόμα οι μόνοι που ξαγρυπνούν από τους κατοίκους του κάστρου. Όλοι οι άλλοι κοιμούνται. Με συγκίνησαν τα λόγια σου στην ανάρτηση του ήλιου. Πόσο υπέροχα είναι να αφήνουμε την ψυχή μας να μιλά ελεύθερα. Ή αλοιώς "πόσο υπέροχος είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος"
Ο gskastro μάλλον με έχει εντοπίσει. Αξιοποίησε πολύ καλά τα στοιχεία που είχα δώσει και το google. Θα περιμένω και σένα. Και για μένα θα ήταν μεγάλη χαρά να σε γνώριζα. Ύστερα μάλιστα από ένα ταξείδι στο Αγαίο. Θα είχαμε πάρα πολλά να πούμε. Είναι γεγονός πως δεν μπορεί κανείς (ευαίσθητος δέκτης), να διασχύσει αυτή τη θάλασσα χωρίς να τον σημαδέψει.
Πως να μην νοιώσει κανείς πως εδώ μέσα από το καράβι του Οδυσέα ξεπήδησε το μοντέλο της οργάνωσης και της διοίκησης μιας κοινωνίας όπου ο πρώτος μεταξύ ίσων δεν είναι ο πιό δυνατός αλλά αυτός που έχει την εγκεφαλική ιδιότητα που ονομάζονταν "Μήτις".
Η Μήτις ήταν μιά σύνθετη ικανότητα που την συναποτελούσα, η φρόνηση, η σοφία, η εφυϊα. Οι ιδιότητες που συγγέντρωνε ο Οδυσέας δηλαδή, και που θα έπρεπε να έχει κάθε ηγέτης. Όχι μη με αφήσεις να αρχίσω να σου μιλώ για το Αιγαίο.
Θα ξενυχτήσουμε και οι δύο. Αλλά εσύ ίσως να έχεις ήδη κοιμηθεί. Άρα μένω πάλι εγώ και η κουκουβάγια.. Μόλις τώρα που σου μίλησα για τον Οδυσσέα μου ήρθε στο μυαλό η παράσταση από ένα αγγείο. Ο Οδυσσέας δεμένος σύμφωνα με τις εντολές του στο μεσιανό κατάρτι να ακούει τις Σηρείνες και οι σύντροφοί του να κωπηλατουν με κλεισμένα τα αυτιά τους για να μην ακούν.. Όχι, δεν με χαραχτηρίζει η Μήτιδα. Θα ήθελα να ακούσω το τραγούδι τους ....Δεν είμαι φιαγμέν- για αρχηγός. Είμαι όντως μιά απειροελάχιστη μικροκλασματική απεικόνηση που δεν μπορώ ούτε τον εαυτό μου να διοικήσω. Αλήθεια έχεις περάσει ποτέ τα τέσσερα στάδια του πένθους...
Καλή νύχτα αγαπημένε φίλε...; 29 Μαΐου 2008 στις 3:41 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Transiient.Θυμήθηκα το όνομα του Γερμανού μηχανικού γιά τον οποίο σου μίλησα από το βλόκ σου το πρωϊ. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλοιώς αφού το σημερινό μπάνιο ήταν αφιερώμενο στη μνήμη του..Γόχαν Γκράντ Αυτό ήταν το όνομά του. Το αστρικό του σώμα πονά ακόμα για την καταστροφή των συγραμμάτων των αρχαίων μηχανικών και μαθηματικών. Δεν διάβαζε ποτέ φιλοσοφία. Γιαυτό ο αυτοκρατορικός βιβλιοθηκάριος τον έλεγε βάρβαρο..
και τον άφηνε μόνο υην ημέρα να μππαίνει στη βιβλιοθήκη. Του έλεγε πως ήθελε να προστατεύσει τα βιβλία από τυχόν φωτιά...Ο Καϋμένος ο γεράκος, Που να ήξερε...
Εκεί ψηλά θα έχουν συμφιλιωθεί οι δυό τους. Κάποτε θα τους συναντήσω.; 29 Μαΐου 2008 στις 3:26 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Αγαπημένε...τί όμορφη λέξη.Και για νατην προφέρει κανείς πρέπει και να το νοιώθει,αλλιώς δεν βγαίνει ,ούτε στα χείλη ούτε στο χαρτί.Έτσι λοιπόν με συγκίνηση την δέχομαι.Αλλά με ειλικρίνεια απαντώντας,δεν μπορώ να ανταποδώσω την προσφώνηση,δεν μπορώ να απευθύνω τα συναισθήματά μου σ'ένα ουδέτερο fractal.
Καλό μου fractal λοιπόν.Περιμένωντας με αγωνία την αποκάλυψη -όποτε αυτή κι'αν έρθει-
του προσώπου που θα μπορώ πιά ν'απευθύνω τα συναισθήματά μου χωρίς αναστολές που προκείπτουν από την απροσωποποίηση (άλλη μια παρένθεση)είναι σαν να μιλάω με τον υπολογιστή σου καλέ-η μου φίλε-η.Αγαπημένε-η μου φίλε-η.
Ελπίζω να με νοιώθεις και να μην μου κακιώσεις γι'αυτό.
fractal καλό σου απόγευμα.
Για τα στάδια του πένθους θα σου τ'αναλύσω με ποιόν τρόπο τα βίωσα στην ζωή μου -ελπίζω-το βράδυ.; 29 Μαΐου 2008 στις 4:48 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Και φυσικά σε καταλαβαίνω Επίκουρε,
Και φυσικά ο καθένας ξέρει την αιτία που νιώθει όπως νιώθει. Χτες το βράδυ σε αποκάλεσα αγαπημένο φίλο γιατί έτσι ένιωσα και έτσι νιώθω. Χτές όμως επί πλέον ένιωθα και την ανάγκη να ακουμπήσω σε κάποιον αγαπημένο μου. Πολλές φορές μου συμβαίνει αυτό. Να θέλω να νιώσω κάποιον αγαπημένο κοντά μου. Το σύνδρομο στέρησης.
Καταλαβαίνω ακόμα την απόλυτα δικαιολογημένη αναστολή σου όταν δεν ξέρεις το πρόσωπο εκείνου στο οποίο μιλάς. Το θέμα της εικονικότητας και ανιεικονικότητας εξ΄άλλου ήταν ένα τεράστιο θέμα για το οποίο κινδύνευσε μιά ολόκληρη αυτοκρατορία, η Βυζαντινή΄, γύρω στα 700 μ.Χ. αν θυμάμαι καλά. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι το φύλο μου είναι απολύτως ξεκάθαρο. Δεν θέλω με αυτό να πω τίποτα άλλο εκτός του ότι δεν προσδιορίζομαι σαν άνθρωπινη οντότητα με το άρθρο "το". Συμφωνώ βέβαια απόλυτα με τις θέσεις σου όπως τις διατυπώνειις στο σήμείωμά σου στο Gskastro. Χωρίς καμιά αμφιβολία συμφωνώ απόλυτα.
Αύριο θα έχω πάλι μιά δύσκολη μέρα από άποψη απασχόλησης. Ίσως δεν προφτάσω να πάω ακόμα και στη θάλασσα. Σήμερα όμως κολύμπησα και για αύριο.
Νιώθω μιά βαθειά μελαγχολία. Γύρισα από μιά μεγάλη βόλτα στους γύρω λόφους. Πάντα μόν- και πάντα με το βασανιστικό σύνδρομο..
Θα διαβάσω λίγο πριν πάω να κοιμηθώ. Φιλιά στον μικρούλη της φωτογραφίας με την πιπίλα.; 29 Μαΐου 2008 στις 10:17 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal,καλ-μου φίλ-.
Είμαι τυχερός γιατί όταν βρίσκομαι σε παρόμοια με την δική σου θέση ,έχω τον μικρούλη- που πιά δεν θέλει πιπίλα και τον λένε Αλέξανδρο-και ακουμπώ τα χείλη μου στα μαλιά του και είναι αρκετό για να γεμίσω με δύναμη ζωής.
Από αυτήν την δύναμη έχω να σου προσφέρω απόψε,μήπως και την χρειαστείς αγαπημεν- μου fractal.
Σου εύχομαι τα καλύτερα.
Θέλω να είσαι καλά.; 29 Μαΐου 2008 στις 10:34 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal σε βρήκα,το νησάκι που διακρίνεται πρέπει να είναι το Διαπόρι απέναντι από Μερικούντα.
Χίος πανέμορφο μαρτυρικό νησί ,με τις απίθανες ομορφιές, που δεν είχα την τύχη να βρεθώ στ' Άγια χώματά σου.
Πόσο χαίρομαι!!!
Καλή σου νύχτα
Αύριο ξημερώνει μια όμορφη μέρα.; 29 Μαΐου 2008 στις 10:59 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Δεν ξέρω τι να πω... Τάχω χαμένα... Το νησάκι απέναντι από τον Πύργο είναι το πελαγονήσι.. Το διαπόρι είναι όντως αριστερά της Μερικούντας. Το βουνό που μόλις διακρίνεται στο βάθος πίσω από το πελαγονήσι, είναι η Μαύρη Ράχη των Ψαρών. Άρα μπορείς να προσανατολιστείς και να βρείς το χωριό μου...
Ευχαριστώ που μου χάρισες το όνομα του Αλέξανδρου.. Όπου υπάρχει παύλα μπορείς να βάλεις ένα "η" γιά παράδειγμα:
Καλ- νύχτα . EΥΧΑΡΙΣΤΩ.; 29 Μαΐου 2008 στις 11:16 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Προσοχή Έκανα ένα φοβερό λάθος γιατί είχα μπροστά μου μιά άλλη φωτογραφία της βίγλας μου και μπερδεύτηκα. Τα βουνά που φαίνονται πίσω από το νησάκι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΨΑΡΑ. Είναι τα βουνά του βόρειου κομματιού του Νησιού. Της Άνω Μερέας όπως αποκαλούσαν στα Βυζαντινά χρόνια το βόρειο κομάτι του Νησιού. Με συγχωρείς για το λάθος. Ένα μυαλό και αυτό Χιώτικο.; 29 Μαΐου 2008 στις 11:41 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Αγαπημένοι μου Επίκουρε kai transient.
Όταν χτες το βράδυ καθώς πήγα να κοιμηθώ ανακάλεσα τις κουβέντες μας στο μυαλό μου, κατάλαβα ότι σας τρόμαξα άδικά. Όχι το σύνδρομο της στέρησης που έχω είναι μόνιμο και ΔΕΝ έχει σχέση με ναρκωτικά. Έχει σχέση με την έλειψη άλλων πραγμάτων, άϋλων. Transient τα πουλιά στην αυλή μου χαλάνε τον κόσμο. Μόλις έδειωξα τις γάτες που ανέβηκαν πάνω στις ταράτσες και τα παραμόνευαν. Έβαλα και νερό για να κατεβούν να πιούν. Τα πουλιά και οι πεταλούδες. Φέτο έχουν αρχίσει να έρχονται καινούριες πεταλούδες. Είναι δυό-τρεις με εκτυφλωτικό πορτοκαλί χρώμα που ζαλίσεσαι να παρακολουθείς τα παιχνίδια τους. Ξύπνησα πιό νωρίς από άλλες μέρες γιατί έχω δουλειά. Πρέπει να υποδεχτώ στο κάστρο μου κάτι Γερμαναράδες επίσημους.
Υποθέτω πως νομίσατε ότι είμαι ξεναγός. Όχι δεν είμαι. Αλλά δεν είμαι και εκπαιδευτικός ( με ρώτησε ο transient την ερμηνεία μιας λέξης). Δεν έχω καμιά σχέση με τη φιλολογία. Έχω κάνει πανεπιστημιακές σπουδές αλλά όχι φιλολογία. Κάποτε (πέρυσι τέτοιον καιρό) όταν είπα σε κάποιον την επαγγελματική μου ενασχόληση ξαφνιάστικε τόσο πολύ, που ..θα πέφταμε από τη μηχανή που οδηγούσε...Πέρυση τέτοιον καιρό είπα...Πριν μερικούς αιώνες ήθελα να πω. Κάποτε στο Αιγαίο...
Και όμως ο ήλιος λάμπει έξω. Οι ήχοι που ακούγονται κυρίως από τους χωριανούς που μιλούν με τα ζά τους,είναι υπέροχοι. Το μόνο που δεν ήθελε ήταν να ακούσω Γερμανικά. Και όμως πρέπει. Θα τους πω (ψάλω) κάμποσα. Τα υπόλοιπα θα τους τα λέω σε ένα βιβλίο που είναι υπό έκδοση. Ευτυχώς θα έχω μεταφραστή. Πρέπει να υπερασπιστώ με όλες μου τις δυνάμεις εκείνο το μοναδικό που έχω..."Την γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου"

Ναι Επίκουρε..Μιά καινούρια μέρα υπέροχη μας έδωσε ο Θεός...Ας προσπαθήσουμε το βράδυ στον απολογισμό της, να έχουμε πολά να πούμε.

Καλή Μέρααααααααααααααααααα; 30 Μαΐου 2008 στις 9:29 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλό μου fractal, δεν ανησυχώ για σένα, είσαι ένα fractal γεμάτο αγάπη που το αγαπούν οι φίλοι του. Άκου τα πουλιά, για σένα τραγουδούν, αυτά θα σου φέρουν αυτό που επιθυμείς.
Και όταν θα συναντήσεις τους Γερμανούς σου, να θυμάσαι ότι σαν σήμερα το 1941 δυο φοιτητές ο Μανόλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας κατέβασαν τη "Σβάστικα" από την Ακρόπολη.
Να έχεις μια γεμάτη και χαρούμενη ημέρα. gskastro; 30 Μαΐου 2008 στις 11:21 π.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Καλησπέέέέρα!!!
Τα λέμε το βράδυ.
Είναι όμορφο νάχεις κάτι να προσμένεις.; 30 Μαΐου 2008 στις 4:53 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Γειά σας, ransient και Επίκουρε. Έφτασα λαχανιασμέν- (Ξέρετε τι θα βάλετε στην θέση της παύλας Επίκουρε και transient. Δεν θα το ξαναπώ!!) Ξεκόλησα με δυσκολία από μιά πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα στο μπλοκ του transient με τον Αστερίονα. Κουράστηκα όμως και του είπα πως θέλω να έρθω να πέσω στην αγγαλιά σας για να ξεκουραστώ... Και το νιώθω βέβαια απόλυτα. Η Ημέρα ήταν καλή αν και με τους Γερμαναράδες (κρυόκωλους)
Έβαλα παρένθεση αντί να πω μπιπ..μπιπ. Άλλη φορά όμως θα είμαι καλό΄fractal και δεν θα το ξαναπώ. Θα λέω μπιπ..μπιπ.
Τους είπα κάμποσα. Ξεφόρτωσα.
Λοιπόν εμείς στα δικά μας.
Επίκουρε είσαι απίστευτος. Βρήκες ακόμα και το όνομα του χωριού. Αισθάνομαι ευάλωτ-. Σχεδόν γυμν-.
Transient είχα αποφασίσει να σε παιδέψω λίγο ακόμα. Μα ο Επίκουρος ήταν καταλυτικός. Έκανε μιά απίστευτη επίθεση αποκάλυψης των θέσεών μου. Όπως πολεμούσανε οι ιππείς. Με οίστρο. Και η έκβαση της μάχης οφείλονταν εν πολοίς στις προσωπικές τους εμπνεύσεις. Ύστερα όμως ήρθε η οργάνωση της επίθεσης με περισυλλογή, συνεργασία και σύνεση (Μητις). Ήταν ο επιθετικός σχεδιασμός της φάλαγγας. Αυτό που έκανε ο transient. O σχεδιασμός της φάλαγγας είτε στην άμυνα είτε στην επίθεση αποτελεί και αποτυπώνει την αλλαγή στην αρχή της αντίληψης της οργάνωσης της κοινωνίας. Η κοινωνία έφυγε πιά από τους μοναχικούς αριστοκρατικούς ιππείς υπερασπιστές της πατρίδας, και περασε στα χέρια των συνετών οργανωμένων πολιτών. Στην περίπτωσή μου δέχθηκα μιά συνδιασμένη επίθεση ιπποσύνης και λαϊκής σύνεσης, ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ. Ναι το χωριό μου είναι τα Μεστά της Χίου. Εδώ είμαι και σας περιμένω. Είμαι πολύ χαρουμεν- που σας έχω φίλους. Με κερδίσατε. Με υποτάξετε. Και είμαι χαρούμεν- γιαυτό. Δεν υπάρχει νίκη. Εδώ υπάρχει θρίαμβος. Το Fractal υποκλίνεται ταπεινά. Και... ετοιμάζει το γλυκό υποβρύχιο.
Ά..να σας πω. Όλλα τα λάθη στα κείμενα δεν είναι δικά μου... Είναι και του υπολογιστή... Σας είπα πως δεν έχω σπουδάσει φιλολογία. Δεν σας είπα ότι είμαι ανορθόγραφη γιατί κι έτσι και αλλιώς θα το καταλαβαίνατε. Σας είπα όμως, πως δεν υποτάσσομαι σε κανόνες. Ε..και η ορθογραφία κανόνες είναι και μάλιστα κανόνες που δεν τους έχω βάλει εγώ....
Πάω να ξαπλώσω λίγο γιατί θα περάσουν να με πάρουν για άλλη δουλειά....Τα ξαναλέμε το βράδυ; 30 Μαΐου 2008 στις 5:45 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Α.. να μην ξεχάσω να σου πω ακόμα κάτι transient, για τον Λουκά Νοταρά.(μιά και ανέλαβα αυθαίρετα την υπεράσπισή του). Ο Νοταράς συμμετείχε στην Άμυνα κατά την πολιορκία της Πόλης. Μάλιστα είχε δυσαρεστηθεί που ο Ιωάννης Ιουστινιάνης (Πρωτοστράτωρ της Άμυνας) του ανέθεσε την άμυνα των θαλασσίων τειχών (επειδή ήξερε το μίσος του για τους Λατίνους και φοβόταν προδοσία προ τους τούρκους) του Κεράτιου κόλπου. Τα θαλάσσια τείχη στον Κεράτιο ήταν
μεγαλύτερα σε έκταση αλλά περισσότερο ασφαλή μιά και η περίφημη αλυσσίδα έκλεινε την είσοδο του κεράτιου. Ο Νοταράς θεώρησε ότι ο Ιουστινιάνης τον υποβάθμισε. Βέβαια μετά την παράκαμψη της αλυσσίδας (κατά έμπνευση των Γενοβέζων του Γαλατά οι τούρκοι πέρασαν τα καράβια τους στον κεράτιο με το κόλπο που τους υπέδειξαν οι Λατίνοι) έπεσε πολύ μεγάλο βέρος στην άμυνα των θαλασσίων τειχών. Δυό τρεις μήνες πριν την τελική επίθεση του Μωάμεθ ο Νοταράς με δικά του χρήματα αγόρασε και εξόπλησε νομίζω τρία πλοία (δεν θυμάμαι αν ήταν χελάνδια ή άλλος τύπος πολεμικού πλοίου)και τα έστειλε να κάνουν καταστροφές στους τούρκους που είχαν στρατοπεδεύση στη Μικρασιατική ακτή. Είχε κατηγορηθεί τότε ότι έκανε προβοκάτσια για να προκαλέσει την επίσπευση της τελικής επίθεσης.
Κάποτε θα συναντηθώ και με τον Λουκά Νοταρά εκεί πάνω. Ποιός να ξέρει τι θα έχει να μου πεί..
Πάντως ότι μάθω θα σου το πω...Για να θυμηθώ και μιά άλλη μου ιδιότητα...; 30 Μαΐου 2008 στις 6:38 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Μύρισα Αιγαίο και μπήκα...
ο αέρας τού Αιγαίου να σε σηκώνει
να πετάς εκεί στα 500 μέτρα..
εκεί πρωτοπέταξα!
Νομίζω ότι σε ξέρω.....; 30 Μαΐου 2008 στις 8:33 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλό μου fractal, το λάθος το έκανες, σου ξέφυγε, επίτηδες; Δεν ξέρω. Επειδή όμως είσαι και ζαβολιάρικο ( το έχεις άλλωστε δηλώσει) μπορεί να δίνεις ψευδές στοιχείο. Ας είναι, δεν μου αρέσουν τα γρήγορα παιχνίδια προτιμώ αυτά που με κρατούν σε αγωνία μέχρι το τέλος. Και δεν εννοώ το χωριό σου, το κάστρο σου που το βρήκε ο Επίκουρος.
Δυστυχώς για τη Βίγλα σου δεν υπάρχει καλή ορατότητα για να φανεί καθαρά. Όταν φωτογραφήθηκε εκείνο το μέρος του Νησιού δεν υπήρχε καλός φωτισμός.
Πόσο σωστά και με τι πάθος τα γράφεις στον Αστερίωνα! Θα ήθελα να μπορούσα να σε έβλεπα (χωρίς να με βλέπεις) να υποστηρίζεις τα πιστεύω σου. Μπορεί και να συμβεί, δεν θα σου το πω όμως. Τέτοιο πάθος θα πρέπει να κάνει τους άλλους να σε ακούν με κατάνυξη, όπως ακούω την Ελένη Γλύκαντζη Αρβελέρ. Αυτή η γυναίκα μου έχει σκλαβώσει τη ψυχή, ίσως και να την έχω ερωτευτεί, δεν ξέρω, και μη μου πεις για την ηλικία της, ΔΕΝ έχει ηλικία. Πόσο τυχερή είσαι που συζήτησες μαζί της!
Να έχεις μια καλή βραδιά καλό μου fractal και να ξεκουραστείς από το τρέχαμα της ημέρας. Να προσέχεις και λιγάκι το fractal. gskastro; 30 Μαΐου 2008 στις 8:34 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fraktal ,αγαπημέν- μου δεν ξέρω αν το είπα...ΕΊΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΟΣ που μου συμβαίνει αυτό.
Σας αγαπώώώώώώώώώώώώώώώώώώώώώώώώώώ.; 30 Μαΐου 2008 στις 10:36 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Αγαπημέν- μου fractal,φοβάμαι πως έχω συσσωρεύσει τόσα στο μυαλό μου και στην ψυχή μου που κάποια στιγμή πρέπει να τα αποθέσω στη ματιά σου.Είναι όμως τόσο προσωπικά που δεν μπορώ παρά μόνο να περιμένω να μου πεις τον τρόπο .
Σ' ευχαριστώ για όλα
Σε φιλώ.; 30 Μαΐου 2008 στις 11:09 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Πως έγιναν όλα τόσο ξαφνικά;
Γιατί κλαίω αφού είμαι τόσο χαρούμενη. Ναι transient. Έκανα το λάθος. Μου ξέφυγε. Όταν το επισήμανες διάβασα δυό-τρεις φορές τα κείμενά μου για να το εντοπίσω. Με έφαγε το ..πάθος που διαπίστωσες, αλλά για να σώσω την τιμή της ...ορθογραφίας...από τα βάσανα των γραπτών μου.
Η Αλήθεια όμως είναι ότι μετά από αυτά που μου είπες Eπίκουρε για την α-προσωπία κλονίστηκα και το έρριξα στην εικονομαχία...Τι Να πω.. ; Oxi transient το παιχνίδι δεν τελείωσε ακόμα. Τον τόπο μου τον εντοπίσατε με το σπαθί του μυαλού σας, και το φύλο μου με το λάθος μου. Μένει ακόμα να με ανακαλύψετε σαν άτομα. Το fractal έχει όνομα και ταυτότητα...Ζει σε ένα Νησί με πληθυσμό 55.000 κατοίκους. Πιθανότητα λοιπόν
1|55.000 παίζετε;
Αγαπημένε μου Επίκουρε. Ξέρω πως νιώθεις. Ξέρω πολύ καλά μάλιστα..Και η δική μου καρδιά φούσκωσε. Από στιγμή σε στιγμή νιώθω πως θα εκραγεί.Είνα ασύληπτη η αίσθηση της απόλυτης πληρότητας όταν νιώθεις αγάπη, άδολη αγάπη γύρω σου, και μέσα σου. Έχω πολλούς και καλούς φίλους. Ξέρω πως με αγαπούν. Μα η αίσθηση να με αγαπούν χωρίς να με ξέρουν είναι θεία ευλογία. Θέλω να πετάξω. Δεν ξέρω τι θέλω. Αν διαβάζεται τις συνέχειες από τα κείμενά μου ίσως καταλάβετε κάτι από εκείνο το σύνδρομο της στέρησης που σας έλεγα.Νοιώθω εξουθενομεν-
Πρέπει να σας αφήσω . Πρέπει να αφήσω και ένα βιαστικό μήνυμα στο costaslogh. Λέει ότι με ξέρει. Μάλλον απίθανο. Για την Αρβελέρ θα τα ξαναπούμε.
Φιλιά πολά φιλιά, πάρα πολά φιλιά....; 31 Μαΐου 2008 στις 12:24 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: costaslogh Καλά 'εκανες και μπήκες. Καλώς όρισες. Πως είναι δυνατό να με ξέρεις ;
Δείγμα γραφής. Πάντως θα χαρώ πολύ αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο.
τα ξαναλέμε; 31 Μαΐου 2008 στις 12:28 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Καλή μέρα φίλοι μου. Κάλή χαρούμενη γεμάτη Αιγαιοπελαγίτικο φως και αύρα. Και μουσική.
Η δική μου μέρα σήμερα δεν είναι βέβαιη. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί. Είχα μιά πολυ-πολύ άσχημη νύχτα γεμάτη εφιάλτες. Το βασανιστικό σύνδρομο της στέρησης μου είχε στεγνώσει πάλι το στόμα, και όσο νερό και αν έπινα δεν μπορούσα να ανατρέψω την κατάσταση ξηρασίας που με βασανίζει. Πέστε μου για σας. Ο Αλέξανδροος ξέρει κολύμπι? Αν όχι τον αναλαμβάνω.
Αμοιβή ένα φιλάκι στα μαλιά του. Ειδικότητά μου να μαθαίνω τα παιδιά να κολυμπούν. Εσύ καλέ μου Transient δεν μου έχεις μιλήσει ποτέ για την οικογενειάκή σου κατάσταση. Ελπίζω, το πιστεύω δηλαδή πως θα είσαι ευτυχισμένος μέσα σε αυτήν. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι με τον δικό σου ψυχισμό να μην δημιουργούν ευτυχισμένες καταστάσεις γύρω τους. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι (ζευγάρια, εννοώ) που έχουν την εμπειρία της προσωπικής κοινωνίας που συνηστά την όντως ζωή στη σχέση τους.
Της σχέσης που διέπεται από την συμμετοχή και των δύο(?) στην αναζήτηση της αλήθειας της ύπαρξής τους και όχι της χρησιμότητας της συνύπαρξης.
Δεν θα συνεχίσω άλλο. Είμαι σε πολύ ευαίσθητη κατάσταση και φοβάμαι πως θα γίνω περισσότερο αποκαλυπτικ- από όσο πρέπει.
Θα επιβάλω στον εαυτό μου να πάω στη θάλασσα. Ίσως σήμερα να συναντήσω τους αδελφούς μου τους κορμοράνους. Είμαι αποφσισμένη να φτάσω μέχρι τη σπηλιά τους...
Μην ξεχάσω να σας πω, πως πάνω από τη σπηλιά τους, στην κορυφή του λόφου υπάρχη ακόμα μιά βίγλα. Όχι όμως σε τόσο καλή κατάσταση όσο η δική μου. Επίκουρε θα προσπαθήσω τώρα εγώ να σε βρώ εκτός internet.
Θα ψάξω ίσως και σήμερα. Θα τα καταφέρω. Έχει ένα αδάμαστο πείσμα αυτό το fractal... που δεν βλέπεις. Το κατάλαβες ίσως από την επιμονή του μοιρογνομώνιου να μην υποταχθεί στη μοίρα του.; 31 Μαΐου 2008 στις 1:23 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal ,καλό μου και αγαπημένο fractal.Να σου ευχηθώ να βρεις τους κορμοράνους καθώς κι εμένα.
Το πρωι άκουγα έναν απο τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς -που είναι και Χιώτης αν δεν κάνω λάθος-τον Παντελή Θαλασσινό σ' ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του.
Ένας στίχος του λέει:
αναθεμά σε δεν με λυπάσαι
που κάθομαι και λειώνω
που μ'έκανες να σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω.
Αμέσως μετά πήρα στο παλιό μου fiataki την Μάγδα,τον Αλέξανδρο και τον Ντικ και πήγαμε στο βουνό να μαζέψουμε βότανα.
Όμορφη που είναι η φύση.
Μα όταν η καρδιά σου είναι πλημμυρισμένη από αγάπη ,είναι ακόμη πιο όμορφη,και τα βοτάνια που μαζέψαμε η Αχιλλέα,το βαλσαμόχορτο,η άγρια μέντα,και ο δυόσμος πολλαπλασιάζουν τις ιδιότητές τους και βοηθούν το σώμα μας να καθαρθεί από τα βλαβερά που κάποτε παράγει.
Τώρα που σου γράφω αυτά τα λόγια είμαι ένα ερήπιο από την κούραση που ήρθε μετά το ξεχορτάριασμα του αμπελιού και την περιποίηση του κήπου.Βάλε μιά μαστίχα να ρθει η ψυχή στον τόπο της και συνεχίζω μετά το πότισμα και το σκάλισμα.
Καλ- μου εκτός από τον Αλέξανδρο που πρεπει να μάθει κολυμπι, φοβάμαι πως πρέπει να μάθεις κι εμένα αν θες να σας ακολουθώ στις θαλασσινές περιπλανήσεις.Εκτός κι αν μ' αφήνεται στην ξηρά να σκαλίζω τ'αλικτυπα ξύλα και να σας προσμένω.
fractal σε γλυκοφιλώ και σου εύχομαι ένα υπέροχο σ/κο .; 31 Μαΐου 2008 στις 5:29 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Τι σου συμβαίνει κάλο μου fractal; Τι σε βασανίζει; Χθες διαβάζοντας κάποια ποιήματα, μου ήρθες στο μυαλό. Δεν ξέρω γιατί!

“Τη μάνα αυτή, για μάνα μου την όρισα. Κι ορκίστηκα, τα ολόλευκά
μαλλιά της να στολίσω αστέρια χίλια όλες τις στερημένες της χαρές”

Τι σου λείπει καλό μου fractal;
Και μετά ρωτάς εμάς! Εσύ έχεις τα βάσανα σου και ενδιαφέρεσαι να μάθεις για τους φίλους σου; Πως μπορεί μια ψυχή με τόση αγάπη μέσα της, τόση αγάπη που μπορεί και δίνει στους φίλους της, στα παιδάκια τα αλλοεθνή, να έχει ταυτόχρονα και έλλειψη αγάπης; Γιατί τι άλλο μπορεί να σου φέρνει αυτό το βασανιστικό σύνδρομο της στέρησης;
Ελπίζω να κάνω λάθος, να ξέρεις πάντως ότι οι φίλοι σου σε αγαπούν, αγαπούν αυτό το ζαβολιάρικο fractal.
gskastro; 31 Μαΐου 2008 στις 6:22 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Χρόνια σου στέλνω κύματα...
απ το Πήλιο και τη Θεσσαλονίκη
δεν μπορεί,και συ με ξέρεις ..; 31 Μαΐου 2008 στις 6:56 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Kostaslongh. Και βέβαια σε ξέρω. Σε είχα πρωτοδεί καθώς είμουν ξαπλωμέν- στα ρηχά μιας αχτίνας του φεγγαριού. Απόλυτη γαλήνη.
Κυλούσαν απάνω μου οι θάλασσες της αιωνιότητας. Ακουγόταν η μουσική από τον πλαγίαυλο του Πάνα στο Πήλιο και οι ψαλμοδίες από την αχειροποίητη της Θεσσαλονίκης...
Γεμάτη η πατρίδα ήχους...
Ήχους κύμματα και μύθους σαν εκείνον του Ίκαρου.; 31 Μαΐου 2008 στις 11:10 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Επίκουρε αγαπήμένε φίλε.
Το απόγευμα το έσκασα από ένα συμβούλιο γύρισα σπίτι, είδα τα μηνύματά σας, (χρειάστηκα τονωτικό) και ξαναγύρισα...
Τώρα είπα να σου πω δυό κουβέντες αν και πιστεύω ότι θα είσαστε έξω από το σπότι. Με φίλους ίσως. Καλά να περνάτε. Ο μικρούλης ασφαλώς κοιμάτε. Θα τον μάθω να βιδώνεται στη θάλασσα. Και ύστερα να ξεβιδώνεται. Όχι δεν αναλαμβάνω ενήληκες. Δεν με εμπιστεύονται. Μόνο τα μικρά παιδιά με εμπιστεύονται και αφήνονται μαζί μοου στα κύματα. Για τον ίδιο λόγο που δεν με φοβούνται και οι κορμοράνοι ίσως. Δεν χρειάστηκε να πάω στη σπηλιά τους. Με περίμεναν. Δισκολεύτικα να τους ξεχωρίσω πάνω στον βράχο. Το κατάλαβαν και βούτηξαν. Έκαναν διάφορετικά, καινούρια παιχνίδια. Άντε να τους αφήσεις να φύγεις. Με κράτησαν αρκετή ώρα κοντά τους. Όταν πριν μερικούς αιώνες μετατοπίστηκε ο άξονας της Γης μέσα μου, οι κορμοράνοι έχασαν τον προσανατολισμό τους. Τους έβλεπα να κολυμπούν σαν χαμένοι..Όμως ζήσαμε, και εγώ και αυτοί..
Τα βότανά σου όμως πατούν στέρεα στη Γη.
Ότι και αν σου συμβεί ποτέ δεν θα χάσουν την ισορροπία τους. Επίκουρε είσαι όντως τυχερός. Δεν είσαι μόνο για τον Αλέξανδρο. Είσαι και για τη Μάγδα..
Ο Παντελής είναι πολύ καλός μου φίλος. Του έχω δώσει και στίχους μου. Όταν θα τους βάλει μελωδία θα στο πω. Ίσως όμως να το καταλάβεις και μόνος σου.
Καλή νύχτα. Ελπίζω πως σήμερα θα κοιμηθώ. Θα κοιμηθώ. Θα κοιμηθώ. Θα κοιμηθώ.; 31 Μαΐου 2008 στις 11:34 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Gskastro. Σε άφησα τελευταίο γιατί είσαι πιό υπομονετικό. Ναι καλά κατάλαβες τι μου λείπει. Αυτό το τόσο ιδιαίτερα προσωπικό..Όλοι με υπολογίζουν σαν νάχω μόνο μυαλό...Ναι αυτό είναι. Ντρέπομαι. Αλλά είσαστε φίλοι μου και το νιώθω. Επί πλέον δεν με ξέρετε. Καλλίτερα. Αν με γνωρίζατε έξω από τα blogς που μιλά η καρδιά μου, δεν θα αναγνωρίζατε τη φωνή της. Λες και δεν θάβγενε από μένα την ίδια. Είμαι τυχερή που βρεθήκατε εσείς να την ακούσετε.
Όχι..όχι. νομίζω πως την ακούει και ο πατέρας ενός φίλου που είχα κάποτε...Μιλάμε πολύ συχνά. Μου κάνει καλό να ακούω την ήρεμη μελαγχολική φωνή του. Μα τι σου λέω τώρα. Κάστρο μου. Παιδεύω και σένα μαζί. Όχι εσύ να είσαι πάντα ψηλό γερό και δυνατό. Από τα θεμέλια μέχρι τις επάλξεις...
Να μη φοβάσε πολιορκητικές μηχανές...κριούς, καταπέλτες και πύργους. Κανένας Ουρβανός να μην φιάξει κανόνια που θα σε απηλήσουν. Κάστρο μου Καλή νύχτα..; 31 Μαΐου 2008 στις 11:56 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal αγαπημένη ύπαρξη,
άκου ένα νανούρισμα που διάλεξα για σέ...
Έλα ύπνε πάρ'το
σε μετάξι επάνω βάλ'το
σιγά
Κι από μέλι γάλα
να'ν' του ονείρου του η σκάλα
πλατειά
Βλεφαρό μου σκαλιστό
αχ! τυχερό μου
μη χαράζεις άστρο της αυγής
μη μου τρομάζεις...
Από το μαγικό ραβδί της Λίνας Νικολακοπούλου και του Νίκου Κηπουργού.Τραγουδισμένο με την τρυφεράδα της φωνής ενός αηδονιού, του Χρόνη Αηδονίδη.
Ελπίζω αγαπημέν- μου να σε οδηγήσει στην αγκαλιά του Μορφέα και να σε γαληνέψει.
Με όλη μου την αγάπη καληνύχτα.; 1 Ιουνίου 2008 στις 12:09 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καληνύχτα και από εμένα. gskastro; 1 Ιουνίου 2008 στις 12:14 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Για άλλη μια φορά έδειξες την τρυφερή σου ψυχή, καλό μου fractal. Ίσως δεν υποψιάζεσαι σε τι αναφέρομαι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι συνέχεια αποκαλύπτεις στους άγνωστους φίλους σου τον εσωτερικό σου εαυτό. Αυτόν που δεν μπορείς να δείξεις ακόμα και στους κοντινούς σου ανθρώπους.
Να έχεις μια καλή ημέρα και να μη ξεχάσω, καλό μήνα καλό μου fractal. gskastro; 1 Ιουνίου 2008 στις 9:16 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Gskastro. Καλή μέρα. Καλό Μήνα. Είδα πως ξύπνησες σχετικά νωρίς. Εγώ ξύπνησα από ένα βαθύ σαν θάνατο ύπνο, πριν μία ώρα...Είχα καιρό να κοιμηθώ τόσο βαθειά. Το νανούρισμα του Επίκουρο έδρασε σαν ναρκωτικό παρά το γεγονός ότι δεν το είχα διαβάσει ακόμα. Είναι οι ευχές σας, που ήρθαν σαν μαγνητικά κύμματα και τις άρπαξε ο μαγνήτης μου, διψασμένο σκυλί.
Δεν μου μιλάς καθόλου για σένα. Τουλάχιστον την επαγγελματική σου ενασχόληση. Θα μου πεις...κοίτα ποιός μιλά...Έχεις δίκιο. Δίνω απόλυτη προτεραιότητα σε ότι αφορά την ψυχή μου. Αυτή το ζητά. Μου λέει όταν είμαστε μόνοι. "καλά εμένα δεν με υπολογίζεις..Έχω και εγώ τις ανάγκες μου. Ότι καταφέρνω να αρπάξω για να επιβιώσω είναι πάλι από σένα. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Χρειάζομαι και την αναπνοή κάποιου άλλου. Άφησέ με να βγω και εγώ έξω και μη φοβάσε. Αυτή τη φορά εγώ θα αντιστηλώσω να μην γίνει καμιά μετατώπιση του άξονα. Άσε με λοιπον να βγώ και γω. Πέρασε μιά ολόκληρη Άνοιξη και την αισθάνθηκα μόνο με τις δικές σου αισθήσεις. Φτάνει πιά. Έχω και εγώ ψυχή" Να έτσι κάπως αποφάσισα να μπω στο blog. Και είμουνα πολύ τυχερή. Γνώρισα εσάς και με έχει αφήσει ήσυχη η ψυχή μου. Έχει λιγότερη αγωνία για το πως θα ζήση. Σας ευχαριστώ και πάλι.
Κάστρο μου. Είναι υπέροχη η αίσθηση ότι έχω φίλο ένα κάστρο. Βάλε στις επάλξεις σου ένα φλάμπουρο με κόκκινα γράμματα.
"Απαγορεύεται η πολιορκία.
Κατάλυμα για τους απανταχού της Γης διψασμένους"...; 1 Ιουνίου 2008 στις 11:47 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Επίκουρε , το νανούρισμά σου ήταν η αιτία λοιπόν που κοιμήθηκα τόσο βαθειά και τόσο παρατεταμένα. Και που να το είχαν διαβάσει και με τα μάτια μου πριν κοιμηθώ.
Μίλησες για την πιό αγαπημένη φωνή.
Η εικόνα του Αηδονίδη να τραγουδά στην Ανατολή του ήλιου μπροστά στις κολώνες του Ναού στο Σούνιο, ήταν ότι πιό όμορφο αισθητικά, αλλά και και πιό ελπιδοφόρο για την ανατολή της νέας χιλιετίας. Αυτή και μόνο η εικόνα δικαίωσε την ύπαρξηη της τηλεόρασης. Η Λίνα Μενδώνη (Γεν γραμ. στο Υπ.Πολ) που την εμνεύστηκε εκτός από φίλη είναι και χιώτισσα. Βλέπεις η πατρίδα μου αντέχει ακόμα. Τα "Άγια χώματά της " όπως τα χαραχτήρησες ακόμα μπορούν να δίνουν μυνήματα στην οικουμένη.
Γιατί το μήνυμα αυτό ήταν οικουμενικό.
Θυμήθηκα τώρα πως τον ίδιο χαραχτηρισμό είχα δώσει και εγώ στα χώματα της Χίου όταν πριν μερικά χρόνια είχα οδηγήσει την Αρβελέρ σε ένα χωράφι με σχίνους (μαστιχόδεντρα) όπως μου ζήτησε, για να της δείξω την καλλιέργεια της Μαστίχας. Είχαμε ξεκινήσει αξημέρωτα, όπως γίνεται στην πράξη. Της είχα ζητήσει να γίνει η επίσκεψη στα μαστιχόδεντρα όπως γίνεται στην πραγματικότητα. Αλιώς ..δεν παίζω... Δέχτηκε. Της ζήτησα να γίνει κοπελίτσα 16-17 χρονών, και εγώ φυσικά το ίδιο, για να πηγαίναμε να κεντήσουμε σχίνους, αλλιώς δεν παίζω... Το δέχτηκε. Της είπα πως θα πάμε με γαϊδούρια..Αλλιώς δεν παίζω. Δέχτηκε σε όλα. Της είπα ακόμα πως αν οι νεαροί, μας έχουν αφήσει κάτω από τους σχίνους πανεράκια με φρούτα η λουλούδια, θα τα πάρει και δεν θα βγάλει σε κανένα μιλιά..Αλλιώς δεν παίζω. Μου είπε πως το να μας φέρουν νεαροί λουλούδια είναι αδύνατο αλλά στην περίπτωση που αυτό συμβεί, δεν θα μιλήσει σε κανένα.. Της είπα ότι ακόμα και άν μέσα στο καλάθι βρίσκαμε ερωτικά στίχάκια, πάλι δεν θα μιλούσε. -Αυτό , μου είπε είναι εντελώς αδύνατο,και γιαυτό το δέχομαι χωρίς συζήτηση.
Φτάσαμε στο χωράφι με ένα σαράβαλο αυτοκίνητο που σταμάτησε στον ανήφορο και αναγκάστηκε ..να σπρώξει. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Ήταν μέσα στη συμφωνία. (γαϊδούρια δεν στάθηκε δυνατόν να βρώ ξημερώματα μέσα στην Πόλη). Στον δεύτερο σχίνο (Οι σχίνοι φυτεύονται σε σειρές) μέσα στο χωράφι είχα βάλει από το προηγούμενο βράδυ ένα καλάθι με λουλούδια , φρούτα και στιχάκια (όπως συνιθίζουν να κάνουν οι νεαροί στις κοπελλιές τους, όταν πηγαίνουν για κέντημα σχίνων). Όταν βρέθηκε μπροστά στο καλάθι έκανε σαν μωρό παιδί. Άρπαξε το καλάθι στην αγκαλιά της και χόρευε. Δεν σου λέω τι έκανε όταν διάβασε στο στιχάκι..
"Λάμψη από φως το δάκρυ μου (είχα βάλει και μαστίχι στο καλάθι) Γιτιές τα αρώματά μου. Δώρα για σένα απ΄την ψυχή, και απ΄τ΄΄Αγια χώματά μου Η ΧΙΟΣ"
Είναι έτσι τα χώματα της Χίου. Τα βότανα εδώ μοσχοβολούν πιό πολύ από σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Σε περιμένουν να τα γνωρίσεις.
Να έχετε όλοι σας μιά καλή μέρα, ένα καλό μήνα. Θα σου ανταποδώσω και εγώ με ένα νανούρισμα . Πρόσεξε με τι ευκολία βγαίνουν τα λόγια της καλής γιαγιάς σε στίχους. Με την ευκολία που μιλά. Δεν κάνει καμιά επί πλέον προσπάθεια:
-Ύπνε που πέρνεις τα παιδιά
στην ζεσταμένη αγκάλη
πάρε τον σήμερη τσ'εμόν
τον άταχτο Μιχάλη
τσαι κράτησέ τον κάμποσο
ίσαμε ν΄αλισάσω (κάνω αλυσίβα)
να του μπαλώσω τις ποδιές
τσαι να τον ξελιγδιάσω.
Τσαι σαν τα βράσω τα κουτσά
τσ΄άμα τσαι φροκαλήσω
θα έρτω το Μιχάλη μου
να σου τονέ ζητήσω...
Να αυτός είναι ο τόπος μου.
Ο τόπος, που στα χώματά του κάποτε θα είμαι και εγώ συστατικό.
Ένα απειροελάχιστο μόριο.
Μα θα συνεχίζω να υπάρχω σαν μιά ελαχιστη μικροκλασματική απεικόνηση. (Νομίζω πως πιά δεν υπάρχει λόγος να σου εξηγήσω τι σημαίνει.); 1 Ιουνίου 2008 στις 1:01 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal καλ- μου ,καλημέρα ,καλή εβδομάδα,τι ωραία ιστορία !
Όσο υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες,τέτοιες ιστορίες θα αρωματίζουν την ζωή μας.
Το νανούρισμά σου το κράτησα για τις δύσκολες νύχτες της ζωής μου.
Περιμένω το στίγμα σου .
Σε φιλώ; 2 Ιουνίου 2008 στις 10:19 π.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Σ' ευχαριστώώώώώώώώώώώώώώ!!!; 2 Ιουνίου 2008 στις 10:46 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Ax συνήλθα. Πάω τώρα να ποτήσω τον κήπο . Έχω αργήσει πολύ. Οι χωριανοί μου έχουν ξυπνήσει από τα χαράματα. Είμαι - πιό τεμπέλ- του χωριού. Άκου τι έλεγε ο γείτονάς μου στις κόρες του σήμερα τα ξημερώματα:
Εμπρός παιδιά κουνήσετε, εχάραξεν η μέρα τσαι θα τον κόψει η ταχυνή
(σήμερα) τον ψεσινόν (χθθεσινό)αγέρα. (όταν κάνει πολύ ζέστη το κέντημα του σχίνου είναι βασανιστικό)
Πιάτε (πιάστε) τα τσεντητήρια σας
(εργαλεία για κέντημα σχίνου) να πάμενν στα πηξάρια(μικροί σχίνοι)
Αμέτε σεις στο Ψάρωνα τσαι γω στα Χαβελάρια (τοποθεσίες)
Τσαι σαν κοντέβγει να γινεί ολόρτο μεσημέρι η μιά τον ένα γάδαρο στη Βληχωνή να φέρει. Κουνέλια (ξερά σύκα) να φορτώσομεν, κολάτα κουντουρούδια (ξυλοκέρατα) κι άλλη ας φεύγει στο χωριό αντάμα με τα βούδια.
Εμπρός παιδιά τσι εποχή έν θέλει χασομέρια, μακάρι τσαι που νά 'χαμεν ακόμα δέκα χέρια..

Ο καλός νοικοκύρης έκαμεν το κουμάντο στο σπιτικό του.
Τώρα πιά θα κοντεύουν να γυρίσουν στο χωριό...Και εγώ ..χαμένη στον κόσμο μου προσπαθώ να μαζέψω ακόμα το μυαλό μου από το ξάφνιασμα..
Ευχαριστώωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω; 2 Ιουνίου 2008 στις 12:06 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Όλα τα Φύλλα της καρδιάς φωνάζουν δεν είσαι μόνη.
Για να το σιγουρέψω ρώτησα ,την καλή μου φίλη την Ερμιόνη.
Έκανα καλά?; 2 Ιουνίου 2008 στις 12:30 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Gscastro που είσαι; Με αφήνεις να κονταροχτυπιέμαι μόνη, με τον επίκουρο.
Επίκουρε για την ομοιοκαταληξία στο ΄"μόνη" φταίναε οι χριστιανοί παπάδες που δεν μπορούσαν να δεχθούν όνομα ειδωλολατρικού Θεού στο ποίμνιό τους.
Για παράδειγμα. Το Άδωνης το κάνανε Αντώνης. Το Ερμής έγινε, Άγγελος. Χάλασαν και το Ερμεία και το έκαναν να ομοιοκαταλήγει.
Όμως εγώ δεν δέχομαι την λύση των παπάδων και των ληξιαρχείων. Είπαμε δεν υποτάσσομαι. Όσο για τα φύλλα της καρδιάς.. αυτά δεν έχουν ομοιοκαταληξία..απανταχού της επικράτειας...Η κατάρα ή η ευλογία της τεχνολογίας..
Πάω για μπάνιο. Σήμερα θα πετώ δεν θα κολυμπώ....Κάστρο......που είσαι...Βοήθεια....; 2 Ιουνίου 2008 στις 1:38 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλό μου fractal δεν σε ξεχνάω, ούτε θυμωμένος είμαι. Άκουσα τη φωνή βοήθειας αλλά σε άφησα μόνο γιατί ήμουν βέβαιος ότι τα βγάζεις πέρα. Άλλωστε ένα fractal δεν κινδυνεύει με τίποτα, ποιος μπορεί να το πιάσει, ποιος μπορεί να το δει!
Μου είχες ζητήσει να σου πω κάτι για τον εαυτόν μου. Έψαξα λιγάκι, πήγα πίσω πολύ πίσω, 2000 χρόνια και βρήκα να σου δώσω αυτά μου τα στοιχεία.
Αγάπησα• ποιος όχι; Εξόκειλα• σε ποιον αυτά είναι ξένα;
Έρμαιο μανίας• αλλά από πού; όχι θεός η αιτία;
Τώρα μακριά όλα αυτά –τα μαύρα μου μαλλιά ήδη χιονισμένα
παίζουν και μού προμηνούν τη συνετή ηλικία.
Έπαιξα, όσο ήταν καιρός• τώρα καιρός δεν μου έχει μείνει
–καιρός μου να προσανατολιστώ στη σωφροσύνη.

Και για την αντιγραφή gskastro; 2 Ιουνίου 2008 στις 6:36 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Gskkastro. Γιατί ξαφνικά τόση μελανχολία; Γιατί, γιατί.γιατί. Δεν είναι δυνατόν να μην ξέρεις το τραγούδι "μαύρα μαλιά , μαλιά κοράκου χρώμα...κλπ..και πως καταλήγει παρακαλώ; ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΜΑΛΙΑ ΜΑΣ ΚΙ ΑΝ ΑΣΠΡΙΣΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑ...Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένα κάστρο τρομάζει από τα άσπρα μαλιά. Ας μιλήσουμε όμως λίγο σοβαρά χωρίς να υπάρχει διάθεση να σου πω καλά λόγια μιά και δεν έχει κανένα νόημα αλλά και δεν υπάρχει λόγος.
Έχω δεί ανθρώπους γέρους από τα πολύ νέανικά τους χρόνια. Και λυπάμε γιατί έχω δει πολούς, πάρα πολούς. Για παράδειγμα πριν λίγες μέρες ρώτησα ένα νεαρό που φέτο τελειώνει το Λύκειο, τι σκέπτεται να κάνει.
-Θα δώσω στο λιμενικό . Αν καταφέρω και κάτσω απάνω στο κράτος σώθηκα,ήταν η απάντηση. Και είναι μόλις 18 χρονών...Τις μέρες του Πάσχα μλούσα με μιά κοπελίτσα που είχε έρθει για διακοπές εδώ. Της είπα πως φέτο θα είχε δίσκολο Μάϊο μιά και θα έδεινε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Μου είπε. -Μπα έτσι για πλάκα δείνω. Γιατί? την ρώτησα.- Έγω θέλω να παντρευτώ κάποιον να έχει λεφτά και να ζήσω καλά, απάντησε....Και ήταν υποθέτω 18 χρονών...
Έχω δει και άλους ανθρώπους όπως την Αρβελέρ που λέγαμε, που δεν έχουν ηλικία. Τα μάτια τους αστράφτουν, το μυαλό τους γελά, η ζωή τους είναι παιχνίδι..Ένας τέτοιος άνθρωπο που είχα γνωρίσει, ήταν ο Κωσταντίνος Ξυνόπουλος, ο καθηγητής Αγιογραφίας στην Ανωτάτη Σχολή καλών Τεχνών του Μετσ. Πολυτεχνειου. Τον συνάντησα λίγες μέρες πριν πεθάνει. Τα μάτια του άστραφταν νεανικότητα. Χαμογελούσε και άνοιγε η καρδιά σου. Ας είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Μου άρεσε να τον πειράζω. Άρεσε και σε κείνον πολύ. Γελούσαμε. Είχα μιά φίλη συνγραφέα. Την τελευταία φορά που ήρθε σπίτι μου, αν δεν ήταν ο άνδρας της μαζί δεν θα την γνώριζα. Πετούσε από χαρά που ξανασυναντιόμασταν. Μπήκε σα σύφουνας μέσα στο σπίτι τραγουδώντας..Πέθανε σε ένα μήνα Ήταν 84 χρόνων και λάτρευα την παρέα της. Θυμάμαι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που βλέπαμε μαζύ και συγκινούμε ακόμα. Από τότε που πέθανε η Αθηνά (έτσι την έλεγαν)
σκέφτομαι πως κάποτε θα πάω να την βρώ, και χαμογελώ..Αχ κάστρο μου πόσο με στεναχώρησες απόψε. Γιατί όλα αυτά που σου είπα έφεραν συνειρμούς στο μυαλό μου. Σκέψεις και μνήμες από ανθρώπους τόσο νέους μα τόσο γέρους που δεν μπορούσαν η δεν ήθελαν να δούν τα αστέρια...
"Τι κι αν δεν βρεθεί κανείς να μου δείξει τάστέρια.. χέστηκα"
Αχ κάστρο μου γιατί με πόνεσες τόσο...Στείλε μου το πιό μεγάλο χαμόγελό σου. Σε παρακαλώ...
Δεν μου είπες αν ανέβασες το λάβαρο που λέγαμε...; 2 Ιουνίου 2008 στις 9:52 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Eπίκουρε. Το ποίημα που σου έστειλα φυσικά δεν είναι δικό μου. Οι άνθρωποι εδώ (οι περισσότεροι) μιλούν με στοίχους. Μην ξεχνλας πως εδώ περπάτησε ο Όμηρος...
Καλή Νύχτα. Είμαι λυπημένη. Δεν νιώθω χαρούμενο τον Gskastro.
Αγαπημένε μου Επίκουρε τρέξε...
Gskastro απόψε θα προσευχηθώ για σένα. Σε αγαπώ και σε σκέφτομαι.; 2 Ιουνίου 2008 στις 10:13 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Καλό μου fractal, μην ανησυχείς δεν συμβαίνει τίποτα το ανησυχητικό. Προσπαθούσα να βρω κανένα στιχάκι που να σου δώσει κάποιο στίγμα για το gskastro, και το βρήκα γραμμένο πριν 2100 χρόνια περίπου από τον Φιλόδημο, Έλληνα επικούρειο φιλόσοφο και ποιητή από τα Γάδαρα. Μεταξύ των άλλων είχε γράψει αρκετά επιγράμματα με ερωτική θεματολογία. Ένα από αυτά είναι και το εν λόγω .
Θα συμφωνήσω μαζί σου για όσα έγραψες, είμαι και εγώ από αυτούς που πιστεύουν ότι η ψυχή δεν έχει ηλικία, μάλιστα το πάω και παραπέρα. Γεννιέται κανείς και πεθαίνει στην ίδια ηλικία. Δεν αναφέρομαι στη βιολογική αλλά στην ψυχική. Άλλωστε ανέφερες και μερικά παραδείγματα.
Είμαι όμως στενοχωρημένος απόψε, μη γελάσεις, αλλά στη γειτονική πολυκατοικία έχουν αφήσει ένα σκυλάκι εδώ και 3 ημέρες και το καημένο κλαίει συνέχεια, κλαίει όμως τόσο διακριτικά που δεν ενοχλεί. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, δεν έχει νερό, τροφή; Όση ώρα σου γράφω του μιλάω από το ανοικτό παράθυρό μου. Αύριο θα ειδοποιήσω την φιλοζωική μήπως και κάνουμε κάτι. Δεν μπορώ να καταλάβω κάποιους ανθρώπους, συγνώμη δίποδα ζώα ήθελα να γράψω, που αγοράζουν ζωάκια για τα παιδιά τους και στη συνέχεια τα ταλαιπωρούν.
Το φλάμπουρο καλό μου fractal ήταν πάντα και είναι εκεί, και γράφει αυτό που ζήτησες, δεν γράφει όμως το «Απαγορεύεται η πολιορκία». Και ξέρεις γιατί; Γιατί μου αρέσει η πολιορκία, μου αρέσει το σφυροκόπημα, βγαίνω από τη σιγουριά μου και τότε ζω με όλες μου τις αισθήσεις.
Καλή σου νύχτα καλό μου fractal. gskastro; 2 Ιουνίου 2008 στις 11:01 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fractal,gskastro,αγαπημένα μου φιλαράκια!Μέχρι να αποσώσω και την τελευταία σας φράση ίδρωσα μη τυχόν και διαβάσω κάτι χειρότερο από αυτά που γράφτηκαν ήδη.
Ένα τεχνικό πρόβλημα στην σύνδεση της cosmote με κράτησε μακριά σας ,αλλά τα κατάφερα,έστω και χαράματα να είμαι εδώ.
Η ομορφότερη εκστρατεία της ζωής μου βρίσκεται στο τέλος της. Αναίμακτη,στρατοπεδεύει μπρος στα κάστρα και τις βίγλες με μοναδικά της όπλα την αγάπη,τους στίχους, τα τραγούδια.Δεν κατακτά ,δεν κυριεύει.Μόνο αναζητεί την ευτυχία σ'αυτήν την ζωή,που επηρεάζεται ακόμη και από το διακριτικό κλάμα ενός μικρού κουταβιού.
Που επηρεάζεται από την εγκατάλειψη των νέων σ έναν κόσμο χωρίς αξίες,χωρίς οράματα,δίχως ζωή
Τι είναι αυτό που μετατρέπει εν ριπή οφθαλμού την χαρά σε λύπη?
Αγαπημένοι μου φίλοι ας είμαστε αισιόδοξοι και ας πιστεύουμαι πως στο χέρι μας είναι να οδηγήσουμαι την ζωή μας σ'ενα καλύτερο μέλλον απο το καλό παρών.
Να αναδεικνύουμαι ανθρώπους σαν αυτούς που ανέφερες αγαπημένη μου και να στηρίζουμε νέους που έχουν γεράσει πριν την ώρα τους.
Σας σκέπτομαι και σας αγαπώ.
Καλημέρα; 3 Ιουνίου 2008 στις 6:25 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Gskastro Καλή μέρα..πέρα για πέρα.
¨Ετσι θέλω το κάστρο μου εγώ. Όπως μιλας τώρα από το ανοιχτό σου παράθυρο. Εντάξει μην βάλεις στο φλάμπουρο τη φράση "απαγορεύεται η πολιορκία" Έχω να σου προτείνω κάτι άλλο. Τα λόγια του Μαγιακόφσυ: Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" Και αν και αυτό δεν σου αρέσει έχω κι΄άλλα πολλά να σκεφτώ. Άλλα τόσα θα έχει και ο αγαπημένος μας Επίκουρος.
Σκέφτηκα τώρα κάτι ανάλογο με τα λόγια του Μαγιακόφσυ, που λένε σαν παροιμία εδώ στο χωριό μου.
" Όποιος περνά από λυγαριά και δεν κόψει κλωνάρι, τα νιάτα του να μην χαρεί, ας ειν και παλληκάρι"
Η λυγαριά είναι ένας θάμνος που ανθίζει και μοσχοβολά μεθυστικά, σε ξερά χώματα, μέσα σε κακοτράχαλα και πέτρες. Συνήθως στην άκρη ξεροπόταμων. Φαίνεται μαζεύει νερό το χειμώνα τόσο μόνο όσο θα την φτάσει να περάσει το καλοκαίρι. Όταν ξέρεις όλα αυτά για την Λυγαριά και δεν διαβάσεις σε ένα κλωνάρι το μήνυμά της ..έ τότε δεν αξίζεις να είσαι νέος. Κι άς 'εχεις μυϊκή δύναμη. Περιφρονείς το μύνημα της λυγαριά άρα δεν αξίζει να ζεις.
Μακάρι να μπορούσα να σου στείλω ένα κλωνάρι λυγαριάς. Δεν ξέρω αν φυτρώνει σε άλλα μέρη, αλλά ακόμα
κιαν φυτρώνει αποκλύεται να μοσχοβολά έτσι. Το σκυλάκι φυσικά είναι ένοικος του κάστρου...
Θα έχει για συντροφιά την μνήμη του Κίτσου μου. Του σκύλου που με έμαθε να περπετώ.
Χιλιάδες φιλιά...; 3 Ιουνίου 2008 στις 10:16 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Στο fractal η fractal-x
Λυπάμαι που περίμενες. Ελειψα για
μερικές μέρες στο ΙΟΝΙΟ και φυσικά δεν πήρα μαζί μου παρά μόνο τα απαραίτητα.
Ο πίνακας που συνόδεψε το ΑΝΤΙΟ μου στη ΧΡΙΣΤΙΝΑ,είναι THE ISLE OF DEAD, του ARNOLD BOCKLIN.Σχετική έμπνευση-δάνειο και στη SYMPHONIE NO. 2 του RACHMANINOV, The Isle of The Dead, op. 29 .
Τέλος, αν κάτι πάει στραβά με το ΝΤΕΛΑΛΗΣ, πές μου το.ΔΕΝ ΈΧΩ καμιά σχέση με το επάγγελμα που ανέφερες και θεωρώ εντελώς απίθανο το να γνωριζόμαστε.Το λένε άλλωστε και οι θάλασσες...
ΝΤΕΛΑΛΗΣ; 3 Ιουνίου 2008 στις 3:36 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Σε συνέχεια αυτών που είπαμε...Μόνο μιά σκέψη καταθέτω σχετικά με την αναγκαιότητα , την τυχαιότητα και εμάς.. Με αυτό νομίζω πως κλείνω και σε απαλλάσω για σήμερα τουλάχιστον.
Τι είναι η πραγματικότητα (της συνάντησης των απόψεων μας σε αυτό το βλογκ?) Πως την αντιλαμβανόμαστε και πως προσπαθούμε να την κατανοήσουμε...Είναι μιά περίεργη, πολύπλοκη και πολυσύνθετη χωροχρονική μορφή, η οποία συνεχώς διαφοροποιείται και εξελίσσεται, επιρεάζει και επιρεάζεται μέσα στις διάφορες εκδηλώσεις του φυσικού κόσμου που ζούμε. Αλλά και του νοητικού, του αισθητικού και του σναισθηματικού γίγνεσθαι. Τάχω εντελώς χαμένα. Άκου..
Πριν μερικούς.. αιώνες όταν σε κάποιο διαλεχτό μου πρόσωπο είχα μιλήσει γιά όλλες αυτές τις σκέψεις μου, σχετικά με την τυχαιότητα και την αιτιοκρατία (κάπου το ακουμπούσαν), έβγαλε το συμπέρασμα ότι διακατέχομαι από μια σεξουαλική διαστροφή...Ένοιωσα την απόλυτη την θανάσιμη θλίψη.
Άν έίχε δίκιο τότε δεν έπρεπε να ζώ. Αν όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα μιας διαστροφικής ανωμαλίας στη σκέψη μου, ήταν καλλίτερα να πεθάνω. Βρήκα ένα πολύ επικύνδινο τρόπο να ζητήσω από τη ζωή να μου απαντήσει στο ερώτημα αν έπρεπε να ζω ή όχι.
Κατά κάποιο τρόπο προκάλεσα τη φύση να εφαρμόσει εδώ και τώρα τους μηχανισμούς της ευγονικής διαδικασίας που διαθέτει...
Ζω ακόμα.
Άδραξα την ευκαιρία να πώ στον εαυτό μου, πως δεν είμουν διεστραμεν- και επομένως είμουν ακόμα χρήσιμ- για τη ζωή.
Έζησα. Σήμερα πήρα ένα μήνυμα..που εννοούσε (ή νόμισα ότι εννοούσε) πως ίσως ήταν μιά ανεξέλεκτα κακή στιγμή τότε.
Σήμερα. Που ένιωσα πολύ όμορφα για διάφορους εντελώς άσχετους λόγους. Ένας από τους λόγους αυτούς ήταν και το πρωϊνό σου μήνυμα.....
Μήπως τα δικά μου σημερινά όμορφα συναισθήματα προκάλεσαν το εν λόγω μήνυμα.? Και με ποιό τρόπο...
Αγαπημένε Επίκουρε. Μίλα μου.; 3 Ιουνίου 2008 στις 3:49 μ.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: fracal αγαπημέν- μου ,Θα σου απαντήσω με δικά σου υπέροχα διατυπωμένα λόγια.
(Η σχέση πρέπει να διέπεται από την συμμετοχή και των δυο στην αναζήτηση της αλήθειας της ύπαρξής της και όχι από την χρησιμότητα της συνύπαρξης.)Κάτω από αυτό το πρίσμα η τυχαιότητα από την διάχυση της ενέργειας μετατρέπεται σε αναγκαιότητα της ζωής.
Αγαπημέν- μου σε φιλώ και θα σκέφτομαι πολλά από τα ερωτήματα που κατά καιρούς έχεις διατυπώσει.
Απαντήσεις ελπίζω να βρω. Αν όχι θα προστρέξω στην βοήθειά σου.; 3 Ιουνίου 2008 στις 6:33 μ.μ.
Γ.Θ. είπε...: ΚΑΛΗΜΕΡΑ...

ΝΤΕΛΑΛΗΣ; 4 Ιουνίου 2008 στις 7:37 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Ντελάλη να είσαι καλά . Με έκανες και γέλασα. Αλλάζεις συνέχεια μορφή..
Πως να σε παρακολουθήσω. Πως να σε ξεματιάσω. Τα λέμε; 4 Ιουνίου 2008 στις 10:29 π.μ.
Κωνσταντινιά είπε...: Καλημέρα,
προτίμησα να σου απαντήσω στο σπίτι σου.
Μυστικά έχω περάσει εγώ, που δεν έχω αφήσει τα ίχνη μου. Το ήθελα πολύ, αλλά νόμιζα ότι θα ήταν ιεροσυλία. Αφιέρωσα σχεδόν ένα ολόκληρο πρωϊνό, να διαβάζω και να ριγώ αυτά που μεταξύ σας ανταλλάζατε.Δήλωσα στον Επίκουρο πως σας ζήλεψα, πως είστε αδελφές ψυχές. Οι σκέψεις μου για την επικοινωνία μεταξύ bloggers θα ήταν άλλες αν σας είχα εντοπίσει νωρίτερα.
Αλλά πάλι ποιός και πώς θα μπορούσε να μεταφέρει όλα αυτά τα συναισθήματα, την ενέργεια, την χημεία.....δεν μπορώ να βρω τις αρμόζουσες λέξεις.
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη!!!!; 4 Ιουνίου 2008 στις 11:54 π.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Κωσταντινία. Μία απροοσδιόριστη αλλά και ασυγγράτητη παρόρμηση με έβαλε στο παιχνίδι των blogers. Ήταν ίσως η στιγμή που είχα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ζωής μου, την ανάγκη να αισθανθώ στο πρόωπό μου την ανάσα του άλλου.
Νομίζω (όχι μάλλον είμαι σίγουρη) πως αυτό ήταν η αφορμή. Ίσως η αιτία να βρίσκεται πολύ πιό βαθειά...Εκεί από όπου ξεκινούν τα κύμματα.. Εκεί που βρίσκονται οι υπόγειες στιβάδες της ύπαρξής μας. Από εκεί που άρχισε να πρωτοσχιματίζεται το μόριο που αργότερα θα εξελίσσονταν σε συν-είδηση ανθρώπου. Ξαφνιάστικα όταν ανεβαίνοντας στην επιφάνεια βρήκα ένα λαμπερό και ζεστό ήλιο να με περιμένει..Και κάμποσες ανάσες που έφιαχναν μαζί ένα δροσερό αεράκι. Θα χαρώ πολύ μέσα σε αυτές να είναι και η δική σου..
Σε λίγο πάω στη θάλασσα. Θα ανοίξω τα χέρια μου για να σχηματιστούν ρεύματα, ποταμοί και ωκεανοί. Σε λίγο καιρό θα κολυμπούμε όλοι μαζί μεσ' του Αιγαίου τα νερά....Σε περιμένουμε.; 4 Ιουνίου 2008 στις 1:40 μ.μ.
Κωνσταντινιά είπε...: Καινούρια μου γνωριμία,
Μία απροσδιόριστη αλλά και ασυγκράτητη παρόρμηση με έβαλε στο παιχνίδι των bloggers. Μάρτυρας μου οι πρώτες μου αναρτήσεις. Δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει αλλά όταν διαβάζω κείμενα σου νιώθω κάπως.
Ίσως αργότερα αναλύσω τα συναισθήματά μου. Τώρα είναι μάλλον πολύ πρωτόγονα ή πρωτόγνωρα και δεν τα αναγνωρίζω. Ότι και να σημαίνει η πρόσκληση του να κολυμπήσουμε μαζί θα πω ναι.; 4 Ιουνίου 2008 στις 3:36 μ.μ.
$fractal$ fractal είπε...: Μη φοβάσαι. Η πρόσκλησή μου δεν σημαίνει τίποτα κακό. Μόλις γύρισα από τη θάλασσα. Σήμερα κολύμπησα σε μιά παραλία που λέγεται Αυλωνιά. Άδικα περίμενα τους κορμοράνους. Κολυμπούσα ολομόναχ-. Και δεν αντέχεται η ομορφιά όταν είναι κανείς μόνος. Ο αψιδωτός σχηματισμός βράχων που οι χωριανοί μου λένε δοξάρι, είναι ένα καμπαναριό πάνω από αστραφτερά γαλαζοπράσινα νερά. Αυτό το καμπαναριό σημαίνει σταυρικό μαρτύριο αν τύχει να περάσεις από κει μόν- μαζί με τους κορμοράνους.
Φαντάζομαι πως θα σημαίνει Ανάσταση αν περάσεις από εκεί οι φίλοι σου εσύ και οι κορμοράνοι.; 4 Ιουνίου 2008 στις 5:34 μ.μ.
Κωνσταντινιά είπε...: Να προσμένουμε Ανάσταση;
Δεν τρόμαξα, αν και τώρα που το σκέφτομαι, καλό είναι το μυστήριο, το άγνωστο, το απρόσμενο.; 5 Ιουνίου 2008 στις 9:12 π.μ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...: Mικρακλασματική μου απεικόνιση μια γρήγορη καλημέρα και ανανέωση ραντεβού για το απόγευμα.
Σε φιλώ
καλημέέέέρα.; 5 Ιουνίου 2008 στις 11:53 π.μ.